လွိဳင္းမေၾကာက္သူမ်ား

“ ညီမေလးက... ဒီ .. ခြပ္ေဒါင္း ရင္ထိုးေလးကို ဘာလို႕ ထိုးထားတာလဲ..”

စူးရွရွ မ်က္လံုးေတြနဲ႕ ျပံဳးဟဟ ေမးလာတဲ့  ေမးခြန္းေၾကာင့္ ၊ အက်ီ ၤ ေကာ္လာေလးကို မသိမသာ ဖိကိုင္ရင္း ၊ အနည္းငယ္ လန္႕သြားမိ တာေတာ့  ၀န္ခံပါတယ္။

အဲဒီေန႕က..... လိွဳင္ တကၠသိုလ္ ရဲ႕ ေက်ာင္းဖြင့္စ ရက္တရက္......။

အေရးေတာ္ပံုၾကီး ျပီးခါစ......။
လိွဳင္းလံုးၾကီးေတြ ျငိမ္သက္ျပီး  လိွဳင္းပုတ္သံ သဲ့သဲ့သာ က်န္ခဲ့တဲ့ ၊ မုန္တိုင္း စဲကာစ ကမ္းေျခ ေသာင္ျပင္ တခုလို ၊   ေနရာ မက်ေသးတဲ့   ရင္အနာေတြ နဲ႕ ၊  တကၠသိုလ္ၾကီးေတြ   ျပန္လည္ သက္၀င္ လွဳပ္ရွား လာတဲ့ ၁၉၉၁ ခုုနွစ္ရဲ႕    ေႏြေႏွာင္း ရက္တရက္။ 

+++

ကိုယ္ေတြ အတြက္ေတာ့၊  ပထမဆံုးေသာ မ၀ံ့မရဲ တကၠသိုလ္ ေျခလွမ္းမ်ား။ 
မိန္းကေလး အေယာက္ ၂၀ ေလာက္သာ ရွိတဲ့၊  စာသင္ခန္းေလး ထဲက   နံေဘးကခံုမွာ  လာထိုင္တဲ့ မ်က္လံုး ၀ိုင္း၀ိုင္းနဲ႕   ေကာင္မေလးကို   ပထမဆံုး  မိတ္ဖြဲ႕ ျဖစ္ခဲ့တာ ။ နယ္ပံုစံ ေလးခ်င္းမို႕   ၊ နွစ္ ေယာက္သား ေဘးျခင္းကပ္ျပီး ၊  ညေနေစာင္း အတန္းျပီးခ်ိန္အထိ   ကုပ္ကုပ္ေလး အတူ ရွိေနခဲ့ၾကတာ...။ အခု  သူ႕ကိုလာၾကိဳတဲ့  အကိုျဖစ္ဟန္တူတဲ့  လူတေယာက္က  ကိုယ့္အက်ီ ၤ ေကာ္လာက   ေငြေရာင္ ခြပ္ေဒါင္းရင္ထုိးေလး   တကယ့္ေသးေသး မွ်င္မွ်င္ေလးကိုမွ  ဘယ္လိုုုျမင္လို႕   ဘယ္လိုသေဘာနဲ႕   ေမးေလ သနည္း။

သတၱိေတြ တခ်က္ေလာက္ ရွိဳက္သြင္းလိုက္ရင္း.....

“ ခြပ္ေဒါင္း ရင္ထိုး ထိုးတာ.....ခြပ္ေဒါင္းေတြ အတြက္ ဂုဏ္ျပဳလို႕ေပါ့.....” လို႕    ခပ္မာမာ ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။

သူရဲ႕  ညီညာတဲ့ သြားေတြ ေပၚေအာင္ ၊  ဟက္ဟက္ပက္ပက္   ရီ လိုက္ရင္း ..... “ အကိုက သေဘာက်လို႕ ခ်ီးက်ဴးမလို႕.. ေမးတာပါကြ.....” လို႕ ေျပာလိုက္တဲ့ ၊  သူ႕ မ်က္ႏွာေပၚမွာ  အလင္းတခုကို အေသအခ်ာ ေတြ႕လိုက္ရသည္္။ အဲဒီအလင္းမ်ိဳးကိုလည္း   အဲဒီအလင္းအေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္း သိတဲ့သူျခင္း မွသာ  နားလည္နိုင္တာမို႕  ၊ ရင္ထဲက  သံသယ နဲ႕ ေၾကာက္စိတ္ေတြ  ခ်က္ျခင္းပဲ  ၾကက္ေပ်က္ ငွက္ေပ်က္ လြင့္စင္ သြားေတာ့တယ္။

အဲဒီလိုနဲ႕  တကၠသိုလ္ ေရာက္ခါစ သူ႕ ညီမေလးကို ညေနတိုင္း လာ- လာၾကိဳတတ္တဲ့.. အကိုၾကီး ကိုသိမ္းေဆြ နဲ႕   ကိုုယ္တို႕ တသိုက္   ရင္းႏွီး သြားၾက ေတာ့တယ္ ။  အားလံုးက  သူ႕  ညီမေလး ေခၚသလို 

“ အကိုၾကီး ”  လို႕  ပဲ ေခၚၾကတယ္ ။ သူ ကလည္း  သူ႕  ညီမကို ေခၚသလို   “ ညီမၾကီး တို႕  ” လို႕   သံုး နွံဳး ေလ့ ရွိတယ္။

အဲဒီတုန္းက အကိုၾကီးက တတိယနွစ္ေက်ာင္းသား။ ေမာင္ႏွမ တသိုက္  ဖ်ာပံုကေန  ရန္ကုန္မွာ တကၠသိုလ္ လာတတ္ ၾကတာ ။ ေနာက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္း နဲ႕  အင္းလ်ားေဆာင္မွာ  တခန္းတည္း ေန ...  တစားပြဲတည္း စား..  တကုတင္တည္း အိပ္  ... စာတအုပ္ထဲ အတူ က်က္ရင္း ၊  ဘ၀ျခင္းေတြပါ   နားလည္ ရင္းႏွီးခဲ့ ၾကတာ ။ သူ႕  ညီမေလးလည္း  ကိုယ့္ ညီမ.. ။ ကိုယ့္ အစ္မကိုလည္း   သူက မမ ေခၚ ။ သူ႕ အကိုၾကီး လည္း  ကိုယ့္ အကိုျဖစ္ ။ ေမာင္ႏွမေတြ  ပြားမ်ားလာခဲ့လိုက္တာ...။ လကုန္ရက္ေတြဆို  ဖ်ာပံုကေန  ရန္ကုန္ကို တက္လာတတ္တဲ့  အရပ္ရွည္ရွည္ မ်က္လံုးျပဴးျပဴးနဲ႕ သူငယ္ခ်င္းတို႕အေဖ အလြတ္သင္ ေက်ာင္းဆရာၾကီးက  ဖ်ာပံု အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ လႊတ္အမတ္ ဆိုတာ သိလိုက္ရေတာ့.. ဘ၀တူ သူငယ္ခ်င္းျခင္း ပို စည္းလံုး မိၾက  ။ မိသားစုျခင္း  ပို ရင္းႏွီးခဲ့ၾက ။

သားသမီးေတြကို ၊ အရမ္းဂရုစိုက္ျပီး အရိပ္ တၾကည့္ၾကည့္နဲ႕  အကုန္ လိုက္လုပ္ေပးတတ္တဲ့ အေဖၾကီး တေယာက္  လကုန္လို႕  အေဆာင္ေရွ႕ကို  ငါးပိေၾကာ္ပုလင္းေတြ  ဖ်ာပံု ပုဇြန္ေျခာက္ေၾကာ္ထုပ္ေတြ နဲ႕ ႕ ေရာက္လာျပီဆို..  သူတို႕ တအုပ္လံုး   အေဖၾကီးတို႕  အကိုၾကီးတို႕ နဲ႕   အတူတူ ေပ်ာ္လို႕..  ။ မိသားစု ေမာင္ႏွမ သားျခင္းကို ခ်စ္ခင္ဂရုစိုက္ တဲ့ေနရာမွာ အကိုၾကီး ကလည္း အေဖတူ သားပါေပ..။ ဒါတင္မက တိုင္းျပည္ အေရးမွာလည္း  မဖင့္ေႏွးခဲ့ပဲ   အေရးေတာ္ပံု ကာလက  အကိုၾကီးပါခဲ့လိုု႕  ေထာင္က် ခဲ့ ေသးတယ္... ဆိုတာ သိလုိက္ရ ေတာ့   ၊  သူတို႕ တသိုက္လံုး  အကိုၾကီးကို   သူရဲေကာင္းၾကီး တေယာက္လို  မ်က္လံုး

အ၀ိုင္းသား နဲ႕    ေငးၾကည့္ ခဲ့ ၾက ရျပန္ေရာ...။

တကယ္ေတာ့    အဲဒီလို ေျခရာ  တထပ္တည္း ေလွ်ာက္ေနၾကတဲ့ ၊  သားအဖ ႏွစ္ေယာက္ကို ၊  စိတ္ဓါတ္ ခိုင္ ခိုင္နဲ႕   ပံ့ပိုး ေပးေနခဲ့တဲ့  သူငယ္ခ်င္းရဲ႕  အေမ ကိုလည္း  ၊  သူတို႕ စိတ္၀င္တစား ခ်စ္ခင္ ေနခဲ့ ၾကတာပါ။ အကိုၾကီး   တေယာက္  ေဒၚေအာင္ဆန္းစုုၾကည္ နိုုဘယ္ဆုု ရတဲ့ ၉ ၀ လွဳပ္ရွားမူ မွာ   ၊ ဒုတိယအၾကိမ္ အဖမ္းခံရျပန္ေတာ့  ဖ်ာပံု ဆိပ္ကမ္းကေန  သေဘာၤၾကီးနဲ႕   ေခၚသြားတာကို.  အေဖၾကီးက  ၾကည့္ျပီး မ်က္ရည္ က်ေနခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ မွာ   အေမၾကီးက   အံကို တင္းတင္းၾကိတ္ရင္း  မ်က္ရည္ တစက္  မက်ခဲ့ ဘူးတဲ့..။

(၀ဲမွယာ) ကိုဂ်င္မီ၊ ကိုသိန္းေဆြ၊ ကိုမာကီး၊ ကိုျမေအး၊ ကိုေဇယ် (အားလံုး ဖမ္းဆီးထိန္းသိမ္းခံေနရဆဲ)
ဓါတ္ပံုကို ဒီေနရာမွ ယူပါသည္။

အဲဒီလိုုနဲ႕  အခ်ိန္ကာလ ယႏၱယားၾကီးထဲမွာ  ၊  ေက်ာင္းေတြလည္း  ဖြင့္လိုက္ ပိတ္လိုက္...။ ကိုုယ္တိုု႕ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း   နီးလိုက္  ေ၀းလိုက္ နဲ႕ပဲ   ဘြဲ႕ေတြ အသီးသီး ရသြားၾကျပန္တယ္။ လုပ္ငန္းခြင္ အသီးသီး  ရည္မွန္းခ်က္ အသီးသီး နဲ႕  ဘ၀ေတြ အသီးသီး  တည္ေဆာက္ၾက ျပန္တယ္။  ၂၀၀၀ ျပည့္ ႏွစ္က တခါ  သူငယ္ခ်င္းနဲ႕  ျပန္ဆံုၾကျပန္ေတာ့  အကိုၾကီးက ျပန္လြတ္လာ ျပီး  ၊ အေဖၾကီးက   ေထာင္ထဲကို ျပန္ေရာက္ ေနျပန္တယ္... တဲ့ ။

အထဲက   ထြက္လာတာ မၾကာေသး ေပမဲ့ ၊ အကိုၾကီး ကေတာ့   သူ လုပ္စရာရွိတဲ့  ပါ၀င္စရာ ရွိတဲ့  ကိစၥေတြ မွာ ၊ ပံုမွန္ ပါ၀င္ရင္း   မိသားစုစီးပြားေရးကို က်ားကန္ေပးေနရွာ တယ္တဲ့ ။ ေနာက္ေတာ့   လွဳပ္ရွားမူ သတင္း ဓါတ္ပံု တခ်ိဳ႕မွာ  အကိုၾကီးကို  မထင္မရွား ျပန္ေတြ႕လာရျပန္တယ္။ တျဖည္းျဖည္း ျပန္ျပီး ျမင့္တက္လာျပန္ တဲ့  နိုင္ငံေရး ဒီလိွဳင္း အရွိန္နဲ႕ အတူ.  အကိုၾကီး ရဲ႕  သတင္း အပိုင္းအစ ေလးေတြ  အင္တာနက္ စာမ်က္နွာတခ်ိဳ႕ မွာ   ဆက္တိုက္ ဆိုသလို   ဖတ္လာရတယ္။  အဲဒီ အခိ်န္ေတြ တေလွ်ာက္လံုး သူငယ္ခ်င္း တို႕  မိသားစု   နိုင္ငံေရး လွိဳင္းလံုး ေတြ ကို  နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳး နဲ႕    ၾကံ႕ ၾကံ႕ ခံ ေနခဲ့တာ ေတြကို လည္း  ၾကားေန ခဲ့ ရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ  ျမန္မာျပည္မွာ ရွိေနတဲ့ ကိုုယ့္မိသားစုု ကိုုယ္တိုုင္မွာလည္း  လွိဳင္းေတြၾကား မွာ တလူးလူး တလြန္႕လြန္႕  ဆိုုေတာ့ ၊ မုုန္တိုုင္းေတြ မစဲ နိုုင္ေသးတဲ့  ေကာင္းကင္ညိဳမဲမဲ ၾကီးကိုု လွမ္းေမ ွ်ာ္ရင္း    စိုုးရိမ္စိတ္ ေဇာအဟုုန္ေတြၾကားမွာ  ယံုုၾကည္စိတ္ဆႏၵေတြေတာင္ ထုုံထိုုင္းေနခဲ့မိတယ္။ 

အဲဒီ ေကာင္းကင္ညိဳမဲၾကီး ေအာက္မွာ ၊ မတ္မတ္ရပ္ျပီး က်န္ေနခဲ့ၾကတဲ့ အကိုၾကီးတိုု႕ လိုု လူေတြ အတြက္ကေတာ့  ဘယ္ေလာက္ပဲ မုုန္တိုုင္းေတြ ထန္လာပါေစ... လွိဳင္း ဆိုတာကိုု   ပူပင္ေနစရာ အေၾကာင္းမရွိေတာ့ေပ..။ ဘယ္လိုလွိဳင္းမ်ိဳးပဲ...လာပါေစ.... လွိဳင္းျမင့္လို႕လည္း  ဆင့္တက္ ေျပးမည္မဟုတ္..။ လွိဳင္းေ၀းလို႕လည္း. ..ေသြးေအးေနမွာ မဟုတ္...။ ေဟာဒီ လွိဳင္းတက္ လွိဳင္းၾကမ္း ျပင္းထန္လွတဲ့.. ကမ္းေျခမွာပဲ  သူတို႕ လုပ္စရာရွိတဲ့ အလုပ္ေတြကို.. တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ ေဆာင္ရြက္ေနဖိုု႕ ရန္သာ။

အခုေတာ့တခါ၊  ေနာက္ထပ္ လွိဳင္းတေကြ႕ကို   ရဲရဲ တိုးရင္း  နွစ္ရွည္ေထာင္ဒဏ္ေတြနဲ႕႕  အကိုၾကီးက စစ္ေတြေထာင္မွာ..ဆိုုျပန္ေတာ့ ၊  အေဖၾကီး နဲ႕  က်န္သူေတြက  မိသားစု စီးပြားေရးကို က်ားကန္ျပန္ေပါ့.။  သူတို႕ လုပ္စရာ ရွိတာေတြကို   တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္   ဆက္လက္  ေဆာင္ရြက္လို႕.. ။  ဘယ္ကိုမွ မေရြ႕.. ။ မုန္တိုင္း ေတြ   ထန္တတ္တဲ့   အဲဒီ  ကမ္းေျခမွာပဲ  ျမဲျမဲျမံျမံ....။

ျပည္သူ ျပည္သားေတြ အားလံုးရဲ႕   ဘ၀ေတြ နဲ႕  က်ားကန္ ထားရတဲ့ ၊   တိုင္းျပည္ ၾကီးကေတာ့  ၊  သူ႕အတြက္ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႕  ေဆာင္ရြက္ေနၾကတဲ့ ၊  ေဆာင္ရြက္ ျပီးေျမာက္ သြားခဲ့ၾကတဲ့ ၊  လွိဳင္းမေၾကာက္သူ ေတြကို ၊ တေန႕မွာေတာ့  လြတ္လပ္ျခင္း နဲ႕  ရႊင္လန္းျခင္း ေတြကို ၊ ျပန္လည္ ေပးဆပ္ ဂုဏ္ျပဳ ဦးမွာပါေလ... ။ အဲဒီ တေန႕ကိုလည္း    အျမန္ဆံုး ေရာက္ပါေစ ....  လို႕   သာပဲ။

(သမိုင္းမတင္ရေသးေသာ .. ၄၇ ႏွစ္ေျမာက္ .. ဆဲဗင္းဇူလိုင္ အား.. ရည္စူး ဂုဏ္ျပဳလ်က္..ေရးသားပါသည္)

၇ ဇူလိုုင္ ၂၀၀၉ 

ဆဲဗင္းဇူလိုင္ ပို႕စ္ အေဟာင္းမ်ား-

ဇူလိုင္၀ိညဥ္

၀၇-၀၇-၀၇ သို႕ သမိုင္းအပိုင္းအစမ်ား

◦

လွိဳင္းမေၾကာက္သူမ်ား