The Blogger and The Artist

အမယ္. . . ဘေလာ့ဂါ နဲ႕  အာ့တစ္စ္ ဆိုုပါလား။

ဘေလာ့ေရးတဲ့ သူေတြက ၊ ဘာမ်ား ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ အနုုပညာရွင္ နဲ႕ နွိဳင္းယွဥ္ ခ်င္ေနပါလိမ့္… လိုု႕  မ်က္ခံုုး ပင့္ ေနၾကျပီလား..။

. . . .

၂၀၀၅ -၂၀၀၆ ဆိုုေတာ့ ဟိုုးတုုန္းကေပါ့ လိုု႕ အစခ်ီရမယ္ ထင္ပါရဲ႕ ။

အဲဒီတုုန္းက  အင္တာနက္ေနထိုုင္ စားသံုုးမူၾကီးက ဒီေလာက္ မက်ယ္ျပန္႕ေသးဘူး။  အဲဒီမွာ သတင္းေတြ လိုုက္လိုုက္ ဖတ္ရင္း ၊ တမူထူးျခားတဲ့ စာအသြားအလာ အေရးအသားေလးေတြကိုု မိုုးမခ စာမ်က္နွာကေန တဆင့္ သတိထားမိ လာတယ္။ ဘယ္က စာေလးေတြပါလိမ့္ေပါ့။ ၀တၱဳတိုု ပံုုစံမ်ိဳး ဇတ္လမ္း ဇတ္ကြက္ေတြလည္း မပါ ။ ရသေဆာင္းပါးေတြ လိုုလည္း အတည္အတ့ံၾကီးေတြ မဟုုတ္။ အဲဒါ ဘေလာ့ ဆိုုတာပဲ လိုု႕ သိလိုုက္ရတာနဲ႕ အတူပဲ .. ဘေလာ့ ေတြကိုု ကိုုယ့္ဖာသာကိုုယ္ ဖန္တီး ျပင္ဆင္ ေရးသား တင္ဆက္ နိုုင္တယ္ ဆိုုတာပါ သိလိုုက္ရေတာ့ . . ဘယ္ေနေတာ့မလဲ ။ ေရ ငတ္ငတ္ မငတ္ငတ္ ေရတြင္းထဲ အတင္း ဆင္းငုုပ္ေတာ့ တာပါပဲ ။

တကယ္ေတာ့ အဲဒီတုုန္းက ေနရာအသစ္ နိုုင္ငံအသစ္ကိုု ေရႊ႕ကာစ ကိုုယ္ပိုုင္အခ်ိန္ေတြ ပိုုရေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ၊ စာေတြ မ်ားမ်ား ျပန္ဖတ္ျဖစ္ရာကေန ၊ စာေရးခ်င္စိတ္ေတြ တဖန္ ယိုုဖိတ္ ေနတဲ့ ကာလ ။ ေဆာင္းပါးေလးေတြ အတည္ေပါက္ ေရးျပီး Weekly Eleven ကိုုေတာင္ စမ္းပိုု႕ ေနျပီ။ သံုုး ေလး ခုု ေဖာ္ျပျပီးေနျပီ။ စာေလးေတြ အေ၀းမွာ ေရးျဖစ္ေတာ့ ဘယ္ကိုု ပိုု႕ရမွန္းမသိတဲ့ အခ်ိန္ ၊ အင္တာနက္က ဖတ္လိုု႕ ျမင္လိုု႕  ဆက္သြယ္လိုု႕ ရတဲ့ ဂ်ာနယ္ မဂၢဇင္းကလည္း ခပ္ရွားရွားကိုုး ။ မိုုးမခ ဆိုုတဲ့ စာမ်က္နွာေလး ကိုုေတာ့ ၊ စာမ်က္နွာ စစ္စစ္ မျဖစ္ခင္ ၊ အေပ်ာ္ထမ္း ေရဒီယိုုေလး ဘ၀မွာ တည္းက ၊ စြဲစြဲျမဲျမဲ နားေထာင္လာခဲ့ သည္မိုု႕ ၊  မိုုးမခ ကိုု လည္း လွမ္းဆက္သြယ္ မိသည္။

အဲ့ဒီလိုု စာေရးခ်င္လြန္းလိုု႕ တကူးတက လိုုက္ ဆက္သြယ္ခဲ့ရ တဲ့ အခ်ိန္မွာ ၊ ဘေလာ့ ဆိုုတာၾကီး မိုုးေပၚက ျပဳတ္က်လာေတာ့ . . . သြားစမ္း.. ဘယ္သူ႕မွ  မိတ္ဆက္ေနစရာ မလိုု.. ကိုုယ့္စာေလးေတြ ေရြးမလား မေရြးလား ေစာင့္ေမ ွ်ာ္ ေနစရာ မလိုု ။  လာထား. . . တေန႕ တမ်ိဳး စာေတြ ေရးပစ္ ေတာ့တာပဲ ။ အဲဒီလိုုနဲ႕ . . . ဘေလာ့ဂါ ဆိုုတဲ့ သတ္မွတ္ခ်က္ တခုု  အလိုုလိုု ျဖစ္လာရတယ္ေပါ့ ။

၂၀၀၀၇ ခုုနွစ္ အလြန္ ေရႊ၀ါေရာင္ နဲ႕ အတူ ဘေလာ့ေတြ အျပိဳင္းအယိုုင္း ေခတ္စားလာတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ၊ ကိုုယ္ပိုုင္ ဘေလာ့ေလးမွာ ပိုု႕စ္ေလးေတြ ေတာ္ေတာ္ ေရးမိျပီး ျဖစ္ေနျပီ။ ဘေလာ့ဂါ တေယာက္ တင္စားသလိုု.. အေမွာင္ေခတ္က ၾကယ္ေလးေတြ  ဆိုုတာေတာ့ သူမ်ား အျမင္ကပ္ေနပါအံုုးမယ္ေလ။ ဒါေပမဲ့ ၊ တကယ္ပဲ အဲဒီအခ်ိန္ေတြ တုုန္းက နိုုင္ငံေရး အရ ပိတ္ဆိုု႕မူ တင္းက်ပ္မူေတြ ျပင္းထန္ ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ၊ ဘေလာ့ေတြ ေပၚမွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လွဳပ္ရွား ခဲ့ၾကတယ္။ သတင္းေတြ ျဖန္႕ေ၀ တာပဲ ျဖစ္ျဖစ္.. မေက်နပ္ခ်က္ေတြ ဖြင့္အန္တာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ။ အနုုပညာ ဆန္တာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ။ သတင္းအခ်က္အလက္ အားျပဳတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ။ ကိုုယ္ပိုုင္ အမည္ ပံုုရိပ္ နဲ႕ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ။ လ ွ်ိဳ႕၀ွက္ ဘေလာ့ဂါ နာမယ္ နဲ႕ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ။ ေရးလိုုက္ၾကတဲ့ စာေတြ ဆိုုတာ မိုုးေကာင္းကင္ ကြန္ယက္ၾကီး တခုုလံုုး ဘေလာ့ေတြနဲ႕ကိုု ဖံုုးခဲ့ေတာ့တာ။ ဒီအထဲမွာ တိုုင္းေရး ျပည္ေရး နိုုင္ငံေရး နဲ႕ မပတ္သတ္လိုု တဲ့လူေတြ ရွိသလိုု ၊ အမ်ားစုု ျပည္သူ အျမင္နဲ႕ ဆန္႕က်င္တဲ့ အျမင္ေတြ ေဖာ္ျပသူေတြလည္း မနည္းခဲ့ဘူး ။ အထူးသျဖင့္ ေ၀ဖန္ ဆန္းစစ္စရာ ေကာင္းတဲ့ ေရွးရိုုးစြဲမူေတြ အယူအဆ ေတြကိုု ၊ စိတ္လြတ္ ကိုုယ္လြတ္ ဆင္ဆာလြတ္ ထုုတ္ေဖာ္ ေဆြးေႏြး ေရးသားခဲ့ၾကတာ ၊ တကယ့္ကိုု စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းခဲ့တယ္ ။

တကယ္ေတာ့ အဲ့ဒီတုုန္းက ၊ ျပင္ပကေန လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေရးနိုုင္သူေတြထက္ ၊ ဘေလာစေပါ့ ကိုု ပိတ္ဆိုု႕ တားျမစ္ထားတဲ့ ျပည္တြင္းကေန ၊ မရအက ေရးသားခဲ့ၾကတဲ့ ဆက္သြယ္လွဳပ္ရွားခဲ့ ၾကတဲ့ ဘေလာ့ဂါ ေတြက ပိုုျပီး ခ်ီးက်ဴးဖိုု႕ ေကာင္းတာပါ။ ကမၻာ့ အေက်ာ္ၾကားဆံုုး ၁၀၀ ထဲမွာ ေတာင္၊ ျမန္မာျပည္က ဘေလာ့ဂါ ေနဘုုန္းလတ္ ပါ၀င္ ခဲ့တဲ့ အထိ။

ကိုုယ္တိုုင္ကေတာ့ စိတ္ထဲ ထိေတြ႕လာတာ ေရးခ်င္လာတာဆိုု ေရးပစ္ လိုုက္တာပဲ ။ ဘာအတြက္ ညာအတြက္ လိုု႕ေတာ့ အထူးတလည္ ရည္ရြယ္တာမ်ိဳး မရွိခဲ့ဘူး။ နိုုင္ငံေရး ေခါင္းစဥ္ေတြတင္မက ၊ မေျပာင္မေျမာက္ ကဗ်ာေလးေတြက စလိုု႕ ၊ သဂၤါရ ရသေလးေတြပါ မက်န္ ေရးျဖစ္ခဲ့တာပဲ ။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ ၊ အမွတ္ရစရာ တကၠသိုုလ္ေန႕ရက္ ေတြကိုု လွလွပပ  စာလံုုးေလးေတြ နဲ႕  ယက္ေဖာက္နိုုင္ခဲ့တာ ၊ ေတြးမိတိုုင္း အၾကည္နူးဆံုုးပဲ ။ ပန္းဆိုတာ ပြင့္ေနတုုန္း ခူးမွ မဟုုတ္လား ။ အၾကည္ဓါတ္ေတြကိုု အမိအရ ဆုုပ္ကိုုင္ နိုုင္ခဲ့တဲ့ ဒီလိုု စာေလးေတြ ကဗ်ာေလးေတြ ေရးျဖစ္ခဲ့တဲ့ အတြက္လည္း ၊ ကိုုယ့္ဖာသာကိုုယ္ေတာ့ ၊ ဘေလာ့ဂါ ဆိုုတဲ့ ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေလး ကိုု ၊ ျမတ္နိုုး စိတ္ တ၀က္နဲ႕ေပါ့။ က်န္တဲ့ တ၀က္ကေတာ့ သေျမာစိတ္ လိုုလိုု ဘာလိုုလိုု ။ တခ်ိဳ႕ အခ်ိန္ေတြ အတြက္လည္း အခြင့္အလမ္း ဆံုုးရွံဳးမူ တန္ဖိုုးေတြ က်သင့္ ခဲ့တာေတြ လည္း ၊ ေသခ်ာေပါက္ ရွိခဲ့မွာကိုုး။

ေျပာရရင္..၊ ဘေလာ့ အရမ္း ေရးလိုု႕ ေကာင္းတဲ့ အခ်ိန္ေတြတုုန္းက ၊ တျပားမရ နွစ္ျပားမရ စာ တပုုဒ္  ေရးဖိုု႕ ထိုုက္သင့္သေလာက္ အခ်ိန္ေပးရသလိုု ၊ ေရးျပီးရင္လည္း ဘေလာ့ဂါ အျခင္းျခင္းေတြ အျပန္အလွန္ ဖတ္ၾက ေျပာၾကနဲ႕ အခ်ိန္ေတြ ဆံုုးရွံဳးသင့္သေလာက္ေတာ့ ဆံုုးရွဳံးခဲ့တာပဲေလ ။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ စိတ္က်န္းမာေရး ေကာင္းေကာင္းနဲ႕ ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ ၾကရတာပဲ မဟုုတ္လား ။ ထူးဆန္းတာက ဘေလာ့မွာ စာေရးတဲ့ အခါ ၊ အေပ်ာ္ထမ္း ဆိုုေတာ့ ၊ စိတ္က အကန္႕အသတ္မရွိ  လက္က အခ်ဳပ္အတီး မရွိ ဆိုုေတာ့ စာလံုုးေတြက အလြယ္တကူ စီးဆင္းလာျပီး သဘာ၀ က်က်  အရိုုင္းဆန္ဆန္ ရွိေနတတ္တယ္။ အခုုေန စာတပုုဒ္ အတည္ေရးမယ္ ၾကံလိုုက္တိုုင္း  ၊ မေကာင္း - ေကာင္းေအာင္ အေတြးေတြ ဖန္တီးရ ၊ သင့္ေလ်ာ္လား မသင့္ေလ်ာ္လား အခ်က္အလက္ေတြ စိစစ္ရ နဲ႕  လုုပ္ယူထားသလိုု ၾကီး ျဖစ္ေနတတ္တာပဲ ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဟိုုး..ဘေလာ့စာေတြကိုု စဖတ္ခါစက ၊ ဘယ္လိုု စာေလးေတြပါလိမ့္ လိုု႕ ေတြးခဲ့မိတာ.. အဲဒါ  လြတ္လပ္မူ ေခၚမလား.. သဘာ၀က်မူ ေခၚမလား ။

ျပီးေတာ့ အဲ့ဒီ အေမွာင္ေခတ္ လိုု႕ ဆိုုတဲ့ အခ်ိန္က၊ အမ်ားစုု ျပင္ပေရာက္ ျမန္မာေတြမွာ ၊ ျမန္မာစာ ျမန္မာသတင္းစကား လည္း ငတ္ၾကေတာ့ ၊ ဘေလာ့ေတြ ဟာ ေျပာခဲ့သလိုု ၾကယ္ေလာက္ မဟုုတ္ရင္ေတာင္ ၊ ဖေယာင္းတိုုင္ မီးေလးေတြ လိုု မွိတ္တုုပ္ မွိတ္တုုပ္ နဲ႕ ဟိုုတခုု.. ဒီ တခုု ဖတ္မျငီးစရာ ေလးေတြ ျဖစ္ခဲ့မယ္ ထင္ပါရ႕ဲေလ။

လြမ္းလြမ္း ဆြတ္ဆြတ္ ေျပာေနမိတာ ၊ တျခားေၾကာင့္ ဟုုတ္ပါဘူး ..။ အခုု အဲ့ဒီအခ်ိန္ေတြ ကုုန္ဆံုုးေက်ာ္လြန္ သြားခဲ့ ျပီ မိုု႕ပါ  ။ အသစ္ေတြ ျမန္ျမန္ေမြးဖြား ေနတဲ့ အလ်င္ၾကီး တခုု ေပၚမွာ ၊ လူေတြ ရဲ႕ အာရံုု စိတ္အဟုုန္ေတြ လည္း ဘယ္အရပ္ ဘယ္အနာဂါတ္ ဆီကိုု မွန္း မသိ ေရႊ႕လ်ား ေျပာင္းလဲ ေနၾကျပန္ပါျပီ။ အခုု ေခတ္က လူမူကြန္ယက္ ဆိုုရွယ္နက္၀က္ ေခတ္ ျဖစ္ျပန္ေလျပီ ။ ၀တၱဳစာအုုပ္ ထူထူၾကီးေတြကေန ၊ ပိုုျပီး ရွင္းလင္းတဲ့ အခ်ိန္မေပးရတဲ့ ၀တၱဳတိုု ေတြ ပို ဖတ္လာၾက ။ ေနာက္ေတာ့ တဖန္ ၊ သြက္လက္ ျပီး အျပန္အလွန္ ဆက္သြယ္မူ  ရွိတဲ့  ၊ စာတိုု အေရးအသား ေဖာ္ျပမူ ( ဥပမာဆိုု..ဘေလာ့ေတြေပါ့) ေတြဆီ ကိုု အာရံုုက်ၾကျပန္။ ခုု ေနာက္ဆံုုးေတာ့ ၊ စာ က တိုု ယံုတင္မက.. တေၾကာင္း တပိုုဒ္ေလာက္နဲ႕  ေရးသူေရာ ဖတ္သူေရာ အခ်ိန္ကုုန္ သက္သာလိုုက္သမွ…ဖ်ပ္ကနဲ ဖ်ပ္ကနဲ ဖတ္သြားယံုု ။ သြက္လက္ယံုုတင္ မက လ်င္ျမန္လိုုက္တာလည္း . . ေဟာ တခုု . .  ေဟာတခုု ။ ဆက္သြယ္မူ ရွိယံုုတင္ မက ၊ ဆက္ဆံေရးေတြပါ တျဖဳတ္ျဖဳတ္ ။ ဘေလာ့မွာ အခ်ိန္ကုုန္ ခဲ့တယ္ဆိုုတာေရာ  ဘာဟုုတ္ေသးလည္း ။  အဲဒီတုုန္းကမွ ဥမမယ္ စာမေျမာက္ ဘေလာ့ပိုု႕စ္ေလးေတြ ၊ အဖတ္တင္ေသးတယ္။ အခုုေတာ့ ကြန္ျပဴတာေရွ႕မွာ ထိုုင္ေနလိုု႕  ညတည နက္ သြားေပမဲ့ စာတပုုဒ္ ေရးဖိုု႕ မေျပာနဲ႕  ၊ သူမ်ားေရးထားတဲ့ စာ တပုုဒ္ေတာင္ ဟုုတ္တိ ပတ္တိ မဖတ္ျဖစ္ ။ ဖတ္ခ်င္စရာ ေခါင္းစဥ္ေလး တခုု ေတြ႕ရင္ေတာင္ ၊ ဒီဖက္က ၾကည့္ေနတ့ဲ အရွိန္ပ်က္သြားမွာစိုုးလိုု႕ ၊ ေနာက္မွ ဖတ္မယ္ဆိုုျပီး ၊ ဘေရာက္ဇာတခုု နဲ႕ ဖြင့္ထားလိုုက္တယ္။ အိပ္ခ်ိန္ေရာက္လာလိုု႕ ကြန္ျပဴတာသာ ပိတ္လိုုက္ရတယ္ … ခုုန ဖြင့္ထားတဲ့ စာကိုု မဖတ္ျဖစ္လိုုက္တဲ့ အၾကိမ္ေတြ မ်ားလာတယ္။ အဲ့ဒီလိုု ကြန္ျပဴတာေရွ႕က  မ်က္လံုုးေတြ အာရံုုေတြ အားလံုုးကိုု စြဲေဆာင္ လွည့္စား ေနတာက ေဖ့စ္ဘြတ္ ဆိုုတဲ့ အႏၱိခရစ္ ခ်စ္စရာ နတ္ဆိုုးၾကီးပါပဲ ။

နတ္ဆိုုးၾကီး လိုု႕ ေျပာလိုု႕ ၊ ဒါဆိုု ဘာလိုု႕ သံုုးေနေသးလည္း လိုု႕ စိတ္ထဲက ေမးေငါ့ ျပီး ေမးပစ္လိုုက္စမ္းပါ ။  ဒီကလည္းThe Artist အေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္လိုု႕ စကားစ ရွာေနတာ ။

တကယ္ေတာ့ နတ္ဆိုုးၾကီး ေဖ့စ္ဘြတ္ နဲ႕ အနုုပညာသည္ၾကီး က..ဘာမွေတာ့ မဆိုုင္ပါဘူး။ အခုုေျပာခ်င္တဲ့ The Artist ဆိုုတဲ့ ေအာ္စကာေတြ ရခဲ့တဲ့ နာမယ္ေက်ာ္ ေဟာလိ၀ုုဒ္ ရုုပ္ရွင္ထဲက ၊ အနုုပညာသည္ၾကီးမွာ ေဖ့စ္ဘြတ္ စာမ်က္နွာ လည္း ၊ မရွိခဲ့ပါဘူး။ မရွိဆိုု သူက အသံတိတ္ေခတ္က ရုုပ္ရွင္မင္းသားၾကီး တေယာက္။  သူ႕ေခတ္မွာ ဒိတ္ဒိတ္ၾကဲ ေအာင္ျမင္ေနတဲ့ ၊ အသံတိတ္ မင္းသားၾကီး  Valentin ကိုု ၊ တိတ္တိတ္ကေလး ၾကိတ္ျပီး သေဘာက်ေနရွာတဲ့ ၀ါသနာရွင္ မိန္းကေလး တေယာက္က ခ်ဥ္းကပ္ မိတ္ဆက္လာေတာ့  သူ႕ရုုပ္ရွင္ကား တကားရဲ႕  ကတဲ့ အခန္းေလး တခုု မွာ ၊ ေပးသရုုပ္ေဆာင္ေစခဲ့တယ္။ အဲဒီလိုု နဲ႕ ဟိုုနား ျဖတ္ေလ ွ်ာက္..ဒီနားျဖတ္ေလ ွ်ာက္ မင္းသမီးေလး ဟာ ၊ မထင္မွတ္ပဲ ၊ အသံသြင္း ရုုပ္ရွင္ေခတ္အေျပာင္းမွာ ၊ ရုုပ္ရွင္ကားေတြ တကားျပီး တကား သရုုပ္ေဆာင္ရင္း ၊ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားလာေတာ့တယ္ ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ၊ အသံတိတ္ မင္းသားၾကီး Valentin အတြက္ေတာ့ အရင္က ရံုုျပည့္ ရံုုလ ွ်ံ အားေပးတဲ့ သူ႕ အသံတိတ္ကားေတြ ၊ က်ီးနဲ႕ ဖုုတ္ဖုုတ္ ျဖစ္လာတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူက မာနၾကီးတယ္။ သူ႕ရဲ႕ မူလဘူတ အနုုပညာ ကိုု ၊ စြန္႕ထားခဲ့ဖိုု႕ ဘယ္လိုုမွ ေတြးလိုု႕မရ လက္ခံလိုု႕မရ။ ဘာမဟုုတ္ ညာမဟုုတ္ သူ ေခၚသံုုးခဲ့တဲ့ ေကာင္မေလး ရဲ႕ အၾကံညဏ္ အကူအညီ ေတြဆိုု ပိုုေ၀းေသး ။  ထုုတ္လုုပ္သူေတြ နားခ် လည္း ခါးခါးသီးသီး ပဲ။ ေနာက္ဆံုုး ထုုပ္လုုပ္သူ တေယာက္မွ မရွိလည္း သူ႕ ၾကြယ္၀ သမ ွ် ပိုုင္ဆိုုင္မူေတြ ထုုခြဲျပီး သူ႕ ဇတ္ကား သူျပန္ရိုုက္တယ္။ ၀က္၀က္ကြဲပဲ ရံွဳးတာ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အသံထြက္ ဇတ္ကားသစ္ေတြ တခုုျပီး တခုု လက္ခံ ရိုုက္ကူးေနရေပမဲ့ ၊ မင္းသမီးေလးကေတာ့ သူ႕ဆရာ သူ႕အခ်စ္ကိုု မေမ့ဘူး။ ရုုပ္ဖ်က္ ေနာက္ေယာင္ခံျပီး သူ႕ဆရာ ရဲ႕  အျဖစ္ကိုု ေတာက္ေလ ွ်ာက္ ေစာင့္ၾကည့္ရင္း စိတ္မေကာင္းေတြ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ မင္းသားၾကီး ထုုတ္ေရာင္းသမ ွ်  ပစၥည္းအေကာင္းစား ေတြကိုု နာမယ္မခံပဲ အဆမတန္ေပး လိုုက္၀ယ္တယ္။ ေနာက္ဆံုုး ဘာပစၥည္းမွ မပိုုင္ ၊ ဘာအေျခြအရံမွ မရွိေတာ့ပဲ သူ႕ေခြးေလး သာ က်န္ေတာ့တဲ့ မင္းသားၾကီးက သူ႕ကိုုယ္သူ သတ္ေသ ဖိုု႕ ၾကိဳးစားတုုန္း သူ႕ေခြးေလး ကယ္လိုု႕ အသက္ခ်မ္းသာခဲ့ရတယ္။ အဲ့ဒီမွာ မင္းသမီးေလး ေရာက္လာျပီး ဇာတ္သိမ္းရေတာ့တယ္။

ဒီ ဇတ္လမ္း ဇတ္ကြက္ နဲ႕ ေရာ ဘာဆိုုင္သလည္း ဆိုုေတာ့ လည္း ၊ ဘာမွ မဆိုုင္ျပန္ပါဘူး။ အဓိက ေျပာေနတဲ့ ဘေလာ့ အေၾကာင္းမွာ မင္းသားၾကီးလိုု ဒိတ္ဒိတ္ၾကဲ ေအာင္ျမင္ခဲ့တာေတြလည္း မရွိခဲ့ပါဘူး။ အနုုပညာေတြ အသံုုးေတာ္မခံရလိုု႕ သတ္ေသခ်င္တဲ့ လူလည္း ရွိမယ္ မထင္ပါဘူး။ အနုုပညာသည္ ၾကီးေတြ လိုု႕လည္း ဘယ္သူမွ ကိုုယ့္ရင္ဘတ္ၾကီး ေတြ ကိုုယ္ပုုတ္ျပီး ျပေနတာ မျမင္မိပါဘူး။ 

ဘာကိုုေျပာခ်င္တာလည္း ဆိုုေတာ့၊ ေခတ္ တ ေခတ္ ရဲ႕ ေနထုုိင္မူ စားသံုုးမူ ပံုုစံ ေတြ ေျပာင္းလာတဲ့ အခါ၊ ဒါမွမဟုုတ္ ရုုတ္တရက္ ေျပာင္းသြားတဲ့ အခါ ၊ အဲဒီ အေျပာင္းအလဲ ကိုု လက္မခံနိုုင္ပဲ ၊ နတ္ဆိုုးၾကီး လိုု႕ အျပစ္တင္ေန ၊ ေဘးထြက္ထိုုင္ေနဖိုု႕ ဆိုုတာ မလြယ္ကူဘူး ဆိုုတဲ့ အခ်က္ကေလးပါ။  အနည္းဆံုုး ခ်စ္စရာ နတ္ဆိုုးၾကီး လိုု႕  သတ္မွတ္ျပီး ၊ ပါးပါးနပ္နပ္ ခ်စ္တတ္ဖိုု႕ေတာ့ ၾကိဳးစားရမည္ ေပါ့။

ေဖ့စ္ဘြတ္ ၾကီး သိုုက္သိုုက္၀န္း၀န္း စျဖစ္လာကာစ ကဆိုု၊ သူ႕ဖာသူ သုုိက္၀န္း ယံုုမက စည္ကားေနလည္း  အေနသာၾကီး ။ ဘေလာ့ ေပၚမွာ ေအးေအးေဆးေဆး စာေတြ ဆက္ေရးလိုု႕ ေကာင္းေနေသးတာပဲ ။ အခ်ိန္ေပး ဖတ္တဲ့သူေတြ လည္း ရွိသင့္သေလာက္ ရွိေနေသးတာပဲ ။ ဒါေပမဲ့ အခုုေနာက္ပိုုင္း အေရအတြက္ သိသိသာသာၾကီး က်သြားတာ မဟုုတ္ေပမဲ့၊ ဘေလာ့ အ၀န္းအ၀ိုုင္း ေရးေဖာ္ေရးဖက္ေတြ အားလံုုး သိသိသာသာၾကီး တိတ္ဆိတ္ ျငိမ္သက္ သြားၾကတာပဲ ။ တခ်ိဳ႕ဆိုု ဘေလာ့ကိုု လံုုး၀ကိုု ပိတ္ျပီး အျငိမ္းစားယူသြားၾကျပီ။ အရင္က Reader နဲ႕ ယူဖတ္တဲ့ ဘေလာ့ေတြ ဆိုုတာလည္း ၊ တပတ္လံုုး ေနမွ ၊ ေလး ငါး ခုု ေတာင္ အသစ္မေတြ႕ေတာ့ ။ ဘေလာ့ ေခတ္ ကုုန္သြားျပီလိုု႕ ပင္ ဆိုုၾကျပီ။ ေျပာရရင္၊ ျမန္မာလူမူ အသိုုင္းအ၀ိုုင္း အတြက္လည္း ၊ နိုုင္ငံေရး ေခတ္တေခတ္ ေျပာင္းလိုု႕  လြတ္လပ္စြာ ေရးသားခြင့္ ဆိုုတဲ့ ဒီမိုုကေရစီ နီယြန္မီးေရာင္ေတြ တေျပာင္ေျပာင္ ျဖစ္ေနျပီဆိုုေတာ့  ဖေယာင္းတိုုင္ေလးေတြ လည္း မလိုုအပ္လွေတာ့ပါဘူး။ အတိုုက္အခံ နိုုင္ငံေရးေတြ ေရးခဲ့တဲ့ လက္ေတြလည္း  အလိုုက္အထိုုက္ ေတြ  လိုုက္ေရးခ်င္ေရး .. ဒါမွမဟုုတ္ရင္ ေရးစရာ ရွားသြားျပီေလ။

စာေရးခ်င္လုု႕ိ ကိုု ေရးစရာ ေနရာ ရွာခဲ့တဲ့ က်မ အတြက္ေတာ့ ၊ ရမဲ့ေနရာနဲ႕ သင့္ေလ်ာ္သလိုု ဆက္ျပီး ေရးျဖစ္ေနအံုုးမယ္ ထင္ပါရဲ႕ ။  စာေရးတယ္ ဆိုုတာလည္း စာဖတ္သူ ရွိဖိုု႕ လိုုတယ္ဆိုုတဲ့ လက္ေတြ႕က်တဲ့ အခ်က္ေၾကာင့္ ၊ ေအးေအးေဆးေဆး ဘေလာ့မွာ စာေရးရာကေန ၊ ပူပူဆူဆူ လူထူထူ နဲ႕ ကိုုယ္က သူ႕မသိ၊ သူက ကိုုယ့္မျမင္ဘူး၊ စာေတြတင္မက  ပံုုေတြ သတင္းေတြ အတင္းေတြ ေအာက္လံုုးေတြ မိုုးလံုုးျပည့္ေတြ အမ်ိဳးစံုု ဥဒဟိုု ေျပးေနတဲ့  လူမူကြန္ယက္ လမ္းမၾကီးေပၚ ကိုု ၊ ဆင္းျပီး စာေရး ရေတာ့မယ္ ဆိုုရင္လည္း……။ အင္း…

အဲ့ဒီ ကြန္ယက္ၾကီးေပၚမွာပဲ ၊ တေန႕က ေတြ႕လိုုက္သည္။ အခုုေခတ္ လူငယ္ေတြ စာမဖတ္ၾကေတာ့လိုု႕ ၊ ရန္ကုုန္ျမိဳ႕က စာေရးဆရာ တခ်ိဳ႕ ၊  လက္ဖက္ရည္ဆိုုင္မွာ ဆင္းျပီး စာရြတ္ဖတ္ပြဲ စကား၀ိုုင္း လုုပ္ၾကမည္ တဲ့။

အင္းေလ . . . စာအုုပ္ စာေပ နဲ႕ ပတ္သတ္လိုု႕ ၾကားခံ ပစၥည္းေတြသာ ၊ စာရြက္ကေန ဖန္သားျပင္ ေျပာင္းသြားေပမဲ့ ၊ စာအုုပ္ဆိုုင္ကေန အီးဘြတ္၀ဘ္ဆိုုဒ္ ေတြဆီ ေရြ႕သြားေပမဲ့ ၊ စာေရးျခင္း ဆိုုတာက ေပ်ာက္မွ မသြားတာ ။ ဒါေပမဲ့ ၊ စာဖတ္ခ်င္စိတ္ ေတြက ၊ အထူကေန အပါး . . . အပါးကေန အတိုု . . . အတိုုကေန အျပတ္ . . . အျပတ္ကေန မွ ဘာစာမွ မဖတ္ခ်င္ေတာ့ဘူး ဆိုုရင္လည္း ၊  စာေရးျခင္းအလုုပ္ လည္း ေနာင္မွာ မ်ိဳး တုုန္းမသြားဘူး လိုု႕ ဘယ္သူ ေျပာနိုုင္မလဲ။ 

ေလာေလာဆယ္ဆယ္ေတာ့ ၊ ဘေလာ့ေဒး ဆိုုလား ဘာလား ဘယ္သူမွ သတိမထားမိေတာ့တဲ့ ေန႕မွာ ၊ ဘေလာ့ဂင္း ျခင္းကိုု လြမ္းဆြတ္ စြာနဲ႕ ဒီစာေလး ကိုု ေရးပါတယ္။ ေရးတဲ့ ေနရာမွာလည္း ၊ ဘေလာ့စတိုုင္ အတိုုင္း ၊  ဘာမွ အကြက္အကြင္း ေတြျပင္ အခင္းအက်င္းေတြ ခ် မေနပဲ ၊ စိတ္ထဲ ေပၚလာသလိုု ေတာက္ေလ ွ်ာက္ တထိုုင္တည္း ေရးလိုုက္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ The Artist ရုုပ္ရွင္ ရဲ႕ ေနာက္ဆံုုးခန္းေလး မွာ၊ အသံတိတ္ မင္းသားၾကီး နဲ႕ အသံထြက္မင္းသမီး ေလး တိုု႕ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ တြဲက ၾကသလိုုပဲ ၊ မေရးျဖစ္တာ ၾကာျပီ ျဖစ္တဲ့ ဘေလာ့ ပိုု႕စ္ေလး တခုု ကိုု ေဖ့စ္ဘြတ္ၾကီး ထဲမွာ နုုတ္စ္ အျဖစ္  တင္ျပီး သကာလ ၊ ဟိုုလူ မသိ ဒီလူမသိ ျဖစ္မွာ စိုုးလိုု႕ ၊ အတင္းကိုုပဲ ၊ အားမနာရမဲ့ သူမ်ားကိုု တဂ္င္း လိုုက္မိပါေတာ့သည္။

ေၾသာ္. . . ေနအံုုး ။ ေရးေနရင္းပဲ အဆံုုးသပ္ျပီးမွ ၊ အေတြး အသစ္တခုု ရ လာတယ္။ The Artist နဲ႕  The Blogger မဆိုုင္ဘူးလိုု႕ ဘယ္သူ ေျပာခ်င္လည္း။ ဘေလာ့ဂါ ဆိုုတာ အနုုပညာသမား မမည္ဘူးလိုု႕ ဘယ္သူ နွာေခါင္းရွံဳ႕ ခ်င္လဲ ။ သုုခမိန္လွိဳင္ ရဲ႕ ကဗ်ာေလး လိုုပဲ ၊ ဒီေခတ္ၾကီး မွာ . . . အားလံုုးပီကာဆိုု။

ေကသြယ္

၁၁ နာရီ ၃၇ မိနစ္ ။  ၾသဂုုတ္ ၃၁ ။ ၂၀၁၃

◦

The Blogger and The Artist