.jpg)
.jpg)
ကၽြန္ေတာ္တို႕ သြားေရာက္ခ်ိန္ ( ၁၉၇၇ ဇူလိုင္ ၁၅ ) တြင္၊ ဟီရိုရွီးမားျမိဳ႕သည္ ကမၻာ့ ပထမဆံုး အဏုျမဴ ဗံုးဒဏ္ ခံခဲ့ရသည္႕ ျမိဳ႕ၾကီး ဟု ေျပာနိုင္စရာ မရွိေတာ့ေလာက္ေအာင္ အေျပာင္းလဲၾကီး ေျပာင္းလဲ ေနေပျပီ။
ကၽြန္ေတာ္တို႕ တည္းခိုၾကသည့္၊ ဟိုတယ္ၾကီး ေပၚမွ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္သည္။ ၾကည့္ေလရာတိုင္း တြင္၊ အျပိဳ အပ်က္ ဆို၍ တကြက္တေလ မွ်ပင္ မျမင္ရ။ အဏုျမဳဗံုးဒဏ္ေၾကာင့္ ကုန္းေကာက္စရာ မက်န္ေလာက္ေအာင္ ျပာပံု ျဖစ္ခဲ့ရသည့္ ျမိဳ႕ၾကီး။ လူ နွစ္သိန္း ေက်ာ္ အသက္နွင့္ ကိုယ္ အိုးစားကြဲခဲ့ၾကရသည့္ ျမိဳ႕ၾကီး ။ လြန္ခဲ့သည့္ ၁၀ နွစ္ ခန္႕က အထိ ျပန္လည္ ထူေထာင္ တည္ေဆာက္ေနရ ေသးသည့္ ျမိဳ႕ၾကီး။ ယခုေတာ့မူ ကမၻာ့ ပထမဆံုး အဏုျမဳဗံုး သားေကာင္ ျမိဳ႕ၾကီး တျမိဳ႕ပါ ဟူ၍ ေျပာလွ်င္ပင္ ယံုနိုင္စရာ မရွိေတာ့ပါေပ။ ေခတ္မီျမိဳ႕ၾကီး ၊ သစ္လြင္ ျမိဳ႕ၾကီး။
ဟီရိုရွီမား ကို ၁၉၆၈ အထိ ျပန္လည္ တည္ေဆာက္ ေနခဲ့ ရေသးသည္။ ထိုအခ်ိန္အထိ အိုတာျမစ္ရိုး တြင္ ကြက္သစ္မ်ား ရွိေနခဲ့ ရေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ္ တို႕ ေရာက္သြားခ်ိန္ တြင္မူ ထိုကြက္သစ္ ေနရာ မ်ား မွာ ကမၻာေက်ာ္ ဂ်ပန္ ဗိသုကာ ၾကီး မာဆာတို အိုတာကာ ၏ ပံုစံ ျဖင့္ က်ပ္ကုေဋ ၃၀ ကုန္ေဆာက္ခဲ့သည့္ တိုက္တန္းၾကီး မ်ားျဖင့္ အစားထိုး ျပီး ေနေလျပီ။
အဏုျမဴဗံုး ဒုကၡ သည္ ကြက္သစ္ ေနရာတြင္ပင္၊ ေခတ္မီ တိုက္တာၾကီး မ်ား ထည္ထည္၀ါ၀ါ ေပၚလာျပီ ဆိုမွေတာ့ တျမိဳ႕လံုး ရွိ တျခားေနရာမ်ားကား ဆိုဖြယ္ရာ ရွိပါဦးေတာ့မလား။
ဇူလိုင္ ၁၆ ရက္တြင္ ကၽႊန္ေတာ္ တို႕အဏုျမဴ ဗံုးၾကဲခ်ခဲ့သည့္ အီနိုလာေဂး ေခၚ အေမ၇ိကန္ ဘီ ၂၉ ေလယဥ္ပ်ံၾကီး ၏ ပံု၊ “ခ်ာတိတ္” ေခၚ အဏုျမဴ ဗံုး ၾကီး ၏ ပံု၊ အဏုျမဴ ဗံုး မခ်မီ က ေတြ႕ခဲ့ရသည့္ ဟီရိုရွီးမား ျမိဳ႕ပံု၊ အဏုျမဴဗံုး ခ်ျပီးေနာက္ ေတြ႕ခဲ့ရသည့္ ျမိဳ႕ကြက္ပံု၊ အဏုျမဴဗံုး ခ်ျပီးစ အခ်ိန္ပိုင္း ကေလး အတြင္း ဂ်ပန္ သတင္းေထာက္ ယိုရွီတိုမာစုရွီေဂ ရိုက္ကူးခဲ့သည့္ အဏုျမဴ ဗံုး ဒုကၡ ည္မ်ား မျမင္ရက္စရာ ဒဏ္ရာကိုယ္စီ ျဖင့္ သြားလာ လွဳပ္ရွားေနၾကပံု ၊ အဏုျမဴဗံုး ေၾကာင့္ ေက်ာက္သားေပၚတြင္ပင္ လူရိပ္ထင္ခဲ့ပံု၊ တျမိဳ႕လံုး မယံုနိုင္ ေလာက္ေအာင္ ၾကီးမားလွစြာ ပ်က္စီးေနပံု မ်ားကို ၊ ရင္နင့္စဖြယ္ ျပထားသည္။ စံုေစ့ေအာင္ ပင္ မၾကည့္နိုင္ခဲ့။ ၾကည့္လွ်င္လည္း မ်က္ရည္ထိန္းနိုုင္အံ့မထင္။
ျငိမ္းခ်မ္းေရးပန္းျခံ ထဲရွိ အထိမ္းအမွတ္ ဂူကေလး တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ လြမ္းသူ႕ပန္းေခြ ခ်ၾကသည္။ ဂူကေလးမွာ ေရွးပေ၀သဏီ က၊ ဂ်ပန္ျပည္ တြင္ ေဆာက္လုပ္ေလ့ရွိခဲ့သည့္၊ ဟာနီ၀ါ အိမ္ပံုစံ ။ လွည္းေပါင္းမိုးေလး သ႑န္၊ ေဘးနွစ္ဖက္ ပြင့္ အခံုးေလး ေအာက္တြင္ ေက်ာ္ေသတၱာရွိသည္။ ထိုေက်ာက္ ေသတၱာ ထဲတြင္ အဏုျမဴဗံုး ဒဏ္ေၾကာင့္ အသက္ဆံုးရွံဳးရသူ အေထာင္အေသာင္း မ်ားစြာ တို႕၏၊ အမည္နာမ မ်ားစြာတို႕ကို ေရးမွတ္ထားသည့္ အတိတ္ကာလ ပုရပိုက္ၾကီး ရွိသည္။
ေက်ာက္ေသတၱာေပၚတြင္....
“ျငိမ္းခ်မ္း ျငိမ္သက္
ေလ်ာင္းေမြ႕စက္ေလာ့
ေနာက္ဆက္အမွား
တို႕မ်ားတဖန္
မက်ဴးလြန္ေတာ့..”
ဟူေသာ စာတမ္းကေလး ေရးထားသည္။
ဟီရိုရွီးမားတြင္ ေရာက္ခိုက္ ဟီရိုရွီးမား အနီးရွိ ဘိ၀ါ အင္းၾကီး၏ အနားယူ စခန္းမ်ား သို႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေရာက္ခဲၾကသည္။ ေပ်ာ္စရာေကာင္းသည္။ စိတ္ခ်မ္းေျမ႕စရာ ေကာင္းသည္။ သို႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ မေပ်ာ္ခဲ့။ စိတ္မခ်မ္းေျမ႕ခဲ့။ ဟီရိုရွီးမား အရိပ္သည္ ကၽြန္ေတာ္တို႕၏ စိတ္ဓါတ္အာရံု အေပၚတြင္ တခ်ိန္လံုး ဖိဖိစီးစီး လႊမ္းမိုး ထိုးက်ေနခဲ့သည္ မဟုတ္လား။
ကိုယ့္နိုင္သို႕ ျပန္ေ၇ာက္ေတာ့လည္း ဟီရိုရွီးမား အေၾကာင္း ကို ဟုတ္ဟုတ္ညားညား မေရးျဖစ္ခဲ့ေတာ့။ မိုးစင္စင္လင္းမွ ေတာ့ ညက အိပ္မက္ဆိုးို အရွည္အေ၀း ျပန္ေျပာျပ မေနခ်င္ေတာ့သလို ခံစားမိသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ဟီရိုရွီးမား အေၾကာင္းကို ေဆာင္းပါး တေစာင္ တဖြဲ႕ တသီးတျခား ေရးမေနေတာ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
သို႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ အခ်င့္အတြက္ မွားပါသည္။ အိပ္မက္ဆိုး ဟူသည္ တညတာ နွင့္ ေမ့နိုင္သည့္ အရာမ်ိဳး မဟုတ္။ ေနာက္ေန႕ ေနာက္ရက္မ်ား အထိိ တစိမ့္စိမ့္ေတြး တေရးေရးျမင္ တငင္ငင္ အမွတ္ရကာ ၾကက္သီး ျဖန္းျဖန္းထျပီး ေျပာမဆံုးေပါင္ ေတာသံုးေထာင္ နားေထာင္မ၀ တသသ ျဖစ္တတ္ေသာ အရာမ်ိဳး ပင္ မဟုတ္လား။
ထို႕ေၾကာင့္ ဟီရိုရွီးမား အေၾကာင္း တခုခုေတာ့ ေရးဦးမွဟု ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားမိသည္။ သို႕ေသာ္ စာဖတ္သူ တို႕ သိခ်င္ၾကသည့္ ဟီရိုရွးီမား သည္ အျခားအျခားေသာ ကမၻာ့ျမိဳ႕ၾကီးျပၾကီး မ်ား နွင့္ မျခား စည္ကား ထည္၀ါေနသည့္ ယေန႕ ဟီရိုရွီးမား မဟုတ္။ အဏုျမဴ စြမ္းအင္ ၏ ပထမဆံုး သားေကာင္ ျဖစ္ခဲ့ရခ်ိန္က ဟီရိုရွီးမား သာ ျဖစ္ေၾကာင္း စဥ္းစားမိသည္။
ဟီရိုရီွးမား အေၾကာင္း စာအုပ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေရးသား ထုတ္ေ၀ ခဲ့သည္။ မီခ်ီဟီတို ဟာခ်ီယာ ၏ “ ဟီရိုရွီးမား ဒိုင္ယာရီ” ေရာဘတ္ယြန္ခ္ ၏ “ ျပာပံု၏ ရင္ေသြးမ်ား” ဟီရိုရီွးမား ကို သြားေ၇ာက္ဗံုးၾကဲ ပံု ကို ေရးသားထား သည့္ ဖလက္ခ်ာေနဗယ္ နွင့္ ခ်ားလ္စ္ေဘလီ ၏ “ ေျပးစရာ ေျမမရွိ” စေသာ စာအုပ္မ်ား သည္ ကမၻာေက်ာ္ စာအုပ္ မ်ား ျဖစ္သည္။ ထိုစာအုပ္ မ်ား အနက္ ယေန႕ထက္တိုင္ ထပ္ျပန္တလဲလဲ ထုတ္ေ၀ ေနရသည့္ စာအုပ္မွာ ဤစာအုပ္။ အေမရိကန္ စာေရးဆရာ သတင္းစာ ဆရာ ဂၽြန္ဟာေဆ ၏ “ ဟီရိုရွီးမား”။
ဂၽြန္ဟာေဆ ၏ သမိုင္း၀င္ “ဟီရိုရွီးမား” စာအုပ္ကို ယခု ကၽြန္ေတာ္ ျမန္မာျပန္ပါသည္။
ဟီရိုရွီးမား သည္ စာေပရွေထာင့္မွ ၾကည့္လွ်င္၊ ဂႏၵ၀င္ေျမာက္လက္ရာ ျဖစ္သကဲ့သို႕၊ သတင္းစာ ရွဳေထာင့္မွ ၾကည့္လွ်င္လည္း သမိုင္း၀င္လက္ရာ အနုပညာ ေျမာက္လက္ရာ ျဖစ္၏။
သတင္းစာသညိ သမိုင္းေန႕စဥ္ မွတ္တမ္းျဖစ္သည္။ ယေန႕ သတင္းစာ သည္ မနက္ျဖန္ သမိုင္း ျဖစ္သည္။ သတင္းစာ သမား သည္ ထိုမွတ္တမ္း ကို စိမ္ေျပ နေျပ ဒူးႏွံေပါင္နွံ ေရးရသည္ မဟုတ္။ ရတတ္သမွ်ေသာ အခိ်န္ကေလး ကို လုကာ ဖုတ္ပူ မီးတိုက္ ေရးရသည္။ လူတိုင္း အတြက္ ေရးသည့္ စာ ျဖစ္၍ လူတိုင္း နားလည္ေသာ စကားလံုးျဖင့္ လူတိုင္း နားလည္ေအာင္ လိုရင္းကို တိုတို နွင့္ ရွင္းရွင္း ေရး ရသည္။
ဤ စာအုပ္သည္ လူ႕သမိုင္းစဥ္ ၌ တင္က်န္ရစ္မည့္ သမိုင္း မွတ္တမ္းကို လို-တို-ရွင္း ေရးနည္းျဖင့္ ဖုတ္ပူမီးတိုက္ ေရးသားထားသည့္ဂႏၵ၀င္ ေျမာက္ စာေပ တခု ျဖစ္သည္။
၁၉၄၅ ၾသဂုတ္ ၆ ရက္ တနင္လာ ေန႕၊ နံနက္ ၈ နာရီ ၃၅ မိနစ္ တင္ အေမရိကန္ အစိုးရ က ၊ ဟီရိုရွီးမား ျမို႕ကို ဗံုးစာ ေကၽြးသည္။ လူေပါင္း နွစ္သိန္း အသက္ ဆံုးရွံဳး သည္။ ဧရာမ ျမိဳ႕ၾကီး တျမိဳ႕လံုး ျပာပံု ျဖစ္သည္။
“ျပာပံု၏ ရင္ေသြး” စာအုပ္တြင္ သတင္းစာဆရာ ေရာဘတ္ယြန္႕ခ္ ေရးသားခဲ့သည့္ အတိုင္း အဏုျမဳ ဗံုး ခ်လိုက္ျခင္းျဖင့္ လူေပါင္း ေသာင္းသိန္း ေသေက်ျပီး ျမိဳ႕ၾကီး တျမိဳ႕လံုး ျပာပံု ျဖစ္သြားေသာ္လည္း ဟီရိုရွီးမား ျမိဳ႕ၾကီး သည့္ နွလံုးေရာဂါ ျဖင့္ ဘံုးကနဲ လဲက် ေသဆံုး သြားသလိုမ်ိဳး ေသဆံုး ခဲ့ရသည္ မဟုတ္..မဆံုးနိုင္ေသာ ဒုကၡ သုကၡ ေသာက ဗ်ာပါဒ သံသရာ ၀ဲဂယက္ ၾကီးတြင္ ၾကာရွည္ေလးျမင့္စြာ လည္ေနခဲ့ရေပ ေသးသည္။
ဤ ဒုကၡသံသရာၾကီး ကို ကမၻာက နားစြန္ နားဖ်ား သာ ၾကားရသည္။ ခေရေစ့တြင္းက် မသိခဲ့ရ။ ထို႕ေၾကာင့္၊ ၁၉၄၆ ေမလ တြင္ ကမၻာေက်ာ္ အေမရိကန္ မဂၢဇင္း ျဖစ္ေသာ နယူးေယာ့ကာ က၊ ဂၽြန္ဟာေဆာ ကို ဟီရုိရွီးမား သို႕ ေစလႊတ္ခဲ့သည္။
ဂၽြန္ဟာေဆ က၊ ထို ဒုကၡ သံသရာ၏ ရုပ္ပံုလႊာ ကို အဏုျမဴဗံုး ဒဏ္ခံ လူေျခာက္ေယာက္၏ အေတြ႕အၾကံဳ ေပၚတြင္ ပႏၷက္ရိုက္၍ ေရးဖြဲ႕သည္။ ဂ်ာမန္လူမ်ိဳး ခရစ္ယန္ ဘုန္းၾကီး တပါး နွင့္ ဂ်ပန္ လူမ်ိဳး ငါးဦး ၊။ ဂ်ပန္ ငါးဦးမွာ ခရစ္ယာန္ သင္းအုပ္ ဆရာတဦး ၾကက္ေျခနီ ေဆးရံု မွ ဆရာ၀န္တဦး ၊ အလြတ္ဆရာ၀န္ တဦး၊ စက္ခ်ဳပ္သမ မုဆိုးမ တဦး၊ စက္ရံု စာေရးမေလး တဦး။
ဂၽြန္ဟာေဆ သည္ “ တိုင္း” သတင္းမဂၢဇင္း၊ “လိုက္ဖ္” သတင္း ဓါတ္ပံု မဂၢဇင္း တို႕တြင္၊ သတင္းေထာက္ အယ္ဒီတာ အျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည့္ သတင္းစာ ဆရာ တဦး ျဖစ္သည္။ နယူးေယာ့ကာ နွင့္ တျခား မဂၢဇင္း မ်ား တြင္ ပင္တိုင္ေရးသားခဲ့သည့္၊ စာေရးဆရာ တဦး လည္း ျဖစ္သည္။ ဒုတိယ ကမၻာစစ္အတြင္းက စစ္ သတင္းေထာက္ အျဖစ္ ကမၻာအႏွံ႕ ေရာက္ခဲ့သည္။ ၁၉၄၄ တြင္ အဒါနိုေခါင္းေလာင္း ၀တၱဳ ျဖင့္ ပူလစ္ဇာ ဆုရ ခဲ့သည္။ ( ခ်စ္ညိဳ ဘာသာျပန္)
ဂၽြန္ဟာေဆ သည္ အဏုျမဴ ဒုကၡဘံုၾကီး ၏ တဒဂၤ နွင့္ အနမတဂၢ ျဖစ္စဥ္မ်ားကို သာမန္ လူ သား ၆ ဦး တို႕၏ ဘ၀ နွင့္ ျဖစ္ရပ္တြင္ ထင္ဟပ္ ကာ၊ အစာမသြပ္ အဖြဲ႕လြတ္ အႏြဲ႕လြတ္ ေရး သည္။ အဏုျမဴ ဗံုး ဒဏ္ ဆိုတာ ဒါပဲ ဟု ကုပ္ဆြဲျပ လိုက္သလို ေရးထား သည့္ ဂၽြန္ဟာေဆ ၏ လိုတိုရွင္း ေရးဟန္ သည္ တခ်ိဳ႕ ေနရာမ်ား၌ စိမ္းကားလြန္း သေယာင္ေယာင္ အသည္းမာလြန္း သေယာင္ေယာင္ ပင္ ျဖစ္ေနေပေသးေတာ့သည္။
ကနဦးတြင္ “နယူးေယာ့ကာ” မဂၢဇင္း အယ္ဒီတာ အဖြဲ႕ က၊ အခန္းဆက္ ေဖာ္ျပသြားရန္ အစီအစဥ္ လုပ္ထားသည္။ သို႕ရာတြင္ ထို အစီအစဥ္ ကို ဖ်က္ကာ ဟီရိုရွီးမား တပုဒ္တည္းကို မဂၢဇင္း တေစာင္လံုး အျပည့္ ထဲ့ရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ ဂၽြန္ဟာေဆ က.. ဆယ္ရက္ အတြင္း အျပီးေရးေပးသည္။
ၾသဂုတ္ ၃၁ ရက္တြင္း ကမၻာ့စာနယ္ဇင္း သမိုင္း၌ ေမာ္ကြန္းထိုးရမည့္ “နယူးေယာ့ကာ” အထူးထုတ္ မဂၢဇင္း ထြက္လာသည္။ လေပါင္းမ်ားစြား ၾကိဳတင္ ရိုက္နွိပ္ထား သည့္ အတိုင္း ေပ်ာ္ပြဲစားပံု ပန္းခ်ီ လက္ရာ မ်က္နွာဖံုး၊ သို႕ေသာ္ အတြင္းတြင္မူ ပါ၀င္ေနက် က႑အားလံုး ကိ ု ျဖဳတ္လိုက္သည္။ ၀တၱဳမပါ။ ကဗ်ာမပါ၊ ကာတြန္းမပါ။ စာလံုးေရ သံုးေသာင္းရွိေသာ ဂၽြန္ဟာေဆ ၏ ဟီ၇ိုရွီးမား ကိုယ္ေတြ႕ သတင္း ေဆာင္းပါးရွည္ၾကီး သာ၊ အျပည့္ပါသည္။ မဂၢဇင္း တေစာင္လံုးကို လံုးခ်င္း စာအုပ္တအုပ္ လို ထုတ္ေ၀ျခင္း။
ထိုသမိုင္း၀င္ မဂၢဇင္း သည္၊ ထြက္ထြက္ျခင္း ျပိဳက္ကနဲ ကုန္သြားသည္။ ကမၻာေက်ာ္ ရူပေွဗဒ ပညာရွင္ၾကီး အိုင္စတိုင္း တဦတည္းက ေစာင္ေရ တေထာင္ ၀ယ္သည္။ တျခား ထိပ္တန္း သတင္းစာၾကီး မ်ားက အခနး္ဆက္ ေဖာ္ျပခြင့္ ရရန္ အလုအယက္ ခ်ဥ္းကပ္ၾကသည္။ အေမရိကန္ သတင္းစာ ေပါင္း ၅၀ ေက်ာ္ အခန္းဆက္ ေဖာ္ျပခြင့္ ရခဲ့သည္။ ဂၽြန္ဟာေဆက စာမူခ ရေငြ မ်ားကို ၾကက္ေျခနီ အသင္းသို႕ လွဴဒါန္းသည္။
အေမရိကန္ အသံလႊင့္ကုမဏီက ေလးပိုင္းခြဲ ျပီး အသံလႊင့္သည္။ လန္ဒန္ ဘီဘီစီ အသံလႊင့္ဌါန က ေလးပိုင္းခြဲျပီး လႊင့္သည္။ ျပဇာတ္ေရး ျပီး စင္တင္ခြင့္ ေတာင္းသူက ေတာင္းသည္။ သို႕ေသာ္ ဂၽြန္ဟာေဆ က ခြင့္မျပဳ။
ေနာက္ပိုင္းတြင္ ကမၻာ့ဘာသာ စကားမ်ိဳးစံု ျဖင့္ ဘာသာျပန္ကာ အုပ္ေရ သန္းေပါင္းမ်ားစြာ ထုတ္ေ၀ခဲ့သည္။
+++++
ထိုစာအုပ္ကို ယခု ျမန္မာဘာသာ သို႕ ျပန္ဆိုပါသည္။ နွစ္ေပါင္း ၃၀ ေက်ာ္က စာအုပ္ကို ျပန္ဆိုရသည္မွာ အေၾကာင္းရွိပါသည္။ တေၾကာင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ ဂ်ပန္ျပည္မွ ျပန္ေရာက္ခ်ိန္က စ၍ ဟီရိုရွီးမား အေၾကာင္း တေမးတည္း ေမးေနၾကသည့္ စာဖတ္သူမ်ား၏ ဆႏၵ ကို ျဖည့္စြမ္းရန္ ျဖစ္ပါသည္။ တေၾကာင္းမွာ ၊ ယေန႕ထက္တိုင္ အဏုျမဴ စစ္မက္ အႏၱရယ္ သည္ ေလ်ာ့နည္း သြားသည္ ဟူ၍ မရွိ။ တေန႕တျခားသာ ပို၍ ၾကီးထား လာေနျခင္း ကို သတိရၾကေစရန္ ျဖစ္ပါသည္။
ဟီရိုရွီးမား တြင္ ၾကဲခ်ခဲ့သည့္ အဏုျမဴဗံုး သည္ လူနွစ္သိန္း ကို ဗံုးတလံုးတည္းျဖင့္ ဇီ၀ိန္ ေျခြခဲ့သည္။ ယမ္းဘီလူးတန္ခ်ိန္ နွစ္ေသာင္း နွင့္ ညီမွ်သည္။ စစ္အတြင္းက ျမန္မာျပည္၌ ၾကဲခ်ခဲ့ဖူး သည့္၊ တန္ဗံုး ဆိုေသာ ဗံုးမ်ိဳး နွစ္ေသာင္း နွင့္ ညီမွ်သည္။ ယေန႕ ကမၻာ့ အဏုျမဴလက္နက္ မ်ား၏ စြမ္းအားကား အတိုင္းမသိ ၾကီးမားခ်င္တိုင္း ၾကီးမားေနေလျပီ။ ယမ္းဘီလူး တန္ခိ်န္ သန္း ၅၀ အင္အား အထက္သို႕ ေရာက္ေနေလျပီ။ ဟီရိုရွီးမား တြင္ ၾကခ်ခဲ့ေသာ ဗံုးထက္ အဆ နွစ္ေထာင္ ေက်ာ္ ပိုမို ျပင္းထန္ေသာ စြမ္းအား ရွိေနေလျပီ။ ဗံုးတလံုးတည္းျဖင့္ လူေေပါင္း ေလးသန္းေက်ာ္ကို ဇီ၀ိန္ေခၽြ နိုင္စြမ္း ရွိေနေလျပီ။ ကိန္းဂဏန္းမ်ားကို နွိဳင္းယွဥ္ေျပာလွ်င္ ဆံုးနိုင္ဖြယ္ မရွိပါ။
ပထမ ကမၻာစစ္ အတြင္းက ရိုင္ဖယ္ က်ည္ဆံ တေသာင္း ( သို႕) အေျမာက္က်ည္ဆံ ဆယ္ေတာင့္ ျပစ္မွ လူတေယာက္ ေသသည္။ အဓိပၸယ္ မွာ လူ႕ပေယာဂ ဆယ္ၾကိမ္မွ အၾကိမ္ တေသာင္းထိပါမွ လူ႕အသက္တေခ်ာင္း ကို သတ္နိုင္သည္။ ယခုမူ လူ႕ပေယာဂ တၾကိမ္မွ်ျဖင့္ လူေပါင္း ေလးသန္းမက ကို သတ္နိုင္ေပျပီ။ နဴကလီးယား လက္နက္မ်ား အနက္ ေရွးအက်ဆံုး ျဖစ္ေသာ ဘီကီနီ ဟိုက္ဒရိုဂ်င္ ဗံုး (၁၉၅၄ မတ္လ ၁ရက္ စမ္းသပ္) သည္ ယမ္းဘီလူး တန္ခိိ်န္ ၁၅ သန္း နွင့္ ညီမၽွ်သည္။ ထို ဗံုးၾကီး၏ စနက္တံ အင္အား သည္ပင္၊ ဟီရိုရွီးမား အဏုျမဳ ဗံုး အင္အားထက္ ပိုမိုၾကီးမား ေနေပသည္။
ဘီကီနီ ဗံုးၾကီး တလံုးတည္း၏ စြမ္းအားသည္ ဟီရိုရွီးမား နွင့္ နာဂါဆကီ ျမိဳ႕ၾကီးမ်ား တြင္ ၾကဲခ်ခဲ့သည့္ အဏုျမဴ ဗံုးမ်ား အပါအ၀င္ ဒုတိယ ကမၻာစစ္ အတြင္း အသံုးျပဳ ခဲ့ သည့္၊ ဗံုး အေျမာက္ လက္နက္ မ်ိဳးစံု၏ စြမ္းအား စုစုေပါင္းထက္ ပိုမိုၾကီးမားေနေလသည္။
ထိုဘီကီနီ ဗံုးၾကီးသည္ ယေန႕ စံခ်ိန္ျဖင့္ ဆိုလွ်င္ ေပမမီ ေဒါက္မမီ ေတာ့၊ စံမမီ အားမမီေတာ့.ေခတ္မမီေတာ့။ ဒံုးပ်ံ နွင့္ အုန္းလက္ႏြား ကြာျခားသေလာက္ ကြာျခားေနေပျပီ။
အဏုျမဴ စစ္မက္အႏၱရယ္ၾကီးသည္ နိုင္ငံ ၾကီးငယ္ မေရြး ကမၻာ့နိုင္ငံ တိုင္းရွိ လူသားတိုင္းအား ယေန႕တိုင္ အတင့္ရဲရဲ ျခိမ္းေျခာက္ေနဆဲ ျဖစ္သည္။
အဏုျမဴ စစ္မက္ အႏၱရယ္ၾကီးသည္ ဟီရိုရွီးမားတြင္ လူ နွစ္သိန္းကို ဇီ၀ိန္ေခၽြခဲ့သည့္ ထိုစဥ္က အဖ်က္ စြမ္းအားထက္ အဆ ရာေထာင္ ပိုမို ၾကီးမား ဆိုးရြားေသာ ရန္စြယ္ မာန္စြယ္ျဖင့္ ယေန႕တဖန္ ျခိမ္းေျခာက္ေနျပန္ေလျပီ။
ဤ စာအုပ္ သည္၊ ယေန႕ မ်က္ေမွာက္ ကမၻာတြင္ လူသား တရပ္လံုး မေရွာင္သာ မလႊဲသာ ရင္ဆိုင္ေနရေသးသည့္ နဴကလီယာ အဏုျမဴ စစ္မက္ အႏၱရယ္ ၾကီး၏ အတိုင္းအဆ ကို တစံုတရာ ေသာ အတိုင္းအတာ အထိ၊ ခန္႕မွန္း သိျမင္ ဆင္ျခင္ နားလည္ေရး တြင္ အတန္သင့္မွ် အကူအပံ့ ျပဳနိုင္ေပလိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ပါေၾကာင္း။
၀င္းတင္
၁၉၈၇၊ ၾသဂုတ္၊ ၆
(ဟီရိုရွီးမား ၆၇ နွစ္ေျမာက္ အထိမ္းအမွတ္ အျဖစ္ ဦး၀င္းတင္ ၏ စာအုပ္မွ အမွာစာ အား ေဖာ္ျပ ျခင္းျဖစ္သည္။)
◦
%2BEpaper26.jpeg)
Posts
0 Comments:
Post a Comment