Bitter Sweet 8888

ျပံဳးခဲ႔ရတဲ့..ရွစ္ေလးလံုး

၈ေလးလံုးအေၾကာင္း..ေထြေထြရာရာမေရးေတာ့ဘူးဆိုပီး...ေရးခ်င္လာျပန္သည္။
ေထြရာစရာအေၾကာင္းလဲ..မရိွပါဘူးေလ။..ဘာျဖစ္လို႔ဆို..၁၉၈၈ ရဲ႔..ၾသဂုတ္လ ရွစ္ရက္ေန႔က..
ျမိဳ႕ကေလးမွာ..တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားၾကီးေတြရဲ႔..လွဳံ႕ေဆာ္ပါ၀င္မူနဲ႔အတူ..အထက္တန္း
ေက်ာင္းသားေလးေတြ..ဆႏၵျပၾကေတာ့..ကိုယ္က...ဘာေက်ာင္းသားမွန္းမသိတဲ့အခ်ိန္အခါျဖစ္ေနလို႔ပါ။ ပီးေတာ့..တအိမ္လံုးမွာ..ေနာက္ဆံုးတေယာက္မွမက်န္ေတာ့မွ..လမ္းေပၚထြက္တဲ့သူျဖစ္ေနလို႔ပါ။

၈ေလးလံုးအေတြ႔အၾကံဳအေၾကာင္း..သူမ်ားေတြျပန္ေျပာင္းေျပာၾကေတာ့..ငိုအားထက္ရီအားသန္ ခဲ့ရတဲ့အေၾကာင္းေလးေတြကို..သတိရရင္းျပံဳးလိုက္မိတယ္။

တကယ္ေတာ့..အဲဒီအခ်ိန္ကာလၾကီးက..လူေတြအားလံုး..မိုးရြာေတာ့မယ္လို႔...ညိဳမွူိင္းအံု႔ဆိုင္းေနတဲ့ ေကာင္းကင္ၾကီးကိုတေမာ့ေမာ့ၾကည့္ရင္း..ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနခဲ့ၾကတာ။

” ပိုက္ဆံေတြသိမ္းျပန္ပီတဲ့။”
”ဘုန္းေမာ္ဆိုတာ..ေသသြားတယ္တဲ့။”
” ဦးေအာင္ၾကီး..စာေတြထြက္တာဖတ္ပီးပလား..တဲ့။”
” ဗိုလ္ခ်ဴပ္ေအာင္ဆန္းသား..ေအာင္ဆန္းဦးျပန္လာတယ္..တဲ့။”
”ေထာင္ထဲမွာဖမ္းထားတဲ့..ေက်ာင္းသူေလးေတြ..မတရာျပဳက်င့္ခံရတယ္..တဲ့။”

အသံဗလံေတြလဲစံုလို႔။ စာရြက္ေတြလည္းပလူပ်ံလို႔။ လူေတြလည္းတြတ္ထိုးလို႔။
အဲဒီတံုးက..စာရြက္ေတြကိုပြားခ်င္ရင္..ဖေယာင္းလိွမ့္ရတာ။ ေကာ္ပီရာ ဆိုတာမသံုးနိုင္ေသး။
ခုလိုမ်ား..အင္တာနက္ဆိုတာရိွလို႔ကေတာ့...ဘာေျပာေကာင္းမလဲ။ ကိုယ့္ၾကီးေဒၚရဲ့အိမ္အေပၚ
ထပ္မယ္...ေမာင္ႏွမေတြစုပီး..စာရြက္ေတြလွိမ့္က်..ျဖန္႔က်။ တကယ္ေတာ့..ရန္ကုန္တကၠသိုလ္က
ေက်ာင္းေတြပိတ္လိုက္လို႔..ျပန္လာတဲ့..အကိုေတြအမေတြ..ေျပာသမွ်..ခိုင္းသမွ်...လိုက္လုပ္ရတဲ့..
(ခ်ဴိင္းညွပ္) အဆင့္ပဲဆိုေတာ့..ကိုယ္တိုင္ကေတာ့..မနဳးမနပ္..အူလည္လည္ရယ္။

အဲဒါနဲ႔ပဲ..တညေနေစာင္း..အမ ၂ေယာက္ရဲ႕ ၾကီးၾကပ္မူနဲ႔..ျမိဳ႔လယ္ေခါင္က..စာအုပ္ဆိုင္ကိုစာအုပ္
အပ္ရေအာင္ စက္ဘီးစီးပီး ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ ေနာက္ကထိုင္တဲ့ကို္ယ့္ကို.. ျမိဳ႔လယ္ေခါင္တည့္တည့္ နာရီစင္နားမွာ..စာရြက္တခ်ဴိ႕ပစ္ခ်ခဲ့ဖို႔..တာ၀န္ေပးတယ္။ လူကေၾကာက္ေၾကာက္..ေခၽြးစီးေတြလဲျပန္လို႔။

ဘာရမလဲ..ေလးငါးရြက္ေတာ့က်ဲခ်ပစ္လိုက္တယ္။ ပီးတာနဲ႔..ညီအမေတြသုတ္ေခ်တင္ပီး
စာအုပ္ဆိုင္ကို အတင္းနင္း။ အမေလး..စာအုပ္ဆိုင္ေရာက္မွသက္မခ်နိုင္ေတာ့တယ္။
စာအုပ္ဆိုင္ထဲအေရာက္.ျမိဳ႔နယ္တာ၀န္က်..ဒုရဲအုပ္တေယာက္ကိုဆိုင္ေကာင္တာခံုမွာဆိုင္ပိုင္ရွင္နဲ႔အတူ..ေတြ႔လိုက္ေတာ့..ရင္ေတြပန္းေတြတုန္သြားပါေရာ။
ကဲ..ဟန္ကိုယ့္ဖို႔လုပ္ရင္း..ျပန္အပ္မဲ့စာအုပ္ေတြေကာင္တာေပၚတင္..လက္ထဲမွာဆုပ္ထားတဲ့ ပိုက္ဆံပါ ခပ္တည္တည္နဲ႔ ပစ္တင္လိုက္တယ္။

အာရိုရို...လက္ေရးမူစိပ္စိပ္..မွင္ေရာင္ထူထူ..ခြပ္ေဒါင္းပံုေလးတစြန္းတစျမင္ေနရတဲ့..မိတၱဴစာရြက္လိပ္ကေလးက..စားပြဲေပၚမွာေၾကေၾကမြမြေလး။ အားလံုးရဲ့မ်က္စိေတြလည္း..အဲဒီ မေျပ႕တေျပ
စာရြက္လိပ္ေလးကို..ေျမြတေကာင္လို..ျပဴးၾကည့္ေနၾကတယ္။
ျဖတ္ကနဲဆို..
ကိုယ့္အမက..ေကာက္ယူလိုက္ရင္း..“ အဟင္း..မွားသြားလို႔..ဒီမွာပိုက္ဆံ..” လို႔ ရီရီေမာေမာ ေျပာလိုက္တယ္။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕..အဲဒီရဲက..အမကို လုိက္ငန္းေနတဲ့ လူပ်ဴိသိုးၾကီးမို႔.. ျပံဳးျပံဳးၾကီးနဲ႔ၾကည့္ေနတယ္။ ကိုယ္ကေတာ့..ဆိုင္အျပင္ကိုသုတ္ေခ်တင္ေျပးေတာ့တယ္။ အဲဒီေန႔ကေတာ့..နာရီစင္နားမွာ.ဘယ္သေကာင့္သားမ်ား ပိုက္ဆံေတြေကာက္ရသြားသလဲမသိ။

အဲလိုနဲ႔..ခ်ိန္းခ်က္ထားၾကတဲ့..၈.၈.၈၈ ၾကီးနီးနီးလာတယ္။ ကိုယ္တို႔ေမာင္ႏွမေတြ..
တသိုက္သိုက္နဲ႔..ရွုပ္ေနၾကတာကို..ၾကီးေဒၚလုပ္သူက..အရမ္းအားေပးတယ္။ သူကိုယ္တိုင္လည္း..
ေတာမိတ္...ျမိဳ႕မိတ္တရံုးရံုးရိွလွတဲ့..ပြဲရံုမွာထုိင္ရင္း..လာသမွ်လူကို..အသံက်ယ္က်ယ္နဲ႔..မေမာနိုင္မပမ္းနိုင္..စည္းရံုးလွဳံ႕ေဆာ္ေနေတာ့တာပဲ။

အဲဒီ..ေန႔..၈ ရက္ ၈ လ ၈၈ မွာေတာ့..
မနက္လင္းထဲကလူေတြအားလံုး..ျမိဳ႕ထဲဖက္ကိုနားတစြင့္စြင့္နဲ႔ေပါ႔။ ၁၀ နာရီလည္း..ဘာသံမွမၾကားရ။ ၁၁ နာရီလည္း မထူးေသး။ ခဏေနေတာ့..ၾကိဳ႕ပင္ဆိုတဲ့ရြာက
ကိုေအာင္ေလးတေယာက္..သုတ္သုတ္ျပာျပာနဲ႔..ဆိုင္ထဲ၀င္လာတယ္။ ကိုယ္တို႔လည္း..ဘာမ်ားလဲေပါ့။ ပီးေတာ့မွ.. ၾကီးေဒၚနားကို..တိုးတိုးကပ္ပီး
“ ေဒၚေလး..ဘာမွလည္းမျဖစ္ေသးပါလား... ေဒၚေလးေခၚလို႔..က်ေနာ္တို႔ရြာကလူေတြစုပီး..
ျမိဳ႔ျပင္မွာ..မနက္ထဲက..ေစာင့္ေနတာ အုပ္လုိက္ၾကီးပဲ..ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ..” တဲ့။

ကိုယ့္ၾကီးေဒၚလည္း..ဘာေျပာရမွန္းမသိ..ေနမထိထိုင္မသာ..အသံကိုခပ္ေၾကးေၾကးလုပ္ရင္း..

“ ဟဲ့..နင္တို႔ကိုလာဖို႔ေခၚတာမဟုတ္ပါဘူးဟယ္..ဒီေန႔တခုခုျဖစ္ရင္..ေတာကလူေတြပါ.သတိရွိၾကဖို႔ေျပာတာပါ...”

ကိုေအာင္ေလးတေယာက္..ေခါင္းေတြသာ..တြင္တြင္ကုပ္ပီး.ျပန္ထြက္သြားတယ္။

မၾကာပါဘူး...ကိုေအာင္ေလးျပန္ထြက္သြားပီး..၁၅ မိနစ္ေလာက္..၁၂ နာရီတိတိ..ထမင္းစား
ဆင္းခ်ိန္မွာပဲ..ျမိဳ႔ျပင္အထက္တန္းေက်ာင္းၾကီးဆီက...

“ တို႔အေရး...တို႔အေရး...တို႔အေရး”

ဆိုတဲ့..အသံနက္ၾကီးေတြၾကားလိုက္ရေတာ့တာပဲ။

ၾကီးေဒၚလည္း ပင္နီအက်ီၤျမန္ျမန္ေကာက္၀တ္...သူ႔ဆိုင္မွာခိုင္းတဲ့ေကာင္ေလး ၂ေယာက္ကို အျဖဴအစိမ္း
၀တ္စံုျမန္ျမန္ရွာ၀တ္ခိုင္းပီး..ျမိဳ႔ထဲဖက္ကိုထြက္သြားၾက ေတာ့တာပဲ။
ကိုယ္ကေတာ့...အိမ္တံခါးပိတ္ေနရလို႔..ေနာက္ဆံုးမွ။

---------------------------------------------------------------------------------------------

(ေနာက္ဆက္တဲြ.........
ဒီစာေလးကိုတင္ပီး..ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို..ဒိုင္ခံဖတ္ေနက်..သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က..ေစတနာနဲ႔အီးေမးပို႔လာတယ္။ ဇတ္လမ္းထဲက..ကိုယ့္ၾကီးေဒၚေလွ်ာက္လုပ္ခဲ့တဲ့..လုပ္ရပ္ေတြဟာ..တကယ့္အေရးေတာ္ပံုၾကီးရဲ့အမွန္စင္စစ္ျဖစ္မူေတြကိုသူမ်ားအျမင္မွာ..ေရာေထြးသြားနိုင္တယ္တဲ့။ အဲဒါနဲ႔..ကိုယ္လညး္စဥ္းစားတယ္..ဘယ္လိုေ၀႔၀ိုက္ေရးမလဲေပါ့...အဲဒီအခ်ိန္က..ကိုယ့္ၾကီးေဒၚရဲ့..အေရးေတာ္ပံုၾကီးျဖစ္လာဖို႔.. စိတ္အားအရမ္းထက္သန္ခဲ့တာ၊ ျဖစ္လာခဲ့ရင္လည္း..လူေတြအားလံုး
ပါ၀င္ေစခ်င္ခဲ့တဲ့စိတ္ေဇာကို..ဟာသေႏွာပီးေဖာ္ျပတာ..ပံုမေပၚပဲျဖစ္ေနပီလားလို႔လည္း..စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားမိတယ္။ သူ႔နားလည္သလို..သူ႔စိတ္ထင္ပါ၀င္ခဲ့တာေတြ..မွားခ်င္လည္းမွားေပမယ္။ ဒါေပမဲ့..အဲဒီအခ်ိန္အဲဒီအခါတံုးက..ဗမာတနိုင္ငံလံုး..လွည္းေနေလွေအာင္းျမင္းေဇာင္းမက်န္..အဆင့္အတန္း အလႊာမေရြး.သတၱိအနုအရင့္အဆင့္ဆင့္.. စိတ္အားထက္သန္မူအတိုင္းအတာအထြာထြာ..ပံုသဏၭန္အမွန္အမွားမ်ဴိးစံုနဲ႔.. ပါ၀င္ခဲ႔ၾကတယ္ဆိုတာ..တကယ့္အျဖစ္အပ်က္ေတြပါ..။)

◦

Bitter Sweet 8888