အလိုုေတာ္

မီးျပတိုုက္အလြန္ တဲ့…

စာအုုပ္ကေလး ကိုု ဖြင့္လိုုက္ေတာ့.. 

ခ်စ္ေသာ..ေက.. အတြက္ ဆိုုတဲ့..မေနာ္ရဲ႕..လက္ေရးလွလွေလး …

မီးျပတိုုက္အလြန္ ရဲ႕  ပထမ ဆံုုး ကဗ်ာေလး ကိုု စ ဖတ္ လိုုက္ေတာ့.. နွင္းစက္ရက္လြန္….

.

.

လြန္….

.

.

လြန္ ရဲ႕ ေနာက္မွာ လြမ္းစရာ ေတြ ပါ ေန ေတာ့ မွာေပါ့… ျပီးေတာ့..လြတ္ေျမာက္ျခင္း...။

တကယ္ေတာ့.. ေမးစရာ ေတာင္ မလိုု ပါဘူးေလ… မေနာ္ ရဲ႕ ကဗ်ာေတြ မွာ.. အခ်စ္ေတြ ေငြ႕ရည္ဖြဲ႕ ျပီး… ျပန္က် လာ တတ္တဲ့.. နာက်င္လြမ္းဆြတ္ျခင္း မိုုးေရ ေတြ အျမဲ စိုု ရႊဲ ေနေလ့ ရွိတာ..။ ခုုေတာ့.. နွင္းေတြ ေတာင္ ထန္လိုု႕.. ဘယ္နွယ္ရာသီ စာ မ်ား ရွိ ခဲ့ျပီလည္း…

ပါးစပ္က.. ခပ္ဖြဖြ အသံ ထြက္ ဖတ္ ၾကည့္တယ္..

နွင္းစက္ရက္လြန္

ရွံဳးနိမ့္ခဲ့ရတဲ့ ေတာင္ကုုန္းေလးရဲ႕ ခံတပ္ေစာင့္ဟာ…

ငါပါ

ငါ့ရဲ႕ ျမစ္ျပင္က်ယ္ကေလး ကေတာ့..ဟိုုးအေ၀းမွာ

ေဗဒါတခ်ိဳ႕ ျမစ္က်ဥ္းတခ်ိဳ႕ နဲ႕….

ခပ္တိုုးတိုုးေလး စီးဆင္းလိုု႕….

တကယ္ေတာ့…

လြင္ျပင္ေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ကာဆီး ကာဆီး

ငါတိုု႕ရဲ႕ ေကာင္းကင္ျပာကေတာ့…တခုုတည္းပါပဲ..။

လေရာင္ျဖာက်ေနပံုုက အစ

အထီးက်န္ဆန္လွတဲ့ ညေတြ

……

အမ်ားၾကီးပါ..

တကယ္ဆိုုရင္…

ပန္းရနံ႕ေလးပဲ ျဖစ္ျဖစ္

သာသာယာယာ ၾကားခ်င္မိတာေပါ့…

အာရံုုေတြ ကန္းေနတဲ့ လူတေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ရင္ေတာ့

အေကာင္းသား

ခုုေတာ့လည္း…

ေလာကရဲ႕ ဆြံ႕အမူေတြကိုု အဓိပၺါယ္ရွာ..

သည္းခံ တတ္ခဲ့ပါျပီ။

ငွက္ကေလးေရ…

နာက်င္ေနတဲ့ ေတးေတြကိုု အလိုုမက်စြာ

သီဆိုုေနတုုန္းလား

သံစဥ္တခုု ရဲ႕ ဂီတ ကိုု စည္း၀ါးက်က်

မခံစားတတ္သူရယ္လိုု႕ မရွိပါဘူး

တခါတခါေတာ့လည္း..

ကံၾကမၼာပတ္မသံ ဟာ ရင္ကြဲမတတ္

က်ယ္ေလာင္လြန္းလွပါတယ္

ငါကေတာ့… ေဆာင္းခိုုငွက္ကေလး တေကာင္ရဲ႕

ဘ၀ဂီတ ကိုု

ဟိုုအေ၀းကေန စိတ္နဲ႕

ၾကားနာခ်င္ေနမိတာ တခုုပါပဲ။

ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ရဲ႕ သက္၀င္မူ မ်ိဳးေလာက္နဲ႕ေတာ့

ငါ့ကိုု မျဖားေယာင္းပါနဲ႕ေတာ့….

ျငိမ္းေအးျခင္းေတြ

ခုုန္ဆင္းထြက္က် မလာမဲ့ အတူတူ

အျဖဴေရာင္ေတြ အိပ္စက္ေနပါေစေလ..

(ေမေမ..အိပ္ရာ၀င္ပံုုျပင္ေတြထဲက

နတ္ဆံုုးတပါးပါးမ်ား

ခရီးထြက္သြားခဲ့ေသးသလား…)

သံေယာဇဥ္ဆိုုတာ

တကယ္ေတာ့ ရာသီဥတုုေလး တခုု သက္သက္ပါ

ဘုုရားသခင္က

တိတ္တဆိတ္ဖန္ဆင္းခဲ့တဲ့အရာေပါ့..

အရာရာ အစစ မိုုင္ေပါင္း(၅၀၀) မက

ေ၀းကြာသြားၾကတဲ့အခါ

မရိတ္သိမ္းလိုုက္ရတဲ့ ပ်ိဳးခင္း၀ါ၀ါေတြ..

ငါတိုု႕ရဲ႕ တခုုတည္း

ေကာင္းကင္ျပင္ၾကီးေအာက္မွာ…

ဒ႑ာရီ ဂီတ ေတြနဲ႕

ပင့္သက္လြင့္ေ၀ေနဦးမလား…။

ညေရ…

အေမွာင္ကေ၀ ေတြ ေသဆံုုးသြားေတာ့မွာလား..

ေဆာင္းညေတြ ရဲ႕ အမွားေတြ..

ငါ့ခံတပ္ကေလးမွာ…ကဗ်ာမဆန္စြာ..

အတံုုးအရံုုးစုုပံုုလိုု႕..

ငါတိုု႕…

ဘာလိုု႕…နွင္းက်ခဲ့ၾကတာပါလိမ့္….။

.

.

.

ဘာလိုု႕ နွင္းက် ခဲ့ ၾကတာ ပါ လိမ့္…

ဘာလိုု႕ နွင္းက် ခဲ့ ၾက တာပါလိမ့္…

က်မ လည္း သိခ်င္ တယ္.. မေနာ္… ဘာလိုု႕ နွင္းက် ခဲ့ ၾကတာ တဲ့ လည္း…

သံေယာဇဥ္ ဆိုုတဲ့..ဘုုရားသခင္ ရဲ႕  အသြားနွစ္ဖက္ နဲ႕.. လက္ေဆာင္ ေၾကာင့္လား..

သံေယာဇဥ္ ဆိုုတာ..ရာသီဥတုု တခုု သာ ဆိုုရင္... ေန႕တာ ေတြ ရွည္ျပီး ညတာ ေတြ ကိုု  တိုုေစခ်င္လိုုက္တာ...

အာရံုုေတြ ကန္းယံုု ေလာက္ ေတာ့..ဆုုမေတာင္းခ်င္ဘူး..မေနာ္.. 

အျမင္ ..အၾကား.. အရသာ…အနံ႕... အထိအေတြ႕ ေတြ အကုုန္ ကန္းေနရင္ေတာင္.. မကန္း နိုုင္ တဲ့.. အာရံုု တခုု က..က်န္ေန လိမ့္ အံုုးမွာ မဟုုတ္လား..။ အဲဒီ မကန္း နိုုင္ တဲ့  အာရံုုက.. လြန္သြားခဲ့ တဲ့.. နွင္း ေတြ အေၾကာင္း.. တ ဖြဖြ နဲ႕  နဲ႕  ျပန္ သတိရ  ေန ေစ လိမ့္မယ္ အံုုးမယ္ ထင္တယ္.... တကယ္ဆိုု… အတိတ္ေမ့ ဖိုု႕ ဆုုေတာင္းရမွာ  .. မဟုုတ္ဘူးလား …။

မေနာ္..

က်မ က.. မေနာ္ ကဗ်ာ ေတြ ကိုု.. ေတာင္ေတာင္ အီအီ ေလ ွ်ာက္ ဆြဲဆန္႕ ၾကည့္ ေနတာ မဟုုတ္ပါဘူး။ မေနာ္ ရဲ႕..ကဗ်ာ ၀တ္မွံဳ ေတြ ကိုု ထံုုကူး ၾကည့္တာပါ..။ တကယ္ဆိုု.. က်မ က.. ကဗ်ာ ဆိုုတာ နဲ႕.. ဘာဆိုု ဘာမွ မဆိုုင္ တဲ့… ကခ်လာ တေယာက္ပါ…။ ဟိုုး လြန္ ခဲ့တဲ့.. သံုုးနွစ္ ေက်ာ္ေလာက္ ..ဘေလာ့ ေတြ ေရးကာစ ကာ ဆိုု.. ကဗ်ာ နကန္း တလံုုး ေတာင္ မသိ ခဲ့ တဲ့.. တေယာက္ပါ။ အဲဒီလိုု ကေန.. ဘယ္လိုု ျဖစ္ျပီး.. ခုု..ကဗ်ာ ေတြ ကိုု အသံထြက္ ဖတ္ခ်င္ စိတ္ ေတြ ( တခါတေလ.. သီခ်င္း တပုုဒ္ ေအာ္ဆိုု သေလာက္ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္..ေအာ္ဟစ္ ျပစ္လိုုက္ခ်င္ စိတ္ေတြ  )  ေပါက္ လာ ခဲ့ သလဲ.. ။

က်မ ငယ္ငယ္တုုန္းက ဆိုိုု.. က်မ အေဖက.. slow beginner လိုု႕..သံုုးသပ္ဖူးတယ္။ ဂဏန္း သခ်ၤာ မွာ..ဘာလိုု႕ ေပါင္းရ တာလဲ.. ဘာေၾကာင့္ နွဳတ္ရ တာလဲ  … စာစီစာကံုုး တပုုဒ္ မွာ..နိဒါန္းဆိုုတာ ဘာလဲ..နိဂံုုး ဆိုုတာ ဘာလဲ ဆိုု တဲ့.. ေမးခြန္း ေတြ အတြက္.. အခ်ိန္ေတြ အမ်ားၾကီး ယူျပီး ထိုုင္စဥ္းစားေနခဲ့ လိုု႕ တဲ့ေလ..။

ခုု ..ကဗ်ာ ေတြ နဲ႕ ပတ္သတ္ရင္ လည္း.. က်မ သိပ္ေနာက္က် ပါတယ္။ ကဗ်ာ ဆိုုတာ ဘာလဲ ... ကဗ်ာကိုု ဘာလိုု႕ စပ္ၾက တာလဲ... လိုု႕.. က်မ ထိုုင္စဥ္းစား ေန ခဲ့ မိ ေနေသးတယ္ ထင္ပါရဲ႕…။

မေနာ္ တိုု႕..  ေနဆူးသစ္ တိုု႕.. ကံ့ေကာ္ပင္ ေတြ ေအာက္ မွာ.. မုုန္႕ဘိုုး ေတြ စုု ျပီး.. ကဗ်ာ ေတြ.. က်ဲခ် ေနခဲ့ တဲ့ အခ်ိန္ မွာ.. က်မ ေက်ာက္ရုုပ္ဘ၀ ပဲ ရွိေသးတယ္။

လမ္းေပ်ာက္ဂီတ ထဲ မွာ.. မေနာ္ ေျပာခဲ့ သလိုု….

ဘယ္လိုုမွ သံသယ မရွိလိုုက္ၾကပါနဲ႕..

ကၽြန္မ အရူးအမူး တမ္းမက္ ေလ ွ်ာက္လွမ္းခဲ့တဲ့ လမ္းမွာ

ကံ့ေကာ္အ၀ါေတြ ကလြဲရင္ ဘာမွ မရွိပါဘူး…

က်မ ေကာင္းေကာင္း သိတာေပါ့.. ။ ကံ့ေကာ္အ၀ါ ေတြ ကသာ..မေနာ္ရဲ႕..ဗ်ာဒိတ္က်မ္း ေတြ ဆိုုတာ.. ေလ။

ကံ့ေကာ္ နံ႕ ေတြ မပ်ယ့္ တပ်ယ္ ေန႕ရက္ ေတြ ေပၚက..  တခုု ေသာ..နံနက္ခင္း မွာ.. တေယာက္ အနာဂါတ္ ကိုု တေယာက္..ပုုခံုုးေပၚက.. ေက်ာ္ၾကည့္ခဲ့ ၾက တဲ့ အျဖစ္ကေလး.. မေနာ္.. မွတ္မိေသး ရဲ႕လား…။ အဲဒီ ေန႕ ကေလး ကိုု..က်မ မေမ့ဘူး..သိလား။

IFL  ရဲ႕.. မနက္ေစာ ျပင္သစ္ သင္ခန္းစာ ေတြ ျပီးတဲ့ တရက္ မွာ.. တကၠသိုုလ္ ရိပ္သာ လမ္းမ ၾကီးေပၚ မွာ.. အတူ ေလ ွ်ာက္လာ ေနၾကရင္း.. မေနာ္ရယ္..က်မ ရယ္.. မေအး ရယ္ သံုုးေယာက္ေလ.. ၾကိဳတင္ မတိုုင္ပင္ ထားပါပဲ…. ေက်ာင္း၀န္း ထဲကိုု ေကြ႕၀င္ လိုုက္ ျပီး.. ျမန္မာစာ ဌါနက..ထင္တယ္.. ဆရာ အန္းယုုေမာင္ ရဲ႕..  ဆရာမ်ား ေဆာင္ ေလွခါးေလး ေပၚ  တက္ခဲ့ ၾကတာေလ..။ အနာဂါတ္ ကိုု သိပ္ေမ ွ်ာ္လင့္ ေန ၾကတဲ့.. ေက်ာင္းျပီးကာစ.. မိန္းကေလး ၃ ေယာက္…သူတိုု႕ အနာဂါတ္ အေၾကာင္း.. ေဗဒင္ ေမး ၾက မလိုု႕ ေပါ့..။

( က်မ စိတ္ထင္..အဲဒီတုုန္းက…က်မ လည္း ေယာင္ေတာင္ေတာင္ နဲ႕ ပါသြားတယ္ ထင္တယ္… က်န္တဲ့ မေနာ္ တိုု႕ နွစ္ေယာက္က.. က်မ ထက္အတန္း လည္း ၾကီး ၾကတာ ဆိုုေတာ့..  )

ဟိုုးတေလာ ေတြ တုုန္းက.. နယ္ တကၠသိုုလ္ တခုု မွာ.. ဌါနမွဴးေတာင္ ျဖစ္ေနျပီ ျဖစ္တဲ့..မေအး ရဲ႕.. သတင္း တခုု ၾကားေတာ့.. အဲဒီ ေန႕ က.. ဆရာၾကီးအန္းယုုေမာင္ ရဲ႕.. ေဟာခ်က္ ကေလး တခုု ကိုု ခ်က္ျခင္း သတိျပန္ရ သြား လိုုက္တာ…။ ၉ ၈ ေလာက္..က်မ နိုုင္ငံျခား ကိုု စ ထြက္ ျပီး ေက်ာင္းတက္ ေန တုုန္း.. မေနာ္ ရဲ႕.. ေဟာစာတမ္း ေလး တခ်ိဳ႕.. က်မ ေခါင္းထဲ ျပန္ ေပၚ လာ ခဲ့ ေသး တယ္။ ဒါဆိုုရင္.. မေနာ္ ေရာ.. ခုု.. က်မ နဲ႕ ျပန္ေတြ႕ တဲ့ အခါ.. အဲဒီ မနက္ ခင္းက.. ၾကားခဲ့ ရတဲ့.. က်မ ရဲ႕..အနာဂါတ္ အပိုုင္းအစ တခ်ိဳ႕ တေလ မ်ား မွတ္မိ ေန အံုုး မလား..။

တကယ္ေတာ့.. အခုု အခ်ိန္ မွာ.. က်မ တိုု႕ ေတြ..ဘ၀ ဆိုုတာၾကီး ရဲ႕.. အတိမ္ အနက္ ကိုု.. အေတာ္ၾကီး.. သိခဲ့ ၾက ျပီပဲ..။ အနာဂါတ္ အတြက္ နိမိတ္ ေတြ ေတာင္..သိပ္မလိုု ေတာ့ ဘူး ထင္ပါရဲ႕.. မေနာ္။

ေဟာဒီ.. အတိမ္အနက္ ဆိုုတဲ့.. ကဗ်ာေလး ကိုု.. က်မ ဆက္ျပီး အသံ ထြက္ ဖတ္ခ်င္တယ္။

အတိမ္အနက္

စိတ္ကိုု ေဖာက္ထြက္သြားတဲ့ တရားက

ဓားထက္ စိုုက္အားနက္ခဲ့တယ္…

ငယ္ရြယ္စဥ္အခါက မိုုက္ရူးရဲ ေဆးမင္အရုုပ္ေတြ ကိုု
တရားကိုုေစာင့္ေသာ နတ္အေရာင္ ျခယ္လိုုက္ေတာ့

ခပ္တင္းတင္း နဲ႕ ပ်ိဳးျပက္ျပက္လင္းလာတယ္။

စစ္ထိုုးမွာ မဟုုတ္ပဲ ေနာက္ျပန္ဆုုတ္ခဲ့တာပါ

သတ္ကြင္းထဲမွာ ငါ့မာန ကိုု ခ၀ါခ်ခဲ့တာေပါ့

ထပ္မံ ျငင္းခံုုစရာ စကားလံုုးေတြလည္း ဆိတ္သုုဥ္းခဲ့

အဲဒီကန္ေရျပင္က နက္ရွိဳင္းေအးစိမ့္ေနလိုုက္ပံုု…။

က်မ တိုု႕ စိတ္ေတြ ကိုု.. ထိုုးေဖာက္ခဲ့တဲ့.. တရားေတြေရာ..ဓါးေတြ ေရာ.. လက္ဆယ္ေခ်ာင္း မက..က်မတိုု႕ ရည္တြက္ ခဲ့ ၾက ျပီးျပီပဲ..။ 

မေမ ွ်ာ္လင့္ တဲ့ ဓါးေတြ.. ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ခ်ိန္ မရ လိုုက္တဲ့.. ဓါးေတြ.. ဘယ္ေနရာကမွန္း မသိ တဲ့ ဓါးေတြ.. မေနာ္ အျမဲ ေျပာတတ္တဲ့.. ေနာက္ေၾကာမွာ စိုက္လာတတ္ တဲ့ ဓါးေတြ..။ တကယ္ေတာ့..အဲဒီ ဓါးေတြက မွ.. တရား ေတြ ကိုု သယ္ေဆာင္ လာတာ မဟုုတ္ဘူး လား..။

ဓားေတြ အေၾကာင္း ေျပာရရင္ေတာ့.. ေျပာလို႕ ကုုန္နိုုင္မယ္ မဟုုတ္ပါဘူးေလ..။ ေရွ႕ ေလ ွ်ာက္ သာ ..ဓားေတြကိုု.. ေရွာင္ရွား ဖုုိ႕..အနာအက်င္ အထိ အရွ သက္သာ ဖိုု႕.. သတိခ်ပ္ရ မွာ… ျပီးေတာ့.. ကိုုယ္တိုုင္ လည္း ထက္ျမ ေန တဲ့..ဓားတေခ်ာင္း ျဖစ္ဖိုု႕ …ဒါ့ထက္ ပုုိအေရးၾကီးတာက.. ဘယ္လိုု တရား နဲ႕.. ဓားထက္ထက္ တေခ်ာင္း ျဖစ္ သင့္ သလဲ ဆိုု တာ …

ဓားဒ႑ာရီ

ငါဟာ တည္ျငိမ္ထက္ရွေနတဲ့ ဓားတလက္

ငါ့အတြက္ ခက္ခဲေနတာက ငါ့အေပၚမွာ အံုု႕မိုုးထားတဲ့ ဓားအိမ္

တည္ျငိမ္မူေတြက အတိုုင္းထက္အလြန္…

ၾကားေနက်အသံေတြက တရားဓမၼနဲ႕ အမွန္တရား

အသိတရားေတြက ထြက္သက္နဲ႕ ၀င္သက္မွာ ကပ္ျငိ

ေသြးစြန္းလက္တိုု႕ ရဲ႕ အတၱဳပတၱိ ဆိုုတာ ဒ႑ာရီလား…

တံခါးကိုု ဆြဲဖြင့္ထြက္သြားခ်င္လ်က္က

ငါ..တိတ္ဆိတ္စြာ ထက္ျမေနခဲ့ရတယ္…။

မေနာ္ ရဲ႕  ကဗ်ာ ပန္းမွဳံ ေတြ ကိုု.. နွလံုုးသား နဲ႕ ထံုုကူး ျပီး.. က်မ ဖတ္ ေနခဲ့တယ္ မေနာ္..။

က်မ မွာ..ကဗ်ာေတြကိုု မလိုုတမာ ရွိခဲ့ ဖူး တယ္ ဆိုု တဲ့..လူဆိုုးမွတ္တမ္း ေၾကာင့္.. သံသယ ေတာ့.. မရွိ ပါနဲ႕…။  မေနာ္ တိုု႕ ဆီက.. တစက္ တေပါက္ ေလာက္ က်ခဲ့တဲ့  ပန္းမွံဳ ေတြ ေၾကာင့္.. က်မ ရင္ထဲ မွာ..ကဗ်ာ ေတြ..ပြင့္ .. ပြင့္ ေန တတ္ ျပီ ေလ...။

တိုုင္းျပည္ အတြက္ စပ္တဲ့ ကဗ်ာေတြ.. လူမ်ိဳး အတြက္ စပ္တဲ့ ကဗ်ာေတြ...
ခ်စ္တဲ့ ကဗ်ာ ေတြ.. မုုန္းတဲ့ ကဗ်ာ ေတြ...
ေလွာင္ရီ တဲ့ ကဗ်ာ ေတြ.. ငိုုညည္း တဲ့ ကဗ်ာေတြ..
သေရာ္တဲ့ ကဗ်ာ ေတြ... ေငၚ တဲ့ ကဗ်ာေတြ...
ေနာက္ဆံုုး....
ကဗ်ာ ေတြ ကိုု.. ကိုုယ့္အတြက္ ကိုုယ္ စပ္ၾကတယ္.. ကိုုယ့္ စိတ္အာသာ ေျပ ဖိုု႕ စပ္ၾကတယ္ ဆိုု ရင္ ေတာင္ မွ… ဒါဟာ..လူမူ ပတ္၀န္းက်င္ ညစ္ညစ္း မူ မျဖစ္ နိုုင္တဲ့..အျဖဴထည္ အတၱ ေတြ ပဲ ျဖစ္မွာ ပါ ေလ ..။

အခုုလည္း.. မေနာ္ ကဗ်ာ ေလး ေတြကိုု တိုုးတလွည့္.. က်ယ္တလွည့္.. အသံထြက္ ျပီး တပုုဒ္ခ်င္း ဖတ္ ေန ခဲ့ ရင္း.. မေနာ္ ရင္ခုုန္ တဲ့ အတိုုင္း လိုုက္ခုုန္.. မေနာ္ နာက်င္တဲ့ အတိုုင္း နာက်င္.. မေနာ္.. ငိုုညည္း တဲ့ အတိုုင္း လိုုက္ ငိုုညည္း ေန မိ တယ္။ က်မ နည္းနည္း ေမာျပီ.. မေနာ္..။ ေဟာဒီ ကဗ်ာ ေလး ကိုု ေတာ့.. အသံ တိတ္.. နွလံုုးသား နဲ႕ ဖတ္ ခ်င္ တယ္။

ပင္လယ္ေမွာက္တဲ့ေလွ

သစၥာနဲ႕ေ၀းခဲ့လိုု႕… တဲ့။

ဘယ္လိုုမွ ေဆးဖက္မ၀င္နိုုင္ေတာ့တဲ့ ႏြယ္ျမက္ သစ္ပင္ေတြ

တေရြ႕ေရြ႕ ရြာသြန္းေပါက္ေရာက္လာၾက

ကၽြန္မရဲ႕ ေဆာင္းရာသီ ရာခင္းကေလး

ေပါင္းပင္ေတြနဲ႕ တအိအိ ညြတ္ေကြးေနခဲ့။

နတ္၀ွက္ခံထားရတဲ့ မယ္ဇလီ ပြင့္ေလးမ်ား

ေၾကးစားမဆန္တဲ့ လေရာင္ေအာက္မွာ ယိမ္းႏြဲ႕လဲ့၀ါ…။

ေဆးေပါင္းမခ ခင္မွာပဲ..အဆိပ္ေပါင္း ခခဲ့ရလိုု႕

ကၽြန္မရဲ႕ တန္ေဆာင္မုုန္းလ ျပည့္ညေလး…

ကိုုယ္ပိုုင္ ေမးခြန္းေတြ နဲ႕ လန္႕ နိုုးခဲ့ရ…။

ဆုုေတာင္းတိုုင္း ရတတ္တဲ့ အရာေတြ ထဲ မွာ

ကတိသစၥာမပါဘူး…

လက္မွတ္ေတြ အျပည့္ထိုုးထား တဲ့ စြယ္ေတာ္ ပင္ က

ေလာက အဖိုုအမ အေၾကာင္း ေျပာျပတယ္။

ယၾတာေျခဖိုု႕ တခုုပဲ က်န္ေတာ့တယ္

ဒါမွမဟုုတ္…

ဒါဟာ ဘုုရားသခင္ ရဲ႕ အလိုုေတာ္ပါပဲ လိုု႕ ၀န္ခံ လိုုက္ရင္ ေကာင္းမလား

ကိုုယ့္ကိုု ကိုုယ္ မၾကားတၾကား ရယ္မိတာ မ်ားျပီ။

ေျဖသိမ့္လိုုက္ပါတယ္

တခါတခါ ဘ၀ဟာ ပ်င္းရိ မေနဖိုု႕

၀ွက္ဖဲ တခ်ပ္ေတာ့ လိုုလိမ့္မယ္ လိုု႕….။

မေနာ္.. က်မ တိုု႕.. ဘ၀ မွာ ေျဖသိမ့္ဖိုု႕  လိုုအပ္ လာ တဲ့ အခါ…အလိုုေတာ္ ကိုု ၀န္ခံ ရတာ ေလာက္.. စိတ္နွလံုုး သက္သာ ခ်မ္းေျမ႕ ေစ တာ ဘယ္မွာ ရွိ လိမ့္ မတုုန္း။ တခါ တေလ....ေဟာဒီ ေလာက ေရတိမ္ ေရနက္ ေရစူး ေတြထဲမွာ ... ရုုန္းကန္ ကူးခတ္ ေန တာေတြ ကိုု ခဏ ရပ္ျပီး.... ေဟာဒီလိုု ကိုုယ္ေလးကိုု ေဖာ့ ျပီး..ေကာင္းကင္ ၾကီးကိုု ေမာ့ၾကည့္ ရ ေအာင္…။

ျပီးေတာ့..နွလံုုးသားခ်င္း ဆုုပ္ကိုုင္ ျပီး.. အလိုုေတာ္ ကိုု ၀န္ခံ ၾက မယ္ ေလ….။

.
.
.

( ေမ ွ်ာ္လင့္ စရာ.. အနာဂါတ္ မ်ား နဲ႕.. ရွင္ျပန္ထေျမာက္ရာ ေန႕ ျဖစ္ပါေစ.. မေနာ္..)

◦

အလိုုေတာ္