အတုု

ဒီေန႕ တနဂၤေႏြ ေန႕ ဆိုုေတာ့ ေရာ ... တျခားေန႕ေတြ ထက္ ဘာမွ ပိုု ထူးျခား မေနခဲ့...။

ေသာၾကာေန႕ကလည္း ဒီလိုု ပူေန ခဲ့ သည္။ စေနေန႕ကလည္း..ဒီလိုုပဲ.. ဟင္းတခြက္ ခ်က္ျပီး.. ကြန္ျပဴတာေရွ႕မွာ ထိုုင္ ေနခဲ့သည္။ အခုုလည္း.. ျပန္႕က်ဲ ေနတဲ့ စာရြက္ေတြကိုု..အသာ လ်စ္လ်ဴရွဳျပီး..ကြန္ျပဴတာ မ်က္ႏွာျပင္ မွာ..စာေၾကာင္း တခ်ိဳ႕.. ရိုုက္စ ျပဳေန ေပ ျပီ...။

နံရံျခားထားတဲ့.. တျခား ကြန္ျပဴတာ တလံုုးဆီကလည္း.. ေခ်ာက္ေခ်ာက္ ခ်က္ခ်က္ အသံ တခ်ိဳ႕ ထြက္ေပၚေနသည္။ သူေလး ကိုု.. ကြန္ျပဴတာ ေရွ႕ တေန႕လံုုး မေနဖိုု႕ ေျပာရေပါင္း မ်ား ေနျပီ..။

ကိုုယ္ ကိုု တိုုင္ ကေရာ..

ကြန္ျပဴ တာ က လြဲရင္... ေနာက္ထပ္သူ႕လိုု.. နည္းနည္း အျပန္႕ပိုုက်ယ္တဲ့.. ဖန္သားျပင္ တခုု သာ..အခန္းထဲမွာ ရွိေနသည္။ စာၾကည့္တိုုက္က ငွါး ထားတဲ့ တိုုင္းမ္ မဂၢဇင္း ၂ အုုပ္ကိုု..ခုုထိ လွန္မၾကည့္ ျဖစ္ေသး..။ စာအုုပ္ စင္ေသးေသးေလး ေပၚက..ဗမာ စာအုုပ္ တခ်ိဳ႕ တ၀က္လည္း.. ဖတ္ရင္း မတ္တပ္..လမ္းတ၀က္ ...။ ဘာျဖစ္လိုု႕.. အားလံုုးက..တ၀က္ ေတြ ျဖစ္ေနတာတုုန္း..။ ဒီလိုု နဲ႕ပဲ..လူေတြ လည္း..လူတ၀က္ ေလဟာနယ္ တ၀က္ ျဖစ္ေနၾကသည္။

ဒီ ေလဟာ နယ္ ၾကီး ေတြ မရွိခင္ တုုန္းက..တနဂၤ ေႏြ ေတြ ကိုု လြမ္းလွသည္။ ကိုုယ့္ ကိုု ကိုုယ္ စိတ္ဓါတ္ျမွင့္တင္ ေနရတဲ့..ခုုလိုု.. အခ်ိန္မွာ..အလြမ္းေတြ နဲ႕..တသသ လုုပ္မေန သင့္ ေသး ဘူး ထင္သည္။ ဒါေပမဲ့.. သူတိုု႕ ေရာက္လာၾကသည္။ အဆီး အတား မွ မရွိတာ..အကာအကြယ္ မွ မရွိတာ..။ မလြမ္း နိုုင္ေအာင္.. ၀ိုုင္းဖြဲ႕ ေျပာၾကတဲ့..စကားသံ စီစီညံညံေတြ...ေစ်းက ျပန္လာတဲ့ လက္ဆြဲျခင္း ေလး .. ဇကာထဲက..ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ စည္းကေလး..။ ဟင္းရြက္ေတြ ကူထြင္ မယ္ေလ..။ ဒီေန႕ ဟင္းေကာင္းေကာင္း ခ်က္ေကၽြး..။ မီးဖိုု ထဲကလည္း..မီးခိုုးေတြ အူ လိုုက္တာ...။

ေန႕လည္စာ စားျပီး.. ျခံထဲက..သရက္သီး ခူး သုုတ္စား မယ္ေလ။ ဟိုု ဖက္ အိမ္မွာ..ငပိ နည္းနည္း သြားယူေခ်...။ ညေန က်မွ.. ေရေႏြးၾကမ္း ၀ိုုင္း မွာ.. ျမေႏွာင္းညိဳ စာအုုပ္ အသစ္ အေၾကာင္း ေျပာမယ္။ ခင္ေဆြဦး ေလာက္ မၾကိဳက္ေပါင္...။ ဟိုုဖက္ လမ္း ထဲက.. စာအုုပ္ဆိုုင္ က..လူၾကီး.. တရားမ၀င္ စာရြက္ေတြ ေတြ႕လိုု႕..ဖမ္းခံ ရသတဲ့..။

ဒီလိုု နဲ႕ ေရဒီယိုုက..အေရးပါ ေန ေတာ့သည္။ မနက္တုုန္းက.. အေရွ႕ဆီမွာ ေရာင္နီလာ မပီ၀ိုုးတ၀ါး.. တဲ့... ေန႕လည္ ကေတာ့..တေက်ာ့ ႏွစ္ေက်ာ့ ေတးကိုုသီ ျပီး.. အိပ္ေပ်ာ္သြား..။ ညေနက.. သီခ်င္းၾကီးေတြ ဖြင့္ေတာ့..ေမရွင္ နားေထာင္ ခ်င္တာ..ျပည္လွေဖ တေယာက္တည္း..။ ဒီည ေတာ့..ဘီဘီစီမွာ.. သတင္း ဦး..။ ခရစ္စတိုုဖာ ဂဲန္နစ္ ဘယ္ေရာက္ေနျပီ လည္း... ။ လြမ္းစရာ မရွိ.. ရွာၾကံ လြမ္း လိုုက္ အံုုးမယ္။ ခုုကေတာ့ .. အလြမ္းေတြ ေရပက္ မ၀င္ နိုုင္ ေအာင္.. သဘာ၀ က်က် ေနထိုုင္ ၾကီးျပင္း ခဲ့တဲ့.. ေန႕ရက္ ေတြ ကိုု ..လြမ္းေန မိတယ္ ရယ္။

ခဏေနရင္.. ညီမ ၀မ္းကြဲ တေယာက္ လာလည္မည္...။ ဖုုန္းသံ ေစာင့္ရင္း.. သူလာရင္ ေကၽြးဖိုု႕.. ကိတ္မုုန္႕ တလံုုးကိုု.. ပ်င္းတိ ပ်င္းတြဲ ဖုုတ္ ဖိုု႕ စ ျပင္သည္။ ၾကက္ဥ တလံုုး ဆိုု ေတာ္ျပီေပါ့ ေနာ္...။ ၾကက္ဥ ေတာင္... ေလွာင္အိမ္ ထဲက ဥတာ မဟုုတ္ေအာင္.. ေရြး၀ယ္ ထား ရတာ ဆိုုေတာ့..ပတ္၀န္းက်င္ သမား မိုု႕လား.. စာနာတတ္သူ မိုု႕ လား.. တကယ္ ေတာ့..ဘာမွ လည္း မဟုုတ္ပါဘူး...ဘာစားစား..ၾကက္က ဥ ေပးရတာပဲ ေလ..။ ဒီၾကက္ေတြ က.. ဥဖိုု႕ အတြက္ပဲ ၾကက္ျဖစ္ လာတာပါ.. စားသာ စား..အားမနာ နဲ႕လိုု႕.. ေျပာလိုုက္သည္။ ရယ္သံ သဲ့သဲ့ အဆံုုးမွာ.. လူေတြ လည္း.. ၾကက္ေတြ ဘ၀ က..ရုုန္းထြက္ နိုုင္ေအာင္.. လုုပ္ေနၾကရတာပါပဲ.. တဲ့။ ညီမ၀မ္းကြဲ ရဲ႕ ဟန္က.. ယံုုၾကည္မူ အျပည့္ ရွိလွသည္။ ေအာင္ျမင္ေနတဲ့..လူတေယာက္ အတြက္.. ဘ၀ မွာ.. ဘယ္သူ စားဖိုု႕.. ဥေတြ ဥ ေပး ေနရ မွာလည္း..။

ကိတ္မုုန္႕ တေယာက္ တဖဲ့..စားရင္း.. ေကာ္ဖီ တေယာက္ တက်ိဳက္ ေသာက္လိုုက္သည္။ ဒီညီမ ကိုု မျမင္ ရတာ ၾကာျပီ။ ခုုေတာ့.. ငယ္ဘ၀ ေတြ ကေန.. ျမိဳ႕ ေတြ တခုုျပီး တခုု ျဖတ္ တက္ လာၾကတဲ့.. အျဖစ္ ေတြ အေၾကာင္း..ေနာက္ဆံုုး ေရာက္ရွိ ေနတဲ့..ျမိဳ႕ ေတာ္ ရဲ႕ .. ၀ရန္တာ တခုု မွာ..စကား လက္ဆံုု ၾက မိျခင္း ျဖစ္ သည္။ ဒီ ျမိဳ႕႕ ကိုု ၾကိဳက္သလား.. ။ ဟိုု ျမိဳ႕ နဲ႕ ယွဥ္ ရင္ေတာ့... အဲဒီ လိုု မ်ိဳး ေနရာေတြ မွာ အဲဒါ က.. ပိုု အဆင္ေျပ တာေပါ့..။ အခ်ိန္ ေတြက.. ျမန္တယ္ေနာ္..။ အိမ္ေထာင္ ျပဳ ေတာ့မလား...။ အင္း..ေအာ္..။ ဒါဆိုု..ေရွ႕ေရး သားသမီး ေတြ နဲ႕ မိသားစုု ဘ၀ ကေရာ..။ အင္း..အဲဒါေတာ့.. တိုု႕ လည္း မေျဖတတ္ဘူးေလ..။ ဟုုတ္ပါတယ္..။ စကားေျပာရင္း..လက္ကိုုင္ဖုုန္းကိုု..စတိုုင္က်က် ေျဖ ေနတဲ့..ညီမ ရဲ႕ ကိုုယ္ေပၚမွာ..ကိုုယ္ ကိုုတိုုင္ ရဲ႕ ယံုုၾကည္မူ တခုု တေလ ကိုု.. တိတ္တဆိတ္ ရွာ ေနမိသည္။ သူ႕ဖက္ က..ေရာင္ျပန္ ဟပ္လာတဲ့..ယံုုၾကည္ မူ တခ်ိဳ႕ ကိုု.. ကိုုယ့္ဟာ လိုုလိုု ထင္ မိ ေနျပန္သည္။ ဘ၀ ရဲ႕ ေက်နပ္ျခင္း ေရဆူ မွတ္က..ဘယ္နား မွာလည္း..ဘယ္ အသက္မွာလည္း..ဘယ္ လိုု အေျခအေန မ်ဳိးမွာလည္း..။ “ မ ကလည္း.. peer pressure ေတြ ပါ.. တကယ္ေတာ့..ဒါေတြက.. cliché ေတြ မဟုုတ္ဘူးလား..”

ခဏ ေနရင္.. ေနညိဳ လာေတာ့မည္။ ဒီလိုု လွပတဲ့ ျမစ္ကမ္းေျခ မွာ ေန႕တိုုင္း လမ္းေလ ွ်ာင္ျခင္ လိုုက္တာလိုု႕.. ေတြးခဲ့ ဖူးလိုု႕..ဘုုရားက လက္ေဆာင္ေပး ခဲ့သည္။ အဲဒီလုုိ နဲ႕..ညေနေစာင္းတိုုင္း.. တေန႕တာကိုု..ပိုုင္းျခားနိုုင္ဖိုု႕.. တျခားလူေတြ ရဲ႕ ညေနေစာင္းေတြကိုု ေလ့လာဖိုု႕.. ဆည္းဆာ မွာ..ေတြးခ်င္ရာ ေတြးဖိုု႕.. လမ္းေလ ွ်ာက္ ထြက္ခဲ့သည္။ မလိုုအပ္တဲ့ ခလုုပ္ေတြ မႏွိပ္မိေအာင္.. လိုုအပ္လာတဲ့ အခါ.. ေခၚခ်င္တဲ့ ေနရာကိုု.. ေခၚဖိုု႕.. အားျပည့္ေနေအာင္..လက္ကိုုင္ဖုုန္းကိုု.. အိတ္ထဲမွာ..အေသအခ်ာ သိုု၀ွက္ ခဲ့သည္။ တကယ္ေတာ့..ကိုုယ့္ကိုု ကိုုယ္ ခုုလိုု တေနရာ ကိုု လိမ္ေခၚ ခဲ့တာလည္း.. မလိုု အပ္တဲ့ စကားေတြ မေျပာ နိုုင္ ေအာင္.. လိုုအပ္ တဲ့.. က်န္းမာေရးေတြ အသင့္ ရွိေန ေအာင္ ရယ္ပါ..။ တခါ တခါ.. မလိုုအပ္ လွ တဲ့ အေတြး ေတြကိုု.. လူေတြက..သယ္သယ ္ထား တတ္ၾကတယ္။ မသယ္ခ်င္ရင္..ျပစ္ခ် လိုု႕ ဆိုု ရေအာင္လည္း.. အျပစ္ နဲ႕ အျဖစ္က.. ဗ်ည္းတလံုုးပဲ ျခားတာမိုု႕.. ထားလိုုက္ ပါေတာ့ေလ..။

မေန႕ ကေတာ့..ဖတ္လိုုက္ ရသည္။ ျဖစ္ရိုုး ျဖစ္စဥ္ နဲ႕ ထူးျခား ျဖစ္ စဥ္က..လက္တလံုုးပဲ ျခားတာ တဲ့..။ ဟုုတ္မွာ ပါပဲ..။ လူေတြက.. ကိုုယ့္ကိုု ကိုုယ္ေတာ့.. ထူးျခားတယ္ ထင္တယ္..ထူးျခားဖိုု႕ ၾကိဳးစားတယ္.. ျပီးေတာ့လည္း..လက္တလံုုးေတာင္ မျခားနိုုင္ေတာ့ပဲ.. ျဖစ္ရိုုးျဖစ္စဥ္.. အျဖစ္ေတြ နဲ႕.. အျပစ္ေတြ ထဲ..က်င္လည္...။ လက္ တေဖာင္ ေလာက္ ျခားနိုုင္ ေအာင္ ေတာင္..ခဏ ၾကိဳးစား ၾကည့္ ပါအံုုး..။ ဟန္ေဆာင္တယ္လိုု႕ ထင္ ခံ ရနိုုင္တယ္။ အဆင္မသင့္ရင္.. မရိုုးသားဖူးလိုု႕.. ေတာင္ စြပ္စြဲ ခံရဖြယ္ ရွိတယ္။ စဥ္းစား မိသေလာက္ ေတာ့..ကိုုယ္ လည္း ရိုုးသားပါေစ ေတာ့ရယ္ လိုု႕..တခါ မွ မၾကိဳးစား ခဲ့ဖူးဘူး ထင္တာပဲ။

ကဲ..ထားပါေတာ့.. ညေရာက္တဲ့ အခါ.. ကြန္ျပဴတာေရွ႕ အရင္ မထိုုင္ မိေအာင္..တျခား ဘာေတြ လုုပ္ရင္ ေကာင္းမလဲ..။ မဟုုတ္ေသးပါဘူး..။ ငါလုုပ္ရမဲ့ အလုုပ္ေတြ ကလည္း..ကြန္ျပဴတာ ေရွ႕ မွာ ပဲ..။ ေပ်ာက္ဆံုုးသြားေသာ..နိဗၹန္ဘံုု ဆိုလိုု႕.. ငရဲ ကိုု ေရာက္ေနတာေတာ့ လည္း မဟုုတ္ပါဘူး..။ ဒါေပမဲ့..ညသတင္း နဲ႕ ေရဒီယိုု သံေလး ေတြ ကိုု လြမ္းတယ္။ အိမ္ေရွ႕က ျဖတ္ေလ ွ်ာက္ ေအာ္ သြားတဲ့..ေျမပဲ ဆားေလွာ္သည္ ကိုု အမ်ိဳးတေယာက္လိုု သတိ ရေနမိတယ္။ ေက်ာင္းပိတ္ လိုု႕ လူစံုု တဲ့ တနဂၤ ေႏြ ေတြ ကိုု လြမ္းတယ္။ စြပ္က်ပ္ အက်ီ ၤ နဲ႕ သစ္ပင္ ခုုတ္ ေနတဲ့.. ဦးေလး တေယာက္ကိုု လြမ္းတယ္။ ဖရဲသီး စားရင္.. သူမ်ား ေတြ ခ်န္ထားတဲ့.. အနီေရာင္ ေတြကိုု ႏွေျမာ တယ္ ဆိုုတဲ့..အမ တေယာက္ နဲ႕.. ဖရဲသီး အတူ စားခ်င္ ေသးတယ္။ ကိုုယ့္ က.. အဖ်ားေလးပဲ စားတာဆိုုေတာ့.. က်န္တာ..သူ ဆက္စားပေစေလ..။ အိမ္ေရွ႕က.. စက္ဘီး ဘဲလ္ သံ ၾကားတယ္။ ဧည့္သည္ ထင္တယ္။ ေရဒီယိုု တိုုးလိုုက္ ၾကအံုုး..။

ကြန္ျပဴတာ ေတြ နဲ႕ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့..တနဂၤ ေႏြ ကိုု..ငါ ဘယ္လိုု ေတာ္လွန္ ရမလည္း။ ေတာ္လွန္ေရး ဆိုုတာ.. ပါးစပ္က ေျပာေနရ တာမွွ မဟုုတ္တာ..။ ဒါဆိုု.. လက္ေတြ႕က်က် ငါ မုုန္႕ ထ လုုပ္မယ္..။ ငါ လုုပ္တတ္တာ..ဘာေတြ ရွိလည္း..။ စမူဆာ ရယ္..ဆီထမင္းရယ္.. ထမင္းသုုတ္ရယ္..။ ကိတ္မုုန္႕ကိုု တကယ္ေတာ့..ငါ မၾကိဳက္ ဘူးေလ..။ မီးဖိုု တလံုုး ရွိေနတာရယ္.. မုုန္႕ဖုုတ္ပစၥည္းေတြ အသင့္ ေရာင္းလိုု႕ ရယ္ပါ..။ ငါက..တခါတေလ လည္း ေခတ္မီ ခ်င္ေသးတယ္။ အိပ္မက္ ထဲမွာ..ဘာေတြ ခ်က္စားမလဲ..။ အိပ္မက္ ဆိုုမွေတာ့.. လုုပ္ခ်င္ရာ သာ လုုပ္.. မက္ခ်င္ရာသာ မက္..။ အိပ္မက္ မေကာင္းရင္ သာ..ခ်က္ခ်င္း နိုုးထ နိုုင္ေအာင္..နွိဳးစက္ တလံုုး ေစာင္ ထားလိုုက္ပါ..။ ႏွိဳးစက္ တလံုုး ဖံုုးေခၚ တဲ့ အခါ.. ငါ ေျပာလိုုက္မယ္.. “ စိတ္ညစ္ပါတယ္”

ခုုေတာ့..ဒီ၀င္းဒိုုးကိုု ပိတ္လိုုက္ေတာ့မယ္..။ အိပ္ရေတာ့မယ္..။ ႏွိဳးစက္ တလံုုးနဲ႕ ...မနက္ တိုုင္း ႏွိဳးျပီး... ည တိုုင္း နိုုး ေနတတ္တဲ့..အေတြး နက္ျပာ ေတြ ကိုု.. အခုု ပိတ္ မွ ျဖစ္ေတာ့မယ္.

◦

အတုု