.jpg)
.jpg)
ဧရာ၀တီ စာမ်က္ႏွာမွ ဒီ သမိုင္း ၀င္ ေဆာင္းပါးေလးကို ထပ္ဆင့္ မွ်ေ၀ ရင္း.. ျပည္တြင္းမွ လူမ်ားလည္း ဖတ္နိုင္ေစ.. ကိုယ့္ ရဲ႕ စာမ်က္ႏွာ ေလးမွာလည္း သိမ္းဆည္း ထား မယ္လို႔ ရည္ရြယ္ လ်က္...
တကၠသုိလ္ရိပ္သာ လမ္းေပၚက်တဲ့ မ်က္ရည္မိုး
ၾကည္ေ၀
စက္တင္ဘာ ၂၃ ၊ ၂၀၀၇
က်ေနာ္အပါအ၀င္အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ သံဃာေတာ္ေတြ ေျမနီကုန္းကေန လွည္းတန္းဘက္ကို ဦးတည္ၿပီး ႂကြၿပီ ဆိုကတည္းက ေျမာက္ဥကၠလာပ မယ္လမု ဘုရားဆီကို ဦးတည္ေနၿပီလို႕ ထင္မွတ္ခဲ့ၾကတာပါ။ အဲဒါေၾကာင့္ လည္း လွည္းတန္းမွာ ႀကိဳေစာင့္ေနၾကတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြေနာက္ကေန လိုက္ၿပီးအားေပးရင္း အကာအကြယ္ ေပးဖို႕ ေစာင့္ေနၾကသူေတြက သူတို႔ခန္႔မွန္းထားတဲ့အတိုင္း လွည္းတန္းမီးပြိဳင့္ရဲ႕ ျပည္လမ္းဘက္ အျခမ္းကေန ေနရာယူထားၿပီး ေစာင့္ေနၾကတာေပါ့။
ခုေတာ့ မိုးစက္ေတြေအာက္မွာ ေမတၱာသုတ္ေတြရြတ္ဆိုရင္းေလွ်ာက္လာၾကတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြက တကၠသိုလ္ ရိပ္သာ လမ္းဘက္ ခ်ိဳး၀င္လိုက္ၿပီ။ ဒါဆိုရင္ သံာဃာေတာ္ေတြဟာ က်ေနာ္တို႕ ခ်စ္တဲ့၊ လူထုကို ခ်စ္တဲ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ေနအိမ္ရွိရာဆီကို ဦးတည္လိုက္ၿပီဆိုတာကို လိုက္ပါလာၾကသူေတြ အားလံုးလိုလိုက သိလိုက္ပါၿပီ။ အဲဒီအသိနဲ႔အတူ က်ေနာ္တို႕ရဲ႕ ေျခလွမ္းေတြဟာလည္းပိုၿပီ တက္ႂကြလာၾကတယ္။
က်ေနာ့္အထင္ေတာ့ သံဃာေတာ္ေတြဟာ စုစုေပါင္း အပါး ၇၀၀ ေက်ာ္ကေန ၁၀၀၀ ၀န္းက်င္ေလာက္ရွိမယ္။ အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ အသက္ ၂၀ ကေန ၄၀ ၾကားအရြယ္ရွိတဲ့ သံဃာပ်ိဳေတြမ်ားတယ္။ သံဃာေတာ္ေတြဟာ မိုးေရစက္ေတြေအာက္မွာပဲ မိုးသံကိုလႊမ္းေအာင္ ေမတၱာသုတ္ရြတ္ဆိုရင္း ရန္ကုန္ပင္မတကၠသိုလ္ေက်ာင္းႀကီး ေရွ႕မွာ ၈ မိနစ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ရြတ္ဖတ္ေပးခဲ့ၾကတယ္။အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ကေတာ့ သံဃာေတာ္ေတြလို မေအးခ်မ္းနိုင္ခဲ့ဘူး။ က်ေနာ္တို႔ခ်စ္တဲ့ အန္တီစု အိမ္ေရွ႕ကေန ျဖတ္ေတာ့မယ္ဆိုတာကို က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြ ကို ေျပာျပခ်င္တဲ့စိတ္နဲ႔ ေက်ာင္းေရွ႕နားက ပီစီအို ဖုန္းေလးနားမွာ ရစ္သီရစ္သီလုပ္ရင္း မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေတြ ကို ဖုန္းဆက္ေခၚႏိုင္ဖို႕ ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။
အဲဒီမိနစ္ပိုင္းေလးအတြင္းမွာ က်ေနာ့္လိုပဲ ဖုန္းဆက္ဖို႔ႀကိဳးစားေနတဲ့သူေတြက အေယာက္ ၂၀ ေလာက္ရွိေတာ့ ပီစီအို ဖုန္းေလးလံုးဟာ ဘယ္လိုမွ မအားႏိုင္သလို က်ေနာ့္ အလွည့္လည္း မက်ခဲ့ပါဘူး။ ေနာက္ေတာ့ စိတ္ေလွ်ာ့ လိုက္ၿပီးသံဃာေတာ္ေတြေဘးနားကေန ကာရံရင္းလိုက္ပါသြားခဲ့တာ အေမရိကန္သံရံုးေရွ႕မွာလည္း ၁၀ မိနစ္ ေလာက္ၾကာေအာင္ သံဃာေတာ္ေတြဟာ ေမတၱာသုတ္ေတြ ရြတ္ဆိုေပးခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီနားက မီးပိြဳင့္ကို ျဖတ္ေတာ့ က်ေနာ့္ရင္ေတြ တဒိန္းဒိန္းနဲ႕ ျပန္ခုန္လာခဲ့တယ္။ အန္တီစု အိမ္ေရွ႕နားကို မေရာက္မီ ေလးငါးကိုက္အလိုေလာက္မွာ သံဆူးႀကိဳးေတြနဲ႕ျပဳလုပ္ထားတဲ့ ဘာရီရာ ေတြခ်ၿပီး လမ္းပိတ္ထား တယ္။ အဲဒီဘာရီရာေတြေရွ႕မွာ သံဃာေတာ္ေတြဟာ သံုးပါးတတြဲစီတန္းလမ္းေလွ်ာက္လာရာကေန ရပ္လိုက္ၾက တယ္။ က်ေနာ္အပါအ၀င္ လိုက္ပါလာၾကတဲ့သူေတြမွာ ဒီေနရာကေန ျဖတ္သန္းခြင့္မွ ရပါ့မလား၊ ျဖတ္သန္းခြင့္ မေပးရင္ေကာ သံဃာေတြဟာ ေနာက္လွည့္ျပန္မွာလားဆိုၿပီး လားေပါငး္မ်ားစြာနဲ႕စိုးရိမ္စိတ္ေတြ ၀င္လာၾကလို႔ ကိုယ့္အနီးအနားက လူေတြအခ်င္းခ်င္း တဦးကိုတဦး အဓိပၸာယ္ပါတဲ့ မ်က္၀န္းေတြနဲ႕ အျပန္အလွန္ၾကည့္ျဖစ္ၾက တယ္။
တကယ္ေတာ့ က်ေနာ့္ေဘးနဲ႕ လက္ခ်င္းခ်ိတ္တြဲၿပီးလိုက္ပါလာတဲ့ အသက္ ၄၇ ႏွစ္အရြယ္ အမ်ိဳးသားႀကီးဟာ အရင္ကသိကြၽမ္းခဲ့ဖူးသူ မဟုတ္ပါဘူး။ခုလို လမ္းေလွ်ာက္ရာမွာ လိုက္ပါၾကရင္း လက္ခ်င္းခ်ိတ္ျပီး သံဃာေတြကို ကာကြယ္တဲ့အခါၾကမွ ျမင္ဖူးေတြ႕ဖူးၾကသူေတြပါ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႕ ရင္ထဲမွာ ရွိၾကတဲ့ ႏွလံုးသားေတြက တူညီေနၾကတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ က်ေနာ့္ရဲ႕ အၾကည့္ကို အဲဒီ အမ်ိဳးသားႀကီးက သိတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူျပန္ၾကည့္လာ တဲ့့ အၾကည့္ရဲ႕ အဓိပၸာယ္ကိုလည္း က်ေနာ္က နားလည္ေနတယ္ေလ။
အဲဒီလုိ က်ေနာ္တို႕ စိ္တ္လႈပ္ရွားစြာနဲ႕ ရပ္ေစာင့္ေနရတာ ငါးမိနစ္ေလာက္ၾကတယ္ ထင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ခဏ အတြင္းမွာပဲ လက္ခုပ္သံေတြကထြက္လာခဲ့တယ္။ က်ေနာ္သိလုိက္ရတာကေတာ့ ေရွ႕ဆံုးကေန ဦးေဆာင္ ခ်ီတက္လာၾကတဲ့ သံဃာတပါးရဲ႕ မိန္႔ဆိုမႈေၾကာင့္ လမ္းဖြင့္ေပးလိုက္တယ္ ဆိုတာပါပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အသက္ ၃၅ ႏွစ္၀န္းက်င္အရြယ္ သာသနာ့အလံကိုင္ထားတဲ့ သံယာတပါးက လူေတြဘက္ကိုလွည့္ၾကည့္ၿပီး မိန္႔တယ္။
“ဒါကာတို႕ဒါကာမတို႕ ဒီေနရာဟာ အႏၱရာယ္ရွိတဲ့ ေနရာျဖစ္တဲ့အတြက္ အထူး စည္းကမ္းရွိဖို႔လိုတယ္၊ သံဃာေတြကလည္း ႏွစ္ပါးတတြဲစီပါ ။ လူေတြကလည္း ႏွစ္ေယာက္တတြဲစီၿပီး ေလွ်ာက္ၾကပါ၊ စည္းကမ္းရွိၾကပါ” လို႔မိန္႔မွာတယ္။ အဲဒီမွာ က်ေနာ္တို႔ဟာ သံဃာေတြရဲ႕ ညာဘက္ေဘးကေန လူတစ္ေယာက္စီ လက္ခ်င္းခ်ိတ္ လိုက္ၿပီး ဖြင့္ေပးထားတဲ့ လူသံုးဦးစာသာ တၿပိဳင္တည္းျဖတ္လို႕ရတဲ့ ေနရာေလးကေန ျဖတ္ၿပီးေရွ႕ကို ေလွ်ာက္ လာၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႕ေလွ်ာက္လာတဲ့ လမ္းတေလွ်ာက္မွာေတာ့ စစ္အစိုးရ အေစာင့္ခ်ထားတဲ့သူေတြေရာ ၊ သူတို႕ စီးလာတဲ့ ကားေတြပါ ရပ္ထားတာ ျမင္ေတြ႕ၾကရတယ္။
လူထုခ်စ္ေသာ၊ လူထုကိုခ်စ္ၿပီး အနစ္နာခံတတ္ေသာ လူထု ေခါင္းေဆာင္ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕အိမ္ေရွ႕ ေရာက္ေတာ့ ေရွ႕ဆံုးက သံဃာေတာ္ေတြဟာ ျခံ၀င္းေပါက္ေရွ႕တည့္တည့္နားမွာ အိမ္ဘက္ကို မ်က္ႏွာမူၿပီး ရပ္လုိက္ၾကတယ္။ ေနာက္က သံဃာေတြကလည္း တစ္ပါးစီ ညီညီစီၿပီး ေရွ႕သံဃာေတြအတိုင္း အိမ္ဘက္ကို မ်က္ႏွာမူၿပီးေရာက္တယ္။ သံဃာေတြရဲ႕ေနာက္မွာေတာ့ လက္ခ်င္းခ်ိတ္ၿပီးလိုက္လာတဲ့ သူေတြက တဦးခ်င္းစီ ရပ္လိုက္ၾကတယ္။
သံဃာေတြရဲ႕ေရွ႕မွာေတာ့ စစ္ယူနီေဖာင္းလား၊ ရဲ ယူနီေဖာင္းလား က်ေနာ္မခြဲဲျခားတတ္တဲ့ နက္ျပာေရာင္ ယူနီ ေဖာင္း အျပည့္အစံု၀တ္ထားတဲ့ အေစာင့္ေတြက သံဒိုင္းၾကီးေတြကို သူတို႔ရင္ဘတ္ေရွ႕မွာ အကာကြယ္ယူကိုင္ ထားၿပီး ေရွ႕မွာရပ္ေနတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြဆီကို အသင့္အေနအထားေနရာယူၿပီး မ်က္လံုးမမွိတ္မသုန္ စူးစိုက္ ၾကည့္ေနလိုက္ၾကတာ။ က်ေနာ္ျဖင့္ ရင္ေတြ တဖ်ပ္ဖ်ပ္တုန္လာတယ္။ တခုခုသာဆို သူတို႕ ပံုစံေတြက ပစ္ေတာ့ မယ္ဆိုတာ သိသာလြန္းတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ သံဃာေတာ္ေတြက နေမာတႆ သံုးႀကိမ္ရြတ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေမတၱာသုတ္ကို စ႐ြတ္ေတာ့တယ္။
သံယာေတာ္ေတြ ေမတၱာသုတ္ရြတ္ေနတုန္း က်ေနာ္တုိ႕လူထုဟာ ေရွ႕မွာလွမ္းျမင္ေန႐တဲ့ အန္တီစု ၀င္းထဲက ေဟာင္းႏြမ္းေဆြးေျမ႕ေနတဲ့ အေဆာက္အဦးေတြဆီကို လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ၾကရင္း အန္တီဘယ္ေနရာမွာမ်ားရွိမလဲ လို႔ ဟိုဟိုဒီဒီရွာေဖြ ၾကည့္ေနၾကတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ သံဃာေတြက ေမတၱာသုတ္ရြတ္ဆိုတာၿပီးလို႔ မင္းကြန္းဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရဲ႕ အရပ္ရွစ္မ်က္ႏွာ ေမတၱာပို႔သံစေနၿပီ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ျခံတံခါးေပါက္နားမွာ လက္အုပ္ေလးခ်ီၿပီး ထြက္လာတဲ့ အန္တီကို က်ေနာ္တို႕ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ အားလံုး ေတြ႕လိုက္ၾကရတယ္။
ခုေတာ့ မိုးစက္ေတြေအာက္မွာ ေမတၱာသုတ္ေတြရြတ္ဆိုရင္းေလွ်ာက္လာၾကတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြက တကၠသိုလ္ ရိပ္သာ လမ္းဘက္ ခ်ိဳး၀င္လိုက္ၿပီ။ ဒါဆိုရင္ သံာဃာေတာ္ေတြဟာ က်ေနာ္တို႕ ခ်စ္တဲ့၊ လူထုကို ခ်စ္တဲ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ေနအိမ္ရွိရာဆီကို ဦးတည္လိုက္ၿပီဆိုတာကို လိုက္ပါလာၾကသူေတြ အားလံုးလိုလိုက သိလိုက္ပါၿပီ။ အဲဒီအသိနဲ႔အတူ က်ေနာ္တို႕ရဲ႕ ေျခလွမ္းေတြဟာလည္းပိုၿပီ တက္ႂကြလာၾကတယ္။
က်ေနာ့္အထင္ေတာ့ သံဃာေတာ္ေတြဟာ စုစုေပါင္း အပါး ၇၀၀ ေက်ာ္ကေန ၁၀၀၀ ၀န္းက်င္ေလာက္ရွိမယ္။ အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ အသက္ ၂၀ ကေန ၄၀ ၾကားအရြယ္ရွိတဲ့ သံဃာပ်ိဳေတြမ်ားတယ္။ သံဃာေတာ္ေတြဟာ မိုးေရစက္ေတြေအာက္မွာပဲ မိုးသံကိုလႊမ္းေအာင္ ေမတၱာသုတ္ရြတ္ဆိုရင္း ရန္ကုန္ပင္မတကၠသိုလ္ေက်ာင္းႀကီး ေရွ႕မွာ ၈ မိနစ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ရြတ္ဖတ္ေပးခဲ့ၾကတယ္။အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ကေတာ့ သံဃာေတာ္ေတြလို မေအးခ်မ္းနိုင္ခဲ့ဘူး။ က်ေနာ္တို႔ခ်စ္တဲ့ အန္တီစု အိမ္ေရွ႕ကေန ျဖတ္ေတာ့မယ္ဆိုတာကို က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြ ကို ေျပာျပခ်င္တဲ့စိတ္နဲ႔ ေက်ာင္းေရွ႕နားက ပီစီအို ဖုန္းေလးနားမွာ ရစ္သီရစ္သီလုပ္ရင္း မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေတြ ကို ဖုန္းဆက္ေခၚႏိုင္ဖို႕ ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။
အဲဒီမိနစ္ပိုင္းေလးအတြင္းမွာ က်ေနာ့္လိုပဲ ဖုန္းဆက္ဖို႔ႀကိဳးစားေနတဲ့သူေတြက အေယာက္ ၂၀ ေလာက္ရွိေတာ့ ပီစီအို ဖုန္းေလးလံုးဟာ ဘယ္လိုမွ မအားႏိုင္သလို က်ေနာ့္ အလွည့္လည္း မက်ခဲ့ပါဘူး။ ေနာက္ေတာ့ စိတ္ေလွ်ာ့ လိုက္ၿပီးသံဃာေတာ္ေတြေဘးနားကေန ကာရံရင္းလိုက္ပါသြားခဲ့တာ အေမရိကန္သံရံုးေရွ႕မွာလည္း ၁၀ မိနစ္ ေလာက္ၾကာေအာင္ သံဃာေတာ္ေတြဟာ ေမတၱာသုတ္ေတြ ရြတ္ဆိုေပးခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီနားက မီးပိြဳင့္ကို ျဖတ္ေတာ့ က်ေနာ့္ရင္ေတြ တဒိန္းဒိန္းနဲ႕ ျပန္ခုန္လာခဲ့တယ္။ အန္တီစု အိမ္ေရွ႕နားကို မေရာက္မီ ေလးငါးကိုက္အလိုေလာက္မွာ သံဆူးႀကိဳးေတြနဲ႕ျပဳလုပ္ထားတဲ့ ဘာရီရာ ေတြခ်ၿပီး လမ္းပိတ္ထား တယ္။ အဲဒီဘာရီရာေတြေရွ႕မွာ သံဃာေတာ္ေတြဟာ သံုးပါးတတြဲစီတန္းလမ္းေလွ်ာက္လာရာကေန ရပ္လိုက္ၾက တယ္။ က်ေနာ္အပါအ၀င္ လိုက္ပါလာၾကတဲ့သူေတြမွာ ဒီေနရာကေန ျဖတ္သန္းခြင့္မွ ရပါ့မလား၊ ျဖတ္သန္းခြင့္ မေပးရင္ေကာ သံဃာေတြဟာ ေနာက္လွည့္ျပန္မွာလားဆိုၿပီး လားေပါငး္မ်ားစြာနဲ႕စိုးရိမ္စိတ္ေတြ ၀င္လာၾကလို႔ ကိုယ့္အနီးအနားက လူေတြအခ်င္းခ်င္း တဦးကိုတဦး အဓိပၸာယ္ပါတဲ့ မ်က္၀န္းေတြနဲ႕ အျပန္အလွန္ၾကည့္ျဖစ္ၾက တယ္။
တကယ္ေတာ့ က်ေနာ့္ေဘးနဲ႕ လက္ခ်င္းခ်ိတ္တြဲၿပီးလိုက္ပါလာတဲ့ အသက္ ၄၇ ႏွစ္အရြယ္ အမ်ိဳးသားႀကီးဟာ အရင္ကသိကြၽမ္းခဲ့ဖူးသူ မဟုတ္ပါဘူး။ခုလို လမ္းေလွ်ာက္ရာမွာ လိုက္ပါၾကရင္း လက္ခ်င္းခ်ိတ္ျပီး သံဃာေတြကို ကာကြယ္တဲ့အခါၾကမွ ျမင္ဖူးေတြ႕ဖူးၾကသူေတြပါ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႕ ရင္ထဲမွာ ရွိၾကတဲ့ ႏွလံုးသားေတြက တူညီေနၾကတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ က်ေနာ့္ရဲ႕ အၾကည့္ကို အဲဒီ အမ်ိဳးသားႀကီးက သိတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူျပန္ၾကည့္လာ တဲ့့ အၾကည့္ရဲ႕ အဓိပၸာယ္ကိုလည္း က်ေနာ္က နားလည္ေနတယ္ေလ။
အဲဒီလုိ က်ေနာ္တို႕ စိ္တ္လႈပ္ရွားစြာနဲ႕ ရပ္ေစာင့္ေနရတာ ငါးမိနစ္ေလာက္ၾကတယ္ ထင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ခဏ အတြင္းမွာပဲ လက္ခုပ္သံေတြကထြက္လာခဲ့တယ္။ က်ေနာ္သိလုိက္ရတာကေတာ့ ေရွ႕ဆံုးကေန ဦးေဆာင္ ခ်ီတက္လာၾကတဲ့ သံဃာတပါးရဲ႕ မိန္႔ဆိုမႈေၾကာင့္ လမ္းဖြင့္ေပးလိုက္တယ္ ဆိုတာပါပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အသက္ ၃၅ ႏွစ္၀န္းက်င္အရြယ္ သာသနာ့အလံကိုင္ထားတဲ့ သံယာတပါးက လူေတြဘက္ကိုလွည့္ၾကည့္ၿပီး မိန္႔တယ္။
“ဒါကာတို႕ဒါကာမတို႕ ဒီေနရာဟာ အႏၱရာယ္ရွိတဲ့ ေနရာျဖစ္တဲ့အတြက္ အထူး စည္းကမ္းရွိဖို႔လိုတယ္၊ သံဃာေတြကလည္း ႏွစ္ပါးတတြဲစီပါ ။ လူေတြကလည္း ႏွစ္ေယာက္တတြဲစီၿပီး ေလွ်ာက္ၾကပါ၊ စည္းကမ္းရွိၾကပါ” လို႔မိန္႔မွာတယ္။ အဲဒီမွာ က်ေနာ္တို႔ဟာ သံဃာေတြရဲ႕ ညာဘက္ေဘးကေန လူတစ္ေယာက္စီ လက္ခ်င္းခ်ိတ္ လိုက္ၿပီး ဖြင့္ေပးထားတဲ့ လူသံုးဦးစာသာ တၿပိဳင္တည္းျဖတ္လို႕ရတဲ့ ေနရာေလးကေန ျဖတ္ၿပီးေရွ႕ကို ေလွ်ာက္ လာၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႕ေလွ်ာက္လာတဲ့ လမ္းတေလွ်ာက္မွာေတာ့ စစ္အစိုးရ အေစာင့္ခ်ထားတဲ့သူေတြေရာ ၊ သူတို႕ စီးလာတဲ့ ကားေတြပါ ရပ္ထားတာ ျမင္ေတြ႕ၾကရတယ္။
လူထုခ်စ္ေသာ၊ လူထုကိုခ်စ္ၿပီး အနစ္နာခံတတ္ေသာ လူထု ေခါင္းေဆာင္ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕အိမ္ေရွ႕ ေရာက္ေတာ့ ေရွ႕ဆံုးက သံဃာေတာ္ေတြဟာ ျခံ၀င္းေပါက္ေရွ႕တည့္တည့္နားမွာ အိမ္ဘက္ကို မ်က္ႏွာမူၿပီး ရပ္လုိက္ၾကတယ္။ ေနာက္က သံဃာေတြကလည္း တစ္ပါးစီ ညီညီစီၿပီး ေရွ႕သံဃာေတြအတိုင္း အိမ္ဘက္ကို မ်က္ႏွာမူၿပီးေရာက္တယ္။ သံဃာေတြရဲ႕ေနာက္မွာေတာ့ လက္ခ်င္းခ်ိတ္ၿပီးလိုက္လာတဲ့ သူေတြက တဦးခ်င္းစီ ရပ္လိုက္ၾကတယ္။
သံဃာေတြရဲ႕ေရွ႕မွာေတာ့ စစ္ယူနီေဖာင္းလား၊ ရဲ ယူနီေဖာင္းလား က်ေနာ္မခြဲဲျခားတတ္တဲ့ နက္ျပာေရာင္ ယူနီ ေဖာင္း အျပည့္အစံု၀တ္ထားတဲ့ အေစာင့္ေတြက သံဒိုင္းၾကီးေတြကို သူတို႔ရင္ဘတ္ေရွ႕မွာ အကာကြယ္ယူကိုင္ ထားၿပီး ေရွ႕မွာရပ္ေနတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြဆီကို အသင့္အေနအထားေနရာယူၿပီး မ်က္လံုးမမွိတ္မသုန္ စူးစိုက္ ၾကည့္ေနလိုက္ၾကတာ။ က်ေနာ္ျဖင့္ ရင္ေတြ တဖ်ပ္ဖ်ပ္တုန္လာတယ္။ တခုခုသာဆို သူတို႕ ပံုစံေတြက ပစ္ေတာ့ မယ္ဆိုတာ သိသာလြန္းတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ သံဃာေတာ္ေတြက နေမာတႆ သံုးႀကိမ္ရြတ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေမတၱာသုတ္ကို စ႐ြတ္ေတာ့တယ္။
သံယာေတာ္ေတြ ေမတၱာသုတ္ရြတ္ေနတုန္း က်ေနာ္တုိ႕လူထုဟာ ေရွ႕မွာလွမ္းျမင္ေန႐တဲ့ အန္တီစု ၀င္းထဲက ေဟာင္းႏြမ္းေဆြးေျမ႕ေနတဲ့ အေဆာက္အဦးေတြဆီကို လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ၾကရင္း အန္တီဘယ္ေနရာမွာမ်ားရွိမလဲ လို႔ ဟိုဟိုဒီဒီရွာေဖြ ၾကည့္ေနၾကတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ သံဃာေတြက ေမတၱာသုတ္ရြတ္ဆိုတာၿပီးလို႔ မင္းကြန္းဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရဲ႕ အရပ္ရွစ္မ်က္ႏွာ ေမတၱာပို႔သံစေနၿပီ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ျခံတံခါးေပါက္နားမွာ လက္အုပ္ေလးခ်ီၿပီး ထြက္လာတဲ့ အန္တီကို က်ေနာ္တို႕ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ အားလံုး ေတြ႕လိုက္ၾကရတယ္။
က်ေနာ္တို႔ခ်စ္တဲ့အန္တီဟာ အသက္ ၅၀ ေက်ာ္အရြယ္လို႔ပဲထင္ရ ေလာက္ေအာင္ ႏုပ်ိဳလန္းဆန္းေနပါတယ္။ ျမန္မာအက်ႌအ၀ါေျခာက္ေရာင္ေလး၀တ္ထားတဲ့ အန္တီ့မ်က္ႏွာမွာ သနပ္ခါးတို႔၊ မိတ္ကပ္တို႔ဘာမွ လိမ္းထားတာမေတြ႕ရဘူး။ လက္အုပ္ခ်ီထားတဲ့ အန္တီ့ဆီကို ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ ဟန္ တူတဲ့ သံဃာတပါးက ေရွ႕ထြက္ၿပီး တစ္ခုခုကို မိန္႔တယ္။ အန္တီကလည္း ေရွ႕ကို ေျခလွမ္းတလွမ္းေလာက္ တိုးလာၿပီး ဆရာေတာ္ဘုရားကို တခုခုေလွ်ာက္တယ္။
အဲဒီျမင္ကြင္းဟာ က်ေနာ့္ဘ၀အတြက္ မွတ္မွတ္ရရအျဖစ္ရဆံုး ျမင္ကြင္းတစ္ခုပါပဲ။ က်ေနာ္တို႔ခ်စ္တဲ့ လူထု ေခါင္းေဆာင္တေယာက္နဲ႔ သံဃာေတာ္ေတြကုိဦးေဆာင္ၿပီးလူထုအတြက္ေပးဆပ္ေနၾကတဲ့ သံဃာေတာ္တပါးရဲ႕ ၾကားမွာ သံဆူးႀကိဳး ဘာရီရာရွိတယ္။ ၿပီးေတာ့ အန္တီ့ေနာက္မွာ အရပ္၀တ္နဲ႔မိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္နဲ႔ အမ်ိဳးသား ၂ ဦးရွိတယ္၊ အန္တီ့ေရွ႕မွာေတာ့ ရဲယူနီေဖာင္း၀တ္ထားတဲ့ ရဲမွဴးလားဘာလားမသိတဲ့ရဲအရာရွိတဦးက ဘုန္းဘုန္း နဲ႔ အန္တီၾကားကို၀င္ရပ္ၿပီး တားတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ လူထုထဲက ဘယ္သူက စၿပီး ေအာ္လိုက္တယ္မသိဘူး“ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ က်န္းမာပါေစ၊ ခ်မ္းသာပါေစ၊ အခ်ဳပ္အေႏွာင္ကေန အျမန္ဆံုး လြတ္ကင္းပါေစ”လို႕ စေအာ္လိုက္ေရာ က်န္တဲ့ လူေတြအားလံုး ကလည္း လိုက္ေအာ္ၾကေတာ့တယ္။ အဲဒီေႂကြးေၾကာ္သံေတြကို လူေတြပါမက သံဃာေတြကပါ ၀ိုင္းၿပီး ေအာ္ၾက တယ္။ လူထုေရာ သံဃာေတြပါ လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းၿပီး “ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ က်န္းမာပါေစ၊ ခ်မ္းသာ ပါေစ၊ အခ်ဳပ္အေႏွာင္ကေန အျမန္ဆံုးလြတ္ကင္းပါေစ”လို႕ ထပ္ခါထပ္ခါ ရြတ္ဆိုၾကတယ္။ သိပ္ကိုအားရေက်နပ္ ဖို႔ ေကာင္းလိုက္တာ။
က်ေနာ္ေလ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ ဘယ္လိုျဖစ္တယ္မသိဘူး လူထုကို အၿပံဳးမ်က္ႏွာနဲ႔ လက္ျပေနတဲ့ အန္တီေရွ႕မွာ အဲဒီလို ရြတ္ဆိုေနရင္း မ်က္ရည္ေတြ က်လာေတာ့တယ္။ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔မိုးစက္ေတြၾကားမွာပဲ က်ေနာ္တို႕ရဲ႕ ရြတ္ဆိုေႂကြးေၾကာ္သံေတြဟာ တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္းမႀကီးေပၚမွာသာမက အင္းလ်ားလမ္းထိပ္ က ပါ ၾကားႏိုင္ေလာက္တယ္။ ဒီထက္မက ေျပာရရင္ေတာ့ မိုးတိမ္ယံအထိပါ ျပန္႔လြင့္ေနေတာ့တယ္။
လူထုကိုခ်စ္တဲ့ အန္တီကလည္း ရပ္ေနတဲ့ေနရာကေန အျပံဳးမ်က္ႏွာနဲ႕ သူ႔ရဲ႕ ညာလက္ကို မနားတမ္းေ၀ွ႕ယမ္းျပီး လိွက္လွိက္လွဲလွဲလက္ျပတယ္။ က်ေနာ္ထင္ပါတယ္ သူလည္းပဲ က်ေနာ္တို႔လို မ်က္ရည္ေတြ က်ေနလိမ့္မယ္။ တကယ္ေတာ့ အန္တီကို က်ေနာ္တို႕ အျပင္မွာ မျမင္မရေတာ့တာ ဘယ္ေလာက္ၾကခဲ့ၿပီလဲ။ သူ႕က်န္းမာေရး အတြက္ က်ေနာ္တို႔ဘယ္ေလာက္ စိုးရိမ္ေနခဲ့ရသလဲ။ ခုလို သူရွိေနေသးတယ္ ဆုိတာကို ျမင္လိုက္ေတြ႕လိုက္ရ ေတာ့ အရမ္းကို အားတက္မိတယ္။
က်ေနာ့္နားမွာရပ္ၾကည့္ေနတဲ့ အသက္ ၅၀ ေက်ာ္အရြယ္ အက်ႌနံ႔သာေရာင္၀တ္ထားတဲ့အမ်ိဳးသမီးကေတာ့ အန္တီကို ၾကည့္ရင္း ေႂကြးေၾကာ္ေနရင္းက မေျပာမဆိုနဲ႔ ဟီးခနဲ ငိုခ်လိုက္ေတာ့တယ္။ သူဘာေၾကာင့္ ငိုတယ္ ဆိုတာကို သူ မေျပာျပေပမယ့္ က်ေနာ္ သိပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႕လဲ ဆိုေတာ့ က်ေနာ္ ကိုယ္တုိင္လည္း ငိုရင္း ေႂကြးေၾကာ္ေနတာကိုး။ အဲဒီၤလိုပဲ အမ်ိဳးသမီးအေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ငိုရင္း ေႂကြးေၾကာ္ေနၾကတယ္။
အမ်ိဳးသားေတြကေတာ့ အသံေတြျပာသြားတဲ့အထိ လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းၿပီး လိွက္လွိက္လွဲလွဲေအာ္ၾက ေႂကြးေၾကာ္ၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေရွ႕ကသံဃာေတာ္ေတြကို အေစာင့္ေတြက ျမန္ျမန္ႂကြေပးဖို႕ ေလွ်ာက္ၾက တာ ေတြ႕ရတယ္။ သူတို႕အေနနဲ႔ခုထက္ပိုၿပီး စိတ္အားတက္ႂကြလာၾကမွာကို စိုးရိမ္ပံုရတယ္။ ခုလည္း လူထုနဲ႕ သံဃာေတာ္ေတြရဲ႕ အေျခအေနကို ၾကည့္ၿပီး မ်က္လံုးျပဴးမ်က္စံျပဴးေတြနဲ႔ ဘာလုပ္လို႔ဘာကိုင္ရမွန္းမသိေအာင္ ျဖစ္ေနပံုက ရယ္စရာႀကီးပါ။
သံဃာေတာ္ေတြ ျပန္ႂကြဖို႕ျပင္ၾကေတာ့ လူထုကလည္း သံဃာေတြေနာက္နားကေန လိုက္ဖို႕ျပင္ၾကတယ္။ က်ေနာ္ ကေတာ့ ေစာေစာတုန္းက ေရွ႕ဆံုးနားကလိုက္ေပမယ့္ ခုေတာ့ေနာက္ဆံုးကလိုက္မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ ေနာက္ဆံုးကေန အန္တီ့ကို မ်က္စိတဆံုးျမင္ရတဲ့အထိ ၾကည့္သြားခ်င္လို႔ပါ။
က်ေနာ့္လိုပဲ ေနာက္ဆံုးကေန ၾကည့္သြားခ်င္တဲ့့ လူေတြေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္ထင္တယ္။ လူအုပ္ႀကီးဟာ သံဃာေတြ ထြက္ေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္နဲ႕ အန္တီ့အိမ္ေရွ႕ကေန မခြာႏိုင္ၾကဘူးျဖစ္ေနတယ္။ အန္တီ ကိုယ္တိုင္ ကလည္း ျခံတံခါး၀ေလးမွာ ရပ္ၿပီး လက္ျပေနတုန္းပဲ။ က်ေနာ္တို႕လူထုကလည္း အန္တီရပ္ေနရာကို လွည့္ၾကည့္ လွည့္ၾကည့္နဲ႔ေလွ်ာက္ၾကတာ အန္တီရပ္ေနရာကို လံုး၀မျမင္ရေတာ့တဲ့ေနရာထိေအာင္ လွည့္ၾကည့္ေနမိၾကတုန္း ပါပဲ။
အန္တီ့အိမ္ေရွ႕မွာ စုစုေပါင္း မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ၾကာခဲ့တယ္။ အစပိုင္း ၁၀ မိနစ္ ေလာက္တုန္းကေတာ့ အန္တီ့ကို ျမင္ခြင့္မရၾကေသးဘူး။ က်ေနာ္ထင္ပါတယ္။ အန္တီလည္း ခုလိုထြက္ခြင့္ရဖို႕ အေတာ့္ကို ႀကိဳးစားခဲ့ရရွာမယ္။ ဘယ္လုိပဲေျပာေျပာ အန္တီ့ကို ခုလိုက်န္းက်န္းမာမာနဲ႕ လန္းလန္းဆန္းဆန္းေတြ႕လိုက္ရတဲ့အတြက္ က်ေနာ္ တို႔ ေတြ အမ်ားႀကီးအားတက္သြားရၿပီ။
က်ေနာ့္နားက အသက္၄၀ ေက်ာ္အ႐ြယ္အမ်ိဳးသားႀကီးကဆိုရင္ “သူရွိေသးတယ္ဆိုတဲ့ အသိနဲ႕တင္ အားတက္ ရၿပီဗ်ာ၊ ခုလို ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် မ်က္စိန႔ဲ ျမင္လိုက္ရေတာ့ ပိုၿပီး စိတ္အားတက္ရတယ္၊ အဲဒါ ဆရာေတာ္ ဘုရား ေတြရဲ႕ေက်းဇူးပဲ ၊ ဘုန္းဘုန္းေတြ ခုလို စြန္႔စြန္႔စားစားနဲ႔ေဆာင္ရြက္ၾကတာ သိပ္ကို ေက်းဇူးတင္ဖို႔ ေကာင္းတယ္ ဗ်ာ”လို႔ သူရဲ႕ ခံစားခ်က္ အျမင္ကို ေျပာျပတယ္။
အက်ႌနံ႔သာေရာင္၀တ္ထားတဲ့ ေစာေစာတုန္းက ငိုခ်လိုက္တဲ့အမ်ိဳးသမီးႀကီးကလည္း ပါးေပၚက မ်က္ရည္ေတြကို ညာဘက္လက္ဖမိုးနဲ႕ သုတ္ရင္း “ခုမွပဲ ထီးေစာင္းဖို႕ သတိရေတာ့တယ္ေလ။ ေစာေစာတုန္းကေတာ့ မိုးရြာေန တယ္ဆိုတဲ့ အသိေတာင္ ေပ်ာက္ေနတယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ ဒီေန႔ေတာ့ သိပ္ကိုအဖိုးတန္တယ္” လို႔ ေျပာပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ အဲဒီအမ်ိဳးသမီးၾကီးဟာ ေျမနီကုန္းမီးပိြဳင့္ကတည္းက လိုက္လာခဲ့သူ တေယာက္ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ အန္တီက သူ႕အျဖစ္အပ်က္ကို ေျပာျပပါတယ္။
“လွည္းတန္းနားေရာက္ေတာ့ ဒူးနာလာတဲ့အတြက္ လွည္းတန္းမီးပိြဳင့္ေရာက္ရင္္နားမယ္လို႕ စိတ္ကူးခဲ့တာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဆရာေတာ္ေတြက တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္းဘက္ကို ေကြ႕လိုက္ၾကေတာ့ အန္တီလည္း ဟာ ဒါဆိုရင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အိမ္ေရွ႕က ျဖတ္မွာေပါ့ဆိုၿပီး ဒူးနာနာနဲ႔ဆက္လိုက္လာတာ ခုေတာ့သိပ္အဖိုးတန္သြားၿပီ” လို႔ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။
က်ေနာ့္နဲ႕အတူ တလမ္းလံုးလိုက္ပါလာတဲ့ အသက္ ၂၆ ႏွစ္အရြယ္ အမ်ိဳးသားတဦးကလည္း ဒီေန႔က စၿပီး သူဟာ လူျဖစ္ရက်ိဳးနပ္သြားၿပီလုိ႔ဆုိပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ အန္တီကို ခုမွ ျမင္ဖူးတာ၊ ၿပီးေတာ့ ခုလို အေစာင့္ေတြၾကားထဲကေန ခက္ခက္ခဲခဲျမင္ေတြ႕လိုက္ရတဲ့အတြက္ ပိုၿပီး တန္ဖိုးရွိတယ္လို႔ ေျပာျပပါတယ္။
အဲဲဒီကေန ဆက္ၿပီး ႂကြခ်ီလာၾကတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြရဲ႕ ေမတၱာပို႕သံေတြဟာ ပိုၿပီး က်ယ္ေလာင္ တက္ႂကြလာ တယ္။ ေဘးကေန ရံၿပီးလိုက္ပါလာၾကတဲ့ လူထုရဲ႕ ေျခလွမ္းေတြကလည္း ေစာေစာတုန္းကထက္ပိုလို႔ ျမဲျမံ ခိုင္မာ လာခဲ့တယ္။ အန္တီ့အိမ္ေရွ႕မွာတုန္းက မိုးဘယ္ေလာက္သည္းသည္း ထီးေဆာင္းဖို႔ကို ေမ့ေလ်ာ့ကုန္ၾကတဲ့ သူေတြကလည္း ခုမွ ထီးေတြထုတ္ေစာင္းျပီး တက္ႂကြစြာနဲ႔ဆက္ေလွ်ာက္ၾကတာေပါ့။
အာဏာရွင္စစ္အစိုးရက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ဘယ္လိုပဲ ပိတ္ပင္ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားခဲ့ပါေစ လူထုရဲ႕ ရင္ထဲ ႏွလံုးသားထဲက အန္တီ့အေပၚခ်စ္တဲ့စိတ္နဲ႔ ယံုၾကည္မႈေတြကိုေတာ့ ဘယ္လိုအရာမ်ိဳးနဲ႔မွ တားဆီးထားႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ။
အဲဒီျမင္ကြင္းဟာ က်ေနာ့္ဘ၀အတြက္ မွတ္မွတ္ရရအျဖစ္ရဆံုး ျမင္ကြင္းတစ္ခုပါပဲ။ က်ေနာ္တို႔ခ်စ္တဲ့ လူထု ေခါင္းေဆာင္တေယာက္နဲ႔ သံဃာေတာ္ေတြကုိဦးေဆာင္ၿပီးလူထုအတြက္ေပးဆပ္ေနၾကတဲ့ သံဃာေတာ္တပါးရဲ႕ ၾကားမွာ သံဆူးႀကိဳး ဘာရီရာရွိတယ္။ ၿပီးေတာ့ အန္တီ့ေနာက္မွာ အရပ္၀တ္နဲ႔မိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္နဲ႔ အမ်ိဳးသား ၂ ဦးရွိတယ္၊ အန္တီ့ေရွ႕မွာေတာ့ ရဲယူနီေဖာင္း၀တ္ထားတဲ့ ရဲမွဴးလားဘာလားမသိတဲ့ရဲအရာရွိတဦးက ဘုန္းဘုန္း နဲ႔ အန္တီၾကားကို၀င္ရပ္ၿပီး တားတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ လူထုထဲက ဘယ္သူက စၿပီး ေအာ္လိုက္တယ္မသိဘူး“ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ က်န္းမာပါေစ၊ ခ်မ္းသာပါေစ၊ အခ်ဳပ္အေႏွာင္ကေန အျမန္ဆံုး လြတ္ကင္းပါေစ”လို႕ စေအာ္လိုက္ေရာ က်န္တဲ့ လူေတြအားလံုး ကလည္း လိုက္ေအာ္ၾကေတာ့တယ္။ အဲဒီေႂကြးေၾကာ္သံေတြကို လူေတြပါမက သံဃာေတြကပါ ၀ိုင္းၿပီး ေအာ္ၾက တယ္။ လူထုေရာ သံဃာေတြပါ လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းၿပီး “ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ က်န္းမာပါေစ၊ ခ်မ္းသာ ပါေစ၊ အခ်ဳပ္အေႏွာင္ကေန အျမန္ဆံုးလြတ္ကင္းပါေစ”လို႕ ထပ္ခါထပ္ခါ ရြတ္ဆိုၾကတယ္။ သိပ္ကိုအားရေက်နပ္ ဖို႔ ေကာင္းလိုက္တာ။
က်ေနာ္ေလ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ ဘယ္လိုျဖစ္တယ္မသိဘူး လူထုကို အၿပံဳးမ်က္ႏွာနဲ႔ လက္ျပေနတဲ့ အန္တီေရွ႕မွာ အဲဒီလို ရြတ္ဆိုေနရင္း မ်က္ရည္ေတြ က်လာေတာ့တယ္။ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔မိုးစက္ေတြၾကားမွာပဲ က်ေနာ္တို႕ရဲ႕ ရြတ္ဆိုေႂကြးေၾကာ္သံေတြဟာ တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္းမႀကီးေပၚမွာသာမက အင္းလ်ားလမ္းထိပ္ က ပါ ၾကားႏိုင္ေလာက္တယ္။ ဒီထက္မက ေျပာရရင္ေတာ့ မိုးတိမ္ယံအထိပါ ျပန္႔လြင့္ေနေတာ့တယ္။
လူထုကိုခ်စ္တဲ့ အန္တီကလည္း ရပ္ေနတဲ့ေနရာကေန အျပံဳးမ်က္ႏွာနဲ႕ သူ႔ရဲ႕ ညာလက္ကို မနားတမ္းေ၀ွ႕ယမ္းျပီး လိွက္လွိက္လွဲလွဲလက္ျပတယ္။ က်ေနာ္ထင္ပါတယ္ သူလည္းပဲ က်ေနာ္တို႔လို မ်က္ရည္ေတြ က်ေနလိမ့္မယ္။ တကယ္ေတာ့ အန္တီကို က်ေနာ္တို႕ အျပင္မွာ မျမင္မရေတာ့တာ ဘယ္ေလာက္ၾကခဲ့ၿပီလဲ။ သူ႕က်န္းမာေရး အတြက္ က်ေနာ္တို႔ဘယ္ေလာက္ စိုးရိမ္ေနခဲ့ရသလဲ။ ခုလို သူရွိေနေသးတယ္ ဆုိတာကို ျမင္လိုက္ေတြ႕လိုက္ရ ေတာ့ အရမ္းကို အားတက္မိတယ္။
က်ေနာ့္နားမွာရပ္ၾကည့္ေနတဲ့ အသက္ ၅၀ ေက်ာ္အရြယ္ အက်ႌနံ႔သာေရာင္၀တ္ထားတဲ့အမ်ိဳးသမီးကေတာ့ အန္တီကို ၾကည့္ရင္း ေႂကြးေၾကာ္ေနရင္းက မေျပာမဆိုနဲ႔ ဟီးခနဲ ငိုခ်လိုက္ေတာ့တယ္။ သူဘာေၾကာင့္ ငိုတယ္ ဆိုတာကို သူ မေျပာျပေပမယ့္ က်ေနာ္ သိပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႕လဲ ဆိုေတာ့ က်ေနာ္ ကိုယ္တုိင္လည္း ငိုရင္း ေႂကြးေၾကာ္ေနတာကိုး။ အဲဒီၤလိုပဲ အမ်ိဳးသမီးအေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ငိုရင္း ေႂကြးေၾကာ္ေနၾကတယ္။
အမ်ိဳးသားေတြကေတာ့ အသံေတြျပာသြားတဲ့အထိ လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းၿပီး လိွက္လွိက္လွဲလွဲေအာ္ၾက ေႂကြးေၾကာ္ၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေရွ႕ကသံဃာေတာ္ေတြကို အေစာင့္ေတြက ျမန္ျမန္ႂကြေပးဖို႕ ေလွ်ာက္ၾက တာ ေတြ႕ရတယ္။ သူတို႕အေနနဲ႔ခုထက္ပိုၿပီး စိတ္အားတက္ႂကြလာၾကမွာကို စိုးရိမ္ပံုရတယ္။ ခုလည္း လူထုနဲ႕ သံဃာေတာ္ေတြရဲ႕ အေျခအေနကို ၾကည့္ၿပီး မ်က္လံုးျပဴးမ်က္စံျပဴးေတြနဲ႔ ဘာလုပ္လို႔ဘာကိုင္ရမွန္းမသိေအာင္ ျဖစ္ေနပံုက ရယ္စရာႀကီးပါ။
သံဃာေတာ္ေတြ ျပန္ႂကြဖို႕ျပင္ၾကေတာ့ လူထုကလည္း သံဃာေတြေနာက္နားကေန လိုက္ဖို႕ျပင္ၾကတယ္။ က်ေနာ္ ကေတာ့ ေစာေစာတုန္းက ေရွ႕ဆံုးနားကလိုက္ေပမယ့္ ခုေတာ့ေနာက္ဆံုးကလိုက္မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ ေနာက္ဆံုးကေန အန္တီ့ကို မ်က္စိတဆံုးျမင္ရတဲ့အထိ ၾကည့္သြားခ်င္လို႔ပါ။
က်ေနာ့္လိုပဲ ေနာက္ဆံုးကေန ၾကည့္သြားခ်င္တဲ့့ လူေတြေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္ထင္တယ္။ လူအုပ္ႀကီးဟာ သံဃာေတြ ထြက္ေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္နဲ႕ အန္တီ့အိမ္ေရွ႕ကေန မခြာႏိုင္ၾကဘူးျဖစ္ေနတယ္။ အန္တီ ကိုယ္တိုင္ ကလည္း ျခံတံခါး၀ေလးမွာ ရပ္ၿပီး လက္ျပေနတုန္းပဲ။ က်ေနာ္တို႕လူထုကလည္း အန္တီရပ္ေနရာကို လွည့္ၾကည့္ လွည့္ၾကည့္နဲ႔ေလွ်ာက္ၾကတာ အန္တီရပ္ေနရာကို လံုး၀မျမင္ရေတာ့တဲ့ေနရာထိေအာင္ လွည့္ၾကည့္ေနမိၾကတုန္း ပါပဲ။
အန္တီ့အိမ္ေရွ႕မွာ စုစုေပါင္း မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ၾကာခဲ့တယ္။ အစပိုင္း ၁၀ မိနစ္ ေလာက္တုန္းကေတာ့ အန္တီ့ကို ျမင္ခြင့္မရၾကေသးဘူး။ က်ေနာ္ထင္ပါတယ္။ အန္တီလည္း ခုလိုထြက္ခြင့္ရဖို႕ အေတာ့္ကို ႀကိဳးစားခဲ့ရရွာမယ္။ ဘယ္လုိပဲေျပာေျပာ အန္တီ့ကို ခုလိုက်န္းက်န္းမာမာနဲ႕ လန္းလန္းဆန္းဆန္းေတြ႕လိုက္ရတဲ့အတြက္ က်ေနာ္ တို႔ ေတြ အမ်ားႀကီးအားတက္သြားရၿပီ။
က်ေနာ့္နားက အသက္၄၀ ေက်ာ္အ႐ြယ္အမ်ိဳးသားႀကီးကဆိုရင္ “သူရွိေသးတယ္ဆိုတဲ့ အသိနဲ႕တင္ အားတက္ ရၿပီဗ်ာ၊ ခုလို ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် မ်က္စိန႔ဲ ျမင္လိုက္ရေတာ့ ပိုၿပီး စိတ္အားတက္ရတယ္၊ အဲဒါ ဆရာေတာ္ ဘုရား ေတြရဲ႕ေက်းဇူးပဲ ၊ ဘုန္းဘုန္းေတြ ခုလို စြန္႔စြန္႔စားစားနဲ႔ေဆာင္ရြက္ၾကတာ သိပ္ကို ေက်းဇူးတင္ဖို႔ ေကာင္းတယ္ ဗ်ာ”လို႔ သူရဲ႕ ခံစားခ်က္ အျမင္ကို ေျပာျပတယ္။
အက်ႌနံ႔သာေရာင္၀တ္ထားတဲ့ ေစာေစာတုန္းက ငိုခ်လိုက္တဲ့အမ်ိဳးသမီးႀကီးကလည္း ပါးေပၚက မ်က္ရည္ေတြကို ညာဘက္လက္ဖမိုးနဲ႕ သုတ္ရင္း “ခုမွပဲ ထီးေစာင္းဖို႕ သတိရေတာ့တယ္ေလ။ ေစာေစာတုန္းကေတာ့ မိုးရြာေန တယ္ဆိုတဲ့ အသိေတာင္ ေပ်ာက္ေနတယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ ဒီေန႔ေတာ့ သိပ္ကိုအဖိုးတန္တယ္” လို႔ ေျပာပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ အဲဒီအမ်ိဳးသမီးၾကီးဟာ ေျမနီကုန္းမီးပိြဳင့္ကတည္းက လိုက္လာခဲ့သူ တေယာက္ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ အန္တီက သူ႕အျဖစ္အပ်က္ကို ေျပာျပပါတယ္။
“လွည္းတန္းနားေရာက္ေတာ့ ဒူးနာလာတဲ့အတြက္ လွည္းတန္းမီးပိြဳင့္ေရာက္ရင္္နားမယ္လို႕ စိတ္ကူးခဲ့တာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဆရာေတာ္ေတြက တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္းဘက္ကို ေကြ႕လိုက္ၾကေတာ့ အန္တီလည္း ဟာ ဒါဆိုရင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အိမ္ေရွ႕က ျဖတ္မွာေပါ့ဆိုၿပီး ဒူးနာနာနဲ႔ဆက္လိုက္လာတာ ခုေတာ့သိပ္အဖိုးတန္သြားၿပီ” လို႔ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။
က်ေနာ့္နဲ႕အတူ တလမ္းလံုးလိုက္ပါလာတဲ့ အသက္ ၂၆ ႏွစ္အရြယ္ အမ်ိဳးသားတဦးကလည္း ဒီေန႔က စၿပီး သူဟာ လူျဖစ္ရက်ိဳးနပ္သြားၿပီလုိ႔ဆုိပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ အန္တီကို ခုမွ ျမင္ဖူးတာ၊ ၿပီးေတာ့ ခုလို အေစာင့္ေတြၾကားထဲကေန ခက္ခက္ခဲခဲျမင္ေတြ႕လိုက္ရတဲ့အတြက္ ပိုၿပီး တန္ဖိုးရွိတယ္လို႔ ေျပာျပပါတယ္။
အဲဲဒီကေန ဆက္ၿပီး ႂကြခ်ီလာၾကတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြရဲ႕ ေမတၱာပို႕သံေတြဟာ ပိုၿပီး က်ယ္ေလာင္ တက္ႂကြလာ တယ္။ ေဘးကေန ရံၿပီးလိုက္ပါလာၾကတဲ့ လူထုရဲ႕ ေျခလွမ္းေတြကလည္း ေစာေစာတုန္းကထက္ပိုလို႔ ျမဲျမံ ခိုင္မာ လာခဲ့တယ္။ အန္တီ့အိမ္ေရွ႕မွာတုန္းက မိုးဘယ္ေလာက္သည္းသည္း ထီးေဆာင္းဖို႔ကို ေမ့ေလ်ာ့ကုန္ၾကတဲ့ သူေတြကလည္း ခုမွ ထီးေတြထုတ္ေစာင္းျပီး တက္ႂကြစြာနဲ႔ဆက္ေလွ်ာက္ၾကတာေပါ့။
အာဏာရွင္စစ္အစိုးရက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ဘယ္လိုပဲ ပိတ္ပင္ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားခဲ့ပါေစ လူထုရဲ႕ ရင္ထဲ ႏွလံုးသားထဲက အန္တီ့အေပၚခ်စ္တဲ့စိတ္နဲ႔ ယံုၾကည္မႈေတြကိုေတာ့ ဘယ္လိုအရာမ်ိဳးနဲ႔မွ တားဆီးထားႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ။
%2BEpaper26.jpeg)
Posts
6 Comments:
I can't believe nobody have a comment on this post.
Good words.
ဖတ္ရင္းနဲ ့မ်က္ရည္ျဖဳိက္ျဖိဳက္က်မိတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ေအာင္လုိ ့အျမဲတမ္း ဖတ္ေပးရမယ့္ စာေတြပါ။ ။ ။
ဟုတ္ပါတယ္..သူမေရ-
I cried when i read this post. Thank you very much.
မ်က္ရည္လည္ျပီးဖတ္ရတ့ဲpostပါ။
Post a Comment