သူမ၏လေရာင္

ခရီးတိုတခုရယ္..ရွည္လ်ားမ်ားျပားေသာ လုပ္စရာ တခုရယ္ေၾကာင့္..စာေတြ သိပ္မေရးျဖစ္တုန္း..အေဒၚကိုလဲ ေျပာထားတဲ့..ငယ္မူလက္ရာတခု ေပးဖတ္ခ်င္ပါတယ္။ ၉၄ ခု ၀န္းက်င္က..ေရးခဲ့တယ္လို႕ထင္ပါတယ္။ ရက္စြဲ မတပ္ခဲ့မိတာလည္း..ေပါ့ေရာ့မေသခ်ာ တဲ့ အားနည္းခ်က္ တခုပါပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက..အဲဒီလိုမ်ိဳး တပုဒ္ ေရးခဲ့တာေတာ့..မွတ္မိတယ္။ ဟိုတေလာကမွ..ပထမဆံုးမ်ား ရွာပံုေတာ္ဖြင့္ရင္း..လႊင့္မျပစ္ခဲ့မိတဲ့..စာရြက္အေဟာင္း ေလးေတြထဲက..ျပန္ေတြ႕လိုက္တာပါ။ ပန္းခ်ီေလးကို လည္း..ကိုေအာင္သာငယ္ ဆီမွာ ျမင္ကတည္းက.. အေတာ္္..ႏွစ္သက္လွသမို႕.. ဒီစာေလးနဲ႕လည္း လိုက္ဖက္လွသမို႕.. ဒီစာ တင္ျဖစ္ရင္ေတာ့..ေတာင္းျပီး သံုးဦးမယ္လို႕.. ေတြးထားတာ။ ပံုအတြက္..ေက်းဇူးပါပဲ- ကိုေအာင္သာငယ္။

++++++++

သူမ၏လေရာင္

ပန္းခ်ီ - ည..လ နဲ႕ျပတင္း

လျပည့္ညတည၏ သဏၭန္သည္..ထိုလေရာင္ေၾကာင့္ပင္.. ၀င္းပစြာ ထင္ရွားလြန္းေနသည္။

အုန္းပင္မ်ားႏွင့္ ထိစပ္လ်က္ရွိေသာ..အေနာက္ဖက္ ေကာင္းကင္မွ..ခပ္၀ါး၀ါး တိမ္ခိုး တိမ္ေငြ႕တို႕ကို..သတိျပဳနိုင္ဖို႕ပင္..ခဲယဥ္းလြန္း လွေပသည္။

လေရာင္သည္ စိတ္ကူးယဥ္ခ်င္စရာ ေကာင္းလြန္းလွပါလား...

ဒီျပတင္းေပါက္၌ သူမ ရပ္ေနခဲ့သည္မွာ.. အဘယ္မွ် ၾကာျပီနည္း...

အိမ္ေခါင္မိုးမ်ားၾကားမွ..လမင္းၾကီး ျဖည္းညွင္းစြာ ထြက္ျပဴစ အခ်ိန္မွသည္..တေလာကလံုး..အိပ္ေမာက်ေနေသာ.. ယခု..သန္းေခါင္ယံ အခ်ိန္ထိ..သူမ ..ဒီေနရာမွာ..ရပ္ေနခဲ့သည္ပဲ..

သူမက..လေရာင္ကို ႏွစ္လို လွသည္ေလ..
လေရာင္သည္သာ..သူမအတြက္..တခုတည္းေသာ..ႏွစ္သိမ့္ ေျဖေျဖာက္စရာ..ေပ်ာ္ရႊင္ ေက်နပ္ဖြယ္ရာ..ျပီးေတာ့..၀မ္းနည္းေၾကကြဲဖြယ္ရာ..

ထို႕ေၾကာင့္ပင္..လသာရက္မ်ားသည္..သူမအတြက္..တာ၀န္အေက်ဆံုး ေန႕မ်ား ျဖစ္လ်က္ရွိေပသည္။

++++++

သူမက..စိတ္ကူးယဥ္လြန္း သည္တဲ့...
သူမ ၏ အေဒၚက..ဤသို႕သာ ရွဳျမင္ေလသည္။ သူမ၏ ဖခင္ကေတာ့..ညေန၀ိုင္းဖြဲ႕ေနက် အေပါင္းအသင္းေတြ ၾကားမွာ .. ` ငါ့သမီးကို ၾကည့္ရတာ..သနားစရာထက္..ပ်င္းဖို႕ ေကာင္းလြန္းသကြာ...´ ဟု - အဆက္အစပ္ မရွိ ေျပာတတ္၏။

ဘယ္လို မွတ္ခ်က္မ်ိဳးကိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္.. သူမသည္..တိတ္ဆိတ္စြာ..လက္ခံခဲ့သည္သာ...။ တိတ္ဆိတ္ျခင္းသည္..သူမ၏ ဘာသာစကား တခု ျဖစ္ခဲ့သည္မွာ..အေတာ္ ၾကာျပီ မဟုတ္လား..။

သူမ ေခါင္းေပၚ တဲ့တဲ့ တြင္ ေရာက္ေနေသာ ..ရႊန္းျမလြန္းေသာ လေရာင္ကို..ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့မည့္ အလား..တရွိဳက္မက္မက္..ခံစားေနမိသည္။ ထိုခဏတြင္ပင္.. မိုးေငြ႕ စြတ္ေသာ..ေလတသုတ္သည္.. ျပတင္းေပါက္မွ တဆင့္..သူမ၏ မ်က္ႏွာကို..ဆံႏြယ္တို႕ျဖင့္..ပြတ္သပ္ ရစ္ပတ္သြားေစသည္။ မထိန္းနိုင္ မသိမ္းနိုင္...ေခ်ဆတ္လိုက္ေသာ..သူမ၏ ႏွာေခ်သံသည္.. တိတ္ဆိတ္လြန္းေသာ..ပတ္၀န္းက်င္ကို..အတန္ငယ္..ရိုက္ခတ္သြားေလသလား...

ခပ္လွမ္းလွမ္းရွိ.. သူမ၏ အေဒၚထံမွ..ထြက္ေပၚလာေသာ..မပီမသ..အိပ္ခ်င္မူးတူး ေမးခြန္းကို..တိတ္ဆိတ္စြာပင္..တံု႕ျပန္လိုက္သည္။ သူမ၏ ဖခင္ထံမွ...တခါတရံ ၾကားေနရေသာ..ေဟာက္သံ တခ်ိဳ႕တေလမွ တပါး..ပတ္၀န္းက်င္ တခုလံုး..ျပန္လည္ တိတ္ဆိတ္သြားျပန္သည္။ ထို႕အတူ.. လေရာင္သည္လဲ.. သာျမဲသာဆဲပင္...။

သူမသည္..လ၏ တိက် ၀ိုင္းစက္လွေသာ အနားသတ္ မ်ဥ္းတေလွ်ာက္ကို..ႏွစ္သက္ အံ့ၾသစြာ..ေငးစိုက္ ၾကည့္ေနရင္းမွ.. လစက္၀န္းျဖင့္..ေသသပ္စြာ..ေဘာင္ခတ္ထားေသာ..မပီ၀ိုး၀ါး မဲညို႕ညိဳ႕ ပံုသဏၭန္တို႕သည္..သူမ၏ အျမင္၌..ထင္ရွားလာသလိုလို..မွဳန္၀ါးသြားသလိုလို..

သူမငယ္စဥ္ကေတာ့..ထိုပံုရိပ္မ်ားသည္..ဆန္ဖြပ္ေသာ အဖိုးအို ႏွင့္..ယုန္ကေလး တေကာင္ ျဖစ္သည္ဟု..တကယ္ပင္..မွတ္ယူခဲ့မိသည္။

လသာညမ်ား၌.. သူမ၏ မိခင္သည္..ထိုပံုျပင္ကိုသာ..ထပ္ကာတလဲလဲ အမ်ိဳးမ်ိဳး ဖြဲ႕ႏြဲ႕ေျပာဆို တတ္သည္ေလ..။ သူမတို႕ ေမာင္ႏွမကလဲ.. အၾကိမ္တိုင္းမွာ..မရိုးနိုင္ပဲ..ႏွစ္သက္ စြဲျမဲစြာ..နားေထာင္ခဲ့သည္သာ..။ ထိုစဥ္က..သူမ၏ မိခင္သည္ ရွည္လ်ား နက္ေမွာင္ေသာ ဆံပင္..ျဖဴ၀င္းေသာ အသားအေရ တို႕ျဖင့္..တင့္တယ္လွေသာ..မိန္းမရြယ္တေယာက္ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ဤျမိဳ႕ငယ္ေလး၌ေတာ့..အရာရွိငယ္ တေယာက္ျဖစ္ေသာ..သူမ၏ ဖခင္ ႏွင့္ ရုပ္ရည္ ေခ်ာေမာေသာ..မိခင္တို႕သည္..အေတာ္အသင့္ လူသိမ်ားခဲ့ၾကေလသည္။

သူမ ေနာက္ဆံုးျမင္ေတြ႕ခဲ့ရေသာ..မိခင္သည္..ရွည္လား နက္ေမွာင္ေသာ..ဆံပင္မ်ားက..ေျပေလ်ာ့ ရွဳပ္ေထြးကာ..ေသြးမ်ားျဖင့္ က်ပ္ခဲလ်က္..ျဖဴ၀င္းေသာ မ်က္ႏွာ၌ ျမင္မေကာင္းေလာက္ေအာင္.. ေသြးမ်ား စြန္းထင္းလ်က္..။ ေသြးမ်ားျဖင့္ လူးလ်က္ရွိေသာ ေမာင္ငယ္ေလးအား..ေထြးပိုက္လ်က္..။ ေသြးမ်ားသည္သာ.. ေနရာတိုင္းမွာ..ဖံုးလႊမ္းလ်က္.. ျပီးေတာ့..ေသြးေတြ.. ။ ျပီးေတာ့လည္း..ေသြးမ်ားသာ။

ထိုစဥ္က.. ေနာက္ဆံုးအၾကိမ္ အျဖစ္..သူမ၏ ႏွုတ္ခမ္းမွ.. မည္သည့္စကားလံုး ေတြမ်ား..ထြက္ေပၚ ခဲ့ေသးသည္လဲ..

အိုး---- သူမ..အသံတိတ္ ငိုညည္း လိုက္ မိေတာ့သည္။

ရင္ထဲ၌ အဆမတန္..ေလးလံ မြန္းက်ပ္လာကာ.. ဦးေခါင္း အထက္ပိုင္း တခုလံုး..တင္းက်ပ္ ကိုက္ခဲလာသည္။

သူမ- ငိုပင္ မငိုတတ္ေတာ့ဘူးလား.. ငိုစရာ မ်က္ရည္မ်ား နည္းပါးသြားသည္လား..။
ေဆာက္တည္ရာ မရလြန္းစြာ.. ျပတင္းေပါက္ ေဘာင္ကို.. တင္းက်ပ္စြာ ဆုပ္ကိုင္လ်က္..လကို..နစ္နစ္စူးစူး.. ရူသြပ္စြာ ေမာ့ၾကည့္လိုက္မိသည္။ လေရာင္သည္..ေအးျမမူ ႏွင့္ ေႏြးေထြးမူကို..တျပိဳင္ထဲ..ေပးစြမ္းနိုင္သည္လား..။ ေသခ်ာတာကေတာ့.. ပို၍ ေအးလာေသာ..ေလ၏အေတြ႕သည္.. အနည္းငယ္ေတာ့..ေပါ့ပါး လန္းဆန္းသြားေစသည္။

ဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြကို..သူမ မေတြးခ်င္ပါ..။
အေတြးအာရံု.. အျမင္အာရံု..အၾကားအာရံု တို႕မွ..ခါးသီး စက္ဆုပ္စြာ..အျပီတိုင္း ေမာင္းထုတ္ ဖယ္ရွား ျပစ္လိုက္ခ်င္ပါသည္။

သုိ႕ေပမဲ့..လေရာင္သည္..သူမအား..အရာရာကို သတိရ ေနေစျပန္သည္။

ခပ္သြက္သြက္ ေျပးေဆာ့သြားေသာ..ေလအေ၀ွ႕တြင္..လေရာင္ျဖာေနေသာ..သစ္ရြက္တခ်ိဳ႕၏ တိုးညွင္းေသာ အခ်င္းခ်င္း ပြတ္တိုက္သံ တို႕သည္..အတန္ငယ္ ေျခာက္ျခားစရာ ေကာင္းေနသည္။ လေရာင္၏ ေအာက္၌.. ပကတိ အကာအကြယ္မဲ့ေနေသာ..အိမ္ေခါင္မိုး မ်ားကို..သူမသည္..အဓိပၸါယ္မဲ့စြာ..ေငးစိုက္ ေရတြက္ ၾကည့္ေနမိျပန္သည္။

ဒီ အိမ္ေခါင္မိုးေတြ ေအာက္မွာပင္.. လူတို႕သည္..ကံတရား အမ်ိဳးမ်ိဳး ႏွင့္..ခိုနားရပ္တည္ ေနၾကသည္ကို..ေလးနက္စြာ..နားလည္မိ လာသည္။ ထိုအထဲမွာမွ...ကံၾကမၼာ ဆိုသည္မွာ..ကံတရား၏ ကြဲျပားျခားနားေသာ..ပံုသဏၭန္ တမ်ိဳးျဖစ္မွန္းကိုလဲ..သိခဲ့ဖူးေလျပီ။

ထိုကံၾကမၼာ ႏွင့္..သူမ- နဖူးေတြ..ဒူးေတြ႕..စတင္ ေတြ႕ဆံု ရင္ဆိုင္ခဲ့ရေသာ..အခ်ိန္ကာလမ်ားမွသည္.. ယေန႕အထိ..သူမသည္..ကံတရားကို..တြင္တြင္ၾကီးသာ..ယံုၾကည္လ်က္..အညံ့ခံ အရွံဳးေပးခဲ့ေလျပီ...။

မိခင္ ႏွင့္ ေမာင္ငယ္ေလး..ကားေမွာက္ ေသဆံုးရျခင္းမွာ..ကံဆိုးလြန္းလို႕တဲ့.. သူမတို႕ မိသားစု ကံၾကမၼာငင္သည္တဲ့...။ ျပီးေတာ့..သူမ- ေသကံ မေရာက္ ခဲ့ေပမဲ့... အတိတ္ကံ ေၾကာင့္တဲ့..။

မ်ားျပားလြန္းေသာ..ကံသတ္မွတ္ခ်က္ မ်ားေအာက္၌.. သူမ- ရုန္းမထြက္နိုင္ေအာင္..ရွိခဲ့သည္။ ဒါေၾကာင့္လဲ.. ေလထဲမွာ လြင့္ပါးေနတဲ့..လဲပြင့္ေလး တပြင့္လိုပင္.. သူမ၏ ဘ၀တခုလံုးကို.. ကံတရား၏ စီမံရာ အတိုင္း..အလိုက္သင့္ စုန္ေမွ်ာ၍ သာ..ေနခဲ့ေတာ့သည္။ ေနာက္ဆံုး..လမင္းၾကီးသည္ပင္.. ကံတရားက..စီမံထားေသာ..သူမ၏ တခုတည္းေသာ..ႏွစ္သိမ့္ ေျဖေဖ်ာက္စရာ..ျဖစ္ေနနိုင္သည္ေလ...။

ပခံုးေပၚမွ ေက်ာ္၍..ရင္ခြင္ေပၚ၌ ေ၀့၀ဲကာ...လေရာင္တို႕ျဖင့္..နက္ေမွာင္ ရႊန္းစိုေနေသာ..ဆံႏြယ္ ေထြးေထြး တို႕သည္ပင္..ကံတရားက..သူမအား..တပ္ဆင္ေပးခဲ့သည္လား..။ ျပင္ပ ေနေရာင္၏ ထိေတြ႕မူတို႕..နည္းလြန္းမက..နည္းလြန္းလွေသာ..သူမ၏ အသားအေရ တို႕သည္.. လေရာင္ ေအာက္တြင္..စကားပန္းေလး တပြင့္လိုပင္..ဆြတ္ဆြတ္ျဖူ လ်က္ ရွိေတာ့သည္။

ငယ္တုန္းကဆိုလွ်င္..မိခင္က.. သူမ၏ ဆံႏြယ္တို႕ကို..ရွင္းလင္း ဖီးသင္ေပးတိုင္း..ေက်နပ္ဂုဏ္ယူ ျမဲျဖစ္သည္။
` ကံတရားက ေပးတဲ့ လက္ေဆာင္ဟာ..သမီးအတြက္..တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ..ၾကည္နူးသာယာမူေတြကို..ဖန္တီးနိုင္မွာပါ..´ တဲ့။ အဲဒီတုနး္ကေတာ့..သူမ - တကယ့္ကို နားမလည္နုိင္ခဲ့ေပ..။ အခုေတာ့ေရာ..မိန္းမပ်ိဳတေယာက္ရဲ႕.. တင့္တယ္ လွပမူသည္..သူမအတြက္.. ဘယ္လိုနည္းႏွင့္.. အဓိပၸါယ္ ရွိေနေသးသနည္း..။

မၾကာ မၾကာဆိုသလိုေတာ့.. သူမ၏ အေဒၚသည္.အညိဳေရာင္ သံေသတၱာၾကီး ထဲမွ.. လံုျခည္တခ်ိဳ႕ကို..ထုတ္၍ သူမအား ၀တ္ဆင္ေစသည္။ တကယ္ေတာ့..အဲဒီ အညိဳေရာင္ သံေသတၱာၾကီးသည္..သူမမိခင္၏ ေသတၱာၾကီး ျဖစ္၍.. အေဒၚ မိေထြးဘ၀ သို႕ ေျပာင္းလဲသည့္ ေန႕မွစ၍.. သူမတို႕ သားအဖ၏ ၀ဋ္ဒုကၡ
တို႕ႏွင့္အတူ..ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ အခုေတာ့..သူမ အေဒၚ၏ ျငီးျငဴသံ တို႕သည္လဲ..ေတးတပုဒ္ထက္ပင္..ယဥ္ပါးလာေစခဲ့ျပီ။

သူမ၏ ဖခင္ အပ္ေသာ..သာမာန္ အရာရွိ တေယာက္၏ မေလာက္ငွေသာ လစာသည္.. သူမ အေဒၚအတြက္ေတာ့..စိတ္ပ်က္ဖြယ္..ရွဳပ္ေထြးေသာ..ေစ်းစာရင္း စာရြက္ တရြက္ ကိုသာ ျဖစ္ေစခဲ့သည္။

စိတ္ညစ္လို႕ အရက္ေသာက္သည္တဲ့...။ အရက္ကို..ႏွစ္ျခိဳက္စြာ ေသာက္ေလ့ ရွိေသာ ဖခင္၏ အေၾကာင္းျပခ်က္ တို႕သည္..အိမ္အျပန္ ေျခလွမ္းမ်ား နွင့္အတူ..သူမတို႕တူ၀ရီး အတြက္..စိတ္တိုေတာင္း ညစ္ညဴးဖြယ္ရာ ညေနမ်ားသာ။ သို႕ေပမဲ့.. ဖခင္၏ ေတြေ၀ ေလးနက္ေသာ မွံဳမိွဳင္းမွိဳင္း အၾကည့္ေတြကိုေတာ့..သူမ ရင္မဆိုင္ခ်င္ပါ။ ဖခင္အတြက္.. သူမသည္..၀န္ထုပ္ ၀န္ပိုးၾကီး တခုလား.. ဒါမွမဟုတ္.. ဆိုး၀ါးေသာ အတိတ္၏ အၾကြင္းအက်န္ အမွတ္တရ တခုလား..။ ေသခ်ာတာကေတာ့..ထိုလူသား သံုးဦး ေပါင္းစပ္ တည္ေနပံုသည္.. အံမ၀င္ ဂြင္မက်ေသာ..ရုပ္ပံုမေပၚလြင္သည့္..အရုပ္ဆက္ကားခ်ပ္ တခုသာ ျဖစ္ေလေတာ့သည္။

သက္ျပင္းခ်သံသည္..တိတ္ဆိတ္လြန္းေသာ..ပတ္၀န္းက်င္၌.. အသံလွိဳင္းတခုအျဖစ္..သိသိသာသာ ..

ထိုအခိုက္မွာပင္..ညိဳ႕ကနဲျဖစ္သြားေသာ..ပတ္၀န္းက်င္ေၾကာင့္..သူမ-လကို စိုးရိမ္ၾကီးစြာ..ေမာ့ၾကည့္လိုက္မိသည္။

တိမ္တခ်ိဳ႕..လေပၚမွ..လ်င္လ်င္ျမန္ျမန္..ျဖတ္သန္းသြားေနသည္ကို..ျမင္ရသည္။ ဒီလျပည့္ညက.. တိမ္မစင္ပါလား။ ထို႕ေနာက္မွာေတာ့.. လသည္..ပို၍ပင္..သန္႕စင္ ၀င္းပသြားသလို.. ။

သို႕ေပမဲ့.. အေတာ္အတန္ ျမင့္သြားျပီ ျဖစ္ေသာ..လေရာင္သည္..ျပတင္းေပါက္ေဘာင္ ကို ေမးတင္ကာ..သူမ-ကိုယ္ေပၚ၌.. တ၀က္တပ်က္သာ..က်န္ရွိေနေတာ့၏။ ယေန႕ညေလး အတြက္..ဆုတ္ခြါေတာ့မည့္ လေရာင္ကို.. သူမ ႏွေျမာေနမိသည္။ သန္းေခါင္ေက်ာ္လ၏ ႏွဳတ္ဆက္အလင္းသည္.. ပိုလို႕သာ ၀င္းပေနေတာ့သည္။ မီးခိုးေဖ်ာ့ေရာင္..တိမ္သားတခ်ိဳ႕ ၏ ေခ်ာင္းေျမာင္းမူ ကိုလည္း..စိုးရိမ္ေနမိျပန္သည္။ ျဖစ္နိုင္လွ်င္.. ညေလးကို..ကုန္ဆံုးမသြားေစခ်င္ပါ။ သို႕ေပမဲ့..လသည္..အျပန္ခရီးကို စတင္ရန္.. အေနာက္ဖက္ ေကာင္းကင္ဆီသို႕..ဦးတည္ေနေပါ့..။

လူတို႕သည္..သူမ ကဲ့သို႕ပင္..လေရာင္ကို ႏွစ္သက္ခံုမင္စြာ..ေစာင့္ေမွ်ာ္ခံစား တက္ၾကေပမဲ့.. သူမလိုေတာ့..လ၏ အျပန္ခရီးကိုပါ.. စိတ္ရွည္စြာ..ေစာင့္ဆိုင္း ႏွဳတ္ဆက္ရန္ကိုေတာ့.. ေမ့ေလ်ာ့စြာ..လ်စ္လ်ဴ ရွဳနိုင္ၾကေလသည္။

ေအးျမေသာ..ေလအေ၀ွ႕၌..ရနံ႕တခုသည္..သူမ အာရံုကို လွဳပ္ႏွိဳး သြားေစသည္။ စပယ္ပန္းေတြကို..သူမ ေမ့ေလ်ာ့ေန ခဲ့သည္ပဲ။ ျပတင္းေပါက္မွ ေက်ာ္၍ အိမ္ေရွ႕ ကြက္လပ္ရွိ..စပယ္ရံု တို႕ကို..ရွက္ရြံ႕ အားနာစြာ..လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္မိသည္။

ၾကည့္ပါအံုး..လေရာင္ေအာက္မွာ..စပယ္ေတြ..ေဖြးေဖြးလွဳပ္ ေနလိုက္ၾကတာ...
တကယ္ေတာ့.. အဲဒီ စပယ္ပန္းရံု ကေလးသည္..သူမကို စိတ္ခ်မ္းသာမူ ေပးစြမ္းနိုင္ေသာ..ဤအိမ္ရွိ တခုတည္းေသာ..အရာသာ ျဖစ္ေပသည္။ သို႕ေသာ္လဲ..လျပည့္ညမ်ား၌မူ..သူမသည္..စပယ္ရံုကေလးကို ေမ့ေလ်ာ့ျမဲ..။

တခ်ိန္ခ်ိန္ အတြက္..စပယ္ပန္း တို႕၏ အေရာင္သည္..လေရာင္သာ ျဖစ္၍.. စပယ္ပန္း တို႕၏ ရနံ႕သည္လည္း..လေရာင္၏ ေအးျမမူမ်ိဳးသာ ျဖစ္ေၾကာင္း..သူမသည္..ႏွစ္သက္ ၾကည္နူးစြာ ေတြးလိုက္မိသည္။

သူမ၏ ခ်စ္သူသာ ရွိလွ်င္.. စိတ္ကူးယဥ္လြန္းသည္ ဟု..ဆိုျပန္ေလ မလား.. ဒါမွမဟုတ္..သူမ၏ ေခါင္းကို အသာအယာ ပုတ္လ်က္.. အရူးမေလး ဟု ေျပာေလမလား..

လေရာင္၏ အရိပ္တို႕ျဖင့္..တ၀က္တပ်က္..အုပ္မိုးလ်က္ ရွိေသာ..သူမ၏ ႏွဳတ္ခမ္း ပါးပါးေလးတြင္ အျပံဳးေလ်ာ့ေလ်ာ့ တခု..ေ၀့၀ဲ ျငိတြယ္လာသည္။ လ၏ ေရာင္ျပန္အဟပ္တြင္.. လင္းလက္စြာ.. ေတာက္ပသြားေသာ..မ်က္ဆံ နက္နက္ကေလး မ်ားႏွင့္အတူ.. သူမ၏ ႏွလံုးသားတို႕သည္လဲ.. လ်င္ျမန္စြာ..ေႏြးေထြး..လွဳပ္ရွား လာေလသည္။ ခ်စ္သူ အေၾကာင္း ေတြးမိေလတိုင္း.. သာယာစြာ.. ရင္ခုန္ လွိဳက္ေမာရျခင္းသည္.. လျပည့္ညတို႕၏ အစိတ္အပိုင္း တခုသာ ျဖစ္ေခ်သည္။

သူမသည္..လေရာင္၏ မာယာကို စိတ္ခ် ယံုၾကည္လ်က္သာ..ခ်စ္သူအေၾကာင္းကို..ေတြးေနမိေတာ့သည္။ တကယ္ဆိုလွ်င္.. လေရာင္သည္..ႏွလံုးသား ရွိေသာ..လူသားတိုင္းအား..စိတ္ကူးယဥ္ ေစတတက္သည္ကို.. ခ်စ္သူ- နားလည္ ေပးသင့္ပါသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္.. ခ်စ္သူသည္..သူမအား..အရာရာ..ခြင့္လႊတ္ အလိုလိုက္ မည္သာပင္..။

ပီျပင္စြာ မၾကားလိုက္ရ ေသာ္လည္း.. သူမ၏ ႏွဳတ္ခမ္းမ်ား ကေတာ့.. ` ေမာင္´ ဟု အေသအခ်ာ..ပြင့္အာသြားခဲ့သည္။

`ေမာင္´ လို႕ေခၚသည္ကို.. ခ်စ္သူက..ႏွစ္သက္ ပါမည္လား..။ ဒါကိုလည္း..သူမ ပူပန္မိေသးသည္။ ေမာင့္ကို သူမ..အရမ္းခ်စ္သည္ေလ.. ။ေမာင္- မႏွစ္သက္ေသာ အရာဆိုလွ်င္.. အေတြးတခု အျဖစ္နဲ႕ေတာင္..ရွိမေနခ်င္ပါ...။

အခုလို..လေရာင္ ရႊန္းျမ ေအာက္တြင္..ေမာင္နဲ႕ အတူသာ ရွိေနလွ်င္.. ေမာင္က..သူမရဲ႕ ဆံႏြယ္ အိအိေလးေတြကို..ရစ္ပတ္ ေဆာ့ကစားရင္း.. သူမရဲ႕ နဖူးျပင္ကို..ခပ္ဖြဖြ နမ္းမွာေပါ့...။ ဒါမွမဟုတ္...သူမရဲ႕ လက္ကေလးေတြကို..မလြတ္တမ္း ဆုပ္ကိုင္ထားရင္း.. လမင္းၾကီးကို ႏွစ္ေယာက္အတူ.. ၾကည့္ေနမိၾကမည္လား...။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္.. သူမသည္.. ေမာင္ႏွင့္အတူ.. ရွိေနလွ်င္.. ေပ်ာ္မည္သာ..။ ေမာင္ ႏွင့္အတူ သူမ ေနခ်င္လွေပျပီ။ ဒါဆိုလွ်င္.. ျငီးေငြ႕စရာေကာင္းလွတဲ့.. ဒီ အိမ္ကေလးကေန.. အျပီးတိုင္..ခြဲခြါ သြားနိုင္ ေတာ့မည္။ သူမ၏ စိတ္ပ်က္စရာ ဘ၀ၾကီးကိုလဲ.. တနည္းတဖံု..ေျပာင္းလဲ ျပစ္နိုင္ျပီ။

ေမာင္ နဲ႕ သူမရဲ႕ အိမ္ေလး မွာလည္း..လျပည့္ညတိုင္း..လေရာင္ကို ခံစားနိုင္ဖို႕.. အခုလို..ျပတင္းေပါက္ေလး တေပါက္ေတာ့..အေသအခ်ာ..ရွိရမည္ေပါ့..။ ျပီးေတာ့.. လေရာင္နဲ႕ တူတဲ့..စပယ္ပန္းကေလး ေတြရွိဖို႕.. စပယ္ရံုေလး တရံုလည္း..စိုက္ရမည္။ ျပတင္းေပါက္ကေလးမွာ..အတူထိုင္ရင္း..စပယ္ရနံ႕ေတြကို..ရွဳရွိဳက္ကာ..လေရာင္ကို ခံစားၾကမည္။

တခါတေလ.. လရဲ႕ ညိဳ႕မွိဳင္းမွိဳင္း..အရိပ္သဏၭန္ေတြက.. အဖိုးအို နဲ႕ယုန္ကေလး အျဖစ္..သူမကို..လြမ္းဆြတ္ နာက်င္ ေစရင္ေကာ....

ေမာင့္ရင္ခြင္က်ယ္ၾကီးထဲမွာ.. မ်က္ႏွာအပ္ျပီး.. ၀မ္းနည္းစြာ ငိုေၾကြးျပစ္လိုက္မွာေပါ့..။ ေမာင္ကလဲ.. မ်က္ရည္ေတြကို..တယုတယ သုတ္ေပးရင္း..သူမရဲ႕.. အတိတ္ဆိုးေတြကို..စနစ္တက်.. သိမ္းဆည္းေပးမွာပင္... အနာဂါတ္ကိုသာ..ဦးေဆာင္ လမ္းျပေပးမွာပင္...။ ေမာင့္ရင္ခြင္သည္သာ..သူမအတြက္..အလံုျခံဳဆံုး ေနရာတခု ျဖစ္ေတာ့သည္။

ေနာင္ဆိုလွ်င္.. လေရာင္ျဖာက်ေနတဲ့..ျပတင္းေပါက္ကေလးမွာ..ထိုင္ေနတဲ့..သူမတို႕ ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ..သား နဲ႕သမီးပါ..ရွိလာၾကအံုးမည္.. အဲဒီ အခ်ိန္က်ရင္.. သားတို႕သမီးတို႕က.. ဆန္ဖြပ္တဲ့ အဖိုးအို နဲ႕ယုန္ကေလး အေၾကာင္းကို ႏွစ္သက္ၾကပါဦးေတာ့မလား...ေမာင္ကေရာ.. လ၏ အျပန္ခရီးကို..ႏွဳတ္ဆက္ဖို႕..သူမနဲ႕အတူ..စိတ္ရွည္ ေစာင့္ဆိုင္း နိုင္ပါေတာ့မလား....။

ရုတ္တရက္ပင္..ေအးစက္ေသာ..အထိအေတြ႕မ်ား..က်ေရာက္လာသည္။

သူမ သတိထားမိခ်ိန္မွာေတာ့..ေကာင္းကင္ တခုလံုး..တိမ္ညိဳ တိမ္မဲတို႕ျဖင့္..ပိန္းပိတ္ေအာင္ ေမွာင္ေနေတာ့သည္။ သူမသည္..ေျခာက္အိမ္မက္မွ..လြန္ေျမာက္လာသူ တေယာက္လို.. ေမာပန္း ထိတ္လန္႕ေနသည္။

လေရာင္ေတြ..ဘယ္ဆီကို ေရာက္သြားျပီလဲ... သူမ၏ လေရာင္...သူမ၏ ေအးျမ၀င္းပေသာ..လေရာင္း..ၾကည္နူးသာယာဖြယ္..လေရာင္...

အေနာက္ဖက္ ေကာင္းကင္ယံ မွ ေပ်က္ကြယ္သြားေသာ..လ၏ လ်င္ျမန္မူကိုသာ..မခ်င့္မရဲ ႏွင့္..ႏွေျမ သတ ေနမိေတာ့သည္။ လေရာင္ကို..သူမ..ေအးခ်မ္းျငိမ္သက္စြာ..ႏွုတ္မဆက္ရေတာ့ျပီ။ သူမ၏ အေတြးအာရံု တို႕သည္ေရာ.. လေရာင္ကပင္..ယူငင္ သယ္ေဆာင္ သြားျပီလား.. မိုးေရစက္ေတြ ေအာက္မွာပင္.. နစ္ျမဳတ္ ေပ်က္ကြယ္သြားျပီလား..။

သူမ၏ မ်က္ႏွာေပၚ သို႕..ပက္ဖ်န္းေနေသာ..မိုးေရစက္တို႕၏ အထိအေတြ႕သည္..ပိုလို႕ေတာင္..အရွိန္ျပင္းလာသည္။ မၾကာေသးခင္ကပင္.. သူမနဲ႕အတူ..လေရာင္ေအာက္မွာ..ျငိမ္သက္ ေအးခ်မ္း ေနခဲ့တဲ့..ပတ္၀န္းက်င္သည္..အခုေတာ့..မိုးေရေတြထဲ မွာ..ေၾကာက္လန္႕တၾကား..ယိမ္းထိုးလွဳပ္ရွား ေနၾကျပန္ ျပီ..။ ေလျပင္းတခ်က္ ၏ ျမည္ဟီး အေ၀ွ႕တြင္.. မိုးသံတို႕သည္.. ပို၍ပင္..ဆူညံ..ရြာသြန္းလာေတာ့သည္။

လမ္းထိပ္ ကင္းတဲ မွ ေခါက္လိုက္ေသာ..သံေခ်ာင္းသံ ေလးခ်က္ ႏွင့္အတူ.. သူမအေဒၚ၏ ျမည္တြန္သံ သည္..မိုးသံေတြ ေအာက္မွာ..ခပ္သဲ့သဲ့။ ယေန႕ည အတြက္..သူမ- အိပ္စရာမွ မလိုေတာ့ျပီပဲ...။ မၾကာခင္မွာပင္.. ေန႕သစ္တခု ေရာက္ရွိ လာေတာ့မည္။

ဒီျပတင္းေပါက္ ကေလးကိုလည္း..ပိတ္စရာ မလိုပါ။ မိုးေရ တို႕ျဖင့္..စိုရႊဲေနေသာ..အျဖစ္က.. သူမသည္..သူမ၏ ေနရာမွန္မွာသာ..ရွိေနေၾကာင္း..ေသခ်ာေစသည္..မဟုတ္လား..။

မနက္ျဖန္..ျပီးေတာ့..မနက္ျဖန္ ရဲ႕ မနက္ျဖန္မ်ားအတြက္..သူမသည္..ဒီအိမ္ကေလး မွာပင္..စကားသံ တို႕ တိတ္ဆိတ္စြာ...ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းတို႕.. ဆိတ္သုဥ္းစြာ ျဖင့္..ခံစားခ်က္ေတြ..ကင္းမဲ့ေနရ အံုးမည္ပဲ..အထီးက်န္ေနရ အံုးမည္ပဲ..။

သူမသည္..အတားအဆီးမဲ့စြာ.. ၀င္ေရာက္လာေသာ..မိုးေရစက္ တို႕ကို..လ်စ္လ်ဴ ရွဴကာ..ျပတင္း တံခါးမ်ားကို..ပို၍ပင္..တြန္းဖြင့္ ျပစ္လိုက္သည္။ ဒီျပတင္းေပါက္ ကေလးသာ.. သူ၏ တခုတည္းေသာ..ထြက္ေပါက္ ကေလးတခုပါ။

ခါးသက္ဖြယ္ အတိတ္ဆိုးမ်ား ႏွင့္..ကိုယ္တပိုင္းေသကာ..ဆြံ႕အ ေနေသာ..မိန္းမငယ္ တေယာက္၏ ဘ၀ကို...ခ်ိဳျမိန္စြာ..အဓိပၸါယ္ ရွိေစမည့္..သူမ၏ ခ်စ္သူသည္..ဒီျပတင္းေပါက္ကေလး မွသာလွ်င္..လေရာင္ႏွင့္ အတူ.. ေရာက္လာနိုင္တာပါ..။

ယခု အခ်ိန္မွာေတာ့..လေရာင္၏ အၾကြင္းအက်န္ ဟူ၍ ..ဘာဆိုဘာမွ်..မက်န္ေတာ့ေသာ..ေကာင္းကင္ၾကီးကို..ေငးေမာေနေသာ..သူမ၏ မ်က္ႏွာျပင္၌.. ေအးစက္ေသာ..မိုးေရစက္မ်ား ႏွင့္အတူ..ပူေႏြးေသာ..စီးဆင္းမူမ်ားသာ....။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္..သူမသည္..လေရာင္ကို..ဆက္လက္..ေမွ်ာ္လင့္..ေနရဦးမည္သာ..။

◦

သူမ၏လေရာင္