အင္တာနက္ကေဖးကို ခံစားျခင္း

ဒီေန႕.. ေကာင္းကင္ က.. စာတိုေလး တပုဒ္ကို ဖတ္ျပီး.. သေဘာက်ေန မိတယ္။ စာေရးသူ “ငယ္ေသြး” ေပး လိုက္ တဲ့ ရသ ကိုတင္မက.. သရုပ္ေဖာ္ လိုက္တဲ့ ျမင္ကြင္း.. အေငြ႕အသက္.. အထိအရွ ေတြကိုပါ.. အတိုင္းသား ျမင္ေတြ႕ ခံစား လိုက္ရတယ္။ ၂ မ်က္ႏွာေလာက္ စာတိုေလး ထဲမွာ.. ေခတ္ နဲ႕လူမူဘ၀ ေတြကို .. အသာ အယာေလး ေရးျခယ္သြား လိုက္တာ.. ဘာမွ မဟုတ္သလိုပဲ။ ေတြးၾကည့္ ေတာ့မွ… ဟုတ္ လိုက္တာ..။ ျမင္ၾကည့္ေတာ့မွ..လူေတြ..ဘ၀ေတြ..ဒီကေဖး ဆိုင္ေလး နား မွာပဲ..။

အင္တာနက္ ကေဖး တဲ့။

“အစ္ကို .. အင္တာနက္ႀကီးမွာ ႀကိဳက္တာ လုပ္၊ ႀကိဳက္တာေမးလို႔ ရတယ္ဆို။ ..
ဟုတ္လား။”
“အင္း .. ရတယ္လို႔ ေျပာလို႔ ရတာေပါ့ကြာ။” ဟု ခပ္ေလးေလး ေတြးေတြးပင္
ကၽြန္ေတာ္ ေျဖလိုက္သည္။ ဒါနဲ႔ သူက ဆက္ၿပီး …..
“ဒါဆို အဲဒီ ေကာင္ႀကီးကို
ကၽြန္ေတာ့္ အေဖ ဘယ္မွာလည္းလို႔ ေမးလို႔ ရမလား။”
“ဟင္ … ”
ကၽြန္ေတာ္
ငိုင္က်သြားည္ဟု ထင္ပါသည္။
“အလကား ေလွ်ာက္ေျပာတာပါဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ရွာလို႔
မရႏိုင္ေလာက္ဘူးလို႔ ထင္ပါတယ္။ ဆိုင္ရွင္ လွမ္းေခၚ ေနၿပီ။ သြားေတာ့မယ္ဗ်ာ။” ဟု
ဆိုကာ ေျပးထြက္သြားသည္။

သမရိုးက် ဆန္စြာပဲ အရာရာ ေနာက္က် ေနခဲ့တဲ့.. လူမူ ဘ၀ ေတြ ထဲကို.. အင္တာနက္ ဆိုတဲ့.. ပဥၥလက္ စေကၠာမ ၾကီးတခု ေရာက္လာ ေလ ေတာ့.. အုတ္ အုတ္သဲသဲ.. ရွဳပ္ရွဳပ္ ခဲခဲ ျဖစ္ ေန ရတဲ့.. အျဖစ္ေတြပါ။ သူ႕ဟာေလး ဖတ္လိုက္မွ..ျပီးခဲ့တဲ့ လေတြထဲက.. ျမန္မာျပည္ အထက္ပိုင္း ျမိဳ႕ၾကီး တခု က..အင္တာနက္ ကေဖး မွာ ခဏ အင္တာနက္ ၀င္သံုး တုန္း ၾကံဳခဲ့ရတဲ့..ရီစရာ ေလးကို လည္း သတိရသြားတယ္။

ရန္ကုန္ လိုေတာ့ မဟုတ္..။ ဆိုင္ထဲမွာ..တကယ္ အမွန္အကန္ အင္တာနက္ သံုးသူက.. ရွိလွမွ.. ကိုယ္နဲ႕ဆို ၃ ေယာက္ေလာက္ ရယ္။ က်န္တာေတြက.. အပူ ေရွာင္ရင္း.. မေအးလွ တဲ့..ေလေအးခန္း ထဲမွာ..ဂိမ္းစ္ ေဆာ့ေနၾက တဲ့.. ခေလး..ေတြ။

-
ခဏေန ေတာ့.. ေခၽြးေတြ သံေတြ နဲ႕ လူတေယာက္.. ဆိုင္ထဲ ၀င္လာတယ္။ လက္ထဲမွာ လည္း စာရြက္ တရြက္ နဲ႕.. အေလာ သံုးဆယ္ ပံုစံ..။ ဆိုင္က ေကာင္ေလးကို စာရြက္ျပျပီး ေတာ့..
-

“ ကို+++ က ခိုင္း လိုက္လို႕.. ဒီ နံပတ္ နဲ႕ သူ႕ အီးေမးလ္ ကို ဖြင့္ျပီး စာရြက္ တခု ထုတ္ခဲ့ ပါတဲ့..”
-

ဆိုင္က ေကာင္ေလးက.. အေသအခ်ာ ယူ ဖတ္ျပီး.. ခပ္ဖြဖြ ရြတ္ ၾကည့္ တယ္။

-
“ ****** @ yahoo.com ”
-----
“ အင္း.. ဒါေပမဲ့.. အဲဒီ လိပ္စာ ကို ဖြင့္ဖို႕.. တကယ့္ လွ်ိဳ႕၀ွက္ နံပတ္ တခု လိုတယ္..အဲဒါေရာ ေပးလိုက္သလား..”

-

ဆိုေတာ့.. အေရးၾကီး ပံု ေပၚေနတဲ့.. ဟိုလူ ခမ်ာ..

-
“ ဟာ- မသိဘူး ဗ်ာ.. ဒါပဲ ေရးေပးလိုက္တယ္.. စာ တခု ထုတ္ခဲ့ လို႕ပဲ.. ေျပာလိုက္တယ္”

အဲဒီ မွာ.. ရြာလည္ ေတာ့တာပဲ။ အင္တာနက္ ဆိုင္ က ေကာင္ေလးက.. ရွင္းျပေလ..ဟိုလူခမ်ာ..ေခါင္းကုတ္ေလ.. ။

ကိုယ့္မွာေတာ့.. ျပံဳးလည္း ျပံဳးခ်င္.. ေလွာင္ လည္း မေလွာင္ ရက္ ဆိုသလို ျဖစ္ေနေတာ့တာပါပဲ။

+++++
-

ေနာက္တခါ.. ရန္ကုန္ ျပန္ေရာက္ေတာ့.. ဦးထြန္းလင္းျခံ လမ္းေလး ထဲက.. Wave ဆိုတဲ့ အင္တာနက္ ကေဖး ဆိုင္ ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္း ေလး ထဲ ..တခါ သြားသံုး ျဖစ္တယ္။

ဆိုင္က က်ဥ္းေတာ့..တေယာက္ နဲ႕ တေယာက္ အေတာ္နီးကပ္ ရတဲ့ ၾကားထဲ.. ေဘးက..ခေလးမ ေလးမွာ.. ဆိုင္က ေကာင္ေလး နဲ႕.. အေတာ္ အလုပ္ ရွဳပ္ ေနပံု ။ မသံုး တတ္ရွာ ဘူး ထင္ရဲ႕လို႕.. ေခတ္မီမီ ၀တ္ထားတဲ့..ရန္ကုန္စတိုင္ မိန္းမငယ္ေလး ကို တခ်က္ လွမ္းၾကည့္ ျဖစ္တယ္။ ေနာက္ေတာ့..ဆိုင္က ေကာင္ေလး လဲ..ဟိုဖက္ ေျပးလိုက္..ဒီဖက္ သြားလိုက္ နဲ႕.. အနားကို ေရာက္မလာ ေတာ့ဘူး။ ခဏ ေနေတာ့..ေကာင္မေလးက.. ေဘးက…သစ္သား အကာ ေလးကို ေခါင္း ေက်ာ္ ျပီး..

“ အမ.. က်မကို ဒါေလး ဘာသာ ျပန္ေပး ပါလား..” လို႕ ဆိုလာတယ္။

ကဲ.. ဘာေတြမ်ား.. ခက္ခဲ အလုပ္ ရွဳပ္ေန ပါလိမ့္..။ ေက်ာင္းေလွ်ာက္ တာလား။ အဂၤလိပ္စာ ကို ေသခ်ာ မဖတ္ နိုင္ လို႕ လား..ဆိုျပီး.. သူ႕ စက္ ဖန္သားျပင္ ကို ေခါင္း ျပဴ ၾကည့္ေတာ့… ခ်က္တင္း ၀င္း ဒိုးေလး ထဲ မွာ-

-
“ saunt nay mae… bae hmat taing mhar twae ma lae ” တဲ့။

ေသလို႕ရျပီ။

◦

အင္တာနက္ကေဖးကို ခံစားျခင္း