ရသ နဲ႕ သုတ - နည္းပညာ နဲ႕ သဘာ၀ - အေဟာင္း နဲ႕ အသစ္ - ယခု နဲ႕ ယခင္

မ်က္ရွဳ ကေန..နွစ္ပတ္လည္ အတြက္ စာတပုဒ္ ေလာက္ ေရးပါ လို႕ ေျပာလာသည္။ တကူးတက စာမူ ေတာင္းရ ေအာင္ ၊ ကိုယ္က လည္း ဘာၾကီးမွ မဟုတ္ ေန ပါ လား။ မ်က္ရွဳ ဆိုတာက ေရာ..ဘာေလး မို႕ လဲ ။ 

မ်က္ရွဳ ဆိုတဲ့.. စာမ်က္နွာ ေလး ကို.. ခုတေလာ ဟိုမွာ ဒီမွာ ေတြ႕ရင္း.. ပံုမွန္ လို ၀င္ဖတ္ ၾကည့္ ေန တာ ေတာ့ ၾကာျပီ။ စိတ္၀င္စား စရာ၊ အနုပညာ စာေပ လက္ရာ အေဟာင္း ေလး ေတြ လည္း ေတြ႕ ရ တတ္ သည္။ ဖတ္ခ်င္စရာ .. ရသ - သုတ စာေပ ေလး ေတြ လည္း ၊ အေၾကာင္း စံု သည္။ သတင္း ေလး ေတြ လည္း ၾကိဳၾကား ေတြ႕ ရ သည္။ ေခတ္ေပၚ နည္းပညာ ကို အသံုးခ် ျပီး ၊ စုစု စည္းစည္း အြန္လိုင္း မဂၢဇင္း ေလး တခု အျမဳေတ ဖို႕ ၾကိဳးစား ေန တဲ့ ၊ သူ တို႕ေတြ က ၊ ျမန္မာျပည္ ထဲက ၊ လူငယ္ ေလး ေတြ ဆိုတာ သိရ ေတာ၊ ပိုလို႕ ေတာင္၊ စိတ္၀င္စား မိ ေတာ့ သည္။ ဒီစာမ်က္နွာ ေလး ေပၚ မွာ ၊ သူတို႕ေလး ေတြ ရဲ႕၊ ေခတ္အျမင္ ေတြ ကို ေတြ႕ လိုက္ ရ သည္။ ေခတ္အၾကိဳက္ ေလး ေတြ ကို လိုက္ဖတ္ မိ သည္။ အထူးသျဖင့္ ေတာ့ ၊ အနုပညာ စာေပ အေဟာင္းေလး ေတြ ကို..ေလးစား ထိန္းသိမ္း လို တဲ့..သူတို႕ စိတ္ထား ေလး ေတြ ကို .. နွစ္ လို မိ သည္။ 

ဒီလို နဲ႕.. ေ၀ါဟာရအျပိဳင္ ေလး တခ်ိဳ႕ ၊ ေခါင္း ထဲ ေရာက္ လာ သည္။

ရသ နဲ႕ သုတ.. နည္းပညာ နဲ႕ သဘာ၀ ... အေဟာင္း နဲ႕ အသစ္  .. 


++++++

တကယ္ေတာ့...ေအးလဲ့ေလး.. ေျပာလာတုန္း ကေတာ့၊ အေတြး ထဲ မွာ၊ စာစီ စိတ္ကူး ထား တဲ့၊  အေၾကာင္းအရာ ေလး ေတြ၊ နွစ္ပုဒ္ သံုးပုဒ္ ရွိ ေနျပီး သားမို႕၊ ၀မ္းပမ္းတသာ ပဲ ၊ ရသ ေလး တပုဒ္ ေရးေပး မယ္လို႕.. ကတိ လြယ္လြယ္ ေပး လိုက္ မိသည္။ စိတ္ထဲမွာ လည္း၊ ၀တၱဳေလး တပုဒ္ ေရးခ်င္ စိတ္ တအား ျပင္းပ် ေန သည္ ေလ။  “ ရွင္…၀တၱဳေတြ ေရး မေန နဲ႕..သိပ္မေကာင္းဘူး ...ရိုးရိုး ေဆာင္းပါး ပဲ ေရးပါဟာ ” လို႕ .. အရင္းနွီး ဆံုး သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ က.. ပြင့္ပြင့္ လင္းလင္း အၾကံ ေပး ထား တာေတာင္ ၊ အမွတ္မရွိ ေရးခ်င္ ေန ေသး သည္။ 

ျဖစ္ခ်င္ေတာ့.. ျပီးခဲ့တဲ့ ရက္သတၱပတ္ ေတြ မွာ၊ လူေန မေကာင္း..စိတ္ေန မေကာင္း ေတြ ျဖစ္ျပီး ၊ စာေလး တပုဒ္ ေရး ဖို႕ေတာင္ အခ်ိန္မရ ၊ ခံစားခ်က္ ေတြ ဖမ္းခ်ဳပ္ ဆုပ္ကိုင္လို႕ မရ ေအာင္ ျဖစ္ခဲ့ ရ သည္။ ရတဲ့ အခ်ိန္ေလး မွာ ၊  စိတ္ကို အတင္း သြင္းျပီး ၊ ကြန္ျပဴတာ ေရွ႕ ထိုင္.. ဇာတ္လမ္းကေလး ကို စ ၾကည့္ သည္။ တပုိဒ္  နွစ္ ပိုဒ္ ေတာ့ ဟုတ္ ေသး သည္။ တနာရီ နွစ္နာရီ .. ထိုင္ စိတ္ကူး ။ မရ ေတာ့...။ ဘာမွ ထပ္မရ ေတာ့..။ တရက္ နွစ္ ရက္ ထပ္ၾကိဳးစား လည္း ဘာမွ ထူး မလာ ။ ကိုယ္ေရးထား တာ ၾကီး ကို လည္း မၾကိဳက္ ေတာ့။ ကိုယ့္ ဇာတ္ကြက္ ေတြ ကပဲ မခိုင္မာ သလို ။ အဲလို နဲ႕ ၊ မိုက္ကရိုေဆာ့ဖ္ ၀ါ့ဒ္ ရဲ႕ စာမ်က္နွာ ေတြ သာ၊ အေဟာင္း ပိတ္လိုက္ ၊ အသစ္ ဖြင့္ လိုက္ နဲ႕ အခ်ိန္ ေတြ ကုန္သြား သည္။ တမ်က္နွာ ေတာင္ ျဖစ္ျဖစ္ မ ျမည္ ခဲ့ ။ အဲဒီ အေၾကာင္းေလး ေတြက..စိတ္ကူး ထဲ မွာ တုန္းက ေတာ့.. သိပ္ ကို လွ ေနခဲ့ တာ ပါ ။ ခုက် ေတာ့မွ..ဘာျဖစ္လို႕.. ၾကြ မလာ သလဲ။ 

စာတပုဒ္ ဟုတ္ဟုတ္ ညားညား ခ် ေရး ဖို႕ တကယ္ မလြယ္ ဘူး ဆိုတာ ခုမွ သိတာေတာ့ လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ေလ်ာက္ေလ်ာက္လ်ားလ်ား ရသ ၀တၱဳ တပုဒ္ ဖန္တီး ထုတ္လုပ္ဖို႕က၊ ပိုျပီး ခက္ခဲ တယ္ ဆို တာ ကို ေတာ့.. သိပ္မၾကာခင္ က မွ .. လက္ေတြ႕က်က် ၀န္ခံ မိ တယ္ ဆိုပါေတာ့။

 အနည္း နဲ႕ အမ်ားေတာ့..လူတိုင္း လို ၊ စာေရး တတ္ ေပ မဲ့ ၊ သူတပါး ဖတ္ခ်င္ေအာင္ ၊ စြဲျငိ ေအာင္ ၊ အနုပညာ သက္၀င္ ေအာင္ ေရး နိုင္သူ က ေတာ့ လက္ခ်ိဳး ရီ လို႕ ရ ေန သည္ မဟုတ္လား။   နုနုရည္ (အင္း၀) ရဲ႕ ျမစိမ္းျပာ ကမာရြတ္ လို ၊ သိန္းေဖျမင့္ ရဲ႕ သပိတ္ေမွာက္ ေက်ာင္းသား လို ၊ ၾကည္ေအး ရဲ႕.. အျပင္ကလူ လို၊ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး ရဲ႕ - ေသြး လို၊ ခင္ေဆြဦး ရဲ႕ တို႕တိုင္းဌါနီ လို ၊ ျမသန္းတင့္ ရဲ႕ ဓါးေတာင္ လို.. တကယ့္ ဂႏၶ၀င္ ေတြ  .. အၾကိဳက္ေတြ .. ေခါင္းထဲ တန္းစီ ေပၚလာ ေတာ့ .. ၾကက္သီး မ်ား ေတာင္ ထ မိ သည္။ ျပီးေတာ့ .. ဆယ္တန္း မွာ သင္ခဲ့ ရ တဲ့ .. ေလထန္ကုန္း ၀တၱဳၾကီး ။ အဲဒီ တုန္းကေတာ့..သဒၵါ ေတြ၊ ေ၀ါဟာရ ေတြ ကိုသာ အာရံု ထား ခဲ့ ရ တာ မို႕.. သူ႕စာေပ အနု ရသ ကို ေတာင္ ေသခ်ာ မခံစား မိ ခဲ့ ပါ ။ ခု ျပန္ဖတ္ ၾကည့္ ေတာ့မွ .. စိတ္ရွည္ လက္ရွည္ ေရး သား ပံုေဖာ္ ခဲ့ တဲ့ .. သူ႕ဇာတ္ေကာင္ ေတြ .. ဇာတ္လမ္း ဇာတ္ကြက္ ေတြ ။ အဲဒါေတြ ထက္၊ ပို စိတ္၀င္ စား စရာ ေကာင္း တာ က.. ဒီ ကမၻာေက်ာ္ ၀တၱဳ ၾကီး ကို.. သူ႕ဘ၀ တခု လံုး မွာ အဲဒီ တအုပ္ ပဲ ေရး ခဲ့ တာ ဆို တဲ့ .. စာေရးသူ အင္မီလီ ဘရြန္တီ ။

 ကိုယ့္အေတာင္ ကိုယ္ျပန္နွုတ္ ျပီး ယကၠန္းယက္ တဲ့ ပံုျပင္ထဲက ဗ်ိဳင္းမေလး လို၊ သူ႕ မေပ်ာ္ရႊင္မူ ေတြ ကို ၊ တတိတိ နဲ႕ ဆြဲထုတ္ ဖန္တီး ခဲ့ တဲ့.. ၀တၱဳ ေတြ ရဲ႕ အဆံုး ... ပင္လယ္ဆီ ကို ထြက္ခြါသြား တဲ့.. ဗာဂ်ီးနီးယား၀ုဖ္ ရဲ႕... ဘ၀ အဆံုးသပ္ က လည္း အသဲေအး စရာ ေကာင္း လြန္း ေန သည္။ ၂၁ ရာစု အေမရိက ရဲ႕ နာမယ္ေက်ာ္ ၀တၱဳေရး ဆရာ Franzen  ဆိုလွ်င္၊ သူ႕ရဲ႕ နာမယ္ေက်ာ္ .. ေနာက္ဆံုး ၀တၱဳ Freedom ကို .. ကိုးနွစ္ ၾကာေအာင္ ေရး ခဲ့ သည္။ စာေရး ျခင္း ကိုပဲ.. အသက္ရွဳ သလို ၊ ထမင္းစားသလို လုပ္ ကိုင္ျပီး .. သူ စာေရး တဲ့ အခ်ိန္ ဆို .. အင္တာနက္ ကို ပလပ္ ကေန ဆြဲ ျဖဳတ္ ထား သတဲ့ ။ စာေရး ဖို႕ အတြက္ သီးသန္႕ စီစဥ္ ထား တဲ့ အခန္း ထဲ မွာ .. စကားေျပာ ခန္း ေတြ ကို .. အသံထြက္ ျပီး ေရး တယ္ လို႕ အင္တာဗ်ဴး တခု မွာ ဖတ္လိုက္ ရ သည့္ ။  အံ့ဘြယ္သရဲ စာေရးနိုင္သူ မ်ား ပါေပ။ 

အခုေခတ္ စာဖတ္ သူ ေတြ ဟာ..  ခံစား ဖို႕ ထက္ .. သိ္ ဖို႕ အတြက္ .. စာေတြ ပိုဖတ္လာ ၾက လိမ့္ မယ္ လို႕. ...ဆရာ ေက်ာ္၀င္း ေရးခဲ့ တုန္းက၊ သေဘာက် ေခါင္းညိမ့္ မိ ခဲ့ ဘူး သည္။ ကိုယ္တိုင္ လည္း ရသ စာ ေတြ ကို မဖတ္ျဖစ္ပဲ အေတာ္ၾကာ ေအာင္ ေန ခဲ့ ဘူး သည္။ လူေတြ နဲ႕ လူ႕ပတ္၀န္းက်င္ အေၾကာင္း သိနားလည္ ဖို႕ တင္ မက .. ခံစားနည္းလည္ ဖို႕ လည္း လိုအပ္ လွ သည္ ဆို တာ ကို.. တေက်ာ့ျပန္ လက္ခံ ခဲ့ သည္ မွာ .. သိပ္ မၾကာလွ ေသး။ ခံစားနားလည္ ရင္း .. သိ နားလည္ သြား မည္ ဆို လွ်င္ ေတာ့ ၊ အတိုင္းထက္ အလြန္ .. ရသ ေပၚ သုတ ဆင့္ ေပါ့ ။ သူတို႕ နွစ္ခု ဟာ ေပါင္းစပ္ နိုင္ သည့့္ မိတ္ဖက္ ေတြ ပဲ မဟုတ္လား။ ေသခ်ာ တာ ကေတာ့.. လူသားေတြ ရဲ႕ စိတ္အာဟာရ အတြက္ .. ရသ- သုတ အခ်ိဳး  အစား က်န ဖို႕ သိပ္ကို လိုအပ္ ေန ေပ ျပီ္။ 

အထူးသျဖင့္ .. နည္းပညာ နဲ႕ ရုပ္ပိုင္း ဆိုင္ရာက... ပိုျပီး အေလးသာ သလို ျဖစ္ လာ ေနတဲ့ ၊ အခု ေခတ္ အခ်ိန္ အခါ မွာ.. ကိုယ္က်င့္ တရား ၊ အေတြးအေခၚ ပိုင္း နဲ႕ လူ႕သဘာ၀ ေတြကို နွိဳက္နွိဳက္ ခၽြတ္ ခၽြတ္ .. နက္နက္ နဲ နဲ.. လွလွ ပပ ေဖာ္ျပ ေပး နိုင္ တဲ့ ၊ ရသ စာေပ ေကာင္း ေတြ .. ၀တၱဳ ေကာင္း ေတြ ပိုလို႕ ေတာင္ လိုအပ္ ေန ေတာ့ သည္။ 

ထားေတာ့.. ရသ ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သုတ ပဲ ျဖစ္ျဖစ္။ ခုအခ်ိန္ မွာ က.. ဆက္သြယ္ေရး နည္းပညာ ေတြ ေၾကာင့္  စာေရး ခ်င္သူ တိုင္း လြယ္လြယ္ ကူကူ .. ေကာင္းကင္ထက္ မွာ .. စာေရး နိုင္ေန ၾကျပီ ..။  ေရး လည္းေရး ေန ၾက ျပီ မဟုတ္လား ။ စာဖတ္သူ ေတြ ဆီ ၊ အလြယ္တကူ ေရာက္ရွိ နိုင္ ေန ျပီ မဟုတ္လား။ 

သို႕ေပမဲ့... စာဖတ္ပရိသတ္ ဆို တဲ့ အေရးအၾကီးဆံုး  အခ်က္ နဲ႕ စာေရးဆရာ လား... စာေရးသူ လား ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းၾကီး က ေတာ့.. ရွိေန သည္ေပါ့။ ပံုနွိပ္မွ စာေကာင္းတာ လား...အယ္ဒီတာ ျဖတ္မွ စာေကာင္း တာ လား ဆို တာ လည္း .. ဆန္းစစ္ စရာ လို လာ သည္။ အရည္ အေသြး ေကာင္း လို႕ လူေတြ ဖတ္သလား … လူ အဖတ္မ်ား လို႕ အရည္အေသြး တခု ရိွသြားသလား ဆိုတာလည္း.. စဥ္းစားစရာ ။ ဘာလို႕ ဆို .. ဒီေခတ္မွာ စာတပုဒ္ ဟာ.. လူေတြဆီ ကို ( စာဖတ္သူ လို႕ မသံုး ပါ) မ်ားမ်ား ျမန္ျမန္ ေရာက္ဖို႕ သိပ္ကို လြယ္ကူ လြန္း လွ သည္။ 

ဆက္သြယ္ေရး နည္းပညာ ေတြ ေအာက္ မွာ ကမၻာၾကီးက၊ ျပားျပား လာ သေလာက္... စည္းမ်ဥ္း ကန္႕သတ္ခ်က္ ေတြ ကလည္း  ၀ါး..၀ါး လာ သည္။ ဆရာ၀န္ ေဆးစာ နဲ႕ ၀ယ္ရ မဲ့ ေဆးေတြကို.. အင္တာနက္ က တဆင့္..  လို သေလာက္ ၀ယ္ယူ လို႕ ရ ေနျပီ။  တန္ရာ တန္ဖိုး ေပး၀ယ္ ရ မဲ့၊ သားေရဖံုး ကဒ္ထူ စာအုပ္ တအုပ္ ကို၊ အီးဘြတ္ခ္ ဆိုျပီး ကြန္ျပဴတာ တက္ဗလက္ ေတြ ေပၚ မွာ.. အလကား ဖတ္ လို႕ ရ နိုင္ ေန ျပီ။ မူပိုင္ တၾကိမ္ျပဳ ထားတဲ့ ၊ ေတးေရးဆရာ တေယာက္ ဟာ ၊ အင္တာနက္ ယူက်ဳ ေပၚက .. သူ႕သီခ်င္း ေတြ အတြက္ .. ဘာ မွ ေျပာ လို႕ မရ ေတာ့ ျပီ။ 

နည္းပညာလွိဳင္း ကို လူေတြက စီးေနၾက သ တဲ့ ။ ဒါဆိုရင္ လိွဳင္းလံုးၾကီး ေတြ ၊ ၾကီးသထက္ ၾကီး လာရင္း ၊ လူေတြ နဲ႕ လူ႕ပစၥည္း ၊ လူ႕ အရည္အေသြး ေတြ ကို ၀ါးျမိဳ နစ္ျမဳပ္ ေစ မဲ့ အျဖစ္မ်ိဳး ေတြ ေရာ ျဖစ္ မလာ နိုင္ ဘူး လား။ 

ခက္တာက.. ေတာင္ျပိဳတာကို လက္ နဲ႕ ကာ လို႕ မရ ။ ေခတ္တေခတ္ ေျပာင္းလာ တာ ကို  ေခတ္အေဟာင္း နဲ႕ နွိဳင္းယွဥ္ ဆန္႕က်င္ ေန လို႕ လည္း မျဖစ္ ။

တခ်ိန္ခ်ိန္ မွာ၊ စာအုပ္ ဆိုတာ ေတြ ေပ်ာက္သြား ေတာ့ မလား …. သတင္းစာ ေတြ မလို ေတာ့ ဘူးလား…. လူေတြ တကယ့္ဘ၀ ထဲ ကေန.. ပံုရိ္ပ္ေယာင္ ဘ၀ ေတြ ထဲ မွာ ပဲ ရွင္သန္ ၾက ေတာ့ မွာ လား ….. အနတၱ အမွန္ တရား နဲ႕ လူ႕ က်င့္၀တ္ ဆို တာ ေတြက ေပ်ာက္ကြယ္ သြား ေတာ့ မွာ လား …. ေနာက္ဆံုး ၊ မေသ နိုင္ ေတာ့ တဲ့ လူ ေတြ နဲ႕ ကမၻာၾကီးက ေလးလံ ၀န္ပိ လာ ေတာ့ မလား ….. ရူပသိပၸံ ပညာရွင္ ၾကီး စတီဖင္ ေဟာကင္း ေျပာသလို ၊ အခု ထဲက တျခား ျဂိဳဟ္ ကမၻာ တခုခု ၊ ရွာထား ရ ေတာ့ မလား။ 

က်မ ကိုယ္တိုင္ ကေတာ့့.. သဘာ၀ ကို ယံုၾကည္ ခ်င္သူ သာ ျဖစ္ပါသည္။ နည္းပညာ ကို မကိုးကြယ္ လို ပါ။ သဘာ၀ၾကီးက ၊ သဘာ၀ က်က် ၊ သဘာ၀ အတိုင္း ၊ လွပစြာ လံုေလာက္စြာ ၊ ေပးထားျပီးသား ၊ ရွိေန ျပီး သား လို႕ ထင္သည္။ မလံုေလာက္ မေစ့ငွ ေတာ့ လို႕ ၊  အက်ည္းတန္ အရုပ္ ဆိုး လာ ခဲ့ ျပီ…. ကမၻာၾကီး မွာ ၊ အႏၱရယ္ ေတြ မ်ားလာျပီ ဆို ရင္ လည္း ၊ ဒါဟာ တရား ကိုယ္ ၊ သဘာ၀ တခု  သာ ပင္။ သို႕ေပ မဲ့ ၊ အခု ေခတ္ လို၊ နည္းပညာ ရဲ႕ လြယ္ကူ ေခ်ာေမြ႕မူ ေတြ နဲ႕ ၊ သဘာ၀ ရဲ႕ ပင္ကိုယ္ အစစ္ျဖစ္္ မူ ေတြ ၊ တြန္းထိုး ယွက္ႏြယ္ ေန တဲ့ ၊ အေန အထား မွာ ၊ တယူသန္ ခ်င္ ေန လို႕ လည္း မရ ေတာ့ ျပီ။  မသဲမကြဲ အယူအဆ ေတြ ေခတ္မီ လာ သည္ ။ ေ၀ေ၀ ၀ါး၀ါး ၾကားထဲက သံုးသပ္ ရတာ က ၊ ပို အဆင္ေျပ တတ္သည္။ ( ယခု ေရးထားတဲ့ စာ လို မ်ိဳး ေပါ့ )

ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္.. အြန္လိုင္း ေပၚ က၊ ဖ်တ္ဖ်တ္လပ္လပ္ သတင္း တို ထြာေလး ေတြ .. ေပါ့ေပါ့ ပါးပါး စာေၾကာင္း ေလး ေတြ .. မတိုမရွည္ စာမူ ေဆာင္းပါး ေလး ေတြ ကို ပံုမွန္ ဖတ္ ျဖစ္ ေန တဲ့ ၾကား က .. ေလးေလး လံလံ စာအုပ္ ထူထူ တအုပ္ ထဲ က ..  ခဲရာ ခဲဆစ္ ၊ ခဲစာလံုး ေသးေသး ေလး ေတြ ကို ၊ ရွည္ရွည္ လ်ားလ်ား အခ်ိန္ ေတြ ေပး ျပီး .. ဖတ္ခ်င္ ေန ေသး သည္။  ကြန္ျပဴတာ တက္ဗလက္ မ်က္နွာျပင္ ေပၚ က .. အီးဘြတ္ခ္ ကေလး ကို တရႊပ္ ရႊပ္ ဟိုလွန္ ဒီလွန္ လုပ္ေန ရင္း .. စာအုပ္စင္ ေပၚက ၊ တကယ့္ စာအုပ္ ေတြ ရဲ႕ အေႏွာင့္ ေလး ေတြ ကို  ေခါင္း ေလး ေစာင္းျပီး ၾကည့္ရင္း..လက္ေခ်ာင္းေလး ေတြ နဲ႕ ပြတ္သပ္ ေရြးခ်ယ္ ရ တာကို  ပို ေက်နပ္ ေန မိ သည္။  တေျပးတည္း လို .. ေ၀မွ် ဖတ္ရွဳ ရင္း အျပန္အလွန္ ေလးစား ခင္မင္ ေန ၾက တဲ့ ၊ စာေရးေကာင္းသူ ေတြ ၾကား ထဲ ကေန .. စာေရးဆရာ ဆို တဲ့ တကယ့္ စာေရးသူ တခ်ိဳ႕ ကို ၊ ေငးေမာ အားက် တန္ဖိုး ထား ေန ျမဲ ျဖစ္ သည္ ။ လူမူ ကြန္ယက္ တခု ေပၚ မွာ.. ခင္မင္ထား တဲ့၊ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြ တေယာက္ နဲ႕ .. အယူ အဆ မတူ လို႕ အျငင္းပြား ရ တာ ထက္ ..  တခါမွ မသိကၽြမ္း ဖူး တဲ့ လူစိမ္း တေယာက္ကို..  ေစ်းမွာ လူျခင္း ၀င္တိုက္ မိ လို႔ .. ေဆာရီးပါ လို႕ ေတာင္းပန္ လိုက္ ရ တာ က .. ပိုေတာင္ အဓိပၸါယ္ ရွိ ေန ေသး သည္ ဟု .. ရြတ္တြတ္တြတ္ ထင္ မိ ျပန္ သည္။ ကြန္ယက္ေပၚက သူငယ္ခ်င္း က..  သူေျပာခ်င္ရာ ေျပာျပီး .. အစက္ကေလး နွစ္စက္ နဲ႕ လက္သဲကြင္းေလး တခု ေပါင္းစပ္ ထား တဲ့ အျပံဳး အရုပ္ကေလး တခု ေပး လိုက္ တာ ထက္ .. ခုနင္က ေဆာရီး လို႕ ေတာင္းပန္ လိုက္လို႕.. ရပါတယ္..လို႕ ျပန္ေျပာ တဲ့ .. လူစိမ္း တေယာက္ ရဲ႕ ၀တ္ေက် တန္းေက် အျပံဳး စစ္စစ္ တခု က.. ပို ျပီး ေက်နပ္ စရာ ေကာင္း သလို ။ အင္တာနက္ ယူက်ဳ မွာ.. သီခ်င္း မ်ိဳးစံု ကို.. စိတ္ၾကိဳက္ ေမႊေနွာက္  နားေထာင္ ရ တာ ထက္ .. ေရဒီယို မွာ အလွည့္က် လႊင့္ တဲ့ .. သီခ်င္း အေဟာင္းေလး ေတြ ကို ေစာင့္နား ေထာင္ ခဲ့ ရ တဲ့ အခ်ိန္ ေတြ ကို  လြမ္းဆြတ္ ေန ရ သည္ ကလည္း အရသာ။ 

အေဟာင္း ေတြ ကို ပဲ တမ္းတ ရင္း ၊ ေရွးရိုးစြဲ ေခတ္ေနာက္ျပန္ ခ်င္ တာ ေတာ့ မဟုတ္ ပါဘူး။ ေခတ္ေဟာင္း ေတြ ကို ၊ တန္ဖိုးထား ခ်င္ မိ တာ ပဲ ျဖစ္မွာ ပါ ။ အေဟာင္း နဲ႕ အသစ္ ရဲ႕ ကြာျခားခ်က္ ၊ ဒါမွမဟုတ္ ၊ ယွဥ္တြဲေနတဲ့ အလွ ကို သာ၊ ေဖာ္ထုတ္ ေစ လို တာပါ။ အေဟာင္း နဲ႕ အသစ္ ဆိုတာ၊ တကယ္ ေတာ့ ၊ လူၾကီး နဲ႕ လူငယ္ ပဲ မဟုတ္ လား ။ လူငယ္ေတြ က၊ စြမ္းေဆာင္အား ပို ၾကီး ေပ မဲ့ ၊ အသစ္ အသစ္ ေတြ ပို ဆန္းျပား လာ ေပ မဲ့ ၊ လူၾကီး ေတြ ကို ေခ်ာင္ထိုး ဖို႕ မျဖစ္သင့္ သလို ၊ အေဟာင္း ေတြ ကို လည္း ပစ္ပယ္ လို႕ မရ နိုင္ ေပ။ 

က်မ ကေတာ့ ၊ လူၾကီး သူမ ေတြ ကို ျမင္ တိုင္း.. သူတို႕ ေနရာ ကေန ၀င္ စဥ္းစား ရင္း.. ၾကိဳတင္ အုိ ၾကည့္ တတ္ သည္။ ဘ၀ တခု ကို သူတို႕ ဘယ္လို ျဖတ္သန္း ခဲ့သလဲ .. အိုမင္း ျခင္းကို သူတို႕ ဘယ္လို ရင္ဆိုင္ သလဲ … ေသဆံုးျခင္းကို သူတို႕ ဘယ္လို ေမွ်ာ္လင့္ သလဲ စသျဖင့္ ၊ ေတြးစရာ မရွိ  ရွာၾကံ ျပီး ၊သူမ်ား အတြက္ပါ  ၀င္ေတြး ၾကိဳေတြး ေန တတ္သူ ။ 

တေလာက .. အမ်ိဳးသား ဖက္က ၊ ေဆြနီး မ်ိဳးစပ္ ေတာ္ တဲ့.. အဘိုးၾကီး ၊ အဘြားၾကီး ဇနီးေမာင္နွံ နွစ္ေယာက္ မွာ .. ခင္ပြန္းျဖစ္သူ ကြယ္လြန္ သြားသည္။ တေယာက္ တည္း က်န္ခဲ့ တဲ့.. အဘြားၾကီး က၊ သတိရ စရာ ေတြကို ေရွာင္ရွား ခ်င္ လို႕ လား.. အိုစာ မင္းစာ လိုအပ္ လို႕လား ေတာ့ မသိ.. သူတို႕ အနွစ္ ေလးဆယ္ ေလာက္ အတူတူ ေနထိုင္ ပိုင္ဆိုင္ ခဲ့ တဲ့ အိမ္က်ယ္က်ယ္ ေလး ကို ေရာင္းျပီး.. အိမ္ေသးေသး ေလး တလံုး မွာ ေျပာင္း ေန သည္။ 

အိမ္ေျပာင္း ဖို႕ ၊ သြားျပီး ကူညီ သိမ္းဆည္း ရင္း.. သီခ်င္း ခ်စ္ တဲ့.. စာအုပ္ ခ်စ္ တဲ့.. က်မ တို႕ ဇနီးေမာင္နွံ ကို  ဓါတ္ျပားစက္ ကေလး နဲ႕ အတူ .. ဓါတ္ျပားေဟာင္း တခ်ိဳ႕.. စာအုပ္ အေဟာင္း တခ်ိဳ႕.. ေပး လာ သည္။ ၀င္းဦး ရဲ႕ ဓါတ္ျပား ေဟာင္းၾကီး ေတြ ကို၊ ၀မ္းသာ အားရ ၾကည့္ရင္း.. အေမြလား လက္ေဆာင္လား မခြဲ ျခား နိုင္ ခင္ မွာ၊ အဘြားၾကီး ရဲ႕ မ်က္၀န္း ေတြ ေၾကာင့္ ၊ သူတို႕ မယူ ရက္ နိုင္ ပါ ။ ဒါေပမဲ့ ၊ ဒီ - ဓါတ္ ျပားစက္ ကေလး ရဲ႕သမိုင္း နဲ႕ အတူ ... အန္တီ့ မွာ တျခား လည္း ဘယ္သူ မွ ... ဒါေတြ ကို တျမတ္တနိုး ... လက္ဆင့္ကမ္း သိမ္းဆည္း မဲ့သူ မရွိဘူး... ၾကံဳလည္း ၾကံဳၾကိဳက္ ေနတာ မို႕ လက္ခံပါ .. လို႕ ဆို တာ ေၾကာင့္ .. ဓါတ္စက္ အေဟာင္း ေလး နဲ႕ ဓါတ္ျပားေဟာင္း ေလး တခ်ိဳ႕၊ က်မ တို႕ ဧည့္ခန္း က်ဥ္းက်ဥ္းေလး ထဲ ကို၊ ေရာက္လာ ခဲ့ ေတာ့ သည္။  

အင္ဂလို ကျပား ျဖစ္ တဲ့၊ သူတို႕ ဇနီးေမာင္နွံ နွစ္ေယာက္ က ၊ ၁၉၆၂ လြန္ ကာလ ၊ ျမန္မာနိုင္ငံ မွာ၊ အဂၤလိပ္နာမယ္ နဲ႕ ကျပားေတြ ေတြ ကို၊ အစီအစဥ္ ရွိရွိ ၊ ေမာင္းထုတ္ ေနတဲ့ အခ်ိန္၊ တဖက္ မွာ လည္း၊ လူဦးေရ နည္းပါးေသး တဲ့ ၾသစေၾတလ် နိုင္ငံက ၊ ေလယဥ္ လက္မွတ္ ဖိုး ပါ ေပး ျပီး၊ ေခၚယူ ေန တဲ့ အခ်ိန္ မွာ၊ ေရာက္လာ ၾက တာ ပါ။ ေရာက္ကာစ  နွစ္ေတြ မွာ ၊ ျမန္မာျပည္ ကို လြမ္းလြန္း လို႕၊ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ ျဖစ္ေအာင္၊ သူ႕ အမ်ိဳးသား က .. ၀ယ္ေပး ခဲ့ တဲ့၊ ဓါတ္ျပားစက္ကေလး နဲ႕ ၀င္းဦး ရဲ႕ ျမန္မာ သီခ်င္း ဓါတ္ျပား ေတြ ဟာ.. အခု ေတာ့၊ က်မ  အလြမ္းေျပ ဖို႕ နားေထာင္ ေန ရ ျပီေပါ့။ 

ဒီစာေလး ကို ေရးေနရင္း ၊ အေဟာင္း နဲ႕ အသစ္ အေၾကာင္း၊ ပိုျပီး ကြဲျပား ခံစား နိုင္ေအာင္၊ ၊ ဓါတ္စက္ ကေလး ကို ဖြင့္ နားေထာင္ မိ ျပန္ သည္။ အရင္ ကလည္း.. ခဏ ခဏ နားေထာင္ေလ့ ရွိ သည္။ သူက.. စီဒီ ပေလာယာ က လာတဲ့ အသံ နဲ႕ မတူ.. တမူ နွစ္သက္ စရာ ေကာင္းလွ သည္။ ေျပာသာ ေျပာတယ္.. ဒီ ဓါတ္ျပားစက္ ကေလး က လည္း ..ရကတည္းက၊ ၀င္းဦး သီခ်င္း ေလး ေတြပဲ အျပန္ျပန္ အလွန္လွန္ နားေထာင္ ေနခဲ့ရ တာ။ ရန္ကုန္ ျပန္တုန္းက၊ လက္လွမ္းမီ သေလာက္ ၊ျမိဳ႕ထဲက ဆိုင္ေတြ မွာ လိုက္ရွာ ၀ယ္ ေပမဲ့ လည္း.. တျခား ျမန္မာ ဓါတ္ျပားသီခ်င္း အေဟာင္းေတြ ဘယ္လိုမွ ရွာ မေတြ႕ ေတာ့ ။

ေဆြးေျမ႕ေန တဲ့ စကၠဴပတ္ ကေလး  ထဲ က.. ဓါတ္ျပားေလးကို ရြရြ ေလး ထုတ္ ။ ဓါတ္စက္ ရဲ႕ အခံ ျပားေလး ေပၚ ... သာသာ ေလး ခ် ။ အပ္ျခစ္ တဲ့ ေမာင္းတံ ေလး ကို .. ဖြဖြ ေလး ဓါတ္ျပား စြန္းေပၚ တင္ လိုက္ လို႕ ... ရွဲ…. ဆိုတဲ့ အသံေလး က စ ၾကား ကတည္း က ကို.. ရင္ခုန္ စရာ ေကာင္း ေန ျပီ ။ ဟိုတုန္းက .. ရုပ္ရွင္ မျပ ခင္.. အလံေတာ္ ကို အရင္ အေလးျပဳ တဲ့ အခါ .. မွဳန္မွဳန္ ၀ါး၀ါး ျဖစ္ေန တဲ့ ပိတ္ကား ေပၚ မွာ …' ျဖစ္' ျဖစ္'….'.ျဖစ္' ျဖစ္' နဲ႕ ျမည္ ေန သလို မ်ိဳး လည္း .. ဖြင့္ကာစ မွာ  ခဏ ၾကား ရ လိမ့္ မယ္။ ျပီးရင္ အပ္ကေလး ျငိမ္သြား ျပီ ဆို တာ နဲ႕ .. ပီသ ၾကည္ျမ တဲ့  ၀င္းဦး ရဲ႕ ေတးသံ သာသာ က .. ျမိဳ႕မ တီး၀ိုင္း ၾကီး ေရွ႕ ပဲ  ခ်က္ျခင္း ေရာက္ သြား သလို ။ တကယ္ေတာ့ .. ပီသ တယ္လို႕ပဲ  သံုးရင္ ပိုမွန္ ေပ လိမ့္ မည္။ analog နည္း က .. မူရင္း သီဆို တီးခတ္ မူ ကို ၊ နားေထာင္သူ ဆီ  တိုက္ရိုက္ ပို႕ေပး လိုက္ တာမို႕ .. digital နည္း လို 1  ေတြ 0 ေတြ ... ခြဲ လိုက္ .. ျပန္စုဖမ္း လိုက္ လုပ္စရာ မလို .. ၾကည္ျမ ေနဖို႕ မလို ပဲ နဲ႕ကို.. သဘာ၀ အတိုင္း .. ပီသ ေန ေတာ့ သည္။ 

ဒါဆိုရင္ ... က်မ တို႕ ေတြ သဘာ၀ အတိုင္း ပီသ ခ်င္ သ လား ... သဘာ၀ ကို ျခယ္လွယ္ ျပီး မွ၊  ၾကည္ျမ ခ်င္ သလား ... ။ ေတြး စရာ ....။ အေဟာင္း ေတြကို ျပစ္ပယ္ ျပီး ၊ အသစ္ ေတြ ေနာက္ခ်ည္း လိုက္ ၾက မလား ၊ အေဟာင္း နဲ႕ အသစ္ ကို ေပါင္းကူး ဆက္ႏြယ္ မလား ဆို တာ ကေတာ့၊ ေတြးစရာ မလိုပါ။ ေမးစရာ လည္း မလို ပါ။  က်မ တို႕ ေတြ အားလံုး .. ေန႕စဥ္ လူေနမူ ဘ၀ ေတြ ထဲ မွာ၊ အသစ္အသစ္ ေသာ နည္းပညာ ေတြ နဲ႕ ရွင္သန္ ေနထိုင္ရင္း.. အသစ္ အသစ္ေသာ ကမၻာ့အခင္းအက်င္း ေတြ ထဲ.. စီးေျမာ တိုး၀င္ ရင္း.. သမိုင္းေတြ ကို .. ပို… ပို စိတ္၀င္စား လာ ၾက ၊ အေဟာင္း ေတြ ကို.. ျမတ္ျမတ္ နိုးနိုး သိမ္းဆည္း စုေဆာင္း ေန ၾက ရ သည္ ပဲ။ 

အေဟာင္းထဲက ၊ အေကာင္းေတြကို ဂႏၶ၀င္ လို႕ ဆို ၾက သည္။ လူသိမ်ား ၾက သည္။ ထပ္ကာ ထပ္ကာ ခံစား ၾက သည္။ ကိုးကားၾက သည္။  ဂႏၶ၀င္ မဟုတ္ရင္ ေတာင္.. သမိုင္း၀င္ လိမ့္ မည္။   သမိုင္း၀င္ မဟုတ္ရင္ ေတာင္ .. သမိုင္း မတင္ နိုင္တာပဲ ျဖစ္လိမ့္ မည္။ တကယ္ေတာ့.. အားလံုး ေသာ အေဟာင္း ေတြ ဟာ..  သမိုင္း ေတြ ပဲ မဟုတ္လား။  

ယခု ပင္.. ဓါတ္ျပားစက္က လြင့္က် လာ တဲ့ ၊ ၀င္းဦး ရဲ႕ သီခ်င္းေဟာင္း ေလး ေတြ ထဲ မွာ ၊ ျမိဳ႕မ တီး၀ိုင္း ၾကီးကို ျမင္ ေန ရသည္။ ျမိဳမျငိမ္း နဲ႕ သူ႕ ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးေန႕ အေၾကာင္း ေတြး ေန မိသည္။ မ်က္စိ မျမင္ပဲ ဒီလို သီခ်င္း ေတြ စပ္ နိုင္ ခဲ့ တဲ့ ၊ ဆရာညွာ ကို အံ့ၾသ ေနမိသည္။ သူ႕သီခ်င္း ေတြကို၊ ယူ ဆိုခ်င္သလို ဆို၊ ဘာမွ ေတာ့ ေျပာင္းမပစ္ပါနဲ႕ ဆိုတဲ့  ဦးဘသိန္း ရဲ႕ မာန ကို ၊ ခ်ီးမြမ္းေန မိ သည္။  စစ္ျပီးေခတ္ မႏၱေလး ျမိဳ႕ၾကီး မွာ၊ အနုပညာ လူမူစီးပြား ေတြ၊ ၾကြယ္၀ စည္ကား ေနပံု ကို ျမင္ေယာင္ ၾကည့္ ေန မိ သည္။ မႏၱေလး သၾကၤန္ ၾကီး နဲ႕ အတူ .. ဗ်ာပါဆံ ဆံထံုးေလး တဖက္တခ်က္ မွာ စပယ္ပန္းကံုးေလး ေတြ ပတ္ေခြ ထား တဲ့ … နိုင္လြန္ အက်ီ ၤ လက္ရွည္ ေလး မွာ  ေရ ေတြ စိုကပ္ ေန မဲ့… ဘယ္ကမွန္း မသိ တဲ့  အညတရ ယိမ္းသမ ေလး တေယာက္ ကိုလည္း  အျဖဴ အမဲ အာရံု ေတြ ထဲ မွာ.. ၀ဲလည္ ရွာေဖြ ေန မိ ေတာ့သည္။

ေက

(၂၉ နို၀င္ဘာ ၂၀၁၁) 


မ်က္ရွဳ နွစ္ပတ္လည္ အတြက္ ျပီးခဲ့တဲ့ အပတ္ က ၊ ေရးေပးခဲ့တဲ့ စာကေလးပါ။ မ်က္ရွဳ  မွာ လည္း သြားေရာက္ဖတ္ ရွဳ နိုင္ပါသည္။

◦

ရသ နဲ႕ သုတ - နည္းပညာ နဲ႕ သဘာ၀ - အေဟာင္း နဲ႕ အသစ္ - ယခု နဲ႕ ယခင္