ျပံဳးျပီး လြမ္းရတဲ့ စာအုုပ္ကေလး တအုုပ္

ဂူးဂဲလ္ ရဲ႕ ဘေလာ့စေပါ့ ၾကီးမ်ား  ဘယ္ေန႕ ပိတ္ျပစ္ေတာ့ မလဲ လိုု႕  ေတြးပူ မေနေပမဲ့ လိုု႕ ၊ ဟုုိအရင္ ဘေလာ့ဂ္ ေခတ္တေခတ္ မွာ ၊ ဘေလာ့ဂ္ ယဥ္ေက်းမူေတြနဲ႕ ၊ ဘေလာ့ဂ္ ေရးေဖာ္ေရးဖက္ ေတြ ၊ ရင္းနွီးေပ်ာ္ရႊင္ ဘေလာ့ဂ္ သဘင္ ဆင္ခဲ့ ၾကတဲ့ အခ်ိန္ေတြကိုု ေတာ့ ေတြးျပီး လြမ္း ခ်င္ ေသး သည္။

အဲဒီ တုုန္းက တခ်ိဳ႕ ေရးေဖာ္ေရးဖက္ ေတြ ၊ ဘယ္ေရာက္လိုု႕ ဘယ္ေပ်ာက္ေနျပီ မသိ ။ တခ်ိဳ႕လည္း ဘေလာ့ဂ္ ဆိုုတာၾကီးကိုု ဖုုန္ကေလး ဘာေလးမ ွ်ပင္ မခါ ၾကေတာ့ ။ သံေယာဇဥ္ ၾကီးၾကီး ၊ ဇြဲၾကီးၾကီး နဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ ေတြ မွာ ၊ ပံုုမွန္ စာေတြ တင္ေနၾကေသးတဲ့ ၊ မိတ္ေဆြ တခ်ိဳ႕ ကေတာ့ ၊ ဘေလာ့ဂ္ေတြ ျပန္စည္ကားလာေအာင္ ဆိုုျပီး ၊ ခ်ဲလင့္ခ်္ ဆိုုျပီး  စိမ္ ေခၚ ေနၾက ျပန္သည္။ ဟိုုတုုန္းကေတာ့ တဂ္ဂိမ္း လိုု႕ ေခၚတာ ေပါ့ ။ အေၾကာင္းအရာ ေခါင္းစဥ္  တခုု ကိုု ၊ တေယာက္တမ်ိဳး ၀ိုုင္းေရးၾကတာမ်ိဳး ။ အခုုေတာ့ ေရးခ်င္တာေရး တခုုခုုေရး ၊ ဘေလာ့ဂ္ ေရး ရင္ ျပီးေရာ တဲ့ ။ တကယ္ေတာ့ အခုုမွ တဂ္ဂိမ္း အစစ္ ။ ေဖ့စ္ဘြတ္ ဆိုုတာၾကီး ရဲ႕  ေျမာက္ျမားလွစြာေသာ ဓါတ္ပံုုေတြ စကားသံေတြ ၊ သတင္း ေတြ အတင္းေတြ ၾကားထဲမွာ ၊ ကိုုယ္ေတြျခင္း ဆက္သြယ္မူေတြ ျပတ္ေတာက္မသြားေအာင္ ၊ တဂ္ကေလးေတြ ခ်ိတ္တြဲ ျပီး အသိေပးၾက လွမ္းေခၚရ သည္္။

အရင္တုုန္းက ဆိုုရင္ေတာ့ ဒီလူ ေတြ  မၾကား - ၾကား ေအာင္ ေအာ္ေခၚစရာ မလိုု၊  မဆံုု ဆံုု ေအာင္ ခ်ိန္းစရာ မလိုု ၊ ဘေလာ့ဂ္ မွာ ပိုု႕စ္ တခုု တင္ျပီ ဆိုုတာနဲ႕ ၊ ၀ိုုင္းအံုု ေရာက္လာၾက သည္။ နွဳတ္ဆက္ စကား မွတ္ခ်က္စကား ေတြ ဆိုုတတ္ၾကသည္။  အေျခအေန ေတြက အေတာ္ ျခားနား ကုုန္ျပီ။

အဲ့ဒီလိုု တုုန္း ၊ စာအုုပ္ကေလး တအုုပ္ ၊ စာတိုုက္ကေန ေရာက္လာ ေလ သည္။

ဆႏြင္းမကင္း သံဇကာ ကြက္ ေလး ရဲ႕ ေနာက္မွာ ၊ တေလာက လံုုးကိုု ေမ့ျပီး ၊ ငွက္ေမြးအေတာင္ေလး တခုု လိုု ၊ အေတြးေတြ ေပါ့ပါး လြန္႕လူး ေနပံုု ရတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေလး တေယာက္ ။ ပန္းခ်ီ ျမင့္ေမာင္ေက်ာ္ ရဲ႕ သရုုပ္ေဖာ္ပံုုေလး က ၊ ရိုုးရိုုးေလး နဲ႕  ခ်စ္စဖြယ္ ေကာင္း လွသလိုု ၊ မိုုးခ်ိဳသင္း မွတ္တမ္း ဆိုုတဲ့  ၊ ေခါင္းစဥ္ ေလး ကလည္း ၊ ခ်စ္စရာ ေကာင္းလွ စြာ ၊ ရိုုးရွင္း လွသည္။

ရိုုးရွင္းလွဆိုု . . .  ရိုုးဂုုဏ္ ထင္ရွား ခဲ့တဲ့  ဖန္မီးအိမ္ ကဗ်ာစာဆိုုၾကီး တင္မိုုး ရဲ႕ ၊ သူ႕ မိသားစုု နဲ႕  ေနထိုုင္ ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့  အရိုုးတကာ့ အရွင္းဆံုုး ပံုုရိပ္ေတြ ကိုု ထင္ဟပ္ ထားတဲ့ စာအုုပ္ကေလး ေပပဲ ။ စာေရးသူ ကိုုယ္တိုုင္ကလည္း ၊ သူ႕ ကိုုယ္ပိုုင္ ဘေလာ့ဂ္ ေလး မွာ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး  လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေရးခဲ့တဲ့ စာေတြ ျဖစ္တယ္လိုု႕  အမွာ ေရးထား ေလတယ္။  မိုုးခ်ိဳသင္း မွတ္တမ္း ဆိုုတဲ့ စာအုုပ္ကေလး ရဲ႕  နာမယ္ ကိုု ျမင္မွ ၊ က်မ တိုု႕ ေတြ အားလံုုး ၊ အခ်ိန္ေတြ နွစ္  အေပ်ာ္ေတြ စိမ္ ျပီး ၊ ခံုုခံုုမင္မင္ စြဲစြဲ လမ္းလမ္း  ေရးခဲ့ၾကတဲ့ ၊  ေလလွိဳင္းေပၚက စာလံုုး ေတြ ဟာ ၊ တ ဘေလာ့ဂ္ -- ေလာ့ဂ္ နဲ႕  လ ွ်ာခလုုတ္တိုုက္ေအာင္ ေခၚေနစရာ မလိုု တဲ့ ၊ က်မ တိုု႕ ေတြရဲ႕ ၊ ဘ၀ မွတ္တမ္း ၊ ျဖတ္သန္းမူ ပံုုရိပ္ ၊ ေလ့က်က္မူ သင္ခန္းစာ ေတြပဲ ဆိုုတာကိုု ၊ အေလးအနက္ တန္ဖိုုးထားမိလာတယ္။ အခုုေတာ့ မမိုုးခ်ိဳသင္း က ၊ ေလထဲက သူ႕ ရဲ႕ မွတ္တမ္းေလး ေတြ ကိုု ၊ စာအုုပ္ကေလး အျဖစ္ သိမ္းထုုပ္ မ ွ်ေ၀ ေလ ျပီ။

ေခါင္းစဥ္ ကပဲ စာေရးသူ ၊ စာေရးသူ ကိုုယ္တိုုင္ကလည္း ေခါင္းစဥ္ ျဖစ္ေနတဲ့  မိုုးခ်ိဳသင္း ဆိုုတာ ၊ တကယ္ေတာ့ ၊ ဘေလာ့ဂ္ ဆိုုတာေတြ မေပၚခင္ ကာလ ေတြ တည္းက ၊ ၀တၱဳတိုုေခတ္တေခတ္ မွာ ထြန္းလင္းခဲ့ျပီး သား စာေရးဆရာမ ။ တခ်ိန္က ျမန္မာျပည္မွာ ေအာင္ျမင္ခဲ့တဲ့ သင့္ဘ၀ မဂၢဇင္း ရဲ႕ ၊ အယ္ဒီတာ အဖြဲ႕၀င္ တေယာက္ ။ ဒါေပမဲ့ ၊ ရိုုးဂုုဏ္ကိုု ဆက္ထိန္းထားတဲ့  သူမ ဟာ ၊ အရွိအတိုုင္း ေရးၾက တဲ့ ဘေလာ့ဂ္ စာမ်က္နွာ ေတြ ေပၚ မွာ ပိုု ေပ်ာ္ပံုု ေပၚ ရဲ႕ ။

ၾကည့္ဦးေလ ။ အစဦးဆံုုး အပုုဒ္ ျဖစ္တဲ့  “ ဘေလာ့ဂါၾကီးသိုု႕ ” ဆိုုတဲ့ စာ ေလး မွာ ၊ သူမ ရဲ႕ ဖခင္ ကဗ်ာဆရာၾကီး ကိုု ေတာင္ ၊  ဘေလာ့ဂါ တေယာက္ အျဖစ္ စိတ္ကူးျပီး ေရးထားပံုုက . . .  ( သူမ ေျပာေလ့ရွိသလိုု  ) ျပံဳးျပီးဖတ္ေနလိုုက္ ရတာ ။ က်မ တိုု႕ ေတြ ၊ ဘေလာ့ဂ္ ေတြကိုု ခ်စ္ေၾကာင္း ခင္ေၾကာင္း ၊ ဘေလာ့ဂ္ ဆိုုတာ ဘယ္သိုု႕ ဘယ္ခ်မ္းသာ  - ဘာမွ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ ရွင္းျပ ေနစရာ မလိုု ။  ဘေလာ့ဂါ တေယာက္ ရဲ႕ ၊ စိတ္ေစာ အာရံုု ေတြကိုု ၊ ခ်စ္စရာေကာင္းေအာင္ အက်စ္လစ္ ဆံုုး ေဖာ္ျပ သြားေလ သည္။

အဲဒီတုုန္းက ဆိုု ၊ မမိုုးခ်ိဳသင္း ပိုု႕စ္ တပုုဒ္ တက္လာျပီ ဆိုုတာနဲ႕  ၊ အားလံုုးက တျပံဳးျပံဳး နဲ႕  ျဖစ္ၾကရသည္။ တကယ္ေတာ့ ၊ မမိုုးခ်ိဳသင္း ကိုု ၊ ဘေလာ့ဂ္ ေတြ မေရးခင္ ၊ ဟိုုး လြန္ခဲ့တဲ့ နွစ္ အစိတ္ နီးပါး ေလာက္ကတည္းက ၊ တိတ္တိတ္ကေလး လွမ္း ၾကည့္ျပီး အားက် ခဲ့ဖူး သည္ ဟုု ၊ က်မ ၀န္ခံ ထား ပါသည္။ လွိဳင္ တကၠသိုုလ္ ေက်ာင္း၀င္း ထဲက ၊ ၀မ္းအိုုသရီး စာသင္ေဆာင္ ေရွ႕ မွာ ၊ ခ်စ္ခင္သူ ေတြ ၀ိုုင္း၀ိုုင္းလည္ ေနတဲ့ ၊ စာေရးဆရာမ ေပါက္စ ေလး ဟာ ၊ က်မ  တိုု႕ ရဲ႕ စီနီယာ ဘူမိေဗဒ ေက်ာင္းသူ တေယာက္ ျဖစ္ေနသည္ေလ။  နီးရက္ နဲ႕ ေ၀းစြာ ပဲ၊  တကၠသိုုလ္ ေက်ာင္းသူဘ၀ က ခင္မင္ သိကၽြမ္းခြင့္ မရ ခဲ့ေပမဲ့ ၊ တဆင့္ စကား ေတြ ထဲမွာ ၊သူ႕ အေၾကာင္းေတြ နားေထာင္ျပီး ျပံဳး ခဲ့ ၾကရ ဘူးသည္။  လူတိုုင္းကိုု ျပံဳးေအာင္ လုုပ္နိုုင္တဲ့ သူက ၊ ကိုုယ္တိုုင္လည္း အျမဲ ျပံဳးခ်င္သည္ တဲ့ေလ ။ အဲဒါေၾကာင့္  အၾကည္ဓါတ္ေပ်ာက္မဲ့ အရာ မွန္သမ ွ် ေရွာင္ရွားေလ့ ရွိသတဲ့ ။

အခုုေတာ့ ဘေလာ့ဂ္ ဆိုုတာၾကီး ရဲ႕ ေက်းဇူး နဲ႕ ၊ ညီအမ အရင္းတမ ွ် ခင္မင္ ေနၾကျပီ မိုု႕ ၊ မမိုုးခ်ိဳသင္း ကေန ၊  မခ်ိဳသင္း  ျဖစ္ခဲ့ျပီ။  ဒီ့ထက္ ပိုုလိုု႕ ေရစက္ ဆံုုခ်င္ေတာ့ ၊ ျပီးခဲ့တဲ့ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ထဲမွာ မခ်ိဳသင္း တိုု႕ ေနထိုုင္ရာ ကယ္လီဖိုုးနီးယား ကိုု ဆိုုက္ဆိုုက္ျမိဳက္ျမိဳက္ အလည္ ေရာက္ျဖစ္ ခဲ့ေလသည္။  ျပံဳးစရာေတြကိုု နားနဲ႕ ဆတ္ဆတ္ ၾကားရေလ သည္ ။ အၾကည္ဓါတ္ေတြကိုု ကိုုယ္ေတြ႕  ကူးစက္ ခံစား ရေလသည္။ ရိုုးဂုုဏ္ ေတြကိုု မ်က္ျမင္ ရွာေတြ႕ ရေလသည္။  သူ႕ စာေတြထဲက တဆင့္ ခင္မင္ သိကၽြမ္းေနရတဲ့ ၊ သူ႕ခင္ပြန္း  ကိုုေက်ာ္၀ဏၰ ကိုုတင္ မက ၊ သူ႕ ဇတ္လိုုက္ ေၾကာင္ကေလး ေတြ ထဲက ၊  ရုုပ္ရွင္ မင္းသား လူမူေရးသူရဲေကာင္း ေက်ာ္သူ ကေတာင္ ဓါတ္ပံုု တြဲ ရိုုက္ေပးရ တဲ့ ၊ သူတိုု႕ ရဲ႕ သဲသဲလွဳပ္ သမီးေၾကာင္မေလး ၊ ဘယ္ေလာက္ ခ်စ္စရာ ေကာင္းတာကိုုလည္း ေတြ႕ ခဲ့ ရ ေလသည္ ။ LA ကိုု ေရာက္လာတဲ့ ျမန္မာ စာေပ အနုုပညာ အသိုုင္းအ၀ိုုင္းက ဧည့္သည္ မွန္သမ ွ် ကိုု ၊ မညီး မညဴ ဧည့္ခံ ေလတဲ့ သူတိုု႕ ေမာင္နွံ ရဲ႕  စံရိပ္ျငိမ္ေလး ကိုုလည္း ၊ ဘေလာ့ဂါ ညီအမ တေယာက္ အေနနဲ႕ အလည္ေရာက္ ခြင့္ ရခဲ့ေလသည္။

စိတ္ထဲမွာ ထင္ထားခဲ့တဲ့ ပံုုရိပ္ နဲ႕ အျပင္မွာ ေတြ႕ရတဲ့ မိုုးခ်ိဳသင္း  ဘာမွ သိပ္မကြာ ျခား လွေပမဲ့ လိုု႕ ၊  မယံုုနိုုင္စရာ ေကာင္းေလာက္ ေအာင္ ၊ လ်င္ျမန္ ျဖတ္လပ္  တဲ့ ၊ သူ႕ ရဲ႕  လွဳပ္ရွားမူ ေတြကိုု ၾကည့္ျပီး ၊  ေနွးတိ ေနွးတုုန္႕  နဲ႕  လစ္တာနဲ႕ အေတြး ရွိဳက္ ဖိုု႕သာ ေခ်ာင္းေနတတ္တဲ့ က်မ  ၊ တိတ္တိတ္ကေလး အတုုခိုုး ရ သည္။

ဆိုုပါေတာ့ ၊ ကားေမာင္းေနရင္း လမ္းမွားတယ္လိုု႕ ထင္ရင္ ၊  ဖ်ပ္ကနဲေတြ႕ တဲ့ လမ္းၾကားထဲ ခ်ိဳး၀င္ လိုုက္တာမ်ိဳး ။ လမ္းမွာတည္းက ထိုုင္မဲ့ စားေသာက္ဆိုုင္ ကိုု ၊ ေသခ်ာ ပိုုင္ပိုုင္ နိုုင္နိုုင္ ေရြးခ်ယ္ ထားျပီးသား ။ ဆိုုင္ထဲ ၀င္တာနဲ႕ လည္း ၊ ဧည့္သည္ေတြ ဘာမွာရမွန္း မသိ အီလည္လည္ မလုုပ္ေနခင္တည္းက ၊ Cream Chowder  ငါးခြက္ အရင္ခ်  လိုု႕  အရင္ဆံုုး တန္းမွာ လိုုက္ ျပီးသား ။ ဒီက လူေတြ အေမရိကန္ ၾကက္ေပါင္ၾကီး က သိပ္ၾကီးလြန္းလိုု႕ ဘယ္က ဖဲ့ရမွန္း မသိ ျဖစ္ ေနၾကတဲ့ အခ်ိန္မွာ ၊ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ စားျပီး လိုု႕  အေအးတခြက္ေတာင္ ေသာက္ျပီး ေနျပီ  ။  (  ဒီ စာပိုုဒ္ကေတာ့  မခ်ိဳသင္းရဲ႕ အေရးအသားမ်ိဳးကိုု အတုုခိုုးျပီး က်ီစယ္ တာပါ  း)

ျပီးေတာ့ ၊ စာေရးေကာင္းတဲ့ သူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ၊ အေျပာမေကာင္းဘူး လိုု႕  ဆိုုၾကတယ္ မဟုုတ္လား ။ မခ်ိဳသင္း ကေတာ့ ၊ သူ စာေရးတဲ့ အတိုုင္း ၊ နားေထာင္လိုု႕ ေကာင္းေအာင္ ေျပာတတ္တဲ့သူ ။ သူ႕စာေတြ ဖတ္ျပီး ျပံဳးရသလိုု ၊ သူေျပာတာေတြ နားေထာင္ျပီး ၊ ဧည့္သည္ေတြမွာ ပါးစပ္ မစိရ ။

အခုု စာအုုပ္ကေလး ထဲ မွာေတာင္ ၊ အြန္လိုုင္း စာဖတ္ပရိသတ္ ေတြ တအံုုတမ ၾကီး နဲ႕ တျပံဳးျပံဳး  ျဖစ္ေနတတ္ တဲ့ မခ်ိဳသင္း ကိုု ၊ သူ႕ ခ်စ္ခင္ပြန္း ကိုုေက်ာ္၀ဏၰက  “ ခ်ိဳသင္းက ရီစရာေတြ ေရးေနတာလား . . .” လိုု႕  ခပ္ဟန္႕ဟန္႕ ဆိုု သည္တဲ့ ။ အမ ေတြကလည္း “ နင္.. ရီစရာေတြခ်ည္း ေရးမေနနဲ႕ လိုု႕ ”  ေျပာသတဲ့ ။  တကယ္က မခ်ိဳသင္းက ရီစရာ ေတြ ေရးေနတာ မဟုုတ္ေပ ။ က်မ ထင္သည္ကေတာ့ ၊ ရိုုးစရာ ေတြ ကိုုသာ သူ ေရးေနျခင္းသာ ။ ရိုုးရွင္းတဲ့ အေၾကာင္းေလးေတြကိုု ရိုုးရိုုးသားသား ေရးျပ ထားေတာ့ ၊ ခ်စ္စရာ ေကာင္းျပီး ၊ ( သူ ေျပာသလိုုဆိုု ) ျပံဳးျပီး ဖတ္ရတဲ့ စာအုုပ္ကေလး ေပါ့ ။

ဒါေပမဲ့ ၊ စာအုုပ္တအုုပ္လံုုး ကိုု ဖတ္ျပီး သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ ၊ က်မ ဆက္ျပီး မျပံဳးေန နိုုင္ခဲ့ေပ ။  ဒီစာအုုပ္ထဲမွာ ပါတဲ့ ၊ ငယ္စဥ္ကေလးဘ၀ အပူအပင္ ကင္းမူ ေတြ ၊ မိသားစုု ဘ၀ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်ိန္ေတြ ဟာ ၊  “ မီးရထား နွင့္ ခရီးသြားျခင္း” ဆိုုတဲ့ ၊ ဆရာၾကီး တင္မိုုးရဲ႕ ကဗ်ာေလး ကိုု သရုုပ္ေဖာ္ ထားတဲ့  စာေလး လိုုပဲ ၊ တဘူတာ ျပီး တဘူတာ ၊ အေနာက္မွာ က်န္ရစ္ လိုု႕  . . . တေယာက္ျပီး တေယာက္ ဆင္းက်န္ခဲ့ ျပီ ဆိုုတာကိုု ၊ ဆင္ျခင္ နားလည္ေနမိ ရသည္။ ဆိုုရွယ္လစ္ ေခတ္ဦး - ေခတ္ေနွာင္း ၊ ၈၈ အေရးေတာ္ပံုု ကာလ ၊ ၉ ၀ ေက်ာ္ကာလ အေမွာင္ေခတ္ ေတြကိုု  ေနာက္ခံ ထားတဲ့ ၊ ဒီ မိသားစုု ဘ၀ မွတ္တမ္းေလး ထဲမွာ  ၊ ျပံဳးစရာေတြ ထဲက ေနမွ ၊  နာက်င္စရာ ေတြကိုု ရွာေတြ႕  ေနမိသည္။

တကယ္ေတာ့ ၊ စာေရးသူ ရဲ႕ ဖခင္ၾကီး ဆရာၾကီး ဦးတင္မိုုး ရဲ႕   ဘ၀ ေကာက္ေၾကာင္း ခဲျခစ္ရာ ေတြကိုု ၊ မဆြခင္ ကတည္းက ၊ က်မ တိုု႕ အားလံုုး ဖတ္ဖူး ၾကားဖူး ေနခဲ့ ၾကသည္ပဲ ။ သင့္ဘ၀ မဂၢဇင္းမွာ ၊ စိတ္၀င္တစား ဖတ္ဖူး ခဲ့တဲ့ ၊ အထက္အညာ ေ၀းလံ ေခါင္သီ လွတဲ့ ကန္ျမဲ ဇဂ်မ္း ဆိုုတဲ့ ရြာကေလးက ၊ ဆယ္တန္းကိုု ျမန္မာစာ ဂုုဏ္ထူး နဲ႕ ေအာင္ခဲ့တဲ့ ေတာသားေလး တေယာက္ကိုု ၊ ပညာေရး၀န္ၾကီး ကိုုယ္တိုုင္ စာၾကံဳ ပိုု႕ ျပီး ၊ တကၠသိုုလ္ တက္နိုုင္ေအာင္ လုုပ္ေပး ခဲ့တဲ့ ၊ ပံုုျပင္ဆန္တဲ့ တကယ့္ အျဖစ္ေတြ ။ ျမန္မာျပည္သူ ေတြ  မျမင္ဘူး မေတြ႕ဘူး ေသးတဲ့ ၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုုၾကည္ ရဲ႕   အေစာဆံုုး ျမန္မာစာေပ မိတ္ေဆြ ျဖစ္ခဲ့ တာေတြ ။ အမ်ိဳးသား ဒီမိုုကေရစီ အဖြဲ႕ ခ်ဳပ္ ရဲ႕  တည္ေထာင္စ အခ်ိန္ေတြ မွာ ၊ ကဗ်ာ ေဆာင္ပုုဒ္ ကေလးေတြ  မ်ားစြာ နဲ႕  ေဒၚေအာင္ဆန္းစုုၾကည္ ရဲ႕ လက္ရံုုးတေယာက္ အျဖစ္ ၊ ပါ၀င္ ပတ္သတ္ ေနခဲ့တာေတြ ။ ေနာက္ဆံုုး ကဗ်ာစပ္ လိုု႕  အက်ဥ္းက် သြားရွာတဲ့ ကဗ်ာဆရာၾကီး တင္မိုုး ရဲ႕   ေျမာက္ျမားလွစြာေသာ တျခား အေၾကာင္းအျခင္း ရာ ေတြ ၊ အကုုန္ မပါ ေသး တဲ့ ၊ သမီး တေယာက္ ရဲ႕ ၊ အရိုုးဆံုုး မိသားစုု မွတ္တမ္းေလးေတြ ၊ အလြမ္းစာေလးေတြ ။ 

အဲဒါေၾကာင့္ ၊ က်မ ကေတာ့ ၊ ျပံဳး ျပီး လြမ္းရ တဲ့ စာအုုပ္ကေလး လိုု႕ သာ ၊ေျပာလိုုက္ခ်င္သည္။

ဒီ စာအုုပ္ကေလး ကိုု ဖတ္ျပီးသြားေတာ့ ၊ စားပြဲ ေပၚ ခဏ ခ် ျပီး ခပ္ေ၀းေ၀းကိုု ေငးၾကည့္ ေနမိတယ္ ။ တကယ္ေတာ့ ဘ၀ ဆိုုတာၾကီး က ၊ အထူးတလည္ သီကံုုး  စပ္ဆိုု ေနဖိုု႕ မလိုု တဲ့ . . . တကူးတက ရွာေဖြ နားေထာင္ ဖိုု႕ မလိုုတဲ့ ၊ ၾကိဳတင္ ေရးစပ္ျပီးသား အလြမ္းသီခ်င္း တပုုဒ္ လိုုပင္ ။ အလြမ္းကိုု မရွာခ်င္ လိုု႕ ၊ အျပံဳးေတြ အေပ်ာ္ေတြ သီဆိုု ေနေပမဲ့ ၊  ေနာက္ဆံုုးေတာ့ အလြမ္းပိုုဒ္ နဲ႕ သာ အဆံုုးသတ္ ၾက သည္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ၊ အဲ့ဒီ လြမ္းစရာ ကိုုပင္ အရသာ တခုု လိုု ၊ တစိမ့္စိမ့္ ခံစားျခင္ၾကသည္။ စပ္ဆိုု သီကုုံုုး ခ်င္ၾကသည္။

ခုုပဲ ၾကည့္ ။ အိမ္ရဲ႕ အေ၀းမွာ ေနၾကသူျခင္း ၊ ဆံုုဖိုု႕ ခဲယဥ္းလြန္းလွ တဲ့ ၾကားက ၊  အေ၀းက အိမ္တအိမ္မွာ ရီေမာ ေပ်ာ္ရႊင္ ခဲ့ ၾက ဖူး သည္ကိုု ပင္ ၊ လြမ္းစရာ မရွိ  ရွာၾကံ လြမ္းေနမိသည္။  ေလာ့စ္အိန္ဂ်လိစ္ ျမိဳ႕ ရဲ႕  ဟိုုင္းေ၀း လမ္းမၾကီး ေပၚမွာ ၊ ဧည့္သည္ေတြကိုု ကားေမာင္း လိုုက္ပိုု႕ ရင္း ၊ ဗမာ သီခ်င္းဖြင့္မယ္ ေနာ္ လိုု႕  ခြင့္ပန္ ျပီး ၊ ကိုုေစာညိန္း ရဲ႕  သီခ်င္းတပုုဒ္ကိုု ၊ ဌါန္ ကရိုုင္းက်က် လိုုက္ ဆိုု ေနတဲ့၊ မခ်ိဳသင္း ဟာ ၊   ေဟာဒီ စာအုုပ္ထဲက မိုုးခ်ိဳသင္း  နွင့္ တူသလိုုလိုု  မတူသလိုုလိုု ။

ေကသြယ္

၅ နာရီ ၃၅ မိနစ္

ေအာက္တိုုဘာ (၁) ရက္ ၂၀၁၄

ဆက္စပ္ဖတ္ရန္-  အိပ္မက္ေတြ စီးျပီး သြားတဲ့ ခရီး   

◦

ျပံဳးျပီး လြမ္းရတဲ့ စာအုုပ္ကေလး တအုုပ္