ကေလးမ်ားေန႕အေတြး

(အမတေယာက္ရဲ႕ ခံစားခ်က္ ပါ)

+++++

၂၀၀၉ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလ(၁၃)ရက္ ေသာၾကာေန႔ မနက္ေစာေစာ (၆:၃၀)နာရီအခ်ိန္မွာ အိမ္ေ႐ွ႕ကို သမီးငယ္ရဲ႕ေက်ာင္းႀကိဳ/ပို႔ဖယ္ရီေလးေရာက္ လာပါၿပီ။ သမီးငယ္ကို ေက်ာင္းကားေပၚလိုက္ပို႔ရင္း လက္ထဲမွာ cakeboy မုန္႔တစ္ဘူးကိုင္လာခဲ့ပါတယ္။ မုန္႔(၂၄)ခုပါတယ္၊ ကားေပၚမွာလဲ ကေလး အေယာက္(၂၀)ေလာက္ဆိုေတာ့ အေတာ္ပါပဲ။

“ကားဆရာေရ ခဏေနာ္ ကေလးေတြကို မုန္႔ေ၀ခ်င္လို႔” လို႔ေျပာရင္း “သားတို႔သမီးတို႔ေရ၊ ဒီေန႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေမြးေန႔၊ ကေလးမ်ားေန႔ လို႔လဲ ေခၚတယ္၊ ဒါေၾကာင့္အထိမ္းအမွတ္အေနနဲ႔ ေဒၚေလးမုန္႔ေ၀မယ္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းကိုေရာသိၾကလား၊ မသိရင္အိမ္က် အေဖအေမေတြေမး၊ ေက်ာင္းမွာ လဲ ဆရာမကို ေမးေနာ္”

ကိုယ္ေျပာခ်င္တာေလးေတြ ခပ္ျမန္ျမန္ေျပာၿပီး သူတို႔ကိုမုန္႔ေ၀ေပးတယ္။ ကေလးေတြကေတာ့ မုန္႔ရလို႔ေပ်ာ္သြားတာလဲတစ္ေၾကာင္း၊ သူတို႔သိပ္အကၽြမ္း တ၀င္မျဖစ္တဲ့ “ကေလးမ်ားေန႔”တို႔ ဘာတို႔ေၾကာင့္လားမသိ၊ စိတ္၀င္စားတဲ့ မ်က္လံုးေလးေတြနဲ႔ ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကိုသိလား ဆိုေတာ့ ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့မသိ ေခါင္းညိတ္ျပတဲ့ကေလးတခ်ဳိ႕ေတာ့ ေတြ႕လိုက္ ပါေသးတယ္။ ကားဆရာကလဲ စိတ္ပါလက္ပါဆင္းလာၿပီး ေျပာေပး႐ွာတယ္။

“အားလံုးမွတ္ထား၊ ေဖေဖာ္၀ါရီ(၁၃)ရက္ကဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ေမြးတဲ့ေန႔၊ ကေလးမ်ားေန႔ေနာ္၊ ခ်စ္သူမ်ားေန႔(Valentine Day)နဲ႔မေရာနဲ႔ဦး” တဲ့။

-

ကေလးေတြ ကၽြက္စီကၽြက္စီနဲ႔ ေက်ာင္းကားေလးလဲ ထြက္သြားပါၿပီ။ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာေလး လုပ္လိုက္ရလို႔ စိတ္ထဲေက်နပ္သြားပါတယ္။ ကုိယ္တတ္ ႏိုင္တဲ့ မွ်ေ၀ျခင္း တစ္ခုအေပၚ ေက်နပ္မႈေတြနဲ႔ မနက္ခင္းလမ္းေလွ်ာက္ ဆက္ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း အိတ္ေဆာင္ေရဒီယုိေလးဆီမွ RFA အသံလႊင့္ဌာန၏ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ မိန္႔ခြန္းတစ္ပိုင္းတစ္စေလး အမွတ္တရ လႊင့္ထုတ္ေပးေနသည္ ကို ၾကားေနရသည္။

“’ဒီေတာ့ အဲဒီလြတ္လပ္ေရးရတဲ့အခါမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ခုတင္က စီမံကိန္း အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ လုပ္ေတာင္မွ အႏွစ္(၂၀)ေလာက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔စကားခပ္ရုိင္းရုိင္း ေျပာရရင္ စကားခပ္ရုိင္းရုိင္း ေျပာရတယ္ဆိုတာ စကားခပ္ရုိင္းရုိင္းေျပာမွ လူေတြကမွတ္မိတယ္၊ စကားခပ္ရုိင္းရုိင္းဆိုရင္ အေတာ့္ကိုျပဲေအာင္ ၾကိဳးစား ႏိုင္မွ လုပ္ႏိုင္မွ အဲတာ အေတာ့္ကိုကုန္းလုပ္ႏိုင္မွ ရုန္းလုပ္ႏိုင္မွ အႏွစ္ (၂၀) ေလာက္ရွိတဲ့ခါမွာ ေတာ္ကာက်မယ္ က်ဳပ္တို႔ေတြအားလံုး ၿပဲေအာင္လုပ္မွ တန္ကာက်မယ္” တဲ့။

ေအာ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၊ ဗုိလ္ခ်ဳပ္၊ သူ႔ရဲ႕စကားေတြထဲမွာ သူ႔ရဲ႕တုိင္းျပည္ အေပၚထားတဲ့ေစတနာက အတုိင္းသား ေပၚလြင္ေနတာပါပဲလား။

စိတ္ကူးေကာင္းေနတုန္း ျဗဳန္းဆိုေ႐ွ႕ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ လူ(၂)ေယာက္က အေျပးအလႊား၊ ပါးစပ္ကလဲ “ရပ္လိုက္၊ ရပ္လုိက္၊ မင္းတို႔ကိုဘာမွမလုပ္ဘူး” ဟု ေအာ္လာသည္။ သူတို႔ရဲ႕အေ႐ွ႕မွာေတာ့ (၁၀)ႏွစ္အ႐ြယ္ ကေလးႏွစ္ဦး ေၾကာက္လန္႔တၾကားေျပးရင္း ငိုလဲငို၊ ေမာလဲေမာ၊ လက္ထဲမွာလဲအထုတ္အပိုး ေတြနဲ႔၊ ခဏအၾကာမွာပဲ လူႀကီး(၂)ဦးကမွီလာၿပီး သူတို႔ကိုဆြဲထားလိုက္သည္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဟု ကၽြန္မလဲ စပ္စုလိုက္မိသည္။ “ပစၥည္းေတြခိုးသြားလို႔” တဲ့။ ကေလး(၂)ဦးလက္ဆြဲၿပီး ရပ္ကြက္႐ံုးကိုလား၊ ဘယ္ကိုလဲေတာ့မသိ၊ ေခၚသြား ၾကသည္။ ေဘးမွလူတစ္ဦးက “မနက္ေစာေစာ ပလတ္စတစ္ေကာက္သလို၊ အမႈိက္ေကာက္သလိုနဲ႔ ပစၥည္းေတြ အလစ္သုတ္တာေနမွာေပါ့” ဟုမထူးဆန္း သလိုေျပာေနသည္။
“ေအာ္”ဟုမိမိပါးစပ္မွ ထြက္လာသည္။ ဒီ“ေအာ္”တစ္လံုးပဲထြက္ႏို္င္သည္။ ဘာမွ မွတ္ခ်က္ေတြမခ်ႏိုင္၊ အခုန အသက္၀၀႐ႉၿပီး လန္းဆန္းေနေသာစိတ္ေတြ မြန္းၾကပ္လာသည္။ ပညာမသင္ႏို္င္ေသာ မိမိတို႔တုိင္းျပည္က ကေလးငယ္ အမ်ားစုအတြက္ ကၽြန္မတို႔ဘယ္လိုမ်ား တစ္ဖက္တစ္လမ္းက ကူညီႏိုင္မလဲ။ ကၽြန္မ အလြန္ကူညီခ်င္ပါသည္။ သို႔ေသာ္-----သို႔ေသာ္ အခက္အခဲေတြက အမ်ားသားပါလား။

ရုိးသားေသာေစတနာအျပည့္ႏွင့္ လမ္းၫႊန္ေ႐ွ႕ေဆာင္သူမ်ား႐ွိခဲ့ပါလွ်င္ ကၽြန္မတို႔ အားလံုး မေမာႏိုင္မပန္းႏိုင္ ေနာက္ကပံ့ပိုးၾကမွာ အမွန္ပါပဲ။ အားလံုးက ကိုယ့္တုိင္းျပည္ကို ခ်စ္္ၾကပါသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုေတာ့ မတမ္းတလိုေတာ့ပါ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ကိုသနားလြန္းလို႔ပါ။ စိတ္ထဲကေတာ့ အက်ယ္ၾကီးေအာ္လိုက္မိသည္။

တခုခုေတာ့ အၾကီးအက်ယ္လိုအပ္ေနျပီ....

-

-

(ပံုကေတာ့ အီးေမးလ္ကရတဲ့ ပို႕စ္ကဒ္ရဲ႕ မ်က္ႏွာျခမ္းပါ။ )

◦

ကေလးမ်ားေန႕အေတြး