ဘ၀ရဲ့ အဓိပၸါယ္

ဘ၀ရဲ့ အဓိပၸါယ္ ဆိုတာဘာလဲ.....ဘာၿဖစ္လို႕ ဒီဘ၀ ဆိုတာၾကီး ထဲကို ေရာက္လာၾကသလဲ...ဘာ ရည္ရြယ္ ဦးတည္ခ်က္ေတြ ေၾကာင့္လည္း...

`ဘ၀ရဲ့အဓိပၸါယ္ ဆိုတာ ဘာလဲ...ဟုတ္လား...ခဏ ေနစမ္း ပါဦးကြာ....ဒီေန့ ညစာကို ေတာင္ ငါ ဘယ္လို ေၿဖရွင္းရမယ္ မသိဘူး´..

တခါတေလ..အိမ္အၿပန္ လမ္းမွာ..ေန၀င္ၿဖိုးၿဖ..ေကာင္းကင္ၾကီးကို ေငးၾကည့္ရင္း..`ငါဘာလို့..ဒီေနရာမွာ ေရာက္ေနတာ ပါလိမ့္လို့´...ေတြးမိေကာင္း ေတြးမိပါ လိမ့္မယ္...ဘာလို႕ ဒီေနရာမွာ ေရာက္ေနတာလဲ...ဘာလို႕ ဒီကမၻာၾကီး ေပၚကေန ေပ်ာက္ကြယ္ မသြားေသး တာလဲ...ဒါေတြဟာ ဘာအဓိပၸါယ္ ေတြပါ လိမ့္...။

`ၾကည့္ပါဦးဗ်ာ..ဒီေမးခြန္းၾကီး ေတြက..သိပ္ ၾကီးက်ယ္ လြန္းတယ္...က်ဳပ္လည္း မေၿဖတတ္ဘူး...က်ဳပ္မွာ တၿခား ေၿဖစရာ ေမးခြန္းေတြ တပံုၾကီး...ေနာက္လအတြက္.. မီတာခ ဘယ္လို ေပးရမလဲ..လုပ္ခ အခ်ိန္မွီ ရေအာင္ ဘယ္လို လုပ္ရမလဲ...ခုညစာ ၀ယ္ဖို့ ဘယ္လို လုပ္ရမလဲ..ဒီေမးခြန္းေတြက.. ပိုအေရးၾကီးေနတယ္ဗ်...´

ဒီလိုနဲ့ပဲ..ဒီေမးခြန္း ေတြကို ေဘးဖယ္ခဲ့တာ..တရက္ျပီး တရက္...တပတ္ျပီး တပတ္..တလၿပီး တလ..တႏွစ္ျပီး တႏွစ္ ၾကာလာလို႕..ေဟာ..ခုပဲ..ဘ၀ရဲ့..တ၀က္က်ိဳးလား..သံုးပံုတပံုလား...ေလးပံုသံုးပံု ေတြ လား ေရာက္ေနၾကပီ....ခုထက္ထိလည္း...အဲဒီ.. ဘ၀အဓိပၸါယ္ ဆိုတာဘာလည္း ဆိုတဲ့ ေမးခြန္း အတြက္..အေၿဖ ေကာင္းေကာင္း ထြက္မလာ ေသးဘူး....
-
ဒါေတြဟာ..ဘ၀ဒသာနၾကီး ေတြပါပဲလို့့....အားလံုး ေတြးၾကမွာပါပဲ..ဘ၀ရဲ့ အေစာပိုင္း သက္တမ္း အႏွစ္၂၀ ေလာက္ဟာလဲ..ဒီ ဒသာနၾကီး ထဲမွာပဲ ရိွခဲ့လိမ့္မယ္. ..လူေတြကို ဦးေဆာင္ လမ္းၿပနိုင္မဲ့ ဘ၀ဒသာနတခု..ၿပဌါန္းနုုိင္ဖို့ကို......ဘယ္နွယ္ေယာက္မ်ား.ေအာင္ၿမင္လို႕..ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေတာင္..ရွဳံးနိမ့္ခဲ့ ၾကသလဲေနာ္...

`ေနပါဦး ..ဒါ-ဘာမ်ား စိတ္အေႏွာက္အယွက္ ၿဖစ္စရာလဲ...ဘ၀ဆိုတာ..ရွင္သန္ ရပ္တည္ဖို့ေပါ့..ဘာလို႕မ်ား..ဒီဘ၀ ဒသာနေမးခြန္း ေတြကို..အခ်ိန္ကုန္ခံ အေၿဖထုတ္ ေနမလည္း.´

ဒီလိုပါ။ ဆိုၾကပါစို့...တေန့မွာ...ခရီးသြားေတြ အၿပည့္နဲ့..အေ၀းေၿပး ဘတ္စကားၾကီးတစီး...ခင္ဗ်ားရဲ့ အိမ္ေရွ့မွာ ထိုးဆိုက္လာျပီး..ခင္ဗ်ားကို ေခၚတင္ သြားတယ္ေပါ့...ျပီးေတာ့ လမ္းမၾကီးေပၚတက္..တဆင့္...အေ၀းေၿပး လမ္းၾကီးေပၚ ေရာက္ပီး...တနာရီ..၆၅မိုင္ႏွဳံးနဲ့ စၿပီး ေမာင္းႏွင္ ေတာ့တယ္.... ခဏၾကာ ေတာ့..ခင္ဗ်ား ဟာ..ပတ္၀န္းက်င္ကို အကဲခတ္ရင္း..ေဘးနားက တေယာက္ကို...` ေဟးလူ..ဒီကားၾကီးကဘယ္ကို သြားေနတာလဲဗ်...´ လို႕ေမးလိုက္တယ္..

`အာ...မပူပါနဲ့ဗ်ာ..ကားေနာက္မွာစားစရာေတြမွ..အၿပည့္...ကဲ..ေၿပာေနၾကာတယ္..ခုပဲ စားၾက ေသာက္ ၾကရေအာင္..` လို႕..အဲဒီလူက ေၿပာတယ္...အဲဒါနဲ႕.. `အင္း..လူတိုင္းလည္း ဒီလိုပဲ လုပ္ေနၾကတာပဲ..ငါလည္း လုပ္ေပါ့..´ လို႕ ေတြးရင္း... သူမ်ားေတြ နဲ႕ အတူ စားရင္း ေသာက္ရင္း..ေပ်ာ္သြား တာေပါ့....
စားေသာက္ျပီး ခဏေန ေတာ့..လူေတြဟာ..သီခ်င္းေတြ ေအာ္ဆိုၾကၿပန္ေရာ....ခင္ဗ်ား လည္း ဘယ္ေနမလည္း..လိုက္ဆိုတာေပါ့...အေတာ္ေလး ၾကာရင္ပဲ..ညေနက ေစာင္းလာေရာ...အဲဒီေတာ့မွ ..ဟိုဒီ အကဲခတ္ရင္း....` တဆိတ္ေလာက္ဗ်ာ...ဒီကားၾကီးက..ဘယ္ကို သြားေနတာလဲ...ကြၽန္ေတာ္ တို႕ေရာ.. ဘာလို့ ဒီထဲ ေရာက္ေနတာလဲ ဗ်ာ´ လို႕...ခုနလူကိုထပ္ေမးၿပန္တယ္..သူကေတာ့...ထံုးစံ အတိုင္း..`မပူပါနဲ့ဗ်ာ...ကဲလာ.. သီခ်င္း နဲနဲ ထပ္ဆိုၾကရေအာင္..ပီးရင္..သစ္သီး ေဖ်ာ္ရည္ ထပ္ေသာက္ ၾကတာေပါ့ ´လို႕ ေၿပာတယ္။..ဒီလိုနဲ့ပဲ..ည ေရာက္လာတာေပါ့...ခင္ဗ်ား လည္း.. ေမာေမာနဲ့..ခံုရဲ့ ေနာက္မွီေလးမွာ ေမွးၿပီး..အနားယူရင္း.အိပ္ေပ်ာ္သြားလိုက္တာ...ေနာက္တေန့ မနက္မွပဲ နိုးေတာ့တယ္... ။
-
ဘတ္စကားၾကီး ကေတာ့..တနာရီ..၆၅မိုင္ႏွဳံးနဲ့...သြားၿမဲသြားေနတံုးပဲ...ခဏေနေတာ့..ေရွ့ကလူဆီကို ကုန္းလိုက္တယ္..ေဘးကလူကေတာ့..ငါ့ေမးခြန္းေတြကို မေၿဖနိုင္ေတာ့တာ ေသခ်ာတယ္လို့..ခင္ဗ်ား ေတြးမိတယ္ေလ...။

`ေဟ့လူ..ဒီမွာ နားေထင္စမ္းပါအံုး...ဒီကားၾကီးက ဘယ္ကို သြားေနတာလဲဗ်..ကြၽန္ေတာ္တို့ ဘာလို့ ဒီကားထဲ ေရာက္ေနတာလဲ..´ လို့ ေမးလိုက္တယ္..ဒီလူရဲ့ အေၿဖကလည္း ဒီ အတိုင္းပဲ...` မပူပါနဲဗ်ာ..ခင္ဗ်ားေဘးက..မွန္ၿပတင္း ေတြကိုသာ..ေၿပာင္ေအာင္ တိုက္ေနပါ..ေပ်ာ္ေပ်ာ္ သာေန..ကိုယ့္လူေရ..စားၿမဲ..အိပ္ ၿမဲသာေန..ဒါဟာ..ကြၽန္ေတာ္တို႕ လုပ္ရမဲ့ အလုပ္ပဲ...´

တရက္ပီးတရက္ၾကာလာေတာ့...စိတ္ပ်က္-ပ်က္လာတယ္...အဲလိုပဲ..တၿခား လူေတြလဲ..တၿဖည္းၿဖည္းနဲ့ စိတ္ပ်က္ လာၾကတာေပါ့...တကယ့္တကယ္မွာ...အႏွစ္၂၀ေလာက္ ၾကာလာျပီ ဆိုရင္ပဲ..ဒီလို စိုးရိမ္ ေသာကေတြက..သီးမခံနုိင္ ေလာက္ေအာင္ ၿဖစ္လာၾကတယ္..လူတိုင္း လူတိုင္းဟာ..ကားၾကီး ထဲမွာ..အရင္တံုးက..ေပ်ာ္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္မ်ဴိးေတြ မရိွေတာ့ဘူး...တခ်ိဳ႕ေတြက ..ဖ်ားနာလာၾကတယ္...တခ်ိဳ႕ေတြက ေသဆံုးကုန္လို႕..ကားေပၚကေန ျပစ္ခ်လိုက္ ၾကတယ္..တခ်ိဳ႕လူေတြဆို အခ်င္းခ်င္း ရန္သူေတြေတာင္ ၿဖစ္လာၾကပီး..တေယာက္နဲ့ တေယာက္ သည္း မခံနိုင္ေလာက္ေအာင္ ၿဖစ္လာ ၾကတယ္..အဲဒီထဲက..တခ်ိဳ႕တ၀က္ ကေတာ့..ကားရဲ့ေထာင့္မွာ သြားစုၿပီး...သူတို႕ကို တိုက္ခိုက္ ရန္ၿပုလာရင္ ကာကြယ္ဖို႕ ၿပင္ၾကတယ္..တခ်ိဳ႕ေတြမွာ..စားစရာေတြ ကုန္သြားၿပီး..တခ်ိဳ႕မွာေတာ့..ေတာင္လို ပံုလာတယ္.. ။
-
အဲလိုနဲ့ပဲ...ကားထဲမွာပဲ..သားသမီးေတြလည္း ေပါက္ပြားတဲ့ လူက..ေပါက္ပြားေပါ့...ဒီကေလး ေတြကိုလည္း.သူ တို႕ မိဘေတြက.. ` ေဟး...ၿပတင္းမွန္ေတြကို တိုက္ၾကေနာ္..´ လို႕ဆံုးမတယ္။ ကေလးေတြက.ကြၽန္ေတာ္တို႕ ဘယ္ကို သြားေနၾကတာလည္း...ဘာအတြက္လည္း လို႕ ေမးတာေတာင္...`ကဲပါ..သီခ်င္း ဆိုစရာရွိဆို..ေပ်ာ္စရာရွိေပ်ာ္..ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေန ေသခဲ´ လို့ပဲ ေၿပာၾကတယ္...
-
တၿဖည္းၿဖည္းနဲ့...ဒီေမးခြန္းေတြကို..ဘယ္သူမွ မေၿဖနိုင္ဘူးဆိုတာ..သိလာတဲ့ အခါ..အားလံုးဟာ..စိတ္
ပူသထက္ပူလာတယ္။ ဘာအေၾကာင္းၿပခ်က္မွကို မရိွေတာ့ ဘူးလား...ဘာအဓိပၸါယ္မွ မရွိေတာ့ ဘူးလား...ဒီဘတ္စကားၾကီးေပၚမွာ ေရာက္ေနတာ..ဘာအတြက္ေၾကာင့္မွ မဟုတ္ဘူးလား...ဆိုၿပီးေတာ့လည္း..လူတခ်ဴိ႕ဟာ.အ့ံၾသ ထိတ္လန့္ လာတယ္...အဲဒီေတာ့..ဒီကားၾကီးေပၚက ဆင္းနိုင္ဖို႕အတြက္..တနည္းပဲ ရွိေတာ့တယ္..ဆိုတာ..အေတာ္မ်ားမ်ားက ေတြးလာၾကတယ္။...ဒီနည္းလမ္းကို တခ်ိဳ႕ေတြ တကယ္ပဲ အေကာင္အထည္ေဖာ္ သြားတာ...ၿမင္ရတယ္.။ တကယ္ေတာ့..ဒါဟာ..ကိုယ့္ရဲ့ အသက္နဲ့ ရင္းဖို့ စဥ္းစား လာတာပဲ..ဒီဘတ္စကားၾကီးေပၚက ဆင္းရဖို႕ ကလည္း ...အဲလို ေသၿပီး..စြန့္ပစ္ခ ံရမွပဲ ၿဖစ္နုိင္တာကိုး...

+++++

ေဟာဒီကမၻာၿဂိုဟ္ၾကီးဟာ...အဲဒီ ဘတ္စကားၾကီး ပဲေပါ့။ အာကာသဟင္းလင္းၿပင္ ၾကီးထဲမွာ..တနာရီ..မိုင္ေသာင္းနဲ့ ခ်ီၿပီးေတာ့ကို ေရႊ့လ်ား လည္ပတ္ ေနတယ္...တေနရာရာကို သြားေနတာေတာ့ ေသခ်ာတယ္...ဘယ္ကိုလည္း ဆိုတာကိုလည္း တေယာက္မွ မသိဘူး...ဒီလမ္းေၾကာင္းၾကီးေပၚမွာ အၿမဲရိွေနမယ္ လို့လည္း ဘယ္သူမွ အာမ မခံနိုင္ဘူး...အေရးအၾကီးဆံုးက...အဲဒီကမၻာၾကီး ဘယ္ကို သြားေနတယ္ဆိုတာကို တေယာက္မွ မသိတာပဲ....

ဒီလို ေမးခြန္း..ပံုေဖာ္ခ်က္ ေတြဟာ..တခုခုကို ေသြးေဆာင္ ၿဖားေယာင္ေန သလိုပါပဲ...။ ငါတို႕ဖာသာ ေနပါရေစ။
-
ဒီအတိုင္းပဲ...ဆက္ေမ်ာပါ ေနၾကျပန္တယ္...ဒါမွမဟုတ္ရင္လဲ..ဒီအေၾကာင္းအရာ ေတြကို မစဥ္းစားဖို့...ကိုယ့္ ကို ကိုယ္ လွည့္ၿဖား ၾကမယ္။

တၾကိမ္္ ေတာ့..အေမ က ေၿပာခဲ့ ပါလိမ့္မယ္...`ေဟး...မင္း- ဒါေတြကို မစဥ္းစားနဲ့..အရမ္း ေလးေလးနက္နက္ ၾကီးေတြ..ေလွ်ာက္ မေတြးနဲ့...မင္းေတြးခ်င္သေလာက္ ေတြးလိုရတယ္...ေအး..ေသခ်ာတာကေတာ့ မင္း- အမ်ားၾကီး စဥ္းစားလို႕မရဘူး.´ ဆိုတာမ်ိဳးေလ။

အဂၤလိပ္ကဗ်ာဆရာၾကီးတေယာက္ကေတာ့..ဒီလိုစပ္ဆိုခဲ့တယ္...သူကေတာ့ ဟိုတံုးက..နံမယ္ၾကီး တကၠသိုလ္ၾကီးေတြမွာ..ဂရိပါေမာကၡၾကီးတေယာက္ အၿဖစ ္ေက်ာ္ၾကားတဲ့.. A. E. Houseman ဆိုတဲ့ကဗ်ာဆရာၾကီး...

ေဟာဟိုမွာ...မနက္ခင္းတခုပြင့္သစ္လာၿပန္ေတာ့....
ေနလံုးၾကီးနိဳးထလာသလို...ငါလဲနဳိးထရေပါ့...
ေရမိုးခ်ိဴးအ၀တ္အစားလဲဖို့ရယ္...စားေသာက္ဖို့ရယ္...
ပီးေတာ့...ၿမင္ၿမင္သမွ်အရာေတြကိုၾကည့္အံုးမယ္..စကားေတြေၿပာမယ္..
ေတြးအံုး ေတာအံုးမယ္...အလုပ္လုပ္မယ္ေပါ့....
ဒါေတြဟာ...ဘာေၾကာင့္လဲဆိုတာေတာ့ဘုရားမွပဲသိလိမ့္မယ္...

ေၾသာ္...တခါတေလေတာ့လဲ....
ငါေရမိုခ်ဴိးအ၀တ္အစားလဲေနၿခင္းဟာ...
ငါ့ရဲ့နာက်င္ခံစားရမူေတြကိုေသေသသပ္သပ္ကေလး
ၿပရေအာင္မ်ားလား....
ငါေလ..
အိပ္ယာေပၚမွာပဲလဲေလွာင္းပီးနားေနပါရေစေတာ့လား....
ေတာင္ေသာင္းမက...တတ္နိုင္သမွ်..အေကာင္းဆံုးေတြ...
ငါ..လုပ္ခဲ့ပီးပီပဲ....
ၿပီးေတာ့လဲ..ဒါေတြပဲေနာက္တခါေပါ့.....

`အို..ဘယ္လို အဆိုးၿမင္ အယူအဆ ၾကီးပါလိမ့္...ဘယ္ေလာက္ေတာင္ စိတ္ပ်က္စရာ ေကာင္းလိုက္ပါလိမ့္...´ ေနာ္။

သြားစမ္းပါ ...ဘ၀ဆိုတာ-ဘာလည္း ငါ-မသိဘူး..ဒါေပမဲ့..ခုခ်ိန္မွာ ငါ-သေဘာေပါက္တာ ကေတာ့...ေသခ်ာတာ ကေတာ့..ဒီကမၻာၾကီးေပၚမွာ..လူတိုင္းအတြက္...လုပ္နိုင္တာေတြ ရနိုင္တာေတြ..အမ်ားၾကီးရိွတယ္...ငါလည္း ၿမန္ၿမန္သြားၿပီး...ငါနဲ့ ဆိုင္သေလာက္..ငါ-ရနိုင္သေလာက္..ယူထားတာ ပိုေကာင္းမယ္...။

မိဘေတြကလည္း ..ဒီလိုပဲ..ငယ္ငယ္ေလးထဲက..သြန္သင္ခဲ့တာပဲ...

`ေအး..မင္းတို႕ ေတြ ကိုယ့္ ကို ကိုယ္မွ မေစာင့္ေရွာက္နိုင္ရင္..ဘယ္သူက လာျပီး မင္းတို့ကို ေစာင့္ေရွာက္မလည္း...´ ဆိုတာမ်ဴိးေပါ့....

လူေတြဟာ..ကိုစားဖုိ႕..ကိုယ္ေနဖို႕..ကိုယ္၀တ္ဖို႕..ဆိုတဲ့ အေၿခခံ လိုအပ္ခ်က္ေတြကို..ကိုဖာသာ ၿဖည့္စြမ္းနိုင္ရမယ္ ဆိုတဲ့အသိဟာ...ေခါင္းထဲမွာ စြဲၿမဲေနေအာင္ကို ရိုက္သြင္းခ ံထားတာပဲ။ ဟိုး-ေက်ာက္ေခတ္ သံေခတ္ထဲ ကလည္း..လူေတြဟာ..အနဲဆံုး ေတာ့...ဒါေတြကိုလုပ္ နိုင္ခဲ့ ရတယ္ေလ..။ ဒါပဲေလ....အဲဒီလို သေဘာေပါက္မူ...တိုက္တြန္း နဳိးေဆာ္မူေတြနဲ့ပဲ..ၾကီးၿပင္းလာ ၾကတာပဲ..ဒီေနရာကို ဘယ္လုိ အေၾကာင္း ေၾကာင့္ပဲ ေရာက္လာ ေရာက္လာ..ဘ၀ဆိုတာၾကီးက..ဘယ္ကိုပဲ ဦးတည္..ဦးတည္..။ ငါတို႕ေတြ..ပုိေကာင္းေအာင္ လုပ္ရဦးမယ္..ပိုတိုးတက္ရမယ္ ဆိုတာက ပဲ..အေရးၾကီးခဲ့တာ မဟုတ္လား။ ကိုယ္ ကိုတိုင္က လြဲၿပီး..ဘယ္သူကမွ လာၿပီး မေစာင့္ေရွာက္နိုင္ဘူးကိုး.။ သင့္ေတာ္တဲ့ ပညာေရး တခု ရေအာင္..ၾကိုးစားၾကရတယ္..အဲေတာ့မွလဲ..သင့္ေတာ္တဲ့ အလုပ္တခုရမယ္...လိုအပ္တဲ့ ပိုက္ဆံရမယ္..အဲဒါမွ..စားစရာေတြ...၀တ္စရာေတြ..ေနစရာေတြ..၀ယ္နိုင္ ၿခမ္းနိုင္မယ္...ဒါမွလဲ.အသက္ရွင္ ရပ္တည္ နိုင္မယ္ေလ...

အဲဒီလိုနဲ့ပဲ..ဘ၀ ဒသာနေတြ ကေနပီး...တကယ္လက္ေတြ႕ က်တဲ့..ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ လိုအပ္ခ်က္ ေတြဆီကိုပဲ.. ၿမန္ၿမန္ဆန္ဆန္..ဦးတည္လိုက္ၾကတယ္။
-
သိတဲ့ အတိုင္းပဲေလ...ေက်ာင္းကို စသြားၾကတယ္...တတ္နုိင္ သေလာက္..အေကာင္းဆံုးဆိုတဲ့ ပညာေရး ေတြယူမယ္ ေပါ့....ဒါေတြဟာ..အေတြးေတြကို ဘယ္ေလာက္ေတာင္ လႊမ္းမိုး လာေနသလဲဆိုရင္.. လူေတြက.ကိုယ့္ အစြမ္းအစေတြ ကိုပဲ ေတြးေတာ ေနၾကတယ္..ငါ့ရဲ့ အနုုပညာပါရမီ...ငါ့ရဲ့..အေရးအသား ကြၽမ္းက်င္မူ... စက္မူပိုင္းဆိုင္ရာ တတ္ကြၽမ္းမူ...စသၿဖင့္ေပါ့...လူတိုင္းပဲ.....အေသအခ်ာ ေတြးထင္တတ္ တာကေတာ့...ငါေတာ့..လူသားေတြ အတြက္...တခုခု အက်ဴိးၿပုနိုင္ရမယ္..ဆိုတာမ်ဴိးေပါ့။

တကယ့္တကယ္ ျခံဳၾကည့္ လိုက္တဲ့ အခါ...လူေတြ အကုန္လံုးကို လႊမ္းမိုး လာေနတဲ့ အေတြးကေတာ့...`ငါ...ေနာက္ထပ္ တလုပ္စားဖို့ အတြက္..ဘယ္လို လုပ္ရမလဲ...´ ဆိုတာပဲ..ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား...ဒီအေတြးအေခၚက..ဟိုး..ေက်ာင္းသား အရြယ္ ေလးထဲက လႊမ္းမိုး လာတာေလ..
-
ေက်ာင္းကို သြားတယ္.....တကၠသိုလ္ေတြတက္..ဒါမွမဟုတ္..သိပၸံေကာလိပ္ ေတြသြား..ဘြဲ႕ေတြယူ..ေနာက္ဆံုး.. ခုေၿပာေနတဲ့..တကယ့္ ဘ၀ဆိုတာၾကီးက ေရာက္လာေရာ...သိပ္ မၾကာခင္မွာကို..ဒီၾကီးမား က်ယ္ၿပန့္တဲ့ ေလာက ကမၻာၾကီးထဲကို.ထြက္လာရေရာ။ ဒီအတိုင္း ပါပဲေလ....ၿပီးရင္ လုပ္ငန္းခြင္ထဲကို ၀င္ရမယ္....ဒီလို ဘြဲ ႕ေတြ..ပညာ အရည္အခ်င္း ေတြရ ဖို႕ ..ျပီးရင္ေကာင္း ေပ့ ဆိုတဲ့ အလုပ္ေတြ ရ ဖို႕ ..ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ရင္ဆိုင္ ယွဥ္ၿပိုင္ရတယ္ ဆိုတာ..ၿပီးေတာ့လည္း..ဒီ -ရထားတဲ့ အလုပ္ကေလး မွာ တည္ၿမဲဖို့ ၾကိုးစားရအံုးမယ္..အဲဒီ အရည္အခ်င္းေတြကိုလည္း အၿမဲ တိုးတက္ေအာင္ အသံုး၀င္ ေအာင္ၾကိုးစား ေနရတယ္...

`ေဟး..မင္းတို့ ဘာလို့ အသက္ရွင္ ေနတာလဲ´ လို႕ မ်ား ေမးခံရရင္...`ငါတို့ အသက္ရွင္ ေနတာ..အသက္ရွင္ ရပ္တည္ႏိုင္ဖို့ေပါ့´ လို႕ပဲ... ေၿဖရမွာပဲ။...ဒါမွမဟုတ္..`ေဟး..မင္းတို့..ဘာလို့ ပညာေတြ သင္ေနတာလည္းလို႕ ´..ေမးရင္...`ငါတို႕..ပညာသင္တာ...ပညာေတြ တတ္ေအာင္ လို့ေပါ့...ဒါမွ..အလုပ္ ေကာင္းေကာင္းရမယ္...အလုပ္ ေကာင္းေကာင္း ရိွမွ...စားနိုင္ ေသာက္နိုင္..ရွင္သန္ ရပ္တည္နိုင္မယ္..အဲေတာ့မွ..သားသမီးေတြကို ေကာင္းေကာင္း ေကြၽးေမြး ၿပုစုနိုင္မယ္..ပညာေရး ေကာင္းေကာင္း ေပးနိုင္မယ္..သူတို့ေတြ လည္း အလုပ္အကိုင္ ေကာင္း ေကာင္း ရမယ္..စားနိုင္ ေသာက္နိုင္မယ္..သားေတြ သမီးေတြ..ၿပုစု ပ်ဴိးေထာင္နိုင္မယ္..ဒီကေလးေတြကလည္း..ပညာေတြ ရွာဦးမယ္.ဒါပဲ ေပါ့´ ..ဒီလိုနဲ့ပဲ.ဒါဟာ.ဘယ္ေတာ့မွ..ဆံုးနိုင္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး....

ရပ္တည္ေနထိုင္ဖို့အတြက္မ်ား...ဒီလိုအသက္ရွင္ေနရတာလား...ဆိုတာ...ေတြးေတာစရာပါပဲ.

ဆင္ေျခ ေပးနိုင္ပါတယ္..ဒါေတြ ဒါေတြ..ဘာလို႕ လုပ္ေနရသလဲဆိုေတာ့...လိုအပ္မူေတြ ရိွေနလို့ေပါ့...တိရိစၦာန္ေတြ လိုပဲေလ..ကိုယ့္ ဖာသာ ရွာေဖြ စားေသာက္ရမယ္ ဆိုတဲ့ သဘာ၀ အသိတရားက ရွိေနတာကိုး...လူဆိုတာ...တိရိစၦာန္ထက္ ပိုၿမင့္ရမယ္ ဆိုတာေတာ့ ေကာင္းေကာင္းသိတယ္..ဒါေပမဲ့လဲ.....ကိုယ္ ့ကိုကိုယ္ ကာကြယ္ ေစာင့္ေရွာက္ရင္း တိရိစၦာန္ေတြလိုပဲ ၿဖစ္ေနၾကတယ္...ဒါေပမ့ဲ..အဲဒီ တိရိစၦာန္ေတြနဲ့ မတူတာက..ငါတို့မွာ...တၿခား လံုၿခံုစိတ္ခ်မူ တခု ရိွေနေသးတယ္ ဆိုတဲ့..ထူးဆန္းတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တခု...နွလံုးသားထဲမွာ ရိွေနတာပဲ... အမွန္တကယ္ေတာ့..အဲဒီထက္ ပိုတဲ့..နက္ရွုိင္းတဲ့..ခံစားမူလို့..ေၿပာရလိမ့္မယ္.....ငါတို့ေတြမွာ..ဒီဘ၀.ဒီအသက္ထက္ ပိုပီး.. တခုခုေတာ့ ရိွမွာပဲလို႕.ေတြးမိ တတ္ ၾကတာပါပဲ..

+++++
သိပ္မေတြး ေနပါနဲ႕ေလ။ ငါ့ ရဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ မွာလဲ..သန္းေပါင္း မ်ားစြာေသာ..လူေတြ..ဒီလိုပဲ..အသက္ရွင္ရင္း...သူတို႕ကို သူတို႕ ..ေလာကၾကီးမွာ အေရးပါဖို့...အဓိပၸါယ္ရွိဖို့ ၾကိုးစားေနၾကတယ္...ငါတို႕လည္း..ဒီလိုပဲ ၾကိုးစားေနရတာပဲ မဟုတ္လား....ယင္ေကာင္ အုပ္ၾကီးထဲမွာ...ကိုဟာလဲ..ယင္ေကာင္ေလး တေကာင္ပါပဲ...ဘာလို့ အသက္ရွင္ေနသလဲေတာ့ မသိတာ အမွန္ပဲ..ဒါေပမ့ဲ...ကို့ဖာသာကို အေရးပါတယ္လို့ေတာ့..ထင္ေနမိတယ္.....ငါဟာသူမ်ားနဲ့မတူ..တမူထူးၿခားေနတယ္လို့ထင္မိတယ္။

`ငါ့မွာ..ထူးထူးၿခားၿခား..ပါရမီ တခုေတာ့ ရွိေနတယ္...ငါဟာ..သူမ်ားထက္ အရမ္းပိုေတာ္ ပိုတတ္ ေနတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး...ငါသိတယ္..ဒါေပမဲ့...ငါဟာ..သာမန္လူ တေယာက္ သက္သက္ေတာ့ မဟုတ္ေနဘူးကြာ..တနည္းနည္းနဲ႕ေတာ့.ငါဟာ. အက်ဴိးရိွရိွ အသက္ရွင္ပီး..ပတ္၀န္းက်င္မွာ..အတိုင္းအတာ တခုထိေတာ့..အသိအမွတ္ ၿပဳ ခံရလိမ့္မယ္´ ...လို႕ပဲ..ေတြး ေနမိ တတ္ၾကတယ္။

.ကဗ်ာဆရာၾကီး..ဂြၽန္မီလတန္က.. သူ..ေလာကၾကီးထဲကို..တကယ့္ ရည္ရြယ္ခ်က္ ရိွရိွနဲ႕ ေရာက္လာတယ္လို့ ထင္ခဲ့တယ္...ဒီကမၻာၾကီးေပၚမွာ သူ-လူၿဖစ္လာရၿခင္း ဟာ....ထူးၿခားတဲ့ အေၾကာင္းတရား တခုေတာ့ ရိွကို ရွိရမယ္လို့ သူထင္တယ္..အဲဒါေၾကာင့္လဲ..သူဟာ..ဒီလို ထူးၿခား ထင္ရွားလာေအာင္ၾကိုးစား အားထုတ္ခဲ့တယ္ တဲ့။

ငါတို႕ ေတြ ကေရာ။ ..ဟိုး-ငယ္ငယ္..မူၾကို ေက်ာင္းသား ဘ၀မွာေတာင္...ဆရာမရဲ့..ဂရုၿပဳတာ ခံရေစဖို့...အၿမဲ..အားထုတ္ ခဲ့ၾကတာပဲ မဟုတ္လား...အဲဒီေနာက္..မူလတန္းေက်ာင္းကို ေရာက္ေတာ့ေရာ...စာၾကိုးစားရင္..အမွတ္ေတြ ေကာင္းေကာင္းရရင္..ဆရာ..ဆရာမခ်စ္တယ္..ဂရုစိုက္တယ္ ဆိုတာ သိလာတာနဲ့ အမွ်..အဲဒီလို ခ်စ္ေအာင္ ဂရုစိုက္ေအာင္..သူ့ထက္ငါ..ၾကိုးစား အားထုတ္ ၾကတာပဲေလ..

ငါတို႕ဟာ..ေခြးေလးေတြ..သခင္ခ်စ္ေအာင္..ကဲၿပေနတာမ်ဴိး..ၿမင္းကေလးေတြ..ေနာက္ထပ္ အစာ ထပ္ေကြၽးေအာင္ ခုန္ၿပ..ဟီၿပေနတာမ်ဴိး..ေၾကာင္ကေလးေတြ...ပုစြန္ေၿခက္ ေကြၽးေအာင္ သခင္ကို..အၿမီးကေလးနဲ့ ပြတ္သိပြတ္သပ္...လာလုပ္ေနတာမ်ဴိး.အတိုင္း တထပ္တည္း ၿဖစ္ေနၾကတာပါပဲ....တကယ့္ကို...အစားသရဲေလးေတြ ၿဖစ္လာၾကတယ္...အစာရဖို႕ကို...ဘာပဲ လုပ္ရ လုပ္ရ ဆိုတာမ်ဴိးေပါ့...တေယက္ေယာက္က...အသိအမွွတ္ ၿပုမယ္..ခ်ီးက်ဴးမယ္..ဂုဏ္ၿပုမယ္ ဆိုရင္...ဘာပဲ လုပ္ရ လုပ္ရ..လုပ္ၾကလိမ့္မယ္....အဲဒါေၾကာင့္ပဲေပါ့....တေလာကလံုးမွာ ၿဖစ္ေနၾကတာ...ဒီေကာင္က..တကၠသိုလ္က..ဘြဲ႕ရလား...ဘယ္ေက်ာင္းကလဲ..ဆိုတာမ်ဴိး......တခုခု လုပ္လိုက္ ကိုင္လိုက္တာ..ေတာ္တဲ့သြားလို့...အထက္အရာရိွက...ေခါင္းေလး တခ်က္ေလာက္မ်ား ညိတ္ၿပလိုက္ရင္...ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေက်နပ္ၾကသလဲ....လုပ္ငန္းခြင္ ေတြမွာ...အလုပ္တခုကို.. က်က်နန ေအာင္ေအာင္ ၿမင္ၿမင္ လုပ္ၿပလိုက္ နိုင္လို့...ရာထူးတိုးမယ္..အထက္အရာရိွက..ခ်ီးက်ဴး..ေထာမနာၿပုမယ္..လစာေတြ တိုးမယ္..ဆိုတာမ်ဴိး ေတြ... ဘယ္ေလာက္ ေတာင္ ၿဖစ္ခ်င္ၾကသလဲ....
အဲဒါေၾကာင့္ ေၿပာတာေပါ့...ငါတို႕ဟာ...အသိအမွတ္ ၿပုခံရၿခင္း ဆိုတဲ့..ဂုဏ္ေနာက္ကို တေကက္ေကက္ လိုက္ေနၾကတဲ့..အစားသရဲေလး ေတြပါလို႕။

ဒါဆို အသက္ရွင္ ေနထိုင္ျခင္းက..တၿခားလူေတြဆီက...အသိအမွတ္ ၿပုၿခင္းကို ခံရဖို့...ခ်ီးမြမ္း ေထာပနာၿပုၿခင္းကို ရရိွဖို႕ လား။

ဘ၀ အဓိပၸါယ္ အတြက္- ေမးခြန္းေတြ အမ်ားၾကီး ရွိေသးသလို.. အေျဖေတြလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳး ထုပ္ၾကည့္ ၾကပါသည္။ သို႕ေသာ္-

( ၂၀၀၁ ခုႏွစ္က.. တပိုင္း တျပတ္ အခန္းတခ်ိဳ႕- ဘာသာျပန္ ေပးခဲ့ဘူးတဲ့ ဘာသာေရးအေၾကာင္းအရာ တခု ျဖစ္တဲ့.. Ernest O'Neill ရဲ႕ What is the meaning of Life ? ထဲက.. နိဒါန္း တခ်ိဳ႕ကို ျပန္လည္ အသံုးျပဳပါသည္။)


Share/Bookmark

22 Comments:

Moe Cho Thinn said...

ေကေရ
ဘ၀ အဓိပၸါယ္ တဲ႔။ ေလးေလးနက္နက္ ေတြးရင္ ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားစရာ၊ ေပါ႔ေပါ႔တန္တန္ ေတြးရင္ ေပါ႔ေပါ႔ေလးပဲ သိရမွာ။
ကိုယ္႔ပတ္၀န္းက်င္အတြက္ ကိုယ္တတ္ႏိုင္သေရြ႔ အက်ိဳးရွိေအာင္ ေနမယ္၊ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လဲ ျဖဴျဖဴစင္စင္ ေနမယ္ဆိုရင္ အနည္းဆုံးေတာ႔ ေနေပ်ာ္ေတာ႔ ဘ၀တခုျဖစ္မွာလို႔ ထင္ပါတယ္။
ေက႔စာေတြက ျမင္႔ေတာ႔ တို႔လဲ အရမ္းေတြးလိုက္တာ ေခါင္းမူးသြားၿပီ။ တို႔ ဒီေလာက္ ဥာဏ္မမီပါဘူး ေကရယ္။

PAUK said...

မေကေရ...
ဖတ္သြားတယ္...
အခါခါဖတ္ရလိမ့္ဥိးမယ္...
ထပ္လာဖတ္ဥိးမွာပါ..။။
မေကလည္းအရာရာအဆင္ေျပပါေစ...

ကုိေအာင္ said...

မေကရဲ႕ ဘာသာျပန္ လက္ရာအေဟာင္း ျပန္ဖတ္ခြင့္
ရတဲ့ အတြက္ ေက်းဇူးပါ မေက။

M.Y. said...

လူေတြတင္ျပီး တနာရီ ၆၅ မိုင္ႏႈံးနဲ ့သြားေနတဲ့ ဘတ္(စ)ကားႀကီးဆီကုန္ရင္ (သို ့)တိုက္မိလို ့ျဖစ္ေစ၊ေခ်ာက္ထဲက်ရင္ျဖစ္ေစ..အဲဒါဟာ ကမၻာပ်က္တဲ့အခိ်န္ပဲျဖစ္မယ္။ အဲဒိအခိ်န္အထိ ဘတ္(စ) ကားအိုႀကီးက လူသား မိ်ဳးဆက္ေတြလက္ဆင့္ကမ္း ေမာင္းႏွင္ေနဦးမယ္။

ဒီစာဖတ္ျပီး အလုပ္မသြားပဲ ေနလိုက္ ရမလားစဥ္းစားလိုက္တာ မျဖစ္ေသးဘူး..ဘတ္(စ)ကားေပၚလိုက္ရင္း ဘယ္ခရီးသြားမလဲ သိေအာင္လဲ လုပ္လုိက္ခ်င္ေသးတယ္။

ေဆာင္းယြန္းလ said...

ဲမေကကအေတြးေရာအေရးပါေကာင္းတယ္ဗ်...

ဒီပို႔စ္ေလးကိုဖတ္ၿပီးသြားတဲ့အခါမွာ Maslow Hierarchyရဲ့NeedsTheory ကိုသြားၿပီးသတိရမိတယ္မေကေရ...
ဟိုင္အာခီရဲ့သီအိုရီမွာေတာ့အဆင့္၅ဆင့္ခြဲထားတယ္..
အဓိကအက်ဆံုးအေၿခခံလိုအပ္ခ်က္ကအသက္ရွင္ေန
ထိုင္ဖို႔အတြက္အစားအစာ.ေနအိမ္.အဝတ္အထည္အစရွိ
တာေတြေပါ့..ၿပီးေတာ့မွတဆင့္ၿပီးတဆင့္တက္လာၿပီး
လံုၿခံဳမႈတို႔.တဦးနဲ႔တဦးခ်စ္ခင္မႈအသိအမွတ္ၿပဳခံလိုမႈမိမိ
ကိုယ္ကိုအားထားယံုၾကည္လိုမႈအစရွိတာေတြကိုအေၿခခံ
ၿပီးလူေတြဟာဘဝကိုတည္ေဆာက္ၿပီးၿဖတ္သန္းေနၾကတာမဟုတ္လား..ဒါေပမယ့္ေနာက္ဆံုးမွာသူတို႔အားထုတ္
ၿပီးရယူခဲ့ၾကတာေတြကိုၿပန္ၿပီးထားရစ္ၾကရစၿမဲပါ..ဘာေတြအေကာင္းဆံုးၿဖစ္ေအာင္ထားႏူိင္ခဲ့ၾကသလဲဆိုတဲ့အေပၚမွာလူ႔တန္ဘိုးကိုၿဖတ္ၾကေသးတယ္မဟုတ္လား

ကုိေပါ said...

“ငါတို႕ဟာ...အသိအမွတ္ ၿပုခံရၿခင္း ဆိုတဲ့..ဂုဏ္ေနာက္ကို တေကက္ေကက္ လိုက္ေနၾကတဲ့..အစားသရဲေလး ေတြပါလို႕။

ဒါဆို အသက္ရွင္ ေနထိုင္ျခင္းက.. တၿခားလူေတြ ဆီက...အသိအမွတ္ ၿပုၿခင္းကို ခံရဖို့...ခ်ီးမြမ္း ေထာပနာၿပုၿခင္းကို ရရိွဖို႕ လား။”


ဟုတ္တယ္…………အဲသလုိသာဆုိ လူ႔အျဖစ္က တကယ့္ကုိ သနားစရာေကာင္းေနၿပီေနာ္။ ႏုိင္ငံရပ္ျခားမွာ အလုပ္ထြက္လုပ္ၾကၿပီး လက္ထဲမွာ အေမရိကန္ေဒၚလာ တသိန္းခြဲေလာက္စုမိၿပီဆုိရင္ ျမန္မာျပည္ထဲက ၿမဳိ႕ငယ္ေလးတခုမွာ သက္ေတာင့္သက္သာ ဒူးႏွံ႕ၿပီး ဘ၀အဓိပၸါယ္ကုိ ေဖြရွာခြင့္ရပါလ်က္ လက္ရွိ ေရာက္ေနတဲ့ ႏုိင္ငံမွာဘဲ ေက်းကၽြန္သဖြယ္ ဆက္လက္႐ုန္းကန္ေနၾကရတာဟာ….. အသိအမွတ္ျပဳခံရျခင္းဆုိတဲ့….ဂုဏ္ေနာက္ကုိ တေကာက္ေကာက္လုိက္ေနမိၾကလုိ႔လား……..စဥ္းစားစရာဘဲ။

Anonymous said...

တီတီေက ေရ့ ပို ့စ္ေလးအရမ္းေကာင္းတာပဲ တစ္ခါခါက်ေတာ့ ဘ၀ဆိုတာဘာလဲ စဥ္းစားၾကည့္တယ္ ကိုယ့္က်မွဆိုးလွၾကီလားလို ့လည္းေတြမိသလိုလို ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း သူတို ့ေတြလည္း ဒီလိုပါပဲ ငါလည္းျဖစ္ေအာင္ေနရမွာေပါ့ ဆိုျပီးေနလိုက္တာ ဘ၀ဆိုတာ ဘာလဲ စဥ္းစားဖို ့ က်ေနာ္ကေၾကာက္ေနတာ မစဥ္းစားမိေအာင္ကိုေနလိုူက္တယ္ ဒါမွ သက္သာမွာမဟုတ္ရင္ေတာ့ အေျဖမရပဲ ရြာသာၾကီးေရာက္ဖုိ ့ရွိလို ့ ။

Anonymous said...

အစ္မေကေရ.. ပို႔ေလးက အရမ္းေကာင္းတယ္ဗ်... လူေတြဟာ ဘ၀အဓိပၸာယ္ကို ရွာရင္းနဲ႔ပဲ လူဘ၀ဟာ ကုန္ဆံုးကုန္မယ္ထင္တယ္ဗ်..

sait phay yar said...

မေကေရ အရမ္းေကာင္းတဲ့ ပိုစ္ေလးပါ အမေရ
အားေပးေနပါ တယ္ေနာ္မမ

ATN said...

ေလးေလးနက္နက္ ေျပာရရင္ ဖြင့္ဆိုစရာက ႏွစ္ခု ျဖစ္ေနတယ္။

ဘ၀ရယ္၊ အဓိပၸါယ္ရယ္။

ႏွစ္ခုေပါင္းလိုက္ေတာ့ ဘ၀ရဲ႕အဓိပၸါယ္ဆိုေတာ့ ဖြင့္ဆိုဖို႕ ပိုမိုခက္ခဲတဲ့ အေျခအေနကို ေရာက္သြားေတာ့တာပဲ။

ပလႅင္ခံၾကည့္တာပါ... း)

ဘ၀ကို အရင္ ဖြင့္ဆိုပါမယ္။ အဓိပၸါယ္ကိုေတာ့ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဖြင့္ဆိုၾကတာေပါ့ေလ။ း)

က်ေနာ္ ဖြင့္ဆိုခ်င္တဲ့ ဘ၀ဆိုတာကေတာ့ အခ်ိန္ကာလနဲ႕ပဲ တိုင္းတာလို႕ရတယ္။
ေမြးဖြားခ်ိန္ကေန ေသဆံုးခ်ိန္အထိ။

ဆိုေတာ့ ဘ၀ကို တိုင္းတာႏိုင္တာက အခ်ိန္ပဲ။
စကၠန္႕၊ မိနစ္၊ နာရီ၊ ေန႕၊ ရက္၊ လ၊ ႏွစ္၊ ဆယ္စုႏွစ္ (Decade)၊ ရာစုႏွစ္ (Century) စသည္ျဖင့္ေပါ့ေလ။ လူ႕သက္တမ္းမွာ တခ်ိဳ႕ေတြလည္း ဆယ္စုႏွစ္ တခ်ိဳ႕နဲ႕ ဘ၀ရဲ႕ အဆံုးသတ္ကို ရင္ဆိုင္ သြားၾကရတယ္။ တခ်ိဳ႕လည္း ရာစုႏွစ္ တခုျပည့္ျပီး သြားတာေတာင္ ဆက္လက္ ရွင္သန္ေနတုန္း။

က်ိမ္းေသတာကေတာ့ ဘ၀ ဆိုတဲ့ စကားလံုးဟာ အခိ်န္ကာလနဲ႕ လြတ္ကင္းလို႕ နည္းနည္းမွကို မရေလဘူး။ ဘ၀ကို အဓိပၸါယ္ဖြင့္မယ္ဆိုရင္ အခ်ိန္ကာလကို လက္ဆြဲ ႏႈတ္ဆက္ရေပလိမ့္မယ္။

သို႕ေသာ္လည္း အဲလို ေမြးဖြားခ်ိန္ကေန ေသဆံုးခ်ိန္ထိ ျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္ကာလအတြင္းမွာ အခ်ိန္ကာလကို ႏႈတ္မဆက္မိပဲနဲ႕ ေနထိုင္ ေသဆံုး သြားၾကတဲ့ လူေတြရဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြဟာ ဘ၀ပါပဲ။

အဲဘ၀ထဲမွာ ဘ၀ ပ်က္သူေတြလည္း ရွိရဲ႕။ ဘ၀ ခက္သူေတြလည္းရွိရဲ႕။ ဘ၀ နာသူေတြလည္းရွိရဲ႕။ ဘ၀ ဟာသူေတြလည္း ရွိရဲ႕။ ဘ၀ ေကာင္းသူေတြလည္း ရွိရဲ႕။ ဘ၀ ေစာင္းသူေတြလည္း ရွိရဲ႕။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲတာဟာ ဘ၀ပဲေလ။ အနိမ့္ဆံုး ဘ၀ ဆိုတာဟာ အခ်ိန္ကာလဆိုတာကို မသိတာကိုက လူသားေတြရဲ႕ ဘ၀ပဲလို႕ က်ေနာ္ ဖြင့္ဆိုပါတယ္။ း)

ေနာက္တခု ဆက္ ဖြင့္ဆိုပါဦးမယ္။ အဓိပၸါယ္-ပါ။

အဓိပၸါယ္-ဆိုတာ ဖြင့္ဆိုခ်က္ မဟုတ္လား။

ဥပမာ- What is water?. Water is H2O. ဒါ အဓိပၸါယ္ေပါ့။ မဟုတ္ဘူးလား။ မဟုတ္ဘူးဆိုရင္ ေရဟာ ဘာ အဓိပၸါယ္မွ မရွိတဲ့ အရာတခု ျဖစ္သြားမယ္ ထင္တယ္။

အဲေတာ့ ျပန္ေပါင္းလိုက္ရင္ ဘ၀ရဲ႕အဓိပၸါယ္ဆိုတာ လူတေယာက္ခ်င္းရဲ႕ အခ်ိန္ကာလကို ဖြင့္ဆိုခ်က္လို႕ က်ေနာ္က ဖြင့္ဆိုပါတယ္။

အဲေတာ့ လူတေယာက္အတြက္ ဘ၀ဆိုတာ ရထားလည္း ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္မယ္၊ ကားလည္း ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္မယ္၊ စက္ဘီးတစီးလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ သို႕မဟုတ္ ေလွတစီးလည္း ျဖစ္ႏိုင္တာပါပဲ။ သူ႕ရဲ႕ အခ်ိန္ကာလကို လိုက္လို႕ သူ ဖြင့္ ဆိုမွာပါ။

မေက ေက်နပ္မယ္လို႕ ထင္ပါတယ္။

မေက်နပ္ေသးရင္လည္း ဆက္လက္ ဖြင့္ဆိုၾကတာေပါ့ဗ်ား။ း)

ခင္မင္ေလးစားေသာ

ေအာင္သာငယ္

Anonymous said...

HI Kay
I've just stumbled on your blog and found this article so mesmerizing. I really like your translation. I have translated some persian mystical poems which allude the meanning of human life. I like to share with you guys but I need to learn Burmese Typing.
Here is one from rumi, i hope you like it.
KNOCKING FROM THE INSIDE...
I HAVE BEEN LIVING ON THE LIP OF INSANITY
WANTING TO KNOW REASONS
KNOCKING ON A DOOR
IT OPENS
I HAVE BEEN KNOCKING FROM INSIDE!

ခင္မင္းေဇာ္ said...

ေက ..
ဘ၀အဓိပၸါယ္ကို အမကေတာ့ ခုထိရွာေဖြေနတုန္းပဲေလ။ သူတပါးကို ကိုယ့္ေၾကာင့္ မထိခိုက္ေအာင္ေတာ့ ႀကိဳးစားေနထုိင္ေနဆဲ..

Anonymous said...

မခ်ိဳသင္း- ေပါက္- ေမ( စိတ္ေျဖရာ) ေမာင္မ်ိဳး-

ေလးေလး နက္နက္ ဆိုတာ..က်မ ေတြးတာ ေရးတာ လည္း မဟုတ္ပါဘူးေလ။ ဘာသာျပန္တဲ့ ထဲက..ၾကိဳက္မိတဲ့..ထိမိတဲ့ ဥပမာ ေလးေတြ..ေတြးစရာေလးေတြမို႕ပါ။
မခင္မင္းေဇာ္ တို႕ ဂစ္တာ တို႕ေျပာသလိုပါပဲ- ဒီလိုနဲ႕ပဲ..ကိုယ္နိုင္တာ ကိုယ္လုပ္..ကိုယ္ ေတြးနိုင္သေလာက္ေတြး..ကိုယ့္ နားရွိတာ..စားသံုး အပန္းေျဖရင္း နဲ႕ပဲ..ဘ၀ ဆိုတာ.. ပံုေဖာ္နိုင္ မယ္ေလ။ သူေရးထားသလို..ၾကိဳက္သေလာက္ ေတြးလို႕ရတယ္.. အေျဖ ေတာ့..ထြက္ခ်င္မွ ထြက္မွာေပါ့။

ကိုေအာင္- ကိုေမာင္ရင္- ကိုေပါ..ကိုေဆာင္း- ကို ေအာင္သာငယ္ တို႕လည္း.. ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ အခ်ိန္ကုန္ခံ.. ဦးေဏွာက္အေလးခံ ဖတ္ေပး ၾကလို႕။ တကယ္ေတာ့.. က်မ အဲဒါကို ဘာသာျပန္ခဲ့တာ..အခန္း ၂၀ ထိပဲ ျပန္နိုင္ခ့ဲတယ္..ေနာက္ပိုင္း သိပ္ခက္လာတယ္..။ အခ်ိန္ လည္း မေပးနိုင္ခ့ဲတာနဲ႕..ဘာသာျပန္ခိုင္းတဲ့ သူေတြကို ျပန္လႊဲေပးခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမဲ့..အဲဒီ အခန္း ၂၀ က..က်မ အေတြးေတြကိုေတာ့..ေတာ္ေတာ္ ကို ေျပာင္းလဲျပစ္ခဲ့တယ္။ စိတ္၀င္စားစရာပါပဲ။ ကိုေဆာင္း ေျပာတဲ့.. Need Theory ဆိုတာလည္း..အဲဒီ လို အခ်က္ေတြကိုပဲ..အေျခခံ ေရးထားတာပဲ ထင္တယ္ေနာ္။ ဒါေတြအားလံုးက..က်မ တို႕ျမင္ေန သိေနနိုင္တဲ့..အေၾကာင္းအရာ ေတြပဲေလ။ မျမင္နုိင္..မေတြးနိုင္တာေတြလည္း ရွိအံုးမယ္ ထင္ပါ့။ ကိုေအာင္သာငယ္ ေျပာသလို လည္း..က်မ အတိအက် လက္ခံခဲ့ပါတယ္။ တခါေတာင္..ဘ၀ ဆိုတာကို..ခက္ဆစ္ ထုပ္ေတာ့- ဘ၀တူလူေတြ..အတူေနထိုင္ေနၾကတဲ့..ကာလ အခိုက္ လို႕ေလ။ ဘ၀-ဟာ- တေယာက္ခ်င္းစီရဲ႕ အခ်ိန္ကာလပါ။ မူရင္းစာကေတာ့..ဘာသာေရးဖက္ကို ဦးတည္ ဆြဲ ယူေရးသားထားတာမို႕.. နဲနဲေတာ့.. ဘက္ယူ ဆြယ္ယူ မူ ေတာ့ ရွိမယ္ ေလ။ ကိုေမာင္ရင္ ေျပာသလို ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္..က်မ တို႕က.. ကားၾကီးဘယ္သြားမလည္း ဆိုတာ..သိေတာ့ သိခ်င္ေနၾကတာပါပဲ။

Dr. Yi Yi Win said...

“မေမ့မေလွ်ာ့ ေကာင္းစြာ သတိရိွၾကကုန္ေလာ့” လို ့ဘုရားရွင္ေဟာၾကားသတိေပးခဲ့တာ အဲဒါမ်ိဳးပဲေပါ့ေနာ္။ သတိရိွတဲ့သူမွသာ ဘယ္ကို၊ ဘာေၾကာင့္၊ ဘယ္လိုသြားေနၾကရတယ္
ဆိုတာေတြးမိၾကတာကိုး။ မေက ကေတာ့ သတိရိွေနတာ ေသခ်ာပါၿပီ။

Anonymous said...

Dear Hush
Thanks for cheering me. I try to translate the verse given there. I'm not so sure my choice of words. But I try my best.
In return, I strongly encourage you to write in Burmese font. It's really worth to do it. Enjoy !

အထဲကေန..ေတာင္းဆိုလာတယ္။
အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြကို သိခ်င္လြန္းလို႕.. ငါ ရူးသြပ္မတတ္ ပါပဲ။
အဲဒါနဲ႕...ငါ တံခါးေခါက္လိုက္ေတာ့
တံခါးပြင့္သြားတယ္။
အခုေတာ့- အထဲက ေတာင္းဆိုေနတာ..ငါကိုယ္တိုင္ေပါ့။

တန္ခူး said...

ေကေရ…ငယ္တုန္းက အသက္ရွင္ ေနထိုင္ျခင္းက..တၿခားလူေတြဆီက...အသိအမွတ္ ၿပုၿခင္းကို ခံရဖို ့အတြက္ပဲ ၾကိုးစားမိေနခဲ့တယ္ ထင္တယ္… အသက္နဲနဲရလာေတာ့ တျခားသူေတြထက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို စိတ္၀င္စားလာမိတယ္… ကိုယ့္ကိုယ္ကို ပိုသိခ်င္လာတယ္… ကိုယ့္ကိုယ္ကို မသိလိုက္တာ သတိမထားမိလိုက္တာေတြကလဲ အမ်ားသားမိုလား… ဘ၀ရဲ့အဓိပၸါယ္က ကိုယ္လိုရာေရးဆြဲလို ့ရတဲ့ ပန္းခ်ီတကားဆိုရင္… ငယ္တုန္းက ေအာင္ျမင္မွ ုေတြေနာက္ အာသာငမ္းငမ္းလိုက္ေနတဲ့ အေရာင္ေတာက္ေတာက္ေတြနဲ ့ စိတ္လွ ုပ္ရွားဖြယ္ ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ေပါ့…ခုေတာ့ ျငိမ္းခ်မ္းတဲ့ အျပာေရာင္ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ပဲ ေရးခ်င္မိေတာ့တယ္…

khin oo may said...

ဘာေၿပာရမွန္း မသိေတာ႕လုိ႕ ဝင္ ေရးသြားတယ္။ေခတ္မွီေအာင္လို႕။

Anonymous said...

“ဘ၀ရဲ့ အဓိပၸါယ္ ဆိုတာဘာလဲ.....ဘာၿဖစ္လို႕ ဒီဘ၀ ဆိုတာၾကီး ထဲကို ေရာက္လာၾကသလဲ...ဘာ ရည္ရြယ္ ဦးတည္ခ်က္ေတြ ေၾကာင့္လည္း...”

အႏၲိမပန္းတိုင္…ဦးတည္ခ်က္…ရည္႐ြယ္ခ်က္… ဘ၀ရဲ့ teleological definition ကို ဖြင့္လိုဟန္ ထင္မိပါရဲ့။

ထိုင္ခံုဆိုတာ ထိုင္ဖို႔၊ စာအုပ္ဆိုတာ ဖတ္ဖို႔ဆိုသလို ဘ၀ဆိုတာ ရပ္တည္ေနထိုင္ဖို႔ သက္သက္အတြက္မ်ားလား…။ ရွင္သန္ျခင္းဆိုတာ ရပ္တည္ရွင္သန္ဖို႔ အတြက္ဆိုရင္ ဒီဖြင့္ဆိုခ်က္ဟာ ဂ်ာေအးသူ႔အေမ႐ိုက္ေနတဲ့ အဓိပၸါယ္မ်ား ျဖစ္ေနမလား။ ဘ၀ဆိုတာ တစ္စံုတစ္ဦးအတြက္ တစ္စံုတစ္ခု ျပည့္ေျမာက္ေစဖို႔လား…။ အျခားသူေတြရဲ့ ခ်ီးက်ဴးေထာပနာ အသိမွတ္ျပဳခံရေအာင္လို႔လား…။

အကယ္၍မ်ား ဘ၀မွာ teleological definition မရွိခဲ့ရင္၊ သို႔မဟုတ္ ဉာဏ္မမီလို႔ မသိႏိုင္ခဲ့ရင္ … သာမာန္လူတစ္ဦး သိျမင္နားလည္ႏိုင္တဲ့ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္ေရာ မရွိႏိုင္ေတာ့ဘူးတဲ့လား…။ ပန္းခ်ီဆရာတစ္ဦးက သူျမင္ကြင္းေအာက္က မိန္းကေလးတစ္ဦးကို မ်က္လံုးက ဒီလို၊ ႏႈတ္ခမ္းက ဒီလို၊ ႏွာတံေလးက ဒီလိုလို႔ သ႐ုပ္ေဖာ္ေရးကူးသလိုမ်ိဳး ဘ၀ကို သ႐ုပ္ေဖာ္ေရးခ်ယ္လို႔ မရႏိုင္ေတာ့ဘူးတဲ့လား။ အဲ… ပန္းခ်ီဆရာကေတာ့ သူရဲ့ မံသစကၡဳအျပင္ စိတ္ကူးခံစားခ်က္ေလးေတြကိုပါ ေရာၿပီး သ႐ုပ္ေဖာ္ခ်င္ေဖာ္ေပမေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အခု ဘ၀ကို သ႐ုပ္ေဖာ္ရာမွာေတာ့ ဒိ႒သိျမင္ေနတာေတြကလြဲလို႔ အျခား ခံစားခ်က္ေတြ၊ အထင္ျမင္ေတြ မပါေၾကးေလ။ ဒီလို သ႐ုပ္ေဖာ္ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုမႈကိုေတာ့ ဒႆနဆရာေတြက phenomenological definition လို႔ ေခၚသတဲ့။

လူတစ္ဦးရဲ့ ဘ၀ဆိုတာ ေမြးဖြားရာကစလို႔ ေသဆံုးသြားခ်ိန္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္အပိုင္းအျခားေလး အတြင္းမွာ ျဖစ္ပ်က္ႀကံဳႀကိဳက္ခဲ့တာေတြ လို႔ဆိုရင္… “ဘယ္ကေနဘာေၾကာင့္ ေမြးဖြားလာလဲ၊ ေသသြားရင္ ဘယ္ကိုသြားရမလဲ” စတဲ့ ဉာဏ္မမီမဲ့ ေမးခြန္းေတြကို ဖယ္ထုတ္ၿပီးသား ျဖစ္သြားလိမ့္မယ္။ တကယ္လို႔ ေမြးဖြားျခင္းမွ ေသဆံုးျခင္းဆိုတဲ့ ေဘာင္ဟာ က်ယ္ေျပာလြန္းေနေသးရင္၊ မ်က္ေမွာက္တဒဂၤဆိုတဲ့ အခိုက္အတန္႔ေလးထိ ကာလေတြကို ၿခံဳ႕ၿပီး ဘ၀ကို သံုးသပ္ၾကည့္လို႔ရမယ္။ ဒါဆုိရင္ ဘ၀ဆိုတာ ယခုမ်က္ေမွာက္တဒဂၤမွာ ျပဳမူ, ေျပာဆို, ေတြးႀကံခံစားေနတာေတြပဲလို႔ အဓိပၸါယ္ရလိမ့္မယ္။ အဲ ေဘာင္ေတာ့အလြန္က်ဥ္းေနမွာေပါ့ … ။ ဒါေပမဲ့ … ဒါဟာ လူသာမာန္တစ္ဦး ဉာဏ္မီႏိုင္ေလာက္တဲ့ အဓိပၸါယ္ပါ။

လူရဲ့ သိစိတ္ကေန အျပဳအမူ, အေျပာအဆို, အေတြးအႀကံေတြကို ေစ့ေဆာ္ေနတာဆိုေတာ့ ဘ၀ဆိုတာ သိစိတ္ရဲ့ ေစ့ေဆာ္မႈလို႔ဆိုႏိုင္မွာေပါ့။ အကယ္၍မ်ား လူတစ္ေယာက္ရဲ့ ျပဳမူ, ေျပာဆို, ေတြးႀကံမႈေတြဟာ zombie တစ္ေကာင္ရဲ့ လႈပ္႐ွားမႈေတြလို ကိုယ္ပိုင္ မဟုတ္ခဲ့ဘူး ဆိုရင္ေတာ့ တစ္မ်ိဳးေပါ့။ အဲဒီလို ျဖစ္ခဲ့ရင္ေတာ့ လူဟာ သူရဲ့ ဘ၀အဓိပၸါယ္ကို ရွာႀကံေနဖို႔ မလိုအပ္ေတာ့ပါဘူး။ သူရဲ့ လႈပ္႐ွားမႈေတြဟာ သူမဟုတ္တဲ့ တစ္စံုတစ္ဦးရဲ့ ေစ့ေဆာ္မႈနဲ႔ လႈပ္႐ွားေနရတာကိုး…။ ဘ၀အဓိပၸါယ္ သူ႔ဘ၀အဓိပၸါယ္မဟုတ္ေတာ့ပဲ သူကိုေစ့ေဆာ္ေစစားေနသူ တစ္ဦးရဲ့ ဘ၀အဓိပၸါယ္ ျဖစ္သြားမွာေပါ့။ ဘာပဲေျပာေျပာ… ဘ၀ဆိုတာ လူတစ္ဦးရဲ့ ျပဳမူ, ေျပာဆို, ေတြးႀကံမႈေတြကို ေစ့ေဆာ္ေနတဲ့ စိတ္ရဲ့ ျဖစ္စဥ္လို႔ဆိုရင္ အတုိင္းအတာတစ္ခုထိ လက္ခံႏိုင္မွာပါ။

ဒါမွမဟုတ္ ဂ်ာေအးကို သူ႔အေမ႐ိုက္တယ္ပဲဆိုဆို “ဘ၀ဆိုတာ ရပ္တည္ရွင္သန္ျခင္း”ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ကိုပဲ ႏွစ္သက္ေန မလား။ ျပဳမူ, ေျပာဆို, ႀကံစည္မႈေတြကို ေစ့ေဆာ္ေနတဲ့ intention နဲ႕ ဒီရပ္တည္ရွင္သန္ျခင္းဟာ ဆက္စပ္မႈ ရွိပါရဲ့လား။ “ရွင္သန္ျခင္း”ဆိုတာ တဒဂၤဆိုတဲ့ အခ်ိန္အခိုက္တန္႔ေလးေတြ ဆက္ရွိေနတာပါ။ အဲ…ေစ့ေဆာ္မႈဟာ ရည္႐ြယ္ခ်က္ေတြပါေနၿပီး …. ရည္႐ြယ္ခ်က္ဆိုတာလည္း သူရွိတဲ့တဒဂၤရဲ့ ေနာက္လာမဲ့ အနာဂတ္ကို တိုးထြက္ေနတယ္။ ဒါဟာ ရွင္သန္ျခင္းပါပဲ။ လူေတြဟာ ဘာေၾကာင့္ ရွင္သန္ခ်င္ရပါသလဲ။ သူတို႔မွာ အနာဂတ္အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ရွိေနလို႔ပါ…။ ဘ၀မွာ ခါးသီးတဲ့အေတြ႔အႀကံဳေတြ တစ္ပံုႀကီးပဲဆုိဆို အဲဒီၾကားထဲက သာယာခ်ိဳၿမိန္မႈေတြကို ေမွ်ာ္လင့္ ေတာင့္တတတ္ပါတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကုန္ဆံုးျခင္းဟာ ဘ၀ေသဆံုးျခင္းပါပဲ…။ ဒါေပမဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တစ္ခုကုန္ဆံုးသြားရင္ အျခားသာယာမႈေတြကေန ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ အသစ္ေတြ ေပၚလာတတ္စၿမဲပါ။ တဒဂၤ အခိုက္အတန္႔ေလးေတြက သာယာခ်ိဳၿမိန္မႈေတြေၾကာင့္ ေနာက္တဖန္ ျပန္လည္ ခံစားလိုတဲ့ ရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႕ ေစ့ေဆာ္မႈေတြျပဳၾကတယ္။ ဒီေစ့ေဆာ္မႈေတြဟာ အနာဂတ္သာယာမႈကို တနည္းမဟုတ္ တနည္း ေမွ်ာ္လင့္ေနတယ္။ ဘ၀ဟာ ဒီနည္းနဲ႔ ဆက္လက္ရွင္သန္ေနတယ္ … ။

“သာယာခ်ိဳၿမိန္မႈ… ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္… ေစ့ေဆာ္မႈ… အျပဳအမူ, အေျပာအဆို, အေတြးအႀကံ … ရွင္သန္ျခင္း”

ငါဟာ သူတစ္ပါးရဲ့ ခ်ီးမြန္းေထာပနာ အသိမွတ္ျပဳခံရမွ ေပ်ာ္႐ြင္တယ္။ သို႔မဟုတ္ ငါဟာ ငါ့မိသားစု စီးပြားေရး, ငါ့သားသမီး ပညာေရးေတြကို ျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္မွ စိတ္ခ်မ္းသာတယ္။ သို႔မဟုတ္ ငါဟာ သူတစ္ပါးမ်က္ခံုးေမႊးေပၚ စႀကၤန္ေလွ်ာက္ရမွ စိတ္ေၾကနပ္တယ္…။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သာယာခ်ိဳၿမိန္မႈေတြဟာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အသစ္ေတြ ေပးၿပီး ဘ၀ကို ထပ္မံ ရွင္သန္ေနေစဦးမွာပါ…။ ဒါေပမဲ့ ရွင္သန္မႈေတြရဲ႕ တန္ဖိုးကေတာ့ ေကာင္းဆိုး ကြဲျပား ေနလိမ့္မယ္။

Anonymous said...

Dear K
Beautiful translation!!!
Have a look and comment my translation which I can currenly give you a link. I'll learn burmese typing and post all my translated poems here. You guys ROCK!
http://www.myanmaritpros.com/photo/photo/show?id=1445004%3APhoto%3A30867&context=user

Anonymous said...

ကိုဧရာ - မသီတာ ရွင့္

ကိုဧရာ ရဲ႕ ေလးနက္တဲ့ မွတ္ခ်က္က..ေတြးစရာ ေတြ ထပ္ပြါးေပး တဲ့ အတြက္- ေတြးစရာ ၾကိဳက္တဲ့ က်မ ေတာ့ ေက်းဇူးတင္ေနတယ္။
ဟုတ္မယ္- အဲဒီ မူရင္းစာ က.. ေၾကာင္းက်ိဳး ဆက္စပ္ ေတြးေခၚ ထားတဲ့ ( ေနာက္ သူ တင္ျပခ်င္တဲ့ အခ်က္ကို ဆြဲေဆာင္ေရးသား ထားတဲ့ ) ဘာသာေရး စာတပုဒ္ပါ။ က်မ အျပီးထိ မဖတ္ နိုင္ခဲ့ ေပမဲ့..ျခံဳငံု မိသေလာက္..ဖန္ဆင္းျခင္း ..လူသားေနာက္ကြယ္က.. Divinity သေဘာတရားကို ေရးသားထားတာပါ။

ကိုဧရာ ေျပာသလို- အဲဒီေမးခြန္းေတြဟာ.. တကယ္ေတာ့.. ဂ်ာေအးသူ႕အေမ ရိုက္ေနတဲ့.. Cosmic ဆန္လွ တာမို႕.. စာမွာ ေရးထားသလို.. မစဥ္းစားခ်င္ လည္း..မစဥ္းစားနဲ႕..ညဏ္မီသေလာက္..ေတြးၾကည့္ခ်င္ လည္း ေတြးၾကည့္ ၾကေပါ့ေနာ္။ ဗုဒၶ ျမတ္စြာ ဘုရား ကေတာင္.. မေတြးခိုင္းခဲ့သလို..အေျဖ လည္း မေပးခဲ့ဘူး မဟုတ္လား။

ကိုဧရာ ေထာက္ျပ တဲ့..လူတိုင္းလည္း..လြယ္လြယ္ကူကူ လက္ခံ ေနနိုင္တဲ့..` ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ နဲ႕ အသက္ရွင္တာ´ ဆိုတဲ့ စကားဟာ..ဒိ႒ အမွန္ပါပဲ။ တကယ္ေတာ့..အဲဒီ မူရင္းစာ ဟာ..က်မ ေျပာသလို..သိပ္ရွည္လ်ား နက္နဲျပီး..ေမးခြန္းေတြ အမ်ားၾကီး က်န္ပါေသးတယ္။ ေျဖရွင္းခ်က္ေတြ အမ်ားၾကီး ရွိေသးတယ္။ က်မ ေဖာ္ျပ လိုက္တာ.. လွပတဲ့ ဥပမာေလးေတြနဲ႕..အားလံုးအတြက္..ယံုၾကည္မူ တိုင္း နဲ႕ သက္ဆိုင္မဲ့..အေၾကာင္းေလး ေတြကိုပဲ..ဟုိဟို ဒီဒီ ဆြဲထုပ္ လိုက္ မိေတာ့.. မျပည့္မစံု ေတာ့..ျဖစ္ေနမယ္ ထင္တယ္။

က်မ ကိုယ္ပိုင္ ခံစားနားလည္မူ အရ- အဲဒီ စာ ထဲ မွာ ၾကိဳက္မိ..လက္ခံ မိတာကေတာ့.. ` ေတြးခ်င္ သေလာက္ ေတြး..( သစၥာ တရား ဆိုတာကို..ရွာခ်င္ သေလာက္ရွာ ) စဥ္းစားနားလည္ နိုင္ဖို႕ ဆိုတာကေတာ့..ေဘာင္သိပ္ က်ယ္ လြန္းတယ္ ဆိုတာေလးပါပဲ။ ကိုယ္ အခြင့္ရ သေလာက္.. ( အခြင့္ေပးသေလာက္) လက္တံရွည္သေလာက္.. ညဏ္ရည္ မီသေလာက္ေတာ့..က်မ တို႕ အေျဖ ငယ္ေလး ေတြ ရ ၾကမွာပါ။ တေယာက္ နဲ႕ တေယာက္လည္း..အဲဒီ အေျဖငယ္ ေလးေတြက.. မတူ နိုင္တာ ကိုက.. Eternal Truth of Cosmic World ၾကီး ထင္ပါရဲ႕။

ေလးစား ခင္မင္လ်က္-

Anonymous said...

Hi Hush !
your translation is also very nice. Even more appropriate and match with original wording. For easy access and to compare with my version, reposted here in my comment . I visited to your link, unfortunately, I can't post my comment there cos it's only for IT Pro.
Thanks again for your visit. Do come again . :-)

အတြင္းထဲက တံခါးေခါက္သူ

ရူးသြပ္မူ ရဲ႕ ႏွဳတ္ခမ္းပါးေလးေပၚမွာ..
ငါေနထိုင္ခဲ့တယ္။
ဘာမဆို သိလိုေဇာနဲ႕..ရွာေဖြျခင္းတံခါးကို
အဆက္မျပတ္ ငါေခါက္ခဲ့တယ္။
အခုေတာ့ ပြင့္ျပီ။
ေၾသာ္- ငါဟာ အတြင္းထဲက ေခါက္ေနလာခဲ့ တာပါလား။

Original- Knocking from Inside by Runi
Translated by Hush

Anonymous said...

မခင္ဦးေမ- မမန္႕လည္း ျဖစ္ပါတယ္..ေနာ္.. This lady နဲ႕ this lady ပဲ ကိုး။ ကိုယ့္အမ ၾကီး အေၾကာင္း သိျပီးသား။ း)
မတန္ခူး - မန္႕သြားတဲ့..ပန္းခ်ီကား ၂ ခ်ပ္ရဲ႕ ဥပမာ လည္း ၾကိဳက္သြားတယ္။ တျဖည္းျဖည္း နဲ႕..က်မတို႕ ရဲ႕ ပန္းခ်ီကားေတြဟာ..ေဆးေရာင္ေတြ..ေဖ်ာ့ေတာ့..ျငိမ္သက္လာ မယ္ ထင္ပါရဲ႕ေနာ္။
ခင္မင္တဲ့-