လမ္းခုလပ္က..ေတာပန္း ဒႆန

၀တၱဳရွည္ၾကီး ေရးေနရင္းက..လမ္းခုလပ္မွာ....ၾကားျဖတ္ ေျပာခ်င္ တာေလး ေတြ ရယ္ပါ။

တခ်ိဳ႕က.. ေနာက္တယ္..
“ မေက.. စိန္ပန္းေတြ..ခုထိ မေၾကြေသးဘူးလား..” တဲ့..

အခ်စ္ ဇာတ္လမ္း ကို ေစာင့္စားေနသူမ်ား ကေတာ့..
“ မင္းသား နဲ႕ မင္းသမီး ဘယ္ေတာ့ ထြက္မွာလဲ ..” လို႕ ေစာင့္ ၾကတုန္းပဲ..

လူငယ္ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ..
“ တကၠသိုလ္ ဇတ္လမ္းေတြက..က်ေနာ္-က်မ တို႕အတြက္ေတာ့.. သိလဲ မသိလို႕ ခံစားလို႕မရပါ..” တဲ့..။

ျပီးေတာ့..ေျပာေသးတယ္..
“ ေရွးကလည္း..အမ်ားၾကီးပဲ ေရးသြား ခဲ့ျပီ မို႕.. နဲနဲေတာ့..ထပ္ေန ျပီ ..ျငီးေနျပီ ” လို႕..ပြင့္ပြင့္ လင္းလင္း ေ၀ဖန္ ျပၾကပါတယ္။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္.. ေစာင့္ျပီး ဖတ္တဲ့သူ ေတြ..အၾကံညဏ္ ေ၀ဖန္ျပဳတဲ့ သူေတြ အားလံုး ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
-

ကိုယ္တိုင္ လည္း ..ေျပာရ ရင္ေတာ့..အျမန္ ျပီးခ်င္ ေနပါျပီ။ ဇတ္လမ္း အၾကမ္းထည္ တခုလံုးက.. အေစာၾကီး ထဲက.. အေတြးေတြ ထဲမွာ.. တည္ေဆာက္ ျပီးသားပါ။ ဒီ့ထက္ ပိုေျပာရရင္ေတာ့.. ဒီ အေၾကာင္း အေတြ႕အၾကံဳ ေတြကို တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ေရးခ်င္ ေနမိတာက ေတာ့…ဟိုး..ဘေလာ့ မလုပ္ခင္ ကတည္း ကေပါ့..။ အခုကေတာ့…ဘယ္လို အခန္းေလး ေတြ ထဲ့မယ္ ဆိုတဲ့.. ဆက္တင္ အပိုင္း ေပါင္း မ်ားစြာ ကို..သီးသန္႕ ပံုေဖာ္ျပီးသားပါ။ ဒါေပမဲ့..တခန္းျခင္း ပဲ.. ေတြးျပီး..တခန္းျခင္း..ဆက္စပ္ ပံုေဖာ္ ေန မိတယ္။ ဟိုအပိုင္း ေလးကို..ဒီဖက္ ထဲ့လိုက္.. ဒီအပိုင္း ေလးကို ေနာက္မွ ထဲ့မယ္ ကြာ.. စသျဖင့္ ေပါ့..။ ေရးေနရင္း မွ ထပ္ထပ္ ေပၚလာ တဲ့.. အျဖစ္ ေတြ.. လူေတြ.. ရွိလာျပန္ေတာ့..မေကာင္းေတာ့ဘူး ထင္ေနတဲ့..ကိုယ့္ မွတ္ညဏ္ ကို ေတာင္..နဲနဲ အံ့ၾသမိတယ္။

အေစာပိုင္းက..ခဏ ျဖတ္ထားျပီး.. အေရးၾကီး ရက္ နဲ႕ မၾကီးခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ထား တဲ့..လုပ္စရာေလးေတြဖက္ လွည့္ လိုက္အံုး မယ္ ေျပာ ေတာ့.. အျပင္ စာဖတ္ ပရိသတ္က ေတာ့.. မသိဘူး။ အိမ္က.. အမ်ိဳးအဖ်ား နဲ႕.. အမ်ိဳး အရင္း..အမ မ်ားက..မထူးေတာ့ ဘူး.. ျပီးေအာင္ ဆက္ေရး ျပီးမွ.. လုပ္စရာရွိတာ.. လုပ္ေတာ့ လို႕..

၀ိုင္း၀န္း အားေပး ၾကပါတယ္။ ကိုတင္မင္းထက္ ေျပာသလို..“ မုဒ္ ျပတ္သြားမယ္” ဆိုတဲ့..သတိေပးမူ ကိုလည္း.. လိုလို ခ်င္ခ်င္ ကို ဆင္ျခင္ မိျပန္တယ္။ အဲဒါ နဲ႕..ကဲ..ဆက္ေရးမယ္..ကြာ.. ျပီးေအာင္ ေတာ့..ဆြဲ ေတာ့မယ္ …. လို႕..။ ေအာင္ျဖိဳး ေက်းဇူး နဲ႕ သြားစ လိုက္မိ တုန္းက..ဒီေလာက္ အခ်ိန္ေပး ျဖစ္မယ္ မထင္ ခဲ့တာ..အမွန္.. ။ တလက္စတည္း.. မေၾကးမံု ေရ.. ညီမ ေရးခိုင္းတဲ့.. ဆုိညည္းမိေသာ သီခ်င္း မ်ား ဆိုတာ ကိုလည္း..ဒီ ၀တၱဳရွည္ၾကီး ထဲမွာပဲ.. ယူလိုက္ပါ ေတာ့ လို႕..။ သီခ်င္းေတြ..အမ်ားၾကီး ဆို မိအံုးမွာေလ...။

တကယ္က ေတာ့.. နာက်င္စရာ.. စက္တင္ဘာ အေငြ႕အသက္ ေတြၾကား ထဲမွာ..အနု ရသ ေတးေတြ ကိုလည္း.. ထိုင္ မဆို ခ်င္ ေနတာ..အေၾကာင္းရင္း တခု ပါ..။ ဒါေပမဲ့.. ေျပာခဲ့သလို.. ဆက္လက္ ေရးခြင့္ ျပဳပါေတာ့…။ သိပ္လည္း အမ်ားၾကီး မက်န္ ေတာ့ဘူး လို႕ ထင္ပါတယ္။ အလြန္ ဆံုး..၁၅ ေလာက္ ဆို ျပတ္မ်ား ျပတ္မလား..မသိ။ ျပီးရင္ေတာ့.. ဘေလာ့ ကိုလည္း.. အေတာ္ၾကာ..နားထားမိ ပါအံုးမယ္။

ပထမ တခန္း ၂ ခန္း တင္ျပီး တဲ့ အခါက်ေတာ့..စဥ္းစားမိ ေသးတယ္။ ကိုယ့္ဖာကိုယ္ ျပီးေအာင္ အကုန္ ေရးလိုက္မယ္..ျပီး မွ..ေသခ်ာ ေခ်ာျပီး.. တခန္း ျခင္း ျပန္တင္မယ္ ေပါ့။ ဒါေပမဲ့.. အဲဒလို လဲ မလုပ္ျဖစ္ျပန္ဘူး။ တခန္း ေရးျပီးတာနဲ႕.. တေခါက္ေလာက္ ျပန္ဖတ္ ျပီးရင္..လူက..တင္ခ်င္ ေနျပီ။ ( ခက္ထွာ..)
-

အဲဒီ အခါ က်ေတာ့.. တရက္ ေလာက္ ေနေတာ့မွ.. ဘယ္ေနရာ ေလးက..မွားသြားတာ…ဟို အပိုဒ္ကေလးကို ဒီလို ေလး ေရးလိုက္ရ..ေကာင္းသား..ဆိုတာေတြ ျဖစ္လာ ေရာ။ တခု ျခင္း..ဟိုဟာ လိုက္ျပင္ လိုက္..ဒီဟာ လိုက္ေခ်ာ လိုက္ လုပ္ေန ျပန္ေတာ့.. ခပ္ေစာေစာ ဖတ္သြား တဲ့သူေတြ အတြက္.. လိုတာ ေတြ.. ရွိ ကုန္ျပန္တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္..ျပီးမွ စုဖတ္ မယ္ ဆိုတဲ့ လူေတြ အတြက္လည္း.. ပိုေကာင္းပါတယ္..လို႕။

ဒါေပမဲ့.. အဲဒီလို တခန္းျခင္း..ေရးသြား..တင္သြားျပီး.. စာဖတ္သူ ေတြ..သူငယ္ခ်င္း ေတြ ရဲ႕..ေ၀ဖန္ အၾကံျပဳခ်က္ ေတြ ကို နားေထာင္ ရေတာ့လည္း.. စာက..ပို ျပီးေတာ့.. စံုလင္..အသက္၀င္.. အရွိန္ ရ လာသလို လည္း ထင္မိတယ္။ ဥပမာ.. ဒဂုန္ေဆာင္ အတြင္းေရးမွဴး ကိုေနလင္း နဲ႕ သူ ေပးတဲ့ ကြန္မန္႕ေတြ ထဲကေနျပီး..တခ်ိဳ႕ ဇာတ္ကြက္ အသစ္ကေလး ေတြ..ျပန္ေပၚလာတယ္။ ေနာက္ျပီး ဇတ္လမ္း ထဲ မွာ ပါတဲ့…သူငယ္ခ်င္း တေယာက္က..ၾကိဳၾကိဳ တင္တင္.. လွမ္း သတိေပး တယ္။ “နင့္ စာကို.. ငါ့ အမ်ိဳးသမီး ကလည္း..အရမ္း စိတ္၀င္စား ျပီး..ေစာင့္ဖတ္ ေန တယ္..” ဆိုပဲ။ း)) သူ ကပဲ.. မေနနိုင္ မထိုင္နိုင္.. အင္တာနက္ သံုးေလ့ မရွိ တဲ့.. ဇတ္လမ္း ထဲက..သူငယ္ခ်င္း မေတြ ကိုလည္း..တေယာက္ျခင္း..ဖုန္းဆက္..အေၾကာင္းၾကား လိုက္ပါ ေသးသတဲ့။ ေစတနာ ဗလပြ နဲ႕ေလ..။ ျပီး ေတာ့.. ကိုယ့္ကို ျပန္ စကား ပါး လိုက္ ေသးတယ္။ မဟ၀ွါက.. သေဘာ က် ေနေပမဲ့..မဟိုဒင္း ကေတာ့.. အတိတ္ေတြကို.. ျပန္ အစ မေဖာ္ ေစခ်င္ဘူး တဲ့။ ကဲကြယ္..ခက္ပါလား.. ကိုယ္က.. ဘယ္လို ေရးဖြဲ႕မွာ လဲ ဆိုတာ.. ခမ်ာ ေတြ..ေသခ်ာ မသိ.. ဖတ္လဲ မဖတ္ ရပဲ နဲ႕.. ေတာ္ၾကာ.. ရန္ကုန္က ေန.. တရားေတြ ဘာေတြ..လွမ္း ဆြဲ ေနပါ အံုးမယ္။ း)) ေတာ္ ေတာ့.. နင္..ဘယ္သူ႕ မွ ေလွ်ာက္ ဖြ မေနနဲ႕.. ဖတ္မွာ.အသာဖတ္…။

စကား မစပ္.. ဒီစာေလး စေရး ျဖစ္ေတာ့.. ဘေလာ့ ဘန္နာ ေလး ကို လည္း ျပင္လိုက္ ေသးတယ္။ ဘေလာ့ဂ္ စေရး ကတည္းက.. တခါ မွ ျပင္ဖို႕..အခ်ိန္ မေပး ျဖစ္ တဲ့ ဘန္နာ အေဟာင္းေလးက.. လွေပမဲ့.. စာသား ေတြက.. အခု ခံယူခ်က္ အေတြ႕အၾကံဳ ေတြနဲ႕..အက်ံဳးမ၀င္ခ်င္ သလို ျဖစ္ ေနတယ္ လို႕..ခံစား မိတယ္ေလ။

Sharing same interest..

Making virtual friends...

Creating own space..
Pouring out unfinished thoughts...

Because...not always fortunate enough to have that all...

လို႕.. ဆိုခဲ့ ေတာ့...

ဥပမာ..making virtual friends ဆိုတာၾကီး ကို.. သေဘာ မက် လွ ေတာ့ဘူး။ ဆိုလိုတာက.. virtual friends ေတြကို..သေဘာမက် လို႕ မဟုတ္ဘူး.. ဒါ အတြက္ နဲ႕ေတာ့..ဘေလာ့ဂ္ ေရးတာ..လို႕ အထင္ မေရာက္ ေစ ခ်င္ တာပါ။ စိတ္အာသာ ေျဖ ဖို႕..ဘေလာ့ ေရးၾက တယ္ ဆိုတာ မ်ိဳးကို လည္း..သိပ္ေတာ့..လက္ မခံ ခ်င္။ တကယ့္ကို စာေရးျခင္သူ မို႕ကို.. စာေရး ရျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ကို.. ဘန္နာ အသစ္ မွာ.. ဒီလို ေျပာင္း လိုက္ပါတယ္။

Writing is my inspirational..
just like walking through the mountains

and gazing to the wild flowers..

ေနာက္ခံ ပံုေလး ကိုလည္.. ခရီး ထြက္စဥ္က..ရိုက္ယူ ခဲ့တဲ့..ဆြစ္ေတာင္တန္း ၾကီး နဲ႕ ေတာပန္းေလး ေတြ ကို..ေနာက္ခံ ထား ျပစ္လိုက္တယ္။ ပံု ၂ခု ကို overlap လုပ္ဖို႕ အတြက္ ေတာ့ ..ကိုယ္တိုင္ မလုပ္တတ္လို႕..photoshop ကၽြမ္းက်င္ တဲ့..ကိုေအာင္သာငယ္ ကို..အကူအညီ ေတာင္းရ ပါတယ္။ ( ေနာက္က် ေက်းဇူးပါ း) ကိုယ္က..လမ္းေလွ်ာက္ရ တာကို လည္း..ၾကိဳက္တဲ့ အျပင္..ေတာင္ေတြ ကိုလည္း..ခ်စ္သူ ဆိုေတာ့..အဲဒီပံု ကို ေတာ္ေတာ္ သေဘာက် မိတယ္။ သိပ္ေတာ့..ဗမာ မဆန္ လွ ဘူးေပါ့။ ေကာင္းကင္ ၾကီးကလည္း..မွိဳင္း ေနေတာ့…နဲနဲ ေတာ့..လြမ္းစရာ ၾကီး ျဖစ္ေန ေလ သလား မသိ။

-

ထားပါေတာ့ ေလ.. ။ ေျပာခ်င္တာက.. Wild flowers ဆိုတဲ့.. ေတာပန္း ေလး ေတြ…။ ဒီရက္ ထဲ.. ေနတဲ့ ျမိဳ႕ေလးမွာလည္း.. Spring ေႏြဦး ရာသီ ဆိုေတာ့..ေတာပန္း ေလး ေတြကို..သိပ္ကို လွ ေန တယ္။ ျပီးေတာ့..ေတာပန္း ဆိုတာ.. ဗမာျပည္မွာ ရွိစဥ္က.. ပန္းစံု ေပါ လြန္း တဲ့ ျမိဳ႕ပန္း ေတြၾကား.. တခါမွ.. ေတာပန္း ေတြ ရဲ႕ အလွကို မခံစား ခဲ့ဖူးဘူး။ သူတို႕ေတြ ရဲ႕ ထူးျခားခ်က္က...ဘာအထူးျပဳလုပ္ခ်က္ မွ မလိုပဲ နဲ႕ကို..အခ်ိန္တန္ရင္.. မပြင့္မေနရ..ပြင့္ကို ပြင့္လာတတ္တဲ့..အရိုင္းပန္း ေလးေတြ..။ ဒါေပမဲ့..လွခ်က္ ၾကေတာ့လည္း.. ျမိဳ႕ပန္းေတြ ထက္ မေလ်ာ့ ေအာင္.. တမူထူးျခားျပီး..စြဲမက္ စရာ ေကာင္းလွတာ မ်ိဳး..။ အထူးျခား ဆံုး ကေတာ့.. ဘယ္သူ႕မွ ေအာက္မက်ိဳ႕ပဲ ..အားမကိုးပဲ နဲ႕ကိုယ္.. ပြင့္ လာ ၾကတာပဲ..။ ၾကည့္ခ်င္ ျမင္ခ်င္သူ ရွိလား..မရွိလား လည္း.. သူတို႕ မသိ..။ ရိုင္းခ်င္ တိုင္း ရိုင္း ေနတဲ့..သဘာ၀ စစ္စစ္ က ကို..သူတို႕ ရဲ႕.. ဂုဏ္ လို႕ မထင္ရ တဲ့..ဂုဏ္ စစ္စစ္ ျဖစ္ေနတာပဲ။

-
မနက္ ..မနက္..လမ္းေလွ်ာက္ တဲ့..လမ္းေဘး တေလွ်ာက္..ေတာပန္းေတြ လွ လြန္းလို႕.... ရပ္ ရပ္ ျပီး ေငး ျဖစ္တယ္..။ “ဓါတ္ပံု ရိုက္ယူ ထား ျခင္ လိုက္တာ” .. လို႕..ေတြးျပီး.. ေနာက္ တေန႕..ထြက္ ေတာ့လည္း..ေလာေလာ..ေလာေလာ နဲ႕..ကင္မရာ ပါမသြား ျပန္ဘူး..။ အဲ လို နဲ႕.. သံုး ေလးရက္ ေလာက္ေန.. ကင္မရာ ယူသြား တဲ့ ေန႕ၾကေတာ့.. ေတာပန္း ေလး ေတြက.. ညိွဳး ကုန္ ပါေရာလား..။ ေန႕ေရႊ႕ ညေရႊ႕ နဲ႕..၀ီရိယ နည္းျခင္းပဲ လို႕.. ကိုယ့္ဖာကိုယ္ အျပစ္ တင္ရင္း..ေတာပန္းေလး ေတြက..ေပးတဲ့.. မတည္ျမဲ ျခင္း ဆုိတဲ့..

သံေ၀ဂ တရား နဲ႕ အတူ…ဘ၀ ဒႆန တခု ကို လည္း..အေသအခ်ာ ရလိုက္ မိ ေတာ့တယ္။

-

“ ပြင့္ေနတုန္း..လွေနတုန္းမွာ..အမိအရ..ရိုက္ယူ ထားသင့္ တာ..”

-
ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား.. ဘယ္အရာမွ.. မတည္ျမဲ တဲ့..သဘာ၀ တရားထဲမွာ..အားလံုးက..ဖ်ဳးိကနဲ..ဖ်ပ္ကနဲ..ေပၚလာ ေပ်ာက္သြား..။ စိတ္ခံစားခ်က္ နဲ႕.. သာယာၾကည္နူးမူ.. ဆိုတာေတြ ကလည္း..အျမဲ တသမတ္ တည္း ေမြးယူ လို႕ ရတာ မ်ိဳး မဟုတ္ဘူးေလ..။

-
အဲဒါ နဲ႕ပဲ.. တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ျပန္ေပၚ ေနတဲ့.. တကၠသိုလ္ ေန႕ရက္ ေတြ ကို.. အမိ အရကို.. ရိုက္ယူ မွတ္တမ္းတင္ ေနမိ ေတာ့တာပါပဲ။

◦

လမ္းခုလပ္က..ေတာပန္း ဒႆန