မႏၷ

တနွစ္ ဆိုုတာ ဘာမွ မၾကာလိုုက္ဘူး ။ အခုုလိုု စိန္ပန္းျပာေတြ ပြင့္ ေနတဲ့ ေႏြဦး ရက္ တရက္ မွာ ၊  တိတ္တိတ္ ဆိတ္ဆိတ္ ရွိလွတဲ့ သူတိုု႕  နွစ္ေယာက္ရဲ႕ အိမ္ေလး ဆီ ၊ လူအသစ္ တေယာက္ ေရာက္လာခဲ့ တာ ။ ေကာင္းကင္ၾကီးကလည္း ျပာ ၊ အရာရာ ဟာ အျပာေရာင္ ေတြ နဲ႕ လႊမ္း ေန ခဲ့တယ္ ။ ေဆးရံုုကေန အိမ္ကိုု ျပန္တဲ့ လမ္းမွာ ၊ အျဖဴေပၚ မွာ အျပာေရာင္ အလံုုးေလးေတြ ပါတဲ့ အက်ီ ၤေလး ကိုု ၀တ္ထားတဲ့ လူအသစ္ ကေလး ဟာ   ေစာင္အျပာေရာင္ ေလး ေအာက္မွာ အိပ္ျပီး လိုုက္လာ လိုုက္တာ ၊ ဘာဆိုု ဘာကိုုမ ွ် သိလည္း မသိ ၊ ျမင္လည္း မျမင္ ရွာေသးဘူး ။  အဲ့ဒီေန႕က အျပာေရာင္ ကဒ္ျပားေတြ အျပာေရာင္ ပူေဖာင္း ေတြ ၊ အျပာေရာင္ ပန္းစည္း ေတြ ၾကားထဲ မွာ မွ  ၊ သဘာ၀ က ေပးတဲ့  လက္ေဆာင္ ၊ စိန္ပန္းျပာ ေတြ ကေတာ့ အလွဆံုုးကိုု  ၊ ပြင့္ေန ခဲ့ ၾကတယ္ ေလ။

။။။။။

ေလရူး ေၾကာင့္ တရွဲရွဲ ျမည္ေနတဲ့ သစ္ပင္ေတြကိုု ၊  မုုန္႕ေလးက တြန္းလွည္းေလး ထဲကေန မ်က္နွာေလး ေမာ့ျပီး  ၾကည့္ တယ္။  သူ႕  အေတြးေသးေသး ပိစိေလး ထဲမွာ  ဘာေတြမ်ား ေတြးေန ေလ မလဲ ။ တြန္းလွည္း ကိုု တြန္း ေန တဲ့ မိုုးမိုုး ကေတာ့ အေတြး အၾကီးၾကီး ကိုု ခ်ဲ႕ ခ်င္ တိုုင္း ခ်ဲ႕ လိုု႕ ေပါ့ ။ တစကၠန္႕ ရဲ႕  အပံုုေလး တခုု အတြင္းထဲ မွာ ကိုု ၊ ဟိုုး မိုုးကုုပ္စက္၀ိုုင္း ၾကီးကေန ၊ လမ္းေဘးမွာ ေၾကြက် ေနတဲ့ စိန္ပန္းျပာ ပြင့္ေလး ဆီ လည္း ေရာက္ခ်င္ ေရာက္သြား ျပန္ တယ္ ။ အရင္တုုန္းက ဆိုု ၊ တေယာက္တည္း လမ္းေလ ွ်ာက္ ထြက္ရင္း ၊ အေတြးထဲမွာ စာေတြ ေရး တယ္ ။ အခုုေတာ့ ခါ ၊ ပုုခက္ထဲ လည္း စကားေျပာပါ ၊ ေရခ်ိဳးေပးလည္း စကားေျပာပါ ၊ ဆိုု တဲ့  ကေလးျပဳစုုေရး ပညာေပး ေတြ ဖတ္ျပီး ၊ လမ္းေလ ွ်ာက္ရင္း ပါ   စကားေတြ ေျပာေပး ေနရေတာ့ ၊ အေတြးထဲက ေရးလက္စ ေတြ လည္း ကစင့္ ကလ်ားပါပဲ ။

ဖတ္လက္စ ေတြ၊ လုုပ္လက္စ ေတြ ။ တကယ့္ကိုု ဘာကိုုမွ လက္စ သတ္ မရ နိုုင္ေသး တဲ့ ေန႕ရက္ ေတြ ေပါ့ ။ ကေလး တေယာက္ဟာ ဘယ္အရြယ္ မွာ သူ႕ကိုုယ္သူ သီးျခား လူတေယာက္ဆိုုတာ သိလာ တယ္ ၊ ဘယ္ အရြယ္မွာ စကားလံုုး ေတြကိုု တြဲသိလာတယ္ ၊ ဘယ္အရြယ္မွာ မိဘ ကိုု ကပ္ လာတယ္  စသျဖင့္ ဖြ႕ံ ျဖိဳးတိုုးတက္မူ ဇယား ေတြ နဲ႕  တိုုက္ဖတ္ ရင္း ၊ စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းလွတဲ့ စာေပ အသစ္ တမ်ိဳး ကိုုလည္း ေတြ႕ ရွိ ေနေလရဲ႕ ။

 အိမ္ျပင္ ထြက္ရမွာ ၾကိဳက္တတ္လာတဲ့ မုုန္႕ေလး ဟာ ၊ စကားလံုုးေတြ ကိုု  နားလည္စ  ျပဳလာ ျပီ ။ ေကာင္းကင္ သစ္ပင္ ျမက္ခင္း ေတြ ကိုု ၊ လက္ညိဳးေလး ထိုုးျပီး စူးစမ္း တတ္ လာျပီ ။ တခါတေလ သခင္ နဲ႕ အတူ လမ္းေလ ွ်ာက္ ထြက္ လာ ရ လိုု႕  ၊  စပ္စလူးခါ ေပ်ာ္ေနတဲ့  ေခြး ေလး တေကာင္ကိုု ၊ တခစ္ခစ္ နဲ႕  သေဘာက် ခ်င္ က် ေန ေသး တယ္။ ယူကလစ္ပင္ ၾကီး ေတြ ေပၚ ကိုု ပ်ံ တက္ လိုုက္ ပ်ံ ဆင္းလိုုက္ နဲ႕  တ၀ုုန္း၀ုုန္း ျဖစ္ေနၾက တဲ့  ကတၱ၀ါ ငွက္အုုပ္လိုုက္ ၾကီးကိုု  ၊ ေအးေအး ေဆးေဆး ပဲ ၾကည့္ တဲ့  ကေလးေလး ဟာ ၊ အေမ လုုပ္သူ ခဏေလး ေပ်ာက္သြားရင္ ေတာ့ ၊ စိုုးရိမ္တၾကီး ငိုုညိ တတ္ ေန ျပန္တယ္။ ေဟာဟိုုဖက္က  အဆုုပ္လိုုက္ အခဲလိုုက္ ပြင့္ေနတဲ့ ခရမ္းျပာ စိန္ပန္း ေတြ ရဲ႕  အလွ ကိုု  ခံစား တတ္ ဖိုု႕ ဆိုုတာေတာ့ ၊ အေ၀းၾကီး လိုု ဦး မည္ ေပါ့ ။ သူ ေရာက္လာတဲ့ လူ႕ေလာက ၾကီး ထဲမွာ အံ့ၾသစရာ ေတြ ေရာ ၊ ပူပင္ စရာ ေတြ ေရာ ၊ ရယ္ျမဴး  ၾကည္နူးစရာေတြ ေရာ အမ်ားၾကီး ရွိတယ္ ဆိုုတာ ၊တျဖည္းျဖည္း နဲ႕ သိလာ ၊ ၾကံဳလာ ရင္ ေလ . .။

တခါတေလ လည္း  သံသရာ ဝဋ္ဆင္းရဲ ဆိုုတဲ့ ယဥ္ပါးလြန္းလွတဲ့ စကားလံုုးၾကီး အေၾကာင္း စဥ္းစား မိတဲ့ အခါ ၊ မုုန္႕ေလး ကိုု ငံုု႕ ၾကည့္ ျပီး သနားေန မိ တတ္တယ္။ ငါတိုု႕ဟာ ကိုုယ္တိုုင္ေတာင္ သံသရာက ရုုန္းမထြက္နိုုင္ ၾက တာ ။ အခုု ေနာက္ထပ္ သံသရာ ခရီးသည္ တေယာက္ ကိုု အတင္းကိုု ဆြဲေခၚ လာ ခဲ့ မိ ျပီေပါ့ ။ တကယ္ေတာ့လည္း လူတိုုင္းဟာ ဒီလိုုပါ ပဲ ၊ သံသရာ ဘာညာေပါ့ ။ ျပီးေတာ့လည္း အေဖာ္အေပါင္းေတြ ေခၚ ျပီး ေပ်ာ္ေၾကာင္းကိုု ရွာၾက  ျပန္တာပဲေလ ။ မုုန္႕ေလးက ေတာ့ သံသရာ ေၾကာ မွာ ၊  ေမ်ာ ပါ လာ တာ မဟုုတ္ေလာက္ ။ သိပၺံ ဓါတ္ခြဲ ခန္း ထဲက ေအးခဲ ေန တဲ့ ဇီ၀ အစိုုင္အခဲေလး ဟာ ၊ အေသအခ်ာ ၾကီးကိုု  ဖန္တီးခဲ့ တာ မဟုုတ္လား ။ သံသရာ အေဖာ္ အတြက္ ရယ္ လား ၊ ခက္ခက္ ခဲခဲ ကိုု  ေပ်ာ္ေၾကာင္း ရွာ ခဲ့ သည္ေလ။ လူတေယာက္ ျဖစ္တည္လာ တာ ဟာ မေတာ္တဆ မဟုုတ္ဘူး တဲ့ ။ ဒါေပမယ့္ ၊ မေတာ္တဆ ေတြ မ်ားလြန္းလွ တဲ့  လူ႕ ရြာ ထဲ ၊ မသိက်ိဳးၾကင္ ေနလိုု႕ မရ ေတာ့ တဲ့ တေန႕ မွာ ၊ လည္မွာ အလွဆင္ ဖိုု႕ ရတနာ တကံုုး လိုုပဲ ၊  ကိုုယ္ေပ်ာ္ရႊင္ေက်နပ္ရ ဖိုု႕  သားသမီး ရတနာ တေယာက္တေလ ဘယ္လိုု နည္းနဲ႕ မဆိုု လိုုအပ္ လာ ခဲ့ တယ္ ။ ကိုုယ့္ ကိုု ကိုုယ္ ေတာ့ တိုုးတိုုးေလး ကတိ ေပး မိတယ္။ ဒါဟာ အတၱ  ဆိုု ရင္ လည္း ၊ ျမင့္ျမတ္တဲ့ အတၱ ျဖစ္ရ ပါေစ့ မယ္။

ဘယ္လိုုပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ မုုန္႕ေလး ကေတာ့  ခ်စ္ျခင္း မုုန္းျခင္း ၊ ျပံဳးျခင္း မဲ့ ျခင္း ၊ ရွံဳး ျခင္း နိုုင္ျခင္း ေတြ ရဲ႕ အၾကားမွာ လူးလာ ရွင္သန္ ရေတာ့မယ့္ လူသား တေယာက္ ျဖစ္ လာ ခဲ့ ျပီ ။

။။။။။။။။။

ေျပာရရင္  မုုန္႕ေလး ရဲ႕  မိုုးမိုုး ဟာ  ဓူ၀ံၾကယ္ မရွိတဲ့ အရပ္ကိုု ေရာက္လာ ကတည္းက ၊ လမ္းေပ်ာက္သလိုု ျဖစ္ေနခဲ့ တာ။  ဘာအေၾကာင္း ေၾကာင့္ ငါ ဒီအရပ္ကိုု ေရာက္လာ ခဲ့ သလဲ လိုု႕  တေယာက္တည္း ညည္းတြား တယ္ ။ ဘုုရားကိုု ေမးခြန္းေတြ ထုုတ္တယ္။ စာရြက္ေတြေပ ၚ မွာ  ဟိုုျခစ္ ဒီျခစ္ လမ္း ေၾကာင္းေတြ  ဆြဲ ၾကည့္ တယ္ ။ ၾကီးရင့္ ျခင္း ရယ္  ျငီးေငြ႕ ျခင္း ရယ္ နဲ႕  မေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း တိုု႕  လိမ္ယွက္ ထား တဲ့  ဖြတ္ျမီး တေခ်ာင္းသာ လည္တိုုင္ေပၚ မွာ ရွည္ လ်ား လာတယ္ ။ ဘာဆိုု ဘာမွ မျမင္ရေသးဘူး ။ လမ္းမ ေပၚ  ေငးေမာ ရင္း ၊  စိန္ပန္းျပာ ပင္ ေတြ ေအာက္ မွာ၊   ကေလးလက္တြန္း လွည္း ေလး  နဲ႕  မိခင္တေယာက္ ကိုု  ျမင္တိုုင္း  ေမ ွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ၊ ေၾကြ ေၾကြ က် တယ္ ။   အိမ္တံခါး ကိုု အတူတူ ေသာ့ ဖြင့္ ၀င္လာျပီး ရင္ ၊  တိတ္ဆိတ္ ရွင္းလင္း ေန တဲ့ ဧည့္ခန္းမွာ ၊ ဇနီးေမာင္နွံ နွစ္ေယာက္ ဟာ ၊ စကား ေတြ ပိုု နည္းလာ  တယ္။  နံရံ ေပၚက နာရီ က  တခ်က္ခ်က္ ျမည္ သလိုု ၊ ခႏၶာကိုုယ္ထဲက နာရီ က လည္း  တ ေတာက္ေတာက္ အသံ ေပးလိုု႕ ေပါ့ ။

တနံ တလ်ား က ပရဟိတ ေဂဟာ ေတြမွာ  မိဘ စြန္႕ ပစ္ သြားတဲ့ ကေလး ေလး ေတြကိုု ၾကည့္ ျပီး ၊ ကမၻာၾကီးကိုု  ေစာင့္ေရွာက္ ခ်င္သူ တေယာက္ဟာ ၊ ကေလး တေယာက္ ေမြးစား ရမယ့္ အေရး  ဒါကေတာ့ သိပ္ မလြယ္ဘူး လိုု႕  သက္ပ်င္း ခ် တယ္။ ကေလး တေယာက္ကိုု ကိုုယ္တိုုင္ မေမြးဖြား နိုုင္ လိုု႕ ၊ ကေလးေတြ အမ်ားၾကီးကိုု ေမြးဖြားေပး နိုုင္မယ့္  သားဖြားဆရာမ အလုုပ္ကိုု ေျပာင္းလုုပ္ တယ္ ဆိုုတ့ဲ  အမ်ိဳးသမီး တေယာက္ အေၾကာင္း  ၊ အေ၀း မွာ ေနတဲ့ အခ်စ္ဆံုုး သူငယ္ခ်င္း တေယာက္က ေျပာျပ လာေတာ့  မျမင္ဘူးတဲ့ အမ်ိဳးသမီး ကိုု  အံ့ၾသ ခ်ီးက်ဳး မိ ရ တယ္။ သူငယ္ခ်င္း ကိုုယ္တိုုင္က ေတာ့၊ သားဖြားဆရာမ အလုုပ္ကိုု ေျပာင္းလုုပ္မယ့္ သူမ်ိဳး မဟုုတ္ ။ အပူအပင္ ကင္း ျပီး ၊ သံသရာ အခ်ဳပ္ အေနွာင္ ကင္းတဲ့ ဘ၀ ကိုု ၊ ေက်နပ္စြာ လက္ခံ ထား ျပီးသား ။ သူ နဲ႕ က မိန္းမ ျခင္း အတြင္းက်က် စိတ္ခံစားခ်က္ ေတြကိုု တီးတိုုး ရင္ဖြင့္ ေနက် ။ နင္ က peer pressure  မခံ နိုုင္တဲ့ မိန္းမ မ်ိဳးမွ မဟုုတ္တာ လိုု႕  ၊ သူ က ေျပာေတာ့ ၊ ကိုုယ့္ကိုု ကိုုယ္ မလံုုခ်င္ ။ မိန္းမ တေယာက္ဟာ သူ႕ လိင္ သဘာ၀ အရ ၊ အခ်ိန္တန္ရင္ သားသမီး လိုုခ်င္ တာပဲ  ၊ အဲ့ဒီ အခ်ိန္ကိုု ေက်ာ္သြား ရင္ လည္း သူ႕ဟာ သူ ေနတတ္ သြား တာပါပဲ  ၊ လိုု႕  သူက ေျဖာင္းျဖ သည္။

တည မွာ ၊ ပံုုျပင္ေလး တပုုဒ္ ကိုု ဖတ္မိ လိုုက္တယ္ ။ မီးေတြ ၀ိုုင္းေနတဲ့ အိမ္ ထဲ မွာ ပိတ္မိ ေနတဲ့ လူတေယာက္ဟာ ၊ ေၾကာက္ရြံ႕ တုုန္လွဳပ္စြာ နဲ႕   ဘုုရား    က်ေနာ့္ကိုု ကယ္ပါ  လိုု႕  မ်က္စိ မွိတ္ျပီး ဆုုေတာင္း ေနရွာ သတဲ့ ။ မီးသတ္ သမား က ၊ ျပတင္းေပါက္ကေန သူ႕ကိုု လွမ္းေခၚ ေပမယ့္ ၊ ဘုုရားကိုု ပဲ ဆက္ျပီး ဆုုေတာင္း ေနသတဲ့ ။ ဒီလိုု နဲ႕ သူ ေကာင္းကင္ဘံုု ကိုု ေရာက္သြားေတာ့ ၊ ဘုုရားကိုု ေတြ႕ တဲ့ အခါ ၊ သူ႕ကိုု ဘာေၾကာင့္ လာမကယ္ တာ လဲ   လိုု႕  စိတ္မေကာင္းစြာ နဲ႕ ေမး ေတာ့ တယ္။ လူေတြဟာ ဘုုရား ဆိုုတာကိုု ဘယ္လိုု ရုုပ္ျဒပ္ နဲ႕ ေမ ွ်ာ္လင့္ ထား ၾက သလဲ ။ ဘုုရားရဲ႕ သတင္း စကား ဟာ ဘယ္လိုု တိပ တဲ့ ဘာသာ စကား နဲ႕ ေဖာ္ျပ လာ လိမ့္ မယ္လိုု႕  ေစာင့္စား ေန မိ ၾက သလဲ ။

အဲ့ဒီ ည မွာပဲ ေကာင္းကင္ေပၚက က် လာတဲ့ မုုန္႕ေလး အေၾကာင္းကိုု လည္း သိ ခဲ့ ရ တယ္။ 

။။။။။။။။

သာမန္ မိခင္ တေယာက္လိုု မုုန္႕ေလး ကိုု ရင္ခြင္ထဲ မွာ   ပိုုက္ေထြး ထားရင္း ကပဲ ၊ အံ့ၾသတၾကီး ငံုု႕ ၾကည့္ မိတဲ့ အခါတိုုင္း  သူဘယ္ကေန ဘယ္လိုု ေရာက္လာတာလဲ လိုု႕   စိတ္ထဲကေန ျမည္တမ္း  မိတယ္။ တကယ္ပဲ  သူေလး ဟာ  မႏၷမုုန္႕ လိုု  ၊ ေကာင္းကင္ ေပၚက သူ႕အတိုုင္း က် လာ ခဲ့ေလ သ လား  ။

အဲ့ဒါေၾကာင့္ပဲ   ဘယ္တုုန္းကမွ အနုုပညာ မဆန္ တဲ့  မုုန္႕ေလး ရဲ႕  ပါ့ပါ က ၊ မႏၷ ဆိုုတဲ့ ၊ နာမယ္ လွလွ ေလးကိုု ေရြး ခဲ့ တယ္။ ဇာတ္စံုု ကိုု လည္း ခင္း ျပ ရ ေသးတယ္ ။ အီဂ်စ္ျပည္ မွာ ကၽြန္ခံ ေနၾက ရတဲ့ ဣသေရလ လူမ်ိဳး ေတြ ဟာ ၊ဘုုရားသခင္ ကတိေတာ္ ထားတဲ့ ပ်ားရည္ နဲ႕  နိုု႕ စီးဆင္း ေနတဲ့ နိုုင္ငံ သစ္ ဆီကိုု ထြက္ေျပး ၾကတယ္ ။ ေတာထဲမွာ လမ္းေပ်ာက္ အစာ ေရစာ ငတ္ျပတ္ၾကတဲ့ အခါ ၊ ဘုုရားသခင္ ကိုု အျပစ္တင္ ျငီးတြား ၾက တယ္ ေပါ့။ အဲ့ဒီမွာ ေကာင္းကင္ေပၚက ေနျပီး ၊ မနက္ခင္း တိုုင္း  အံ့ၾသဘြယ္ရာ မႏၷ မုုန္႕ ေတြ ခ် ေပးသနား ခဲ့ တယ္  လိုု႕  အဆိုု ရွိတယ္။ 

မႏၷ ရဲ႕   ဇာတ္ေၾကာင္း က ဒီေလာက္ နဲ႕ တင္ ျပီးမသြားေသးဘူး ။ တရက္ မွာ အိမ္ကိုု တရားေဟာ ဆရာ တေယာက္ ေရာက္လာတယ္ ။ မႏၷ  ကိုု  ျမင္ဖူး လား လိုု႕  သူ တရားေဟာေနၾက ေလသံ အတိုုင္း စ ျပီး ေမးတယ္။ မႏၷ ဆိုုတဲ့ မုုန္႕ေလးကိုု ရင္ခြင္ထဲ ခ်ီ ထား ရင္းက ၊ ဟင့္အင္း   မျမင္ဖူးဘူး ေပါ့ ။ တရားေဟာ ဆရာက က်မ္းစာအုုပ္ကိုု တရြက္ျခင္း လွန္ ရင္း ၊ တေနရာ မွာ ရပ္ လိုုက္တယ္။

“  ဣသေရလအမ်ဳိးသားတို႔သည္ ထိုစားစရာကို မႏၷဟု ေခၚေ၀ၚၾက၏။ နံနံေစ့ကဲ့သို႔ျဖစ္၍ ျဖဴေသာအဆင္း႐ွိ၏။ ပ်ားရည္ႏွင့္ေရာေသာ မုန္႔ႂကြပ္ႏွင့္ အရသာတူ၏  ”

ရင္ခြင္ ထဲက မုုန္႕ေလးကိုု ငံုု႕ ၾကည့္ရင္း ရႊင္ရႊင္ ျမဴးျမဴး  ျပံဳး မိတယ္။ ဟုုတ္တယ္  အရသာ ရွိ တဲ့ မုုန္႕ေလး ေပပဲ ။ တရားေဟာ ဆရာက ဆက္ေျပာတယ္ ။ နံနံေစ့ ဆိုုတာ တကယ့္ ေသးေသးေလး   ဒါေပမယ့္ ဒီ လူအုပ္စုု ၾကီးကိုု အနွစ္ ေလးဆယ္ လံုုးလံုုး ေတာထဲ မွာ အာဟာရ ဆက္ေပး ခဲ့ တဲ့ အဓိက အစားအစာ ။ ျပီးေတာ့ ၊ မနက္တိုုင္း ေကာက္သိမ္း တဲ့ အခါ   တရက္စာ ပဲ ယူရတယ္ ။ ေလာဘ နဲ႕ ပိုု ျပီး သိမ္းဆည္း မိ ရင္  ပိုုးထိုုး သြား တတ္တယ္ ။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ နွိမ့္ခ်ျခင္း ၊ ေရာင့္ရဲျခင္း ၊ ဆိုုတဲ့ ဂုုဏ္ျဒပ္ ေတြ ပါ တဲ့ အမည္ ပဲ လိုု႕  ဆိုုတယ္။

။။။။။

မိုုးမိုုးကေတာ့  မုုန္႕ေလး ၾကီးလာရင္ ၊ တကယ္ပဲ စာနာ နွိမ့္ခ် တတ္သူ ျဖစ္ နိုုင္ပါ့ မလား  ၊ ေက်နပ္ ေရာင့္ရဲ နိုုင္သူ ေရာ ျဖစ္ ပါ့ မလား  ဆိုု ျပီး  အမ်ားၾကီး ၾကိဳတင္ မပူပန္ မိသလိုု   နိမိတ္ လည္း မေဆာင္ ခ်င္ ဘူး ။ အနိမ့္ဆံုုး ေတာ့ ၊  ေလာက ၾကီး ထဲကိုု ရည္ရြယ္ခ်က္ ရွိရွိ ေရာက္ လာ ျပီး ၊ ကိုုယ့္ နဲ႕ စပ္ဆိုုင္သူ တိုုင္း ကိုု ၾကည္နူးေပ်ာ္ရႊင္ေစ  တဲ့ သူေလး ျဖစ္ လာရင္ ေတာ္ပါ ျပီေလ ။

ေလာကၾကီး နဲ႕ ခ်ီ တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ ၾကီးေတြ ခဏေနပါ ဦးေတာ့ ။ ကေန႕  နဲ႕ မနက္ျဖန္ မွာ  ၊  စိန္ပန္းျပာ ေတြ က ၊  ေ၀ ျပီးရင္း ေ၀ ေန ေရာ ။ ေလေျပ ေတြက လတ္ဆက္ လြန္းတယ္ ။ ေနမင္းၾကီးက ျပံဳး ျပီး ၊ ေကာင္းကင္ ၾကီးက ျပာ လိုု႕ ။ အဆင္မေျပ မူ ေတြကိုု ေက်ာ္လႊား ျပီး တဲ့ အခါ ၊ ေလာကၾကီးမွာ ေက်နပ္ စရာ ေတြ လည္း ရွိတယ္ ဆိုုတာ ကိုု မုုန္႕ေလးက သက္ေသ ဖြင့္ဆိုု ေပး ခဲ့ ျပီ ။   လိုုခ်င္တာေတြရ ေတာ့ ေက်နပ္ တာေပါ့ ၊ ျဖစ္ခ်င္ သလိုု ေတြ ျဖစ္မလာရင္ စိတ္ပ်က္ လိုုက္ေပါ့  လိုု႕  သဘာ၀ ဓမၼ ကိုု ရိုုးရိုုးရွင္းရွင္း လက္ခံ တတ္တဲ့ အေ၀းက ခ်စ္သူငယ္ခ်င္း ရဲ႕  ကြန္ဂရက္ က်ဳေလးရွင္း  မက္ေဆ့ခ်္ ေလး ကိုု ေတာ့ ၊  အားတံုု႕ အားနာ ျဖစ္ေန မိ ခဲ့တယ္  ။

တကယ္ဆိုု ေစာင့္စားသင့္ တဲ့ အခ်ိန္တခုု ဟာ လံုုေလာက္ ျပီမိုု႕  ၊ ဘ၀ ရဲ႕  ဦးတည္ရာ ကိုု  လမ္းေၾကာင္း ေျပာင္း ဖိုု႕ ၊  ဆံုုး ျဖတ္ ျပီးတဲ့ အခ်ိန္ က်မွ ၊ မုုန္႕ေလး ေရာက္ လာ ခဲ့တာ ။  ဒါဟာ ၀မ္းသာစရာ ဆိုုတာထက္ အမ်ားၾကီး ပိုု ခဲ့တယ္ ။ အနီး အပါးက မိတ္ေဆြ တေယာက္က ဆိုုရင္ ကာယကံ ရွင္ထက္ ေတာင္ ပိုု အံ့ၾသေနဟန္ နဲ႕  ကိုုယ့္ အသား ကိုု ကိုုယ္ျပန္ ဆိတ္ ဆြဲ  မ ၾကည့္ဘူးလား တဲ့ ေလ။ ေနာက္  တေယာက္က လည္း ၊ ကဲ -  မိခင္ ျဖစ္ရတာ ဘယ္လိုု ေနလဲ  လိုု႕ မခ်ိဳ မခ်ဥ္ ေမး လာ တယ္ ။ ဒီ ျမိုု႕ကိုု ေရာက္ကတည္းက အစစ အရာရာ ကူညီ ေနၾက မိခင္လိုု ေစာင့္ေရွာက္တဲ့  အမ်ိဳးသမီးၾကီး  ကေတာ့  ခုု အခ်ိန္ မွာ ေပ်ာ္ ထား စမ္း ေဟ့  လိုု႕  ခပ္က်ယ္က်ယ္ ရယ္ေမာရင္း ဆိုုတယ္ ။ အေျမာ္အျမင္ ရွိ တဲ့ သူ႕စကားက ရိုုးရိုုးေလး နဲ႕  အဓိပၺါယ္ေတြ ပါေနတယ္ ။ ဟုုတ္ မယ္ေလ ။ ရင္ခြင္ ထဲက  မုုန္႕ေလး ဟာ အျမဲတမ္း ရင္ခြင္ ထဲ မွာ ရွိေနမွာ မဟုုတ္ သလိုု ၊ ေကာင္းကင္ၾကီး ကလည္း အျမဲ ျပာေနသည္ မွ မဟုုတ္ပဲ ။ တကိုုယ္စာ အပူအပင္ ေတြက တဘ၀ စာ ၾကိဳ ေစာင့္ေန နွင့္ ျပီ ေရာ။

အပူအပင္ မရွာလိုု ေတာ့ တဲ့ ခ်စ္သူငယ္ခ်င္း ဆီ ကိုုေတာ့ ၊  ေက်းဇူးတင္ ေၾကာင္း စာျပန္ လိုုက္ တယ္။ သူငယ္ခ်င္း ေရ  ၊ ပန္းတိုုင္ ဆိုုတာ တကယ္ မရွိ တဲ့   အသက္တာ မွာ ၊ လက္ခံ ရရွိ တဲ့ ေန႕ရက္ တိုုင္း ဟာ ၊ ဆုု ေတြ ခ်ည္းပဲ ။ ။ မမီွ လိုုက္တဲ့ ရထား ရွိေပမယ့္ ၊ မေရာက္ လာ တဲ့ လက္ေဆာင္ ဆိုုတာ မရွိ ပါဘူး  ။ အရာရာတိုုင္း မွာ အေၾကာင္းျပခ်က္ ရွိတယ္ လိုု႕ ေျပာၾကတယ္ မဟုုတ္လား ။ ဘယ္သူ႕ အတြက္မဆိုု ၊ ေကာင္းကင္ၾကီးက တနည္းတဖံုု ေတာ့ ျပာလြင္ ေပး ေနတာပါ ပဲ ကြာ ။

။။။။။။။။

တကယ္ဆိုု မုုန္႕ေလး ရဲ႕  မိုုး နဲ႕ ပါ့ ဟာ မွန္ေရွ႕မွာ  ရပ္ျပီး သက္ျပင္း ေတြ ကိုုယ္စီ ခ် ေန မိ ၾကတာ ဘယ္သူ သိပါ့ မတုုန္း။ မီးခိုုးေရာင္ ဆံပင္ တခ်ိဳ႕ကိုု  တနည္းနည္း နဲ႕ ဖံုုးကြယ္ ထား လိုု႕ ရေပမယ့္ ၊ ဖံုုးကြယ္ထား လိုု႕ မရ တဲ့ အရိပ္ အေငြ႕ တခ်ိဳ႕ က ၊ အရွိတရား အတိုုင္း ေလ။ တခါတေလ လည္း  အရွိတရားထက္ ပိုုျပီး ဆင္ဆင္ျပင္ျပင္ လုုပ္ရင္း  ၊ မဆိုုးလွေသးပါဘူး လိုု႕  အားတင္း ရ တာေပါ့ ။ အခုုအခ်ိန္ ေတာ့   မိုုးမိုုး ရဲ႕   နားဆြဲ အၾကီး ၾကီး ေတြကိုု  သေဘာက် တာက လြဲ လိုု႕ ၊ မုုန္႕ေလး က ဘာ ျမင္တတ္ အံုုးမလဲ ။  တခ်ိန္ ေက်ာင္းတက္ ရ တဲ့ အရြယ္ ေရာက္ရင္ ေက်ာင္းက သူငယ္ခ်င္း ေတြ ရဲ႕ မိဘ ေတြ နဲ႕ ၊ နွိဳင္းယွဥ္ တာ မ်ိဳးေတြ ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္ လာမယ္ ။ အဲဒီ အခါ က်ရင္ ၊ မိုုး တိုု႕ ပါ့ တိုု႕ဟာ မုုန္႕ေလး ကိုု အၾကာၾကီး ေစာင့္ခဲ့ ရတဲ့ အေၾကာင္း ၊ ရွင္းျပရမယ္။ သိတတ္ လာတဲ့ အရြယ္ေရာက္ရင္ ေတာ့ ၊ မုုန္႕ေလး ဟာ  ျဖစ္ရိုုးျဖစ္စဥ္ ထက္ ပိုု တဲ့ လူကေလး ျဖစ္ေၾကာင္း  နားလည္ ေအာင္ ေျပာျပရ မွာေပါ့ ။

ဗိုုက္ထဲက ထြက္လာကာစ ပိစိေကြး ေလး တုုန္းက ဘယ္သူ နဲ႕ တူမွန္းမသိ ဘယ္လိုုခ်စ္ရ မွန္းမသိ ။ ခုုေတာ့ ေပါင္ေပၚ ကိုု ကုုတ္ျခစ္ ဖက္တြယ္ တက္ျပီး ၊ သြားေလး နွစ္ေခ်ာင္း ေပၚေအာင္ တခစ္ခစ္ ရီ ျပ ေန တဲ့ ၊ ကေလးေလး ဟာ ၊ စိန္ပန္းျပာေတြ နဲ႕ အတူ  တနွစ္ ျပည့္ ျပီ ။ ဒီ ကေလးေလး အသက္ နွစ္ဆယ္ ဆိုုရင္ -  ငါတိုု႕ အသက္ ဘယ္ေလာက္ ရွိမလဲ  ဆိုုတဲ့ ရိုုးဆင္းလွ တဲ့ သခ်ာၤ က၊ အခက္ခဲဆံုုး စိတ္တြက္ ပုုစ ၦာ ။  ငါတိုု႕ က်န္းမာေအာင္ ေနရ မယ္ - လိုု႕ သာ  တေယာက္တျပန္ အားေပးရင္း ေၾကာင့္ၾကမူ ေတြ ကိုု ေလ ွ်ာ့ခ် ၾကတယ္။

ေမာင္နွမ သားခ်င္း မရွိ ပဲ  တေယာက္တည္း ၾကီးျပင္းလာ မယ့္ ၊ ခေလး ဟာ ၊ သူ႕ ေဘးမွာ ရွိေနမယ့္ နွစ္ဦးတည္း ေသာ မိဘ ေတြကိုု ဘယ္လိုု ပံုုစံ နဲ႕ ရွိေစခ်င္ မလဲ ။ ကိုုယ္ေတြကသာ သားသမီး ကိုု  ဟိုုလိုု ဒီလိုု ျဖစ္ေစ ခ်င္ၾကတာ ။ သူတိုု႕ ဖက္က မွာလည္း သူတိုု႕ ျဖစ္ေစခ်င္တာ ေတြ ရွိေပ မေပါ့  ။ ငယ္တုုန္း က ဆိုု ၊ အတူမေန ၾက တဲ့ မိဘ နွစ္ေယာက္ကိုု ၾကည့္ျ ပီး ၊ ငါ တိုု႕ဟာ  ၾကားထဲက သက္သက္ ဒုုကၡလာခံ ရတယ္ လိုု႕ ၊  မလိမ္မိုုး မလိမၼာ ေတြး မိ ခဲ့ တယ္။ ျဖစ္ကိုု ျဖစ္ရမယ္ လိုု႕  ရည္မွန္းခ်က္ေတြ နဲ႕  ရဲရင့္ ခဲ့တဲ့ လူငယ္ ဘ၀ ကိုု ေက်ာ္လြန္လာ ခဲ့ ျပီး လိုု႕  ၊ မျဖစ္နိုုင္တာေတြ မျဖစ္သင့္တာေတြ အေၾကာင္း ေတြးေတာ ေတြေ၀ မူ ေတြနဲ႕  ေရာင့္ရဲလြယ္ တဲ့ အရြယ္ ကိုု ေရာက္လာ ေတာ့ မွ ၊ စာနာ စရာ ေတြကိုု စာနာ တတ္ လာ ခဲ့ တယ္။ အဲဒီ အရြယ္က်မွ ဘ၀ ကိုု အသစ္ျပန္စ ရ မယ္ ဆိုုလည္း စ ၾကတာေပါ့ မုုန္႕ေလးရာ ။

လက္ကိုုင္ဖုုန္း နဲ႕  တက္ဗလက္ ေတြကိုု ကစားစရာ လုုပ္ တဲ့   မ်ိဳးဆက္ က ၊ ေရာင္းသူမဲ့ ဆိုုင္မွာ ေစ်း၀ယ္ ျပီး ၊ ေမာင္းသူမဲ့ ကား ကိုု စီးၾက တဲ့ အခ်ိန္မွာ ၊  ခ်စ္ျခင္း ေမတၱာ ေတြ မဲ့ မသြား ဖိုု႕ ပဲ အေရးၾကီးတာ မဟုုတ္လား။

၊၊၊၊၊၊၊၊၊

ေျပာၾကတယ္ ။ သား သမီး ရွိလာျပီ ဆိုုရင္ ဘ၀ ရဲ႕ တ၀က္ေလာက္ကိုု ေပးလိုုက္ ရတယ္ တဲ့ ။ ခုု ကိုု ပဲ ဘ၀ က တ၀က္က်ိဳး ခ်င္ ေနျပီ ဆိုုေတာ့ ၊ ရွိတာေတြ အကုုန္ပဲ ေပး ရ ေတာ့မွာ ေပါ့ ။  မနက္ မိုုးလင္း ယံုု ရွိေသး အိပ္ေရး၀ ျပီး လန္းဆတ္ ေနတဲ့ မုုန္႕ကေလး ကိုု ၊ အိပ္ခ်င္မူးတူး နဲ႕ ခ်ီရင္း ၊  open up the blind, here is the sun လိုု႕ ကဗ်ာေလး ဆို ျပ ျပီး ၊ ယင္းလိပ္ေတြ ဖြင့္ လိုုက္ တာနဲ႕ ၊ အဲဒီေန႕ ဟာ ကိုုယ့္အတြက္ ဘာမွ မက်န္ ေတာ့ ဘူး ။  မနက္စာေကၽြးတယ္ ။ ကဗ်ာ ေတြ ဆိုုျပ သီခ်င္းေတြ ဖြင့္ျပတယ္။ ေဆာ့ေပးတယ္ ။ ေန႕လည္စာေကၽြးတယ္ ။ တေရးသိပ္တယ္။ အျပင္ ထြက္ လမ္းေလ ွ်ာက္ ေပးတယ္။ ညစာေကၽြးတယ္။ စာအုုပ္ဖတ္ျပတယ္ ။ ညအိပ္ကာနီး ေရခ်ိဳးေပးတယ္။  close the blind လိုု႕ ဆိုုထားတဲ့ ကဗ်ာ မရွိေပမယ့္ ၊ ညေနေစာင္းလိုု႕ ယင္းလိပ္ ေတြ ပိတ္ တဲ့ အခ်ိန္တိုုင္း မွာ ၊ ျမန္ဆန္လြန္း တဲ့ တေန႕တာ ကိုု သတိ ထား မိ တယ္။ မုုန္႕ေလး ညအိပ္ သြား ေတာ့ ၊ ကိုုယ္ပိုုင္ အခ်ိန္တိုုတိုုေလး ထဲ ကမွ ၊ အခ်ိန္လုုျပီး  မႏၷ အေၾကာင္း  လည္း စာ က ေရး ခ်င္ေသး တာ။

စာအုုပ္ ဖတ္ဖိုု႕ ဆိုုတာ ေတာ့ ေ၀လာ ေ၀း ။ ၾကည့္ေနက် သတင္းေတြ  ၊ ရုုပ္ရွင္ ေတြ လည္း မၾကည့္ ရ တဲ့ အတူတူ  ၊ တီဗြီေရွ႕ မွာ အတူ ထိုုင္ျပီး ၊ Thomas and his friends ကိုုပဲ စီးရီးစ္ လုုပ္ျပီး ထိုုင္ၾကည့္ ေနရတယ္ ေလ ။ ဒါေပမယ့္ ဒီေကာင္ကေလး တကယ္ ၾကိဳက္တာက ၊ အတီးအမွဳတ္ နဲ႕ သီခ်င္းသံ ေတြ ။ ဂီတ သံ တခုုခုု ကိုု ၾကားတာနဲ႕  လူက တလွဳပ္ လွဳပ္ ျဖစ္ေနျပီ ။အရုုပ္တရုုပ္ ကိုု ၅ မိနစ္ ထက္ ပိုုျပီး စိတ္မ၀င္စား တဲ့ မုုန္႕ေလး ဟာ  ဂစ္တာ ကိုု ပထမဆံုုး စ ျပီး ေတြ႕ တဲ့ အခ်ိန္မွာ ၊ သူ႕ ပါ့ပါ တီး ျပတာ ရပ္လိုုက္တဲ့ အထိ ၊ ဒူးေလး နွစ္ေခ်ာင္း ေထာက္ျပီး ေျမာက္ဆြ ေျမာက္ဆြ လုုပ္ လိုု႕ မ၀ နိုုင္ ရွာ ဘူး ။ သူ႕ ပါ့ က ဂ်ီမီဟန္းဒရစ္ဇ္ ၀င္စားတာ လိုု႕ ေနာက္ ရင္ ၊ မိုုးမိုုးကလည္း စႏၵယား လွထြတ္ ေလာက္ေတာ့ ၀င္စား ေစ ခ်င္တာေပါ့ ။ မုုန္႕ေလးေရ ။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ၊ ကိုုယ္ေတြ မျဖစ္ေျမာက္ခဲ့ ၊ ျဖစ္ေျမာက္ခြင့္ မရ ခဲ့တာေတြ ကိုု ၊ ျပန္ျပီး စိတ္ကူးယဥ္ ခြင့္ ေပး လိုု႕ ေက်းဇူးပါ ကြယ္။

။။။။။။

မုုန္႕ကေလး ဟာ တနွစ္ျပည့္ သြားတာနဲ႕ ၊ ခ်က္ျခင္း ေျပာင္းလဲ လာ တယ္ ။ ကေလးေလး မဟုုတ္ေတာ့ ပဲ ၊ ေကာင္ကေလး ျဖစ္ ခ်င္ လာ ျပီ ။ မကိုုင္ရဘူး လိုု႕  ေျပာထားတဲ့ ဟာ ကိုု ၊ လစ္ တဲ့ အခ်ိန္ မွာ သြား ကိုုင္ၾကည့္ ဖိုု႕  လူလည္ က် တတ္ေနျပီ ။ သူ႕ကိုု မၾကည့္ပဲ တျခား တခုုခုု လုုပ္ေနရင္ ၊ ေခါင္းကိုု နံရံ နဲ႕ ေဆာင့္ျပီး ၊ ယူ ခ်ီ ေအာင္ မူယာ မာယာ ေတြ လုုပ္တတ္ ျပီ။  အက်ီ ၤ ၀တ္ေပးလိုု႕ ျပီးကာနီး မွ ေျခေထာက္ တေခ်ာင္းကိုု ျပန္ဆြဲထုုတ္ ျပီး တခိခိ နဲ႕  လူေနာက္ ကေလး လုုပ္ ေနျပီ ။ လမ္းေလ ွ်ာက္ ထြက္ ဖိုု႕ ၊ တြန္းလွည္း ေပၚ ကိုု ေတာင္ ၊ သိပ္ ျပီး မတက္ ခ်င္ ေတာ့ဘူး ။ ၾကည့္ ဦးေလ ။ တြန္းလွည္း နဲ႕ ကိုုယ္လံုုး နဲ႕ အျပည့္ေလာက္ ျဖစ္ လိုု႕ ၊ ေျခေထာက္ ေတြက အျပင္ကိုု ေတာင္ ထြက္ ေနျပီ ။ မၾကာခင္ မွာ သူ႕ေျခေထာက္ေပၚ သူ ရပ္ျပီး လမ္း စ ေလ ွ်ာက္ ေတာ့ မည္ ။ မိုုးမိုုး လည္း  ကေလး တြန္းလွည္း ေလး နဲ႕ လမ္းေလ ွ်ာက္ထြက္ ျခင္း အမူ ကိုု ရပ္ ရ ေတာ့မည္ ။ တျခား  အမူ ေဆာင္တာ အသစ္ေတြကိုု လိုုက္ျပီး ျဖည့္ဆည္း ရ အံုုးမည္ေပါ့ ။ ေနာက္တနွစ္ဆိုု ကစားကြင္းထဲ လိုုက္ျပီး ေျပး ခုုန္ ေပါက္ ေပး ရမည္။ ေနာက္ သံုုး ေလး နွစ္ ေလာက္ဆိုု ၊ ေက်ာင္းလိုုက္ပိုု႕ ရမည္။ ေနာက္ ဆယ္ နွစ္ ဆယ့္ငါးနွစ္ ဆိုု ေက်ာင္းစာေတြ အတြက္ ပူပန္ေပး ရမည္။ တကၠသိုုလ္ေတြ တက္ဖိုု႕   ဖန္တီး ေပး ရ မည္ ။ မဆံုုး နိုုင္ေသာ တာ၀န္ ၀တၱရား မ်ား နဲ႕  တကယ့္ ဘ၀ ထဲ မွာ သူ႕ ေျခေထာက္ ေပၚ သူ မတ္တပ္ရပ္ နိုုင္ တဲ့ အခ်ိန္ ေတြ ထိ ၊ ၾကိဳတင္ ေတြးေတာ ေန ရ ျပန္တယ္။

ေလာေလာဆယ္ဆယ္ မွာေတာ့ ၊ေလတျဖဴးျဖဴး ေအာက္မွာ လမ္းတပတ္ ပတ္ ျပီး တဲ့ ၊ မုုန္႕ ကေလး ဟာ ၊ ယူကလစ္ ပင္ၾကီးေတြ ေအာက္ က  ငွက္ ေတြ  ကိုုလည္း မၾကည့္ နိုုင္ေတာ့ဘူး ။ အိမ္ေရွ႕  ကစားကြင္း ထဲမွာ  ေျပးလႊား ခုုန္ေပါက္ ေနတဲ့ ကေလး ေတြ ကိုု လည္း ၊ အားမက် နိုုင္ရွာ ေတာ့ဘူး ။  ေနလံုုး နီနီ ညေန ေစာင္း လိုု႕  အေမ့ေက်ာင္း ကိုု  မေရာက္ခင္ မွာ ကိုု မ်က္ေတာင္ ေတြ ေညာင္း ေလ ျပီ ။

ဒီနိုုင္ငံ မွာ ေမြးတဲ့ ကေလး မိုု႕ ဒီက အမ်ားသံုုး အဂၤလိပ္ စကား နဲ႕ ၊  မိဘ ေတြ အိမ္မွာ ေျပာတဲ့ ဘာသာ စကား ၾကားမွာ ရွဳပ္ေထြး ေနမွာ ကိုု စိုုးရိမ္ မိ ခဲ့ ေပမယ့္ ၊  ပံုုမွန္ စစ္ေဆး ရတဲ့ က်န္းမာေရး ဌါန က ဆရာမ ေတြ က  ၊ ကေလး ငယ္ ေတြရဲ႕  ဦးေဏွာက္မွာ ဘာသာစကား နွစ္မ်ိဳး ေလာက္ ကိုု တခ်ိန္တည္း လက္ခံ မွတ္သား နိုုင္တယ္ လိုု႕္ ဆိုုတာ ေၾကာင့္  ၊ ေတာ္ပါေသး သည္။ ဒီေတာ့ လည္း  မုုန္႕ေလး ရဲ႕  အိပ္ယာ၀င္ သီခ်င္းေတြဟာ  မိုုးမိုုး ၾကိဳက္တဲ့ ဗမာ သီခ်င္း ေတြ လည္း ျဖစ္ေန တတ္ သည္ ။ အေရးၾကီးတာ  မုုန္႕ေလး နွစ္နွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ အိပ္ေမာက် သြားဖိုု႕ ပဲ ေလ ။ သြပ္ျပားေပၚ မိုုးစက္က်သံ တေပါက္ ေပါက္ ေအာက္မွာ ၊၀ါဆိုု ၀ါေခါင္ ေရေတြ ၾကီးေတာ့ ၊ သေျပသီးမွည့္ ေကာက္စိုု႕ ကြယ္ .. လိုု႕  အေမ တလွည့္ အဖြား တလွည့္ အေဒၚေတြ တလွည့္ ေခ်ာ့သိပ္ ခံ ခဲ့ ရတဲ့  ငယ္ဘ၀  ေတြ လိုု ေတာ့ ဘယ္ ဟုုတ္ ပါ့ မလဲ ။ မုုန္႕ေလး ရဲ႕  ငယ္ဘ၀ ေလး ဟာ  ခုုခ်ိန္မွာ ေအးခ်မ္း  တိတ္ဆိတ္ စြာပဲ   ေဆြမ်ိဳး သားျခင္း ေတြ ရဲ႕  ေမတၱာေငြ႕ နဲ႕  ေဝး ကြာ လွ တယ္။

တခါတေလ ေတာ့ လည္း ၊ မိုုးမိုုး တိုု႕ ဟာ ၊ ခရာဆူးျခံဳ  ေတြ ရွိ တဲ့ အရပ္ကိုု ျပန္ ခ်င္ တယ္။ အဲ့ဒီ အရပ္မွာ ခ်စ္တဲ့သူ ေတြ ေန ၾက တာ ဆိုုေတာ့ ၊ ေမ ွ်ာ့ နက္ မည္း ၾကီးေတြ  တြယ္ခ်င္ လည္း တြယ္ ပါေစ ၊ သေျပသီး မွည့္ တခ်ိဳ႕ တေလ ရရင္ကိုု ေပ်ာ္ေနမွာပဲ ေလ။ အခုုေတာ့ ခရမ္းျပာ စိန္ပနး္ ေတြ ၾကားထဲ မွာ ပန္းနုုေရာင္ ကတၱဝါ ငွက္ၾကီး ေတြ ရဲ႕  အသံ ကိုု နားယဥ္ ေငးေမာ ေနရင္း ၊ ဘယ္တုုန္းက ဘယ္ေကြ႕ ကိုု ေက်ာ္ ခဲ့ မွန္း မသိ ပဲ ၊  ဘ၀ ခရီး ရဲ႕  တေနရာ မွာ  ေရာက္ေန ခဲ့ တယ္  ။ ေခ်ာင္းရိုုး တေလ ွ်ာက္ ေလွကိုု ေလွာ္ လာ လိုုက္တာ ေလ  ။ အခုုဆိုု ၊ ေဟာဒီ  လက္တြန္းလွည္း ေလး ထဲ မွာ ၊ မ်က္ေတာင္ ေညာင္း ေနတဲ့ ကေလးေလး တေယာက္ ေတာင္ ရွိ ေန ခဲ့ ျပီ ။ အဲ့ဒီ ကေလး ေလး ကေရာ ၊ ဘယ္ သားေခ်ာ့ ေတး ကိုု  လြမ္းဆြတ္ လိုု႕  ၊ ဘယ္အရပ္ ေဒသ ကိုု ခင္တြယ္မွာ လဲ ။ ဘယ္ ဆီ ဘယ္၀ယ္ ေလွ ေလွာ္ ထြက္ေလ မလဲ ။ ေခ်ာင္းရိုုးထဲ မွာ ပဲ လား ။ ျမစ္ေကြ႕ ျမစ္ေကာက္ ဆီ ဆန္ တက္ေလ မလား ။  တကယ္ေတာ့ လည္း ဘဝ ဟာ အိပ္မက္ တခုု ပါပဲ ။

မရိုုး နိုုင္တဲ့ ကေလးေခ်ာ့ ကဗ်ာ ေလး ကိုု ဆိုု ညည္း မိ တယ္။

row ... row ... row your boat, gently down the stream,  merrily ... merrily ... merrily ... merrily , life is but a dream

အိပ္ျပီလား မုုန္႕ ေလး ေရ  ၊ မိုုးမိုုး တိုု႕  ေခ်ာင္းရိုုး တေလ ွ်ာက္ ဆက္ ေလွာ္ၾက ဦးမယ္ ေလ။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီးသာ  ေလွာ္ ၾက မယ္ ေနာ္ ။

ေကသြယ္

ေအာက္တိုုဘာ ၂၀၁၇

◦

မႏၷ

Havana Blues

ကမၻာ့ နံပတ္တစ္ အရင္းရွင္ နိုုင္ငံၾကီး ကိုု လက္တကမ္း အကြာက ေန ၊ ဘာမထီ စိတ္နဲ႕ ရဲရဲၾကီး ရန္ဖက္ျပဳ ေန ခဲ့တဲ့ ၊ ကမၻာ့ ေနာက္ဆံုုးလက္က်န္ ဆိုုရွယ္လစ္ ကၽြန္းနိုုင္ငံငယ္ေလး ဟာ ၊ ေနာက္ဆံုုးမွာ ေတာ့ ၊ သူ႕ လက္သီးေတြကိုု ေျဖေလ်ာ့လိုုက္သည္ ။ မၾကာေသးခင္က ၊ အေမရိကန္ က်ဴးဘား သံတမာန္ ျပန္လည္ဆက္သြယ္ လိုုက္ျပီ ဆိုုေတာ့ ၊ နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ မထိ မတိုု႕ မျပဳ မျပင္ ကိုုလိုုနီ အေမြအနွစ္ေတြ ၊ စိတ္၀င္စားစရာ လူေနမူ ဘ၀ ေတြကိုု ၊ မေပ်ာက္ပ်က္ခင္ အေျပး အလႊား သြား ၾကည့္ တဲ့ ခရီးသြားေတြ အျပင္ ၊ရင္းနွီးျမဳပ္နွံ ဖိုု႕ ေလ့လာ ၾကတဲ့ စီးပြားေရး သမားေတြ လည္း ေရာက္လာၾကသည္။

ကိုုယ္ေတြကေတာ့ လက္သီးေတြ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုုပ္ထားဆဲ က်ဴးဘားကိုု ၂ နာရီၾကာမ ွ် ေရာက္ခဲ့ ဘူးပါ သည္။ Havana Blues ဆိုုတဲ့ ရုုပ္ရွင္ကားေလး ကိုု ၊ လက္တီနိုု မိတ္ေဆြ တေယာက္က ညႊန္းျပီး ေပး လာတာ ေၾကာင့္ ၊ ၾကံဳ ၾကံဳ ၾကိဳက္ၾကိဳက္ ၾကီးပင္ ဟားဗားနား ကိုု ေရာက္ သြားခဲ့ ျခင္းျဖစ္သည္။ က်ဴးဘား ရဲ႕ ရွဳခင္း အလွ ေတြတင္မက ၊ အတြင္းသား ကိုုပါ ထြင္းေဖာက္ ေတြ႕ ျမင္ လိုုက္ရေတာ့သည္။ 

How can I fight to the Sun, Politics and God!

ဆို တာမ်ိဳး ..ခပ္ရဲရဲ ေပါက္ကြဲ ေန တဲ့ စာသား ေတြ ေၾကာင့္..ဒီရုပ္ရွင္ ဟာ နိုုင္ငံတကာ ဆုု တခ်ိဳ႕ ရခဲ့တဲ့ အျပင္ ၊ စပိန္ စကားေျပာ လက္တီ နို ေလာက မွာ တင္ မက.. အဂၤလိပ္ စာတမ္း ထိုး ကို ၾကည့္တဲ့..တျခား ပရိသတ္ ေတြ ထဲမွာပါ ၊ အေတာ္ လူၾကိဳက္ မ်ား ခဲ့ေလသည္ ။ 

တကယ္ ေတာ့ ဒီ ရုပ္ရွင္က ေဟာလိ၀ုဒ္ ကားေကာင္းေတြ လို ခန္႕ခန္႕ညားညား ၾကြားၾကြား ထည္ ထည္ မ်ိဳး ေတာ့ မဟုုတ္ ။ ၾကည့္ျဖစ္ ေအာင္ ၾကည့္ၾကပါ လို႕ ေထာမနာ ျပဳ တိုက္တြန္း ရ ေလာက္ ေအာင္ လည္း သိပ္ ၾကီး ေတာ့ နင့္နင့္ နဲနဲ ေကာင္းေန တာမ်ိဳး လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့လို႕ ကမၻာ မွာ စိတ္၀င္စား ခံ ရတဲ့ က်ဴးဘားနိုင္ငံ ရဲ႕ လူမူစီးပြား ျပသာနာ ေတြ ကို musical ပံုစံ ခပ္ပါး ပါး ေလး ရိုက္ျပ ထား တာက ဂီတ ခ်စ္သူ ေတြ အတြက္ အထူး အၾကိဳက္ေတြ႕ေစမဲ့ နိုင္ငံတကာ ရုပ္ရွင္ ေကာင္းေလး တခုလိုု႕ ပဲ ဆိုုပါရေစ ။ 

Ruy နဲ႕ Tito က သိပ္ခ်စ္္ ၾကတဲ့ ၀ါသနာတူ ဂီတကို ရူးသြပ္သူ သူငယ္ခ်င္း ၂ ေယာက္။ က်ဴးဘား ဆို တာက လည္း Spanish နဲ႕ West Africa ဂီတ ယဥ္ေက်းမူ ေတြ ေရာျပြန္း စုဆံု ရာ ဂီတ ပံုစံ မ်ိဳးစံု ရဲ႕ ဘူမိ နက္သန္ လို႕ ဆို ရ ေလာက္ တဲ့ Salsa တို႕ Jazz တို႕ရဲ႕ ေမြးဖြား စတည္ရာ ေဒသ။ ဂီတ ပညာရွင္ ၀ါသနာရွင္ ေတြ ကလည္း သိပ္ ေပါ ဆို ပဲ။ ကက္စထရို ရဲ႕ လက္၀ဲ ဆိုရွယ္ လစ္ အစိုးရ က ဂီတ ေက်ာင္းေတြ ဖြင့္လွစ္ေပး ထား ျပီး ေက်ာင္းဆင္း ပညာရွင္ ေတြ ကိုလည္း အစိုးရ ၀န္ထမ္းေတြ အျဖစ္ အလုုပ္ေပးခန္႕ ထားသ တဲ့ ။ ထံုးစံ အတိုင္း မစို႕မပို႕လစာ ေလး ေတြနဲ႕ လြတ္လပ္မူ မရွိ တဲ့ အနုပညာ ေလာက ၾကီးမ်ား ျဖစ္ေန မလား လို႕ ေတာ့ …. ေတြး ၾကည့္မိတယ္။

ဒါေပမဲ့ က်ဴဘန္းေတြဟာ အစိုးရ ရဲ႕ ခြဲတမ္းခ် အစားအေသာက္ ေတြ ၊ တန္းစီ ၀န္ေဆာင္မူ ေတြ ၊ ေမွာင္ခို အသံုး အေဆာင္ ေတြ အေပၚ မွာ ၊ အေတာ္သီးျငီး ခံ နိုင္ စြမ္း ရွိ ျပီး ၊ သူတိုု႕ တိုင္းျပည္ ကို အေတာ္ ခ်စ္ ၾကသလိုု ဂီတ ကိုုလည္း အေတာ္ ျမတ္နိုုးၾကတယ္ လိုု႕ ဆိုုတယ္ ။ ျမိဳ႕ေတာ္ ဟားဗားနား ရဲ႕ ေနရာ တိုင္း မွာ Jazz ေတြ blues ေတြ rap ေတြ raggae သံ ေတြ ပ်ံ႕လြင့္ ေနတယ္။ ေမွာင္ရိပ္ေတြ ထဲမွာ လည္း ေျမေအာက္ ဂီတ ေတြနဲ႕ ျမဴးၾကြ ေပါက္ ကြဲ လို႕။ အဲဒီလို နဲ႕ Ruy နဲ႕ Tito အပါအ၀င္ ဂီတ သမား ေတြ ရဲ႕ အိမ္မက္က နုိင္ငံတကာ ကို ထြက္ ျပီး ၊ က်ဴဘားဂီ တ ကို ဆိုျပ ..တီးျပ..ေဖ်ာ္ေျဖ ခ်င္ ၾက တဲ့ အႏၱိမ စိတ္ကူးယဥ္ ေတြနဲ႕ေပါ့။

၁၉ ၄၀ ၀န္းက်င္ေလာက္က နာမယ္ၾကီးခဲ့တဲ့ Buena Vista Social Club ဆိုတဲ့ ဂီတ အသင္းၾကီး ရဲ႕ ပေဂး ၾကီး ေတြကို ၊ ၇၀ ေက်ာ္ ၈၀ ေက်ာ္ အရြယ္ ၾကီး ေတြ က်မွ ျပန္လည္ အသက္သြင္း ပြဲထုပ္ ခဲ့တဲ့ ၊ အေမရိကန္ ထုပ္လုပ္သူ တေယာက္ ရဲ႕ Bunea Vista Socail Club (1997) အေခြ ဟာ ၊ နိုင္ငံတကာ မွာ ေပါက္သြား ခဲ့ ဘူးတယ္။ အဘိုးၾကီး ေတြကို ၊ နယူး ေယာက္ မွာ ေခၚ ျပီး ေဖ်ာ္ေျဖ ပြဲ ၾကီးလုပ္တာ ပရိသတ္ ေတြ ၀က္၀က္ကြဲ။ သူတို႕ ရဲ႕ ဇတ္ ေၾကာင္းျပန္ မွတ္တမ္း ေခြ ကလည္း ထုတ္လုပ္သူ ေတြ အတြက္ အပိုုအိပ္ နဲ႕လြယ္ ခဲ့ ရ ျပီး ၊ ဥေရာပ ရုပ္ရွင္ဆု ေတာင္ဆြတ္ ခူး ခဲ့ တာ ဆိုေတာ့.. Ruy နဲ႕ Tito တို႕လည္း စိတ္ကူး ယဥ္ ေတာ့ တာေပါ့။

တေန႕မွာ သူတို႕ အဖြဲ႕ ေတြ စပိန္ ထုတ္လုပ္သူ အမ်ိဳးသမီး တေယာက္ နဲ႕ ဆက္ မိ ၾက တယ္။ သူတို႕ အိမ္ မက္ ေတြ ပို ျပီး ၾကည္လင္ လာသလိုု ၊ သူတို႕ဘ၀ ေတြ လည္း ၊ လိုက္ပါ ေျပာင္းလဲ ရင္း ၊ Havana Blues ဇတ္လမ္း ေလး ျဖစ္ လာ ခဲ့ ေတာ့တယ္။

Ruy နဲ႕ သူ႕ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း ပါရမီ ျဖည့္ဖက္ Caridad။ သူတိုု႕ နွစ္ေယာက္ရဲ႕ သား နဲ႕ သမီးေလး တို႕ ရဲ႕ သာမန္ လူေန မူ ပံုစံေလး ေတြကို ေနာက္ခံ ထား တဲ့ ဇတ္ကြက္ ေတြ ထဲမွာ ၊ နံေဘး တိုက္ ခန္းက တယ္လီဖုန္းကို ၀ိုုင္းသံုး ၾက တာေလးေတြ..။ ဖုန္းလာရင္ ဖုန္းအိမ္က ၾကိဳးျခည္ ထားတဲ့ ျခင္းေလး ထဲမွာ ဖုုန္းကိုု ထဲ့ေပး ၊ ဆြဲ ယူ ေျပာ ၊ ျပီးမွ ပိုက္ဆံ ထဲ့ေပး ျပီး ျခင္း ေလး ကို ျပန္ပို႕ ။ ရန္ကုန္ ျမိဳ႕က တခ်ိန္က လူေနမူ ဘ၀ ေတြ ကို အတိ အက် သတိ ရ ေစ တဲ့ အခန္း ေလး ေတြပဲ ။ 

က်ဴးဘား နဲ႕ အနီးဆံုုး လက္တကမ္း အကြာက ၊ အေမရိကန္ မိုင္ယာမီ ကမ္း ေျခ ကို ေလွနဲ႕ သက္စြန္႕ဆံျဖား ခိုး ကူးၾကတဲ့ ေရႊ႕ေျပာင္း အေျခခ် မူ နဲ႕ လူေမွာင္ခိုုျခင္း ကို လည္း ဒီရုပ္ရွင္ ရဲ႕ အေရးပါတဲ့ ဇတ္အိမ္ တခု အျဖစ္ ထဲ့ ထားတယ္။ Caridad ရဲ႕ အေမ က မိုင္ယာမီ မွာ ေရာက္ ႏွင့္ ေန ျပီး ၊ အရြယ္ လြန္ မိန္းမ တေယာက္ အျဖစ္ ၊ အေမရိက မွာ ခက္ခက္ ခဲ ခဲ အေျခခ် လုပ္ကိုင္ ရင္း ၊ သမီး ရဲ႕ မိသားစု ကို တတ္နိုင္ သေလာက္ လွမ္း ေထာက္ပံ့ တာ ေတြ ၊ လူၾကံဳ ပစၥည္း ေလး ေတြ ပို႕ ေပး တဲ့ အခန္းေတြဟာ ရင္ကို တဲ့တဲ့ မွန္ တဲ့ ၊ ဇတ္၀င္ ခန္းေလး ေတြပါပဲ။ ပစၥည္း ရွားပါး တဲ့ ဆိုရွယ္လစ္ နိုင္ငံ ထဲက Ruy တီးဖို႕ ဂစ္တာ ၾကိဳး ကို ေတာင္ ၊ သူ႕ ေယာက္ခမ က အေမရိက ကေန ပို႕ေပး ရွာ တယ္ေလ။

Ruy ကလည္း အနုပညာ သမား ပီပီ ၊ စိတ္ ေတြက လြင့္လြင့္ပါးပါး။ မိသားစု အေပၚ မွာ တာ၀န္ မေက် နိင္ ေပမဲ့ ၊ သူဘာမွ မတတ္နိုင္။ သူ လုပ္ခ်င္ တာေတြပဲ ဆက္ လုပ္ ေန ခဲ့သည္။ လို အပ္ ရင္ တိုးရစ္စ္ မေတြ နဲ႕လည္း သူ အိပ္သည္။ သူ တီးခ်င္ ဆို ခ်င္တာပဲ သိသည္။ သူ႕ေခါင္း ထဲမွာ Havana မွာ သူတို႕ လုပ္ဖိုု႕ ျပင္ဆင္ေနတဲ့ concert ေလာက္ တျခား ဘာမွ အေရးမၾကီး။ ဒါေပမဲ့ သူက သူ႕ နိုင္ငံ ေလး ကို ေတာ့ ၊ ရူးရူးမူးမူး ခ်စ္ သူ။

တဖက္ မွာ Tito ကေတာ့ ၊ ကိုလိုနီ အၾကြင္းအက်န္ အထည္ ၾကီးပ်က္ ဘ၀ မွာ ၾကီးျပင္းေနထုိုင္ သူ။ တခ်ိန္က နံမယ္ေက်ာ္ က်ဴးဘား အဆို ေတာ္ တေယာက္ ျဖစ္ ခဲ့ျပီး ခုေတာ့ အရက္စြဲ ေန တဲ့ ၊ သူ႕ အဘြားက ၊ စႏၵရားတီး သင္တန္းေလး ဖြင့္ ရင္း ၊ ေျမးအဘြား ၂ ေယာက္ ၊ ဂီတ ကို ဆက္လက္ ရူးသြပ္ ေန ၾက တုန္း။ ဒီေနရာမွာ Tito ရဲ႕ ေခတ္ေဟာင္း ခ်က္ဗလက္ ကားစုတ္ အနီေလး က ၊ ဒီ ရုပ္ရွင္ ရဲ႕ အဓိက ဇတ္ပိုု႕ ေပါ့ ။ Tito ကေတာ့ ၊ ဒီ ကၽြန္း အစုတ္ ေပၚ မွာ မေန ခ်င္ေတာ့။ သူ႕အိမ္က ဖံုးအစုတ္ကိုၾကည့္မရ။ သူ႕ကားအစုတ္ ကို ၊ စိတ္မရွည္။ စႏၵရား ကလည္း သူ႕အတြက္ ၊ အစုတ္။ သူတို႕အိမ္ၾကီးက ေရခ်ိဳးကန္ အစုတ္ ေတြ ကို လည္း စိတ္ကုန္ ေနျပီ။ သူ႕ အသက္ ၂၈ ႏွစ္ ရွိျပီ။ သူတေန ရာ ရာ ကို သြား ခ်င္ ျပီ။ အခု စပိန္က ထုတ္လုပ္သူ နဲ႕ ခြင္ တဲ့ ရင္ သူ ဒိုး ေတာ့မည္။

ျပသာနာက ထုတ္လုပ္သူ အမ်ိဳးသမီးက Ruy မွ Ruy ။ Ruy ကေတာ့ ၊ ထံုးစံ အတိုင္း ဒီ အမ်ိဳးသမီး နဲ႕ ရင္းႏွီးခြင့္ ရ ဖို႕ အတြက္ ၊ ဘာမွ လက္မေႏွးခဲ့။ အမ်ိဳးသမီး ဟားဗားနား မွာ ရွိ ေနတုန္း ၊ သူ တို႕ အစမ္း ပြဲ ေတြ လုပ္ၾကည့္သည္။ ၾကိဳက္သည္။ တခ်ိဳ႕ က်ဴးဘန္း စတိုင္ ဘာသာစကား ေတြ ကို ျပင္ ေပး ပါ ဆို လည္း ၊ ဒီလိုပဲ မေက်နပ္ ေက် နပ္ နဲ႕ ပဲ ျပင္ ေပး လိုက္ သည္။ ျပသာနာက စာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ ေတာ့မွ ။ စာခ်ဳပ္ သက္တမ္း ၃ ႏွစ္ မွာ စပိန္ မွာ သူတို႕ အားလံုး ေနရမည္။ သူတို႕ အသံုးစရိတ္ ကလြဲ လို႕ ဘာမွ အက်ိဳးအျမတ္ မရ။ ထားေတာ့။ ဒါေပမဲ့ သူတို႕ တီး ၀ိုင္းဟာ ၊ ဘာနံမယ္ မွ မရွိ ေသးတဲ့ အရိုင္းေလး ေတြ လို ေန ရ မည္။ ျပီးရင္ နိုင္ငံေရး ေ၀ဖန္ခ်က္ေတြ နည္းနည္းက်ဥ္းက်ဥ္း ပါတဲ့ documentary လုပ္ ရမည္။ အဲဒါ ကို အျပင္းအထန္ ကန္႕ကြက္သူက Ruy ပဲ ။ 

သူ႕အတြက္ အနုပညာက အနုပညာပဲ။ မလိုအပ္ ပဲ သူ႕နိုင္ငံ ကို မေကာင္းေျပာ ျပီး ၊ သူတို႕ လုပ္စား ရ မွာ တဲ့ လား။ သူတို႕ တိုင္းျပည္ ထဲ ကို ၊ ျပန္ ၀င္ခြင့္ မရ ေတာ့ရင္ ဘယ္လို လုပ္ ရ မလဲ . . . ။ သူေပါက္ကြဲ ေတာ့ ၊ ေငြရွင္ က အေမရိကန္ တေယာက္ မို႕ ၊ အမ်ိဳးသမီးက သူ လည္း မတတ္နိုင္ ၊ စီးပြါးေရး က စီးပြားေရး ပဲ လို႕ ဆို လာသည္။ ဒီလို နဲ႕ Ruy တေယာက္ စာခ်ဳပ္ ကို ဆြဲ ျဖဲ ျပီး ၊ သူ႕အိမ္မက္ ေတြကို သူ႕လက္ နဲ႕ပဲ ဖ်က္ဆီး ျပစ္ လိုက္ ေတာ့ သည္။

သူတို႕ တဖြဲ႕လံုး တေယာက္ တေပါက္ ျငင္းခံု ေပါက္ကြဲ က် သည္။ Ruy အျပင္ ထြက္ လာေတာ့ ၊ ကားစုတ္ နီ ေလး ေပၚ မွာ ထိုုင္ေစာင့္ေနတဲ့ Tito တေယာက္ ၊ မေက်နပ္ ျခင္း ေတြ ေဒါသ ေတြ တစစ္စစ္ နဲ႕ ၊ သူ႕အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ ခ်င္း ကို ေပါက္ကြဲ ေအာ္ဟစ္ ျပစ္ လိုက္ သည့္ အခန္း သည္ ၊ စကားလံုုး ေတြ နွင့္ ထိမိ လွသည္။

` ဒါ ငါတို႕ကို သက္သက္ အျမတ္ ထုတ္ တာပဲ ထုတ္လုပ္သူ ေတြ အမ်ားၾကီး ရွိ တယ္… ငါတို႕ ဆက္ ၾကိဳးစား ၾကမယ္ လို႕ Ruy က ေခ်ာ့ေတာ့..

There are so many musicians in Cuba. Success is not by talent , but by chance... လို႕ ၊ Tito ေပါက္ကြဲ ခဲ့ တဲ့ စကား က ၊ တကယ္ မွန္ေလသလား လိုု႕ ဆက္ ေတြး ၾကည့္ ေန မိတယ္။ 

ငါတို႕က စပိန္ မွာ ၃ ႏွစ္ ကၽြန္ခံ ေပး ရမွာ ေလ . . . လို႕ သူ႕အေတြး နဲ႕ သူ ေခါင္ ေနတဲ့.. Ruy ကို ၊ Tito က စိတ္ တို ေနတဲ့ ၾကား က ၊ လမ္းေဘး ၀ဲယာ အသာ ျဖန္းကနဲ ၾကည့္ လိုက္ ျပီး ၊ ခပ္ ေၾကးေၾကး အံၾကိတ္ သံ နဲ႕.. " Whose slaves are we here " လို႕ ခပ္ဆတ္ ဆက္ ေမး လိုက္ တဲ့ အခန္း ဟာ ၊ က်ဴးဘား ရဲ႕ နိုင္ငံေရး ရာသီ ဥ တု ကို လွလွ ေလး သေရာ္ လိုုက္တာ ပဲေလ ။

တကယ္ ေတာ့ ၊ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ ၾကီး နဲ႕ အေတာ္ကို အလားသ ဏၭန္ တူ တဲ့ ၊ ဟားဗားနား ဟာ ၊ ကိုလိုနီ လက္ရာ အၾကြင္းအက်န္ အေဆာက္ အဦ ႏြမ္းဖတ္ ဖတ္ ၾကီး ေတြ ကို ေနာက္ခံ ထား ရင္း ၊ သူ႕ရဲ႕ ညေန ေစာင္း ေတြ ဟာ၊ ျငီးစီစီ ျဖစ္ ေန ခဲ့ တာ ၾကာ ပါ ျပီ။ အဲဒီ ညေန ေစာင္း ေတြ ကိုပဲ ၊ ကမၻာ့ အထူးဆန္း ဆံုး ေန ရာ တခု အျဖစ္ ၊ နိုင္ငံျခား ခရီးသြား ဧည့္သည္ ေတြက ၊ လာ ၾကည့္ ၾကသည္ ။ အဲဒီလို နဲ႕ Ruy ရဲ႕ ကေလး ၂ ေယာက္ လည္း ၊ နိုင္ငံျခားသား ေတြကို ေရာင္း တဲ့ ၊ သူတို႕ အေမ ရဲ႕ လမ္းေဘးက လက္မူ ပုတီး ဆိုင္ ေလး ေဘး မွာ ၊ Cuban Rap ကို ေပ်ာ္ရႊင္ စြာ ဆို ရင္း ၊ နိုင္ငံ ျခားသား ေတြ ဆုခ် တဲ့ ၊ မုန္႕ဘိုး ေလး ေတြ ကို ေမွ်ာ္ တတ္ လာတယ္။ တခါတေလ လည္း မိသားစုု လိုုက္ ဆိုု ၾကေပါ့ ။

ေနာက္ဆံုး ေတာ့ Caridad တေယာက္ သူ႕ကေလး နွစ္ ေယာက္ နဲ႕ အတူ ၊ အဖမ္း အဆီးမ်ား ၊ မိေက်ာင္းထူ လွ တဲ့၊ ဖေလာ္ရီဒါ ေရ လက္ ၾကား ေလး ကို ျဖတ္ ျပီး ၊ မိုင္ယာမီ က အေမ ဆီ လိုက္ ဖို႕ ဆံုးျဖတ္ လိုက္ သည္ ။ မိတ္ေဆြ သူငယ္ ခ်င္း ေတြ ကို ႏွဳတ္ ဆက္ တဲ့ ည မွာ ၊ သူတိုု႕ သီခ်င္းေတြ ဆိုု ၾက သည္။ လြမ္းလြမ္းဆြတ္ ဆြတ္ ၊ နာနာက်င္က်င္ ၊ ျပီးေတာ့ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ။ သူ တို႕ နွစ္ ေယာက္ အခ်စ္ျပယ္လိုု႕ လမ္းခြဲ ၾကတာ မွ မဟုုတ္ေလပဲ ။ ဒါေပမဲ့ အခ်စ္ ဆို တာ ကလည္း ၊ သူတို႕ ဆို ေနတဲ့ သီခ်င္း ေတြ လိုပဲ ၊ စည္းခ်က္ အနိမ့္ အျမင့္ ၊ စာသား အျပင္း အနု ၊ သံစဥ္ ညက္ေညာ လွိုင္းထ မူ တခု နဲ႕ တခု.. တခ်ိန္ နဲ႕ တခ်ိန္ မတူ ၾက သလို ပါပဲ ေလ။ ဘာပဲ ေျပာ ေျပာ အဲဒီည မွာ Ruy တေယာက္ ခ်စ္သူ ဘ၀ က ပုိးခဲ့တဲ့ သီခ်င္း ေလး ကို ျပန္ တီး ျပရင္း သူတို႕ ၂ ေယာက္ လံုး ရဲ႕ ႏွလံုး သား ေတြ ကို ေနာက္ဆံုး အေန နဲ႕ ေႏြး ေထြး ေစခဲ့ တယ္။

ပြဲ သိမ္း မွာ ၊ အေျပာင္အပ်က္ သီခ်င္း ေလး တပုုဒ္ ကို ခပ္ ၾကမ္းၾကမ္းေလး တီး ခတ္ ရင္း အားလံုး လိုက္ ဆို ၾက ေတာ့ ၊ ရန္ကုန္ ျမိဳ႕ ရဲ႕ မီးပ်က္ ည ေတြ နဲ႕ လြတ္ သြား တဲ့ ကိုရီးယား ကား ေတြ ကို သတိရ မိ ေတာ့ တယ္။

မီးေတြ ပ်က္ျပီ ဆိုုရင္

အဖြား ရဲ႕ ပြစိ ပြစိ ေတြစျပီ 

ဒါ အစိုုးရ ေၾကာင့္ ေပါ့

အဖိုုးကေတာ့ ဒါေတြဟာ နယ္ခ်ဲ႕ စနစ္ ေၾကာင့္

OPEC ေၾကာင့္ Free Trade ေၾကာင့္ လိုု႕ ေျပာလိမ့္မယ္ 

အခ်စ္ရယ္.. ငါ့ကိုု ဖေယာင္းတိုုင္ေလးေတြ ကမ္းလိုုက္စမ္းပါ

ငါေတာ့ တီဗြီ ဇာတ္လမ္းတြဲ လြတ္ အံုုးမယ္ တခါ

ေရခဲေသတၱာ လဲ ပိတ္ေပါ့. . . အရည္ေတြ ေပ်ာ္အံုုးမယ္ တခါ

ငါ့ရဲ႕ လ ွ်ပ္စစ္ ဂစ္တာ ၾကီးကိုု ဘာလုုပ္ရ ပါ့

မီးေတာက္ကေလးေတြ နဲ႕ သာ ငါ က ခ်င္ေတာ့တယ္

အခ်စ္ပံုုျပင္ ေတြ နဲ႕.. ငါ့ကိုု အလင္းေပးစမ္းပါ ကြာ

မီးေတြ ျပန္မလာခင္ ဘလူးစ္ သီခ်င္းသာ ဆိုုျပပါေတာ့....

ေနာက္ဆံုုးေတာ့ ၊ Caridad တို႕သား အမိ ေတြ ၊ ညေမွာင္ ေမွာင္ ေခ်ာင္ရိပ္ ေအာက္က ၊ လူ ခိုး သြင္း တဲ့ ေမာ္ေတာ္ဘုတ္ ေလး ေပၚ ကို ၊ စိုးရိမ္ စိတ္ ေမာ တြယ္ တက္ရင္း ၊ ဒီ ကၽြန္း ၾကီး နဲ႕ ဒီခင္ပြန္း ကို ေနာက္ ဆံ ေတြ ငင္ ေန ရွာ ေလ မလား။ ေရွ႕မွာ ေတြ႕ ရမဲ့ ၊ မေရ ရာ တဲ့ ဘ၀ အသစ္ အတြက္ ေရာ ရင္ေမာ ေန မလား။ ဒီ ဇတ္၀င္ ခန္း ေလး ထဲမွာ ၊ မိန္း မ နဲ႕ကေလး ေတြကို ၊ ေမာ္ေတာ္ေပၚ ပင့္တင့္ ေပး ေနတဲ့ Ruy ရင္ ထဲ မွာ ေရာ ေၾကကြဲ မူ ေတြ ဘယ္ေလာက္ ထိ ေရာျပြန္း ေနမလဲ ။

ဒါေတြဟာ ဘာ ေၾကာင့္လဲ ။ ၾကပ္တည္း လြန္းတဲ့ စီးပြားေရး ေၾကာင့္လား ။ Ruy အိမ္ေထာင့္တာ၀န္ မေက်ပြန္္ လို႕လား ။ အခ်စ္ေတြ ကို ဘ၀ အေမာ ေတြ က ညွင္းသတ္ လိုက္ လို႕လား ။ အေျဖ အတိ အက် မေတြ႕ ရပါ။ ဒီ ရုပ္ ရွင္ မွာ ေတြ႕ ရ တာက ၊ ကိုယ့္လမ္း ကို ေလွ်ာက္ ေန ၾကတဲ့ လူ ေတြ သာ။ ကိုယ္ ေနသာသလို ၊ ယံု ၾကည္ သလို ၊ အေျခ အေန ေပးသလို ၊ ေရြ႕လ်ား ေန ေသာ ဘ၀ မ်ား သက္သက္ သာ။ ဘာ moral မွ နမူနာမေပး ထား သလို ၊ ဘာ morale မွ လည္း သင္ခန္းစာ ခ်န္ မထားခဲ့။ ဆို ဦး ေတာ့ ဒီ ဇတ္လမ္း ထဲ မွာ ၊ ျမင့္ျမတ္ တည္ၾကည္ ရိုးသား တဲ့ လူ ဆို တာ ေတာင္၊ တေယာက္ မွ မပါခဲ့။ လူသား ဆန္စြာ မိုက္မဲတဲ့ ၊ ဇြတ္တိုး တဲ့ ၊ ကိုယ့္ အတၱ ကို ေရြးတဲ့ ၊ လူစစ္စစ္ ေတြ ကိုသာ ျပ သြား ခဲ့ သည္။

ခုေတာ့ ၊ Tito လည္း ထုတ္ လုပ္သူ အဖြဲ႕ နဲ႕ စပိန္ ကို သြား ဖို႕ ၊ ေလယဥ္ ၾကီး ေပၚ ကို တက္သြား ေပ ျပီ။ တေယာက္ နဲ႕ တေယာက္ သိပ္ ခ်စ္ ၾကတဲ့ ၊ သူငယ္ ခ်င္း ၂ ေယာက္ ႏွလံုးသား ရွိ ရာ ယာဖက္ ရင္အံု ေတြကို ၊ လက္သီး ဆုတ္ ျခင္း ထိ ခတ္ လို႕ ၊ တိတ္ ဆိတ္စြာ အခ်က္ ျပ လိုက္ ရင္း ၊ ဘယ္ေတာ့ မ်ား မွ ျပန္ ဆံု ၾက ေတာ့ မလဲ။ 

ဟားဗားနား ရဲ႕..  ခ်ိဳင့္ခြက္ အျပည့္ နဲ႕ လမ္း ေပၚ မွာ ၊ Ruy တေယာက္ တည္း ၊ သူ႕ဂစ္တာ ေလး ကို ေက်ာပိုး ရင္း စက္ဘီး ေလး ကို စီး လာသည္။ အနားက ကပ္ ျဖတ္သြား တဲ့ ခ်က္ဗလက္ ကား နီ ေလး ကို ေတြ႕ လိုက္ မိ ေတာ့ ၊ ေရွ႕ မွာ Taxi ဆိုုတဲ့ ဆိုုင္းဘုုတ္ ကေလး နဲ႕ ။ ေ၀းသြားတဲ့ ကားနီ ေလးကိုု လွည့္ ၾကည့္ လွည့္ၾကည့္ လုုပ္ရင္း ၊ တလိမ့္ျခင္း လိမ့္ေနတဲ့ စက္ဘီး ေလး နဲ႕ အတူ Theme Song ဇာတ္သိမ္း သီခ်င္းေလး တပုုဒ္ ေမ်ာေရြ႕ လာ သည္။ 

မဒရစ္ မွာ နယူးေယာက္မွာ ၊ ဟာဗားနား ဟာ ေနရာတိုုင္းမွာ

ဘာလိုု႕ ဆိုု နင္နဲ႕ အတူ ေခၚသြားခဲ့လိုု႕ ေပါ့

နင့္ရဲ႕ ဇစ္ျမစ္ကို ေတာ့ ၊ ဘယ္ေတာ့မွ ျဖတ္ပစ္လိုု႕ မရ ။

ကုုန္းေျမတိုုင္းမွာ နယ္နိမိတ္ေတြ ရွိတယ္

ဒါေပမယ့္ ငါတိုု႕ အားလံုုးဟာ 

ေနတစင္း နဲ႕ လတမင္း ရဲ႕ အလင္းေရာင္ နဲ႕သာ ရွင္သန္ေနၾကတယ္

ငါေလ နင့္ကိုု ေန႕တိုုင္းရွင္သန္မူ ေပးတဲ့ 

သီခ်င္းေတြဆိုုတဲ့ မနက္ခင္းေလးပဲ ျဖစ္ခ်င္တယ္။

လမ္းေၾကာင္းေတြက နင့္ကိုု တသီးတျခားခြဲ ထုုပ္လိုုက္တယ္

ဘာသာစကား နဲ႕ အယူ၀ါဒ ေတြရဲ႕ 

အက်ဥ္းသား အျဖစ္ လ ွ်ိဳ႕၀ွက္ထားလိုုက္တယ္

ဘယ္ေတာ့မွ သူတိုု႕ အက်ဥ္းသား မျဖစ္ေစနဲ႕ 

နင္ ေႏြးေထြးမူေတြ လိုုအပ္တဲ့ အခါ 

ငါ - နင့္ရဲ႕ အေႏြးထည္ ျဖစ္ပါ့မယ္

နင္ ၾကင္နာမူေတြ လိုုအပ္တဲ့ အခါ 

ငါ - နင့္ရဲ႕ အသိုုက္အျမံဳ ေလး ျဖစ္ပါ့မယ္

နင္ ဘယ္သြားသြား 

ငါဟာ အျမဲတမ္း နင္နဲ႕ အတူ ရွိေနတယ္

ငါဟာ နင့္ေရွ႕ မွာ

ငါဟာ နင့္ေရွ႕ မွာ 

ဟားဗားနား ဟာ Ruy ရဲ႕ ေရွ႕ မွာ ရွိေနေလတယ္။ Tito ရဲ႕ ေရွ႕ မွာေရာ ။ Caridid ရဲ႕ ေရွ႕မွာေရာ ။ တကယ္ေတာ့ အားလံုုးရဲ႕ ေရွ႕ မွာ ကိုုယ္ခ်စ္တဲ့ ကိုုယ့္ဇာတိ နိုုင္ငံ ေတြ ရွိနွင့္ ေနခ့ဲ ျပီ ေကာ။ 

ေကသြယ္

နွင္းဆီျဖဴ ဂ်ာနယ္ အတြဲ ၂ ၊ အမွတ္ ၆ ၊ ဇြန္လ ၂၀၁၆

◦

Havana Blues

လမ္းဆံုုမွာ ဆင္းမိတဲ့ မေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း

လူေတြက ေပ်ာ္စရာေတြ ေနာက္ လိုုက္တယ္ . . . အဲဒီေတာ့လည္း ေပ်ာ္စရာ က ေရွ႕က အျမန္ေျပးေတာ့ မေပါ့ . . . လိုု႕ ကိုုယ့္ ဒႆန ကိုုယ္ သေဘာက်ရင္း ၊ နည္းနည္း ေတာ့ စိတ္လက္ ေပါ့ပါး လာသလိုုပဲ ။ ဘစ္ကား ျပတင္းက ျမင္ေနရတဲ့ ျမင္ကြင္းေတြ အေပၚ နိုုးနုုိးၾကားၾကား ျဖစ္လာေအာင္ ၊ ေနရာ နည္းနည္း ျပင္ထိုုင္ၾကည့္ သည္။ အစိမ္းေရာင္ ေတြ က်ဲပါး လာျပီး ၊ အပူေရာင္ေတြ သာ ၊ ထိုုးေထာင္ ေနတဲ့ ၊ ရန္ကုုန္ ျမိဳ႕ ျပ ဟာ ၊ ဘယ္ရာသီ ရယ္ . . . ဘယ္အခ်ိန္ ရယ္ လိုု႕ ခြဲျခားလိုု႕ မရနိုုင္ ေအာင္ အလ်ွံ ညီးညီး ရွိလွခ်ည္႕ ။ 

ျဖတ္ေက်ာ္ က်န္ ခဲ့တဲ့ ၊ ကားအေရာင္းျပခန္း အသစ္ စက္စက္ၾကီး တခုု ေရွ႕ မွာ ၊ အလံ ၾကီး ေတြ လူ ေနလိုုက္ပံုု က . . . ။ အလံ ေတြ ဆိုုရင္ နိုုင္ငံေရး ရဲ႕ အေငြ႕ အသက္ေတြ ၊ ေသြးညွီနံ႕ ေတြ ေ၀့၀ဲ ေနခဲ့ဖူး တဲ့ ျမန္မာျပည္ မွာ ၊ ယမကာခိုုးေတြ အသျပာ နံ႕ ေတြ စြဲကပ္ေနတဲ့ အလံ ေတြ လြင့္ပ်ံ႕ လိုု႕ လာ ေနျပီ ေပါ့။ အားလံုုး ေသာ အေၾကာင္း ကိစၥ ေတြ ဟာ နိုုင္ငံေရးနဲ႕ သက္ဆိုုင္တယ္ ၊ နိင္ငံေရးမွာ ျမစ္ဖ်ားခံ တယ္လိုု႕ ေျပာတတ္ ၾကတယ္ေရာ ။ ေနာက္ေတာ့လည္း ၊ စီးပြားေရး ထဲမွာ စုုံးစံုုး ျမဳပ္ကုုန္တာ ကိုု ၾက ေတာ့ ေရာ ၊ မေျပာ ၾက ေတာ့ ဘူးလား ။ အဲဒီေတာ့လည္း ၊ စီးပြားေရး ဆိုုတာ လည္း နိုုင္ငံေရးပဲ လိုု႕ ေျပာၾကရ ဦး မွာေပါ့ ။ 

လမ္းတေလ ွ်ာက္လံုုး ျမင္ေနရတဲ့ နီနီ ျပာျပာ ေစ်းဆိုုင္ခန္းေတြ ကေတာ့ ၊ ေသခ်ာပါတယ္။ စီးပြားေရး မဟုုတ္ရင္ ဘာအေရး လဲ ။ ကိုုယ့္ဆိုုင္ အမည္ အမွတ္တံဆိပ္ေတာင္ ၊ အေရးမပါ ေတာ့ ေလာက္ေအာင္ ၊ အေရးပါပါ ျပာေန နီ ေနၾက တဲ့ ၊ ျမိဳ႕ ျပ ရဲ႕ အိမ္တြင္း လုုပ္ငန္းေလး ေတြ ဟာ ၊ စပြန္ဆာ စီးပြားေရး ၊ ေၾကာ္ျငာ စီးပြားေရး ၊ နီယုုိလစ္ဘရယ္ စီးပြားေရး ရဲ႕ ေအာက္မွာ ကိုုယ္ပိုုင္ အေရာင္ အဆင္း ကင္းမဲ့ ေန လိုုက္ ၾကပံုု ။ ဒဂုုန္တာရာ ရဲ႕ ေ၀ါဒစၥေန အျပာ ဆိုုတာကိုု ၊ ဘယ္သူမွ အျပင္မွာ ေသေသ ခ်ာခ်ာ မျမင္ဖူး ေပမဲ့ ၊ တယ္လီေနာ အျပာ နဲ႕ ေအာ္ရီဒူး အနီ ကိုု ေတာ့ အားလံုုး အေသအခ်ာ သိ ေနၾကရတာေပါ့ လိုု႕ ျပံဳး မိ ျပန္တယ္။ ဟိုုမွာ ၾကည့္ ဦး ။ လမ္းေထာင့္က ယာဥ္ထိန္းရဲ စခန္း ရဲ႕ နဖူးစီး မွာ ေတာင္ ၊ တယ္လီေနာ လိုု႕ ၊ ျပာျပာ လဲ့ ေန ေသး ။

ဘတ္စ္ကားျပတင္း ေနာက္က ၊ အိုုက္စပ္စပ္ မနက္ခင္း ထဲကိုု ၊ ေလေျပ တခ်က္ တိုုးလာ တုုန္း ၊ ကားဟြန္းသံ ေတြ ပြက္ပြက္ညံ သြား တယ္။ ေယာကၡမ ကား အလကား စီးေနတဲ့ ေကာင္ေတြ . . . မယားငယ္ ဆီ အခ်ိန္မီ မေရာက္မွာ စိုုးေနတာေလ ကြာ. . . ။ ဘစ္ကား ဆရာ နဲ႕ စပယ္ယာ ရဲ႕ ၊ အခ်ီ အခ် ဆဲဆိုုသံက ၊ ျပံဳးရခက္ မဲ့ရခက္ ။ ေန႕တဓူ၀ မိုုးလင္းကေန မိုုးစုုပ္စုုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ အထိ ၊ ေလာဘေတြ ေမာဟေတြ ကိုု အျပည့္အသိပ္ ေခါက္ျပန္ တင္ေဆာင္ အသက္ေမြးေနရတဲ့ ကားသမား နွစ္ေယာက္က ၊ သူတိုု႕ ရဲ႕ ေဒါသ ေတြကိုု ပါးစပ္နီနီ ရဲရဲ ၾကီးေတြက တဆင့္ ၊ လမ္းေပၚကိုု ပ်စ္ကနဲ ေထြးထုုပ္ လိုုက္ၾကျပန္ေတာ့ ၊ ပခံုုးေတြ အလိုုလိုု က်ံဳ႕ ျပီး မ်က္နွာ လႊဲ မိေပါ့ ။ အဲဒီလိုုနဲ႕ ေဟာဒီ ကတၱာရာလမ္း ၾကီး ေတြ ေပၚမွာ ၊ ဥပကၡာ ေတြ နဲ႕ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ညိဳညစ္ စြန္းကြက္ ေနခဲ့ ၾက ျပီးျပီလဲ ။ 

ေပ်ာ္တခ်က္ မေပ်ာ္တခ်က္ အေတြးေတြ နဲ႕ ဘယ္ကိုု ေရာက္ေနျပီ မွန္းေတာင္ မသိ ။ သမိုုင္းလမ္းဆံုုကိုု ေက်ာ္လာခဲ့ျပီလား ။ လွည္းတန္း ေတာင္ ေရာက္ကာနီး ျပီလား ။ မွတ္တိုုင္ မွားဆင္းမိ ေတာ့လည္း ဘာအေရးလဲကြယ္ ။ ျမိဳ႕ထဲထိ သြားမယ္မွန္းထားတဲ့ သူ႕အတြက္ ၊ ခရီးဆံုုး မွတ္တိုုင္ကိုု ေရာက္ဖိုု႕ အနည္းဆံုုးေတာ့ ေနာက္ထပ္ တနာရီ ေလာက္ လိုုအံုုး မွာ ေသခ်ာသည္။ ဆင္ေရတြင္း လိုု႕ ေတာ့ ေအာ္သံ ၾကားလိုုက္သည္ ။ ဘယ္ေနရာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အားလံုုးက အတူတူ လိုု ခ်ည္းပဲ ေလ ။ ညိဳ မြဲမြဲ ေနာက္ခံ ရယ္ ။ အပူေငြ႕ ေတြရယ္ ။ အနီေရာင္ရယ္ ။ အျပာေရာင္ရယ္ ။ လူရုုပ္ၾကီးေတြ နဲ႕ ေၾကာ္ျငာ ဆိုုင္းဘုုတ္ေတြရယ္ ။ ေစ်းဆိုုင္ေတြ ျပည့္က်ပ္ ေနတဲ့ မ်က္နွာစာ ေတြရယ္ ၊ လူေတြ တိုုးေခြ႕ ေနတဲ့ ပလက္ေဖာင္းေတြရယ္ ။ ကားတန္းရွည္ၾကီးေတြရယ္ ။ ကားဟြန္းသံ ေတြရယ္ ။ ကားေတြၾကားမွာ လက္ေပြ႕ ေစ်း လိုုက္ ေရာင္းသူ ေတြ ရယ္ ။ 

ဘစ္ကားက ၊ ေရွ႕မွာ ပိတ္နွင့္ ေနတဲ့ ကားတန္းရွည္ၾကီး ရဲ႕ ေနာက္မွာ အရွိန္သပ္ သြား တာနဲ႕ ၊ ဂ်ာနယ္ေတြ တေပြ႕ ၾကီး နဲ႕ ၊ ကေလး တေယာက္ ကားျပတင္း နား ေရာက္လာ သည္။ အလြန္ဆံုုး ရွိလွ ၊ ၁၂ နွစ္ ၁၃ နွစ္ေပါ့ ။ အျဖဴ အစိမ္း ၀တ္ထားရမဲ့ ၊ ေက်ာင္းသား အရြယ္ေလး ။ သနပ္ခါး ေတြ ပိန္းေနတဲ့ ပါးနွစ္ဖက္ ၾကားထဲက အျပံဳးေလးက သူ႕ ေခါင္းေပၚ ကိုု တဲ့တဲ့ ထိုုးက် ေနတဲ့ ေနေရာင္ စူးစူး နဲ႕ မသက္ဆိုုင္လွ စြာပဲ ၾကည္စင္ေန သည္။ ဂ်ာနယ္ေတြထဲက စိတ္၀င္စားစရာ သတင္း အထိုုအထြာေတြကိုု ရႊင္ရႊင္ျမဴးျမဴး ေအာ္ဟစ္ ေနေသး ။ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း ဟာ ၊ ရာသီဥတုု နဲ႕ မဆိုုင္ ဘူးလား ။ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းဟာ အလုုပ္ လား ။ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းဟာ ေငြလား ။ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းဟာ ဆင္းရဲ ခ်မ္းသာ ပံုုစံ ကြာျခားသလား ။ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း ဆိုုတာ အရြယ္ အပိုုင္းအျခား ေပၚမွာ မူတည္တာလား ။ 

ဘ၀ ရပ္တည္မူ ခက္ခဲ ပင္ပန္း ေပမဲ့ ၊ စိတ္ညစ္ေနဟန္ မတူ တဲ့ ၊ လက္ေပြ႕ သမားေလး ရဲ႕ ပကတိ မ်က္နွာေလး ကိုု ၊ ျပဒါးတိုုင္ေလး တခုုလိုု ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း နဲ႕ မေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း ေတြ ၾကားထဲ တလွည့္စီ နွစ္ၾကည့္ မိတယ္။ မိတ္ေဆြ အမ်ိဳးသမီး တေယာက္ကေတာ့ ၊ စိတ္ညစ္ လာရင္ ၊ ေစ်းပတ္ သည္ တဲ့ ။ ရီေတးလ္ သရပီ လိုု႕ ေတာင္ ရွိတယ္ မဟုုတ္လား။ တခ်ိဳ႕ ကေတာ့ အရက္ေသာက္ ခ်င္ ေသာက္မည္ ေပါ့ ။ ဂီတာတီး ခ်င္ တီးမည္ေပါ့ ။ သီခ်င္းေအာ္ဆိုုခ်င္ ဆိုုမည္ေပါ့ ။ ဒီလိုုဆိုု ကာရာအိုုေက ခဏခဏ သြားတတ္တ့ဲ ၊ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ ဟာ ၊ မေပ်ာ္ရႊင္မူေတြကိုု ေပ်ာ္ရႊင္စြာ မသိက်ိဳးကၽြံ ျပဳ နိုုင္တဲ့ သူပဲ ျဖစ္ရမယ္ ။ ဘူတန္ နိုုင္ငံ ဟာ ၊ ေပ်ာ္ရႊင္မူ ကိုု ကိန္းဂဏန္း ေတြ နဲ႕ တိုုင္းဖိုု႕ ၾကိဳးစားတယ္။ တကယ္ဆိုု သူ႕ နဲ႕ ဆန္႕က်င္ဖက္ မေပ်ာ္ရႊင္မူ ရဲ႕ ကိန္းဂဏန္း ေတြက ရွိျပီးသားပဲ ။ စိတ္က်ခုုခံေဆး ထုုပ္လုုပ္မူ တန္ဖိုုး ေတြဟာ ကမၻာလံုုးဆိုုင္ရာ မေပ်ာ္ရႊင္မူ တန္ဖိုုး ေတြပဲ မဟုုတ္လား ။

သူ႕ အတြက္ေတာ့ မေပ်ာ္အတၱေတြ ျပိဳဆင္းလာတိုုင္း ၊ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ စာအုုပ္ၾကီးေတြ ေလ ွ်ာက္လွန္ျပီး ဖတ္ျပစ္လိုုက္တာပဲ ။ တီဗြီေရွ႕ သြားထိုုင္ျပီး ၊ ကမၻာ့သတင္းေတြ ဘာေတြ ထိုုင္ၾကည့္ ျပစ္လိုုက္တာပဲ ။ “ကိုုယ္” ဆိုုတဲ့ အတၱၾကီး ၊ ခဏေလာက္ ျဖစ္ျဖစ္ ေသးေကြး အားနည္း သြားတဲ့ အထိ ၊ ကိုုယ့္ ထက္ ၾကီးက်ယ္တဲ့ အရာေတြ ကိုု ပခံုုးေပၚက ေက်ာ္ ၾကည့္ ျပစ္ လိုုက္သည္။ အင္တာနက္ နဲ႕ လူမူကြန္ယက္ ေတြ ေပၚလာတာ လည္း ၊ တခါတေလ ေတာ့ ၊ ထြက္ေပါက္ ျဖစ္သားပင္ ။ အဲ - ကံဆိုုးလိုု႕ ၊ ကမၻာ့ အေပ်ာ္ရႊင္ဆံုုး သူငယ္ခ်င္းေတြ ရဲ႕ ဓါတ္ပံုု ေတြ ၾကားထဲ မွာ ၊ ထြက္ေပါက္ပိတ္မိ သြားရင္ေတာ့ ၊ ေတြ႕ တဲ့ ေနရာက သာ ၊ ခုုန္ ခ် လိုုက္ေပေတာ့ ။

ကားျပတင္းေဘာင္ကေန ေက်ာ္ျပီး ျမင္ေနရတဲ့ ဂ်ာနယ္ တေစာင္ရဲ႕ မ်က္နွာဖံုုးမွာ ပန္းေတြ ေ၀ေ၀ဆာဆာ နဲ႕ ၊ ၾကည္လင္ ၀င္းပ စြာ ျပံဳးေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီးၾကီး ။ ေရွ႕တခံုုေက်ာ္က လူၾကီးတေယာက္က ၊ အမ်ိဳးသမီးၾကီး ပံုုနဲ႕ ဂ်ာနယ္ကိုု လွမ္း၀ယ္ျပီး အက်အန ဖတ္ေနေလသည္။ ပိတ္ၾကပ္ မြန္းအိုုက္ေနတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ၾကီးကိုု ခဏေမ့ ျပီး ၊ သာယာ၀ေျပာတဲ့ လူ႕ေဘာင္ၾကီးဆီ ေရာက္ေနေလာက္ျပီေပါ့ ။ ဘာပဲေျပာေျပာ ဒီအမ်ိဳးသမီးၾကီး ဟာ စိတ္ခြန္အားကိုု အထူးအျခား ေပးစြမ္းနိုုင္တုုန္းပဲ ။ စိတ္ခြန္အား ေပးနိုုင္တဲ့သူ ေတြကိုု အင္မတန္ နွစ္လိုု အားက်လွေပမဲ့ ၊ ကိုုယ္တိုုင္ကေတာ့ အျပံဳးတစံုုေလာက္ကိုုပင္ ၊ ဘုုရားသခင္ ဆီမွာ ခဲခဲယဥ္ယဥ္း ဆုုေတာင္းေနရသည္။ ေနပါအံုုး ။ အျပံဳး နဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းက ၊ တိုုက္ရိုုက္ အခ်ိဳးက် တယ္လိုု႕ ဆိုု နိုုင္ပါ့မလား ။ ဒီအမ်ိဳးသမီးၾကီး ကေရာ ၊ သူမ ျပံဳးျပ ေနသေလာက္ ၊ တကယ္ ေပ်ာ္ရႊင္ ေန မွာတဲ့ လား ။ သူမ ရဲ႕ အနာဂါတ္ၾကီး တခုုလံုုး ျမဴေတြ အုုံ႕ ဆိုုင္း ေနခဲ့ တုုန္း ကေတာ့ ၊ အတိတ္က ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္နူး စရာ ေတြ နဲ႕ ေျဖေဖ်ာက္ေနထိုုင္ ခဲ့ တယ္လိုု႕ ေျပာတာ ကိုု ဖတ္ဖူးသည္။ 

လူ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာေတာ့ တယုုတယ သိမ္းဆည္းထားတဲ့ ေပ်ာ္စရာ ေန႕ရက္ေတြ ရွိခဲ့ ၾကမွာပါ ။ သူ႕မွာလည္း ရွိခဲ့ တာပဲ မဟုုတ္လား. . . ။ အဲဒီ အမ်ိဳးသမီးၾကီး ေလာက္ ၊ ဘ၀ အေမွာင္ေတြကိုု ထိုုးခြင္း နိုုင္ဖိုု႕ ၊ အတိတ္ အလင္းေရာင္ ေတြ လံုုလံုုေလာက္ေလာက္ မရွိ ခဲ့ ရင္ေတာင္မွ ၊ အနည္းဆံုုးေတာ့ အခုုန လက္ေပြ႕ ေကာင္ေလးလိုု ၊ အရာရာကိုု ေမ့ထား နိုုင္ ခဲ့ ဖူးသည္ေလ။

ေနာက္မွာ က်န္ခဲ့တဲ့ ၊ ျမိဳ႕ေလး တျမိဳ႕ ကိုု ၊ သတိမရမိ ။ ေရွ႕ ဆက္ရမဲ့ ၊ ကမၻာေလာက ၾကီး အေၾကာင္း ၾကိဳမေတြးမိ ။ ေရာက္ေနတဲ့ ရန္ကုုန္ျမိဳ႕ ၾကီး အေၾကာင္းလဲ မသိ တသိ ။ လက္ဖက္ရည္ဆိုုင္ ေန႕တိုုင္း မထိုုင္နိုုင္ လည္း ၊ ေပ်ာ္စရာေတြ ေသာက္သံုုး ဖိုု႕ ၊ လံုုေလာက္ ၾက သည္ ။ သီခ်င္း တစ္ေခြ ကိုုယ္ပိုုင္ မ၀ယ္နိုုင္လည္း ၊ ၾကည္နူးစရာ သီခ်င္းသံ ေတြက ၊ ညတိုုင္း ေလထဲမွာ ပ်ံ႕လြင့္ ေနခဲ့သည္။ အပူ အပင္ ကင္းတဲ့ ကေလးဘ၀ မဟုုတ္ေတာ့ ေပမဲ့ လိုု႕ ၊ အေပ်ာ္ အျပံဳး နဲ႕ ရယ္ေမာသံ ေတြ ဖံုုးလႊမ္းေနခဲ့တဲ့ တကၠသိုုလ္ ေက်ာင္းသူ ဘ၀ ဟာ ၊ ေပ်ာ္ရႊင္မူ ျပဒါးတိုုင္ ရဲ႕ ၊ အျမင့္ဆံုုး အမွတ္ ေရာက္ခဲ့ တဲ့ အခ်ိန္ေတြ ပဲ ေပါ့ ။ အဲဒီတုုန္းက ဆိုု ၊ အခုုလိုု ဘစ္ကား ၾကီး တစီးေပၚ က ေန ျမင္ေနရ တဲ့ ၊ ရန္ကုုန္ျမိဳ႕ ၾကီး ဟာ ၊ ေမ ွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေတြ နဲ႕ အေရာင္အေသြးေတြ ရႊန္းစိုု ေန ခဲ့တာ ကိုု အေသအခ်ာ မွတ္မိ ေနသည္။ လွည္းတန္း နဲ႕ ေက်ာင္း၀င္း ၾကီး ဟာ လည္း ၊ ျမင္ဖူးသမ ွ် ေနရာ ေတြ ထဲမွာ ေပ်ာ္စရာ အေကာင္းဆံုုး နဲ႕ ေနခ်င္စရာ အေကာင္းဆံုုး ေနရာ ေတြ လိုု႕ သာ ထင္ခဲ့သည္။

သူ႕ နားထဲ ကိုု ရယ္သံ ေလး တခုု ၀င္လာသည္ ။ အတိတ္က ရယ္သံ မဟုုတ္ ။ ေလာေလာလတ္လတ္ ပစၥဳပၺန္ ရဲ႕ အသံ ။သူ႕ေဘး မွာ ကပ္ထိုုင္ေနတဲ့ ကေလးမ ေလး ဟာ ၊ လက္၀ါး ေပၚမွာ တင္ထားတဲ့ ဖုုန္းကေလးကိုု လက္မေလး နဲ႕ အထက္ေအာက္ ပြတ္ရင္း ၊ ဆံပင္ရွည္ေလးေတြ ဆင္းအုုပ္က်လာတဲ့ အထိ ၊ တခိခိ ရယ္ ေနတုုန္း ။ သူတိုု႕ ေခတ္ရဲ႕ လူငယ္ဘာ၀ ရယ္ေမာ ေပ်ာ္ရႊင္ စရာ ေတြက ၊ ေခါင္းငံုု႕ ျပီး ရွာ ၾက ရတယ္လား ။ သူတိုု႕ေတြ တုုန္းကေတာ့ ေခါင္းေတြ ေမာ့ ျပီး ေကာင္းကင္ၾကီးကိုု ၾကည့္ ေပ်ာ္ခဲ့ ၾကတာ ေလ ။ လွည္းတန္း သမား ေတြ ဆင္းခ်င္ရင္ ဆင္းလိုု႕ ရ ျပီ ဆိုုတဲ့ ၊ ကားစပယ္ယာ ရဲ႕ အသံ ေၾကာင့္ ၊ ေကာင္မေလး က ၊ ေပါင္ေပၚ တင္ထားတဲ့ ေက်ာပိုုးအိတ္ကေလး ထဲ ၊ သူ႕ ဖံုုး ေလး ထိုုးထဲ့ ျပီး ၊ ထ ဖိုု႕ ျပင္သည္ ။ ပိန္ပိန္ ပါးပါး ကေလးမေလး ရဲ႕ ၀တ္စားဆင္ယင္ပံုု ေလးဟာ လွည္းတန္းမွာ ဆင္းမယ့္ တကၠသိုုလ္ေက်ာင္းသူေလး လား ၊ အျပင္ေဆာင္ေန တဲ့ ၊ နယ္က ေကာင္မေလးလား ။ အျမန္ေလး ဆင္းထားမယ္ တဲ့ ။ စပယ္ယာ အသံ ၾကားေတာ့ ၊ ေကာင္မေလး ရဲ႕ ေျခေထာက္ ေနာက္မွာ ၊ သူ႕ ေျခေထာက္ေတြ လည္း ၊ ပလက္ေဖာင္း ေပၚ ေရာက္ျပီး ေနျပီ ။ သူ လွည္းတန္း မွာ ဆင္း မိ လိုုက္ျပီ ။

အခုုတိုုင္းပဲ ၊ မီးပြိဳင့္ က နီလား . . . စိမ္းလား မသိ ၊ ကားမွတ္တိုုင္ ဘယ္နားမွန္း မသိ ေပမဲ့ ၊ ေရွ႕ က ကားတန္းရွည္ ၾကီးက မေရြ႕ ေတာ့ ဘူး ဆိုု ၊ အဆင္ေျပတဲ့ ေနရာ ဆင္းလိုုက္ ၾက သည္ပဲ ။ လြန္ခဲ့တဲ့ အနွစ္ အစိတ္ေလာက္က မီးပြိဳင့္ ပိတ္ေနတဲ့ ကားတန္းရွည္ၾကီး ဟာ၊ အခုုထိ ကိုု ၊ မထြက္နိုုင္ေသး ဘူးတဲ့လား ။ လမ္းေပၚမွာ သြား ေနတဲ့ လွည္းတန္း က လည္း ၊ အရင္အတိုုင္း ၊ သက္ေတာင့္ သက္သာ ေျခလွမ္း ေတြ နဲ႕ … ေအးေအး လူလူ အျပံဳးေတြ နဲ႕ ။ လွည္းတန္း ဟာ ၊ အခုုန ေကာင္မေလး လိုုပဲ ၊ ေခတ္ေပၚ အသံုုးအေဆာင္ ေတြ နဲ႕ ၊ ၀တ္စား ဆင္ျပင္ ထား ေပမဲ့လိုု႕ ၊ အရိုုးခံ မ်က္နွာေပၚ မွာ ၊ သနပ္ခါး ပါးပါးေလး ရွိေနတုုန္း။ လွည္းတန္း ဟာ ၊ တကယ္ေတာ့ ကမာရြတ္ ရြာေလး ကေန ၊ အသြင္ေျပာင္း လာတဲ့ ၊ ခပ္ရိုုးရိုုး ေကာင္မေလး တေယာက္ ပဲေလ ။ အရိုုးခံ ပလက္ေဖာင္းေတြ ေပၚ က ၊ ထူးျခားတဲ့ ေန႕စဥ္ ဘ၀ ေတြ ကိုုက၊ လွည္းတန္း ရဲ႕ သီးသန္႕ အလွ ။

သူလည္းပဲ ဒီ ပလက္ေဖာင္း ေတြေပၚ မွာ ၊ ငွက္ကေလးေတြ အပ်ံသင္သလိုု ၊ ေလာက ေကာင္းကင္ၾကီးထဲ တေယာက္တည္း စ လွမ္းရသည္ ။ အေဆာင္ကိုု လိုုက္ပိုု႕ တဲ့ ေဖေဖ က ၊ ရွမ္းေတာင္တန္း မွာ ေခါက္ဆြဲ တပြဲ ၀ယ္ေကၽြး ျပီး ၊ သူ႕ကိုု ဒီ ပလက္ေဖာင္းေပၚ ေတြ ကေန ၊ ဘက္စ္ကား စီးနည္း သင္ေပးခဲ့သည္ ။ ဒီ ပလက္ေဖာင္းေတြ ေပၚ မွာပဲ ၊ လမ္းေဘးမွာ ခ်ေရာင္းေနတဲ့ စာအုုပ္ အေဟာင္းေလး တအုုပ္ကိုု ၀ယ္ဖိုု႕ ခ်ိတံုု ခ် တုုံ ျဖစ္ေနတဲ့ အလား ၊ ေက်နပ္ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေတြ ကိုု ၊ မေသ မခ်ာ စ ရွာေတြ႕ ခဲ့ သည္။ ျပီးေတာ့လည္း ဒီ ပလက္ေဖာင္း ေပၚ မွာပဲ ၊ ဆုုရ ထားတဲ့ ပက္ကား ေဖာင္တိန္ေလး ျပဳတ္က် က်န္ခဲ့ သလိုု မ်ိဳး ၊ ဘ၀ ရဲ႕ အျမတ္နိုုး ဆံုုး ေပ်ာ္ရႊင္မူ ေတြ ကိုု ၊ ထားရစ္ ခဲ့ ရေလသည္။ 

တကယ္ေတာ့ ဒီပလက္ေဖာင္း ေတြ ေပၚမွာ ၊ အဲ့ဒီလိုု အျမိဳ႕ ျမိဳ႕ အနယ္နယ္က ေရာက္လာတဲ့ အပ်ံသင္ ငွက္ကေလးေတြ ခိုုနားလိုုက္ ၊ ပ်ံသြားလိုုက္ နဲ႕ ရွိေနခဲ့တာ ၊ ေဟာဟိုု တဖက္ကမ္းက ၊ ရန္ကုုန္တကၠသိုုလ္ ေက်ာင္းေတာ္ ၾကီး ရဲ႕ သက္တမ္း နဲ႕ အမ ွ် လိုု႕ ပဲ ေျပာရ မည္ေပါ့ ။ ေက်ာင္း၀င္းၾကီး ထဲက ကံ့ေကာ္ပင္တန္းေတြ ရဲ႕ ေနာက္မွာ အိပ္တန္းတက္ၾက တဲ့ ငွက္ကေလးေတြဟာ ၊ မိုုးလင္းျပီ ဆိုုတာနဲ႕ ၊ အဲဒီ ပလက္ေဖာင္းေတြ ေပၚ ကိုု ေရာက္လာ တတ္ၾက ျပီ ။ ေက်ာင္း၀င္း ၾကီး နဲ႕ ပလက္ေဖာင္း ေတြ ၾကား ၊ လူးလာ ေခါက္တုုန္႕ ရင္း ၊အခ်ိန္တန္ ေက်ာင္းေတြ ျပီး ၊ ပညာေတြ စံုု ေတာ့ ၊ အေ၀းၾကီးကိုု ပ်ံ ရ ျပန္ေပါ့ ။ တခ်ိဳ႕ မပ်ံ ခ်င္ေသး တဲ့ ငွက္ကေလး ေတြ က လည္း ၊ ဒီ နား မွာပဲ တ၀ဲလည္ လည္ နဲ႕ ၊ ခတၱခဏ ခိုုနားဖိုု႕ အသိုုက္ေတြ ရွာ ၾက ။

သူ႕ ရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္ လြတ္လပ္တဲ့ ေက်ာင္းသူ ဘ၀ က ၊ လ်င္ လ်င္ ျမန္ျမန္ ကုုန္ဆံုုး ခဲ့သည္ ။ အိပ္ယာလိပ္ နဲ႕ ေသတၱာကိုု ဆြဲ ျပီး ၊ ေက်ာင္း၀င္းၾကီးထဲကေန ဒရြတ္တိုုက္ျပီး ထြက္လာ ၾကတဲ့ ၊ သူတိုု႕ ေတြကိုု ၊ ခက္ခဲ က်ဥ္းေျမာင္းတဲ့ ရန္ကုုန္ျမိဳ႕ ၾကီးက ၊ အဲဒီ ပလက္ေဖာင္းေတြ ေပၚကေန အသင့္ ေစာင့္ၾကိဳ ေနခဲ့သည္။ တကယ့္ တကယ္ က် ေတာ့လည္း ၊ ရင္းနွီး ခင္မင္ ခဲ့တဲ့ ၊ ဒီ ပလက္ေဖာင္းေတြ ဟာ ၊ ထင္ထားသေလာက္ေတာ့၊ အဆင္ေျပ မညက္ေညာ ခဲ့ပါ ေခ် ။ ရန္ကုုန္ျမိဳ႕ ၾကီးကလည္း ၊ ေမ ွ်ာ္လင့္ ထား သေလာက္ ၊ လြယ္ကူ မရက္ေရာ ခဲ့ပါေပ ။ သူ႕ အ တြက္ေတာ့ ၊ ရန္ကုုန္တကၠသိုုလ္ အင္းလ်ားေဆာင္ၾကီးေပၚက သာေတာင့္ သာယာ နွစ္ေယာက္ခန္း ကေလး ကေနျပီး ၊ မီးပိတ္ လိုုက္ရင္ ၊ ၾကြက္ကေလးေတြက ထုုပ္တန္းေပၚကေန တန္းစီျပီး ငံုု႕ၾကည့္ေနတတ္တဲ့ ၊ တံခါးတခ်ပ္စာ အခန္းေလး ရ ဖိုု႕ ၊ လွည္းတန္း တ၀ိုုက္ ၊ ေျခတိုုေအာင္ ရွာခဲ့ ရ သည္။

အဲဒီ တုုန္းက ၊ ထြန္းလင္း ရိပ္သာ လမ္း ဆိုုတာ ၊ ေအးေအး ခ်မ္းခ်မ္း အိမ္ကေလး ေတြ နဲ႕ ၊ လွည္းတန္းေစ်းကိုု ေပါက္တဲ့ ျဖတ္လမ္းကေလး တခုု သာ ။ အခုုေတာ့ လမ္းမၾကီး နွစ္ခုု ေပၚက ၊ တင္းက်ပ္ ေမာက္လ ွ်ံ လာ တဲ့ ေနလိုုအား ေတြကိုု ေဖာက္ခ် လိုုက္သလိုု မ်ိဳး ၊ လမ္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ ဘ၀ ေတြ ဒလေဟာ စီး၀င္ ေနေတာ့သည္။ 

ပလက္ေဖာင္း မရွိတဲ့ လမ္းကေလး ထဲမွာ ၊ တေယာက္ နဲ႕ တေယာက္ နင္းမိ မတတ္ ၊ ခိုုက္မိ မတတ္ ၊ ေရွာင္ရွား သြားလာေနၾက တဲ့ ၊ အဲဒီ လူငယ္ လူရြယ္ေတြ ကိုုေရာ ၊ ရန္ကုုန္ျမိဳ႕ ၾကီးက ဘယ္ေလာက္ထိ ရက္ေရာ ထားေလသလဲ ။ 

လမ္းေထာင့္က ဆိုုင္မွာ ဖုုန္းကဒ္ ၀ယ္ေနတဲ့ ေကာင္ကေလးဟာ၊ ဒီေန႕ လည္စာကိုု စားျဖစ္ခ်င္မွ စားျဖစ္လိမ့္ မည္ ။ ေဂ်ာ္ဒါးနိုုး ဆိုုင္ေရွ႕ မွာ ရပ္ေနတဲ့ ေကာင္မေလး ရဲ႕ ေရႊေရာင္ ဆံပင္ အလိပ္အလိပ္ေလးေတြ ဟာလည္း ၊ အဲဒီ ဆိုုင္ထဲက အေရာင္းစာေရးမေလး တေယာက္ရဲ႕ တလစာ လုုပ္ခေငြ ထက္ေတာ့ နည္းလိမ့္မည္ မထင္။ ေစ်းဖက္က ေလ ွ်ာက္လာတဲ့ ၊ ကုုမၼဏီ ယူနီေဖာင္း နဲ႕ မိန္းကေလး တေယာက္ ရဲ႕ ၊ လက္ထဲမွာ ၾကြပ္ၾကြပ္ အိတ္ နဲ႕ အျပည့္ ဟင္းခ်က္စရာေတြ ၀ယ္လာတာ ျမင္ေတာ့ ၊ အျပင္ေဆာင္ တုုန္းက သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ကိုု သတိရ သည္။ မုုန္လာဥနီ ေတြ ၀ယ္ျပီး ျပန္လာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကိုု ၊ အိမ္ပိုုင္ရွင္ အန္တီၾကီးက ၊ ဟင္းခိုုးခ်က္မယ္ ထင္ျပီး အလစ္ဖမ္း ဖိုု႕ ဆင္းလာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ၊ ေတာင္ၾကီးသူ သူငယ္ခ်င္းက ၊ အနီေရာင္ မုုန္လာဥ ေတြကိုု အစိမ္းလိုုက္ တဂၽြတ္ ဂၽြတ္ နဲ႕ အားရပါးရ ကိုက္စား ေန ခဲ့ တာ ေလ။ မိုုးေပၚ ေမာ့ ျပီး ၊ တခ်က္ ျပံဳး မိသည္။

တိုုက္နံရံေတြ ဆီက ပဲ့တင္ျပန္လာေနတဲ့ ေျခသံ စကားသံ ရယ္ေမာသံ ေတြ ၾကားထဲမွာ ၊ ဘယ္သူ က မွ လည္း ေပ်ာက္ေနတဲ့ ေကာင္းကင္ၾကီးကိုု ၊ တခုုတ္တရ ေမာ့ မရွာ ၾက ေတာ့ ေပ ။ ေကာင္းကင္ၾကီးကလည္း ၊ ေျမၾကီးေပၚက လူေတြဆီက ထြက္လာတဲ့ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ အခိုုးအေငြ႕ ေတြ နဲ႕ ေ၀းရာမွာသာ ေနခ်င္ ေပ လိမ့္ မည္။ ေျမၾကီး မွာသာ ၊ ေရြးခ်ယ္စရာ မရွိ ။ လူေတြ ဆီက စြန္႕ပစ္ တဲ့ အညစ္အေၾကး မွန္သမ ွ် ကိုု ၾကံၾကံ ခံ ရင္း ၊ ေက်ာခ်င္း ေပး ထား ရ ရွာ သည္။ ေကာင္းကင္ နဲ႕ ေျမၾကီးကိုု မထီမဲ့ ျမင္ ျပဳေနၾက တဲ့ လူ ေတြ က ေတာ့ ၊ ေဟာဟိုုမွာ ၊ လမ္းေတြကိုုေတာင္ မိုုးေပၚ ေထာင္ျပီး ၊ အက်ိဳးစီးပြား ေတြကိုု ၊ အတင္းထိုုးသိပ္ ေမာင္းနွင္ ေနၾကေတာ့ တာ။ 

လွည္းတန္း ခံုုးေက်ာ္ၾကီး ကိုု ၾကည့္ရင္း ၊ သူ႕ရင္ထဲက မေပ်ာ္ရႊင္မူေတြ ခံုုးခံုုး ထ လာ ျပန္ သည္။ ေဒါသ ေတြ အျဖစ္ အေငြ႕ ပ်ံ သြား နိုုင္ဖိုု႕ ၊ ပါးစပ္ကေန တခုုခုုကိုု ၊ ရြတ္ဆိုု က်ိန္ဆဲ ျပစ္လိုုက္သည္။ ၾကည့္ဦးေလ ။ အရင္တုုန္းက သိမ္သိမ္ေမြ႕ ေမြ႕ စီးဆင္း ေနခဲ့ တဲ့ ၊ လမ္းငါးဆံုု ဟာ ၊ ခုုေတာ့ တြန္႕လိမ္ ေကာက္ေကြး လိုု႕ ။ ဘာမွ ပိုုျပီး ထူးျခားသြား သည္ လည္း မဟုုတ္ ။ လမ္းေလ ွ်ာက္ ဖိုု႕ ၊ ပိုုျပီး ခက္ခဲ လာတဲ့ ၊ ပလက္ေဖာင္း ေတြေပၚကေန ၊ လမ္းျဖတ္ ဖိုု႕ ၊ ပိုုျပီး အႏၱရယ္ မ်ား လာတဲ့ ၊ လမ္းမၾကီးေတြ ဆီ ၊ လူေတြ အလုုအယက္ ကူးျဖတ္ ေနၾကရသည္။ ကားေတြက ၊ တကၽြီကၽြီ တပြမ္ပြမ္ ။ တက္စီ သမားေတြက ၊ လမ္းမေပၚမွာ ခပ္တင္းတင္းရပ္ျပီး ၊ မ်က္စ ျပစ္ သည္။

သူ႕ မွတ္ညဏ္ ေတြကိုု ျပန္စီ ၾကည့္ သည္။ ေဟာဟိုု ေနရာ ေတြ မွာ ၊ ဂိုုးရွိဳး ။ ၀င္းဆံသ ။ ႏြားျဖဴဖိနပ္ဆိုုင္ ။ ရွမ္းေတာင္တန္း ။ ေရႊ၀ါဖူး ဓါတ္ပံုုတိုုက္ ။ ရတနာထြန္း စာေပ ။ ပလက္ေဖာင္းေတြ ေပၚ လမ္းေလ ွ်ာက္ရင္း ၊ ဟိုုေငး ဒီေငး ။ လက္နွိပ္စက္ စာေရး အိုုအိုုၾကီးေတြ က ၊ လမ္းေဘးမွာ ခံုုေလးေတြ ခ်ျပီး တေဂ်ာက္ေဂ်ာက္ နဲ႕ စာေတြ ရိုုက္ လိုု႕ ။ လမ္းတဖက္ ကိုု ကူးလိုုက္ရင္ ၊ သူတိုု႕ ေက်ာင္းသူ ေတြ အတြက္ ၊ လိုုအပ္တာေတြ အကုုန္ ရ နိုုင္တဲ့ ၊ လွည္းတန္းေစ်းၾကီး ရွိသည္။ အခုုေတာ့ တ၀န္း တေကြ႕ လံုုး ၊ ထူျပစ္ျပစ္ အစိမ္းေရာင္ မွန္ ၾကီးေတြ က ၊ အျပည့္ ေနရာယူ ထား ျပီ ။ ဘာမွ ၊ ဟုုတ္တိ ပတ္တိ မရွိခဲ့တဲ့ လွည္းတန္း ထိပ္က ၊ စန္တာ အ၀ိုုင္း ၾကီးရဲ႕ ထိပ္မွာေတာ့ Chevrolet ဆိုုတဲ့ စာလံုုးၾကီး ကိုု လွမ္းျမင္ရသည္။ ဟုုတ္ပါတယ္ေလ ။ ဒီေနရာ ဟာ ၊ ကားအေရာင္းျပခန္း တခုု လုုပ္ဖိုု႕သာ အသင့္ဆံုုး ပဲ မဟုုတ္လား ။ ဒီ ပလက္ေဖာင္း ေတြဟာ၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေျခလ်င္ ဖိနပ္ေတြ နဲ႕ ၊ ထိုုးသိပ္ ၾကပ္ညပ္ ေနပါေစ . . . ကိုုယ္ပိုုင္ကား ေတြ ၊ ေရာင္းလိုု႕ ခ် လိုု႕ ထြက္လိုု႕ ျပဳလိုု႕ အဆင္ေျပ ဖိုု႕ သာ ၊ အေရးၾကီး ဆံုုး ပဲ မဟုုတ္လား ။

သူ မထြက္လာခင္တုုန္းက အ၀ိုုင္းၾကီးရဲ႕ ေလွကားရင္းမွာ ၊ စာအုုပ္ဆိုုင္ ခပ္ေသးေသးေလး တခုု ရွိေသး သည္ ။ အခုုဆိုု ဘယ္ရွိေလာက္ ေတာ့ မလဲ ။ ျမိဳ႕ထဲက စာအုုပ္ဆိုုင္ၾကီးေတြ ေတာင္ ၊ ပိတ္ကုုန္ျပီ ဆိုုေတာ့ ၊ လမ္းဆံုု လမ္းခြ က စာအုုပ္ဆိုုင္ပိစိေလး ေတြ အတြက္ ေနရာမရွိ နိုုင္ေတာ့။ သင္တန္း ဆိုုင္းဘုုဒ္ ေတြ ျပည့္နွက္ ေနတဲ့ ၊ တိုုက္တန္းလ်ားၾကီး ရဲ႕ ေအာက္မွာေတာ့ ၊ စာအုုပ္ဆိုုင္ လိုုလိုုတခုု ။ မ်က္နွာစာမွာ ေက်ာင္းသံုုး စာအုုပ္လိုုမ်ိဳးေတြ ၊ စံဇာဏီဘိုု ေဟာစာတမ္း ေတြ ခင္းက်င္း ထားတဲ့ ဆိုုင္ခန္းက်ဥ္းေလး ထဲ မွာ ၊ ေတာက္ေတာက္ေျပာင္ေျပာင္ မဂၢဇင္းတခ်ိဳ႕ နွင့္ စာအုုပ္နည္းနည္းပါးပါး ေတာ့ ရွိသည္။ သူ႕ ရဲ႕ ပထမ ဆံုုး ဒိုုင္ယာရီ စာအုုပ္ကေလး ၀ယ္ ခဲ့ တဲ့ ၊ D-Mate ဆိုုင္ေလး လည္း ၊ နဂိုု အတိုုင္း ရွိေနေသးသည္ ။ ေခတ္အလိုုက္ ေရာင္းတဲ့ ပစၥည္းေတြပဲ ေျပာင္း ေနျပီလား ။ မ်ားျပားလွတဲ့ လက္ကုုိင္ဖုုန္း ဆိုုင္အသစ္ ေတြ ရဲ႕ ၾကားထဲမွာ ၊ ဒီ စာေရးကိရိယာ ဆိုုင္ေလး ဘယ္လိုု ရပ္တည္ေနသည္လဲ ။ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ အိတ္ထဲက ၊ အိုုင္ဖုုန္း ကိုု အလိုုလိုု စမ္းမိ သြားသည္။ စိတ္ကူးယဥ္ ေတြကိုု ၊ ဒိုုင္ယာရီ ထဲ ခ် ေရး တတ္ ခဲ့ တဲ့ ၊ ပါတိတ္၀မ္းဆက္ နဲ႕ မိန္းကေလး တေယာက္ သည္ပင္ ၊ ပိုုျပီး သက္ေသာင့္ သက္သာ ရွိ တဲ့ ၊ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ တထည္ နဲ႕ ၊ သိခ်င္သမ ွ် လိုုအပ္သမ ွ် ကိုု ၊ အိုုင္ဖုုန္း ထဲမွာပဲ ရွာေဖြ သိမ္းဆည္း ေနတတ္ ျပီ ဆိုုေတာ့လည္း ၊ အင္းေလ . . . လွည္းတန္း ဟာ အနည္းဆံုုးေတာ့ အတြင္းစိတ္ မွာ ၊ ေျပာင္းလဲခဲ့ ျပီေပါ့ ။ ဒါဆိုုရင္ ဟိုုး တဖက္ကမ္းမွာ ရွိတဲ့ ဒိုုင္ယာရီ စာအုုပ္ထဲက ကံေကာ္ရြာေလး ကေရာ ။ 

အခုုေတာ့ ကံ့ေကာ္ရြာေလး နဲ႕ ကမာရြတ္ ရြာေလး ၾကားထဲမွာ ၊ တဖက္ကမ္း နဲ႕ တဖက္ကမ္း လွမ္းေမ ွ်ာ္ၾကည့္လိုု႕ မ ရေတာ့ ေအာင္ ၊ ျမင္ကြင္းေတြ က်ဥ္းေျမာင္း သြားခဲ့ ျပီ ။ ဒီရြာေလး နွစ္ရြာ ကိုု ဆက္သြယ္ ထားခဲ့တဲ့ လမ္းမၾကီး နွစ္ခုု ကလည္း ၊ အေျချခင္း ျခား သထက္ ျခားေလျပီ ။

အလယ္ ၾကက္ လ ွ်ာစြန္းေလး ေပၚက ျဖတ္ေလ ွ်ာက္ ရင္း ၊ ျပည္လမ္းမ ၾကီး ဟာ၊ ပိုုျပီး ကုုေျႏၵ ၾကီးလာတာ လား . . . ပိုုျပီး မ်ား ဥပကၡာ ျပဳသြားသည္ လား ။ ဒီဖက္မွာ က်န္ခဲ့ တဲ့ အင္းစိန္လမ္းမ ၾကီး ကေတာ့ ၊ ရုုန္းကန္ ေမာပမ္း လ်က္သာ။ ပိုုျပီး စည္စည္ကားကား ျဖစ္ေနတဲ့ လမ္းနွစ္ခြ ဆံုု ပလက္ေဖာင္း ေလး ေပၚက ၊ လမ္းေဘး အထမ္းေစ်းသည္ ေတြ ကိုု ၊ လွည္းတန္း ရဲ႕ အေရးပါ တဲ့ လူတန္းစား တခုု ဆိုုတာ ၊ သူ ေမ့ ေန လိုုက္တာ ။ သူ႕ ေျခေထာက္ေတြ ဟာ ၊ ခံုုးတံတား ၾကီး ေအာက္က ၊ တိတ္တိတ္ ဆိတ္ဆိတ္ ျပည္လမ္းမ ၾကီးကိုု ျဖတ္ ရင္း ၊ ေက်ာင္းေပါက္ ဆီ တန္းတန္း မတ္မတ္ ။

( ဆက္ဖတ္လိုုပါက စာအုုပ္ ထဲမွာ ဖတ္ပါရန္) း)

◦

လမ္းဆံုုမွာ ဆင္းမိတဲ့ မေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း