ေႏြဦးကံ့ေကာ္

ဒီေန႕မွ.. ေကာင္းကင္ ၾကီးက..မိွဳင္းမွိဳင္း မွံဳမွံဳ ျဖစ္လြန္းေန သလို..

ဒီ နိုင္ငံ မွာ.. ဒီလို မွိဳင္းမွံဳ တာနဲ႕.. ပူျပင္း စူးရွ တာ အျပင္.. ေကာင္းကင္ ၾကီးက.. ဘာမ်ား ပို လုပ္ျပ တတ္ေသး လို႕ လည္း..။ တခါ တခါ ေတာ့..အင္ဒိုနီးရွား ဖက္ က..ေတာမီး ေလာင္ လို႕ ဆိုတာမ်ိဳး.. ျမဴမွဳန္ေတြ..ပိန္းပိတ္ ေန တတ္ တာမ်ိဳးေတာ့..တခါ ႏွစ္ခါ ၾကံဳဘူး ေသး သည္။

သူ႕ စိတ္ ေတြ က ကို မွိဳင္းမွံဳ ေန တာ ျဖစ္မည္။
ည ကလည္း..ေကာင္းေကာင္း အိပ္မေပ်ာ္ ခဲ့…။ မနက္ လင္း ေတာ့..ေခါင္းက မၾကည္ ေပ မဲ့.. မီးဖို ထဲမွာ.. ေကာ္ဖီ မစ္ ထုပ္ ရွာ ျပီး.. ေကာ္ဖီ တခြက္ ေတာ့ ေသာက္ ခဲ့သည္။ သူ အိမ္ က..ထြက္ေတာ့.... သား နဲ႕ သမီး ရွိေနေသးလား.. ထြက္သြား ျပီ လား..သူ မသိ.. သူ မၾကည့္ မိ ေတာ့..။ မနက္..မနက္.. အိပ္ယာက..အတင္း လွဳပ္ႏွိဳး.. မိသားစု မနက္စာ ၀ိုင္းမွာ..ေကာ္ဖီ နဲ႕ ေပါင္မုန္႕ မီးကင္ အတင္း ေကၽြး.. ေက်ာင္း စာအုပ္ေတြ ၀ိုင္းရွာ..တိုက္ ေအာက္က..ေက်ာင္းကား မွီ ေအာင္...ေျပး ပို႕ ခဲ့ ရ တဲ့..အျပစ္ ကင္းစင္ တဲ့... ေမာင္ႏွမ ေလး ၂ ေယာက္ ရဲ႕ ကေလး ဘ၀ ပံုရိပ္ေလး ေတြ ျပန္ ျမင္ေယာင္ မိ ေတာ့.. သူ ေခါင္း ကို အသာ ယမ္း မိ ေတာ့ သည္။

ဒီမနက္ ကေလး မွာတင္..သူ ေခါင္းကိုု..ဘယ္ႏွယ္ ၾကိမ္ ရမ္းခဲ့ျပီး ပါ လိမ့္..။ အခုု နင္ ကေလး ကပဲ..... ျပည္ၾကီး တရုုတ္..အင္ဂ်င္နီယာ ေရွ႕ မွာ.. ေခါင္းေရာ..လက္ေရာ..တကိုုယ္လံုုး..ရမ္း ျပစ္ ခဲ့ လိုုက္သည္။ မနက္ ခင္း.. ရံုုး ေရာက္ ရံုု မွ မၾကံေသး ဘူး.. ျပသာနာ က..လာရွာ ေနျပီ။ လဲ ေသ လိုုက္ပါလား ကြာ ။ မင္း က.. ဘာေကာင္မိုု႕...ရာဇသံ နဲ႕ လာခိုုင္း ေနရတာလဲ..။ အလုုပ္ထဲ ၀င္လာ တာ မွ ဘာမွ မၾကာေသးဘူး.. ဖင္ ကၽြတ္တက္ ေအာင္ လုုပ္လာ ေနတဲ့ ေကာင္ေတြ ကိုု.. အေပၚစီး ကေန.. ခိုုင္း ခ်င္ ေနတာ..။ ဒီ တကၽြန္းလံုုး.. ဘယ္ေနရာ..ဘာေျမ ..ဘာေက်ာက္ ဆိုုတာ.. တေရးနိုုး ထေမး ေတာင္ ငါေျပာနိုုင္တယ္..လိုု႕ ေျပာ ေတာ့.. မ်က္ႏွာ ၾကီး ရွည္ထြက္ သြားလိုုက္တာ ဆိုုတာ...။ ငါ..ဆိုုက္ထဲ သြားစရာ ရွိတယ္..လိုု႕ ေျပာျပီး..သူ႕ေရွ႕ မွာတင္...ဖိုုင္ေတြ အကုုန္ စားပြဲ ေပၚ ျပစ္တင္ ျပီး.. ထြက္လာ ခဲ့ လိုုက္တယ္...။ ထင္ခ်င္ သလိုု သာ ထင္ၾက..။

ကား စက္ ႏွိဳး လိုုက္ လိုု႕..ကက္ဆက္ က..ထူးအိမ္သင္ အသံ ထြက္ လာမွ.. သူ႕စိတ္ ေတြ.. အတန္ငယ္ ျငိမ္သက္ သြား သလိုု ရွိသည္။

ဒီ ရံုုးကား ေလး ကလည္း.. ေလာေလာဆယ္ ဆယ္ သူ တေယာက္ပဲ သံုုးေနတာ မိုု႕.. အထဲမွာ..သူ႕ ပစၥည္းေတြ နဲ႕သာ ျပည့္ ေနသည္။ Safety boot ေတြ helmet ေတြ ၾကားထဲ မွာ.. သတင္းစာ အေဟာင္း ေတြ.. ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ ခြံ ေတြ.. သီခ်င္း ေခြ ေတြ.. ျဖစ္ခ်င္ သလိုု ျဖစ္ ေနသည္။ မဂၢဇင္း တခ်ိဳ႕ နဲ႕.. သံုုးခ်ိဳး ဆိုုဒ္ ၀တၱဳ စာအုုပ္ ေလး ေတြ ကိုု တခ်က္ စိုုက္ ၾကည့္ မိ ေနရင္း.. ကံ့ေကာ္ ပန္းေလး ေတြ နဲ႕ စာအုုပ္ အ၀ါ ကေလး ကိုု ေတာ့.. ဒက္ရွ္ေဘာ့ဒ္ ထဲ ေသ ေသ ခ်ာခ်ာ ျပန္ ထဲ့ လိုုက္ သည္။

မွိဳင္းမွံဳ ေနတဲ့ ေကာင္းကင္ ၾကီး ဆီက.. မိုုးေပါက္ ေတြ ျပိဳက် လာ သည္။..။

၀ိုုက္ပါ ကိုု ဖြင့္လိုုက္ရင္း..ဒါဆိုုရင္ ေတာ့..ဒီေန႕ လည္း.. bore hole ေတြ မျပီး မျပတ္ ျဖစ္ အံုုး မွာေပါ့ လိုု႕ ေတြး မိ သည္ ။ တကယ္ ဆိုု လည္း..အဲဒီ ေနရာ..ဘာေအာက္ခံ ေျမ ေတြ ဆိုုတာ.. သူ တိုု႕ သိ ျပီး သား ေတြ ခ်ည္း ပါပဲ..။ ဒီေလာက္ ကၽြန္းေသးေသး ေလး ေပၚမွာ.. ၁၇ ႏွစ္ေလာက္.. တြင္းေတြ တူး.. ေျမေတြ ၾကည့္.. ေနရာ ေတြ လည္း ထပ္.. ေျခရာ ေတြ လည္း ထပ္ ေနခဲ့ ျပီ ... လုုပ္ငန္း သဘာ၀ ေတြ ကလည္း ရိုုးအီ ေနျပီ။

မိုုးနည္းနည္း ၾကီးလာ တာေၾကာင့္..၀ိုုက္ပါ ကိုု ထပ္တင္ လိုုက္သည္။ စိတ္ထင္ သလိုု ရြာေနတဲ့..ရာသီ အပိုုင္း အျခား မရွိ တဲ့.. ဒီ.. အီေကြတာ မိုုး ေတြ ေအာက္မွာ .. ငါတိုု႕ ေန႕စဥ္ ဘ၀ ေတြ လည္း.. အေျပာင္းအလဲ မရွိတဲ့ လုုပ္ငန္းခြင္ ၾကီး ေတြ ထဲမွာ ေမ်ာပါ ေန လိုုက္ ၾကတာ မ်ား...။


မိုုးေရ ေတြ နဲ႕.. ထိေတြ႕ သြားတဲ့.. ပတ္၀န္းက်င္ ၾကီးက.. ပိုု ျပီး ေတာ့ စိမ္းစိုု လာသည္။. ၾကည့္စမ္းပါ အံုုး.. အျမင္ကပ္ စရာ ေကာင္း ေလာက္ ေအာင္ ကိုု...သပ္ရပ္ ခ်င္ တိုုင္း သပ္ရပ္ ျပီး...စိမ္းခ်င္ တိုုင္း စိမ္း..စုုိခ်င္တိုုင္း ကိုု စိုု ေန ပံုုက.. ။ ဟိုုး မွာ ဘက္ က.. မုုတ္သုုန္ မိုုး ကိုု ေမ ွ်ာ္ ေန တတ္ တဲ့..ငါတိုု႕ ရဲ႕ စိမ္းတဲ့ ေျမ ေလး ကေတာ့.. ဘယ္ေတာ့ မ်ား မွ..သပ္ရပ္ လာ ပါ အံုုး မလဲ ..။


ေႏြဦး ကံ့ေကာ္မ်ား ~~~~
ဒီအခ်ိန္ေလး တိုုင္း မွာ.. ကိုုယ္သတိရ စရာ ေတြ~~~
ေပၚလာျမဲ အခ်စ္ေရ... မေမ့ဘူး သိရဲ႕ လား..
ကံမဆံုု လည္း မေမ့ နိုုင္ဘူး.~~~~~


play music

..




စတီယာ ရင္ ကိုု..ညာလက္ နဲ႕ ထိန္းကိုုင္ ရင္း... volume ကိုု.. ၁၂ အထိ တင္ျပစ္ လိုုက္သည္။

ဒီ သီခ်င္း.....
ဒီ သီခ်င္း ေလး ပါပဲ

ခုု တေလာ..သူ႕ ရင္ကိုု..ထိထိ ခိုုက္ ခိုုက္.. ျဖစ္ေန ေစ တာ..။ စိမ္း တဲ့ ေျမ က.. အစိမ္းေရာင္ ျမကၽြန္းညိဳ ၾကီး ကိုု ပဲ.. ထပ္ကာ ထပ္ကာ..လြမ္းေမာ ေနေစ မိ တာ။ တစံုု တဦး..ဒါမွ မဟုုတ္.. အခ်ိန္ အပိုုင္း အျခား တခုု ဆီ သိုု႕ သာ.. သူ႕ အေတြး ေတြ ကိုု တြန္းပိုု႕ ေန ေစ ခဲ့ တာ....။ ကက္ဆက္ သံ နဲ႕ အတူ .. သူ႕ ႏွုတ္ဖ်ား ေပၚက.. အလိုုလိုု ထြက္ က် လာ တဲ့.. သီခ်င္း တပိုုင္း အစ...

ေႏြဦးကံ့ေကာ္ မ်ား~~~~~

++++++++++

မ်က္ႏွာ တည္တည္.. စူပုုပ္ပုုပ္ နဲ႕.. ေက်ာင္းသူ မ ေလး ကိုု ၾကည့္ ျပီး.. သူ မယံုု ၾကည္ နိုုင္ သလိုု ျဖစ္ေနသည္။ နဖူး ေပၚမွာ တိတိ ရိရိ ခ် ထား တဲ့.. ဆံပင္ေတြ ေအာက္က..မ်က္လံုုး ေတြက.. တခ်က္.. ေအးတိ ေအး စက္ နိုုင္ လြန္း လွ သလိုု...။

“ညည္း ကိုု သိတယ္..” လိုု႕ ေျပာ လိုုက္ တဲ့..သူ႕စကားကိုု ...မယံုု သလိုုလိုု .. ေလွာင္ေတာ့မလိုုလိုု.. နဲ႕ ျပန္ ၾကည့္ ေနတယ္။ ေနာက္ ေတာ့..သူ႕ လက္ထဲ မွာ ကိုုင္ထားတဲ့.. ေက်ာင္းသား ေတြ ရဲ႕ ကိုုယ္ေရး မွတ္တမ္း စာရြက္ ေလး ကိုု ၾကည့္ ျပီး.. သူ႕ ေမးခြန္း ေတြ ကိုု...ေျဖစ ျပဳ လာ သည္။

“ ဆရာ ကေရာ..ဘယ္သူ လည္း ” ဆိုု တဲ့ ဂြက်က် အူေၾကာင္ ေၾကာင္ ေမးခြန္း ကိုု .. အေသအခ်ာ..ရွင္းျပ လိုုက္ ျပီးတဲ့ အခါ မွာ ေတာ့...အဲဒီ ေကာင္မေလး ရဲ႕ မ်က္ႏွာ တခုုလံုုး .. သြားျဖဴျဖဴ ေလး ေတြ နဲ႕ လင္းလက္ သြား ေလ သည္။

++++++++++

~~~ေႏြဦးကံ့ေကာ္မ်ား ~~~~
ေၾသာ္ျခံထဲ အလွေ၀ ဆြတ္သင္းပ်ံ႕ေ၀ျမဲ~~~
၀ါေရႊႏုပြင့္ျဖဴ ရင္ထဲလိႈက္ခုန္သြား
ခ်ဳိၿမိန္ေသာ ကိုယ့္အခ်ိန္ေလး~~~~


သူ႕ ရင္ ကိုု လွိဳက္ခုုန္ သြား ေစ တဲ့.. ေႏြဦး ကံ့ေကာ္ ...

ေႏြဦး ကံ့ေကာ္ ဆိုုတဲ့.. ၀တၱဳ စာအုုပ္ ေလးကိုု.. သူ အထပ္ထပ္ ဖတ္ ျပီး ခဲ့ ျပီ။ ပထမ ဆံုုး အၾကိမ္ ဖတ္စဥ္က.. သူ႕ နာမည္ သံုုးလံုုး ကိုု..အတိုင္း သား ျမင္လိုုက္ ရ လိုု႕.. လိွဳက္ခုုန္ တုုန္ယင္ သြား ရ တဲ့.. သူ႕ ႏွလံုုးသား ေတြ.. အခုု ထိ.. မတည္ျငိမ္ နိုုင္ေသးပါ။ အဲဒီလိုု.. အဲဒီ အတိုုင္း.. ထဲ့ေရး လိမ့္မယ္ လိုု႕.. သူ ဘယ္လိုု ထင္ခဲ့ မလည္း။ သူ႕ အေပၚမွာ..အခုတ္ တရ ရွိေန လိမ့္ မယ္ လိုု႕ ကိုု.. သူ မယံုု ရဲ ခဲ့ပါ။ ေအးေလ.. တကယ့္ဘ၀ ထဲဲ က လူေတြ ကို .. ရွာေဖြ..ေရာစပ္ ေမႊေႏွာက္ ျပီး.. ဖန္တီး ထား တဲ့ စာတပုဒ္ မွာ.. ကိုုယ္ က ကုန္ၾကမ္း တခု ျဖစ္ ေနတာ.. ဒီေလာက္ ေတာ့လည္း အံ့ၾသစရာ အေၾကာင္း မရွိ ပါဘူး ေလ...။


အဲဒီ ေနာက္ ပိုုင္း..ခပ္စိပ္စိပ္ ထြက္ လာတဲ့.. ၀တၱဳ စာအုုပ္ ေလး ေတြ မွန္သမ ွ် ..မရ- ရ ေအာင္ မွာ၀ယ္ ျပီး...ဂရုတစိုက္ ဖတ္ျဖစ္ လာသည္။ တပိုုဒ္ ခ်င္း.. တလံုုးခ်င္း.. ဖတ္ ျဖစ္ လာ သည္ ဆိုရင္..ပို မွန္ ေလ မလား...။

တကယ္ပါ.. မယံုု နိုင္ စရာ.....။


ဒီ ေကာင္မေလး ဆီက ဒီလိုု စကားလံုုး ေတြ.. အယူအဆ ေတြ ထြက္လာ လိုု႕.. သူ အံ့ၾသ ေန တာေတာ့ မဟုုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့.. သူ သိ ဖူးခဲ့တဲ့.. အသက္ ၂၀ အရြယ္ မိန္းကေလး တေယာက္ ရဲ႕ အေန အထိုုင္ .. အယူအဆ ေတြကိုု လွလွပပ ရင့္က်က္ သြားေစခဲ့ တဲ့.. အခ်ိန္ ကာလ အပိုုင္း အျခား ၾကီးကိုု .. ဆင္ျခင္ စဥ္းစား ရင္း မွင္သက္ ေတြေ၀ ေနခဲ့ မိ တာ သာ ျဖစ္ သည္။


အခ်ိန္ ေတြ..ဘယ္ေလာက္ပဲ ျမန္ျမန္ ပ်ံ သန္း သြား ၾက ပါေစ .. အေတြး ေတြ ကိုု စိုုးမိုုး ခ်ဳပ္ကိုုင္ ထားနိုုင္ သေရႊ႕ . အခ်ိန္ ကို အနိုင္ယူ ထား နိုင္ တယ္....အခ်ိန္ ရဲ႕ ကန္႕သတ္မူ ကေန..ကင္းလြတ္ ေနတယ္... တဲ့။

ဟုတ္ရဲ႕ လား..မိန္းကေလး ရယ္...။

ငါတိုု႕ ...တကယ့္ လက္ေတြ႕ ကမၻာၾကီး ထဲ မွာေတာ့.. နာရီ ေတြ ရဲ႕ ျခိမ္းေျခာက္ တိုုက္တြန္းမူ ေတြ ကိုုပဲ .. ေၾကာက္လန္႕ တၾကား...လိုုက္နာ ေဆာင္ရြက္ ေပး ေနရတာ.. မဟုုတ္ ဘူး လား..။

အခ်စ္ ဆုုိ တာ.. နားလည္ျခင္း..ခြင့္လႊတ္ျခင္း.. အနစ္နာခံျခင္း.. စိတ္ရွည္ျခင္း.. သည္းခံျခင္း ..သစၥာရွိျခင္း.. ရိုုးသားျခင္း..စသျဖင့္.. ေကာင္းကြက္ ေတြ ရွာၾကသည္ ( ေနာက္ထပ္ ေကာင္းတာေတြ ဘာရွိေသးလဲ ) .. ေၾကာင္းက်ိဳး ဆင္ျခင္ မူ မရွိ ျခင္း ဆိုု တဲ့.. အႏၱရယ္ အရွိ ဆံုုး အခ်က္ ကိုု ေတာ့... ကံဆိုုး လွေသာ လူ အနည္းငယ္ ကသာ...ကံ ေကာင္းစြာ .. ရွာ ေတြ႕ သြားၾက သည္ ... ဆိုတာမ်ိဳး ။ ကြင္းစ ကြင္းပိတ္ ေလး ေတြ နဲ႕.. ခပ္ ေနာ့ေနာ့ ေလွာင္ တတ္ တဲ့.. စတိုင္ က ေတာ့.. သူ သိ ဖူး တဲ့.. ေကာင္မေလး အစစ္ ပါပဲ။

ရွားရွား ပါးပါး ေရးေလ့ ရွိတဲ့..အခ်စ္ ၀တၱဳ နုနု ေလး ေတြ ထဲမွာ.. သူမ ရဲ႕ အျခား တျခမ္း ကို.. လိုက္ရွာ ရ တာ..ကလည္း..စိတ္၀င္စား စရာ ပါပဲ...။

သူမ ရဲ႕ ဇာတ္ ေကာင္ ေတြ က.. အခ်စ္ ကို အမ်ိဳးမ်ိဳး တင္စား ၾက သည္။ တခ်ိဳ႕ က..ဆပ္ျပာ ပူေဖာင္း ေလး ေတြ လိုက္ဖမ္း တဲ့ ကေလး ေတြ လို..။ တခ်ိဳ႕ အတြက္ ေတာ့ .. အက်ီ ၤ တထည္ ကို.. ေရြးခ်ယ္ ၀ယ္ယူ လိုက္ ျခင္း.....။ လက္ထပ္ ထိမ္းျမား ျခင္း ဆိုုတာ.. လူ႕သဘာ၀ ရဲ႕ မတည္ညိမ္ ျခင္း ေတြ ကိုု.. ေဘာင္ခတ္ ျခင္း တဲ့ ။ စိတ္ ပိုင္းျဖတ္ မူ လည္း ျဖစ္ နိုင္ သလို.. လိုခ်င္ ေက်နပ္ ျခင္းလည္း ျဖစ္ နိုင္ သည္ တဲ့..။ ျပီး ေတာ့.. ပိုင္းျဖတ္ မူ ရဲ႕ ေနာက္မွာ.. အစ တခုု ရွိသလိုု...အဆံုးသတ္မူ တခု လည္း ပါ နိုင္ ေန သည္ လို႕ ဆိုေသး သည္။ အဲဒီ အဆံုုးသတ္ မူ က..ဘာ လည္း ဆို တာ ..စာေရး တဲ့..သူမ ကိုယ္တိုင္ ကို သာ.. ေမး ၾကည့္ ခ်င္ ေန ေတာ့ သည္။


မီးနီ သြား တဲ့.. လမ္းဆံု မွာ.. ကားကို အရွိန္ ေလွ်ာ့လိုက္ရင္း..စတီယာ ရင္ ကို ကိုင္ထား တဲ့..သူ႕ လက္ ဖ်ံ ေပၚက..အညိဳေရာင္..ရွပ္ အက်ီ ၤ အကြက္ ရဲ႕.. လွန္ေခါက္ ထားတဲ့..လက္ဖ်ားစ ကို..မ်က္စိ ေရာက္ သြားသည္။ ေခါက္ရိုး ေဒါင့္ ေလး ေတြ အတိုင္း.. ခ်ည္သားစ ေတြ ရိျပီး.. ဖြာ ထြက္ ေတာင္ ေနျပီ ။ ေအးေပါ့.. ကိုး ႏွစ္ ေလာက္ ေတာင္ ရွိျပီ ပဲ... ဟုတ္တယ္.. သူ..တတိယ အလုပ္ ကို ေျပာင္း တဲ့ ႏွစ္ က.. ဆို ေတာ့...ကိုုးႏွစ္ေတာင္ မက ခ်င္ေတာ့...။ အၾကမ္းခံ လြန္း တဲ့..ဂ်င္းသား ဆန္ဆန္ ဒီ အက်ီ ၤ အကြက္ေလး ကို.. အေရာင္ နဲ႕..အသား ေၾကာင့္.သူ ၀ယ္ျဖစ္ လိုက္ ရင္း.. အရမ္း ၀တ္ လို႕ ေကာင္း တဲ့.. အက်ီ ၤ တထည္ ျဖစ္ ေန ေတာ့သည္။ ဒီေလာက္ ဒိုးေပ ကတ္သတ္ ၀တ္ ေန တာေတာင္.. အခုထိ.. အေရာင္ မက်.. ခ်ဳပ္ရိုးေတြ..သံၾကယ္သီး ေတြ လည္း..ဒီ အတိုင္း..။ ဒါေပမဲ့.. ရိျပီး ေဟာင္းလာ ေနျပီ ျဖစ္ တဲ့.. ဒီ အက်ီ ၤ ကို.. သူ ေနာက္ ထပ္ ဘယ္ႏွယ္ ႏွစ္ ဆက္၀တ္ ျဖစ္ နိုင္ အံုး မလဲ.. ။

မီးပြိဳင့္ စိမ္း ျပီ ။ မိုးေတာင္ စဲ သြားျပီ ပဲ..။ ဆယ္နာရီ သာသာ... ဟိုုက္ေ၀း လမ္းမ ၾကီး ေပၚမွာ.. ကား ရွင္း ေန သည္။

++++++++++

မိုးစဲ ျပီး ကာစ.. အင္းလ်ား လမ္း မ ၾကီး သည္..စိမ္းစို ရႊဲအိ ေန သည္။ ေလ တခ်က္ သုတ္ လိုက္ တိုင္း.. လမ္းေဘး တဖတ္ တခ်က္.. အပင္ ျမင့္ ၾကီး ေတြ ေပၚက..မိုးေရ စက္ ေတြ..တေဖ်ာေဖ်ာ.. က် ေန ေသးသည္။ နေဘး ကေန.. ကားတစီး..၀ွီးကနဲ ျဖတ္သြား လိုုက္ ေတာ့.. ...ကတၱရာ လမ္း မၾကီး ေပၚ အိုင္ ေနတဲ့ ..မိုးေရ ေတြ က.. လမ္းေဘးထိ ျဖန္း ကနဲ....။


“ေလာက မွာ..အမုန္းဆံုးက.. လမ္းေပၚကေန အရွိန္နဲ႕ ေမာင္းသြားတဲ့..ကား ေၾကာင့္..စင္ တဲ့.. ေရ ပဲ.. ”

“ ဟား..ဟား.. ညည္း ကေတာ့..ေျပာျပီ..”


လံုျခည္ တိုတို ေလးကို.. လက္ နဲ႕ အသာ မရင္း..ဗြက္ေသး ေသး ေလး ေတြ ကို.. ဂရုတစိုက္ ေရွာင္ ျပီး ေလွ်ာက္ ေနတဲ့.. ေကာင္မေလး ..ကိုု လွမ္း ၾကည့္ ေတာ့.. ..စိတ္တို ေနဟန္ ေလး မို႕.. ေနာက္ခ်င္ သြား သည္။


“ ဒါကေတာ့ ကြာ.. မိုးက လည္း တိမ္ေတြ ဖြဲ႕ လို႕ ရြာ ေပး ရ တယ္.. ကားက လဲ.. လမ္း ရွိ ေနလို႕..ေမာင္းရ တယ္..ငါတို႕ ကလည္း.. ကားမရွိ လို႕.. လမ္းေဘး မွာ ေလ ွ်ာက္ရတယ္... ေရစင္ ရတယ္ ေပါ့ ကြာ.. ဟုတ္ဘူးလား ..အဲဒါ ပစၥည္းမဲ့ ဟာသ လို႕ ေခၚတယ္.. ဟ..ဟ”

“ ေၾသာ.. ဆရာက..ပစၥည္းမဲ့ ေဒါသ ကို..ပစၥည္းမဲ့ ဟာသ နဲ႕ ေျဖ ေပး တာေပါ့.. ”


ျပိဳင္တူ ရယ္ေမာ လိုက္ ၾကရင္း.သူတို႕ ႏွစ္ေယာက္.. အင္းလ်ား ကန္ေဘာင္ ဆိုင္တန္း ေတြ ဖက္.. လမ္းျဖတ္ ျပီး.. ခ်ိဳးေကြ႕ လိုက္ သည္။ ျပီးေတာ့.. လူခပ္ရွင္းရွင္း ျဖစ္ေနတဲဲ့ အျပာေရာင္ ခံုေလး ေတြ နဲ႕..ဆိုင္ေလး တခု စီ ..အလိုလို ဦးတည္ မိ သြား ၾက သည္။

“ ဆရာ...က်မ ေကၽြးမယ္ေနာ္.. ၀တၱဳ ကုိ သာ...ေသခ်ာ..ေ၀ဖန္ ေပး...”

“ ေဟ့.... ညည္း ဟာက.. ဆုု ရ ပါတယ္ ဆို မွ.. ငါ က.. ဘာ မ်ား ထပ္ေ၀ဖန္ ေပးရမလဲ ကြ.. ေကာင္းတယ္.. ေကာင္းျပီးသား..ကဲ...ဘူးသီးေၾကာ္သာ..မ်ားမ်ား မွာ.. ”

“ အာ.. အဲလို ၾကီး ေတာ့..ဘယ္ဟုတ္ မွာ လဲ.. ဆရာ ကလဲ..
.....

မွတ္ခ်က္ တခုခု ေတာ့..ေပးေလ.. ”


ကေလး တေယာက္ လို.. ျပီးေတာ့..မိန္းကေလး တေယာက္ လို..စူစူ မူမူ ေျပာေနဟန္ ကေလး ကို.. ..မသိမသာ စိုက္ ၾကည့္ လိုက္ရင္း... အေဆာင္ ဧည့္ခန္း ထဲမွာ .. ကပ္ထား တဲ့..၀တၱဳေလးကို.. မင္း ဆင္းမလာ ခင္ ကတည္းက.. ႏွစ္ ေခါက္ေလာက္ ဖတ္ျပီး ေနခဲ့ ျပီ ဆိုတာရယ္.. ဘာအေၾကာင္း ေၾကာင့္.. ငါ က.. မင့္ အေဆာင္ ကို တကူးတက လာဖတ္ ေပး ရ သလဲ ဆိုတာ ရယ္.. ငါ လည္း.. ေျပာ မျပ တတ္ ေတာ့ ဘူး ကြာ...။

+++++++++

~~~ စကားေလး ေျပာသလိုပဲ..
သူ ကိုယ့္ အနား ေရာက္လာျပီး ေတာ့..ကပ္ထိုင္ သြားသလိုပဲ~~~
ဒီ အတိတ္ေဆြး ေဟာင္းကမၻာေလး ဟာ..ခ်စ္စရာေလး ပါကြယ္~~~~
ခ်စ္စရာေလးပါကြယ္~~~~~


...ခ်စ္စရာေကာင္း လွ တဲ့.. အတိတ္ ကမၻာေလး ဆီကို.. ေႏြဦး ကံ့ေကာ္.. နဲ႕ အတူ..မင္း ေခၚသြား ခဲ့ လို႕.. ငါတို႕.. အလည္ ျပန္ ေရာက္ခဲ့ ရ တာ..ေက်းဇူးတင္ တယ္.. ေႏြဦးကံ့ေကာ္္.. ။

မင့္ ကိုေရာ ေပါ့..။

တခါတေလ ေတာ့ လည္း.. ဒီအသက္အရြယ္ ၾကီး ေရာက္မွ.. ၾကည္နူးစရာ သီခ်င္း ေလး ေတြ ၾကားထဲ.. စိတ္ကူး နုုနုု ခ်ိဳခ်ိဳ ေလး ေတြနဲ႕.. သာယာ ေန မိတာ..ဂြ ေတာ့ အက် သား လိုု႕.. ငါ လည္း....မလံုုလဲ ခ်င္ မိဘူး..။ မင္း ေရး တဲ့.. ဟိုု ၀တၱဳ ထဲက..စိတ္ေရာဂါ အထူးကုု ဆရာ၀န္ ေဒါက္တာ..မိုုးညိဳ လိုု.. သူ႕ ႏွလံုုးသားရဲ႕ ခံစားခ်က္ အေျပာင္းအလဲ ေတြကိုု.. ေဆးပညာ ရွဳေထာင့္ကေန.. ဘာသာျပန္ ဖိုု႕.. အတင္း ၾကိဳးစား ရင္း.. Inner struggle နဲ႕ ၾကံဳ ေနရ တဲ့.. အျဖစ္ မ်ိဳး မ်ား လား..။


အဲဒီ လို ဆို ေတာ့.. အင္တာဗ်ဴး တခုု မွာ..မင္း ေျဖ သြားတာ ... သြား သတိရ တယ္။ အနုပညာ သမား တေယာက္က..သူ႕ရဲ႕ လက္ရွိ အေနအထား..အသက္ အပိုင္းအျခား ေၾကာင့္.. သူ႕ အနုပညာ ကို.. ကန္႕သတ္ ထိန္းခ်ဳပ္ရမယ္ ဆို ရင္.. ဒါဟာ.. ကိုယ့္ ကို ကုိယ္ လိ္မ္ညာမူ..ညွင္းပန္း ႏွိပ္စက္ မူ ပဲ... တဲ့..။ အဲဒီ တုုန္းက ေတာ့.. အနုုပညာ ဆိုု တဲ့.. စကားတလံုုး နဲ႕ ကိုုင္ ..ကိုုင္ ေပါက္ ေနတဲ့.. အနုုပညာ သမား..ဆိုု တဲ့ လူေတြ ကိုု.. စိတ္ခ်ဥ္ က.. ေပါက္ ေနတုုန္း မိုု႕... နည္း နည္း ေတာ့..အျမင္ ကပ္ ခဲ့ မိတာ.. ငါ ၀န္ခံ ပါတယ္ ။


တကယ္ ေတာ့...ဟုုတ္တယ္ ကြာ...။ ငါတိုု႕ ရွင္သန္ ရ တဲ့.. အခ်ိန္ ေလး က..တိုုေတာင္း ရ တဲ့ ၾကား ထဲ... အကန္႕ အသတ္ ေတြ ကလည္း မ်ား လြန္း လွတယ္။ သဘာ၀ က ..ကန္႕သတ္ တာ ေတြ.. လူ႕ အသိုုင္း အ၀ိုုင္း က..ကန္႕သတ္ တာေတြ... ကိုု ကိုုယ္တိုုင္ ျပန္ ကန္႕သတ္ ထားတာ ေတြ နဲ႕...တခါတေလ..ကိုယ့္ ဖာ ကိုယ္ ေတာင္ ေပ်ာက္ေန တယ္.. ။ စိတ္ကူး..အနုုပညာ ေတြ နဲ႕ မွ... ခရီး မဆန္႕ နိုုင္ ရင္.. ငါတိုု႕.. ဘယ္ မွ ကို.. ေရာက္ နိုင္ မွာ မဟုတ္ ေတာ့ဘူး..ထင္တယ္.. ။ ေအးေလ..ဒါကလည္း.. ကိုယ့္ ကို ကုိယ္ အလိုလိုက္ တဲ့.. အေၾကာင္းျပ ခ်က္ လည္း ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္မွာ ေပါ့ေလ..။


ဘာပဲ ေျပာေျပာ..ဘယ္ေတာ့ မွ..ျပန္မေရာက္ နိုင္ ေတာ့ တဲ့... ေနရာ ဌါန ၾကီးရယ္.. ဘယ္ေတာ့မွ..ျပန္မရ နိုင္ ေတာ့ တဲ့.. စိတ္ခံစား ခ်က္ ေတြ ရယ္ ကို.. ေႏြဦး ကံ့ေကာ္ ထဲမွာ.. ငါ ျပန္ေရာက္ ခဲ့.. ရ ျပီ ေလ....။ ကုန္ကုန္ ေျပာလိုက္မယ္ကြာ.... အဖိုး အို ၾကီး ျဖစ္ လာရင္ ေတာင္.. ကံ့ေကာ္ ေတြက..ငါ့ကို ရင္ခုန္ ေန ေစ အံုး မွာ..ေသခ်ာတယ္..။ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ ၾကီး ရဲ႕..အရိပ္အေငြ႕ ေတြ ကလည္း ..ငါ့ ႏွလံုးသား ကို အျမဲ ခ်ိဳျမ ေနေစ လိမ့္ မယ္ ဆိုတာ... ေသခ်ာ လြန္း မက... ေသခ်ာ တယ္ ...။

++++++++

ေတာင္ငူ ကန္တင္းန္ မွာ ထိုင္ ရင္း.. မႏၱေလး ေဆာင္ ထဲက..အတန္း ျဖဳတ္ လာတဲ့.. ေက်ာင္းသား ေတြ ကို ျမင္လိုက္ ရသည္။ ျခစ္ရာ ေတြ..မ်ဥ္းေတြ.. မွ်ားထိုးထာတဲ့ မွတ္စု ေတြ နဲ႕..ေပပြ ေနတဲ့.. ဖတ္လက္စ စာ အုပ္ကို.. အသာ ပိတ္ လိုက္ရင္း.. ေရ ေႏြးၾကမ္း လက္က်န္ ကို...ေမာ့ခ် လိုက္ သည္။ ထံုးစံ အတိုင္း..တေဟး ေဟး..တဟားဟား နဲ႕.. ဒင္းကေလး တို႕ အုပ္စု..သူ႕စားပြဲ ဆီ ဦးတည္ လာေန ၾက သည္။ သူ..စဥ္းေတာ့ စဥ္းစား ေန မိ ေသးသည္။ ဒီ စာအုပ္ ေတြကို .. အားလံုး ေရွ႕ မွာ..ေပးရင္.. ေကာင္းပါ့ မလား..


မထူးပါဘူး ေလ.. ၀ယ္ျပီးသား ျဖစ္ေနျပီ..။ ျပန္လည္း သယ္ မသြားခ်င္ ေတာ့...။ မနက္ က .. ျမိဳ႕ထဲ သြားရင္း..စာေပ ေလာက.. က.. ေစ်းေရာင္း ေရာင္းပြဲ ေတာ္ မွာ.. ေလွ်ာက္ ၀ယ္ လိုက္တာ..ဟို တအုပ္..ဒီ တအုပ္ နဲ႕...... ေတာ္ေတာ္ မ်ား သြား သည္။ ဒီေကာင္မေလး ကို.. ဖတ္လဲ ဖတ္ေစ ခ်င္ သည္ေလ..။ သူ စာေရးပံု ေလးက.. မဆိုးဘူး ။ ကိုယ္ပိုင္ ဟန္ေလး လည္း ရွိ တယ္။ ပထမ ဆံုး ဆို တဲ့..၀တၱဳေလး မွာ ေတာင္..မိသားစု ဇတ္လမ္းေလး ေပမဲ့.. အေတြးေလး ေတြက..ဆန္း ေတာ့..ဖတ္ရတာ တမ်ိဳးေလး ခံစား ရသည္။ စာေရးဖို႕ ဆိုတာ..စာေတြ မ်ားမ်ား ဖတ္ဖို႕ လည္း လို သည္ ေလ..။

သူ ေတာင္ ဘာမွ မေျပာရေသး.. ေဘးက..ခံုပုေလးေပၚ တင္ထားတဲ့..စာေပေလာက..တံဆိပ္ နဲ႕..စာအုပ္ ထုပ္ ၾကီး ကို.. ဟ ၾကည့္ ေနေလ သည္။

“ ဟယ္.......... စာအုပ္ေတြ အမ်ားၾကီးပဲ.. ဘာလုပ္တာလဲ..ဆရာ..”
.......
“ ယူထား လိုက္.. အဲဒါ ညည္းဖို႕.. ”

အေရးမပါ သလို..ခပ္ဖြဖြ ေျပာလိုက္ တဲ့..သူ႕ အသံ ကို.. က်န္တဲ့လူေတြ ..သိပ္ ဂရုမစိုက္ မိပံု မရ ေပမဲ့..အရမ္း အံ့ ၾသ ျပီး..ေပ်ာ္သြား တဲ့.. မ်က္ႏွာ ေလး ကိုေတာ့.. သူ ေမ့ ေတာ့ မည္ မထင္။

+++++++++

ငယ္ရုပ္ တခ်ိဳ႕ က်န္ေန ေသးတဲ့.. ခပ္တင္းတင္း မ်က္ႏွာေလး ကို.. မဂၢဇင္း အင္တာဗ်ဴး တခု ထဲမွာ.. ျပန္ ေတြ႕ ျဖစ္ သည္။


စာ အရွည္ၾကီး ေတြ..မေရးခ်င္ သလို..စာအုပ္ ေတြ လည္း..အမ်ားၾကီး ေရးဖို႕ မရည္ရြယ္ ထား ဘူး လို႕ ဆို သည္။ လူေတြ ရဲ႕..ဖန္တီး နိုင္ မူ မွာ.. အတိုင္းအတာ ရွိ တယ္.. ရွိတဲ့ အတိုင္းအတာ ထက္ လည္း ပိုျပီး ထုပ္ယူ..ညွစ္ယူ လို႕ မရဘူး .. တဲ့။ သူ ျပံဳးခ်င္ မိ တာက.. ဘာတဲ့...လူတေယာက္ ရဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္ မွာ.. ဖတ္စရာ ရွဳစရာ..သိစရာ ေတြ..မ်ားလြန္း လွေတာ့..ဖတ္ရမဲ့ လူေတြ အတြက္ေရာ..တျခား စာေရးတဲ့ သူေတြ အတြက္ ေရာ.. စဥ္းစားျပီး..ကမၻာၾကီးကို..sustainable ျဖစ္ဖို႕.. တတပ္တအား ရည္ရြယ္ တာပါ..ဆိုတာမ်ိဳးေလး.. ခပ္ေနာက္ ေနာက္ ေလး ေျပာသြား တာကို..သေဘာ က် မိသည္။

အဲဒီလို အေတြး ေတြ ... အေရးအဖြဲ႕ ေတြ ကို..သူ လက္ေဆာင္ ေပး ခဲ့တဲ့..စာအုပ္ ေတြ ဆီ က.. ဘယ္ေလာက္ ေသးငယ္ တဲ့.. အတိုင္း အဆ ေလး မ်ား... အေထာက္အပံ့ ျဖစ္ခဲ့သ လဲ ဆိုတာ.. သိ ခ်င္ေန မိ ရဲ႕...။


တကယ္ေတာ့ လည္း..ဒီေလာက္ အခ်ိန္ ကာလ တခုု အတြင္းမွာ.. လူ တေယာက္ ျဖတ္သန္း ခဲ့ မဲ့.. အမူ ကိစၥ ေတြ .. သင္ၾကား သိျမင္ မူ ေတြ.... ေနရာေဒသ..ေတြ... လူမူ ေပါင္းသင္း ဆက္ဆံ ေရး ေတြ ခ်စ္ျခင္း..မုုန္းျခင္း ေတြက....သူမ ကိုု..သူမ ျဖစ္ေစခဲ့ တာ..ေနမွာပါ...။

အခ်ိန္ေတြ ကို လည္း.. ၾကည့္ အံုုးေလ.. သူ႕သမီး ၾကီး ေတာင္..၁၇ ႏွစ္ သမီး ျဖစ္ေနခဲ့ ျပီ ... ဆိုုေတာ့... ပီဘိ ကေလးငယ္ ေလး တေယာက္ ကိုု ေတာင္... လံုုးလံုုးလ်ားလ်ား.. အပ်ိဳမ တေယာက္ ျဖစ္လာ ေစခဲ့ တဲ့.. အခ်ိန္ ေတြ ပဲ...။

တကယ္ ေတာ့..သမီး နဲ႕ သား က.. သူ႕ဘ၀ ရဲ႕ ဆုုလာဒ္ ေတြ ပါ... ။ ေသခ်ာပါတယ္...။ ေသခ်ာ ေအာင္ပဲ သူၾကိဳးစား ေနခဲ့ တာပါပဲ။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ.. သမီးၾကီး ကိုုေတာ့..သူ ျဖစ္ေစခ်င္ သလိုု..ပညာ ေရး ဖက္ မွာ...မေပါ့ မေရာ့ လိုလို ခ်င္ခ်င္ ရွိ ေန တာေလး ကိုပဲ.. သူ ေက်နပ္ ရမွာပါ။ က်န္တာ ေတြက ေတာ့..ခုု အခ်ိန္မွာ..သူ ဘာမွ မတတ္ နိုုင္ ေတာ့...။ အေဖ တေယာက္ အေန နဲ႕.. အပ်ိဳ အရြယ္ သမီး တေယာက္ ရဲ႕.. ၀တ္စား ဆင္ယင္ ပံုု ကိုု..ဒီ့ထက္ ပိုုျပီး..ေ၀ဖန္ ဖိုု႕ မသင့္ ေပ မဲ့...အသြားအလာ အေန အထုုိင္ ကိုု ေတာ့...နည္းနည္း ေလာက္ ပိုုျပီး ဆင္ျခင္ ေစခ်င္သည္။

“ သမီးကိုု နည္းနည္း ေတာ့...ဗမာ ဆန္ေစ ခ်င္ တယ္ ..” လိုု႕.. သူ ခပ္မာမာ ေျပာ ခဲ့ တုုန္း က.. “ ဗမာ ဆန္ တယ္ ဆိုုတာ..ဘာလဲ..ရည္းစား ကိုု ပန္းျခံ ထဲ မွာ ခ်ိန္းေတြ႕ တာ လား... ” လိုု႕ ျပန္ေမး ခံ လိုုက္ရ သည္။ သူ..ဆြံ႕အ သြား ခဲ့ သည္ ။ ရင္ေခါင္း ထဲမွာ..တင္းက်ပ္ လာတဲ့..ေဒါသ ေတြကိုု..ၾကိတ္မွိတ္ ျမဳိခ် ေန တုုန္း....
“အေဖ လည္း ၾကိဳက္သလိုု ေနေပါ့.. အေမ မွ မရွိ ေတာ့ တာပဲ.. ၾကိဳက္တဲ့ မိန္းမ ..အိမ္ ေခၚလာ ေပါ့..” ဆိုုတဲ့..စကား အဆံုုး မွာ.. အခ်ိန္ ကာလ မ်ားစြာ ထိန္းခ်ဳပ္ လာခဲ့ တဲ့..သူ႕ ေဒါသ ေတြ..မၾကံဳစဖူး..ေပါက္ကြဲ သြား ခဲ့ ဘူး သည္။

တိမ္ေတာက္ခ်ိန္ ၀တၱဳ ထဲက..ပန္းခ်ီ ဆရာမ ၾကီး ရဲ႕ ..မိသားစုု မ်ိဳး နဲ႕ ၾကံဳဆံုု ရမွာ..သူ ေၾကာက္ ပါသည္..။ အခုု ေရာ..ဘယ္လိုု မိသားစုု မ်ိဳးကိုု ပိုုင္ ဆိုုင္ ထား သလည္း လို႕ ေမးလာရင္ လည္း.. သူ ရင္ေကာ့ ျပီး အေျဖ မေပး နိုုင္ပါ။

အဲဒီ ၀တၱဳ ထဲမွာ.. အဓိက ဇာတ္ေကာင္ က .. သူ အ နစ္နာခံ အခ်ိန္ေတြ ေပး တည္ေဆာက္ လာခဲ့တဲ့.. မိသားစုု ၾကီး.. ေနာက္ဆံုုးမွာ... အလိုု အေလ်ာက္ ျပိဳ ဆင္း သြားေတာ့... သူ တသက္လံုး..မဆြဲ ျဖစ္ ခဲ့တဲ့.. ပန္းခ်ီ ကားေတြ ထဲ မွာ.. ႏွစ္ျမဳတ္ စီး၀င္ ျပစ္ လိုုက္ရင္း.. ေလာ က ၾကီးကိုု.. ျမင္သလိုု ၾကည့္ ျပစ္ လိုုက္ တဲ့..အသက္ ၆၀ ေက်ာ္ Expressionist ပန္းခ်ီ ဆရာမၾကီး တေယာက္...။

နာရီ ေတြကိုု မုုန္းတယ္.. အထူးသျဖင့္.. နားထင္ ထဲ ထိ.. တတစ္တစ္ လာျမည္ ေနတဲ့.. biological clock ၾကီးကိုု အမုုန္းဆံုုးပဲ...ဆိုုတဲ့ .. ေလာကၾကီးကိုု.. အျမင္ဆန္း သြား တဲ့.. အမ်ိဳးသမီးၾကီး။

အဲဒီ နာရီ သံ ေတြ ကိုု မၾကား ေအာင္..ပန္းခ်ီ ကား ေတြ.. တကားျပီး တကား.. မနားတမ္း ဆြဲ ေန တဲ့.. သူမ က..ေသြးသား ေတာ္စပ္ မူ နဲ႕ ပတ္သတ္လိုု႕... ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္း မွန္သမ ွ်..သားသမီး ေတြ ေပၚ အထိ.. အယံုုအၾကည္ ကင္းမဲ့ ေန သည္။

ေနပါအံုုး... အဲဒီ ၀တၱဳ ထဲ မွာ.. ပန္းခ်ီ ဆရာမ ၾကီး က..သူ႕ သား နဲ႕ သမီး ကိုု biological produce ေတြ လိုု႕.. ေျပာ ထြက္ ေလာက္ ေအာင္ ထိ.. စာေရးတဲ့.. မင္း မွာ ေရာ..ဘယ္လိုု ေတြးထင္ ယူဆ ခ်က္ ေတြ ရွိ ေန လိုု႕ လဲ...။ ထားလိုုက္ပါေလ.. မင္း ေျပာသလိုု ဆိုု.. ၀တၱဳ တပုုဒ္ ထဲက.. ဇာတ္ေကာင္ ရဲ႕ အယူအဆ အေနအထိုုင္ မွန္သမ ွ် အတြက္...၀တၱဳေရးတဲ့သူ မွာ.. တာ၀န္ မရွိဘူး..ဆိုု ေတာ့..

ဒါေပမဲ့..ေသခ်ာ တာေတာ့.. အခ်ိန္တန္ အရြယ္ေရာက္ လာတဲ့..သားသမီး ေတြ က.. အနီးဆံုး မွာ ရွိ ေန ရဲ႕ နဲ႕ ေတာင္..ဘာလိုု႕.... ငါတိုု႕ နဲ႕ ေ၀း လိုက္ လာ တာလဲ ...

( ေျပာလိုုက္ အံုုးမယ္ ကြာ..) ငါတို႕ ကပဲ.. သိပ္ ဗမာ ဆန္ ေန သလား...။ ေခတ္မမီ ေတာ့ဘူးလား..။ အေပး အယူ သေဘာ နဲ႕.. ေမ ွ်ာ္လင့္ လိုု႕ ေတာ့..မဟုုတ္ပါဘူး ..

.............
............

တခါ တေလ..ကေလး ေတြ နဲ႕ ပတ္သတ္ လို႕ စိတ္ထဲ မွာ..ဘ၀င္ မက် တိုင္း..ကိုယ္တိုင္ ေရာ..ဒီလို အရြယ္ ေတြ မွာ..ဘယ္လို ျပဳမူ ေနထိုင္ ခဲ့ လည္း ဆိုတာ.. အျမဲ ျပန္ျပန္ စဥ္းစား ျပီး.. နားလည္ ေပး နိုင္ ဖို႕.. ၾကိဳးစား ၾကည့္ မိသည္ ။ မိဘ ေတြ အေပၚ..ဘယ္လို ေတြး မိ သလဲ.. ဘယ္လို တုန္႕ျပန္ ဆက္ဆံ ခဲ့ သလဲ.. အခ်စ္ေရး အခ်စ္ရာ ေတြ မွာ..ဘယ္ေလာက္ နက္နက္ ရွိဳင္းရွိဳင္း နားလည္ ေနခဲ့ ျပီ လဲ.. စသျဖင့္ ေပါ့ ေလ..။ ေခတ္ ေတြ မွ မတူ ေတာ့ တာ လို႕.. ေရာခ် ျပစ္လိုက္ နိုင္ ရင္ေတာ့ လဲ.. တမ်ိဳး ေပါ့..။

သူ သတိျပန္ ရ မိ တာ ကေတာ့..ကံ့ေကာ္ ေတာ ၾကီး ထဲက.. ခ်ိဳလြင္ ေ၀ စီ ေန ခဲ့တဲ့..လူငယ္ ဘ၀ လြတ္လပ္ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း ေတြ..။ အျပစ္ကင္း တဲ့..နူးညံ႕ တဲ့..သန္႕စင္ တဲ့.. သိမ္ေမြ႕ တဲ့... ရင္ခုန္ ျခင္း ေတြ..။

+++++++++

ေကာင္းကင္ယံမွာ ေလေျပျမဴး..
ေလေျပထဲမွာ ခါေႏြဦး...
ေႏြဦးထဲမွာ ကံ့ေကာ္ဖူး...
ကံ့ေကာ္ဖူးမွာ အခ်စ္ဦး...

........
.................

“ ဟင္.. ဆရာ့ ကဗ်ာ ၾကီး ကလဲ...ရိုး လိုက္တာ..”

ဒီ ခ်ာတိတ္ မ ကေတာ့..ေျပာလိုက္ မွ ျဖင့္... လို႕ သူ.. ျပံဳး လိုက္ ရင္း...

“ ေအးေပါ့ ကြ.. ဒါ..ငါ ပထမ ႏွစ္ က.. စပ္တဲ့ ကဗ်ာပဲ.. အဲဒီတုန္းက ၁၇ ႏွစ္ ဆို ေတာ့ .. ကေလး သာသာပဲ ရွိေသးတာ..”

“ အဲဒီ ေတာ့.. အဲဒီ အမ ၾကီးက.. ျပန္ေၾကြ ေရာ လား... ”

“ ေၾကြသလား မေမး နဲ႕.. ေကာက္လို႕ ေတာင္ မနိုင္ဘူး..ေတာင္းအျပည့္ ပဲ.. ”

သူ႕ ဟာသ ကို.. တျခားသူ ေတြ က.. ရီ ၾကေပမဲ့.. တခု တည္း ေသာ..ရွဳတည္တည္ မ်က္ ႏွာေလးက..ေတာ့.. “ အခု ေရာ.. ” လို႕ ေနာက္တခြန္း .. ထပ္ စပ္စု ေန ျပန္ ေသး သည္။

သူ႕ ရဲ႕ မျပီးမျပတ္ ဇာတ္လမ္း ရွည္ ကို.. ဒီ တအုပ္စု လံုး..သိသင့္ သေလာက္ သိ ေန ၾကေပမဲ့.. သိပ္ျပီး ရွည္ရွည္ ေ၀းေ၀း..ထဲထဲ ၀င္၀င္ ေတြ..ေျပာ ျပ မေန ျဖစ္ ေတာ့..။

ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းတဲ့.. ေက်ာင္းသား ဘ၀ ..ကုန္ဆံုး သြား တာ ေတာင္.. ဒီလို.. တပည့္ မက.. သူငယ္ခ်င္း မက်.. ကေလး ေတြ နဲ႕..ေမာင္ႏွမ ေတြ လို.. ေျပာဆို.. သင္ျပ ေပး ေန ရ တဲ့... တကၠသိုလ္ ဆရာ တေယာက္ ရဲ႕.. ကံ့ေကာ္ ေန႕ရက္ ေတြ ကို..ဘယ္လို အေၾကာင္း နဲ႕ မွ..သူ ရပ္ဆိုင္း မျပစ္ လိုက္ ခ်င္ပါ..။

+++++++++

“ ဆရာ..ဒီေန႕ မလာေတာ့ဘူး ထင္ေနတာ.. ခုန မိုး ေတာ္ေတာ္သည္း တယ္ ဆရာ.. ဒီ မနက္.. ဘယ္ေလာက္ မွ ေတာင္ မဆင္း ေသးဘူး..”

ေတာအုုပ္ အစပ္.. သစ္ပင္ စိမ္းစိမ္း ေတြ ၾကားထဲမွာ..ထိုးထိုး ေထာင္ ေထာင္ ထြက္ ေနတဲ့..သံေခ်း ေရာင္ drilling rig ၾကီး ၂ ေခ်ာင္း န႕ဲ မလွမ္း မကမ္း မွာ.. ကားကို ထိုးရပ္ရင္း.. ကားေပၚက..ဆင္း ယံု ရွိ ေသး.. တေယာက္ က.. လွမ္း ေအာ္ ေျပာ သည္။

“ ေအး..ဘယ္တတ္နိုင္ မလဲ ကြာ... ငါတို႕က..မိုးေပါ တဲ့ အရပ္ မွာကိုး.. ေနပူ တာထက္ စာရင္ ေတာ့.. လူ သက္သာ တာေပါ့ ကြာ.. ”

ဒီလုပ္ငန္း ခြင္ ထဲ မွာ ေတာ့.. ဗမာ ေတြ သာ အမ်ားစု ျဖစ္ေန ၾကသည္။ ျပီး ေတာ့.. ရန္ကုန္ မွာ တုန္းက..ေက်ာင္းမွာ.. ဆရာ လုပ္ခဲ့ဖူး တဲ့ သူ ေတြ ဆို ရင္.. အငယ္ ေတြ က.. ဒီ ေရာက္ လည္း..ဆရာ လို႕ သာ..ဆက္ ေခၚ ၾက တာ ဓေလ့ လိုု ျဖစ္ေနသည္။ တခါ တေလ ေတာ့ လည္း...ဆရာ မဟုတ္ေတာ့တဲ့ ကိုယ္က.. အေခၚ မခံ ရဲ သလို လို ခံစား မိ သည္။

ဘဂၤလား အလုပ္သမား ေလး ေတြ က.. သြားေလး ေတြ အက်ဲသား နဲ႕..သူ႕ကို လွမ္း ႏွုတ္ဆက္ၾက သည္။ သူတိုု႕ နား ဆီ ေလ ွ်ာက္ သြား ျပီး... ေဘး မွာ ခ် ထား တဲ့.. သစ္သား core box ထဲက.. sample .. တတံုး ႏွစ္တံုး ရဲ႕ မညီ မညာ အဖ်ား စြန္း ေတြ ကို.. လက္ နဲ႕ အသာ ပြတ္ ေခ် ၾကည့္ ေန မိ သည္။

“ ဒီ ေကာင္ ၾကည့္ ရတာ...မီတာ ၃၀ ေလာက္ ဆိုု ရင္ ေတာင္ ရျပီ ထင္တယ္.. ကဲ.. မိုး တိတ္ တုန္း..ခ် လိုက္ ၾက အံုး ... ”

မတ္တပ္ ျပန္ ရပ္ ျပီး..ခါး ဆန္႕ ထုတ္ ေန တုန္း...

“ ဟ.. ဥၾသ ငွက္ ပါလား ..”

“ ဟုတ္တယ္ ဆရာ..ဟိုဖက္ က.. reservoir ထဲ မွာ..တေန႕လံုး ေအာ္ေနတာပဲ..ေနသာ ရင္ ပို ေတာင္ ေအာ္ေသး.. ဟိုု ပန္းျခံ အစပ္ က.. အတန္းက လည္း ကံ့ေကာ္ ေတြ ေလ.. ေနရင္း ထိုင္ရင္း ..က်ေနာ္ ေတာင္..မိန္း ထဲ ကို လြမ္း ေန မိ တယ္...အင္းလ်ားကန္ ပဲ လို ေတာ့တယ္.. ဒါမဲ့..ကန္ နဲ႕ တူတာ ဆို လို႕.. ဒီ သံစည္ ပိုင္း ထဲက.. ေရ ေတြပဲ ရွိ တယ္.. ဟား ဟား.. ”

bore hole တူးဖို႕ သံုးတဲ့ ေရ စည္ ပိုင္း ၾကီးကို ၾကည္ ့ ျပီး.. သူလည္း ျပံဳးေန မိ သည္။ ရန္ကုုန္ နဲ႕ ေရေျမ သစ္ပင္ အေငြ႕ အသက္ ေတြ.. သိပ္ မကြာ ျခားလွ တဲ့.. ဒုုတိယ အိမ္ ျဖစ္ လာ ေနတဲ့.. ဒီ ကၽြန္းေျမ ေလးကလည္း ခ်စ္စရာ ေတာ့တမ်ိဳး ေကာင္း သည္ပင္။

ခပ္လွမ္းလွမ္းက..ကံ့ေကာ္ ပင္ တန္း ဆိုု တဲ့.. ေနရာ ကိုု..လွမ္းေမ ွ်ာ္ ၾကည့္ ရင္း.....

ေၾသာ...... ေႏြဦး ကံ့ေကာ္ က.. မျပီး ေသးပဲ ကိုး...။

+++++++++++

မႏၱေလး ေဆာင္ ေနာက္က..အပင္ အုပ္ ဆီ က.. ၾကားလိုက္ ရတဲ့..ဥၾသ သံ က..သူ႕ အသဲ ႏွလံုး ေတြ ကို.. ဆြဲစုပ္ ယူ ေန သလို ပင္..။ ဖီးလ္ ဆင္းတဲ့ ရာသီ မို႕.. ေက်ာင္းမွာ လည္း..ဆရာ ေတြ ေတာင္ သိပ္မက်န္ ခဲ့ပဲ..တိတ္ ဆိတ္ ျငိမ္ သက္ ေနသည္။ အေပၚ ဆံုး ထပ္..ပါေမာကၡ ရံုးခန္း ထဲက..ထြက္လာ တဲ့ သူ႕ ေျခလွမ္း ေတြ က.. ဆက္ မေလွ်ာက္ ခ်င္ ေတာ့ ေလာက္ ေအာင္ ကို ေခြယိုင္ အားေပ်ာ့ ေနသည္။ သူ ငိုခ်င္ ေန သည္။ ဒါေပမဲ့..ငို လို႕ လည္း မရ...။ ထြက္စာ လာ တင္ တဲ့ သူ႕ကို ..ပါေမာကၡ က ေတာ့..နားလည္ စြာ.. အားေပး ရင္း..၀မ္းသာပါတယ္ကြာ လို႕ ေျပာေလ သည္။ ဟုုတ္သလား... ဒါ ..၀မ္းသာ စရာ လား...။

မႏၱေလး ေဆာင္ သံုုးထပ္ ရဲ႕ ေလွခါး ေတြ ကိုု..တထစ္ျခင္း ဆင္း ရင္း.. သူ႕ ရင္ ထဲ မွာ..လစ္ဟာ သထက္..လစ္ဟာ လာ ေန သည္။ အလယ္ထပ္ ေလွခါး ေဘးက.. သလင္း ေက်ာက္ တံုုး ၾကီး ကိုု ျမင္ ေတာ့..၀မ္းနည္း မူက.. ပိုု နက္ရွိဳင္း လာ သည္။ ဒီ ေက်ာက္ တံုုး ၾကီး မွာ ရာဇ၀င္ ရွိ သည္ ။ ျမန္မာ ျပည္ လြတ္လပ္ေရး ရ ကာ နီး ေတာ့.. .ဗိုုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ ဆန္းက.. နိုုင္ငံ ျခား မွာ.. ပညာ သင္ေနတဲ့..သူငယ္ခ်င္း..ဆရာ သာလွ ကိုု.. ဘူမိေဗဒ ဌါန တခုု သီးသန္႕ ျဖစ္ လာဖိုု႕.. တာ၀န္ ေပး ခဲ့ တယ္ လိုု႕ ဆိုုတယ္ ။ ဒီ သလင္းတုုံး ၾကီးကိုု.. ဆရာၾကီး ေဒါက္တာ သာလွ က.. ျမန္မာျပည္ အျပန္ အိႏၵိယ လွည့္ အ၀င္ မွာ.. ၀ယ္လာ ခဲ့ တာ လိုု႕႕.. သူတိုု႕ အားလံုုး သိ ထား ၾက သည္။ အခုု ေတာ့.. ဗိုုလ္ခ်ဳပ္ တိုု႕.. ဆရာ ၾကီး တိုု႕..တကူး တက.. ၾကိဳးစား ပ်ိဳးေထာင္ ခဲ့ တဲ့.. ငါတိုု႕ လိုု ေက်ာင္းဆရာ ေတြက..ဒီ ဌါန ၾကီး ကိုု ထား ခဲ့ျပီး... ဘယ္ကိုု ျပန္ သြား အလုုပ္ လုုပ္ ၾက အံုုး မွာ တဲ့ လဲ..။

အေဆာင္ ဆင္၀င္ ေအာက္ က..ထြက္ ေတာ့.. ေျခာက္ ကပ္ကပ္ ျဖစ္ ေနတဲ့..ေတာင္ငူ ကန္တင္းန္ ေလးကိုု အက်င့္ ပါေန တဲ့..မ်က္လံုုး ေတြ နဲ႕ လွမ္း ၾကည့္ လိုုက္ မိသည္။ ဘယ္သူ နဲ႕ မွ လည္း သိပ္ ေတြ႕ ခ်င္ မေန ေတာ့ ေပ..။ အျမဲ တိုုင္း လိုု ဆူ ညံ ေန တတ္ တဲ့.. ဟိုု အုုပ္စုု ကိုု လည္း သတိရ ေန မိ သည္။ တကယ္ ဆိုု.. ဒီေကာင္ ေတြ ကိုု ေတာ့..သူ ေသခ်ာ ႏွုုတ္ဆက္ ခဲ့ သင့္ သည္။ အခုု အခ်ိန္ ေလာက္ ဆိုု.. ျမင္းဒိုုက္ မွာလား.. ျပင္ေညာင္ ဘက္ မွာ လား မသိ..။ စာေမးပြဲ ေနာက္ဆံုုး ရက္က..ကြင္းဆင္း ဖိုု႕ စိတ္လွဳပ္ရွား ျပင္ဆင္ ေနၾက ရင္း.. သူ႕ ဆီ မွာ ေတာင္.. ေျမပံုု ဖတ္နည္း.. ကြန္ပတ္စ္ တိုုင္း နည္း ေတြ..ေသခ်ာ ျပန္ ေမး သြား ၾက ေသး သည္။

“ ညည္း ကလဲ.. ကြန္ပတ္စ္ တိုုင္းတာ မ်ား..ဘာခက္ လိုု႕ လဲ.. လမ္းေပ်ာက္ ရင္.. မ ွ်ားအနီ ေလး အတိုုင္းသာ လိုုက္.. ေနာက္ဆံုုး..ရြာတရြာ ေတာ့ ေတြ႕ မွာပဲ.. ” လိုု႕ ေနာက္ရင္း.. ေခါင္းေလး ကိုု..ခပ္ဖြဖြ ပုုတ္ ေတာ့..

“ ဆရာ နဲ႕.. ဖီးလ္ ဆင္း ရ ရင္ ေကာင္းမွာပဲ ေနာ္.. ” တဲ့..။

အဓိပတိ လမ္းေပၚ အထြက္...တုုန႕္႕ ဆိုုင္း ေနတဲ့..ေျခလွမ္း ေတြ နဲ႕ .. အေဆာင္ ေတြ ဖက္ ကိုု.. တခ်က္ လွမ္း ေမ ွ်ာ္ ၾကည့္ လိုုက္ ရင္း... တကၠသိုုလ္ ရိပ္သာ လမ္း ေပါက္ ဆီ ..ခပ္ျမန္ျမန္ ဦးတည္ လိုုက္ မိ ေတာ့ သည္။ ေနရစ္ ေတာ့.. ရန္ကုုန္ တကၠသိုုလ္ၾကီး ေရ.. ။ ေနရစ္ ေတာ့.. ျမန္မာျပည္ ၾကီး ေရ...။


+++++++++++



ဒါလည္း အေတြးပါပဲ~~~
ေရျပင္ ေလး ၾကည့္ကာ..သက္ျပင္းေလး ေတြခ်~~~
ကိုုယ္ေမ ွ်ာ္တဲ့ အေၾကာင္း ေတြ.. သိမ်ား..သိပါ့ မလား~~~
ေၾသာ္..ေႏြဦး ကံ့ေကာ္ ရယ္~~~~



“ ဟာ.. သီခ်င္း ေတြ ဘာေတြ ညည္း လိုု႕ ပါလား..ဆရာ.. ”

“ ဟ.. မင္း က.. မိန္းထဲ လိုု႕ ေျပာလိုုက္ တာကိုုး.. ငါ လည္း သတိ ရ သြား တာေပါ့.. ခုုန ..ကားေပၚ မွာ လည္း..ဒီ သီခ်င္း နားေထာင္ လာ မိ လိုု႕ ပါ ကြာ... ကဲ.. ကဲ.. ဒိုုးမယ္ ကြာ.. ရံုုးျပန္ျပီး..တရုုတ္ နဲ႕ ရန္ျဖစ္ လိုုက္ အံုုးမယ္.. ”

“ ဟုုတ္ကဲ့ ဆရာ.. ေန႕လည္စာ မစားခင္ casing ေတြ ျပီးေအာင္ ခ် လိုုက္မယ္...ညေန ေတာ့.. ကုုလား ေတြ လည္း.. အိုုဗာတိုုင္ နည္းနည္း ေပးလိုုက္ အံုုးမယ္.. .... ေၾသာ... ဆရာ့ကိုု ေျပာမလိုု႕.. ေမ့ ေနတာ.. မေန႕ တည္းက..ဖုုန္းဆက္ ေတာင္ ေျပာမလိုု႕... Sci-tech မွာ... Play Station 3 .. ေတြ Sale ခ် ေနတာ.. အရမ္း တန္ တယ္ ဆရာ.. က်ေနာ္ ေတာင္ ရန္ကုုန္ အတြက္..တ ခုု ၀ယ္လိုုက္တာ.. blue ray game ၂ ေခြ ေတာင္ လက္ေဆာင္ပါတယ္... ဆရာ့သား.. တအား ေဆာ့ တယ္ ဆိုု လိုု႕... ”

“ ေဟ..ဟုုတ္လား.. သြား ၾကည့္ လိုုက္ အံုုးမွ.. ေအးကြာ..ငါ့ေကာင္ လည္း.. မထ တမ္း ကစားတာ..ထမင္းေမ့ ဟင္းေမ့.. ”

ကား တံခါး ဖြင့္ လိုုက္ ရင္း.. .. ၁၄ ႏွစ္သား ေပမဲ့.. သူ႕အမ နဲ႕ မတူ..တျခား ဘာမွ စိတ္မ၀င္စား.. game ေတြသာ..အရူးအမူး ၀ါသနာ ပါတဲ့..သားငယ္ ကိုုသတိရ သြား သည္။

play station 3 သားငယ္ ပူဆာ ေနတာ ၾကာျပီ။ ေျပာ..ေျပာ ေနတာပဲ.. ။ blue ray ရလိုု႕ လိုုခ်င္တာ တဲ့... blue ray is so cool ဆိုုတာက.. ပါလိုုက္ေသး..။ သူ ျပံဳး မိ သြား သည္။

ကားစက္ သံ ႏွင့္ အတူ.. ခ်ဳိျမ ေသာ..လြမ္းဆြတ္ ဖြယ္ ေကာင္း ေသာ.. ထူးအိမ္သင္ ရဲ႕ သီခ်င္းသံ .. ထြက္ေပၚ လာ ျပန္ သည္။
.......

ေႏြဦး ကံ့ေကာ္ မ်ား~~~~ ဒီအခ်ိန္ေလး တိုုင္းမွာ~~~~~
......................
.............
.....

ကား ထိုုင္ခံုု ေပၚ မွာ ပ်ံ႕ က်ဲ ေနတဲ့.. စာအုုပ္ ေတြ ကိုု..တခ်က္ လွမ္း ၾကည့္ ရင္း.. သီခ်င္း သံ ကိုု.. နည္းနည္း တိုုး လိုုက္ သည္။

သူ႕ ရံုုး ကား ေလး သည္... Sci tech ကိုု သြား ရာ.. ဟိုုင္းေ၀း ထဲ ကိုု.. အလိုုလိုု ခ်ိဳး၀င္ မိသြား ေတာ့ သည္။

+++++++++++++++

ထူးအိမ္သင္ ႏွစ္ပတ္လည္ ေန႕က.. ေဖ့စ္ဘြတ္ မွာ..ထူးအိမ္သင္ သီခ်င္း မ်ား နားေထာင္ ရင္း.. ေႏြဦးကံ့ေကာ္ သီခ်င္း ေလး မွ..ေစ့ေဆာ္ လာေသာ..ဖန္တီးမူ သက္သက္ ျဖစ္ပါတယ္ ..ထူးအိမ္သင္ ရဲ႕ ( ေတးေရး ကိုုေလးလြင္ ရဲ႕ ) သီခ်င္း ေခါင္းစဥ္ ကိုုပဲ..ႏွစ္သက္ စြာ.. အသံုုးျပဳ ထား ပါတယ္.. မူပိုုင္ခြင့္ ႏွင့္ ပတ္သတ္လိုု႕.. ဒီေနရာ ကေနပဲ.. ခြင့္ေတာင္းလိုုက္ပါတယ္...

◦

ေႏြဦးကံ့ေကာ္