အေတာင္တခတ္

ငါက..လန္႕ ဖ်န္႕ ျပီး အေတာင္ခတ္ လိုုက္ မိတာပါ..
ေလမတိုုက္ ပဲ.. သစ္ရြက္ တခ်ိဳ႕.. ေၾကြက် သြားတယ္။

ဟိုုးဖက္က.. ငွက္ တဆုုတ္.. အုုပ္ဖြဲ႕.. ပ်ံသန္း လာ ၾကတယ္…
ဟုုတ္တယ္.. ဒီေလာက္ အခ်စ္ၾကီး တဲ့.. ေအာက္ခ်င္း ဖိုု ကိုု..
ငါမိုု႕.. ေမ့ေလ်ာ့ ခဲ့တာ..

အေတြးေတြ နင္းကန္ ေသာက္ထားေတာ့.. အိပ္ခ်င္မူးတူး
ဟုုတ္ပါ့ကြယ္..လွပ သြယ္ႏြဲ႕  ၾကိဳးၾကာ လည္း မပါခဲ့…
ဇင္ေယာ္.. ပ်ံလႊား.. ကမ္းေျခတလႊား ..ဘယ္ေတာ့မွ မနားတဲ့ ငွက္ေတြ..

ဇီ၀ဇိုုး..ဇီဇ၀ါ.. ၀ဇီရာ.. (အိုု).. ငါလဲ..ဇေ၀ဇ၀ါ ေတြ ျဖစ္ကုုန္ေပါ့..
သူ႕ ရင္ထဲမွာ..မခံစားနိုုင္သမ ွ်.. အံ..အံ က် ရင္း..
အဖိုုးထိုုက္ တဲ့..ရင္အနာ ေတြ..

ဒ႑ာရီ ထဲက.. ဗ်ိဳင္းမ ေလး လိုု..
ကိုုယ့္ အေတာင္ ကိုုယ္ နွဳတ္..တဘ၀ စာလံုုး နာက်င္ ျပီးမွ
ယက္လုုပ္ ရတဲ့.. အလွဆံုုး ျခံဳထည္.. ဘယ္သူ ဆင္ျမန္း ဖိုု႕ လဲ..

တကယ္ဆိုု…ငွက္ၾကီး ၀န္ပိုု လိုု.. ငါက..၀န္မပိုု ခ်င္သူ..
၀န္ ဆိုုသမ ွ်.. ျဖစ္နိုုင္ရင္..ငါ့ပုုခံုုး ေတြ ေတာင္.. က်ံဳ႕ ထားခ်င္တာ..

မိုုးျပိဳမွာ ေၾကာက္.. ေနေပါက္ မွာ..စိုုး…လၾကပ္ ေတာ့.. ထိတ္
တစ္တီတူး တေကာင္.. ေျခ ေထာက္မထား ရဲေလာက္ေအာင္..
ေထာက္..မ.. ထား တဲ့.. ပထ၀ီ ေျမၾကီး ကေတာင္.. ဘယ္သူ ရယ္လိုု႕ မွ မေထာက္ထား ..
တကယ္ဆိုု.. ဘာငွက္ ဆိုုတဲ့.. အေထာက္အထား လဲ..မလိုုအပ္လွ ပါဘူး..

အိုုး.. အဲဒီ လင္းဆြဲ ေတြကိုု.. သိတာေပါ့ရွင္..
သေရေခတၱရာ နွဳတ္ခမ္း ..ဧရာ၀တီ ျမစ္ကမ္းပါး က.. အဲဒီ ေညာင္ပင္အိုုၾကီး ကိုု
က်မ တိုု႕ ငယ္ငယ္ က.. အခါမ်ားစြာ အံ့ ေငး ဘူးခဲ့...

ေန႕အလင္းေရာင္ ေအာက္မွာ ေတာင္.. ကိုုယ့္ကိုု ကိုုယ္ အေမွာင္ခ်.. 
ေလာကၾကီးကိုု ေဇာက္ထိုုး ျမင္ၾကတဲ့.. သင္း တိုု႕ ေတြ..
ဒီ အပင္ၾကီး အိုုၾကီးကိုု ..ေရႊစဥ္ မ်ိဳးဆက္.. ဘယ္ေခတ္အထိ.. ဆက္ ဟီးေလးခိုု ေနၾက ေလအံုုး မလဲ

အဲဒီလိုု နဲ႕ပဲ...
ဧရာ၀တီ ျမစ္ရိုုး တေက်ာက.. ေလွာင္ခ်ိဳင့္စံ ငွက္အေပါင္း တိုု႕ ေရ..
ေတးမသီ.. စာမဖြဲ႕ နိုုင္.. မင္း တိုု႕ ေတြ လည္း ..အေတာင္ ေညာင္းေနရွာ ေရာ့…

ငါကေတာ့..စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္...အေတာင္ ခတ္ လိုုက္ပါရဲ႕..






Share/Bookmark

7 Comments:

SHWE ZIN U said...

ေန႕အလင္းေရာင္ ေအာက္မွာ ေတာင္.. ကိုုယ့္ကိုု ကိုုယ္ အေမွာင္ခ်.. ေလာကၾကီးကိုု ေဇာက္ထိုုး ျမင္ၾကတဲ့.. သင္း တိုု႕ ေတြ..
ဒီ အပင္ၾကီး အိုုၾကီးကိုု ..ေရႊစဥ္ မ်ိဳးဆက္.. ဘယ္ေခတ္အထိ.. ဆက္မွီခိုု ေနၾက ေလအံုုး မလဲ

ညီမ ေက ေရ ေကာင္းလိုက္တဲ႕ ကဗ်ာေလး ရင္ကို ထိထိရွရွ ခံစားရပါတယ္ ေက်းဇူးပါ

mks said...

ဟုတ္ပါ့ မေက ... အေတာ္ ႀကက္သေရတံုး တဲ့ လင္းဆြဲ ေတြ ..

ခ်စ္ၾကည္ေအး said...

တကယ္ဆိုု…ငွက္ၾကီး ၀န္ပိုု လိုု.. ငါက..၀န္မပိုု ခ်င္သူ..
၀န္ ဆိုုသမ ွ်.. ျဖစ္နိုုင္ရင္..ငါ့ပုုခံုုး ေတြ ေတာင္.. က်ံဳ႕ ထားခ်င္တာ..

ႀကိဳက္တယ္ ေက....။ မိုက္တယ္...:)

ေမာ္ကြန္းသစ္ said...

ဆက္လက္ခတ္လိုက္ပါ

ပန္းခ်ီ said...

အစ္မေက..
ႈႈငွက္ေတြအေႀကာင္းသိပ္ေရးတတ္တာပဲေနာ္..။

ဇီ၀ဇိုုး..ဇီဇ၀ါ.. ၀ဇီရာ.. (အိုု).. ငါလဲ..ဇေ၀ဇ၀ါ ေတြ ျဖစ္ကုုန္ေပါ့..သူ႕ ရင္ထဲမွာ..မခံစားနိုုင္သမ ွ်.. အံ..အံ က် ရင္း.. အဖိုုးထိုုက္ တဲ့..ရင္အနာ ေတြ..

ဘာလုိ႔အဲသေလာက္အေရးေကာင္းတုန္း..ေျပာပါဦးရွင္..းD

ပန္းခ်ီ said...

အစ္မေရ..
ခြင့္ေတာင္းဖုိ႔ ေမ့ခဲ့လုိ႔..လင့္ခ္ယူသြားပါရေစေနာ္..။
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္..။

ေစာ(အဝါရောင်မြေ) said...

ဒီကဗ်ာေလးကေတာ့ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြပဲ ခံစားတတ္မယ့္ ကဗ်ာေလးပဲ။ ဗမာေတြဟာ ကမာၻမွာ ဘယ္လူမ်ိဳးနဲ ့မွ မတူတဲ့ ခံယူခ်က္၊ ခံစားမူ ့ေတြ ရွိၾကတယ္ေလ။ အာနာတတ္တာ ၊ ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္တာ၊ ကူညီတတ္တာ၊ ရွက္ေၾကာက္တတ္တာ။ ဒါေတြမရွိရင္ေတာ့ သတိထားရမွာ ျမန္မာလူမ်ိဳးကေန လင္းဆြဲးဘဝ ေရာက္သြားရမွာပဲ။