၀ွက္ဖဲ (အခန္း ၄)

 ++++++++

အခန္း(၄)-

ေၾကာင္တေကာင္ 

ကမၻာ့ ဥတုု ရာသီ ေတြ ေျပာင္းလဲ လာ ေန သည္ ။  ေဆာင္းဦး ရက္ေတြ မကုုန္ေသး ေပမဲ့…ေန႕တာ ေတြ တိုုစ ျပဳလာ ေန ျပီ။

ရုုတ္ျခည္း ဆိုု သလိုု ညိဳက် သြားတဲ့… ညေနေစာင္း တခုု ရဲ႕  ေလထုု ထဲ မွာ.. မီးခိုုး နံ႕ ေလး ေတြ သင္း လာ သည္။ အိမ္ အေဟာင္း ေလး တလံုုး ရဲ႕.. ေခါင္မိုုး ေပၚ က…မီးခိုုး ေခါင္း တိုုင္ ေလး မွာ.. မီးခိုုး ေလး ေတြ တလူလူ  ျမင္ေန ရ သည္။ 

မီးလံုုး ေလး ေတြ လင္းစ ျပဳ လာတဲ့.. လမ္းမီးတိုုင္ တခ်ိဳ႕  က ေတာ့.. သူတိုု႕ အေပၚက..အုုပ္မိုုး ေနတဲ့.. သစ္ပင္ ျမင့္ျမင့္ ၾကီး ေတြ ေၾကာင့္…. ရွိ သင့္ တာ ထက္ ပိုုျပီး ေသးေကြး ေမွးမိွန္ ေန သေယာင္..။ 

လမ္း ရဲ႕ တဖက္ ျခမ္း က.. ၀ရန္ တာ အျဖဴ ေရာင္ နဲ႕.. အိမ္ ကေလး ထဲ မွာ.. မီးေရာင္ တပြင့္ နွစ္ပြင့္.. လင္း လာ ျပီး.. မွန္ျပတင္း ေနာက္က လွဳပ္ရွားမူ  ေတြ ဆီက.. ၀ရန္တာ ေပၚ ကိုု.. အသံ တခ်ိဳ႕  လြင့္ က် လာ သည္။ 

...

“   ၀ရန္တာ ကိုု ဘာလိုု႕ အျဖဴေရာင္ ၾကီး သုုတ္တာလည္း.. ဒယ္ဒီ ”

..

ထူးထူး ျခားျခား ... ဆံပင္ ေတြ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ျဖီးသင္ ထား ျပီး   မုုတ္ဆိတ္ က်င္ဆြယ္ ေတြ တိတိ ရိရိ ရိတ္ျဖတ္ ထား တဲ့..အမ်ိဳး သား က.. အနက္ နဲ႕ မီးခိုုးရင့္ ေရာင္ စပ္ထား တဲ့… ဂ်ာကင္ အက်ီ ၤ အိတ္ ထဲ က..စီးကရက္ တလိပ္ ထုုတ္ ျပီး မီး ညိွ သည္။ သူ႕ ဆံပင္ ေတြ ရဲ႕ အေရာင္ နဲ႕.. ဂ်ာကင္ ရဲ႕ အေရာင္က … လိုုက္ဖက္ ေန သည္။ စီးကရက္ မီး ကိုု..တခ်က္ ရွိဳက္ ယူ လိုုက္ရင္း…

“ အင္း.. မင့္ မာမီ ေရြးတာပဲေလ… .. ” 

...

ေကာင္ေလး က.. ၀ရန္တာ ေလွခါး လက္ရန္း ေပၚကိုု ျဖတ္ကနဲ တက္ထိုုင္ လိုုက္ ျပီး မွ.. ဘာ ဆက္ လုုပ္ ရမွန္း မသိ သလိုု..ခ်က္ျခင္းပဲ.. ျပန္ဆင္း လိုုက္ သည္။ သူ ငယ္ငယ္ က.. ေလ ွ်ာတိုုက္ စီး ေနက်.. ေနရာ ေလး မိုု႕.. ေယာင္ျပီး အက်င့္ ပါ သြား ျခင္း လည္း ျဖစ္နိုုင္ သည္။ ေမွာင္ရီ ရီ အလင္း ေရာင္ ေအာက္ က… နွင္းဆီ ပန္း ရံုု ေတြ နဲ႕.. ဒန္း ျဖဴျဖဴ ေလး ကိုု အတန္ၾကာ ေအာင္ လက္ပိုုက္ ျပီး ၾကည့္ ေန ေသး သည္။ ျပီးေတာ့ မွ..အိမ္ ထဲ ကိုု ျပန္ လွည့္ ၀င္  လာ သည္။ 

မီးဖိုု ေပၚ က.. အေငြ႕ ေတြ တေထာင္းေထာင္း ထ ေန တဲ့.. အိုုး ကိုု.. ဇြန္းတခုု နဲ႕ ေမႊ ေနတဲ့.. အမ်ိဳးသမီး ရဲ႕ မ်က္နွာ က.. အခါတိုုငး္ ထက္ ပိုု ျပီး ထူးျခား ေန သည္။ ေပ်ာ္ေန သည္ လား.. စိတ္လွဳပ္ရွား ေန သည္ လား…။ အမူ အရာ အသြင္ အျပင္ က လည္း.. ပိုု- ပိုု ျပီး ေတာ့ သာ.. နုုနယ္ လန္းဆန္း ေန သည္။ ညေန မေစာင္းခင္ ေလး ကမွ.. အေရးေပၚ  ေစ်း ေျပး၀ယ္ ျပီး…ျပန္လာ ကတည္း က.. လဲလွယ္ ေသး ဟန္ မတူ တဲ့.. လည္ရွည္ သားေရ ဖိနပ္ အျမင့္ က.. စကပ္ ၀တ္ ထားတဲ့..သူမ ကိုုယ္လံုုး ခပ္ေသးေသး ေလး ကိုု အေနေတာ္ ေလး ၾကည့္ ေကာင္း ေန ေစ သည္။ 

 ....

...

“ မာမီ့ ကိုု ၾကည့္ရ တာ ပိုု လွ ေန ပါလား… ”

“ အိုုး..သန္႕ခ္ယူ ဆြိတီ… အဲဒီလိုု မေျပာ လည္း.. မာမီ က.. သား ၾကိဳက္တဲ့.. ဂဏန္းလံုုး ေတြ.. အမ်ားၾကီး ထဲ့ ေပး မွာ ပါကြာ… ငါ့သား ေလး အိမ္ ျပန္လာ တုုန္း….”

....

...

၀ရန္တာ နဲ႕ ကပ္လ်က္... ထမင္းစားခန္း .. နားေနခန္း..အားလံုုး.. နီးနီးကပ္ကပ္ တဆက္စပ္ တည္း ျဖစ္ ေန တဲ့.. ဧရိယာ ေလး မွာ.. ဟိုုဖက္ သြား လိုုက္..ဒီဖက္ သြား လိုုက္ .. လုုပ္ေနေသာ.. ေကာင္ေလး က လြဲ ရင္..အရာ အားလံုုး.. အခါတိုုင္း ေန႕ ေတြ ကလိုုပင္…သူ႕ ေနရာ နဲ႕ သူ ေနသားတက် ျငိမ္ျငိမ္ သက္သက္  ရွိ ေန ေလ သည္။ မီးဖိုု နား မွာ အလုုပ္ရွဳပ္ ေနတဲ့.. အမ်ိဳးသမီး နဲ႕.. မီးဖိုု ေပၚက.. စားခ်င့္ စဖြယ္ အေငြ႕ အသက္ တခ်ိဳ႕   က လည္း .. နည္းနည္း ေတာ့.. စိတ္ လွဳပ္ရွား စရာ ေကာင္း ေန သည္ ေပါ့…။ ေၾသာ္.. ျပီး ေတာ့.. နားေနခန္း ထဲက.. တီဗီြ ဖန္သား ျပင္ ေပၚ မွာ လည္း.. အေရာင္ ေတြ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ေျပာင္း ေန ေသး သည္ ေလ။

ေကာင္ေလး ကေတာ့..သူ တခါမွ မေရာက္ဖူး တဲ့ ေနရာ တခုု လိုု..မီးဖိုု ေဘးနား က.. အမ်ိဳးသမီး လွီးခၽြတ္ ထား တဲ့…ဟင္းရြက္ ေတြကိုု သြား  ကိုုင္ ၾကည့္ လိုုက္… တီဗီြ ေရွ႕က ခုုံ မွာ ညေနပိုုင္း သတင္းစာ တေစာင္ ၾကည့္ ေနတဲ့.. အမ်ိဳးသား ရဲ႕ အနား သြား လုုိက္  နဲ႕… စိတ္ လွဳပ္ရွား ေန ဟန္…။ ေကာင္ေလး ရဲ႕.. အရပ္ က ခပ္ရွည္ရွည္..။  သူ႕ ဖခင္ နွင့္ ပိုုဆင္ ေလ သည္။ 

..

အခန္းေထာင့္ စာအုုပ္ စင္ ေလး နား ေရာက္သြား ျပန္ သည္။

..

“ ရာ… ဒါ.. မာမီ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ မွာ တင္ထား တဲ့ စာအုုပ္ မဟုုတ္လား…. ျပီးသြား ျပီလား..အထူၾကီးပဲ…. ဘာေတြ မိုု႕ လည္း … 

F… R… E…E… D…O…M 

ေကာင္ေလး က.. စာအုုပ္ ကိုု ကိုုင္ ျပီး တလံုုး ျခင္း ေျဖးေျဖး ေအာ္ ဖတ္ သည္။ ျပီး ေတာ့.. ခ်က္ျခင္း ဆိုုသလိုု… က်ေနာ္ အိမ္မွာ ေနမလိုု႕ ျပန္လာတာ..  လိုု႕.. အဆက္အစပ္ မရွိ ခပ္ျမန္ျမန္ ေျပာ ခ် လိုုက္ သည္။

အသင့္ ျဖစ္ေန ျပီ ျဖစ္တဲ့…အစား အေသာက္ ေတြ ကိုု.. ထမင္း စားပြဲ ေပၚ မွာ.. တခြက္ျခင္း စီစဥ္ ေနရာခ် ေန တဲ့.. အမ်ိဳး သမီး ရဲ႕  လက္ အစံုု သည္ .. တုုန္႕ ကနဲ ျဖစ္ သြား သည္။

“ ဘာ ေၾကာင့္ ရယ္ မဟုုတ္ပါဘူး.. အျပင္မွာ လည္း အဆင္ေျပ ပါတယ္..  ”

..

ေကာင္ေလး က.. ဘယ္သူ႕ ကိုု မွ…ဦးတည္ မေျပာ သလိုု..ဘယ္သူ႕ ကိုု မွ လည္း ၾကည့္ မေန ပဲ.. ထမင္း စားပြဲ ၀ိုုင္း မွာ ပိုုင္ပိုုင္ နိုုင္နိုုင္ ထိုုင္ခ် လိုုက္ သည္။

ညေနစာ စား ဖုုိ႕.. စားပြဲ ဆီ ထ လာ တဲ့.. အမ်ိဳး သားက.. နံရံ ေပၚ က.. ပန္းခ်ီ ကား ၾကီး ကိုု တခ်က္ လွမ္းၾကည့္ ျပီး …. သူ႕ မ်က္လံုုး ကိုု မွိတ္လိုုက္သည္။

တေလ ွ်ာက္လံုုး… မီးဖိုု ေဘး..သူ႕ သခင္မ  အနား မွာ ၀ပ္ ေန တဲ့ ေၾကာင္၀ါၾကီး က .. ေခါင္းကိုု ေထာင္ လိုုက္ သည္။   မ်က္စိ နွစ္လံုုး ကိုု အလည္ေခါင္ နွာ နုု အထိ ေရာက္ေအာင္ ရွံဳ႕တြ ျပီး ပိတ္ခ် ျပစ္ လိုုက္ ေတာ့.. နွဳတ္ခမ္းေမြး ေတြ ေကာ့ ျပီး ေထာင္ တက္ သြား သည္။ ျပီးေတာ့မွ.. ပ်င္းေက်ာ ဆြဲ သလိုု.. ေျခေထာက္ နွစ္ေခ်ာင္း ကိုု..စံုုကန္ ျပီး.. ထ လိုုက္ရင္း .. ၀ရန္တာ ဖက္ ဆီ အသာအယာ ထြက္ လာ  သည္။ သူ႕ လည္ပင္း က.. ျခဴသံ က..သူ႕ အတြက္ သိပ္ ေန သား မက်ေသး။

၀ရန္တာ အေပါက္နား ေရာက္ေတာ့.. တခ်က္ ျပန္လွည့္ ၾကည့္ သည္။ ထမင္းစားပြဲ ၀ိုုင္း ေလး မွာ.. လူ သံုုးေယာက္ ေခါင္းငံုု႕ ျပီး .. လက္ျခင္း ဆုုပ္ကိုုင္ လ်က္.. တစံုု တရာ မွာ ျငိမ္သက္ ေန ၾက သည္ ။ စားပြဲ ေနာက္ဖက္ နံရံ ေပၚက.. ခမ္းခမ္း နားနား ပန္းခ်ီ ကားၾကီး ထဲ မွာ လည္း...အစား အေသာက္ ေတြ တင္ထား တဲ့ စားပြဲ ရွည္ၾကီး အနား မွာ… လူတစုု ၀ိုုင္းထိုုင္ရင္း… တစံုု တရာ မွာ ရပ္တန္႕ ေန ၾကသည္။ 

အျပင္ဖက္ ၀ရန္တာ က.. ငွက္ေလွာင္အိမ္ ေလး ခ်ိတ္ဆြဲ ထား ေလ့ ရွိ တဲ့.. ထုုတ္တန္း ေလးကိုု   ၾကည့္ျမဲ အတိုုင္း လွမ္းၾကည့္ လိုုက္ ေပမဲ့  .... တဖ်ပ္ဖ်ပ္ အေတာင္ခပ္ သံ မၾကား ရ ေတာ့ ေပ။

...

မ်က္လႊာ ကိုု ခ် ျပီး.. ၀ရန္တာ အျပင္ဖက္ ညေန ညိဳရီ ထဲ ဆီ အၾကည့္ လႊဲ လိုုက္သည္။ ထိုုင္ေန က်.. ၀ရန္တာ လက္တန္း ေလးေပၚ..ျဖတ္ကနဲ ခုုန္ တက္ လိုုက္ ေတာ့.. ျခဴသံ ခပ္ ျပင္းျပင္း ျမည္ သြား သည္။  လမ္းတဖက္ ျခမ္း သစ္ပင္ ၾကီး ေတြ ေပၚက.. အိပ္တန္း ျပင္ ေနမဲ့.. ငွက္ ကေလး ေတြ မ်ား .. လန္႕ သြား ေလ မလား.. ။

+++++++++

(ျပီး) 

အေမရိကန္ စာေရးဆရာ Jonathan  Franzen  ၏ Freedom ၀တၱဳအား ကိုုးကား  ခံစား ၍.. ေခတ္တေခတ္ နဲ႕   လူ မ်ား အေၾကာင္း ၾကိဳးစား ေရးဖြဲ႕ ထား ျခင္း ျဖစ္သည္။

 

◦

၀ွက္ဖဲ (အခန္း ၄)