ဦး၀င္းတင္ သိုု႕ -- ျမင္းထိန္းတေယာက္

ပန္းခ်ီ-  မိေတဖိုး

လူ႕ငရဲကေန ရွင္ျပန္ထေျမာက္လာခဲ့တဲ့ ဦး၀င္းတင္ကိုု သူ႕ရဲ႕လူ႕ငရဲအေတြ႕အၾကံဳစာအုုပ္ကတဆင့္ ပိုု၍ ရင္းနွီးရသည္။ ေခတ္၀န္ကိုုထမ္း၍ ေခတ္လမ္းကိုု ေလွ်ာက္ျခင္း - ေရဒီယိုုအစီအစဥ္ကတဆင့္ ပိုု၍ သိရွိ နားလည္ရသည္။ ရွင္းလင္းျပတ္သားတဲ့ မီဒီယာအေမးအေျဖေတြကတဆင့္ ပိုု၍ ေလးစားရသည္။ ဒီလိွဳင္း အာေဘာ္ေတြကတဆင့္ ပိုု၍ျပံဳးေထ့ သေဘာက်ရသည္။ 

ပိုု၍ လိုု႔ ၀ိျဂိဳဟ္ျပဳရသည္က၊ ဦး၀င္းတင္ဆိုုတဲ့ နာမယ္ကိုု မေန႔တေန႔ကမွ … ဒီမိုုကေရစီမိုုးလင္းကာနီးမွ သိဖူးၾကားဖူးျခင္း မဟုုတ္ေနလိုု႕ပါ။ လူ႕ငရဲထဲမွာ သူဆီပူထိုုးခံေနခဲ့ရတဲ့ ဆယ့္ကိုးနွစ္တာကာလ တေလွ်ာက္လံုုးမွာကတည္းက ရင္းနွီးသိရွိေလးစားေနခဲ့ၾကတဲ့ မ်ိဳးဆက္ေတြထဲက တေယာက္မိုု႕ပါ။ 

ဟိုုး…၁၈၈၉၀န္းက်င္ကာလေတြဆီက ဘဘဦး၀င္းတင္ လူ႕ငရဲထဲကိုုေရာက္သြားရတဲ့ အမူတြဲစြပ္စြဲပုုဒ္မ လုုပ္ၾကံဇာတ္တပုုဒ္ပါတဲ့ ေၾကးမံုုသတင္းစာျဖတ္ပိုုင္းသတင္းေလးကစလိုု႕၊ ၾကိဳၾကားၾကိဳၾကား ထြက္လာတဲ့ ေထာင္တြင္းသတင္း နားစြန္နားဖ်ားေလးေတြနဲ႕ ၊ သံတိုုင္ကိုုဆုုပ္ကိုုင္ထားတဲ့ ဘာမထီ အျပံဳးပံုုရိပ္တခုုရဲ႕ ေနာက္က၊ ပလက္စတစ္အပိုုင္းအစ အထပ္ထပ္တည္း ေနွာင္ထားတဲ့ ေထာင္တြင္း စာၾကည့္မ်က္မွန္ကိုုင္းအက်ိဳးေလးေတြကိုု ၾကည့္ျပီး အံတၾကိတ္ၾကိတ္ မ်က္ရည္၀ဲခဲ့ဖူးလိုု႕ပါ။

ဘဘကိုု သူ႕ရဲ႕ဧည့္ခန္းငယ္ေလးထဲမွာ လူကိုုယ္တိုုင္ေတြ႕ခြင့္ စကားေျပာခြင့္ရဖူးလိုုက္တဲ့ေနာက္ေတာ့၊ ပိုု၍ဆိုုတဲ့ပထမ၀ိျဂိဳဟ္ရဲ႕ေနာက္မွာ ေနာက္ထပ္ “ပိုု၍” တလံုုး ထပ္တိုုးမိေတာ့သည္။

တိုုက္ပံုုေတြေတာင့္ေနေအာင္၀တ္ျပီး ဆံပင္ေတြ ပိေနေအာင္ဖီးထားတဲ့ ပံုုမွန္ျမင္ေနက် အမ်ိဳးသားၾကီးေတြနဲ႕တူခ်င္ပံုုမရတဲ့၊ တူလည္းမတူတဲ့ အသက္၈၀ေက်ာ္ေဒါင္ေဒါင္ျမည္ အဘိုုးၾကီးတေယာက္က၊ လက္ရွိနိုုင္ငံေရးကိစၥေတြကိုု အားရပါးရ မနားတမ္းေျပာျပေနသည္။ အမ်ိဳးသားဒီမိုုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ရဲ႕ သက္ေတာ္ရွည္နာယကၾကီးက၊ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ရဲ႕ ခ်က္ခ်ာတာေတြေရာ၊ ျပႆနာေတြကိုုေရာ လက္ကာမထားပဲ ခပ္ရွင္းရွင္း ေျပာသည္။ တကယ့္တကယ္ သိခ်င္၊ စိတ္၀င္စားေနမိတာက ဆယ္စုုနွစ္တခ်ိဳ႕ ေနာက္ျပန္ရစ္ထားတဲ့ စာေရးဆရာ၊ သတင္းစာဆရာၾကီး ဦး၀င္းတင္ရဲ႕စာအုုပ္ေတြအေၾကာင္း။ စာေပေတြအေၾကာင္း။ အနုုပညာခံစားမႈေတြအေၾကာင္း။ မဖတ္ဖူးခဲ့ေပ။ မျမည္စမ္းဖူးခဲ့ေလ..။

ဘဘစာအုုပ္ေတြ ျပန္ထုုတ္ခြင့္ရတာ သိပ္၀မ္းသာတာပဲ … လိုု႕ စကားစေတာ့မွ၊ ဘဘက အိမ္မၾကီးဆီက ကေလးငယ္တေယာက္ကိုု လွမ္းေခၚျပီး စာအုုပ္ေတြယူလာခိုုင္းလိုုက္သည္။ တအုုပ္ခ်င္းစီကိုု လက္မွတ္ထိုုးေပးေနတဲ့ ဘဘကိုုၾကည့္ရင္း… စိတ္လွဳပ္ရွား ေပ်ာ္ရႊင္ေနမိသည္။ “ဘဘကေလာင္ကေတာ့ ခုုထိကိုုထက္ေနတာပဲ”… လိုု႕ေျပာေတာ့၊ ဘဘက ေခါင္းကိုုအသာရမ္းရင္း “ကြာေတာ့ကြာသြားျပီဗ်.. ခုုဆိုု တပုုဒ္တပုုဒ္ေရးဖိုု႕ တရက္ကေန ၂ရက္ ကူးတယ္.. အရင္ကဆိုု၁၅မိနစ္ေလာက္နဲ႕စာတပုုဒ္ျဖစ္တာ” တဲ့ေလ ။ ေအးေလ.. အဲ့ဒါေၾကာင့္ပဲ ဟံသာ၀တီဦး၀င္းတင္ဆိုုတာ ျဖစ္ခဲ့တာေပါ့။

အဲဒီလိုုနဲ႕ ဘဘဦး၀င္းတင္ရဲ႕စာအုုပ္ေတြကိုု တအုုပ္ျခင္းစဖတ္ေလျပီ။ ဟိုုရိုုရွီးမား(လူ႕ငရဲ)၊ ဥတၱရအလင္း( ဘာသာျပန္) ခရီးသြားစာေပ .. နိုုင္ငံေရးဒ႑ာရီ… စာတရြက္ျခင္းစီတိုုင္း… စာတအုုပ္ျခင္းစီတိုုင္းမွာ ဟံသာ၀တီဦး၀င္းတင္ကိုု ျမင္ရသည္။ အထူးသျဖင့္ အေတြးအျမင္စာစဥ္မ်ားကိုု စုုစည္းထားေသာ နိုုင္ငံေရးဒ႑ာရီသည္ ေခါင္းစဥ္ပံုုသဏၭန္နဲ႔ လိုုက္ေအာင္ပင္ အနွစ္၆၀စာေလာက္ စုုစည္းဖြဲ႕တည္လာတဲ့ နိုုင္ငံေရးအယူအဆ၊ အေတြးအျမင္ဗဟုုသုုတေတြမိုု႕ မလိုုင္တက္ျပီး ျပစ္နွစ္ေနတဲ့ နိုု႕တခြက္လိုု တငံုုျခင္းဖတ္ျပီး တစိမ့္စိမ့္ေတြးယူ ဆင္ျခင္နိုုင္မွသာ။

ကၽြန္ေတာ္ဟာ အဲဒီလိုုေဆာင္းပါးေတြကိုု ျပန္ဖတ္ရင္း နွစ္ေပါင္းသံုုးေလးငါးဆယ္က ကိုုယ္ေရးခဲ့တဲ့ ေဆာင္းပါးေတြလို႕မထင္၊ ဒီေန႕ဒီအခ်ိန္မွာေရးခဲ့တဲ့ေဆာင္းပါးေတြလိုု႕ ထင္ေနမိပါတယ္ .. လိုု႕ အမွာစာမွာ ဖတ္ရသည္။

တကယ္ကိုုပဲ ၁၉၈၈မတိုုင္ခင္ နွစ္မ်ားက ေရးခဲ့တဲ့ ေဆာင္းပါးေတြက၊ အခုုလက္ရွိ အခ်ိန္မွာေရးထားသလိုု
ျဖစ္ေနတာဟာ.. ေဆာင္းပါးေရးသူရဲ႕အသိအျမင္ေတြက ေရွ႕ကိုု ၾကိဳေရာက္ေနခဲ့လိုု႔လား.. ျမန္မာျပည္သူ လူထုုရဲ႕ လူမူေရး၊ နိုုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရးေတြကိုုက ေရွ႕ကိုုမတိုုးလာလုိ႔လား။

၁၉၉၆ ေနာက္ပိုုင္းမွာမွ ဗမာစာဖတ္သူေတြၾကားထဲ ေရပန္းစားလာတဲ့ အနာဂတၱိဆရာေတာ္ဖလာကိုု ဦး၀င္းတင္က ၁၉၈၆ခုုနွစ္ကတည္းက မိတ္ဆက္ေပးထားျပီး ျဖစ္ေနသည္။

“အေက်ာ္အေမာ္­”လိုု “ျဖစ္ရပ္ေယာင္” လိုု ေဆာင္းပါးမ်ိဳးနဲ႕၊ ယေန႕ေခတ္ အင္တာနက္ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ အဖ်ားေရာဂါမ်ိဳးေတြကိုု မွန္းဆထားျပီး ျဖစ္ေနသည္။

“ ပဥၥမမ႑ိဳင္လို ”ေဆာင္းပါးမ်ိဳးနဲ႕ ၂၁ရာစုုမီဒီယာပံုုစံသစ္ကိုု ေတြးၾကည့္ထားျပီးျဖစ္သည္။        "အသံထြက္စာေပ ” ဆိုုျပီး Audio book အေၾကာင္းကိုု ျမန္မာမႈျပဳျပီး ျဖစ္သည္။̔ ကမၻာေက်ာ္ အာခိလိ ဖေနာင့္ဗ်ဴဟာတိုုက္ကြက္ၾကီးကိုု နမူနာထားလိုု႕၊ မ်က္ျမင္အသိ၊ အေတြးေတြနဲ႕မူပိုုင္ျပဳလိုုက္တဲ့ “ဂဏန္းမ်က္စိ ” ေဆာင္းပါးက၊ ၁၉၈၈ အေရးေတာ္ပံုုၾကီးအတြက္ သမိုုင္း၀င္တြန္းအားတခုု ျဖစ္ခဲ့သည္။

“အမြဲဘံုုမွထြက္ရပ္လမ္း”တိုု႕ “၀င္ေငြနဲ႕စရိတ္”တိုု႕က အေျခခံလူတန္းစား အမြဲဘံုုသားေတြအတြက္ စာနာအေျဖရွာဖိုု႔ျဖစ္သည္။ “ဘံုုစနစ္ျဖင့္စိုုးမိုုးျခင္း” ဆိုုျပီးေတာ့လည္း နိဗၺန္ဘံုုသားအရင္းရွင္ေတြရဲ႕ စနစ္တက်သိမ္းသြင္းတတ္ျခင္း အေၾကာင္းကိုုေထာက္ျပခဲ့သည္။ အစုုရွယ္ယာမ်ား ထုုတ္ေရာင္း၍ အမ်ားပိုုင္ကုုမၺဏီမ်ားျပဳလုုပ္ျခင္း သေဘာကိုု၊ ကိုုယ္တိုုင္ပင္ အခုုမွအျမင္သစ္တခုုျဖင့္ စတင္ ၾကည့္ျမင္မိရသည္။ လူမ်ိဳးတစုုျခင္းဆီမွာ လူမ်ိဳးစရိုုက္( stereotype) ရဲ႕ အက်ိဳးအျပစ္ေတြရွိတယ္ လိုု႕ လက္ခံထားတဲ့ သူတေယာက္အေနနဲ႕… “ငပ်င္းမ်ိဳးဒ႑ာရီ” ေဆာင္းပါးေၾကာင့္ အေတြးအယူေတြကိုု ေနရာတက် ျပန္စီရျပန္သည္။

ဘံုုစနစ္သဘာ၀ကိုု သက္၀င္ေလးနက္ပံုုရတဲ့ ဘဘဦး၀င္းတင္ဟာ.. ဘံုုဆိုုတဲ့ စကားလံုုးကိုု သူ႕ရဲ႕စာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ သံုုးတတ္သလိုု၊ စကားေျပာတဲ့အခါမွာလည္း မၾကာခဏထဲ့ေျပာေလ့ ရွိတာကိုု သတိထားမိသည္။

နိုုင္ငံေရးဒ႑ာရီေပါင္းခ်ဳပ္ၾကီး ဖတ္ျပီးသြားလိုု႕၊ သုုတမုုတ ခရီးသြား မွတ္တမ္းရွည္ၾကီးျဖစ္တဲ့ “ကမၻာနီတြင္တဒဂၤ” ကိုု ဖတ္လိုုက္ရေတာ့မွ ၊ ဘဘဦး၀င္းတင္တေယာက္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ဘံုုစနစ္ကိုု နွစ္ျခိဳက္အားက်ခဲ့မွန္း သိရေတာ့သည္။ ဆိုုရွယ္လစ္နိုုင္ငံေတြျဖစ္တဲ့… ဆိုုဗီယက္ နဲ႕ အေရွ႕ ဥေရာပကိုု ေလ့လာေရးခရီး လည္ပတ္ခဲ့တဲ့ အေတြ႕အၾကံဳ အျမင္အထင္ေတြက ၊ အဲဒီေခတ္အခ်ိန္ကာလ အားျဖင့္ ၊ နွစ္ေထာင္းအားရ .. အားက်အတုုယူဘြယ္ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ခဲ့ေပမဲ့ ၊ မေအာင္မျမင္ တ၀က္တပ်က္ ဆိုုရွယ္လစ္စနစ္ၾကီးထဲမွာ တ၀က္တပ်က္လူျဖစ္လာခဲ့တဲ့ မ်ိဳးဆက္တေယာက္ မွာေတာ့ ၊ ဇာတ္သိမ္းခန္း ကိုု သိေနတဲ့ ၀တၱဳၾကီးတပုုဒ္ကိုု ဖတ္ရသလိုုျဖစ္ေနေလသည္။ ဘာပဲေျပာေျပာ သင္ခန္းစာေတြ … ေတြးခ်င္စရာေတြ အမ်ားအျပားနဲ႕ အက်ိဳးမ်ားလွတဲ့ စာတအုုပ္ ျဖစ္လ်က္ပင္။

ေခတ္စနစ္ေတြဆိုုတာကလည္း ဘုုရားေဟာတဲ့ သစၥာတရားေတာ္ေတြမွ မဟုုတ္ေလပဲ။ လူေတြကပဲ ဖန္တီးၾကံဆၾက။ လူေတြေၾကာင့္ပဲ အားနည္းပ်က္စီးျပန္ရ။ သံကိုု သံဖ်က္ သံေခ်းတက္တယ္ လိုု႕ ဆိုုရိုုးရွိတယ္ မဟုုတ္ေလလား။ ကမၻာ့စီးပြားေရးသမိုုင္းမွာ သင္ခန္းစာ အသစ္တက္ေပးသြားတဲ့ … ဂရိ စီးပြားပ်က္ကပ္နဲ႕ ပတ္သတ္တဲ့ လူမူသရုုပ္ေဖာ္မွတ္တမ္းတီဗီြအစီအစဥ္တခုု မွာ - “ က်ေနာ္တိုု႕ကိုု ပ်င္းလိုု႕ ဖ်င္းလိုု႕လိုု႕ ထင္ေနၾကတယ္ .. တကယ္က လူတစုု ရဲ႕ အက်င့္ပ်က္ ျခစားမူေတြ ေၾကာင့္ပါ… တကယ္ဆိုု က်ေနာ္တိုု႕နိုုင္ငံဟာ ကမၻာမွာ ဒီမိုုကေရစီ စနစ္ကိုု စထြင္ခဲ့တဲ့ နိုုင္ငံၾကီးပါဗ်ာ .. ခုုေတာ့ ေျပာရမွာေတာင္ ရွက္ပါရဲ႕ …က်ေနာ္ေတာ့ အာဏာရွင္ စနစ္ကိုုသာ ေတာင့္တမိေတာ့တာပဲ..” လိုု႕ ဂရိနိုုင္ငံသား လူရြယ္တေယာက္က မခ်ိတင္ကဲ မ်က္ရည္ရြဲ အံခဲ ေျပာနတာျမင္ရေတာ့ … ငပ်င္းမ်ိဳး ဒ႑ာရီတပုုဒ္ ျဖစ္ျပန္ေပါ့လိုု႔ ေတြးမိရင္း လူက အေရးၾကီးသလား၊ မူက အေရးၾကီးသလား ကိုုယ္တိုုင္လည္း မသဲကြဲေတာ့ေခ်။

သံကန္႔လန္႔ကာၾကီးေတြ၊ သံမဏိစည္းမ်ဥ္းေတြနဲ႕ တည္ေဆာက္ထားခဲ့တဲ့ ကမၻာနီၾကီးမွာလည္း ခုုဆိုု လူေတြေရာ၊ မူေတြေရာ ကြဲျပားျခားနားခဲ့ျပီဆိုုေတာ့… ဘဘဦး၀င္းတင္အေနနဲ႕ လက္ရွိအျမင္မွာ ဘယ္လိုု သံုုးသပ္လိမ့္မလဲ ဆိုုတာကိုုလည္း သိခ်င္ေနမိသည္။ တကယ္ေတာ့လည္း ဘဘဦး၀င္းတင္ဟာ အဲဒီစာအုုပ္ကိုု ပုုဂၢလခံယူခ်က္သက္သက္ထက္ သတင္းသမားအျမင္နဲ႕ ေရးသားတင္ျပထားခဲ့တာပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူဟာ သူ႕ရဲ႕ဘာသာျပန္ ဇာတ္ေကာင္ေတြျဖစ္တဲ့ “ကြိ” လိုု၊ ဥတၱရ အလင္းထဲက “ ဟင္နရီေပ့ခ်္” လိုု .. ယံုုၾကည္ရပ္တည္ခ်က္နဲ႕အလုုပ္ ထပ္တူက်တဲ့ သတင္းသမားမ်ိဳးတေယာက္ ဆိုုတာကိုုလည္း အခုု အသက္၈၀ ေက်ာ္ခ်ိန္မွာ သက္ေသထူ မွတ္ေက်ာက္တင္ခဲ့ျပီးျပီပဲ။ အခုုေခတ္ သတင္းဂ်ာနယ္ေတြ ပလူပ်ံေနတဲ့အထဲက ပလူေမြးပလူေတာင္ သတင္းေတြကိုုျမင္တိုုင္း “ဥတၱရအလင္း” သတင္းစာရဲ႕ ဂုုဏ္သိကၡာအတြက္ တိုုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ပံုုက ေခါင္းထဲေရာက္ေရာက္လာတတ္သည္။

နာမယ္ေက်ာ္ “ကြိ” စာအုုပ္ကိုုလည္း ဘယ္ေလာက္ အားၾကိဳးမာန္တက္ ဘာသာျပန္ခဲ့သလဲ ဆိုုတာကိုု ၊ ၁၉၇၅ ခုုနွစ္ ပထမအၾကိမ္ထုုတ္ “ကြိ” စာအုုပ္အေဟာင္းမူေလးအတိုုင္း ဖတ္မိရေတာ့မွ ပိုု၍ေပၚလြင္ လွသည္။ သာမာန္ဘာသာျပန္သြားယံုုနဲ႕ မလံုုေလာက္ဘဲ ၊ သီးျခားအနက္အဓိပၺါယ္ေဆာင္တဲ့ စကားလံုုး ေ၀ါဟာရေတြ အမ်ားၾကီးကိုု တလံုုးျခင္းေကာက္ျပီး ေအာက္ေျခမွတ္စုုေတြ ထုုတ္ျပီး စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ရွင္းလင္းခဲ့နိုုင္ဖိုု႔၊ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ အားထုုတ္ခဲ့ရမလဲ။ အခုုေခတ္လိုု ကြန္ျပဴတာေရွ႕ထိုုင္၊ အင္တာနက္ခ်ိတ္ျပီး၊ ဂူးဂဲလ္လုုပ္ၾကည့္လိုု႔ တန္းစီျပီးထြက္လာတဲ့ ေခတ္မ်ိဳးမဟုုတ္…။ ၀ီကီတခ်က္ေခါက္ၾကည့္လိုု႔ အေၾကာင္းအရာတခုုကိုု ျခံဳငံုုၾကည့္နိုုင္တဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးမဟုုတ္။

ေျပာေတာ့… ဘဘဦး၀င္းတင္ရဲ႕ စာအသြားအလာ အေရးအသားေတြက ၊ ဘာသာျပန္ယံုုသက္သက္ မဟုုတ္။ သတင္းတင္ျပပံုု သက္သက္မဟုုတ္။ ကိုုယ္ပိုုင္ဟန္ပါသည္။ အနုုပညာမာန္ မာသည္။ ရသဆန္ဆန္ ထယ္၀ါသည္။ ကာရံနေဘ ထပ္တတ္ပံုုက ကဗ်ာတပုုဒ္ထက္ မေလ်ာ့။ ေ၀ါဟာရၾကြယ္၀ပံုုက အဘိဓါန္ တအုုပ္ထက္ မေပါ့။ စကားလံုုးအသစ္ထြင္ပံုုက သူမ်ားတကာလိုု မဆတ္ေဆာ့။ အဂၤလိပ္စာလံုုးတလံုုးကိုု ျမန္မာလိုု လွပဆန္းသစ္ေနေအာင္ ဖလွယ္သံုုးတတ္သလိုု ၊ သာမန္ ျမန္မာစာပုုဒ္တခုုကိုု ခန္႕ထည္တဲ့ ပါဠိပုုဒ္တခုုနဲ႕ ဂုုဏ္တင္ေပးတတ္သည္။ အလကၤာေျမာက္ေအာင္ တင္စားတတ္ပံုုကလည္း “ေမတၱာသုုတ္တပုုဒ္လံုုး ပုုဒ္မပါက်ံဳးျပီး ေစတနာပိုုသည္” ဆိုုတဲ့ အေရးမ်ိဳး ။

မၾကာခင္လေတြထဲမွာပဲ “အလွရွာေတာ္ပံုု” ျပန္ထြက္လာခဲ့ျပန္သည္။ ျပီးတဲ့အေခါက္ ဘဘဆီ ေရာက္ခဲ့စဥ္က စာအုုပ္ေတြေပးရင္း၊ “က်ေနာ္ ပန္းခ်ီကားေတြအေၾကာင္း ေရးထားတဲ့ စာအုုပ္တအုုပ္လည္း ျပန္ထြက္ဖိုု႕ရွိေသးတယ္ ” လိုု႕ ေျပာေတာ့၊ “ သိတယ္ဘဘ.. အလွရွာပံုုေတာ္ မဟုုတ္လား ” လိုု႕ အေမာတေကာ ငါသိ၊ ငါတတ္လုုပ္ျပီး ျပန္ေျပာခဲ့မိတာကိုု ၊ အခုုေတြးရင္း ရွက္မိသည္။ စာအုုပ္ဆိုုင္ကေန ၀ယ္ခ်လာျပီး လက္ထဲေရာက္လာေတာ့မွ - စာအုုပ္ေခါင္းစဥ္က “အလွရွာပံုုေတာ္” မဟုုတ္။  “ အလွရွာေတာ္ပံုု ”။

----- စင္စစ္ မ်က္ေမွာက္ကာလတြင္ ၊ ကၽြန္ေတာ္တိုု႔ ရွာေဖြရမည့္ အလွသစၥာသည္ အပူလံုုးၾကြ ယူက်ံဳးမရျဖင့္ ငိုုၾကီးခ်က္မ ျဖစ္ရမည့္လင္ေပ်ာက္ မဟုုတ္ပါ။ ျပည္သူတိုု႔ဘက္မွ ရပ္တည္ဆင္ႏႊဲရမည့္ တိုုက္ပြဲ ျဖစ္ပါသည္။ အေရးေတာ္ပံုု ျဖစ္ပါသည္။ ထိုု႕ေၾကာင့္ “ရွာပံုုေတာ္” မဟုုတ္ပါ။ အေရးေတာ္ သေဘာႏြယ္ေသာ “ ရွာေတာ္ပံုု” ျဖစ္ပါသည္။ ………….  လိုု႕ - အနုုပညာသည္ ျပည္သူအတြက္ဆိုုတဲ့ မူကိုု တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ဆုုပ္ကိုုင္ခဲ့တဲ့ ဘဘဦး၀င္းတင္ရဲ႕ ပန္းခ်ီအနုုပညာရသ ခံစားမူစာတမ္းတေစာင္။

အေနာက္တိုုင္းလက္ရာ ၊ အေရွ႕တိုုင္းလက္ရာ ၊ အေရွ႕အေနာက္ ေပါင္းဆံုုလက္ရာ၊ ဘာသာေရး အနုုပညာ စသည္ျဖင့္ ေဒါင့္စံုုေနရာစံုုသလိုု ၊ ေရွးပေ၀ဏီ ေခတ္ ၊ ညဏ္သစ္ပြင့္ခ်ိန္ေခတ္ ၊ အမ်ိဳးသားေခတ္၊ ေခတ္ေပၚ - ဆိုုျပီး အခ်ိန္ကာလ အဖံုုဖံုုကိုုလည္း လႊမ္းျခံဳ ၾကည့္ထားသည္။ ဒီေနရာမွာ ဦး၀င္းတင္ရဲ႕ စကားလံုုး တီထြင္ ေရြးခ်ယ္အသံုုးျပဳပံုုကိုု နမူနာ ၾကည့္ဦးေတာ့။ Renaissance ကိုု ညဏ္သစ္ပြင့္ခ်ိန္ တဲ့။ လူျပိန္းေျပာ ေရာေခၚေနၾကတဲ့ ေမာ္ဒန္ေခတ္ေပၚ အနုုပညာဆိုုတာေတြကိုု လွလွပပ ေခါင္းစဥ္ တပ္လိုုက္ပံုုက  “ အစဥ္အလာမွ ခြဲခြာျခင္း” တဲ့ေလ။ ပညာရပ္ဆိုုင္ရာ အေျခခံသေဘာတရားေတြနဲ႕ ပန္းခ်ီ ပန္းပုု တခုုျခင္းစီကိုု ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာမွတ္ခ်က္ျပဳထားခ်က္ေတြက တန္ဖိုုးရွိလွသည္။ သူ႕ေခတ္သူ႕အခါက ပန္းခ်ီျပပြဲေတြတိုုင္းကိုု မပ်က္မကြက္ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ခံစားေရးမွတ္ထားတဲ့ ေလ့လာသံုုးသပ္ခ်က္ေတြက လည္း အက်ိဳးမ်ားလွသည္။ သတင္းစာဆရာၾကီးတေယာက္ရဲ႕ အနုုပညာကိုုယ္ခံအားက၊ အံ့ၾသစရာ  ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေထာင္ေမာင္း သန္စြမ္းလွသည္။

အဲဒီလိုု ဆိုုေတာ့ ၊ လူထုုစိန္၀င္းေရးခဲ့ဘူးတဲ့ “ ေခါင္းမာသူတိုုင္း လူရိုုင္းမဟုုတ္” ဆိုုတဲ့ ေဆာင္းပါးေလးကိုု သတိရမိသည္။ အဲဒီထဲမွာ ဥပမာေပးထားတဲ့ ကဗ်ာဆရာၾကီးေတြတျဖစ္လဲ ေမာ္စီတုုန္းတို႕ ဟိုုခ်ီမင္း တိုု႕ ရဲ႕ အလွအယဥ္ေတြကိုုပါ ျပန္ျမင္ၾကည့္မိရသည္။ တကယ္ေတာ့လည္း အရင္ ေဆာင္းပါးေပါင္းခ်ဳပ္မွာ ပါတဲ့ “အေတြးရသ - ရသအေတြး” လိုု ေဆာင္းပါးမ်ိဳးကိုု ဖတ္ခဲ့ျပီးမွေတာ့၊ ဒီ သတင္းစာဆရာၾကီး ဦး၀င္းတင္ ရဲ႕ အေတြးရသ အလွေတြကိုု “အလွရွာေတာ္ပံုု” ထဲမွာ အထူးတလည္ထပ္ျပီး ရွာေဖြေနဖိုု႕ မလိုုေတာ့ပါေလ။ ေနာက္တၾကိမ္ ထပ္ေတြ႕ခြင့္ရခဲ့ရင္သာ၊ “လူ႕ငရဲ” ထဲမွာ တစြန္းတစျမင္လိုုက္ရတဲ့ ၀ိညဥ္ေရးဆိုုင္ရာ ဘ၀ဒႆနေတြကိုု ေမးခြင့္ရရင္ ေမးၾကည့္ခ်င္မိေနေတာ့သည္။

ေနပါဦး… ရွာေဖြခ်င္ေနရေအာင္.  ေမးခြန္းထုုတ္ခ်င္ေနရေအာင္…ခ်ီးမြမ္းခန္းဖြင့္ေနရေအာင္…မင္းက ဘာမိုု႕လဲလိုု႔ ေမးလာခဲ့ရင္ေတာ့… ျမင္းထိန္းငတာကိုု ပ်က္ရယ္မျပဳ အေလးဂရုုထား တဲ့ ၊ သာမန္ေညာင္ည အလားတူ ျမင္းထိန္း ေနာက္တေယာက္သာ ျဖစ္ပါတယ္ လိုု႔ ေျဖပါရေစ။ ဘဘဦး၀င္းတင္ကလည္း သူ႕ကိုု ခ်စ္ခင္ေလးစားတဲ့ ျမင္းထိန္းလူတန္းစားေတြရဲ႕ ခ်ီးမြမ္းသံေတြ၊ စကားသံေတြကိုု မ်က္ကြယ္ျပဳမယ္ မဟုုတ္ေပဘူးေလ။...

ေကသြယ္
၉ ရက္ ဒီဇင္ဘာ ၂၀၁၂


မ်က္ရွဳ  ၂ ႏွစ္ပတ္လည္ အတြက္ ေရးေပးျခင္းျဖစ္သည္။ 

◦

ဦး၀င္းတင္ သိုု႕ -- ျမင္းထိန္းတေယာက္