စာစီစာကံုုး (သိုု႕) ေသြဖယ္တတ္သည့္ ေခါင္းစဥ္မ်ား

တလံုုး နွစ္လံုုး စာစီကံုုး xxxx ေက်ာင္းသားေတြ တျပံဳးျပံဳး xxxx ျပံဳးေပ်ာ္ ရႊင္ျမဴးၾကလိုု႕သာ… ေက်ာင္းသင္ခန္းစာမွာ xxxx

ျမန္မာ့အသံက နံနက္ခ်ိန္ခါ ေတးသံ မွာ ၊ အဲဒီသီခ်င္းေလး လာတဲ့ အခ်ိန္ေလာက္ဆိုုရင္ ၊ က်မ တိုု႕ ညီအမ ေတြ ၊ မနက္စာ ထမင္းၾကမ္း စားတဲ့ ပန္းကန္ေတြကိုု သိမ္းသူက သိမ္း ။ စာအုုပ္ေတြကိုု ျပန္စီျပီး လြယ္အိတ္ထဲ ထဲ့တဲ့သူက ထဲ့ ။ ေက်ာင္းစိမ္းလံုုျခည္ နဲ႕ အက်ီ ၤအျဖဴ တထည္ကိုု အ၀တ္ပံုုထဲမွာ ရွာေဖြ ေမႊေနွာက္တဲ့ သူက ေနွာက္ နဲ႕  ေက်ာင္းသြားဖိုု႕ ဒေရာေသာပါး ျဖစ္ေနၾကျပီ။

ဖြင့္ထားတဲ့ ေရဒီယိုုကေန  (တုုန္...တုုန္း .. တုုန္႕ .. တုုန္ )၂  ဆိုုတဲ့ စံေတာ္ခ်ိန္ တီးလံုုး သံ ထြက္လာျပီး ၊ အခုုခ်ိန္က စျပီး သတင္းမ်ားကိုု ေၾကျငာပါေတာ့မည္ ဆိုုရင္ေတာ့ ၈ နာရီ ထိုုးျပီမိုု႕ ၊ သနပ္ခါးလည္း ေျခာက္ ၊ ေခါင္းကိုု အျမန္ဖီးလိုုက္ျပီး  ေက်ာင္းသြားဖိုု႕ အသင့္ ျဖစ္ ေနရျပီ ။ နံေဘးအိမ္က အမ တ၀မ္းကြဲ လည္း ၊ ျခံေရွ႕ကိုု ေရာက္ေနျပီ။ ျပီးရင္ က်မ တိုု႕ ညီအမ တသိုုက္ ၊ ျမိဳ႕ျပင္ ရန္ကုုန္-ျပည္ ကားလမ္းမၾကီးေပၚ မွာ ရွိတဲ့ အထက္တန္းေက်ာင္းၾကီးကိုု ၊ ျဖတ္လမ္း ျဖစ္တဲ့ ရန္ကုုန္-ျပည္ မီးရထားလမ္းၾကီး ေဘးကေန လမ္းေလ ွ်ာက္ သြားၾကသည္။ ကိုုးတန္း ေရာက္ျပီျဖစ္တဲ့ အမ နဲ႕  ဟိုုဖက္အိမ္က ရွစ္တန္း ေက်ာင္းသူ အမ ၀မ္းကြဲက ၊ စကားတေျပာေျပာနဲ႕ ေလ ွ်ာက္ၾကသည္။ ေျခာက္ တန္းေက်ာင္းသူ နိုု႕ ညွာ အမ နဲ႕  ငါး တန္းေက်ာင္းသူ က်မက ေတာ့ ၊ မီးရထားလမ္းေပၚတက္ျပီး ဇလီဖားတံုုးမ်ားကိုု ေရတြက္ရင္း ေျခလွမ္းျခင္း ျပိဳင္ေလ ွ်ာက္ၾကသည္။  ေနာက္မွာ ျပတ္က်န္ခဲ့တဲ့ အမ နွစ္ေယာက္ကိုု လွည့္ၾကည့္လိုုက္ လိုု႕ ၊ မီးရထားလမ္း တေလ ွ်ာက္လံုုး အျဖဴ နဲ႕ အစိမ္းေလးေတြ ေဖြးေနတာကိုု ျမင္ရရင္ ေက်ာင္းကိုု အခ်ိန္မီ ေရာက္မည္ ဆိုုတာ အလိုုလိုု နားလည္ရသည္။ တခါတေလ အိမ္က ထြက္တာ ေနာက္က်သြားရင္ ၊ မီးရထားလမ္းေဘးမွာ လူ တေယာက္မွ မရွိေတာ့ပဲ ၊ ၈ နာရီ ခြဲ မွာ ျဖတ္သြားတတ္တဲ့ စာပိုု႕ ရထား ၾကီး ကိုုေတာင္ ၊ သတိထားျပီး လမ္းေလ ွ်ာက္ရ ေတာ့ျပီ ။ ျပီးခဲ့တဲ့ အပတ္က ၊ ျမန္မာစာ ဆရာမ ေပးလိုုက္တဲ့ အိမ္စာေၾကာင့္ ၊ တနလၤာေန႕ ေက်ာင္းဖြင့္ရက္ မွာ စိတ္လွဳပ္ရွားေနေလသည္။

ငါးတန္း အတန္းပိုုင္ ျမန္မာစာ ဆရာမ က၊ စာစီစာကံုုး တပုုဒ္စီ ေရးခဲ့ရမည္ လိုု႕ ဆိုုသည္။ စာစီစာကံုုး တပုုဒ္ျဖစ္ဖိုု႕ ၊ နိဒါန္းရယ္ စာကိုုယ္ရယ္ နိဂံုုးရယ္ သံုုးမ်ိဳး ပါရမည္ လိုု႕  အေသအခ်ာ ရွင္းျပသည္။ ေခါင္းစဥ္က “ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေက်ာင္းသားဘ၀”  ျဖစ္သည္။ စေန တနဂၤေႏြ နွစ္ရက္လံုုး ၊ သူမ်ားေတြ ေဆာ့ဖိုု႕ ေခၚတာေတာင္ မလိုုက္ျဖစ္ ပဲ ၊ အိမ္ေနာက္ေဖးက ေလွခါးေလးေပၚမွာ စာအုုပ္ နဲ႕ ေဘာပင္ အသစ္ကေလးကိုု ကိုုင္ျပီး ၊ စာစီစာကံုုး ဘယ္က စ ေရးရမည္လဲ လိုု႕ ၊ စဥ္းစားခန္း ၀င္ေနသည္ မွာ ၊ နွစ္ရက္ေတာင္ ရွိျပီ။ မနက္ဖန္ တနလၤာေန႕ ေက်ာင္းတက္ရင္ စာအုုပ္ထပ္ရေတာ့မွာ ။ နိဒါန္း နွင့္ စရမည္ ဆိုုေတာ့ နိဒါန္းကိုု ဘယ္လိုု စေရးရမည္မလဲ လိုု႕ ေတြးရင္း ေခါင္းရွဳပ္လာသည္။   နိဒါန္းဆိုုတာ ကေရာ ဘာလဲ ။

မလွမ္းမကမ္းမွာ ၀တၱဳထိုုင္ဖတ္ေနတဲ့ အမၾကီးကိုု လွမ္းေမးေတာ့ ၊ နိဒါန္းဆိုုတာ နိဒါန္း အစေပါ့ ဟဲ့ . . . တဲ့ ဆိုုျပီး သူ႕ကိုု မ်က္ေမွာင္က်ံဳ႕ ၾကည့္တာ ခံ ရသည္။

အစ ။ ဟုုတ္သည္။ အစ ကေန စ ေရးရမည္ ေပါ့ ။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေက်ာင္းသားဘ၀ ရဲ႕ အစ ဆံုုး အရာ က ဘာလဲ လိုု႕ ၊ ေဘာပင္အျပာေလးကိုု တေခ်ာက္ေခ်ာက္ နွိပ္ရင္း စဥ္းစားလိုုက္ေတာ့ ၊ မနက္ ေစာေစာ ေရဒီယိုုက လာတဲ့ သီခ်င္းေလး က၊ ပါးစပ္ဖ်ားမွာ ေရာက္လာသည္။

တလံုုး နွစ္လံုုး စာစီကံုုး ေက်ာင္းသားေတြ တျပံဳးျပံဳး xxxxx ျပံဳးေပ်ာ္ ရႊင္ျမဴးၾကလိုု႕သာ ၊ ေက်ာင္းသင္ခန္းစာ မွာ xxxxxx

အခုုေတာ့ ၊ ပထမဆံုုး စာစီစာကံုုး တပုုဒ္ေရး ဖိုု႕ အခက္အခဲ ျဖစ္ေနတဲ့ ၊ ငါးတန္းေက်ာင္းသူ ဘ၀ ကေန၊ လြန္ေျမာက္ခဲ့သည္မွာ ၊ အေတာ္ပင္ ၾကာခဲ့ေခ်ျပီ။ အက္ေဆး လိုု႕ အသံထြက္ျပီး ၊ အဂၤလိပ္စာ သဒၵါ အထားအသိုု မွန္ေအာင္ အဓိက ထား ေရးက်င့္ရတဲ့ အထက္တန္းေက်ာင္းသူ ဘ၀ သည္လည္း ၊ အတိတ္မွာ က်န္ရစ္ခဲ့ျပီ။

အခုုအခ်ိန္မွာ ၊ အက္ေဆး တပုုဒ္ေလာက္ စာမူ ေရးေပးပါ လိုု႕ ၊ ေျပာလာတဲ့ အခါ ၊ က်မ စာစီစာကံုုး လိုု႕သာ ကိုုယ့္ဖာသာကိုုယ္ ဘာသာျပန္ ျပစ္လိုုက္သည္။ စာမူ ဆိုုတာ ၊ စာေရးဆရာ ေတြကိုုသာ ေတာင္းျခင္းျဖစ္သည္ လိုု႕  ေလာဂ်စ္ သေဘာအရ က်မတြက္ခ်က္ ၾကည့္မိသည္။ က်မ မွာ ေလာေလာဆယ္ဆယ္ စာမူ မရွိေပ။

ဘယ္ဆရာမ ကမွ အိမ္စာေပးလိုုက္တာ မဟုုတ္ပဲ ၊ က်မ ဖာသာ ေပ်ာ္ရႊင္ လြတ္လပ္စြာ ေရးထားခဲ့တဲ့ စာစီစာကံုုးေတြ ေတာ့ အပုုဒ္ေပါင္း ေလးရာေက်ာ္ ေလာက္၊ က်မ ကိုုယ္ပိုုင္ ဖြင့္လိုု႕ ပိတ္လိုု႕  ရ တဲ့ ၊ စာမ်က္နွာေလး တခုု ေပၚမွာ ရွိျပီး ေနခဲ့ျပီ။

တခုုပဲ ရွိသည္။ ငယ္ငယ္တုုန္းက စာစီစာကံုုးေတြ သည္၊ ေခါင္းစဥ္ သတ္မွတ္ ေပးျပီးသား ျဖစ္သည္။ ေပးထားတဲ့ ေခါင္းစဥ္ ထဲမွာ မ၀င္ ၀င္ေအာင္ ေရးရသည္။ ေခါင္းစဥ္ ေအာက္က လြတ္သြားလ ွ်င္ ၊ အမွတ္ေကာင္း မရ နိုုင္ သလိုု ၊ ဆုု နဲ႕လည္း လြဲေခ်ာ္နိုုင္သည္။ အခုုေတာ့ က်မ အတြက္ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ေခါင္းစဥ္ မလိုုေပ ။ သိမိ နားလည္ ခံစားရ တာေတြကိုု ၊ စိတ္အလ်ဥ္ အတိုုင္း စီးေမ်ာရင္း ၊ တစံုုတရာက ေခၚသြားတဲ့ အတိုုင္း လိုုက္ေရးသည္။ နိဂံုုး ခ်ဳပ္ျပီး သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေခါင္းစဥ္ တခုု အလိုုအေလ်ာက္ ရလာတတ္ျမဲ ျဖစ္သည္။ တခါတေလ လည္း ၊ ေခါင္းစဥ္ တခုု တပ္ျပီး ေရးလာခဲ့ေပမဲ့ ၊ အဆံုုးသပ္ နား ေရာက္တဲ့ အခါ ၊ တျခား ေခါင္းစဥ္ တခုု ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္သြားတတ္ ျပန္သည္  ။ ေၾသာ္. . . နိဂံုုး နဲ႕  အဆံုုးသတ္ က အတူတူပဲ လိုု႕ ေျပာရင္  ငါးတန္းေက်ာင္းသူေလး တေယာက္ေယာက္မ်ား   စိတ္ရွဳပ္ေထြးေနေလ ဦး မလား ။ 

တကယ္ေတာ့ ဘ၀ ရဲ႕ စာမ်က္နွာ ေတြ ဆိုုတာလည္း ေရးရင္း ေရးရင္း ေခါင္းစဥ္ကေန ေသြဖယ္ သြားတတ္တာ မ်ိဳး ပဲ မဟုုတ္လား ။ ဘယ္လိုုပဲျဖစ္ျဖစ္ ၊ နိဂံုုး ခ်ဳပ္ အဆံုုးသတ္ျပီးရင္ေတာ့ ေခါင္းစဥ္ တခုု ေသခ်ာေပါက္ ရ လာ ပါလိမ့္မည္ ။

ဒါဆိုုရင္ ဒီ “စာစီစာကံုုး”  လိုု႕ ေခါင္းစဥ္ တပ္ခဲ့တဲ့ စာစီစာကံုုးေလး ကိုု ေသြဖယ္တတ္သည့္ ေခါင္းစဥ္မ်ား လိုု႕ က်မ ေျပာင္းခ်င္သည္ ။

ေကသြယ္
( ၈ နာရီ ၂၀ မိနစ္  -  ၁၀ နာရီ ၃၀ မိနစ္)
ၾသဂုုတ္ ၃၁ ၊ ၂၀၁၄

( dedicated for  bloggers and blog writers)

◦

စာစီစာကံုုး (သိုု႕) ေသြဖယ္တတ္သည့္ ေခါင္းစဥ္မ်ား