Attending Funeral Service

အသုဘ ရွဳ ျခင္း

တေန႕က..ျမိဳ႕ေလး မွာ.. အေနာက္ တိုင္း ထံုးစံ..အသုဘ တခု ကို ပထမ ဆံုး အၾကိမ္ ရွဳ ျဖစ္ ခဲ့တယ္။

ကြယ္လြန္ သူက.. ကိုယ့္ရဲ႕ အေဒၚ လို ..အေမ လို ခင္ မင္ ရတဲ့ အမ်ိဳး သမီး ၾကီး ရဲ႕ ခင္ပြန္း ျဖစ္သူ ။ သူ႕မွာက..ေရာဂါ ေတြ က ေပါင္းစံု ရွိ နွင့္ ျပီးသား မို႕.. ေအာက္စီဂ်င္ ဗူးၾကီး တန္းလန္း နဲ႕ ေသ မဲ႔ ရက္ ကို ေစာင့္ ေန သူ။ ေျပာ ခ်င္ တာက.. မတူ တဲ့ ထံုးစံ ယဥ္ေက်း မူ နဲ႕ ယံု ၾကည္ျခင္း ေတြ။

ေအာ္စီ မွာ ေန တဲ့ ဗမာ မိတ္ ေဆြ တေယာက္က.. ေအာ္စီ ေတြ..ရိုးရိုး ရွင္း ရွင္း ၀တ္ ၾက စား ၾက ေနၾက ထိုင္ၾက တာပဲ ဆို ျပီး၊ တခါမွာ.. ေအာ္စီ အသုဘ တခု ကို ..ဂ်င္းေဘာင္းဘီ .. တီရွပ္ နဲ႕သြား ခဲ့လို႕.. ကို႕ယို႕ကားယား ျဖစ္ ခဲ့ပံု ကို ေျပာ ျပ ထား လို႕၊ အ၀တ္ အစား ကို ေတာ္ ေတာ္ ဂရုစိုက္ ရတယ္။ ဒီမွာက..ေစ်း ထဲကိုသာ.. အက်ီၤ အစုတ္ နဲ႕ ဖိနပ္ မစီးပဲ လာခ်င္ လာမယ္..အသုဘ ဆိုရင္ေတာ့.. ေလးေလးစားစား နဲ႔ ၀တ္ စံု အျပည့္ ၀တ္ ၾက တာေလ။

ျဖစ္ ခ်င္ ေတာ့... အပူဆံုးလ ရဲ႕ ရက္တ ရက္.. ။ ၄၂ ဒီဂရီ စင္တီဂရိတ္( ၁၀၇ ဒီဂရီ ဖာရင္ဟိုက္) ဆိုတဲ႔ အပူ ခ်ိန္က.. အ၀တ္ နဲ႕ ကင္း ေနတဲ့ လက္ ဖ်ံသားေတြ..ပါး ေတြကို တျဖစ္ ျဖစ္ ျမိဳက္ ေန သလို.. ၀တ္ ထားတဲ့ အမဲေရာင္ အက်ီ ၤ ေအာက္က..ခႏၶာကိုယ္ တခုလံုး လဲ ..ေခၽြး ေတြ နစ္ က် ေန သည္။

ေန႕လည္ ၁ နာရီ ခြဲ မွာ..အစီအစဥ္ စ ေတာ့.. အလယ္ မင္း လမ္း တေလွ်ာက္.. သင္းအုပ္ဆရာ က ဦး ေဆာင္ ျပီး.. ေနာက္မွာ.. ပန္းေတြ ဖံုးထား တဲ့ သစ္သား ေခါင္းကို တြန္းလာသူ.. funeral service ( နာေရး ၀န္ ေဆာင္မူ ) က လူ ၂ ေယာက္...ပီးေတာ့မွ.. မိသားစု ေတြ..မိန္းမ..သားသမီး.. ေျမးျမစ္..ၾကီးစဥ္ ငယ္လိုက္ တန္းစီ ျပီး ... ခပ္ျဖည္းျဖည္း ေလွ်ာက္လာ ၾက တယ္။ မဂၤလာ ေဆာင္ ေလွ်ာက္သလို ပါပဲ။ ျပီး ေတာ့..ေရွ႕ဆံုး က ခံုေတြ မွာ ေနရာယူ ျပီး.. သင္းအုပ္ ဆရာ ကပဲ.. အခန္းအနား မွဴး လုပ္ ျပီး အစီအစဥ္ ကို စတင္ သည္။ ပထ မ ဆံုး ေသ ဆံုးသူ ရဲ႕ အမ်ိဳးသမီးက.. eulogy (ေသ ဆံုးသူ အတြက္.. ခ်ီးက်ဴး ဂုဏ္ျပဳစကား ) ကို ေျပာ သည္။ စိတ္ဓါတ္ ခိုင္မာ တာ သက္သက္ပဲလား ေတာ့ မသိ။ တေလွ်ာက္လံုး.. တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ နဲ႕ .. သူ႕ခင္ပြန္း အေၾကာင္း ေျပာသြားတာ.. အရႊန္း ေတြ ေတာင္ ေဖာက္လုိ႕။ သူတို႕ ၂ေယာက္ စေတြ႕ခဲ့ တဲ့ အခ်ိန္ ေတြ ကို သတိ တရ ေျပာ ေနတဲ့ အခ်ိန္ မွာေတာ့..အသံ တခ်ိဳ႕ တိမ္ ၀င္ သြား သလို ။ သူမ ဟာ ခရစ္ယာန္ ဘာသာ မွာ..ခိုင္မာစြာ သက္၀င္ ယံု ၾကည္ သူတေယာက္ ျဖစ္ျပီး.. ခင္ပြန္း ျဖစ္သူက ေတာ့.. ဘယ္ဘာသာ ကိုမွ..မယံု ၾကည္ ဘဲ..အဆံုးသတ္ သြားခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဂီလာန ခင္ပြန္း သည္ ကို ႏွစ္ရွည္ လမ်ား ျပဳစု ရင္း .. သူနဲ႕ အတူ ဘုရား သခင္ ကို ယံုၾကည္ လာဖို႕ ျပင္းျပစြာ ဆုေတာင္း ေနခဲ့သူ ျဖစ္ေၾကာင္း ..အားလံုး သိထားၾကသည္။ အခု အခ်ိန္မွာ.. သူမ ရင္ထဲ မွာ ဘယ္လို ေတြးေနမလဲ.. ။ သူမ ယံုၾကည္တဲ့ ေကာင္းကင္ဘံု က..ဘုရားသခင္ ရဲ့ အိမ္ ေတာ္မွာ.. သူမ ခင္ပြန္း ၀င္ခြင့္ ရျခင္း မရ ျခင္း အတြက္.. သံသယ ေတြ ရွိ ေနမလား။ ဘာပဲ ေျပာ ေျပာ.. သူမ အေကာင္း ဆံုး ..လုပ္ ေဆာင္ သြား ခဲ့ သည္။

တည္ျငိမ္စြာ စင္ျမင့္ ေပၚ က ဆင္းသြား တဲ့ သူမ ကို ေငး ၾကည့္ရင္း...ဟိုး လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ က..ရက္ တရက္ ကို ျပန္လည္ ေတြး မိ သည္။ ခရီး လြန္ ေနရာကေန.. ရုတ္တရက္ ကြယ္လြန္ သြား တဲ့ ခင္ပြန္း ျဖစ္သူ ရဲ႕ အေလာင္း ျပင္ ဆင္ ထား ရာ အိမ္ ဆီကို .. က်ယ္ေလာင္စြာ ေအာ္ဟစ္ ငိုေကၽြး ရင္း ျပန္ ေရာက္လာ ခဲ့ တဲ့ အဘြား ရဲ႕ ငိုသံ ေတြ..။ ပံုရိပ္ ေတြ။ အဲဒီ ေနာက္ ေတာ့.. နိုင္ငံျခား မွာ ေနတဲ့ သားေတြ ျပန္ လာေအာင္ ေစာင့္ ရင္း.. ၄-၅ ရက္ ေလာက္ ၾကာ ေအာင္ အိမ္ေရွ႕မွာ ျပင္ထား တဲ့ အဘိုး ရဲ႕ရုပ္ အေလာင္း။ ရပ္ နီး ရပ္ ေ၀း က..နာေရး လာတဲ့ သူေတြကို ၇ ရက္ ၇ လီ..မဏၭပ္ ၾကီး ထိုး ျပီး၊ ထမင္းဟင္းေတြ ခ်က္ ေကၽြး ေနတာေတြ.. မိုးေတြ စိုစိ နဲ႕ မိွဳင္းမွဳန္မွဳန္ ပံုရိပ္ေတြ.. ငိုသံေတြ..ခပ္မွ်င္းမွ်င္း ရယ္သံေတြ.. ေမးသံေတြ..ေျဖသံေတြ..အားေပးသံေတြ.. အေဒၚ ေတြ ရဲ႕ နာေရး ကုန္က် စရိတ္တြက္ခ်က္ စီစဥ္ ေန သံေတြ.. ။

ေဟာ.. စင္ျမင့္ ေပၚ ကို ေနာက္ထပ္ တက္လာ တာက.. သား ျဖစ္သူ..။ သူ႕ေနာက္မွာ..မ်က္မွန္ အမဲ ကိုဟန္ပါပါ တပ္ ရင္း.. လွတပတ ျဖစ္ေအာင္ ရပ္ေနတာက..သူ႕ အမ်ိဳးသမီး ေပါ့။ ေယာကၡမ ဆိုေတာ့လည္း...ခံစား ခ်က္ ခပ္ကင္းကင္း ပံုစံပါပဲ။ သား လုပ္သူ ကေတာ့..သူ႕အေဖ အေၾကာင္း ..ေပါ့ေပ့ါပါး ပါး ေျပာသြားေပမဲ့..တေနရာမွာ ေတာ့..အတန္ၾကာ တိမ္ ၀င္ .. တိတ္ဆိတ္ သြား သည္။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ.. ေနာက္ခံ ပိတ္ကား ျဖဴ ေပၚမွာ.. ေသဆံုးသူ ငယ္စဥ္ က စလို႕... မိသားစု နဲ႕ ေပ်ာ္ခဲ့ တဲ့ အခ်ိန္ ေတြ အပါ အ၀င္.. မွတ္တမ္း ဓါတ္ပံု တခု ခ်င္း ကို power point နဲ႕ ျပ ေပး ေန သည္။ ေနာက္ ဆံုး အေနနဲ႕..ေျမးမေလး ၂ေယာက္ တက္လာ သည္။ အတူတူရပ္ ေနရင္း.. အငယ္မေလးက..သူ႕ ဘ ၾကီးက..သူတို႕ကိုဘယ္လို ခ်စ္ေၾကာင္း ..ဂရုစိုက္ေၾကာင္း..ေျပာလည္း ေျပာ..ငိုလည္း ငို ။ ကိုယ္ ေတာင္ ငိုခ်င္ လာသည္။ အဘိုး ဆံုး တုန္း ကေတာင္..ကိုယ္ငို မိ ရဲ႕လား။ သိပ္ မမွတ္ မိေတာ့။ ရွစ္တန္း ဆိုေတာ့..ဒီေကာင္မေလး အရြယ္ပါပဲ။ အသုဘ အိမ္ မွာ လူေတြ မ်ား လြန္း လို႕၊ စိတ္ရွဳပ္ တာပဲ မွတ္ မိေနသည္။ ေမွာင္ကုပ္ ကုပ္ နဲ႕..စိတ္ညစ္ ညဴးစရာ အေငြ႕အသက္ ေတြ ကို သာ..ျပန္ ရွဳ ရွိဳက္ မိ ေနသည္။

သင္းအုပ္ဆရာ က.. ဆုေတာင္းတခ်ိဳ႕ ရြတ္ ဖတ္ ေနခ်ိန္မွာ.. နာေရး၀န္ေဆာင္မူ လူ က.. ကဒ္ျပားေလး ေတြ လိုက္ေ၀ သည္။ ဘာလဲ လို႕ၾကည့္ေတာ့..ကိုယ့္ရဲ႕ နံမယ္ေလးေတြ ေရး ျပီး..တက္ေရာက္မူ မွတ္တမ္း ရယူ ျခင္း ျဖစ္သည္။ ေကာင္းသားပဲ။ ေဘာပင္ မပါ လို႕..ေရွ႕ခံု က..အမ်ိဴးသမီး ဆီ လွမ္းေတာင္း ေရး လိုက္ ရသည္။

သင္းအုပ္ဆရာ က..အစီအစဥ္ ကို ဆက္လက္ ေျပာ ျပ ေနသည္။ အခု..ဒီ ဘုရားေက်ာင္း၀င္းမွ.. အားလံုး.. သုသာန္ ကို သြား ၾကမည္။ ျပီး ရင္ ဘုရား ေက်ာင္းကို ျပန္လာ ျပီး၊ ညေနခင္း လက္ဘက္ရည္ သံုး ေဆာင္ ၾက ရန္ ျဖစ္သည္။ အခု န လိုပဲ.. သင္းအုပ္ ဆရာ က..အဆံုးသပ္ ေျပာ ျပီး.. စင္ေပၚ က ဆင္းေတာ့..ေနာက္မွာ..အေခါင္း .. ျပီး..မိသားစု ..တေရြ႕ေရြ႕ ထြက္ ခြါ သြား ၾကသည္။

သုသာန္ေရာက္ေတာ့.. ၃ နာရီ ေလာက္ ရွိ ျပီမို႕.. တကယ့္ အပူ ဆံုး အခ်ိန္။ မိသားစု စီး တဲ့ ကား ရွည္ ၾကီး ..အက် အန ရပ္ ျပီး.. တေယာက္ ခ်င္း ဆင္းလာတာကို..ရပ္ေစာင့္ ေန ၾက ရ တာကတင္.. ေနပူ ထဲမွာ..နာရီ၀က္ေလာက္ ရွိ ျပီ။ အထဲ ေရာက္ ေတာ့..သင္းအုပ္ဆရာ ကပဲ..စကားနဲနဲ ထပ္ ေျပာ.. ။ ျပီးေတာ့..မိသားစုက.. ေသဆံုးသူကို ေနာက္ဆံုး ဂါရ၀ ျပဳ..။ မိသားစု ၀င္ ေတြက.. အသုဘ လာသူေတြကို .တေယာက္ခ်င္း တန္းစီ ျပီး ႏွဳတ္ ဆက္ေပါ့။

သူမ ပခံုး ကို အသာ သိုင္း ဖက္ လိုက္ ရင္း... နင့္ မိသားစု နဲ႔ အတူ တကယ္ ၀မ္း နဲ ပါတယ္ ဆို တဲ့ စကား က.. မလို မပို.. ။ ဒါေပမဲ့.. ရင္ဘတ္ ျခင္း ထပ္ ..သိုင္းဖက္ ရင္း.. သူမ ရဲ႕ ေက်ာ ကို ပြတ္သပ္ ႏွစ္သိမ့္ တဲ့ ..ထိ ေတြ႕မူက.. စကား လံုး မ်ားထက္ ပို အေရး ၾကီး လွသည္။ သူမ အတြက္ ..တကယ္ပဲ စိတ္ မေကာင္းပါ။ ဒီ နိုင္ငံ ေတြမွာ..အဘိုးၾကီး အဘြား ၾကီး လင္မယား မ်ား .. တေယာက္ေယာက္ပဲ့သြား တာနဲ႔.. အထီးက်န္ မူေတြ ပိုမို နက္ ရွိဳင္း လာ သည္။ နဂို ထဲကမွ..သားသမီး ဆို တာေတြက..ကိုယ္နဲ႕ အတူ ေန ဖို႕ မဟုတ္ေလ။ မက်န္း မမာ ျဖစ္ လာရင္ေတာ့..သြားေပ ေရာ့..သူအိုရံု ။

မိသားစု မ်ား အပါ အ၀င္ ..အားလံုး..ဘုရားေက်ာင္း ဆီကို ျပန္ ဖို႕ ျပင္ ၾကျပီ။ ေသဆံုးသူက ေတာ့..ေနရစ္ ေတာ့ေပါ့။ က်န္ တာေတြက.. နာေရး ၀န္ ေဆာင္မူ ရဲ႕တာ၀န္။ တံခါး ပိတ္ သံလိုလို.. တခု ခု ေရႊ႕သံလို လို ၾကား လိုက္ ရသည္။

အဲဒီ အခ်ိန္ ေတြ တုန္း က.. အဘိုးအေလာင္း ေျမခ် ဖို႕အေရး.. ကိုယ့္ အေမ တေယာက္.. ငိုရင္း..သတိ လစ္ သြား လို႕.. ေအာ္ၾက ဟစ္ ၾက..ႏွာ ႏွပ္ ၾက နဲ႕.. ။ သုသာန္ ထဲမွာ..မိုးေတြ ကလည္း ..တဖြဲဖြဲ..နဲ႕။ နယ္ ေတြ ရဲ႕ ဓေလ႔.. သုသာန္ ဇရပ္ ေပၚ က.. သံဃာ ေတာ္ ေတြရဲ႕.. သရဏဂံု တင္ သံ က.. အံု႕ပ်က္ ေနတဲ့ ေကာင္းကင္ ၾကီး နဲ႕ အျပိဳင္။ မညီမညာ သုသာန္ ဇရပ္ အမိုး ေပၚ ကို တေပါက္ ေပါက္ က် ေနတဲ့ မိုး သံ ေတြ။ မ်က္ပင္ ျခံဳ ႏြယ္ ေတြ..ေပါင္း ထ ေနတဲ့.. ညိုညစ္ ညစ္ အုပ္ ဂူ ၾကီး ေတြ။ ကာတြန္း ေတြ ထဲ က အတိုင္း..ႏြယ္ ကိုင္း ေတြ တြဲက် ေနတဲ့ ေညာင္ပင္ အို ၾကီး ေတြ။ ျပီးေတာ့.. ေညာင္ေရအိုး ခြဲ သံ။ ေၾကး စည္သံ...။ ဘာေၾကာင့္လည္း မသိ.. ေၾကးစည္ သံ ကို ကိုယ္ ေၾကာက္သည္။ စိတ္ေျခာက္ျခား စရာ ေကာင္းလွသည္။ ဦးေလး လုပ္သူ က.. သုသာန္ ထဲက.. အပင္ တပင္ ကို အကိုင္း ခ်ိဳး ရင္း.. ` အေဖ ေရ..ဆြမ္းသပ္ ကို တရားနာ လာခဲ့ပါ ´ လို႕ေျပာေတာ့.. ဘယ္လိုၾကီး မွန္ း မသိ..။ ၀မ္း နဲ တာလည္း မဟုတ္။ ေၾကာက္ တာလည္း မဟုတ္။ ည ေန ၾကီး ကလည္း ေစာင္း ေနျပီ။ မွိဳင္း ျပ ျပ ခံစားခ်က္ ၾကီး ေတြ သာ ဆင့္ကဲ လို႕။

မိတ္ ေဆြ တေယာက္က..ဘုရား ေက်ာင္းမွာ ဆက္လုပ္မဲ့.. ညေန လက္ ဖက္ ရည္ လိုက္ေသာက္ အံုးမလား လို႕ ေမး သံ ၾကား မွ.. လိုက္မွာေပါ့ လို႕ ေျဖ ရင္း၊ အေတြးကို ရပ္..ကား ဆီ ကို လွမ္း မိ ေတာ့သည္။ ေန ကေတာ့..ျခစ္ျခစ္ ေတာက္ ပူ တုန္း။ ဒါေပမဲ့.. သခ်ိဳ ၤင္း ထဲမွာ.. စိုက္ ထား တဲ့ ပန္း ပင္ ေလး ေတြက.. ေနေရာင္ ကို အံတု လို႕..ဟို တကြက္ ဒီ တကြက္..။ ခပ္ လွမ္း လွမ္း က.. အစီ အရီ မွတ္ တိုင္ ေတြ ကို လွမ္း ေမွ်ာ္ၾကည့္ ရင္း... သံေ၀ ဂ ေတြ ဘာေတြ ရလို႕။

◦

Attending Funeral Service