ဘာရယ္လိုု႕ မဟုုတ္..ဘာလိုု႕ရယ္လည္း မေျပာတတ္

ဘေလာ့ဂင္းမွာ..ဂငယ္ပံုု မ်ဥ္းေကြး ၾကီး ရွိ ေၾကာင္း... မေနာ္တိုု႕ ပန္ပန္ တိုု႕ ကလည္း.. ေျပာ လာတယ္။

တကယ္ ကေတာ့.. ေလာက သဘာ၀ ကိုုက.. သံသရာ ဆိုုတဲ့..လည္ပတ္ျခင္း ျခားရဟတ္ အတက္အက် နိယာမ ေပၚမွာ..အေျခခံ ထား တာမိုု႕... ဘေလာ့ တင္ မကပါဘူးေလ...။ စေတာ့ ရွယ္ယာ ေတြလည္း တက္လိုုက္..က်လိုုက္.. ခင္မင္ ရင္းႏွီးမူေတြ လည္း..နီးလိုုက္..ေ၀းလိုုက္..။..ရာသီဥတုုေတြလည္း..ပူလိုုက္..ေအးလိုုက္...။ ေအးတာရယ္..ပူတာရယ္.. ။ ေအးျပီးရင္..ပူမယ္..ပူျပီးရင္..ေအးမယ္...။ ေအးတာမ်ားရင္...ပူ(.ေႏြး)ခ်င္တယ္...ပူလြန္းေတာ့.. ေအးခ်င္လာျပန္..။ ေရး တာမ်ားေတာ့ ေတြးျခင္လာျပန္... ။ ေတြးရင္းကေန..ေရးျခင္တာေတြ..လ ွ်ံက် လာျပန္..။ ဒီလိုု နဲ႕ပဲ....

မ်ဥ္းၾကီးက..ေကြး သထက္ ကုုပ္ လာခါ မွ ေနေရာ...အခ်ိန္ နဲ႕ လုုပ္စရာ ေတြကိုု.. ေမ့ထားလိုု႕ မျဖစ္ဘူး ဆိုုတာ.. သတိ အခါခါ ကပ္ေနရင္းက ကိုု... အသက္နဲ႕ အေ၀းၾကီး ပါပဲ...ဆိုုျပီး.... ဆက္ေတာ့ ေရးေန ခ်င္ မိ ေသး တာပါပဲ..။

.ေျပာရင္း ဆိုုရင္း.. ခုုတေလာ ေခတ္စားေနတဲ့.. ဘာသာစကားအဖြဲ႕ ဆိုုလား..သံတူေၾကာင္းကြဲ အဖြဲ႕ ဆိုုလား..တပုုဒ္ေတာင္ ေခါင္းထဲ ေရာက္လာ ျပန္...

“ အသက္နဲ႕ ေ၀းေနရတဲ့..ေ၀ဒနာ

ဆိုုးလိုုက္တာ ... ဆိုုေပမဲ့..

အသက္နဲ႕ ..ေ၀းပါတယ္..”

ကဲ..ဟုုတ္လား..မဟုုတ္လား ေတာ့ မသိဘူး..။ ကိုုယ့္ဟာနဲ႕ ကိုုယ္ေတာ့..ဟုုတ္တာပဲ...။ အဲဒါပဲေလ ..ဘေလာ့ဂင္း ဆိုု တာ..။

တကယ္က.. ခုုေနာက္ပိုုင္း... ေရးခ်င္ လာတာက..ထူထူ ထဲထဲ .. ျပစ္ျပစ္ ႏွစ္ႏွစ္ ေလးေတြ ရယ္..။ ေခါင္းထဲ မလဲ.. ေရးမယ္ဆိုုျပီး ပလံုုစီ လိုု႕...။ ခက္တာက.. စာေရးျခင္း နဲ႕ အသက္ေမြး နိုုင္ေလာက္ ေအာင္.. အရည္အခ်င္းလဲ.. မရွိေလေတာ့....ဒုုတိယ ဦးစားေပး ထဲ ေရာက္ ေရာက္သြား ၾက ျပန္ေရာ...။ ဟိုုဟာ ဒီဟာ ေတြ ထပ္လုုပ္ရင္း..တတိယ ဦးစားေပး ထဲ မေရာက္ခင္ေတာ့.. တခုုခုု ခ် ေရး ျဖစ္မယ္ ထင္ပါတယ္ေလ...။ ခုုေတာ့... ေႏြရာသီ မိုု႕.. ေပါ့ေပါ့ ပါးပါး ေလး ေတြပဲ ေရြး၀တ္ ရင္း...လ ွ်ပ္ေပၚေလာ္လယ္ မျဖစ္ ယံုုေလး ေတာ့..ေရးခ် လိုုက္မိ ျပန္တယ္..။ ဘေလာ့ဂင္း စတိုုင္ေလး ေပါ့ေလ..။

ဟုုတ္တယ္.. ဒီ မွာ ကေတာ့.. ေႏြရာသီ မွ.. ေႏြရာသီ ရဲ႕ အလယ္ေခါင္ တဲ့တဲ့.. အပူဆံုုးလ..။ ေတာင္ကမၻာ ျခမ္း အစြန္း ဆိုုေတာ့လည္း.. အမ်ားစုု ကမၻာသား ေတြ နဲ႕ ျခားနား လိုု႕.. ေခၽြးျပန္တဲ့..ခရစ္စမတ္ ကိုု ေက်ာ္ျဖတ္ျပီး သကာလ.. ဇန္န၀ါရီ ရဲ႕ အပူဆံုုး ရက္ေတြ ကိုု ရင္ဆိုုင္ ေနရ တုုန္းပဲ..။ အျမင့္ဆံုုး စံခ်ိန္ ေတြက.. ဟိုုမွာ လည္း..ေက်ာ္ျဖတ္..ဒီမွာ လည္း.. ျမင့္တက္ နဲ႕.. ၄၂ ဒီဂရီ စင္တီဂရိတ္ တိုု႕.. ၄၃ တိုု႕..၄၄ တိုု႕ ဆိုုေတာ့...ကမၻာၾကီး ပ်က္မဲ့ အေၾကာင္း ဆိုုတာ..ေခါင္းထဲ ခဏ ခဏ ေရာက္လာတယ္..( အဲ.. ကမၻာပ်က္မယ္ ဆိုုမွ... ကမၻာပ်က္ကာနီးရင္ လိုု႕.. အိျႏၵာ ေရးခိုုင္း ထား ေသး တာပဲ.. ေနအံုုး..ကိုုတင္မင္းထက္ ေရးခိုုင္းထားတဲ့..ပထမဆံုုး ကဗ်ာ ဆိုုတာလည္း.. သိလဲ မသိေတာ့ဘူး.. ရွိကိုု မရွိတာပါ...ကဗ်ာ ဆိုုတာကလဲ..ကိုုယ္၀တ္ တတ္တဲ့..ဂ်င္းေဘာင္းဘီ မ်ိဳးမွ မဟုုတ္တာ..ခုု ေတာ့..ဂ်င္းစကပ္အတိုု ေတြပဲ ေရြး၀တ္ေန ရျပီ..) အဲဒီ ေလာက္ ပူ ေန တုုန္း.. သူမ်ား ေတြ ဆီမွာေတာ့..ေရခဲမွတ္ေအာက္..၂၀ တိုု႕ ဘာတိုု႕ ။ ပင္လယ္ေအာက္ သြားေနတဲ့..ဥေရာပ ရထားၾကီးေတြ ေတာင္ ပိတ္မိ ကုုန္တယ္ ဆိုုေတာ့.. အူေတြ ယားလိုုက္တာ..။

မသိပါဘူး.. တေလာက..ဖတ္လိုုက္ရတဲ့.. ေတာ္ဖလာ စာအုုပ္ ထဲ မွာလည္း.. တတိယ လွိဳင္း ေခတ္မွာ.. အေျပာင္းအလဲ ေတြက.. ရုုတ္ျခင္း..မထင္မွတ္ တဲ့ ေနရာက.ျဗဳန္းဆိုု..ေပၚလာ လိမ့္မယ္ လိုု႕.. ပေရာဖတ္ ျပဳ ထား ေတာ့..ေတြးေကာင္း ေကာင္း နဲ႕ ေတြး ေနတုုန္း..ေဟတီ မွာ . ကမၻာၾကီးက.. ရင္ႏွစ္ျခမ္း ျဗန္းျဗန္းကြဲ ျပလိုုက္ တာ.. ဟဲ့... သင္းတိုု႕ အနာဂတၱိ ဆရာ ေတြ ေဟာတာ.. မွန္လိုုက္တာ..မွန္လိုုက္ တာ လိုု႕....ေရရြတ္ရင္း...ပိုုက္ဆံ အိတ္ ထဲက.. တေထာင္တန္ ရဲ႕ နံပတ္ ေတြ ကိုု.. အီးတီ ရြတ္ျပ လိုုက္ သလိုု.. အံ့ၾသ မွင္သက္ ေန မိေသးတယ္။ ၂၁ရာစုု မွာ.. စီးပြားေရး ဒုုကၡသည္..စစ္ေရး ဒုုကၡသည္..နိုုင္ငံေရး ဒုုကၡသည္ တင္မက.. ပညာ ဒုုကၡသည္.. စာေပ ဒုုကၡသည္.. နဲ႕...သဘာ၀ေဘးဒဏ္ ဒုုကၡသည္ ေတြပါ.. တိုုးပြား မ်ားျပား လာ လိုုက္တာ.. ဒုုကၡသည္ ကမၻာၾကီး ျဖစ္ေန ပါျပီ ေကာ...။

ေတာ္ဖလာ က ေျပာေသးတယ္.. တတိယလွိဳင္း ဆိုုတာ.. နည္းပညာ ေခတ္.. အိုုင္တီ ေခတ္ တဲ့..။.. အုုန္းခြံေရာင္ အင္တာနက္ ျမင္း ၾကီး ကိုုမွ.. မစီး တက္ရင္..မစီး နိုုင္ရင္.. ရွင္လ်က္ နဲ႕ ေသရ ေတာ့ မယ္ လိုုလိုု ဆိုု ထားေလေတာ့.. ဇက္ခြံ႕ တာေတြ ..ကုုန္းႏွီးလဲ တာေတြပါ.. သိေအာင္ လုုပ္ရ ေတာ့တာေပါ့..။ လိုုအပ္ရင္..ခြါေတြ ဘာေတြ..ရိုုက္တတ္ ထား ဦး..။

အဲဒီမွာ.. ဂြက် တာပဲ..။ ခရစ္စမတ္ မတိုုင္ခင္ ေလးက.. ခဏ ဆိုုျပီး .. ေျမနီနီ သဲကႏၱာ ျမိဳ႕ကေလးက ေန.. အပူေရွာင္ရင္း...ထြက္လာလိုုက္တာ.. ခုုေတာ့.. ျမိဳ႕ေတာ္ၾကီးမွာ..ေျပာင္းေရႊ႕ ေနထိုုင္ဖိုု႕ အေၾကာင္း ဖန္ လာ တယ္။ အဲဒီေတာ့.. ေနရာေဟာင္းက .. အန္လမစ္တက္.. ဘေရာ့ဘန္း ေလး ကိုု.. ဘယ္သိုု႕ ဘယ္ပံုု လုုပ္ရ မလဲ ဆိုုတာ.. ျဖစ္လာေရာ..။ တေန႕ ထမင္း ၃ နပ္ သာ မစားပဲ ေနနိုုင္ ခ်င္ ေနနိုုင္ၾကမယ္.. အင္တာနက္ေတာ့..ငတ္လိုု႕ မွ မျဖစ္တာေလ...ဟုုတ္တယ္ မဟုုတ္လား.. ။ ေရာက္ေနတဲ့.. တလ ေက်ာ္ အတြင္းမွာ.. ၀တၱဳေလး အျပီးသပ္ရင္း.. ပရီပိတ္ ေတြ သံုုး တာလည္း.. ရာေက်ာ္ ကုုန္ျပီ ဆိုုေတာ့.. လိုုင္းေရႊ႕ ဖိုု႕ အလုုပ္မွာ..ပိတ္ရက္ ေတြ ခံ.. ထံုုးစံ အတိုုင္း.. ေအာ္ဇီ ေတြ အလုုပ္လုုပ္ ပံုုက.. ဟန္တခါျပင္..ေရႊစင္ ဆယ္တင္း ဆိုုတာလိုု မိုု႕.. တပတ္ ေက်ာ္ ေလာက္..ဆက္ေစာင့္ ေပ ဦး။ ဘေလာ့ မလည္နိုုင္.. မႏွုုတ္ဆက္ နိုုင္.. မိတ္ေဆြ ေတြ နဲ႕ အဆက္အသြယ္ ျပတ္ ေနခဲ့တယ္..။ ကိုုယ့္ဘေလာ့ ကိုု လာဖတ္ တဲ့ သူေတြ ကိုုလည္း..ေသခ်ာ က်က် နန စကား မျပန္နိုုင္ ခဲ့ဘူး..။

မ်က္ႏွာ စာအုုပ္ တိုု႕ ဘာတိုု႕ ဖက္ ဆိုု.. ေရာက္ကုုိ မေရာက္ ေတာ့ဘူး..။ ဒါလည္း တမ်ိဳး ေကာင္းသြား တာပါပဲေလ...။ ေခတ္ၾကီးက..အန္လမစ္တက္ လိုုင္းေတြ ဘယ္ေလာက္ ေပးေပး.. လူေတြက ေတာ့ ...လမစ္တက္ ျဖစ္ေန တာ ကိုုး..။ ခုုေနာက္ ပိုုင္းလည္း .. မ်က္ႏွာ စာအုုပ္ ကိုု..သိပ္ကိုု မသြား ျဖစ္ ေတာ့ တာပါ...။ ဗိုုလ္ခ်ဳပ္ေစ်း မ်က္ႏွာျခင္း ဆိုုင္..ေကာ္ဖီဆိုုင္ထဲ က... ေနကာ မ်က္မွန္တပ္ ထိုုင္ ၾကည့္ ေနရာ ကေန...ထျပီး.. ဗိုုလ္ခ်ဳပ္ေစ်း ဖက္ ထြက္ လာ မိသလိုု.. ခံစား ရျပန္ တယ္..။ ဂံုုး ေက်ာ္ တံတားေပၚ ကပဲ သြားရ မလား.. အ၀ါေရာင္ မေပၚတဲ့..မ်ဥ္းက်ားကိုု ရွာ မေတြ႕ လိုု႕... ေမာ္ေတာ္ပီကယ္ ပဲ..ဖမ္းခံ ထိ မလား... လက္၀ဲဖက္ က ကားရွင္းလိုု႕.. အျမန္ျဖတ္ ထား...လမ္း အလယ္ေခါင္ ရပ္ ေနတုုန္း....လက္ယာဖက္ ကားေတြ.. တ၀ုူး၀ူး နဲ႕ အသြား.. ေက်ာဖက္က.. ၀ီွးကနဲ..၀ွီးကနဲ ဆိုုေတာ့ လည္း..ေနာက္ေက်ာက မလံု ....လူအုုပ္ၾကီး ေနာက္သာ..ေရာ ေယာင္ လိုုက္ ရင္း... မ်က္စိေတြ ေနာက္.. အာေခါင္ ေျခာက္ စရာ ေကာင္းေန ေတာ့တာ..။

ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေလ.. လူေတြရဲ႕ ေန႕စဥ္ ေနထိုုင္မူ ပံုုစံ ေတြ ေျပာင္းလဲ လာေန တယ္ ဆိုုေတာ့ ..ေျပာင္းရင္ .. ေျပာင္းတယ္.. လိုု႕ မွတ္ေပါ့..။

အင္တာနက္က..လမစ္တက္ ျဖစ္ေန တုုန္း.. အျပင္ေလာကၾကီး ထဲ.. ပိုု သြား ျဖစ္ ခဲ့ တယ္..။ ဘန္ေကာက္က.. အလည္လာ တဲ့ သူငယ္ခ်င္း ကိုု..ဟိုုဒီ လိုုက္ပိုု႕ရင္း.. ေႏြေန ပူပူ ထဲ.. အထူး ေနလွမ္း စရာ မလိုုပဲ.. အသားေတြ ေၾကးနီေရာင္ ေတာင္ ျဖစ္ လာ တယ္။ မေန႕ ည ကေတာ့.. ေအာ္ဇီ အမ်ိဳးသားေန႕ ၾကီး ကိုု.. အေနာက္ဖက္ ကၽြန္း ျမိဳ႕ေတာ္ၾကီး မွာ.. အထူး က်င္းပ မယ္ ဆိုု တာနဲ႕.. ပထမ ဆံုုး အၾကိမ္.. သြားၾကည့္ ခဲ့ ၾက ေသးတယ္..။ ဒီမွာေတာ့.. ေပ်ာ္ပြဲ ရႊင္ပြဲ ေတြ ကိုု ..သူ႕ ျပည္နယ္ နဲ႕ သူ ခြဲလုုပ္ ၾက ေတာ့.. ႏွစ္သစ္ကူး တုုန္းက.. ဆဒ္ဒနီ တံတားၾကီး ေပၚမွာ.. လွပ ခဲ့ တဲ့.. မီးရွဴး မီးပန္း ေတြက.. ခုု အမ်ိဳးသား ေန႕ မွာ.. အေနာက္ျခမ္း ျမိဳ႕ ေတာ္ ရဲ႕.. ငန္းရိုုင္းျမစ္ ၾကီး ထဲ ဆီ အလွည့္ ေရာက္လာတယ္။

ည..၇ နာရီ ခြဲ မွာ စမဲ့.. မီးပန္းပြဲ ေတာ္ အတြက္.. ေန႕လည္ ေလာက္တည္းက.. လူေတြ.. ကမ္းေျခ ဖက္ ကိုု တေရြ႕ေရြ႕ နဲ႕...။ ကိုုယ္တိုု႕ ႏွစ္ေယာက္လဲ.. ခုုမွ ေတာက တက္လာတဲ့ သူေတြ မိုု႕ .. အခင္းေလး ေတြ.. ေရေႏြး ဓါတ္ဘူးေလးေတြ.. စားစရာ ေလး ေတြ ..အိတ္ထဲ ထဲ့ျပီး.. ေစာေစာစီးစီး..ျမစ္ထိပ္က.. ပန္းျခံ ၾကီးေပၚ..ေနရာ တက္ဦး ၾကတယ္။ အိုုး.. လူေတြ ..လူေတြ..ဘယ္အခ်ိန္ ထဲက..လာ ေနရာ ဦး ေနၾက တယ္ မသိ...။ အေကာင္းဆံုုး အလွဆံုုး ျမင္ကြင္း ေတာင္ေစာင္း ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား .. အကုုန္..ျပည့္ ေန ၾကျပီ..။

အဆင္ေျပ တဲ့..ေတာင္ေစာင္း တခုု ရဲ႕ မ်က္ခင္း စိမ္းစိမ္းေပၚ မွာ.. ေနရာ ထိုုင္ခင္း ခ်ရင္း.. လွပ လြန္းတဲ့.. ေကာင္းကင္ျပာၾကီး ေအာက္က..ျမစ္ျပင္ျပာ ျပာ ၾကီး တေလ ွ်ာက္...လူေရာင္စံုု အရြယ္စံုု.. ပံုုစံ အစံုု ကိုု....ေငးလိုု႕ ေကာင္း ေန ေတာ့တယ္။

မိသားစုု အၾကီး ၾကီး ေတြ.. အတြဲ ေတြ.. လူငယ္ အုုပ္စုု လိုုက္ေတြ...ခုုန္ေပါက္ ျမဴးထူးေနတဲ့..ကေလးငယ္ေတြ... အမဲေရာင္ အ၀ါေရာင္ အျဖဴေရာင္..အညိဳေရာင္..စံုုလိုု႕... ။ ေျပာရရင္ လည္း..ဒီျမိဳ႕ ၾကီးမယ္..အ၀ါေရာင္ ေတြ ေတာ္ေတာ့္ကိုု မ်ားေန ပါျပီ...။ ေျပာရင္း..ကိုုယ့္ အသားကိုု ငံုု႕ ၾကည့္ ရေသးတယ္။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့..ေနေလာင္ထားတဲ့ အေရာင္ပဲ...။ထူးဆန္းတာေတာ့.. အေရာင္စံုု လွ တဲ့ လူေတြ ထဲမွာ...နက္ျပာေရာင္.. ေဒသခံ အဘိုုရီးဂ်င္း ေတြ..တေယာက္မွ.. မေတြ႕ တာပဲ...။ နဲနဲပါးပါး..ကျပားစပ္တာ ေလး ေတြ ေတာင္...မျမင္ မိသလိုု..။ သူတိုု႕က လည္း.. ၾသစေၾတလ် ကုုန္းၾကီးကိုု.. အေနာက္တိုုင္းသား.. သေဘာၤ မာလိန္မွဴး တေယာက္ စ ေတြ႕ ခဲ့ တယ္ ဆိုုတဲ့...ဒီေန႕ ကိုု. အမ်ိဳးသားေန႕ လိုု႕.. ဘယ္လိုု လက္ခံ နိုုင္ပါ့ မလည္း...။ က်ဴးေက်ာ္ရာ ေန႕ ဆိုုျပီး..သပိတ္ေမွာက္ ၾကတယ္..။ ခုု ေတာ့..က်ဴးေက်ာ္ ေန လိုုက္ ၾကတာ.. လူမ်ိဳး ကိုု စံုုလိုု႕.. ။ ကိုုယ္လည္း က်ဴးက်ဴးေက်ာ္ေက်ာ္.. ေဘးနားက.. အျဖဴေရာင္ သားအမိရဲ႕..ေခါက္ခံုုေလး ေပၚ လက္တင္ျပီး..သူတိုု႕ ေျပာတာ..နားေထာင္ ေန မိတယ္..။

“ Mum.. that's National Day..isn't it ? "

" yes..sweetie ... Invasion Day as well"

ဆံပင္ ေရႊညိဳေရာင္ နဲ႕.. အျဖဴေရာင္..အမ်ိဳးသမီး ရဲ႕ အေျဖကိုု ..သေဘာက် ေနမိတယ္..။ အင္း..သူတိုု႕ မွာ.. သမိုုင္းက..သမိုုင္းပဲ.. ဘာမွ..ဟန္လုုပ္ ဖံုုးကြယ္ျပီး..မ်ိဳးခ်စ္ စိတ္ ေတြ.. ထိုုးထဲ့ သြတ္သြင္း ေနဖိုု႕ မွ..မလိုုတာ..။

လွိဳင္းတိုု ေရဒီယိုု စေတရွင္း တခုု ကေန.. simulcast လႊင့္ေပး ေနတဲ့.. အမ်ိဳးသား သီခ်င္း ကိုု လိုုက္ဆိုု ေနတဲ့..လူေတြ ရဲ႕ အသံက.. ေပါ့ပ္ သီခ်င္း တပုုဒ္လိုု ေပါ့ပါး ေန ၾကတယ္။ ေအးေပါ့ေလ..သူတိုု႕ အမ်ိဳးသား သီခ်င္း ထဲမွာ.ေခၽြးေတြ မပါဘူး..ေသြးေတြ မပါဘူး.. အာဃာ တ ေတြ မလိုုဘူး... သမိုုင္းေတြ မဲနက္ နာက်င္ မေနခဲ့ဘူး..။ ခဏ ေနေတာ့.. တရုုတ္ တီးလံုုး တခုု ကိုု ေျပာင္းသြားတယ္.. ျပီးေတာ့..အိႏၵိယတီးလံုုး.. အေရွ႕ အလယ္ပိုုင္း တီးလံုုး.. ေနာက္ေတာ့..ေဒသခံ..သစ္ေခါင္းမွဳတ္သံ..။

ဘာပဲ ေျပာေျပာ..ေပၚလစီ ေတာ့..ဆန္ရ ေသးတာပဲ မဟုုတ္လား ..။

ေကာင္းကင္ ေပၚမွာ..ဟန္ေရးျပ ေဖ်ာ္ေျဖ ေပး ေနတဲ့.. ဒုုတိယ ကမၻာစစ္ တိုုက္ေလယဥ္ ၾကီး ေတြ ကလည္း.. တေ၀ါေ၀ါ နဲ႕.. ေခါင္း ေပၚ ျဖတ္ပ်ံလိုုက္..ျမစ္ ထဲ..ဂၽြမ္းထိုုး လိုုက္ လုုပ္ေန ၾကတယ္..။ ေ၀ါ ကနဲ ေခါင္းေပၚ ရွပ္ပ်ံ သြားတဲ့..တိုုက္ေလယဥ္ ၾကီး ေတြ ကိုု...ေဟးကနဲ... ခုုန္ေပါက္ လက္ေျမွာက္ အားေပး ေနၾကတဲ့..လူေတြ ကိုု ၾကည့္ရင္း...ခုုလိုု မ်ိဳး..ဒုုတိယ ကမၻာစစ္ တုုန္း ကသာဆိုု ..လူေတြ ဘယ္ေလာက္ ေတာင္..ေသြးပ်က္ခဲ့ ၾက မလဲ လိုု႕.. မလိုုအပ္ပါပဲ.. ေနာက္ျပန္ ေတြး လိုုက္ ေသး တယ္။ လူေတြ နဲ႕...ေလာက ၾကီးက လည္း ..လိုုက္လဲ လိုုက္ပါ့..။

မီးရွဴး မီးပန္းေတြ.. ေဖာက္တဲ့ အခ်ိန္ မွာေတာ့.. ငန္းရိုုင္းျမစ္ေပၚက.. ေကာင္းကင္ၾကီး တခုုလံုုး.. နက္ျပာေမွာင္သြားခဲ့ျပီ...။

အိႏၵိယ သမုုဒၵရာၾကီး ကေန.. ရက္ရက္ ေရာေရာ.. လွလွပပ..ေကြ႕ ေကာက္ စီး၀င္လာ တဲ့ ျမစ္ ၀ိုုင္း ၀ိုုင္း ေလးက.. ဒီ ျမိဳ႕ ၾကီးကိုု.. ကမ္းပါး ေလးေတြ အမ်ားၾကီး နဲ႕ ပိုုျပီး ေတာ့.. သာယာ ေန ေစ

တယ္။ ေကာင္းကင္ၾကီး ေပၚက.. ဆန္းျပား လွပ တဲ့..မီးရွဴးမီးပန္း ေရာင္စံုုေတြ ကိုု.. စိတ္လြတ္ ကိုုယ္ လြတ္..ေငးေမာ အားေပး ေနၾကတဲ့.. သံုုးဖက္ သံုုးတန္ ကမ္းလံုုးညြတ္ လူ ေတြ ကလည္း.. လူ႕ဘ၀ ရဲ႕ အခိုုက္ အတန္႕ တခုုကိုု.. သာယာ ေနေစ တာပါပဲေလ...။

ကဲ....ေရးလိုုက္တာ..ဟိုုေရာက္ ဒီေရာက္..

ဘာရယ္ လိုု႕ မဟုုတ္...

ဘာလိုု႕ ရယ္လည္း.. မေျပာတတ္...

စာတပုုဒ္ ေတာ့.. ျဖစ္သြား ျပန္ျပီ။

◦

ဘာရယ္လိုု႕ မဟုုတ္..ဘာလိုု႕ရယ္လည္း မေျပာတတ္