စိန္ပန္း နဲ႕ ကံ့ေကာ္ေတြ..အတူ ပြင့္ခဲ့တယ္(၃)

တကယ္ဆို.. အင္းလ်ား က.. သူ႕ကို ဒီေလာက္ထိ ေျပာင္းလဲ သြားေစလိမ့္ မယ္လို႕.. ထင္မထားခဲ့ မိတာ။
-
အျပဳံး အရယ္ မလြယ္ တတ္ခဲ့ တဲ့ သူ... ခုေတာ့..လွလွ ပပ ျပံဳးတက္လာသလို.. ဟက္ဟက္ပက္ပက္ လည္း ရယ္ေမာ တတ္ ခဲ့ျပီ။
-
စိုးရြံ႕..နာက်င္..ျခင္းနဲ႕ မွိဳင္းမွံဳ.. လြမ္းဆြတ္မူ ေတြ သာ ျဖတ္သြား ျဖတ္လာ လုပ္ခဲ့တဲ့.. ညေန ဆည္းဆာ ေတြက.. ခုေတာ့..အင္းလ်ား တေစာင္းမွာ.. ရယ္ျမဴး ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ရာ.. ။ ရင္ခုန္.. မိန္းမူး .. စိတ္ကူး ယဥ္ ခ်င္စရာ..။
-
++++++
-
အင္းလ်ားေဆာင္ ရဲ႕ မနက္ခင္း ေတြက ေတာ့ ...ထံုးစံ အတိုင္း.. အတန္း တတ္ဖို႕ သြားတဲ့ သူေတြနဲ႕..မနက္စာ ဆင္းစား တဲ့သူေတြနဲ႕.. ေနာက္ေပါက္ အဆင္း နဲ႕ နီးတဲ့ သူတို႕ အခန္းနားမွာ..ေျခသံ ေတြက..အျမဲ တရွပ္ရွပ္ ။
-
ဒီႏွစ္ သူ႕အေဖ အက္ဆီးဒင့္ နဲ႕ ဆံုးသြား လို႕..ေက်ာင္းမတတ္ ျဖစ္ ဘူး ဆိုတဲ့..အိသြယ္ တေယာက္.. ၂ပတ္ ေလာက္ၾကာမွ ေပါက္ခ် လာေတာ့.. အခု ဘူမိ ၆ ေယာက္ ျဖစ္ေန ျပီ။ အိသြယ္..သနားပါတယ္။ သူ႕မိသားစု အတြက္..စိတ္မခ် ၀မ္းနည္း အားငယ္ ေနရ တဲ့ ၾကားထဲ..ေနာက္က်ေတာ့..အခန္းက်ယ္ၾကီး ထဲပဲ ရေတာ့တယ္။ အခုက..သူတို႕ ၄ ေယာက္က တခန္း.. မစု က.. တျခား ဟိုဖက္..ေလးေယာက္ခန္း တခု မွာ..ဘက္ပဲ့။
-
.
..
.
..
..
..
..
.
.
.
..
..
..
..
..
..
.


Share/Bookmark

18 Comments:

Moe Cho Thinn said...

လြမ္းစရာ ေက်ာင္းသူဘ၀ပါပဲ ေကရယ္။ လြမ္းေပမဲ႔ ျပံဳးရင္း ဖတ္မိတဲ႔ အလြမ္းမ်ိဳး..

Moe Cho Thinn said...

ဆရာဦးေက်ာ္ထင္နဲ႔ ဆရာမေဒၚေဌးကိုလဲ အမ်ားႀကီး အမ်ားႀကီး လြမ္းသြားတယ္။ :)

မမသီရိ said...

လြမ္းလိုက္ပါဘိ အမိတကၠသိုလ္

Rita said...

နစ္ေမ်ာစရာ အေရးအသားမွာ
ဘာမွ မဆိုင္ေပမဲ့ လြမ္းသြားပါတယ္။

ေအာ္ ေက်ာင္းဆိုတာ အဲလိုကိုးလို႔...

ATN said...

လြမ္းတယ္... လြမ္းတယ္... မႏၱေလးေဆာင္ကိုလြမ္းတယ္...
သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလြမ္းတယ္...

tg.nwai said...

အယ္.. သူမ်ားတကာေတြ လြမ္းကုန္ေတာ႔ ကိုယ္လည္း ၀င္လြမ္းလုိက္မယ္.. ၾကည္ၾကည္နူးနူး ျဖဴျဖဴစင္စင္ အခ်ိန္ေလးေတြ ရွိခဲ႔ဖူးတာ ေက်းဇူးတင္စရာ..။

ေနာက္ဆံုးစာပုိဒ္ေလးကို သေဘာက်သြားပါတယ္ ေက.ေရ..။

ႏွင္းနဲ႔မာယာ said...

မေကေရ
သတင္းၾကီးတဲ့ ဂႏၱဝင္ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးကို
မတက္ခဲ့ရေပမယ့္...
လြမ္းစရာေကာင္းတာကိုေတာ့ သိေနတယ္...
မေကရဲ႔ စိန္ပန္းနဲ႔ ကံ႔ေကာ္ေတြဖတ္ရတာ
အရသာရွိလိုက္တာ....

MANORHARY said...

ဇာတ္ရွိန္ေတာ့တက္လာၿပီ...း))

ေရႊရတုမွတ္တမ္း said...

က်ြန္ေတာ္တို ့တုန္းက..
အတန္းထဲ မွာေက်ာင္းသူမရွိလုိ ့...
သူမ်ားအတန္းသြားငမ္းရတယ္...

Nay Lin said...

ဆရာ ဘိုေက်ာ္

ၿငိမ္းခ်မ္းပါေစ..

အၿမဲေလးစားခ်စ္ခင္သတိရလ်ွက္..

တပည္႕ဆိုးတစ္ဦး

NL

Thant said...

တက္ညီလက္ညီလြမ္းေနၾကတာ အဲဒီေခတ္ကေက်ာင္းသား/သူ ေတြခ်ည္းပဲထင္ပါရဲ႕ ။ သန္႕လဲ ေရာေယာင္ၿပီးေတာ့ လြမ္းလိုက္ဦးမယ္ ။ :(

mirror said...

အေဆာင္က6နာရီပိတ္တာဆုိေတာ့မိန္းကေလးေဆာင္ ေတြအဖုိ႔အင္မတန္သင့္ေတာ္ေသာသက္မွတ္ခ်က္ေပါ့။ အေမွာင္ေၾကာင့္ ျဖစ္လာမယ့္အႏၱရာယ္ကုိ ၾကိဳတင္ကာကြယ္ျပီးသား။ခုလွည္းတန္းကအေဆာင္ေတြ ပိတ္ခ်ိန္က ည ၁၀နာရီ။အေစာဆံုးက ညကုိးနာရီလုိ႔ သိရတယ္။အားလံုးကုိသိမ္းၾကံဳးေျပာလုိျခင္း
မဟုတ္ေပမယ့္ အေမွာင္ကုိအားျပဳလုိ႔ရေအာင္ တမင္မ်ားဖန္တီးထားသလုိ။သုိ႔ေသာ္လည္းေခတ္ၾကီးက တုိးျပီးတက္လာလုိ႔ လုိ႔လဲေတြးရင္ျဖစ္တာပါပဲေနာ :)

ဆရာမၾကီး ၾကည္ေအးရဲ့ ေကဖြဲ႔ဆုိသီနဲ႔ ဆြဲျပီးေရးထား
တာေလးကုိ ေရးဖုိ႔ရလာတဲ့အုိင္ဒီယာေလးက အစ
သေဘာက်မိတယ္။

ဒါေပသည့္ အစ္မေရ.. ပုဂၢိဳလ္ေရးရာသိကၽြမ္းခင္မင္
ေနတဲ့အခါက်ေတာ့ စိတ္ခံစားမႈက ကုိယ္ခ်စ္တဲ့လူ အေၾကာင္းဖတ္ရသလုိ...ျဖစ္ေနတာေတာ့ အမွန္ပါ။
အဲ့ဒိေတာ့ ပုိျပီးသေဘာက်၊ပုိျပီးရင္းႏွီးခင္မင္တဲ့စိတ္ ျဖစ္လာတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။

အဲ့ဒိေက်ာရုိးေလးကုိပဲ တျခားဇာတ္ေကာင္တေယာက ္နဲ႔ ဒိထပ္ပုိျပီးတန္ဆာဆင္လုိက္ရင္ပုိလွလာဦးမွာလုိ႔ ျမင္မိပါတယ္။

အစ္မစာေတြဖတ္ျပီး မိန္းထဲကုိ တေခါက္ေလာက္သြား
ျပန္လည္ဦးမယ္ဗ်ာ။

ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေ၀ဖန္ပါ ဆုိလုိ႔ေနာ္။

tin min htet said...

မိခင္ေက်ာင္းေတာ္ႀကီး (မွားလို႔) ေယာကၡမ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကို လြမ္းသြားပါသည္။

ဂ်ီေအာ္ေလာ္ဂ်ီ အေၾကာင္းေရးရင္း ဒဂံုေဆာင္သားမ်ား ဆိုးပံုလည္း ထည့္ေရးပါဦး။ အေပၚမွာ တပည့္ဆိုး တဦးတဲ့၊ ဝန္ခံတဲ့သူ ဝန္ခံသြားၿပီ :P

ကိုလူေထြး said...

ဆက္လက္အားေပးလွ်က္ပါ...

ဒါေၾကာင့္ မေကက ေက်ာက္ခဲလိုမာတာနဲ႕တူရဲ႕...

းဝ)

အိမ့္ခ်မ္းေျမ့ said...

မိန္းထဲမွာေတာ႔ ေက်ာင္းမတက္ဖူးခဲ႔ေပမယ္႔ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေလွ်ာက္သြားတာေတြကို ျပန္လြမ္းမိတယ္...
ဟိုမွာ ေက်ာင္းတက္ရတာကေတာ႔ ဘယ္မွာမွနဲ႔ မတူပါဘူးလို႔ မေလး ထင္မိပါတယ္။
ဆက္ရန္ကို ေစာင္႔ေမွ်ာ္လွ်က္ပါေကေရ..

ေမ့သမီး said...

တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသူဘ၀က တကယ္ပဲလြမ္းစရာေနာ္။

လင္းဒီပ said...

အပိုင္းသံုးမွာ ဖတ္ရင္း စ ဖီလင္တက္လာျပီ..။
ကၽြန္ေတာ္တို႕ဘဝေတြမွာ ေငးၾကည့္ျဖတ္သန္းခြင့္ပဲ ရခဲ့တဲ့ ျမကၽြန္းညိဳ..။

Anonymous said...

Saya U Kyaw Htin passed away a few years ago.