လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခဲ့တယ္

ဖိနပ္ၾကိဳး ကို ..တင္းေအာင္ ေသခ်ာ ခ်ည္ ေနရင္း.. ေတြးမိ လိုက္သည္။

လမ္းေလွ်ာက္ ထြက္ ျခင္း ကို..သူခံုမင္ ခဲ့သည္ မွာ..ဘယ္ အခ်ိန္က စ ခဲ့ပါလိမ့္။ လမ္းေလွ်ာက္ျခင္း အေၾကာင္းကို စ သိ ခဲ့ တာေတာ့.. Geology ေက်ာင္းသူ တေယာက္ ျဖစ္ဖို႕..ခံနိုင္ ရည္ ရွိမရွိ စစ္တဲ့.. မိုင္ ၂၀ လမ္းေလွ်ာက္ ပြဲ မွာ ျဖစ္သည္။ ေသခ်ာ တာေတာ့..အဲဒီတုန္း က.. ငိုခ်င္ လိုက္တာ- ဆိုတာ ။ ဖိနပ္ေတြ ေပါက္.. ေျခေထာက္ေတြ ေအာင့္.. ပန္းအ၀င္ မွာ..သတိ လစ္ ခဲ့တာပဲ..မွတ္မိ ေတာ့သည္။ မနက္ ၆ နာရီ ..ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ ..မႏၱေလး ေဆာင္က..စ လႊတ္ ျပီး.. ရန္ကုန္ျမိဳ႕ျပင္ မဂၤလာဒံု တပ္နယ္ ခမ္းမ ထိ..အသြားအျပန္။ တကၠသိုလ္ေဆးရံု မွာ- ေန႕လည္ ၁၂ နာရီ အမွီ ျပန္ျပီး ပန္း၀င္ ရတဲ့..မိုင္ ၂၀ ခရီး ကို..ေတြးသာ ၾကည့္ေတာ့။ ဘယ္လို နည္းနဲ႕မွ ကိုယ့္ကို မ စြဲ ေဆာင္ နိုင္ ခဲ့။ ဒါေပမဲ့..ထူးဆန္း တာက..အဲဒီ အခ်ိန္ က စျပီး..လမ္းေတြ..ေလွ်ာက္ျဖစ္ ခဲ့ ေတာ့ တာပဲ။

ကဲပါေလ- ဘာ ေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္..ခုခ်ိန္ မွာေတာ့..ေန႕စဥ္လမ္းေလွ်ာက္ ထြက္ျခင္း သည္..သူ႕ရဲ႕ နိစၥတဒူ၀ ကိစၥျဖစ္ေန ျပီ။ ဂ်ာကင္ အက်ီ ၤ ေနာက္ က..ေခါင္းစြပ္ ကို ေနသားတက် ျဖစ္ေအာင္..လွန္လိုက္ရင္း..အိပ္ ၂ ဖက္ကို ေသခ်ာ ျပန္ စစ္သည္။ အိမ္ ေသာ့..ဟန္းဖံုး..။ ပါျပီ။ ေနကာ မ်က္ မွန္ ။ ဒါက..ေနေရာင္ ေပါ ေသာ..ဒီ နိုင္ငံ မွာ..မရွိ မျဖစ္ အသံုး အေဆာင္ တခု။ ေနာက္ျပီး..သူက..ဒီလို ေဆာင္းတြင္း မွာ ဆို..ေနေရာင္ အလင္းလက္ ဆံုး..မနက္ ၉ နာရီ ေလာက္ကို မွ ေစာင့္ျပီး ေလွ်ာက္ တတ္ တာမို႕။

ဟားး-
ယူကလစ္ နံ႕သင္းတဲ့ ေလ တဆုပ္ ကို- နမ္းရွဳပ္ လိုက္ ရင္း..ေနေရာင္ျခည္ ရဲ႕ ေႏြးေထြး မူက.. ႏွလံုးသားထဲ ထိ ထိုးေဖာက္ သြားသည္။ အဲဒါ ကိုပဲ..သူခ်စ္တာ။ ဒီလို ေဆာင္းတြင္း မနက္ခင္း မွာ..အရာ ရာ ဟာ..ေနသားတက် ရွိ ေနတတ္သည္။ ေကာင္းကင္ ၾကီး က..အတိုင္း အဆ မရိွေအာင္..က်ယ္လြင့္ ျပာလဲ့။ တခ်က္ တခ်က္ ေမာ့ ၾကည့္ လိုက္ ရင္..တိမ္ျဖဴ မြမြ ေလး ေတြက..မထူ မပါး..မနည္း မမ်ား။ ေျပာ ၾကတယ္..ဒီ နိုင္ငံ မွာ..ေကာင္းကင္ ျပာျပာ က..နံမယ္ ၾကီး သတဲ့။ ဟုတ္ မွာပဲ။ ခုေလာက္ လွ တဲ့ ေကာင္းကင္ မ်ိဳး..ဘယ္မွာ မွ မျမင္ဘူးခဲ့။ ခဏ ေနရင္..ေဒသ တြင္း သြားတဲ့.. ေလယဥ္ပ်ံ တစင္း ၂ စင္းေလာက္..ခပ္နိမ့္ နိမ့္ ပ်ံသန္း လာ လိမ့္ ဦးမယ္။

လမ္းျဖတ္ ၂ ခု ေလာက္ ေက်ာ္ ျပီး ရင္ ပဲ.. လမ္းမၾကီးေပၚ ေရာက္ ျပီ။ ေဟာ- ေက်ာင္းကားတစီး ျဖတ္သြားတယ္။ ေက်ာင္းသားေလး ေတြ ေတာ့မပါ ေတာ့။ ဒီအခ်ိန္ မွ ဆိုေတာ့..ေက်ာင္းပို႕ျပီး ျပန္ လာတာ ျဖစ္မည္။ ျမိဳ႕တြင္းေျပးတဲ့..ခရမ္းေရာင္ ဘစ္စကား ၾကီး ကလည္း..အေနာက္ မွာ..ခပ္ျဖည္းျဖည္း ။ အထဲ မွာ လူ က-ဘယ္ႏွယ္ ေယာက္ပဲ ပါတုန္း။ ၃ ေယာက္- ၂ ေယာက္- အင္း..စုစုေပါင္း မွ ၅ ေယာက္ တည္း ရယ္။ ေအးေလ..ဒီလို ေနရာ မွာ..ဘယ္သူ က..ဘတ္စ္ကား စီး မွာ တုန္း။



သူေန တဲ့..ျမိဳ႕တဖက္ျခမ္း ကေန..ေလွ်ာက္ေနက်..ျမိဳ႕စြန္..လူရွင္းရွင္းလမ္းကေလး ဆီ မေရာက္ ခင္ စပ္ၾကား..ဒီ ျမိဳ႕လယ္ေခါင္ ေလး ကို ျဖတ္ရ တာလည္း..တမ်ိဳး ႏွစ္သက္ စရာ ေကာင္း သည္။ အသက္ ၀င္ေနတဲ့..ဆိုင္ ကေလး ေတြ .. သြားလာ ေနတဲ့..ကားေရာင္စံု ေတြ.. လက္တြန္းလွည္း ေလး ေတြ နဲ႕..ကေလး ေက်ာင္းရင္း..ေစ်း၀ယ္ေန တဲ့.. ေမေမ ေတြ.. ကို ေငးရင္း.. ရွင္သန္ လွဳပ္ရွား မူေတြကို..တမနက္စာ..ကူးယူမွ်ခံစား လိုက္ေတာ့..တရက္စာ ေတာ့..လံုေလာက္သြားသည္။ မီးပြိဳင့္ မွာ ..လမ္းျဖတ္ ဖို႕..ရပ္ေစာင့္ ေနတုန္း.. မိုင္းထဲ ကိုသြား မဲ့ 4 wheel တစင္း..ဖုန္ေတြ နိုင္းခ်င္း နဲ႕..ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ..ျဖတ္ေမာင္းသြားသည္။ မိုင္းသမားေတြက..သူတို႕ ကားေတြမွာ..ဖုန္ေတြ..ရႊံ႕ေတြ ေပ က်ံေန မွ.. မိုက္တာ ဆိုပဲ။ အဘိုးၾကီး အဘြားၾကီး စံုတြဲ တစံု လည္း..လက္ကေလး ေတြ ခ်ိတ္ျပီး..မီးပြိဳင့္ မွာ ေစာင့္ ေနသည္။ ဟိုဖက္ မီးပြိဳင့္က..ကေလး ေလး ကေတာ့.. လမ္းကူး ခ်င္ လွ ပီ ..သူ႕အေမ လက္ထဲ မွာ.. ခုန္ဆြ ခုန္ဆြ နဲ႕..ၾကည့္ပါ အံုး..ခ်စ္စရာေလး..။ ျမိဳ႕လယ္ နာ ရီ စင္ ၾကီး ဆီက..အသံ သာ သာ တခ်က္ ၾကားလိုက္ မိ တယ္။ ကိုးနာရီ ခြဲ ထင္ပါ့။ မီးစိမ္း သြားေတာ့..ဟိုဖက္ လမ္းျဖတ္ ဆီ ကူးရင္း..ဦးတည္ ေနက်.. ေတာင္ကုန္း ျမင့္ေလး နဲ႕...ျမိဳ႕စြန္ လမ္းကေလး။




တကယ္ဆို..ေတာင္ေျခ ျမိဳ႕ေလး ေတြကို ႏွစ္သက္ တတ္တဲ့..သူ႕မွာ- တခါ ဘူး မွ..ေတာင္ကုန္း လွလွ ေလး နဲ႕ မဆံုဆည္း ခဲ့ဖူးဘူး။ ဒီ- ကမူ ေလး ကေတာင္..ရွားစ ပါးစ..ေဘးက..ေရႊမိုင္းတြင္း ၾကီး က..စြန္႕တဲ့..ေျမစာ ေတြ နဲ႕..ေတာင္ လိုလို.. ဘာလိုလို ျဖစ္ေန တာ မို႕..တကူးတက..ေရာက္ေအာင္ လာ ရင္း..ေငးေမာ အလြမ္းေျဖ ေနက် ။ သူ ခ်စ္ခဲ့..ေရာက္ခဲ့ဘူးတဲ့..ေတာင္ေျခ ျမိဳ႕ေလး ေတြ ထဲက..ျပည္ နဲ႕ မိုးကုတ္ ေပါ့..။ လမ္းေလးေတြ ရဲ႕ အေပၚ မွာ အုပ္မိုး ရင္း..အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္နဲ႕ရွိ ေန တတ္ တဲ့.. အဲဒီ တုန္းက..ေတာင္ ညိဳညိဳ ေလး ေတြ ကို သတိရ ရင္း.. အဲဟို ကမူ ထိပ္ မွာ..ေစတီျဖဴျဖဴေလး တခုပါ.. ျမင္ေယာင္ၾကည့္ လိုက္ တာေပါ့။ စိမ္းညိဳ႕ ညိဳ႕ ေတာင္ယာ တခင္း ကိုေတာ့..ဒီေျမနီနီျမိဳ႕ေလး ထဲမွာ..ထပ္ မထဲ့လိုက္ေတာ့ပါဘူး။

မိုင္း ထဲက..ထြက္လာတဲ့ ကားတခ်ိဳ႕..ဟုိက္ေ၀း လမ္းမၾကီးေပၚ မွာ..တ ရွဴးရွဴး နဲ႕..အသက္ေတြ ျပင္းျပင္း ရွဳ ရင္..ေျပး လႊားလို႕။ ကမူ ေလး ကို ေက်ာ္ ပီး..ဟိုးဖက္ မွာ..ဒီျမိဳ႕ ရဲ႕ အထင္ကရ..မိုင္းတြင္းၾကီးက..ေျမနီစာ က်စ္ ေတြ ေလ.. ေတာင္တန္းတခု စာ ေလာက္ ေတာင္ ရွိ ေရာ့မယ္။ လူေတြ ကလည္း ေနာ္..တကယ့္ ပုရြက္ ဆိတ္ ေတြ လိုပါပဲလား..တြင္းေတြ တူး လိုက္..အစာ ေတြ ရွာ လိုက္..ဟိုဖက္ မွာ သြားပံုလိုက္..ဒီဖက္ မွာ သြားပံု လိုက္။




အိုး..ဟို အိမ္ နီ ေလး ေရွ႕မွာ..သူခ်စ္တဲ့ ပန္း၀ါ ၀ါေလး ေတြ ရွိ ေန ေသးတာပဲ။ ျပီးခဲ့တဲ့ ရက္ေတြက..အခါ မဟုတ္ ရြာ ခ် တဲ့..ကႏၱာရ မိုး ေအာက္ မွာ..ေၾကြ မသြား ၾက လို႕..ေတာ္ေသးတယ္။ ပန္းနံ႕ေလး ေတာင္ ရ လာပီ။ သိပ္ ေမႊးတာေလ..။ အဲဒါ..ဗမာ ျပည္ မွာ ဆိုရင္..ကိုယ္တို႕အရပ္ မွာ ေတာ့..နန္းလံုးၾကိဳင္ လို႕ ေခၚတယ္။ ျဖစ္ ခ်င္ ေတာ့..အဲဒီ ကိုယ္တို႕ နန္းလံုးၾကိဳင္က.. ေအာ္စီ ရဲ႕ နိုင္ငံေတာ္ ပန္း တဲ့။ Golden Rattle လို႕ေခၚတယ္။ ခုလို ဇူလိုင္ ၾသဂုတ္ ဆို..ၾကိဳင္ ျပီး လွိဳင္ ေန ေအာင္ ပြင့္္ ၾက ေရာ။ ၾကည့္ - ဟို အိမ္ မွာ ေရာ..ဒီအိမ္ မွာ ေရာ..ပြင့္ ေန လိုက္ တာ ..ျမိဳင္ လို႕။



အ၀ါ ေရာင္ က..ကိုယ့္ ေဖးဘရိတ္ အေရာင္ မဟုတ္ ေပမဲ့.. ပန္း၀ါ၀ါ မွန္ သမွ် ကို ေတာ့..ခ်စ္ သည္။ ပန္းအ၀ါ ေရာင္ ေလး ေတြ ကို ၾကည့္ ရတာ.. ရႊင္လန္း သည္- ေႏြးေထြး သည္။ ျပီး ေတာ့..အ၀ါေရာင္ က..ခင္မင္ျခင္း ရဲ႕ သေကၤတ ဆိုေတာ့.. ကိုယ္ စာေတြ ေရး တဲ့ ဘေလာ့ ေလး ကိုေတာင္..ႏွင္းဆီ အ၀ါ ေလး ေတြ နဲ႕..တန္ဆာ ဆင္ ျဖစ္ခဲ့တယ္ ။

စာပို႕သမား ေတာင္..စာေတြ လိုက္ ေ၀ ေန ျပီ။ လမ္း ေၾကာ လည္း တပတ္ ျပည့္ ျပီ ဆိုေတာ့ ..အိမ္ ျပန္ ဖို႕ပဲ ေပါ့။ ခႏၶာကိုယ္ က်န္းမာေရး အတြက္..ေလေကာင္းေလသန္႕ေတြ ရွဳ ရွိဳက္..အေၾကာ အခ်င္ ေတြ..ေျဖေလ်ာ့..စိတ္က်န္းမာေရး အတြက္.. ရွင္သန္မူ ေတြ ကူးယူ..သာယာ မူ ေတြခံစား..လွပ မူ ေတြ ရွဳစား..တေန႕တာ အတြက္ ေတာ့ ျပည့္စံုျပီ။ အစားေကာင္း စား ရင္..ခ်စ္ခင္သူ ကို သတိရ တယ္တဲ့။ ခု လို..လမ္းေလွ်ာက္ ျခင္းကို ၾကည္ ၾကည္ ႏူးႏူး ခံစား မိ တိုင္း..လမ္းေလွ်ာက္ ေဖာ္ ေဖေဖ့ ကိုပဲ.. သတိ ရ မိေနတယ္။

ခု ခ်ိန္ ထိ..ေဖေဖ့ ဆီ ျပန္ တိုင္း.. ည ေန တိုင္ ဆို..လမ္းေလွ်ာက္ အတူ ထြက္ ျဖစ္ ၾက တံုး။ ဒီ တေခါက္ ဆို..ေဖေဖ ေလ..အရင္ ေလာက္..လမ္းျမန္ ျမန္ မေလွ်ာက္ နိုင္ေတာ ့ ဘူး ။ တေခါက္ ျပန္ တိုင္း..ပို ပို ျပီး..ေႏွးေကြး လာတဲ့.. ခါးေတြ ကိုင္း လာတဲ့..ေဖေဖ့ ကို ျမင္ ေတာ့..စိတ္ ထဲ မွာ..ဘယ္လို ၾကီး မွန္း လည္း မသိ။ ကိုယ္လက္ လွဳပ္ရွား အားကစား မွန္ သမွ်..အကုန္ ကစား တတ္ တဲ့ ေဖေဖ က..သူတို႕ ကိုလည္း..ငယ္ထဲက..အကုန္ သင္ေပး..အားေပး ေန ခဲ့ တာေလ။ ေဘာင္းဘီ တို အျဖဴေလး နဲ႕..ညေန တိုင္း..တင္းနစ္စ္ ရိုက္တဲ့ ေဖေဖ.. ပုဆိုး အစိမ္းကို တိုတို စည္း ျပီး.. ေက်ာင္းေဘာလံုး အသင္း ကို .. ကိုယ္တိုင္ ဆင္းပီး.. ေလ့က်င့္ ၾကပ္မတ္ တတ္တဲ့ ေဖေဖ..။ ပင္နီ တိုက္ပံု ကို က်က် နန ၀တ္ျပီး..သြက္သြက္ လက္ လက္ လွဳပ္ရွား ခဲ့ တဲ့ ေဖေဖ..။ ခုေတာ့..အထိုင္ အထ ေတြ ေႏွး ..တခါတခါ..ေတာင္ေ၀ွး ၾကီး ေတာင္ သံုးေန ရ ျပီ တဲ့။ ျပီးခဲ့တဲ့ တေခါက္ ေဖေဖနဲ႕အတူ လမ္းေလွ်ာက္ တုန္းက.. `သမီး..ေလွ်ာက္ႏွင့္ေလ..ေဖ ေဖ့ကို မေစာင့္နဲ႕´ ဆို လို႕.. `အဲဆို..ေလွ်ာက္နွင့္မယ္ ေနာ္..´ ဆို ျပီး..ေကာ့ေကာ့..ေကာ့ေကာ့နဲ႕..ေလွ်ာက္ လိုက္တာ။ ျပန္ ေကြ႕လာေတာ့..ေဖေဖ က..သူ႕ကို...ျမိဳ႕ျပင္ တံတားေလးက.. ထိုင္ ေစာင့္လို႕။ ျပန္ ေတြးတိုင္း..စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ တယ္..တကယ္ဆို..သူ႕လို ႏွံဳးနဲ႕..ေဖေဖ ဘယ္လို ေလွ်ာက္ နိုင္ ေတာ့မလည္း။ ေနာက္ျပီး.. ျမိဳ႕ေလး မွာက..ဒီမွာ လို..ေလွ်ာက္လမ္း နဲ႕..ဘာနဲ႕..သတ္သတ္ မွတ္ မွတ္ ရွိ တာ က..မဟုတ္။ ညေန တိုင္..လမ္းေလွ်ာက္ ခ်င္ ရင္.. ျမိဳ႕ျပင္ ထြက္ တဲ့..အေ၀းေျပး..ကတၱရာ လမ္းမ ၾကီး ေပၚ ပဲ ေလွ်ာက္ ရတာ။ ကတၱရာ ေတြ ပံုပ်က္ ပန္းပ်က္.. ပဲ့ေပ်ာ္ က် ေနတဲ့..လမ္းပခံုး က်ဥ္းက်ဥ္းေလး မွာ ပဲ..ေလွ်ာက္။ ေနာက္ကေန..ပြမ္.............ဆို ပီး..သံရွည္ဆြဲ ဟြန္းတီးလာတဲ့..အေ၀းေျပးကား ၾကီး ေတြ အသံၾကားရင္..ေဘးကို ေသခ်ာ ကပ္ ..။ အေရး ထဲ..မိန္းကေလး ဆို.. ကားေပၚ ကေန..ေဟးကနဲ..ဟားကနဲ..ေျပာင္ ေလွာင္ သြားခ်င္ သြားေသးတာ။ ခုလည္း..ေဖေဖ့ အတြက္..ေတြး ျပီး..စိတ္ပူ ေန ရတာ..အျမဲ ပဲ ။ ေဘးက..လမ္းပခံုးက..မညီ လို႕..ကတၱရာ ေပၚ တတ္ တတ္ ေလွ်ာက္ တတ္ တဲ့ ေဖေဖ့ ကို..ကားဟြန္းသံ မၾကား မွာ စိုးရ..။ မ်က္စိ ကလည္း..သိပ္ေကာင္း တာ မဟုတ္ေတာ့..အေ၀းကလာတဲ့..ကားေတြ ျမင္ ပါ့မလား။

` ေဖေဖရယ္.. ဒီမွာ လမ္းေလွ်ာက္ ရ တာ..အႏၱရယ္ သိပ္ မ်ား တယ္ေနာ္..သတိ ထား ´ လို႕ ညည္း ေတာ့..ေဖေဖ ေလ..ျပံဳးမဲ့မဲ့ ၾကီး နဲ႕.. ` သမီး..ေလွ်ာက္သြား ဖူး တဲ့..လမ္း ေတြ ပဲေလ..အခု သမီး..ဟိုမွာ..အႏၱရယ္ ကင္း တဲ့..သာသာ ယာယာ လမ္း ေတြ ေလွ်ာက္ ခြင့္ ရ ေန တဲ့ အခိုက္ မွာ လည္း..ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရြင္..ပဲ ေလွ်ာက္ ေပါ့ကြာ.. ေဖေဖ့ အတြက္ လည္း..မပူ ပါနဲ႕.. ေဖေဖ တို႕က..ဒီ လမ္းပဲ ေလွ်ာက္စရာ ရွိ ေတာ့..ဒီလမ္း ကိုပဲ..အႏၱရယ္ ကင္း ေအာင္..သတိ နဲ႕ ေလွ်ာက္ ရ မွာ ေပါ့..´ တဲ့။

ဟုတ္ပါတယ္..ေဖေဖ ရယ္.. တကယ္ေတာ့..သမီး တို႕ အားလံုး..လမ္းေတြ ေတာ့..ေလွ်ာက္ေနၾကတာပဲ..။ အႏၱရယ္ ျပြန္းတ့ဲလမ္း.. သာယာ တဲ့လမ္း..ေနသာ တဲ့လမ္း..ေလလာ တဲ့လမ္း..လမ္းေတြက လည္း..အမ်ိဳးကိုစံုလို႕။ ေရွ႕မွာ လည္း..ဘယ္လို လမ္း မ်ိဳးေတြ..ဆက္ေလွ်ာက္ ရ ဦးမလည္း..မသိ နိုင္ေလ။ သာယာသည္ ျဖစ္ေစ..မသာယာ သည္ ျဖစ္ေစ.. ေဟာဒီ ခႏၶာကုိယ္ ၾကီး ကို..ေျခ ေထာက္ ၂ ေခ်ာင္း က..သယ္နိုင္ ေန သေရြ႕ေတာ့..သမီးတို႕..လမ္းေတြ ေလွ်ာက္ ေန ၾက ရ ဦး မွာ ပဲ။ ဒီ ေန႕ ဆို ရင္ ေတာင္..သမီး..လမ္းေလွ်ာက္ ထြက္ ခဲ့တာ.. ရက္ေပါင္း တေသာင္း သံုးေထာင္ နဲ႕ တရာ့ ေလးဆယ္ ရွိ သြား ခဲ့ ျပီ ေကာ။

◦

လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခဲ့တယ္