အိပ္မက္ေတြ စီးျပီး သြားတဲ့ ခရီး

ေကာင္မေလး နဲ႕ ေက်ာင္းသား တခ်ိဳ႕  ေန႕လည္စာ ဘားထဲ ၀င္လာျပီး ခပ္သြက္သြက္ပဲ ခံုုေတြမွာ ေနရာယူလိုုက္ၾကတယ္။ လူတခ်ိဳ႕ အံ့ၾသျပီး ေၾကာင္ၾကည့္ေန တယ္ ။ မိန္းမၾကီး တေယာက္က ဒါ နင္တိုု႕စားတဲ့ဆိုုင္မဟုုတ္ဘူးလိုု႕ ေျပာတယ္။ သူတိုု႕ ဘာမွ ျပန္မေျပာပဲ ဆက္ထိုုင္ေနတယ္။ ခ်က္ျခင္းပဲ တဆိုုင္လံုုးရဲ႕ အၾကည့္က သူတိုု႕ ဆီ ေရာက္လာတယ္။ တေယာက္တေပါက္ သံေတြ ဆူညံလာတယ္။ သူတိုု႕ ကေတာ့ ၊ ေရွ႕တဲ့တဲ့က ေကာင္တာကိုုပဲ ၾကည့္ျပီး ၊ ငါတိုု႕ကိုု ၀န္ေဆာင္မူေပးပါ လိုု႕ ေျပာတယ္။ လူတခ်ိဳ႕ ဆိုုင္ထဲကေန..ဆဲဆိုု ျမည္တမ္းျပီး ထြက္သြားၾကတယ္။ သူတိုု႕ အသံကိုု ထပ္ျမွင့္တယ္။ ဆိုုင္ထဲက လူေတြ ၀ိုုင္းလာၾကတယ္။ တေယာက္က ငရုုတ္ဆီပုုလင္းကိုု ယူျပီး ေကာင္မေလးရဲ႕ မ်က္နွာ ကိုု ပက္လိုုက္တယ္။ ေနာက္တေယာက္က အခ်ဥ္ေရေတြ ေခါင္းေပၚ ေလာင္းခ်တယ္။ မ်က္ခြံေတြ အလိုုအေလ်ာက္ ဖ်ပ္ကနဲ ပိတ္လိုုက္ တာကလြဲလိုု႕ တုုတ္တုုတ္မွ မလွဳပ္ဘူးၾကဘူး ။ တေယာက္က တံေတြးနဲ႕ ေထြးလိုုက္တယ္။ စိုုရႊဲ ညစ္ပတ္ေနတဲ့ မ်က္နွာေအာက္က ေကာင္မေလး ရဲ႕ မာခ်င္ခ်င္ မ်က္လံုုးေလးေတြက  ပိုုျပီး ေတာက္ေျပာင္လာတယ္။ ၾကံ႕ခိုုင္ဟန္ရွိတဲ့ ေမးရိုုးေလးေတြ ပိုုျပီး ေထာင္လာတယ္။ ေကာင္မေလး ရဲ႕ ဆံပင္ကိုု ေဆာင့္ဆြဲျပီး ခံုုေပၚက ဆြဲခ်တယ္။ ေကာင္မေလး အသံကုုန္ ေအာ္လိုုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ေနာက္ျပကြက္ တခုု ျဖစ္သြားခဲ့ျပီ။ 

သူ႕ထိုုင္ခံုု ေရွ႕က ျမင္ကြင္းက်ဥ္းက်ဥ္း တီဗီြ မ်က္နွာျပင္ေလးကိုု ၾကည့္ရင္း အသက္ရွဳ က်ပ္လာတယ္။ သက္ျပင္းတခုု ၀၀ ရွဳသြင္းခ် လိုုက္ရင္း တီဗြီေလးရဲ႕  လမ္းေၾကာင္းျပ ခလုုတ္ကေလးကိုု ေျပာင္းနွိပ္လိုုက္တယ္။ သူတိုု႕ ေလယဥ္ၾကီးက ပစိဖိတ္ သမုုဒၵရာ ၾကီးကိုု ေတာ္ေတာ္ေတာင္ ျဖတ္ျပီးေနျပီပဲ ။ ေလယဥ္ခရီးရွည္ စီးရတဲ့ ညဖက္ အခ်ိန္ေတြမွာ သူ စိတ္ခ် လက္ခ် အိပ္မေပ်ာ္တတ္ပါ ။ ရုုပ္ရွင္ေတြ တကားျပီး တကားၾကည့္လိုုက္ စာဖတ္လိုုက္ တေရးငိုုက္လိုုက္ သာ ျဖစ္ေနတတ္သည္။ ရုုပ္ရွင္ေတြ ၾကည့္ဖိုု႕ ေရြးေတာ့ ၊ အခုု ကိုုယ္သြားလည္မဲ့ နိုုင္ငံရဲ႕  လူမူသမိုုင္းေၾကာင္း နဲ႕ ဆက္စပ္ တာကိုု သာ ေရြးမည္လိုု႕ ေပါ့ ။ ေျပာေတာ့လည္း ၊ ကမၻာမွာ က်ယ္က်ယ္ျပန္႕ျပန္႕  ၾကည့္ရွဳ အသံုုးေတာ္ ခံ ၾကတဲ့ ရုုပ္ရွင္ဇတ္ကား ဆိုုတာေတြကလည္း ၊ အဲဒီ အေမရိက နိုုင္ငံ ၾကီးကပဲ ထုုတ္လုုပ္ျပီး အဲဒီ အေမရိကနိုုင္ငံ ေနာက္ခံ ေတြသာပဲ ခပ္မ်ားမ်ား မဟုုတ္လား။ 


အခုု ၾကည့္ေနတဲ့ The Butler ရုုပ္ရွင္ကလည္း ၊ အေမရိကန္ သမၼတ ခုုနွစ္ဆက္ တာ၀န္သိသိ သစၥာရွိရွိ ထမ္းေဆာင္ခဲ့တဲ့ အေမရိကန္ အာဖရိကန္ လူမည္း ၾကီး တေယာက္ရဲ႕  အိမ္ျဖဴေတာ္ မီးဖိုုေခ်ာင္က လက္ဖက္ရည္ဆက္သ တဲ့ အလုုပ္နဲ႕  သားၾကီး ျဖစ္သူရဲ႕  အသားအေရာင္ခြဲျခားမူ တိုုက္ဖ်က္ေရး civil right လွဳပ္ရွားမူ ေတြၾကားက ၊ လိပ္ျပာတိုုက္ပြဲ အေၾကာင္း ။ တကယ့္ အျဖစ္မွန္ ကိုု အေျခခံထားတယ္ ဆိုုေပမဲ့ ၊ ရုုပ္ရွင္ဇာတ္လမ္း တိုု႕ ရဲ႕ ထံုုးစံ လုုပ္ဇာတ္ ထိုုးကြက္ကေလးေတြ လည္း ပါမည္ေပါ့ ။ အထူးသျဖင့္ အိမ္ျဖဴေတာ္ အထက္တန္းလႊာ လူျဖဴေတြ ကိုု အထင္ၾကီး စိတ္၀င္စားရင္း တဖက္ကလည္း  ခြဲျခားကန္႕သတ္ခံ ဘ၀တူ လူမည္းေတြ အတြက္ မခံခ်င္ ၊ ခင္ပြန္း နဲ႕ သား အၾကား ဗ်ာမ်ားရတဲ့  ဘတ္တလာ ၾကီးရဲ႕ မိန္းမ ေနရာမွာ ထူးထူးျခားျခား ထဲ့ရိုုက္ထားတဲ့ နာမယ္ေက်ာ္ တီဗြီအစီအစဥ္ တင္ဆက္သူ ေအာ္ပရာ ၀င္းဖေရး ေၾကာင့္လည္း ဒီဇာတ္ကား ကိုု ၾကည့္ျဖစ္သြားတယ္ ဆိုုပါေတာ့။

ဒရာမာ ပီပီ ၊ ေလးတြဲ႕တြဲ႕ ဇာတ္လမ္း ဇာတ္ကြက္ေတြၾကား  တခ်က္ တခ်က္ အိပ္ငိုုက္သြားေပမဲ့ ၊ အိမ္ျဖဴေတာ္က  ဘတ္တလာရဲ႕ သား ကိုု လွဳပ္ရွားမူေတြထဲ ပါလာေအာင္ ဆြဲေဆာင္ စည္းရံုုးခဲ့တဲ့ ခ်စ္သူ လူမည္းမေလး ရဲ႕  သရုုပ္ေဆာင္ကြက္ကေလး ေတြက၊ တမ်ိဳး ၾကည့္လိုု႕ ေကာင္းလွသည္ ။  sit-in  လွဳပ္ရွားမူ လိုု႕ ေခၚတဲ့  သူတိုု႕ ေကာလိပ္ ေက်ာင္းသား အဖြဲ႕ ေတြရဲ႕ ၊ လူမည္းမ၀င္ရ ဆိုုင္ေတြထဲကိုု အတင္း၀င္ထိုုင္ၾကတဲ့ အခန္း ျပီးသြားေတာ့ ၊ အေတြးေတြက ဟိုုဟုုိဒီဒီ။

ခြဲျခားကန္႕သန္႕မူ ဆိုုတာ အသားအေရာင္တင္ မကပါဘူး . . ဘယ္အတြက္မွ မရွိသင့္တာ ။ ကိုုယ္ခ်င္းစာၾကည့္ေလ ဘယ္သူ ခြဲျခားကန္႕သတ္ခံရသူ ျဖစ္ခ်င္မလဲ ။ တကယ္ဆိုု အေမရိကန္ အသားအေရာင္ခြဲျခားမူ ျပည္သူ႕ အခြင့္အေရး လွဳပ္ရွားမူေတြ အထြတ္အထိပ္ေရာက္ေနခဲ့တဲ့ ၁၉ ၅၀-၆၀ ဆိုုတဲ့ နွစ္ကာလေတြက ဘာမွ သိပ္ေ၀းလွေသးတဲ့ သမုိင္း မဟုုတ္။ ခုုေတာ့ အေမရိကန္သမၼတပင္ လူမဲ အႏြယ္ထဲက ျဖစ္လာခဲ့ျပီ မိုု႕ ၊  ဘတ္တလာၾကီး လည္း ေသေပ်ာ္ျပီေပါ့ ။ 

အေမရိက ကိုု သြားၾကမယ္ ဆိုုေတာ့ သူက အဲ့ဒီလိုု သမိုုင္းေၾကာင္း နက္ရွိဳင္းခဲ့တဲ့ အေရွ႕ဖက္ျခမ္း ျပည္နယ္ေတြဆီ သြားျပီး ေျခရာခံၾကည့္ခ်င္သည္။ ေဒသခံ တိုုင္းရင္းသားေတြ ရဲ႕ ၀ိညဥ္ေတြ ခိုုတြယ္ရာ အင္ဒိစ္ ေတာင္တန္းၾကီးေတြ အနား ေ၀့သီ ၾကည့္ခ်င္သည္။ ဒါေပမဲ့ အခြင့္မသာ ။ သူတိုု႕  ဦးတည္ရာ က၊  အေနာက္ဖက္ျခမ္းကမ္းေျခေဒသ က ျမိဳ႕ျပတခ်ိဳ႕ဆီ ။ “ေက” ဒီဖက္ လာနိုုင္ရင္ အရမ္း စိတ္၀င္စားမွာပဲ ဒီမွာ မာတင္လူသာကင္း ဂ်ဳနီယာ ရဲ႕  အမွတ္တရ ေနရာေတြ ရွိတယ္ ဆိုုတဲ့ အတၱလန္တာ မွာ ေနတဲ့ မခ်ိဳရဲ႕ ဖိတ္ေခၚသံ ကိုု ဖုုန္းထဲမွာ ပဲ ေမ့ေပ်ာက္ပစ္လိုုက္ရသည္။ 

ခရီးက တ၀က္က်ိဳးလာေပမဲ့ ေလယဥ္ပ်ံ ဦးတည္ရာ ေလာ့စ္အိန္ဂ်လိစ္ ကိုု ေရာက္ဖိုု႕ ေနာက္ထပ္ ၆ နာရီ ေလာက္ လိုုေသးသည္။ ရုုပ္ရွင္လည္း ဆက္မၾကည့္ခ်င္ ။ စာဖတ္မယ္ဆိုုျပီး  Kindle ေလးကိုု ဖြင့္သည္။   စာအုုပ္က ၊ နိုုဘယ္ဆုုရွင္ အေမရိကန္စီးပြားေရးပညာရွင္ ဂ်ိဳးဇက္စတစ္ဂလစ္ဇ္ ရဲ႕ The Price of Inequality ။ ဖတ္လတ္စ မွတ္ထားတဲ့ ေနရာက ပထမဆံုုး အခန္း ျဖစ္တဲ့ America’s 1 percent Problem .

xxxxxxx

တကယ့္တကယ္ ေျမာက္အေမရိက တိုုက္ၾကီးေပၚကိုု ေျခခ်မိေတာ့ ၊ သူ႕  အေတြးအာရံုုေတြထဲ ေလာေလာလတ္လတ္ ေရာက္ေနတဲ့၊  ျပည့္သူ႕ အခြင့္အေရး တိုုက္ပြဲ၀င္ခဲ့တဲ့ မာတင္လူသာကင္း တိုု႕ လူမဲအဖြဲ႕ေတြ ကိုုလည္း မေတြ႕ရ ။ ေခါင္းေပၚမွာ သိမ္းငွက္အေမြးအေတာင္ေတြ တလူလူ ေထာင္ေနတဲ့ ၊ ေလးျမွားတလက္ နဲ႕  လူနီအုုပ္စုု ေတြကိုုလည္း မျမင္ရ ။ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ ရွာေဖြ ဖတ္ရွဳေနမိတဲ့   Wall Street ေပၚက တစ္ရာခိုုင္နွဳံး ေသာ လူျဖဴ ဆိုုတာေတြက ေတာ့ ေ၀းေပါ့။ ဒါေပမဲ့  လူ၀ါ၀ါ ေတြကိုုေတာ့ ေပါေပါမ်ားမ်ား ေတြ႕ ရပါရဲ႕ ။ ေသခ်ာတာေတာ့  အျပင္က လာလည္တဲ့ သူတေယာက္ အေနနဲ႕ အမ်ိဳးအမည္ အေရာင္ ခြဲျခားလိုု႕ မတတ္နိုုင္တဲ့ ၊ အေရာင္ပ်ယ္ ေနတဲ့ သူေတြ ကသာ အမ်ားစုု ။ ဒါကိုုက အေမရိက ရဲ႕  အမွတ္အသား တခုု လိုု႕ ဆိုုသည္။ 

ဒီ့ထက္ ထူးျခားတာက၊ အေရာင္ပ်ယ္ယံုု ပ်က္ယံုုတင္မက ညစ္ထပ္ ႏြမ္းဖတ္ေနတဲ့ လူ ေတြကိုု  အေမရိက ရဲ႕ လမ္းဆံုု လမ္းခြ တိုုင္း မွာ ေတြ႕ရတာပဲ ။ သူေတာင္းစားေတြ အလွဴခံေတြ ေပါပါတယ္ဆိုု တဲ့ ကိုုယ္တိုု႕ ျမန္မာျပည္ၾကီး ေလာက္ နီးနီး ၊ စာရြက္ကေလးေတြေထာင္ ၊ ခြက္ကေလးေတြခ် ျပီး ၊ ေတာင္းစားေနတဲ့ အိုုးမဲ့ အိမ္မဲ့ ဆိုုတဲ့ လူတန္းစား တရပ္ကိုု ၊ အေမရိကမွာ မေမ ွ်ာ္လင့္ပဲ ၊ အေျမာက္အျမား ေတြ႕ ေနရသည္။ စတစ္ဂလစ္ဇ္ ေျပာတဲ့ Inequality ရဲ႕ အထင္ရွားဆံုုး သက္ေသ ေတြပဲလား ။ လုုပ္ခ လစာ အတြက္ ဆႏၵျပေနတဲ့ အလုုပ္သမားအဖြဲ႕ တခ်ိဳ႕ကိုုလည္း  ျမိဳ႕လယ္ေခါင္က နာမယ္ၾကီး ဆိုုင္ၾကီးေတြ ေရွ႕မွာ ေတြ႕ေနရတယ္။

ကိုုယ္တိုုင္က လူ၀ါ  မိုု႕ ၊ အနီးအပါး သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းေတြ အကုုန္ ၀ါတာတာ ျဖစ္ေနတာ မဆန္းေပမဲ့လိုု႕ ၊ ပထမ ဆံုုး ေရာက္သြားတဲ့ ဆန္ဖရန္စၥကုုိ ေဘးဧရိယာမွာ ၊ အဘိုုးအဘြားက စလိုု႕  တူ-တူမ ေတြအထိ ၊ စားရင္း၀င္ျပီး ျဖစ္ေနတဲ့ ၊ ျမန္မာျပည္ေပါက္ တရုုတ္အႏြယ္ ေတြ  ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုု  အေျခတက် ျဖစ္ေနၾကတာ ေတြ႕ေတာ့ အံ့ၾသေနမိတယ္။ အမ လိုုလည္း ျဖစ္ ၊ ဆရာမ လည္း ျဖစ္ေနတဲ့ ေဒၚနီနီလြင္ ရဲ႕  sun set က အခန္းေလးမွာ ခဏ တည္းခိုုေနတုုန္း ၊ မနီက.. အန္းမ လိုု႕ ေခၚတဲ့ မ်က္နွာခ်င္းဆိုုင္ အခန္းက တိုုက္ပိုုင္ရွင္ အေဒၚၾကီး တိုုင္ခ်ိ ကစားဖိုု႕  ေအာက္ဆင္းတာနဲ႕  တေခါက္ နွစ္ေခါက္ ၾကံဳသည္။ ေနသာတဲ့ မနက္ခင္းေတြမွာ Sun set ကမ္းေျခတေလ ွ်ာက္မွာ နဂိုုအေရာင္ပ်ယ္ေနတဲ့ သူေတြ ေတာက္ပတဲ့ အေရာင္အသစ္ေတြနဲ႕ လမ္းေလ ွ်ာက္သူက ေလ ွ်ာက္၊ အပမ္းေျဖသူက ေျဖ ။ 

တညေနေတာ့ ဘူမိက ဆရာဦးကိုုကိုုသန္႕က  ကားနဲ႕ လာေခၚျပီး Twin Peaks လိုု႕ ေခၚတဲ့ ေတာင္ထိပ္ရွဳခင္းသာ ကိုု လိုုက္ပိုု႕သည္။ ဒီေနရာက ေန၀င္သြားျပီးကာစ အခ်ိန္မွာမွ အလွဆံုုးလိုု႕ ဆိုုသည္။ အလင္းေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ေတာင္ထိပ္မွာ ကိုုယ္ေတြလိုုပဲ ေန၀င္ခ်ိန္ကိုု  ေစာင့္ၾကည့္ေနၾက တဲ့ ၊ အေရာင္ပ်ယ္လူတစုု ကိုု ေတြ႕ရသည္။ ဆရာ က ဟိုုးခပ္လွမ္းလွမ္းက တံတားၾကီး တခုု ကိုု လက္ညိွးထိုုးျပျပီး ၊ အဲဒီေဘးက ေဖာင္ေဒးရွင္းေတြ ငါတိုု႕ လုုပ္ခဲ့တာေပါ့ကြာ လိုု႕  ေျပာသည္။ ဆရာ့ မ်က္နွာကိုု လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ေန၀င္ျပီးကာစ ညေနေရာင္ ေအာက္မွာ မသဲမကြဲ။  ၾကည့္ေနရင္းပဲ  ျပာရီရီ ညဦးေကာင္းကင္ ရဲ႕ ေအာက္မွာ ၊ ဆန္ဖရန္စၥကိုု ျမိဳ႕ ၾကီးက မီးေရာင္ေတြ ျပိဳးျပိဳးျပက္ျပက္ နဲ႕  အသြင္ေျပာင္းသြားေတာ့သည္။ 

.

တကယ္ေတာ့ အခုု ခရီးစဥ္မွာ ဆန္ဖရန္စစၥကိုု မပါခဲ့ ။ အမ်ိဳးသားရဲ႕  အလုုပ္ကိစၥ နဲ႕  Utah ျပည္နယ္ထဲက Salt Lake City ကိုုလာဖိုု႕က အဓိက ။ ျပီးရင္ေတာ့ တေထာက္နားရာ LA မွာပဲ လည္ျပီးျပန္ၾကမည္ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ သူ႕ကိစၥက မကၠစီကိုုထိ ေရာက္သြားေလေတာ့ တေယာက္ထဲ ဆန္ဖရန္ ဆင္းလည္ရဖိုု႕ အေၾကာင္းဖန္လာခဲ့ တာ။ ဆန္ဖရန္မွာ ေတြ႕မယ္လိုု႕ ခ်ိန္းထားသူေတြထဲမွာ  မနီ ကလြဲလိုု႕  တေယာက္မွ အျပင္မွာ အေသအခ်ာ ဆံုုဖူးထားတာ မဟုုတ္။ ဒါေပမဲ့ ၊ ေတြ႕လိုုက္ၾကေတာ့လည္း ၊ ဘယ္အခ်ိန္တည္းက မိတ္ေဆြရင္းေတြလိုု ျဖစ္ေနခဲ့မွန္းလည္း မသိ ။  လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္နွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ အြန္လိုုင္းမီဒီယာေတြ မက်ယ္ျပန္႕လွခင္ အခ်ိန္ေတြတည္းက ၊တစိုုက္မတ္မတ္ အားေပးလာခဲ့တဲ့ မိုုးမခ မိသားစုု နဲ႕ လည္း ေတြ႕ခ်င္သည္။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ စိန္ပန္း နဲ႕ ကံ့ေကာ္ စာအုုပ္ကေလး ေၾကာင့္ ၊ အမ်ိဳးျပန္စပ္ျဖစ္သြားတဲ့ အင္းလ်ားညီအမ မျမတ္မိုုး တိုု႕ မိသားစုု ကလည္း စင္ကာပူကေန ၊ အေမရိက ကိုု ေျပာင္းေရႊ႕ လာကာစ - မိုုးမခ နဲ႕ နီးစပ္သူေတြ ။ မိုုးမခ ကိုုရစ္ ရဲ႕ အမ်ိဳးသမီး မေမသန္းေဌး နဲ႕ မနီ ကလည္း ရခိုုင္သူျခင္းေတြ ။ အားလံုုး ဆက္စပ္ လိုုက္ေတာ့ ၊ ဒီ အ၀န္းအ၀ိုုင္းထဲကခ်ည္း ။ ဒီၾကားထဲ အမ ျဖစ္သူရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း မမိစံ ၾကီးကလည္း မအားတဲ့ ၾကားက အိပ္ေရးပ်က္ခံျပီး တရက္ လိုုက္လည္ျပီး မုုန္႕ေကၽြးသည္။ အဲဒီမွာ ထူးထူးျခားျခား ေက်းဇူးတင္ရမွာက၊ လူျခင္း နာမယ္ျခင္း တခါမွ မဆံုုဘူး မၾကားဘူးခဲ့ေပမဲ့ ၊ ေဆြမ်ိဳးသားျခင္း တေယာက္လိုု ဂရုုတစိုုက္ အလည္လိုုက္ပိုု႕ ေပးၾက တဲ့ ၊ မနီ ရဲ႕  ဘာသာေရးမိတ္ေဆြ ျမန္မာတရုုတ္ အမ်ိဳးသမီးၾကီးေတြ ။ သူတိုု႕ ေကာင္းမူေၾကာင့္ ဆန္ဖရန္ ကိုု ေတာ္ေတာ္စံုု သြားတဲ့ အျပင္ ၊ ျပတိုုက္ သံုုးခုု စလံုုးရဲ႕  လက္မွတ္ကိုုေတာင္ လက္ေဆာင္ရလာေအာင္  နွံ႕စပ္ အေပါင္းအသင္းဆန္႕လွသူေတြ ။

 မထင္မွတ္ထားပဲ အားလံုုးက သိုုက္သိုုက္ျမိဳက္ျမိဳက္ ျဖစ္ေနသည္။ ဒါေတာင္ ၃ နာရီေလာက္ ေမာင္းရတဲ့ ျမိဳ႕က ဘေလာ့ဂါ ညီမေလး ေရႊဂ်မ္းကလည္း သူ႕ဆီကိုု ေရာက္ေအာင္လာဖိုု႕ ေခၚေနေသးသည္။ တက္စီေမာင္းေနတဲ့ ေက်ာင္းတုုန္းက သူငယ္ခ်င္း တေယာက္က လည္း ၊ အျပန္ ေလဆိပ္လိုုက္ပိုု႕မယ္လိုု႕ ဖုုန္းလွမ္းဆက္ထားသည္။ ဆန္ဖရန္စစၥကိုု မွာ ေနတဲ့ တပတ္က ဘယ္လိုု ကုုန္သြားမွန္းပင္ မသိလိုုက္။ ေတာင္ကုုန္းေလးေတြ အတက္အဆင္း ၊  အိမ္ေလးေတြ အနိမ့္အျမင့္ နဲ႕ ၊ အလွဆံုုး ျမိဳ႕ေလးကိုု ေျခလ်င္ပင္ ေလ ွ်ာက္မၾကည့္လိုုက္ရ ။ 

ဒါေပမဲ့  ဂိုုးဒင္းဂိတ္ တံတားၾကီး ေပၚမွာ ေျခလ်င္ျဖတ္ေလ ွ်ာက္ဖိုု႕ကိုုေတာ့ မေမ့ခဲ့ပါ။  တံတားနီနီၾကီး ေပၚကေန၊  ေကာင္းကင္ျပာျပာ ေအာက္က ညိုု႕တိုု႕တိုု႕ ပင္လယ္ေအာ္ၾကီးကိုု ေငးရင္း လူျဖဴေတြ မေရာက္လာခင္တုုန္းက ဒီေနရာေတြဟာ နတ္ျပည္လိုုမ်ား ျဖစ္ေနမလားလိုု႕ ေတြးခ်င္ရာေတြး ၾကည့္သည္။ တံတား လက္တန္းၾကီးေတြကိုု ခ်ည္(မ) ထားတဲ့ လက္ေမာင္းေလာက္ သံၾကိဳးနီနီ ၾကီးေတြကိုု ပြတ္သပ္ၾကည့္ရင္း လြန္ခဲ့တဲ့ နွစ္တရာေလာက္က ၊ ဟိုုး .. ထိပ္က သံယက္မ စင္ၾကီးေတြေပၚမွာ ထိုုင္ေနခဲ့တဲ့ ေဆာက္လုုပ္ေရး အလုုပ္သမားၾကီးေတြရဲ႕ ၊ ကမၻာေက်ာ္ ဓါတ္ပံုုတပံုုကိုု ျပန္အသက္သြင္းၾကည့္ေနမိတယ္။ 

ပါးစပ္ ကလည္း မျမတ္မိုုး နဲ႕ စကားေတြ ေျပာလိုု႕ မကုုန္။

ျပီးခဲ့တဲ့ ညက ကိုုတိုုးလြင္ ဆီ သြားရင္း ေရာက္ခဲ့တဲ့ ခြပ္ေဒါင္းအလံၾကီး နဲ႕ အန္အယ္ဒီ LA ရံုုးခန္းေလး အေၾကာင္းက စလိုု႕ ၊  အန္အယ္ဒီ ပါတီၾကီးရဲ႕ သမိုုင္းအေဟာင္းေတြ အထိ ၊ သူတိုု႕မွာ ေျပာစရာေတြ တူေနၾကသည္။ ေရႊ႕ေျပာင္း ေနထိုုင္မူ ေတြနဲ႕ အတူ၊ ေျပာင္းေရြ႕ ေနၾကရတဲ့  အလုုပ္အကိုုင္ ဘ၀ အာမခံခ်က္ေတြ အေၾကာင္းလည္း ပါသည္။ အန္အယ္ဒီ LA က ေလာ့စ္အိန္ဂ်လိစ္မွာ မဟုုတ္ပဲ ဘယ္လိုုလုုပ္ ဆန္ဖရန္ ေရာက္ေနတာလဲလိုု႕ ပင္ ေနာက္မိေသးသည္။  အခုုေတာ့ အန္အယ္ဒီ အတြက္လည္း လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမ မလိုုအပ္ေတာ့ဘူး မဟုုတ္လား။  ကိုုတိုုးလြင္ တိုု႕ပင္ ျမန္မာျပည္ကိုု ျပန္ ျပီး ေရႊ႕ေျပာင္း ေနထိုုင္ၾကေတာ့မည္ လိုု႕ ဆိုုသည္။ တံတားၾကီးရဲ႕ ဟိုုမွာဖက္ဆီ ၊ ပစိဖိတ္ လမ္းေၾကာင္းေပၚက ျဖတ္ေက်ာ္ ပ်ံသန္းသြားတဲ့  ေဆာင္းခိုု ငွက္တအုုပ္ ကိုု ျမင္ေယာင္ ၾကည့္ေနမိသည္။ ျပီးေတာ့လည္း ငွက္အုုပ္ထဲက ျပဳတ္က်က်န္ခဲ့တဲ့ ငွက္ နွစ္ ေကာင္လိုုပဲ ၊ အစာေရစာ ရွာေဖြစားေသာက္လိုု႕ ေကာင္းတဲံ အရပ္ေဒသ ေတြ အေၾကာင္း တက်ိက်ိ နဲ႕ ဆက္ေျပာၾကျပန္။ 

တံတား တခုု ကိုု ဆံုုးေအာင္ ေလ ွ်ာက္ျပီးေတာ့ လူေတြဘာလုုပ္တတ္ၾကသလဲ ။ ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္ၾကမွာေပါ့ ။

 ေနမြန္းတည့္ရဲ႕  အေတာက္ပဆံုုး ေကာင္းကင္ျပာျပာၾကီးေအာက္ က  ဂိုုးဒင္းဂိတ္ တံတားၾကီးက ၊ ဂရိပံုုျပင္ေတြထဲက ေစာင္းအနီၾကီး တလက္လိုု တူရိယာၾကိဳးေတြနဲ႕  ေကြးညြတ္ ညွင္းႏြဲ႕ ေနပံုုက ဂီတသံစဥ္ကိုုပင္ ၾကားလာေနရသလိုု ။ တေလာကလံုုးကလည္း အပူအပင္ကင္းမဲ့ေနဟန္။ အနည္းဆံုုးေတာ့့ ၊ ဒီတေန႕တာ ဒီ မနက္ခင္းအတြက္ေတာ့ျဖင့္ ၊  အပူအပင္ ကင္းမဲ့လွပါသည္။ 

တံတားၾကီးက အျပန္ ညေနက်ရင္  ကိုုေမာင္ရစ္ အလုုပ္လုုပ္တဲ့ ေက်ာင္းကိုု သြားလည္ ျပီး  ၂ နာရီ နီးပါး ေမာင္းရတယ္ဆိုု တဲ့ ရစ္ခ်္မြန္ က  သူတိုု႕ အိမ္ကိုု လိုုက္လည္ ၾကအံုုးမည္။ မိုုးမခ ရဲ႕  စာေတြအေၾကာင္း စာအုုပ္ေတြ အေၾကာင္း ၊ အားပါးတရ ေျပာၾကရအံုုးမည္။ 

xxxxxxx

Salt Lake City ကို ေရာက္ေတာ့ ၊ အမ်ိဳးသားက ကြန္ဖရန္႕စ္ နဲ႕ အလုုပ္ရွဳပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ၊ မိုုးလင္းရင္ ဟိုုတယ္က ထြက္ျပီး ဟန္းဖံုုး ေျမပံုု လမ္းညႊန္ နဲ႕  ျမိဳ႕ ထဲ တေယာက္ထဲ ေလ ွ်ာက္ပတ္သည္ ။ ေရခဲေတာင္ေတြ ပတ္ပတ္လည္ နဲ႕  ေဆာင္းရာသီ အိုုလံပစ္ က်င္းပရာ ျမိဳ႕ၾကီး ျဖစ္သည္မိုု႕  ဧည့္သည္ေတြ အ၀င္အထြက္ အေတာ္မ်ားပံုုရေပမဲ့ ၊ ကုုန္းတြင္းဖက္ က်တဲ့ ျမိဳ႕ပီပီ ၊ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ နဲ႕  အေမရိကန္ ပိုုဆန္သည္ပဲ ေျပာရမလား။ ၾကီးမားလွတဲ့ မိုုမြန္ ဘုုရားရွိခိုုးေက်ာင္းၾကီး နဲ႕ ျပတိုုက္ၾကီးေၾကာင့္ ၊ ေရွးရိုုးစြဲ လူျဖဴေတြ အေတာ္မ်ားမည္လိုု႕ ခန္႕မွန္းရနိုုင္သည္။ အင္ေဖာ္ေမးရွင္း စန္တာက ေျမပုုံေတြထဲမွာ ၊ ဒီကေနဆိုု  ဂရင္းကန္ညြန္ ေက်ာက္ေတာင္ၾကီးေတြ ကိုုေတာင္ သြားလို႕ရေနျပီ . . . နီးေနျပီ ဆိုုေတာ့ ၊ ေက်ာက္ေတြ ေတာင္ေတြကိုု သံေယာဇဥ္ရွိသူမိုု႕  စိတ္က ၀င္စားေနမိျပီ။ 

ဂရင္းကန္ညြန္ ေခ်ာက္ၾကီးရဲ႕ ေတာင္ကမ္းပါးယံ မွာ ေနတဲ့ သိမ္းငွက္ၾကီးေတြကိုု ၾကည့္ခ်င္သည္။  ေဒသခံ တိုုင္းရင္းသားေတြရဲ႕  ၀ိညဥ္ေတြကိုု ေတာင္ထိပ္က ေလေတြ ထဲမွာ ရွာ ၾကည့္ခ်င္ေသးသည္ ။ ဒါေပမဲ့ ကြန္ဖရန္စ္က အျပန္ လည္ဖိုု႕ရက္က သိပ္မက်န္ေတာ့။ ေလာ့စ္အိန္ဂ်လိစ္ မွာ ေစာင့္ေနတဲ့  မမိုုးခ်ိဳသင္း က ၊ “ေက” ေရ.. ဂရင္းကန္ညြန္က ေရာက္လဲ ေကာင္းတယ္ . . . မေရာက္လဲ ေကာင္းတယ္။ ဒါေပမဲ့ ယူနီဗာဆယ္ စတူဒီယိုု ကေတာ့ လည္သင့္တယ္ေနာ္  လိုု႕  ဆိုုသည္။ အမ်ိဳးသား ကလည္း ၊  ယူက ဆန္ဖရန္စစၥကိုုမွာ ၀ေအာင္ လည္ျပီးျပီ. . . ငါက ျမိဳ႕ေပၚမွာ မလည္ရေသးဘူး . .  လိုု႕  - ဆိုုလာေတာ့ ၊ စိတ္ကိုု ဒံုုးဒံုုးခ် လိုု႕ ၊ အေမရိက ရဲ႕ အန္တာတိမ္းမန္႕ ျမိဳ႕ေတာ္ၾကီးဆီ တန္းတန္းမတ္မတ္ ေရာက္သြားရေတာ့သည္။  

တန္းမတ္ ယံုုတင္ မက၊ တဲ့တဲ့ပါ တိုုးခ်င္ေတာ့ ၊ သူတိုု႕ ေရာက္သြားတဲ့ ရက္ေတြက ၊ ေဟာလိ၀ုုဒ္ တရပ္ကြက္လံုုး  ေအာ္စကာ ဆုုေပးပြဲ အတြက္ ၊ ရြစိေတြ ထိုုးေနတဲ့ အခ်ိန္။ ေဘးက တေယာက္လည္း ရြစိ ရြစိေပါ့။ ကိုုယ္ ကေတာ့ ဘာကိုု ရြစိ ရမွန္းကိုု မသိနိုုင္ပဲ ၊ ကိုုယ့္ ကိုု ကိုုယ္ ေတာင္ ေပ်ာက္ေနခဲ့သည္။ သူတိုု႕ တည္းတဲ့ ဟိုုတယ္က သဘက္ခါ ေအာ္စကာေပးမဲ့ ေဒၚလဘီ သီေရတာ နဲ႕ ကပ္ရပ္မိုု႕  ဟိုုတယ္ အ၀င္အထြက္ေတာင္ အစစ္အေဆးေတြ စလုုပ္ေနသည္။ 

Hard Rock Café – Hollywood ဆိုုင္ထဲ ၀င္ျပီး ကေလးတေယာက္လိုု ေပ်ာ္ေနတဲ့ ေဘးက ပုုဂၢိဳလ္ေတာ္ကိုု ၾကည့္ျပီး ၊ နားမလည္နိုုင္သလိုု ၊ သူကလည္း ငံုုးတိတိ လုုပ္ေနတဲ့ ကိုုယ့္ကိုု နားမလည္နိုုင္ ျဖစ္ေနတာမိုု႕ ၊ ဘဲစားဘဲေခ် လုုပ္ျပီး မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္၊ ဟိုုေငး ဒီေငး လုုပ္ေနလိုုက္သည္။ တေယာက္တည္း တီရွပ္ေတြ ေရြးလိုုက္ ၊ ဦးထုုပ္ေတြ ေဆာင္းၾကည့္လိုုက္ ပ်ာယာခပ္ေနတဲ့ သူက ၊ သူေျပာသလိုုဆိုု ဘရန္း ေတြကိုု  တန္ဖိုုးမထား ကပ္စည္းနဲ  မနာလိုု မရွဳဆိမ့္တတ္တဲ့ ကိုုယ့္ဆီက နိုုး လိုု႕ ေျပာမယ္ဆိုုတာ ၾကိဳသိေနေတာ့ ၊ မွန္ေတြေနာက္က အယ္လ္ဗြီ အိတ္ေတြကိုု ေမးေငါ့ျပရင္း ယူမလား လိုု႕ ၊ လာကလိ ေနေသးသည္။ ဒီၾကားထဲ အေမရိက သြားမယ္ဆိုုလိုု႕ အိတ္ မွာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ လည္း ရွိေသးသည္။ အိတ္ေတြ အေၾကာင္း သူ ထပ္ မေျပာခ်င္ေတာ့ ။ ေတာ္ျပီ။ Hollywood Boulevard လမ္းမၾကီး ေဘးတဖက္တခ်က္ကေန မင္းသားမင္းသမီးေတြ အလာကိုု ရူးသြပ္ တိုုးေ၀ွ႕ ၾကမဲ့ သူေတြ အေၾကာင္း ျငင္းခံုုရင္း  ရန္ျဖစ္ရ အံုုးမည္။ 

ကိုုယ္ေတာ္ေခ်ာ ကေတာ့ ဆန္းေဒး ေအာ္စကာဆုုေပးပြဲ ေန႕က် ၊ ဒီေနရာကေန လာေခ်ာင္းအံုုးမတဲ့ ။ ေနာက္ေန႕ Hard Rock Café ဘားမွာလည္း  တေယာက္တည္း ထပ္လာထိုုင္အံုုးမတဲ့ ။  ကိုုယ့္ အတြက္ကေတာ့ ၊ ရုုပ္ရွင္ေတြထဲမွာ  နွစ္သက္တဲ့ ေမာ္ဂန္ဖရီးမင္း ၾကီးကိုု အျပင္မွာ ေတြ႕ လည္း ၊ ေတြ႕တယ္ပဲေပါ့ ။ အတင္းေတာ့ လိုုက္တိုုးေ၀ွ႕ မၾကည့္ခ်င္ပါဘူး။ အဲ့လိုုဆိုုေတာ့ ငယ္ငယ္တုုန္းက အျဖစ္တခုု သြားသတိရသည္။  နယ္ကေန ရန္ကုုန္ကိုု အျမန္ရထားၾကီး စီးလာရင္ မနက္ ၅ နာရီဆိုု ဘူတာၾကီးကိုု ေရာက္တယ္ေလ ။ တခါေတာ့ ျခင္းေတြ အိတ္ေတြ ဆြဲလိုု႕  လူၾကီးေတြေနာက္က လိုုက္ရင္း ၊ စမ္းေခ်ာင္းကိုု ဘက္စကားစီးသြားဖိုု႕  ၃၈ လမ္းထဲက အျဖတ္ ၊ မနက္ေစာေစာစီးစီး အိပ္မွဳန္စံုမႊားပံုုနဲ႕ ဟာသသရုုပ္ေဆာင္ ကြမ္းသီး ကိုု ေတြ႕ေတာ့ ၀မ္းသာအားရ လက္ညွိဳးထိုုးျပီး ေအာ္မိခဲ့ဘူးတယ္။ အခုုလည္း ရပ္ဆဲလ္ခရိုုး ေလာက္ မဟုုတ္ေတာင္ ေဟာလိ၀ုုဒ္ ကြမ္းသီးေလာက္ေတာ့ ေတြ႕ခ်င္ ေတြ႕မွာေပါ့လိုု႕ ။ 

ယူနီဗာဆယ္ စတူဒီယိုု ထဲမွာ အက္ဒီမာဖီ ကိုု ေတြ႕ဖူးတယ္ ဆိုုတဲ့ မခ်ိဳသင္းက ေတာ့ ၊ သူေျပာထားတဲ့ အတိုုင္းပဲ ၊ ယူနီဗာဆယ္ စတူဒီယိုုကိုု အက်အန ကိုု လိုုက္ပိုု႕ေလေတာ့သည္။ တနွစ္စာကဒ္တင္မက.. တသက္စာ ကဒ္ပါ ၀ယ္ထားပံုု ရတဲ့ မခ်ိဳသင္း တိုု႕ ေမာင္နွံ ကိုု ၊ တျခားသူငယ္ခ်င္းေတြက ၊ ယူနီဗာဆယ္ စတူဒီယိုု ရဲ႕ တိုုင္တလံုုး ေတာင္ ရွယ္ယာ ပါေနျပီ လိုု႕ ေနာက္ၾကသည္။  ခဏခဏ ေရာက္မွာေပါ့ေနာ္ ဆိုုေတာ့..တနွစ္ကိုု ဆယ္ေခါက္ေလာက္ေတာ့ ေရာက္မလားပဲ လိုု႕  ဇေ၀ ဇ၀ါ နဲ႕ ေျဖသည္။ ေအးေလ မခ်ိဳသင္း တိုု႕ ဆီမွာ ၊ ဆရာၾကီး တင္မိုုး ရွိကတည္းက ၊ စာေပ မိတ္ေဆြ နိုုင္ငံေရး မိတ္ေဆြ .. ျမန္မာဧည့္က ျပတ္တယ္မွ မရွိပဲ ။ အခုုေတာင္ တိုုက္တိုုက္ဆိုုင္ဆိုုင္ နယူးေယာက္က မေခ်ာအိသိမ္း ပါ  အလည္ ေရာက္ေနေတာ့ ၊ မခ်ိဳသင္းရဲ႕ ယူနီဗာဆယ္ စတူဒီယိုု တိုုးရ္ က ၊ လူပိုုစံုု ျပီး ေပ်ာ္စရာေကာင္းေနသည္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ တနွစ္မွာ တရက္ နွစ္ရက္သာ မိုုးရြာတယ္ဆိုုတဲ့  အယ္ေအ မွာ ဒီေန႕ မွ မိုုးေတြက လည္း ေစြလိုု႕ ။ အိမ္ရွင္ နွစ္ေယာက္ကလည္း ဒီေန႕က သူတိုု႕ရဲ႕ ၁၈ နွစ္ျပည့္ မဂၤလာ နွစ္လည္တဲ့။ ကဲ ဒီေန႕ မွ ထူးထူးျခားျခား မေပ်ာ္ရရင္ ၊ ဘယ္ေန႕ ကိုု ေရြးအံုုးမလဲ။ တကယ္ကိုုပဲ ၊ ကေလးဘ၀တုုန္းကလိုု  မိုုးရြာထဲမွာ မိုုးကာေတြ ၀တ္ျပီးေတာ့ကိုု ၊ တေန႕လံုုး ေလ ွ်ာက္ပတ္ၾကေတာ့တာ ။ 

သူငယ္ခ်င္းေတြ သူ႕ ျခံ ထဲ လာကစားလိုု႕ ေပ်ာ္ေနတဲ့ ကေလးေလး တေယာက္လိုု ၊ မခ်ိဳသင္း တေယာက္ ၊ တေတာက္ေတာက္ နဲ႕   ဒါက ေဟာက္စ္ေအ့ဖ္ ေဟာ္ရာ  သရဲေျခာက္တာပါပဲ… ဟိုုးမွာ ကင္းေကာင္ သရီးဒီ  . . . လာလာ..ဒါက ရွာ့ခ္ ဖိုုးဒီ  ၀င္ၾကမယ္ေနာ္ ဆိုု သူတိုု႕ လိုုက္၀င္ၾကေပါ့။ ကိုုေက်ာ္၀ဏၰ ကေတာ့ ေနာက္မွာ ( ျပံဳးျပံဳး) ၂ နဲ႕ ။

4D ကလည္း Sherk မိုု႕လိုု႕သာ ေတာ္ေတာ့တယ္။ ျမည္းၾကီး တံေတြးေထြးလည္း တံေတြးစင္ . . . ေတာ္ၾကာ ဂုုပ္ေပၚ ပင့္ကူေတြ ျပဳတ္က်လာလိုုက္ နဲ႕   အက္ရွင္ကားသာ 4D ၾကည့္ရရင္ေတာ့ ေမ်ာ့ေမ်ာ့ပဲ က်န္မွာ လိုု႕ ေျပာျပီး ၊ သူတိုု႕ ရီ ၾကျပန္ ။ 4D တင္မက 5D  6D  7D ေတြကိုုပါ.. မခ်ိဳသင္းက  ျပေသးသည္။ ကိုုေက်ာ္၀ဏၰ နဲ႕ မေခ်ာအိ ကိုု ေကာ္ဖီဆိုုင္ထဲမွာ ထားခဲ့ျပီး ၊ သူတိုု႕ နွစ္ေယာက္ကိုု ၊  Jurassic Park ကိုု သြားမယ္ေနာ္. . . စီးလိုု႕ ေကာင္းတယ္ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ .. တဲ့ ။ ဘာကိုု စီးရမယ္မွန္း သူ ေသခ်ာမသိ ။ ပါ့ခ္ ဆိုုေတာ့လည္း ေအးေအးေဆးေဆး ဟုုတ္မွာပဲ ေပါ့ ။ ကားထြက္ခါစ ၊ ပန္းေလးေတြ ေရတံခြန္ေလးေတြကိုု ျမင္ေတာ့ . . . ေတြ႕လား သူက သာသာယာယာေလးရယ္ လိုု႕ လုုပ္ေသးတယ္။ တေအာင့္ေနေတာ့မွ၊  လက္ကိုုင္ေလး ကိုုင္ထားေနာ္ ဆိုုတဲ့ စကားလည္း ဆံုုး.. တခါတည္း ဒိုုင္မန္းရွင္းေတြ ၉  ေက်ာ္သြားလိုုက္တာ ။ ျပန္အထြက္က်မွ ဓါတ္ပံုု ရိုုက္ထားတာ ေရြးလိုု႕ရတယ္ ဆိုုတဲ့ ကြန္ျပဴတာ မ်က္နွာျပင္မွာ ရွာ ၾကည့္ေတာ့ . . . အိုု႕ အိုုး  သူ႕မ်က္နွာက ငရဲအိုုးထဲ ေဇာက္ထိုုးက်တဲ့ မ်က္နွာလိုု ။ မခ်ိဳသင္းကေတာ့ ေအးေဆးပဲ ျပံဳးလိုု႕ ။ မ. . . အဲဒါေတြ ဧည့္သည္ လိုုက္ပိုု႕တိုုင္း စီးလားလိုု႕ အံ့ၾသတၾကီးေမးေတာ့ ၊ တခိခိ နဲ႕  Mummy ရွိေသးတယ္ သြားစီးၾကမယ္ တဲ့ ။

ရုုပ္ရွင္ေတြထဲမွာ အထူးျပဳလုုပ္ခ်က္ေတြ ထဲ့ တဲ့ ၊ ရွိဳးကိုုေတာ့ အားလံုုး ၾကိဳက္ၾကသည္။ ၾကည့္လိုု႕ အေကာင္းဆံုုးကေတာ့ တကယ္လက္ရွိ အသံုုးျပဳေနတဲ့ ရုုပ္ရွင္ရိုုက္ကြင္းေတြထဲကိုု  ကားနဲ႕ ျဖတ္ေမာင္းျပတဲ့  တကယ့္ စတူဒီယိုု တိုုး  ပဲ ။ ၾကားထဲမွာ အထူးျပဳလုုပ္ခ်က္ေတြ လည္း ပါသည္။ 

ကားေပၚထိုုင္ေနရင္းက  ဒိုုင္နိုုေဆာၾကီး ထြက္လာလိုုက္ . . . မုုန္တိုုင္းေတြၾကီး ေရေတြ လ ွ်ံ လာလိုုက္ . . . ဘူတာရံုုထဲေရာက္ ရထားေတြ တိုုက္လိုုက္ . . .  ဒုုတိယ ကမၻာစစ္က ေလယဥ္ၾကီး ပ်က္က် လာလိုုက္ . . . နယူးေယာက္ ကိုု ေရာက္သြားလိုုက္ . . . ဥေရာပ ကိုု ေရာက္သြားလိုုက္ . . . အိပ္မက္ထဲက ျပကြက္ေတြလိုု အဆက္အစပ္မရွိ တခုုျပီး တခုု ေျပာင္းသြား သည္။  တကမၻာလံုုးက လူေတြကိုု ေဟာလိ၀ုုဒ္ ရုုပ္ရွင္ေတြက အဲဒီလိုု ဖမ္းစားထား ခဲ့တာကိုုး ။

ရုုပ္ရွင္ ဆုုိတာ အိပ္မက္ေတြကိုု ေရာင္းတဲ့ လုုပ္ငန္းလိုု႕ ဆိုုၾကသည္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္နူးစရာ ေတြတင္မက ၊ ေလာကရဲ႕ အနိဌါရံုု အက်ပ္အတည္း အခက္အခဲေတြ ထဲလည္း ၊ အလည္အပတ္ ဆင္းၾကည့္ခ်င္ၾကေသးသည္ ။ တခါတေလ လည္း ရုုပ္ရွင္ထဲမွာလား ... အိပ္မက္ထဲမွာလား … တကယ့္ဘ၀ လား …. ခြဲျခားဖိုု႕ ခက္ေနတဲ့ စိတ္နယ္လြန္ သိပၺံ ဆန္းက်ယ္ ဇာတ္လမ္းတခုု ထဲမွာ ကိုုယ္တိုုင္ ဇာတ္ေကာင္ ေတြ ျဖစ္လိုု႕ ။ ငယ္ငယ္တုုန္းကဆိုု  တအားၾကီး မေပ်ာ္ရႊင္တဲ့ အျဖစ္ေတြနဲ႕  ၾကံဳတဲ့အခါ အိပ္မက္ ေတြကိုု အားကိုုးမိ တာကိုု သတိရသည္။ ဒါ အိပ္မက္ၾကီးပဲ . . . အိပ္မက္က နိုုးရင္ မိုုးလင္းျပီး ေကာင္းခ်င္ ေကာင္းသြားမွာ လိုု႕  ဆႏၵအေတြးေတြနဲ႕ စိတ္သာသာရာ ရွာဘူးသည္။

အခုုလည္း ညေန က်ရင္ေတာ့ တိတ္သြားမွာပဲ လိုု႕ ထင္ထားတဲ့ မိုုးေတြက ပိုုလိုု႕ေတာင္ သဲလာ သည္။ ဒီ မိုုး ရြာတာ လည္း အထူးျပဳလုုပ္ခ်က္ပဲ လားမသိ လိုု႕  ေျပာျပီး ရီၾကေတာ့ ၊ ေကာ္ဖီခြက္ေပၚက အေငြ႕ေတြ  သူတိုု႕ မ်က္နွာေရွ႕ ျဖတ္ေျပးသြားၾကသည္။ မိုုးက ေအးသေလာက္ သူတိုု႕ ရင္ထဲမွာ ေႏြးေထြးေနၾကသည္။ မိုုးေရေတြတစြပ္စြပ္နဲ႕  တေန႕လံုုး လည္ပတ္ထားတဲ့ သူ တိုု႕ ေျခေထာက္ေတြ လိုုပဲ ၊ သူတိုု႕ နွလံုုးသားေတြလည္း အေပ်ာ္စိတ္ေတြနဲ႕  နူးအိ လိုု႕ ေနေတာ့သည္။

xxxxxxxxxx

ခရီးတခုုကေတာ့ျဖင့္ ၊ အဆံုုးသပ္ျပီ။ အိမ္ျပန္ျပီေပါ့ ။ 

လူေတြ ဘာလိုု႕ ခရီးသြားၾကသည္လဲ ။ တခ်ိဳ႕ အတြက္က ေရးၾကီးခြင္က်ယ္ ။ တခ်ိဳ႕အတြက္က နိစၥတဓူ၀ ။ တခ်ိဳ႕က ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ။ တခ်ိဳ႕က ျငီးျငီးေငြ႕ ေငြ႕ ။ ဘာကိစၥ ေတြ နဲ႕ ခရီးသြားေနၾကသည္လဲေတာ့မသိ ။ ေလဆိပ္တိုုင္းမွာ လူေတြ အျပည့္ ။ ေလယဥ္အတက္အဆင္း စာရင္းမွာ တစင္း ဆင္းလိုုက္ . . . တစင္း တက္လိုုက္ ။ လူေတြက အေရာင္စံုု လူမ်ိဳးစံုု ဘာသာစကားမ်ိဳးစံုု ။ကမၻာၾကီးရဲ႕ ဟိုုဖက္ကေန ဒီဖက္ကိုု လာလိုုက္ . . . ဒီဖက္ကေန ဟိုုဖက္ကိုု သြားလိုုက္ ။ ဟိုုးေရွးေခတ္တုုန္းက ဥေရာပ ခရီးသြားကုုန္သည္ၾကီးေတြ ျဖစ္တဲ့ မာကိုုပိုုလိုု တိုု႕ ၊ ဗက္စကိုုဒဂါးမား တိုု႕  ရြက္သေဘာၤၾကီးေတြ နဲ႕ နွစ္ေပါက္ေအာင္  ခရီးသြားခဲ့ၾကရေပမဲ့ ၊ အခုုေတာ့ ညထြက္ မိုုးလင္းေရာက္ ။ ဘယ္လိုုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ လူတိုုင္းကေတာ့ ၊ ခရီးစဥ္ေတြ အားလံုုးကိုု ေခ်ာေခ်ာေမြ႕ ေမြ႕  လံုုလံုုျခံဳျခံဳသာ ျဖစ္ခ်င္ၾကေပမည္ ။

ကံေကာင္းေထာက္မစြာ၊ အျပန္ခရီးမွာ အလယ္ ေလးခံုုတြဲ ၾကီးရဲ႕  နွစ္ခံုု က လြတ္ေနသည္မိုု႕ သူတိုု႕ နွစ္ေယာက္ လက္တန္းေတြ တင္ျပီး ေခ်ာင္ေခ်ာင္ခ်ိခ်ိ အိပ္စီးယံုု ။ ေလယဥ္၀န္ထမ္းက ညစာ စားတဲ့ ခြက္ေတြ လာသိမ္းျပီးသြား ေတာ့ ရုုပ္ရွင္ၾကည့္မည္လိုု႕  ေလ ွ်ာက္ရွာသည္။ ေလာေလာလတ္လတ္ ေအာ္စကာ ရထားတဲ့  12 years a Slave ကိုု ၾကည့္ရင္ေကာင္းမလား ။ လာတုုန္းကလည္း လူမဲကား ။ ခုုလည္း လူမဲကား ျဖစ္ေနျပီ ။ ဒီလိုု ကားမ်ိဳးကိုု ေနာက္မွ ရံုုၾကီးမွာ သြားၾကည့္ဖိုု႕ ေဆ့ဖ္ ထားလိုုက္မည္။  Gravity ကိုု  နွိပ္ၾကည့္သည္။ မင္းသား မင္းသမီးေတြက ၀ါရင့္ေတြမိုု႕ ၾကည့္လိုု႕ ေကာင္းပါရဲ႕ ။ ဒါေပမဲ့  ယူနီဗာဆယ္စတူဒီယိုု က Special Effects Show မွာ အာကသ ၀တ္စံုု န႕ဲ သရုုပ္ေဆာင္တာကိုု ဟာသ လုုပ္ျပတာ ၾကည့္ခဲ့ရေတာ့ ၊ စန္ထရာဘူးေလာ့ကိုု ၾကည့္ရတာ ေနာက္ေနတယ္လိုု႕ပဲ ထင္ေနမိသည္။ ေနာက္ထပ္ ေဟာလိ၀ုုဒ္ကားတခုု  ေျပာင္းၾကည့္ေတာ့လဲ ၊ ယူနီဗာဆယ္ စတူဒီယိုုထဲက ရိုုက္ကြင္းၾကီးေတြသာ ျမင္ေနေတာ့ . . .ခက္ျပီ ။  သူနဲ႕က်မွ ၊ ယူနီဗာဆယ္ နာမယ္ပ်က္ရေတာ့မည္။ သူက အခုုေခတ္ ဗီြစီဒီ ဇတ္လမ္းေတြရဲ႕ ေနာက္မွာ ပါေလ့ ရွိတဲ့ ၊ behind the scenes ဆိုုတာမ်ိဳးေတြကိုု မၾကိဳက္သူ ။ ၾကည့္ခဲ့သမ ွ် ဇာတ္လမ္းရဲ႕ အရွိန္ကိုု ျပန္ဖ်က္လိုုက္သလိုုပဲ လိုု႕ ထင္သည္။ အျပင္ေလာကၾကီးမွာ လည္း၊ ကန္႕လန္႕ကာ ေနာက္ကြယ္ကိုု  မၾကည့္မိေအာင္ ေနရမည့္ အေနအထားေတြ ၊ ေပါမ်ားလွသည္ေလ ။ 

Wolf of Wall Street တဲ့ ။ ဟုုတ္ျပီ ။ မေရာက္ခဲ့တဲ့ ေ၀ါလမ္းမၾကီး ကိုု အခုု သြားၾကည့္ရမည္။ ဒီကားနဲ႕  ေအာ္စကာ ဇကာတင္ပါခဲ့တဲ့ လီယိုုနာဒိုု လည္း  Catch me if you can ကတည္းက သူ႕ ဇာတ္ရုုပ္က အတည္ေပါက္နဲ႕ လိမ္စားတဲ့ ရုုပ္ ထြက္သြားခဲ့တာ ။ ေဟာလိ၀ုုဒ္ ကား ကေတာ့ ေဟာလိ၀ုုဒ္ ဆန္တယ္ပဲ ေျပာရမလားမသိ ။ ဒီရုုပ္ရွင္ကိုု လည္း တကယ့္အျဖစ္  ဆိုုျပီး နာမယ္ေတြ ၾကီးေအာင္ ေၾကာ္ထား ေလွာ္ထား ေညွာ္ထားလိုုက္တာ ။ ခုုၾကည့္ေတာ့ျဖင့္ သူ႕စိတ္ထဲ ဘာမွ တြန္းတြန္း တိုုက္တိုုက္ ျဖစ္မလာ။ Wall street ေပၚက လက္ညွိဳးတေခ်ာင္း ၊ ဖုုန္းတလံုုး နဲ႕ ၊ ထိုုင္ရာကမထ ၊ လက္တလံုုးျခား ကုုလားဖန္ ထိုုးစားေနတဲ့ လူတန္းစား ေတြ ကိုု ပိုုျပီး စိတ္ကုုန္လာတာပဲ ရွိတယ္။ ေငြရွင္စနစ္ ရဲ႕ မတည္ၾကည္မူ လက္၀ါးၾကီးအုုပ္မူ ကိုု ပိုုျပီး စိုုးရြံ႕လာတာပဲ ရွိတယ္။ ဒါေတြကပဲ ၊  သူ႕ကိုု တြန္းတိုုက္သြားတယ္လိုု႕ ေျပာရမွာေပါ့ေလ။ ေနပါအံုုး ။ ဒီရုုပ္ရွင္ရဲ႕ တကယ့္အျပင္က ဇာတ္လိုုက္ ၀ံပုုေလြေကာင္က.. သူ လိမ္စား လူလည္က်ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းေတြကိုု ဇာတ္ညႊန္းလုုပ္ျပီး ေရာင္းစားေတာ့ လည္း ၊ ၾကည့္လိုုက္ၾကတာ ၀က္၀က္ကြဲ ။ သန္း နဲ႕ ခ်ီျပီး လုုပ္စားသြားျပန္တာပဲ မဟုုတ္လား ။ 

ေဟာလိ၀ုုဒ္ေတြ ေတာ္ပီ... ျပင္သစ္ကား တကားေလာက္ ၾကည့္မယ္လိုု႕ စိတ္ကူးျပီးကာမွ ၊ Kindle ေလးကိုုသာ ဖြင့္လိုုက္မိသည္။ နိုုဘယ္ဆုုရွင္ ၾကီး စတစ္ကလစ္ဇ္ က ျဖင့္ အခန္းတစ္က.. မေက်ာ္ေသး ။ အေမရိက ရဲ႕  တစ္ရာခိုုင္နွံဳး သူေဌးၾကီးေတြကျဖင့္ တုုတ္တုုတ္မ ွ် မလွဳပ္ေသး ။ ၉ ၉  ရာခိုုင္နွံဳး ျပည္သူေတြ ရဲ႕  အေရးကိစၥကိုု ေျဖရွင္းဖိုု႕ အခန္းေတြ မေရာက္ေသး ။ 

ဒီ စာအုုပ္က ေတာ္ေတာ္ ေတာ့ ၊ စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းသည္။ Price of Inequality ကိုု ဘယ္သူေတြက ေပးေနရသည္လဲ . . . American Dream ဆိုုတာ ေရာ တကယ္ရွိသလား လိုု႕  အညြန္းမွာ ကတည္းက ေရးထားသည္။ အေမရိက မွာ က်န္ခဲ့တဲ့ သူ႕ မိတ္ေဆြေတြကိုုေတာင္ ၊ ဒီေမးခြန္းေတြ ေသေသခ်ာခ်ာ မေမးခဲ့ရ ။ ေမးစရာလည္း လိုုမည္မထင္ ။ ေလာကအရာေတြက ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ ေတြးေတာ့ ေရးေတာ့လည္း စာတေစာင္ ေပတဖြဲ႕ ေပါ့ ။ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ျပံဳးၾကည့္ေတာ့လည္း ၊ အေမရိကန္ ဒရင္းမ္ ဆိုုတာ အေမရိကန္ ေဟာလိ၀ုုဒ္ ရုုပ္ရွင္ေတြ ထဲမွာ ျမင္ေနရသည္ပဲ ။ အိပ္မက္ ဆိုုတာကေတာ့ အေမရိက မွာမွ မဟုုတ္။  ဘ၀ မွာ အိပ္မက္ မပါတဲ့ ျပကြက္မရွိ ။ အိပ္မက္ နဲ႕ အားယူ ။ အိပ္မက္နဲ႕  ေျဖေလ်ာ့ ။ အိပ္မက္နဲ႕ လွည့္ဖ်ား ။ အိပ္မက္ေတြ နဲ႕  ဇာတ္၀င္ခန္းေတြ ေျပာင္းၾကည့္လိုု႕ မွ မရရင္ ၊ ဘ၀ ၾကီးက ဘယ္ေလာက္ ညီးေျငြ႕ ဖိုု႕ ေကာင္းေလမလဲ ။ ဘယ္ေလာက္ မြန္းက်ပ္ဖိုု႕ ေကာင္းေလမလဲ ။ 

အခုုနတည္းက နည္းနည္း ခုုန္ ခ်င္ေနတဲ့ ေလယဥ္ၾကီးက ပိုုျပီး တုုန္ခါေနသလိုု ။ (တင္) ကနဲ ၊ ခါးပတ္ မီးေလး နီသြားေတာ့ ေက်ာထဲ စိမ့္ကနဲ ျဖစ္သြားသည္။ အမ်ိဳးသား ကေတာ့ နွစ္နွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနျပီ ။ ေအာက္ကိုု နွိမ့္ဆင္းေနတဲ့ ခံစားမူကိုု တခ်က္ တခ်က္ ရ သည္။ Kindle ေလးကိုု ပိုုက္ျပီး မ်က္စိကိုု အသာ မွိတ္လိုုက္သည္။  ခဏ ေတာ့ ေလယဥ္ၾကီး ျငိမ္သြားျပန္သည္။ ( တင္) ကနဲ..ခါးပိတ္မီးေလး စိမ္းသြားျပီ  ။ ဟူး ေတာ္ပါေသးရဲ႕ ။ ဒါလည္း ဇာတ္၀င္ခန္း တခုုရဲ႕ အထူးျပဳလုုပ္ခ်က္ ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္မွာ လိုု႕ ကိုုယ့္ကိုုကိုုယ္ ဟာသ လုုပ္ျပီး စိတ္ကိုု ေဖာ့ၾကည့္သည္။  ေလယဥ္တစင္းလံုုးလိုုလိုု  စိတ္ေအး လက္ေအး အိပ္ေမာက်ေနၾကဆဲ ။ သူ႕ေခါင္းေပၚက မီးေလးကိုု ပိတ္လိုုက္ရင္း ၊ သူလည္း ၾကိဳးစားျပီး အိပ္ေတာ့မည္။ ကိုုယ္ဘာမွ မတတ္နိုုင္တဲ့ အေျခအေနတခုုမွာ ၊ စိုုးရိမ္ပူပန္ ေနလိုု႕လည္း အပိုုပင္ ။ ငယ္ငယ္တုုန္းကလိုုပဲ ၊ အိပ္မက္ကိုု အားကိုုးရမည္။ အိပ္မက္ ထဲမွာ သူ ေပ်ာ္စရာေတြ ေတြ႕ခ်င္ ေတြ႕နိုုင္မည္။  ေသခ်ာတာေတာ့ အိပ္မက္က နိုုးရင္ ၊ မနက္ခင္းကိုု ေတြ႕ ရမည္။  ကာလယႏၱယားၾကီးထဲမွာ ၊ အိပ္မက္ေတြကိုု စီးျပီး အခက္အခဲ အၾကပ္အတည္းေတြေပၚက ျဖတ္ေက်ာ္ သြားနိုုင္တယ္ ဆိုုတာ၊ လူတိုုင္း သိပါ့မလား ။ 

ေကသြယ္

၂၄ -  ၂၇ /၀၃/၂၀၁၄

◦

အိပ္မက္ေတြ စီးျပီး သြားတဲ့ ခရီး