အမ တေယာက္ရဲ႕စာ

ညီမ- ေကေရ-

ေနေကာင္းရဲ႕လား။
ခုတေလာ..အလုပ္ နဲနဲ ပါးတာရယ္ေၾကာင့္၊ အမ လည္း ဘေလာ့ေတြ ၀င္ၾကည့္ ေနရင္းက..ညီမထဲ ၀င္ၾကည့္ ျဖစ္ေသးတယ္။ ++++++

+++++ ညီမရဲ႕ စာေလး ေတြ ထဲက၊ အာဇာနည္ေန႕ ကို ပိတ္ရက္ အျဖစ္ မသိလို႕၊ သူငယ္ခ်င္း ကို မေခၚ တာဆိုတဲ့ ညီမရဲ႕ စာ ကို ဖတ္မိျပီး၊ ဒီစာေရးခ်င္ စိတ္ ေပၚလာ လို႕ ေရးမိတာပါ။ ++++++

ဘုရားေရ-
အမ-- ရဲ႕လက္ေရး နဲ႕ေရးျပီး စကန္ဆြဲ ပို႕လိုက္တဲ့ စာကို ဖတ္မိျပီး၊ မ်က္လံုး နည္းနည္း ျပဴးသြား မိတယ္။ ငါ- ဘယ္တုန္းက.. အမ-- ကို ဘယ္လို ေတြ ေရးထား မိပါလိမ့္- ဆိုျပီး၊ အျမန္အျမန္ ကိုယ့္ဘေလာ့ကို လွန္ ရေတာ့တယ္။

ေၾသာ္- သိျပီ။ ဟိုး -- ဘေလာ့ စလုပ္ကာစ က..ေရးဖူးတဲ့.. ပညာ နဲ႕ ညဏ္ ဆိုတဲ့ ပို႕စ္ေလး။ မွန္းစမ္း......

---- ကိုယ့္မိတ္ေဆြအမၾကီးတေယာက္က..လူေတြကိုနိုင္ငံေရးအျမင္ မရိွရင္..လူရာမသြင္းပါ..(အဟင္း..ကိုယ္နဲ႔ေတာ့တအား..ကီးကိုက္တယ္) သူေျပာျပတာ..တခါ..သူအရမ္းခင္တဲ့သူငယ္ခ်င္းမတေယာက္က...အာဇာနည္ေန႔ရံုးပိတ္ရက္ကို ဘာေန႔မို႔ပိတ္တာလဲလို႔ ေျပာမိလို႔...ေသခန္းျပတ္ခဲ့ပါသတဲ့။ ျပတ္သားပံုမ်ား။ -----

ဟူး- ေတာ္ပါေသးရဲ႕။ အမ -- ကို အေကာင္းပဲ ေရးထားတာပါေနာ္။ တျခား ဘာမွ မပါ- ပါဘူး။ အဟဲ...။

အရင္တုန္းကလို.. ဘယ္သူ သိတာလိုက္လို႕..သူတို႕ဖတ္မိမွာ မဟုတ္ပါဘူး...ဆိုျပီး..ေလွ်ာက္ေလွ်ာက္ ေရးတာမ်ိဳး ေတြ ဆင္ျခင္ မွပါပဲ။ အထူးသျဖင့္ အမ်ိဳးေတြေပါ့။ း) မိတ္ပ်က္တာက..ေတာ္ေသးတယ္။ ေဆြမ်ိဳးထဲ ဆို- ရွင္းမရ ျပဳမရ။ ဒုကၡ။

တေန႕ ကေတာင္..စလံုးမွာ လာေနတဲ့ အေဒၚ တေယာက္ကို ဖံုးေခၚ စကားေျပာေတာ့..` ေက့ ဘေလာ့ကိုေလ..ညိဳက..ေန႕တိုင္းဖတ္တယ္.. ျပီးရင္ ေဘးကဟာေတြေကာ ေလွ်ာက္ဖတ္.. ဖတ္ပီးသား ေက့စာေတြပါ ထပ္ဖတ္တယ္...´ တဲ့။

`ဟုတ္လား ညိဳရယ္.. ေကာင္းတာေပါ့..အပ်င္းေျပ တာေပါ့ေနာ္..´ လို႕ ေျပာလို႕ မဆံုးေသး...
` ေနာက္ျပီး..ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေတြ သြားရင္- အင္တာနက္သံုးတဲ့ မိတ္ေဆြ ေတြ ေတြ႕ရင္..ေက့ ဘေလာ့အေၾကာင္း ေျပာရတာ..အေမာ ..´ တဲ့။ အဲဒါမွ..ဗုေဒၶါ ---

ဟိုဖက္က..လူေတြ ခမ်ာ..စိတ္မသက္မသာ နဲ႕..ဘယ္က..ဘေလာ့ လည္း..ဘယ္က - ေက- လည္းလို႕ ေတြးရင္း..အားနာပါးနာ .. သြားျဖဲေလးေတြ နဲ႕..ျဖစ္ေနမွာ..ျမင္ေယာင္မိေသးေတာ့...။

အိမ္က ဘိုးေတာ္ တေယာက္လည္း ရွိေသးတယ္။ ေတြ႕သမွ် သူငယ္ခ်င္းေတြ.. သူ႕အမ်ိဳးေတြကို.. ဒီ- ဘေလာ့ ပဲ သြားသြား ေၾကာ္ျငာ ၀င္ေနေတာ့တယ္။ သူမ်ားက..စိတ္၀င္စားလား မစားလား မသိ။ ေနာက္ျပီး..လုပ္လိုက္ေသးတယ္။ စီေဘာက္မွာလည္း.. ၀င္ ႏွုတ္ဆက္လို႕ ရတယ္..တို႕ ။ ဘာတို႕။ အတင္း ၾကီးေရာ- ကာေရာ ပဲ။

ကိုယ္က ဘေလာ့ေလး စလုပ္ျဖစ္တုန္းကေတာ့..အီးေမးလ္ အဆက္အသြယ္ ရွိတဲ့ သူငယ္ခ်င္း တခ်ိဳ႕ကို.. I will be there လို႕.. ေရးျပီး လိပ္စာေလး ေပး လိုက္တယ္။ စိတ္၀င္စားတဲ့သူ ဖတ္လိမ့္မယ္ လို႕ပဲ စိတ္ထဲ ထားတယ္။ အဲဒီ တုန္းက.. ေဇာ္ဂ်ီဖြန္႕ က..ခုေလာက္ တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ ျဖစ္မလာ ေသးေတာ့..တခ်ိဳ႕လည္း..ေလးေဒါင့္တုံးေတြ ျမင္တာနဲ႕ ဖြန္႕ ေဒါင္းလုဒ္ လုပ္တာေတြက..ရွဳပ္ နဲ႕.. ဒီလိုပဲ ေမ့ထားခ်င္ လည္း ထားၾကမွာေပါ့။ ေနာက္ေတာ့..အဆက္အသြယ္ မရွိ တာ ..ၾကာပီ ျဖစ္တဲ့ မိတ္ေဆြ တခ်ဳိ႕ေတာင္..ျပန္ေတြ႕ ႏွဳတ္ဆက္ ျဖစ္ ေတာ့လည္း..၀မ္းသာတာေပါ့ ေနာ္။ ခုလည္း.. အမ-- နဲ႕ ျပန္ ဆက္မိျပန္ျပီ။

အမ-- အေၾကာင္း ေရးထားတာေလး..ေသခ်ာျပန္ဖတ္ လိုက္..သူေရးလိုက္ တဲ့ စာေလး ျပန္ဖတ္ လိုက္ နဲ႕.. လြန္ခဲ့တဲ့ ၈ ႏွစ္ ေလာက္ အခ်ိန္..စင္ကာပူ ေရာက္စ.. အူေၾကာင္ၾကားဘ၀ ေလး ကို ျပန္သတိရသြားတယ္။ ဘ၀ အခ်ိန္ အပိုင္းအျခား..အခန္းငယ္ေလး တိုင္းမွာ..အဲလိုမ်ိဳး..အမ ေတြ ရွိေနခဲ့တာလည္း..တမ်ိဳး ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းေနတယ္။ ခု ဆို ဘေလာ့ေပၚမွာ ဆို..မခင္မင္းေဇာ္ တို႕ မေမျငိမ္းတို႕လို..ဂိုဏ္းခ်ဳပ္ၾကီးေတြ ေပါ့ ။ း)

+++++++

အမ ေရ.. အဲတုန္းက.. က်မ- ရံုးမွာ အလုပ္မ၀င္ခင္တည္းက..စင္ကာပူ ေရာက္ကတည္းက..အမ နံမယ္ကို စၾကား ဘူး တာ။ က် မတို႕အရင္..၈ ႏွစ္ေလာက္ထဲက..ေရာက္ႏွင့္ေနတဲ့.. လုပ္သက္ရင့္ေနျပီ ျဖစ္တဲ့ .. စီနီယာ တေယာက္ျဖစ္တာရယ္.. ေနာက္ျပီး..မိန္းမ နည္းတဲ့ လုပ္ငန္းခြင္ ဆိုေတာ့လည္း.. တေယာက္နဲ႕တေယာက္ သိေနၾက တာေပါ့ ေနာ္ ။ တိုက္တိုက္ ဆိုင္ ဆိုင္.. အမနဲ႕ အလုပ္ အတူတူ လုပ္ရ ေတာ့မယ္ ဆိုေတာ့.. အမ--- ဆိုတာ..ဘယ္လို ေနလည္း မသိဘူးေပါ့။ ဆက္ဆံရ ခက္လား။ သေဘာေကာင္းလား။ ဘာပဲေျပာေျပာ.. အမ--ဆီက..အလုပ္ေတြ သင္ယူရ မွာက..ေသခ်ာ ေနျပီေလ။ အမ ကိုျမင္ကာစ ကေလ.. ဗမာဆန္ဆန္..ရိုးရိုးရွင္းရွင္းပဲ ၀တ္ျပီး၊ အဆင္တန္ဆာေတြ မပါတဲ့..အလွအပ အေရာင္ ေတြ မတင္တဲ့ အမ ပံုစံကို စ သတိထားမိတာ။ အီး..ငါနဲ႕ေတာ့..သိပ္မတူဘူး ဟ.. လို႕ ..နည္း နည္းေတာ့.. ျဖစ္ သြားမိတယ္..။ အမ လည္း..အဲလိုမ်ိဳး..အျပန္အလွန္ ေတြးေနမိမွာေပါ့။

ဒါေပမဲ့..သိတယ္ မဟုတ္လား.. က်မက..လူလည္ေလ။ အသာ ၾကည့္ ေပါင္းမယ္ေပါ့ ။ အမက..ဒါ ဆို..ဟုတ္တယ္ေနာ္..ဒါေလးက..။ ဟ၀ွါ..ဆိုလည္း..ဟ၀ွါ ျပဳ လိုက္တာပဲ။ အဲဒီလို ေဖာ္လို အလိုက္ေကာင္း ရင္း.. ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ အေတြ႕ အၾကံဳေလး..က်မ ဘယ္ေတာ့ မေမ့ဘူး။

အဲဒီေန႕က.. အမက.. ရံုးဆင္းရင္..ရံုးနားက.. ကန္ပြန္းခ်ဥ္ပင္မွာ..အရြက္ေတြ နုေနတာ..သြားခူးရေအာင္လိုက္မလား တဲ့။ က်မ လည္း .. ဘာမွန္းညာမွန္းမသိ လိုက္မယ္ေပါ့။ စင္ကာပူလည္း ေရာက္ကာစ မွ လပိုင္းပဲ ရွိေသးတာ။ လားလား.. လိုက္သြား ေတာ့မွ.. ရိုခ်ဴးကန္ ကားလမ္းမၾကီး ေဘးက..ေတာအုပ္ အစပ္မွာ..ကန္ပြန္းျခံဳ ၾကီး.. နုေနလိုက္တာ.. နည္းနည္းေနာေနာမဟုတ္။ အမကေတာ့..လုပ္ေနၾက ပံုစံ နဲ႕..အသင့္ယူလာတဲ့..သတင္းစာ ေတြ ျဖန္႕ခင္းလိုက္တယ္။ လက္ထဲ မွာ လည္း..ကပ္ေက်း တလက္ နဲ႕..အညြန္႕ေတြကို..တခ်ပ္..ခ်ပ္ ညွပ္ ခ် ေန ေတာ့တာပဲ။ က် မ မွာေတာ့ေလ.. ထုိင္ရ မလို ..ထ ရမလို.. ကားေတြ..တ၀ီ၀ီ ျဖတ္ေနတဲ့ လမ္းမေဘး ၾကီးမွာ.. ရွက္တာေပါ့။ လူကလည္း..ရွိဳး အျပည့္နဲ႕။ ေနာက္ျပီး..စင္ကာပူ မွာ..လမ္းေဘး တံေတြးမေထြးရ။ ပန္းျခံထဲ ပန္းမခူးရ ဆိုတဲ့ ဒဏ္ေၾကး ေတြ အေၾကာင္း ၾကိဳျပီး ၾကားဖူးေနေတာ့.. ဘယ့္ႏွယ္ ပါ လိမ့္ ေပါ့။ အဲလို တုန္း.. National Service ဆင္းတဲ့..စစ္သား ေတြ တင္ထားတဲ့..စစ္ကား ၾကီး ၂စင္း..ရိုခ်ဴးကန္ လမ္းမ ၾကီးေပၚ မွာ ေမာင္းလာတာ..လွမ္း ျမင္လိုက္ေတာ့--- ဘုရားေရ.. စစ္၀တ္စံု ျမင္ရင္..နဂို တည္းက.. ေသြးပ်က္ခ်င္ ေနသူမို႕.. ေျခဖ်ားလက္ဖ်ား ေတြကို.. ေအးစက္သြားတာပဲ။ ကိုယ္ေတြ လုပ္ေနတာ ကလည္း.. တရား၀င္လား မ၀င္လား လည္း မသိဘူးေလ။ ကားေပၚက..စစ္သား တခ်ိဳ႕ကေတာ့.. ငံု႕ၾကည့္သြားတယ္။ ` အမေရ..အမေရ..ေတာ္ပီေလ..အမ်ားၾကီးရေနျပီ..ျပန္ၾကရေအာင္.. က်မ ေၾကာက္တယ္..´ ဆိုေတာ့.. အမက.. ျပံဳးျပံဳး ၾကီးနဲ႕..` ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး- ငါတို႕ခူးစားေနၾက.. ဒီေတာအုပ္ထဲ ဆက္၀င္သြားရင္..စားပင္ေတြ အမ်ားၾကီး... ယိုးဒယားေတြ အျမဲ လာခူးေနတာပဲ..´ တဲ့။


အဟီး.. အဲဒီတည္းက.. ကန္ပြန္းခ်ဥ္ရြက္ ဆိုတာနဲ႕..က်မ ရူးခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေတာ့တာပဲေလ။ ဒါ ေပမဲ့..ဟင္းခ်က္ ေကာင္းတဲ့ အမ ထမင္းဗူးကို အျမဲ ငမ္းေနၾက။ အမ လုပ္တဲ့..ငါးၾကီးခ်ဥ္ တို႕ဘာတို႕ဆို..သိပ္ၾကိဳက္။ အမက- အလုပ္မွာ ေစ့စပ္ ေသခ်ာ သလို..အိမ္တြင္းမူ လည္း..သိမ္းထုပ္ ေသခ်ာ တာပဲ ။ ေျမွာက္ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး။ အုန္းနို႕ေခါက္ဆြဲ ခ်က္ရင္..အရိုးျပဳတ္ေရ ဘယ္လို ငင္ရတာတို႕.. ရန္ကုန္က..မုန္႕ၾကြပ္ေၾကာ္နဲ႕ တူေအာင္.. ေဟာဒီ ထီးတံဆိပ္ နဲ႕ဆန္ျပားေျခာက္ ကို သံုး---ဆိုတာမ်ိဳး.. ငါးသလည္း ထိုး အုးိကပ္ခ်က္နည္း တို႕.. အမ ဆီက..နည္းရတာေတြေလ..။ ငါးသလည္းထိုးကို.. ဇကာထဲ ထဲ့တိုက္ျပီး..အေၾကးခြံ ခြါတဲ့ နည္းပါ.. က် မ - ရလိုက္ေသးတာ။

-

တခါ လည္း..ငါးသေလာက္ေပါင္း စားျခင္လိုက္တာေပါ့။ ကုလားေစ်း သြားျပီး..ငါးသေလာက္ ၀ယ္ဖို႕..တေယာက္တည္း ..ထြက္သာလာခဲ့ တာ.. ဗမာျပည္မွာ.. ေစ်းတခါ မွ မသြားဖူးခဲ့တဲ့.. သူ ဆိုေတာ့( အမ ေတြ အလိုလိုက္ထားလို႕ပါ) ..ငါးသေလာက္ ဆိုတာ..ဘယ္ဟာကို ျပ ၀ယ္ရမွန္းလည္း မသိဘူး။ အဲဒါ နဲ႕..အားကိုးေနက် ကိုယ့္ အမ ကို..ဖုန္းဆက္ျပီး လွမ္းေမးေတာ့.. အမ ေျပာတာ..ခုထိ မွတ္မိေနတယ္။ ` ဟဲ့..မေက ရယ္..ငါးသေလာက္ျပံဳးေလး ဆိုတာ..မၾကားဖူးဘူးလား..ငါးကိုၾကည့္လိုက္..ျပံဳးစစေလးနဲ႕´ တဲ့..။

အဲဒါ မွ ပိုဂြက် ေရာ။ ငါးဆိုင္ေရာက္ေတာ့.. အမ်ိဳးစံုလွ တဲ့ ငါးေတြ ၾကားထဲ..ငါးသေလာက္ျပံဳး လိုက္ရွာ ေနတဲ့ ကိုယ့္ကို..ဆိုင္ရွင္ တရုတ္ၾကီးက.. သေဘာေပါက္သြားတယ္ထင္တယ္။ တပံုခ်င္း လက္ညိွးထိုးျပီး.. ငဂ်ီ..ငဂ်ီး.. ငခူ..ငခူ.. ငစေလာက္..ငစေလာက္ ဆိုျပီး..ဗမာလိုေျပာ ျပ မွပဲ.. ေျပလည္သြားေတာ့တယ္။ ကုလားေစ်းက..တရုတ္ ေစ်းသည္ေတြ ရဲ႕ထူးျခားခ်က္က..၀င္လာတဲ့သူကို ျမင္တာနဲ႕..ယိုးဒယားလား..ဗမာလား.. မလြဲေအာင္ခြဲ နိုင္တာ..ျပီး.. စကားပါ တတ္တာေလ။

အမ နဲ႕အတူ..အလုပ္တခုတည္း လုပ္ရင္း..ေန႕လည္စာ အတူစားၾက ..စကားေတြ ဖလွယ္ၾကတာ.. ၃ ႏွစ္ နီးပါးပဲ ေနာ္။ ေနာက္ဆံုး.. ဖိုမင္ကေန..သူေဌးျဖစ္လာတဲ့..အင္မတန္ ရိုင္းစိုင္းတဲ့ စလံုး သူေဌး ကို..အတူ ဖိုက္ျပီး.. အလုပ္ထြက္ ျဖစ္ၾကေတာ့လည္း..မေရွးမေႏွာင္းပဲ။ အဲဒီ တုန္းက..က်မတို႕ေတြ..ဘာ မွ မေသခ်ာတဲ့.. အလုပ္တခုနဲ႕တခုၾကား .. အီးပီ ၄လပဲ ကိုင္ခြင့္ ရွိတဲ့ အေျခအေန မွာ..ဘာမွ ေတြးမေနပဲ..ရဲရဲတင္းတင္း ထြက္စာ တင္ျဖစ္ခဲ့ ၾကတာေလ။ ဗမာ-ကြ -ဆိုျပီး။ ေတာ္ေသးတာေပါ့.. တကယ္ -ကြ မသြားတာ။ ေနာက္အလုပ္ တခု ညိသြားခဲ့လို႕သာ။

အဲဒီ ၃ ႏွစ္ တာ ကာလေတြ ၾကားထဲမွာပဲ.. အမ နဲ႕က်မ..မတူတာေတြ ရွိေန တဲ့ၾကားထဲကပဲ.. တူညီ တဲ့ ဆံုခ်က္ တခု ကို လွလွပပေလး ေတြ႕ခဲ့ၾကတယ္ေနာ္။

++++ အမ လက္ခံတဲ့ နိုင္ငံေရး အျမင္ဆိုတာ- နိုင္ငံ တခု မွာ ေနတဲ့ လူေတြရဲ႕ ဘ၀ ကို နားလည္..ကိုယ္ခ်င္းစာ..ကူညီခ်င္တဲ့ စိတ္ဓါတ္ အျမင္ လို႕ပဲ လက္ခံတယ္။ အမ်ား လက္မခံတဲ့ အစိုးရကို တိုက္ေန ဆန္႕က်င္ေနမွ..နိုင္ငံေရး လုပ္တာ မဟုတ္ပါဘူး..အဲဒါကို ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက..ေသခ်ာ မခြဲတတ္ဘူးေနာ္.. တကယ္ေတာ့..အမရဲ႕အေပါင္းအသင္း စာရင္းထဲ မထဲ့တဲ့ သူကေတာ့..တကိုယ္ေကာင္းဆန္တဲ့ သူပါပဲ +++++

အဲဒါေၾကာင့္လည္း.. က်မ ဘယ္ေရာက္ေရာက္.. အမကို အျမဲ သတိ ရေနမိတယ္။

အမ- က်န္းမာ ရႊင္လန္းပါေစ။ အမျပန္ခ်င္္တဲ့ အမိျမန္မာျပည္မွာ လည္း..ေပ်ာ္ရႊင္စြာ အျမန္ဆံုး..ျပန္လည္ အေျခခ် ေနထိုင္နိုင္ပါေစ..။

ညီမ- ေက

◦

အမ တေယာက္ရဲ႕စာ