ငယ္ဆရာ (၂)

၇ တန္းက..အကုန္လံုး လိုလို အသင္ေကာင္း ၾကတဲ့ ဆရာေတြ ထဲမွာ ...အျမဲ အမွတ္ရေန ရတဲ့ ေနာက္ ဆရာမ တေယာက္က.. က်က္ရ မွတ္ရ ခက္တဲ့ သမိုင္းဘာသာ ကို လြယ္ကူေအာင္ လုပ္ေပးတဲ့ သမိုင္းဆရာမ ပါ..။

`ေလာင္း- ေနာင္- ဆင္- စဥ့္- ေမာင္- ဘိုး- ဘ- သာ ´ လိုမ်ိဳး ကုန္းေဘာင္မင္းဆက္ မွတ္နည္း ေတြ.. သကၠရာဇ္ ခုနွစ္ေတြကို မွတ္မိဖို႕.. အထင္ကရ ခုႏွစ္တခုကို မူတည္ျပီး နုတ္- ေပါင္းသြား တဲ့ နည္း ေတြကို ျပေပးတဲ့ ဆရာမ။ ေနာက္ျပီး.. အတန္းတြင္း ပါ၀င္မူ ရွိေအာင္..အိပ္လဲ မငိုက္ရေအာင္.. ျပဇတ္ေတြ လုပ္ေသးတယ္။ `ေအာင္ၾကီးက..မင္းတုန္းမင္း ၾကီးလုပ္.. လာ.. ေမာင္ေမာင္က.. ကေနာင္မင္းသားၾကီးလုပ္..´ ဆိုျပီး..အတန္းထဲက..ခပ္ရဲရဲ ခပ္သြက္သြက္ ေက်ာင္းသားေတြကို စင္ေပၚ ေခၚျပီး.. မ်က္စိ ထဲ ဆြဲ..စိတ္ထဲ က်န္ေအာင္..လုပ္ေပးတတ္သည္။ ျမန္မာစာ ဆရာမ နဲ႕ အျပိဳင္.. ကဗ်ာေတြလည္း စပ္သူမို႕..

.... ပထမ ျမန္မာစစ္ကိုလ.. ရ ႏၱ ပို စာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္လို႕.. ျငိမ္းလိုက္ရေပ..စာခ်ဳပ္ပါ အခ်က္မ်ားက..ငါးမ်ိဳးပါေန.. အာသံ နဲ႕ မဏိပူကိုေလ ...

ဆိုတဲ့ ကဗ်ာအခ်ိဳးေလးေတြ နဲ႕.. သမိုင္းဘာသာ ရပ္ကို စိတ္၀င္စားေအာင္.. သင္ေပးခဲ့တဲ့ ဆရာမက ေတာ့..ရန္ကုန္ျပန္တိုင္း ေလဆိပ္မွာ ပထမ ဆံုးေတြ႕ရ တတ္တဲ့..ကိုယ့္ေမေမ ေပါ့။ ဖံုးေခၚတိုင္းလည္း သူက ကဗ်ာေတြ ရြတ္ရြတ္ျပ ျပီး.. ကိုယ့္ကို သမၺဳေဒ အျမဲ ျပန္ရြတ္ျပခိုင္းတဲ့.. ၇ တန္း သမိုင္းဆရာမ ကေတာ့.. အနႏၱဂိုဏ္းမွာ ၂ မ်ိဳးေတာင္ ၀င္ေနတာမို႕..ကန္ေတာ့လိုက္ပါတယ္ ဆရာမေရ..။

ပန္းခ်ီ- ေခ်ာစုလွိဳင္ ( ဒီကယူပါသည္)

၈ တန္း ေရာက္ေတာ့..ထံုးစံ အတိုင္း..ရမွတ္ကို ၾကည့္ျပီး..သိပၸံ - ၀ိဇၹာ လိုင္းစခြဲ တဲ့ စနစ္သစ္ရဲ႕ ဒုတိယ ႏွစ္ မို႕.. အပီအျပင္ ၾကိဳးစားၾကရ ျပန္တယ္။ ဘာမွန္းလဲ ေသခ်ာ မသိပဲ..မိဘေတြ..ဆရာေတြက..သိပၸံ ၀င္မွ ဆိုေတာ့..၈ တန္းအရြယ္ေလး ေတြက ဘာနားလည္မွာ မို႕လဲ..။ တကယ္ေတာ့..အဲဒီ စနစ္ဟာ.. ေက်ာင္းသားေတြကို ေသြးခဲြ ဘ၀င္ျမင့္ ေစသလိုျဖစ္ေစျပီး.. ေစာေစာစီးစီး အသိအျမင္ က်ဥ္းေျမာင္းသြားေစ တဲ့ စနစ္လို႕ ထင္တာပဲ။

၈ တန္းမွာ ဂ်ီေၾသာ္ေမထရီ သင္တဲ့ ဆရာမ ကို လည္း အျမဲ သတိရ ေနမိတယ္။ သူက.. ျမိဳ႕ခံ မဟုတ္ဘူး။ သိပ္မေ၀းတဲ့ အနားက ျမိဳ႕ေလးတခု မွာ ေနတာဆိုေတာ့..မနက္ခင္း ၈ နာရီေလာက္ဆို..အေ၀းေျပး လမ္းမၾကီးေပၚမွာ ထိုးဆိုက္လာတတ္တဲ့ ခရီးသည္တင္ ဒတ္ဆန္ကား ေနာက္ခန္းေလးထဲက..ကုိုင္းကိုင္း - ကုိင္းကုိင္း နဲ႕ ဆင္းလာတဲ့..ဆရာမဆီက လက္ဆြဲျခင္း ေျပးသယ္ ၾကတဲ့ အထဲမွာ ကိုယ္လဲ ပါတာေပါ့။ ကိုင္းကိုင္းေလး ျဖစ္ေနရတာက..သူက..ပိန္ပိန္ အရပ္ ရွည္ရွည္..။ အသားေရာင္က.. ထန္းညက္ခဲၾကမ္း ေရာင္ လိုမ်ိဳး နဲ႕..ဟိႏၵဴ အမ်ိဳးသမီး တေယာက္ပါ။ အဲဒီတုန္းကဆို ရွိလွ.. အသက္ အစိတ္ေအာက္ပဲ ရွိအံုးမွာ။ သူ လုပ္ခ်င္တာ ယံုၾကည္တာဆို..ေက်ာင္းအုပ္ဆရာၾကီးလဲ မေၾကာက္.. ရဲရဲတင္းတင္း လုပ္တတ္တဲ့...တကယ့္ တံျမက္စည္း အသစ္ကေလး ။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ လည္း ေျမာက္ေျမာက္..ေျမက္ေျမာက္ နဲ႕။ ဆံပင္ ဂုပ္၀ဲေလးကို ကလစ္ဖတ္ၾကီးနဲ႕ ဆြဲစုစည္းထားတဲ့ ဆံထံုး အတုေလး ဖတ္လပ္ ဖတ္လပ္ နဲ႕ အတန္းထဲ ၀င္လာျပီ ဆို တာနဲ႕..ေက်ာက္သင္ပုန္းမွာ.. ေျမျဖဴေရာင္စံု နဲ႕ ေထာင့္ မသိေသးတဲ့ၾတိဂံေတြ..အနား မညီေသးတဲ့စတုဂံေတြ.. ယိုင္မ်ဥ္းေပ်ာက္ေနတဲ့ ရြမ္းဘတ္ ေတြ.. ဆြဲေတာ့တာပဲ။ ျပီးရင္ ဘာမွ မေျပာဘူး။ တတန္းလံုးကို စဥ္းစား ခိုင္းထားတယ္..။ သီအိုရမ္ေတြ မေက်တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့..ရင္တုန္ပန္းတုန္ေပါ့..။ ျပီးမွ တေယာက္ခ်င္းစီ ဆီက..အျမင္နဲ႕ ေထာင့္တခု ဆီကို ဆြဲထုတ္ ေျဖျပ တတ္တဲ့.. ဆရာမ။

ေနာက္ အျမဲ အမွတ္ရေနမိတာက.. အဲဒီတုန္းက.. သူမ်ားေတြ စဥ္းစားေကာင္းတုန္း ရွိေသး.. ပိစိ ဆိုတဲ့ တေယာက္..အျမဲတမ္း ဦးေအာင္ ထထေအာ္တယ္။ ပိစိက..သခ်ာၤ ေတာ္သလို..သူ႕အမကလဲ သခ်ာၤဆရာမ။ မရဘူး.. ကိုယ္တို႕ ဆရာမက..။ ` သြား- ပိစိ နင့္ပါးစပ္ ခဏပိတ္ထား..နင္ အိမ္မွာ သင္ထားျပီးသား ´ ဆိုျပီး..သူငယ္ခ်င္းေျပာ ေျပာတာပဲ။ အားနဲတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြဖက္က. ေနျပီး..ဆရာမ အဲလို အနိုင္ပိုင္း ေပး ေတာ့ ..အတန္းသားေတြက..တဟိဟိ နဲ႕သေဘာက် ၾကတာ ေပါ့။ ပိစိ ကလည္း ဆရာမကို ခ်စ္လို႕ ေနာက္ျပီး..အျမဲ ထထ ေအာ္တယ္။ အဲဒီ ဆရာမ ေျပာင္းသြားေတာ့..ႏွုတ္ဆက္ပြဲ မွာ မ်က္ရည္ေတြ က်ရင္း..သံေယာဇဥ္ အေၾကာင္းကို ပထမဆံုး နားလည္ခဲ့ရတယ္။

ဒုတိယ တခါ မ်က္ရည္ က် ရတာကေတာ့.. ကိုးတန္း ႏွစ္မွာ ေျပာင္းသြားတဲ့ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာၾကီး ရဲ႕
ႏွုတ္ဆက္ပြဲ။ ဆရာၾကီးက.. ဒီေက်ာင္းၾကီးမွာ လုပ္ခဲ့တာ ၇ ႏွစ္ေလာက္ ရွိျပီ။ ျမိဳ႕ခံ နယ္ခံ ဆရာၾကီး နဲ႕ သူ႕တပည့္ရင္းေတြ ျဖစ္တဲ့.. တေက်ာင္းလံုးက..ျမိဳ႕ခံ ဆရာ ဆရာမေတြက.. အေပးအယူ ေတြ မွ်လို႕။ တျမိဳ႕လံုးက..လာေက်ာင္း တက္ၾက တဲ့..တခုတည္းေသာ အထက္တန္းေက်ာင္းၾကီး မို႕.. ျမိဳ႕မိ ျမိဳဖ ေက်ာင္းသားမိဘ ေတြကလည္း.. ဆရာၾကီး ရဲ႕ တပည့္ေဟာင္းေတြခ်ည္းပဲ။

ဆရာၾကီးက..ေက်ာင္းေကာင္စီ ေရြးပြဲ ေတြလုပ္ရင္..ဆရာေတြ စိတ္ၾကိဳက္ဘယ္ေတာ့မွ မေရြးခိုင္းဘူး။
အတန္းတိုင္းက..ကိုယ့္အသင္းေခါင္းေဆာင္ကို ကိုယ့္မဲ နဲ႕ကိုယ္ေရြးရတာ။ ျပီးရင္.. ေက်ာင္းေကာင္စီ ၀င္ေရြးခံမဲ့ ေက်ာင္းသား ၾကီးေတြကိုလည္း.. ဟိုး..၅ တန္း ထိ ဆင္းျပီး..မဲဆြယ္ စည္းရံုးေစ တယ္။
`ဒီမိုကေရစီ ဆိုတာ.. လမ္းသြားရင္း..ကိုယ့္ထီးေကာက္ကို ရမ္းသြားလို႕ ရတယ္.. ေအး..သူမ်ား ႏွာေခါင္းေတာ့ မထိမိေစနဲ႕.. ´ ဆိုတဲ့.. ဆရာၾကီး မိန္႕ခြန္းေၾကာင့္.. ေက်ာင္းသားၾကီးေတြ ၾကားထဲမွာ ထီးေကာက္ ေ၀ါဟာရ တခု တိုးသြားခဲ့ေသးတာလဲ..သတိရေန ေသးတယ္။ ေနာက္ျပီး.. ထူးထူးဆန္းဆန္း..ဆရာၾကီးက..ျမိဳ႕ေပၚက..နံမယ္ၾကီး ပန္းခ်ီဆရာ တေယာက္ ငွားျပီး.. ေက်ာင္းၾကီး ရဲ႕ ၀င္၀င္ ခ်င္း ေလွခါးေဘးက..နံရံ ျမင့္ျမင့္ၾကီး ေပၚမွာ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ ႏွစ္ ၅၀ မဂၢဇင္း မ်က္ႏွာဖံုးက.. ကြန္ဗိုေကးရွင္းၾကီး ေနာက္ခံ နဲ႕ စာအုပ္ပိုက္ထားတဲ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူ အပါအ၀င္..ပဲခူးေဆာင္.. ၀ိဇၹာခန္းမ.. စက္မူတကၠသိုလ္..ေဆးတကၠသိုလ္ စတဲ့.. သမိုင္း၀င္ အေဆာက္ အဦၾကီးေတြ ရဲ႕ပံုကို ဆီေဆး နဲ႕ နံရံ အျပည့္..ဆြဲေစခဲ့တယ္။ ၁၀ တန္း ေက်ာင္းသားၾကီးေတြရဲ႕ စိတ္ကူးယဥ္ အိမ္မက္ေတြကို နိုးထ ရွင္သန္ေစခဲ့ မယ္ ထင္ရဲ႕။


အစဥ္အဆက္က.. လယ္အငွါးခ်ျပီး.. စပါးစိုက္..ပိုက္ဆံရွာခဲ့တဲ့..ေက်ာင္းေျမ ေတြကို.. အတိုက္အခံ ေတြ ၾကားက.. ဘူဒိုဇာနဲ႕ ထိုးျပီး.. ေက်ာင္းသားေတြ ကန္ဖို႕ ေဘာလံုးကြင္း ေကာင္းေကာင္းတခု လုပ္ေပးခဲ့တယ္။ သူ႔ေရွ႔ အဆက္ဆက္ ဆရာႀကီးေတြလက္ထက္ထဲက ေက်ာင္းပိုင္ေျမမွာ အိမ္ေတြေဆာက္ ျပီး ေကာင္စီ ဥကၠဌေတြ ေနခဲ့တာကို သူ႔လက္ထက္မွာ အတိုက္အခံျပန္ရေအာင္လုပ္ျပီး တျခားနယ္ကလာတဲ့ ဆရာေတြနဲ႔ ေဒသခံ အိမ္မရွိတဲ့ဆရာေတြ ေနဖို႔ ျပန္ေတာင္းေပးခဲ့့ တယ္။ အဲဒါေတြ ေၾကာင့္ပဲ.. ဆရာၾကီးကို သူခ်စ္တဲ့ ေက်ာင္းၾကီးနဲ႕..ဆရာေတြနဲ႕..မိဘေတြနဲ႕ ေ၀းသြားေအာင္ သူတို႕ လုပ္ခဲ့ ၾကတယ္။ အဲဒီ ႏွုတ္ဆက္ပြဲ ေန႕က..ဆရာၾကီး ငိုသလို..ကိုယ္လဲ ငိုခဲ့မိတယ္။

အခုေတာ့.. အဲဒီဆရာၾကီးက.. ညေနတိုင္း လမ္းေလွ်ာက္ရင္း..ျမိဳ႕ျပင္က..သူခ်စ္ခင္တြယ္တာခဲ့တဲ့ အထက္တန္းေက်ာင္းၾကီးကို ေငးေငး ၾကည့္တတ္တဲ့.. ကိုယ့္ရဲ႕ ေဖေဖ ေပါ့။

အဲဒီလို နဲ႕ ကိုယ္ ၁၀ တန္းတက္ေတာ့..ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမ အသစ္ၾကီး တေယာက္ ေရာက္လာခဲ့တယ္။ စည္းကမ္းတခ်ိဳ႕ အနဲငယ္ေျပာင္းလိုက္ေပမဲ့.. ကိုယ့္အတြက္ေတာ့..ဘာမွ သိပ္ မထူးျခားခဲ့ပါဘူး။ ဒီ ႏွစ္ အေရးၾကီးတယ္ ဆိုတာရယ္.. အစဥ္အဆက္ က ရိုက္သြင္းခဲ့တဲ့..၁၀ တန္းဆိုတာ..ဘ၀ လမ္းေၾကာင္းကို အဆံုးအျဖတ္ေပးတယ္ ဆိုတဲ့..ေၾကာက္စရာ လန္႕စရာ အသိၾကီး တခုရယ္ ပဲ ၾကီးစိုးေနခဲ့တယ္။

အဲဒီတုန္းက.. ၁၀ တန္းသင္တဲ့ ဆရာမေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားက..တကယ့္ ဘီအီးဒီ -ပညာေရး တကၠသိုလ္ဆင္း...ကိုယ့္ ဘာသာရပ္ ကို ပိုင္နိုင္တဲ့ လူေတြ မ်ားတယ္။ မပိုင္တဲ့ သူေတြလဲ အနဲအက်ဥ္းေတာ့ ရွိတာေပါ့။ အဲဒီမွာ ကိုယ့္အတြက္ ဒုကၡေရာက္ခဲ့တာ..ဓါတုေဗဒ...။ က်ဳရွင္တက္ရင္ ေကာင္းမလားလို႕ စဥ္းစားေတာ့လဲ..တျမိဳ႕လံုးမွာ..ဓါတုေဗဒ သင္နိုင္တာ.. ၂ေယာက္ထက္မပို။ ဆရာကလည္း သူတတ္နိုင္သေလာက္..ၾကိဳးစားပမ္းစား သင္ရွာပါတယ္။ ကိုယ္ကကို ဒီဘာသာမွာ ခၽြတ္ယြင္းေနခဲ့လား မဆိုနိင္။ အဆိုးဆံုးက Titration ပုစၧာေတြ။ ေနာက္ဆံုး..ကဲ စာေမးပြဲ မွာ Titration လာရင္..မေျဖဘူးဟာ.. တျခားဟာ ေတြပဲ ဖိလုပ္မယ္ ဆိုျပီး..ျပစ္ထားလိုက္တာ.. ျဖစ္ခ်င္ေတာ့..အဲဒီ ႏွစ္က..ဓါတု သတ္တဲ့ ႏွစ္ ျဖစ္ေနပါေလေရာ။ စာအတူ က်က္ဖက္ ျပိဳင္ဖက္ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ကေတာ့..ေနာက္ေန႕ေတြ လာမေျဖ ေတာ့ ဘူး။ ကိုယ္ကေတာ့..ျခစ္ခ် တာတို႕ ဘာတို႕လည္း မလုပ္ျဖစ္ေတာ့ ပါဘူး။ သူ႕ေလာက္ေတာင္ သတၱိမရွိတာလဲ ပါမွာေပါ့။ ဒါေပမဲ့..အဲဒီကတည္းက..ဓါတုေဗဒ ဆို.. တီကို ဆားတို႕သလို.. ျဖစ္သြားေတာ့တာပဲ။

၁၀ တန္းႏွစ္မွာ..ထူးထူးျခားျခား အမွတ္ရေနတဲ့..ဆရာမေလး တေယာက္ရွိခဲ့ေသးတယ္။ ထူးျခားဆို..သူက..ရန္ကုန္က ေန ေရာက္လာ တာ၀န္က်တဲ့..ငယ္ငယ္ေခ်ာေခ်ာ.. ဇီ၀ ေဗဒ သင္တဲ့ ဆရာမေလးပါ။ ထံုးစံ အတိုင္း နယ္ေတြမွာ ရန္ကုန္ကေရာက္လာတဲ့ ဆရာ ဆရာမ အသစ္ေတြ ဆို..စိတ္၀င္စားၾကတာကိုး။ အလွၾကိဳက္တဲ့.. ကိုယ္တို႕ ေရွ႕တန္းက.. မိန္းကေလး တသိုက္လည္း..ဆရာမ စီးတဲ့ ဖိနပ္ဆန္းဆန္းေလးေတြ.. ကလစ္ဖဲျပား အေကာင္းစားေလး ေတြကို ေငးလို႕ေပါ့။ ဆရာမ ဆြဲတဲ့ ဆြဲၾကိဳးေငြေရာင္ေလးက..ဆန္းလြန္းလို႕..အဲဒီ တုန္းက..ေရႊျဖဴဆိုတာကလြဲလို႕..ဘာမွ ေတာင္ သိတာမဟုတ္။ ဆရာမ အားရ ပါးရ စာသင္လို႕..ႏွဳတ္ခမ္းေလး ေတြေပၚမွာ ေခၽြးေလးေတြ သီးေနတာက အစ.. လွတယ္ထင္ၾကတာ။

ဆရာမက..ခ်စ္စရာေကာင္းသေလာက္..ကိုယ္တို႕ အတြက္ေတာ့..တကယ္ ဘုရားေပးလိုက္တဲ့..ဘိုင္အို ဆရာမပါပဲ။ သင္ရိုးေတြ အကုန္ အဂၤလိပ္လို ေျပာင္းသင္တာ ၂ ႏွစ္ပဲ ရွိေသးတာမို႕.. ဘိုင္အိုလို ဘာသာမ်ိဳးကို ကိုင္နိုင္တဲ့သူ ရွားတဲ့ အခ်ိန္မွာ..ဆရာမက.. M.Sc လုပ္ေနတဲ့.. လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ေခတ္နဲ႕ အဆက္မျပတ္ေသးသူ။ ဖားပံု ယုန္ပံုေတြ ကိုလည္း စနစ္တက်..လြယ္လြယ္ကူကူ ဆြဲတတ္ေအာင္..သင္ျပနိုင္သူ။ စေန တနဂၤေႏြ ပိတ္ရက္ ေတြ ရန္ကုန္ျပန္ တတ္ျပီး..သူျပန္လာတိုင္း.. ရန္ကုန္ေက်ာင္းေတြက.. မွတ္စုေတြ အထူးထုတ္ ေတြ သယ္လာေပးတတ္တယ္။ စာေမးပြဲ နီးေတာ့လည္း ..သူပဲ အပင္ပန္းခံ စေပါ့ ေတြ လိုက္ေပး..အိမ္အထိ ေရာက္လာ ေျပာျပ ေပးတာ..။

ေနာက္ႏွစ္မွာ သူေျပာင္းသြားျပီးကတည္းက.. သူကိုယ္တိုင္ ရန္ကုန္ကေန ၀ယ္ပို႕လိုက္တဲ့ ကိုယ့္ကို ဆုခ် လိုက္တဲ့.. အက်ီ ၤေလး တထည္ နဲ႕အတူ..ဆရာမ နဲ႕ အဆက္အသြယ္ေတြ ျပတ္သြားခဲ့တာ..ဒီေန႕အထိပါ ပဲ။

ဟိုးတေခါက္ ျမိဳ႕ေလးကို ျပန္ေရာက္ေတာ့.. တိုက္တိုက္ဆိုင္ ဆိုင္ သီတင္းကၽြတ္လမို႕.. အာစရိယပူေဇာ္ပြဲေလး နဲ႕ တိုက္ဆိုင္ ခဲ့လိုက္တယ္။ တခ်ိဳ႕လဲ..သားေတြ သမီးေတြက..ေကာင္းစားလို႕..စိုစိုျပည္ျပည္။ ဒါေပမဲ့..အမ်ားစုကေတာ့..ဒီေခတ္ ဒီ အခ်ိန္အခါ ၾကီးကို ပံုေဆာင္ျပ လို႕.. ပါးလ် ေဖ်ာ့ေတာ့ လြန္းလွတယ္..။ အထူးသျဖင့္.. ပင္စင္ ဆိုတာ.. သြားထုတ္ရမဲ့ ခရီးစရိတ္ထက္ေတာင္ ပိုနဲေနတဲ့..အေျခအေနၾကီးထဲမွာ.. သားေထာက္သမီးခံ မေတာင့္တင္း အက်ိဳးမေပးတဲ့..ဆရာအိုၾကီးေတြကို ၾကည့္ျပီး..၀မ္းနဲ ယံုက လြဲလို႕..ဘာလုပ္ေပးရမွန္း လဲ မသိ..။ တကယ္ဆို.. မ်ိဳးဆက္တခု ကို ပံုေဖာ္ တာ၀န္ယူရတဲ့... ေက်ာင္းဆရာ ေတြဆိုတာ.. သူတို႕ကိုလဲ အဆင့္ျမင့္ျမင့္ မြမ္းမံ ေပးရမယ္.. ထိုက္ထိုက္တန္တန္ျဖစ္ေအာင္လဲ..လုပ္ေဆာင္ ေပးရမွာ..မဟုတ္ဘူးလား။ ခုေတာ့..သူတို႕ ဘ၀ ဆည္းဆာ ခ်ိန္ေတြမွာ..တိမ္ေတြေတာင္ မေတာက္နိုင္ ပါလား။

ပိန္လ်ီ ေဖ်ာ့ေတာ့ေနတဲ့..ဆရာတေယာက္ကို ႏွဳတ္ဆက္ရင္း..ငယ္ငယ္တုန္းက..ေက်ာင္း ကို လိုက္လိုက္လာတတ္တဲ့.. သား ၀တုတ္ကေလးေရာ ဆိုေတာ့.. ` သူ႕အေမ ဆံုးသြားျပီးကတည္းက.. ကားေနာက္လိုက္ လုပ္ ေနတယ္တဲ့..´

ေဆြမ်ိဳးလို ခင္ေနတဲ့..အျငိမ္းစား ဆရာမတေယာက္ကေတာ့..သူ႕အိမ္ ေနေရာင္ကာေလး မွာ..မူလတန္း ကေလးေတြကို စာျပရင္း.. လက္က..ကန္စြန္းရြက္ေတြ ေျခြလို႕..။
` သမီးရယ္.. ျခိဳျခံေခၽြတာတယ္ဆိုတဲ့ စကားကို..ဆရာမ တို႕မုန္းလွပါျပီ..တသက္လံုးလည္း ျခိဳျခံလာရတယ္.. ဘာထပ္ျပီး ေခၽြတာရ အံုးမွာလဲ ...´ တဲ့။

ေက်ာင္းဆရာ ဆိုတာကလည္း..စာသင္ ဖို႕ သင္ၾကားတတ္ေျမာက္ထား တာ ျဖစ္ေလေတာ့.. က်ဴရွင္ ဆိုတာ ၾကီး ကလဲ..သူတို႕ရဲ႕ အဆင္ေျပဆံုး..အသင့္ေတာ္ဆံုး ဘ၀ ေျဖရွင္းနည္း တခု ျဖစ္ေနရေတာ့တာေပါ့။ က်ဴရွင္ေတြနဲ႕ပဲ..ေက်ာင္းဆရာေတြက..အသက္ရွဴရ.. အဲဒီ အဖိုးအခ ေတြနဲ႕ပဲ.. သူတို႕ သားသမီးေတြကို ေနာက္ ေက်ာင္းဆရာ တေယာက္ဆီမွာ က်ဴရွင္ျပန္ထား... မုန္႕လံုး မွာလည္း စကၠဴေတြ ပြလို႕.. က်ဴရွင္ေတြ မွာလည္း.. ဘ၀ေတြ ကပ္ လို႕။

က်ဴရွင္ေတာင္ မျပနိုင္တဲ့.. ေက်ာင္းဆရာ-ဆရာမ အိုၾကီး ေတြ အတြက္ေတာ့..

မူလတန္းတုန္းက တို႔ဆရာမ..ပင္စင္ယူျပီးစ

တိုးညွင္းျငင္သာ`အားေပးပါဦး´တဲ့။

ေက်ာင္းဆြဲျခင္း အေဟာင္းေလးကိုခ်
ထီလက္မွတ္ေတြျပမွာလား

အေတြးပြားတုန္း။

အဖံုးေလးကို အသာဖြင့္

စကၠဴ ၀ါက်င့္က်င့္ ေလးေတြေအာက္မွာပုန္းေနတဲ့

မုန္႔လံုးၾကီး ေျခာက္ခု

ႏွလံုးသားကို တူနဲ႔ထု

ဘယ္သူ႔ကို မုန္းမွန္းမသိ

ၾကံဳးလို႔သာ၀ယ္ပစ္လိုက္မိ

တလံုးျပီးတလံုး

မုန္႔လံုးကိုစကၠဴကပ္

ၾကာကလပ္နဲ႔ ဆြမ္းေတာ္တင္…..။

နီနီ
၂၄- ၄- ၀၇

◦

ငယ္ဆရာ (၂)