လမ္းဆံုုမွာ ဆင္းမိတဲ့ မေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း

လူေတြက ေပ်ာ္စရာေတြ ေနာက္ လိုုက္တယ္ . . . အဲဒီေတာ့လည္း ေပ်ာ္စရာ က ေရွ႕က အျမန္ေျပးေတာ့ မေပါ့ . . . လိုု႕ ကိုုယ့္ ဒႆန ကိုုယ္ သေဘာက်ရင္း ၊ နည္းနည္း ေတာ့ စိတ္လက္ ေပါ့ပါး လာသလိုုပဲ ။ ဘစ္ကား ျပတင္းက ျမင္ေနရတဲ့ ျမင္ကြင္းေတြ အေပၚ နိုုးနုုိးၾကားၾကား ျဖစ္လာေအာင္ ၊ ေနရာ နည္းနည္း ျပင္ထိုုင္ၾကည့္ သည္။ အစိမ္းေရာင္ ေတြ က်ဲပါး လာျပီး ၊ အပူေရာင္ေတြ သာ ၊ ထိုုးေထာင္ ေနတဲ့ ၊ ရန္ကုုန္ ျမိဳ႕ ျပ ဟာ ၊ ဘယ္ရာသီ ရယ္ . . . ဘယ္အခ်ိန္ ရယ္ လိုု႕ ခြဲျခားလိုု႕ မရနိုုင္ ေအာင္ အလ်ွံ ညီးညီး ရွိလွခ်ည္႕ ။ 

ျဖတ္ေက်ာ္ က်န္ ခဲ့တဲ့ ၊ ကားအေရာင္းျပခန္း အသစ္ စက္စက္ၾကီး တခုု ေရွ႕ မွာ ၊ အလံ ၾကီး ေတြ လူ ေနလိုုက္ပံုု က . . . ။ အလံ ေတြ ဆိုုရင္ နိုုင္ငံေရး ရဲ႕ အေငြ႕ အသက္ေတြ ၊ ေသြးညွီနံ႕ ေတြ ေ၀့၀ဲ ေနခဲ့ဖူး တဲ့ ျမန္မာျပည္ မွာ ၊ ယမကာခိုုးေတြ အသျပာ နံ႕ ေတြ စြဲကပ္ေနတဲ့ အလံ ေတြ လြင့္ပ်ံ႕ လိုု႕ လာ ေနျပီ ေပါ့။ အားလံုုး ေသာ အေၾကာင္း ကိစၥ ေတြ ဟာ နိုုင္ငံေရးနဲ႕ သက္ဆိုုင္တယ္ ၊ နိင္ငံေရးမွာ ျမစ္ဖ်ားခံ တယ္လိုု႕ ေျပာတတ္ ၾကတယ္ေရာ ။ ေနာက္ေတာ့လည္း ၊ စီးပြားေရး ထဲမွာ စုုံးစံုုး ျမဳပ္ကုုန္တာ ကိုု ၾက ေတာ့ ေရာ ၊ မေျပာ ၾက ေတာ့ ဘူးလား ။ အဲဒီေတာ့လည္း ၊ စီးပြားေရး ဆိုုတာ လည္း နိုုင္ငံေရးပဲ လိုု႕ ေျပာၾကရ ဦး မွာေပါ့ ။ 

လမ္းတေလ ွ်ာက္လံုုး ျမင္ေနရတဲ့ နီနီ ျပာျပာ ေစ်းဆိုုင္ခန္းေတြ ကေတာ့ ၊ ေသခ်ာပါတယ္။ စီးပြားေရး မဟုုတ္ရင္ ဘာအေရး လဲ ။ ကိုုယ့္ဆိုုင္ အမည္ အမွတ္တံဆိပ္ေတာင္ ၊ အေရးမပါ ေတာ့ ေလာက္ေအာင္ ၊ အေရးပါပါ ျပာေန နီ ေနၾက တဲ့ ၊ ျမိဳ႕ ျပ ရဲ႕ အိမ္တြင္း လုုပ္ငန္းေလး ေတြ ဟာ ၊ စပြန္ဆာ စီးပြားေရး ၊ ေၾကာ္ျငာ စီးပြားေရး ၊ နီယုုိလစ္ဘရယ္ စီးပြားေရး ရဲ႕ ေအာက္မွာ ကိုုယ္ပိုုင္ အေရာင္ အဆင္း ကင္းမဲ့ ေန လိုုက္ ၾကပံုု ။ ဒဂုုန္တာရာ ရဲ႕ ေ၀ါဒစၥေန အျပာ ဆိုုတာကိုု ၊ ဘယ္သူမွ အျပင္မွာ ေသေသ ခ်ာခ်ာ မျမင္ဖူး ေပမဲ့ ၊ တယ္လီေနာ အျပာ နဲ႕ ေအာ္ရီဒူး အနီ ကိုု ေတာ့ အားလံုုး အေသအခ်ာ သိ ေနၾကရတာေပါ့ လိုု႕ ျပံဳး မိ ျပန္တယ္။ ဟိုုမွာ ၾကည့္ ဦး ။ လမ္းေထာင့္က ယာဥ္ထိန္းရဲ စခန္း ရဲ႕ နဖူးစီး မွာ ေတာင္ ၊ တယ္လီေနာ လိုု႕ ၊ ျပာျပာ လဲ့ ေန ေသး ။

ဘတ္စ္ကားျပတင္း ေနာက္က ၊ အိုုက္စပ္စပ္ မနက္ခင္း ထဲကိုု ၊ ေလေျပ တခ်က္ တိုုးလာ တုုန္း ၊ ကားဟြန္းသံ ေတြ ပြက္ပြက္ညံ သြား တယ္။ ေယာကၡမ ကား အလကား စီးေနတဲ့ ေကာင္ေတြ . . . မယားငယ္ ဆီ အခ်ိန္မီ မေရာက္မွာ စိုုးေနတာေလ ကြာ. . . ။ ဘစ္ကား ဆရာ နဲ႕ စပယ္ယာ ရဲ႕ ၊ အခ်ီ အခ် ဆဲဆိုုသံက ၊ ျပံဳးရခက္ မဲ့ရခက္ ။ ေန႕တဓူ၀ မိုုးလင္းကေန မိုုးစုုပ္စုုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ အထိ ၊ ေလာဘေတြ ေမာဟေတြ ကိုု အျပည့္အသိပ္ ေခါက္ျပန္ တင္ေဆာင္ အသက္ေမြးေနရတဲ့ ကားသမား နွစ္ေယာက္က ၊ သူတိုု႕ ရဲ႕ ေဒါသ ေတြကိုု ပါးစပ္နီနီ ရဲရဲ ၾကီးေတြက တဆင့္ ၊ လမ္းေပၚကိုု ပ်စ္ကနဲ ေထြးထုုပ္ လိုုက္ၾကျပန္ေတာ့ ၊ ပခံုုးေတြ အလိုုလိုု က်ံဳ႕ ျပီး မ်က္နွာ လႊဲ မိေပါ့ ။ အဲဒီလိုုနဲ႕ ေဟာဒီ ကတၱာရာလမ္း ၾကီး ေတြ ေပၚမွာ ၊ ဥပကၡာ ေတြ နဲ႕ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ညိဳညစ္ စြန္းကြက္ ေနခဲ့ ၾက ျပီးျပီလဲ ။ 

ေပ်ာ္တခ်က္ မေပ်ာ္တခ်က္ အေတြးေတြ နဲ႕ ဘယ္ကိုု ေရာက္ေနျပီ မွန္းေတာင္ မသိ ။ သမိုုင္းလမ္းဆံုုကိုု ေက်ာ္လာခဲ့ျပီလား ။ လွည္းတန္း ေတာင္ ေရာက္ကာနီး ျပီလား ။ မွတ္တိုုင္ မွားဆင္းမိ ေတာ့လည္း ဘာအေရးလဲကြယ္ ။ ျမိဳ႕ထဲထိ သြားမယ္မွန္းထားတဲ့ သူ႕အတြက္ ၊ ခရီးဆံုုး မွတ္တိုုင္ကိုု ေရာက္ဖိုု႕ အနည္းဆံုုးေတာ့ ေနာက္ထပ္ တနာရီ ေလာက္ လိုုအံုုး မွာ ေသခ်ာသည္။ ဆင္ေရတြင္း လိုု႕ ေတာ့ ေအာ္သံ ၾကားလိုုက္သည္ ။ ဘယ္ေနရာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အားလံုုးက အတူတူ လိုု ခ်ည္းပဲ ေလ ။ ညိဳ မြဲမြဲ ေနာက္ခံ ရယ္ ။ အပူေငြ႕ ေတြရယ္ ။ အနီေရာင္ရယ္ ။ အျပာေရာင္ရယ္ ။ လူရုုပ္ၾကီးေတြ နဲ႕ ေၾကာ္ျငာ ဆိုုင္းဘုုတ္ေတြရယ္ ။ ေစ်းဆိုုင္ေတြ ျပည့္က်ပ္ ေနတဲ့ မ်က္နွာစာ ေတြရယ္ ၊ လူေတြ တိုုးေခြ႕ ေနတဲ့ ပလက္ေဖာင္းေတြရယ္ ။ ကားတန္းရွည္ၾကီးေတြရယ္ ။ ကားဟြန္းသံ ေတြရယ္ ။ ကားေတြၾကားမွာ လက္ေပြ႕ ေစ်း လိုုက္ ေရာင္းသူ ေတြ ရယ္ ။ 

ဘစ္ကားက ၊ ေရွ႕မွာ ပိတ္နွင့္ ေနတဲ့ ကားတန္းရွည္ၾကီး ရဲ႕ ေနာက္မွာ အရွိန္သပ္ သြား တာနဲ႕ ၊ ဂ်ာနယ္ေတြ တေပြ႕ ၾကီး နဲ႕ ၊ ကေလး တေယာက္ ကားျပတင္း နား ေရာက္လာ သည္။ အလြန္ဆံုုး ရွိလွ ၊ ၁၂ နွစ္ ၁၃ နွစ္ေပါ့ ။ အျဖဴ အစိမ္း ၀တ္ထားရမဲ့ ၊ ေက်ာင္းသား အရြယ္ေလး ။ သနပ္ခါး ေတြ ပိန္းေနတဲ့ ပါးနွစ္ဖက္ ၾကားထဲက အျပံဳးေလးက သူ႕ ေခါင္းေပၚ ကိုု တဲ့တဲ့ ထိုုးက် ေနတဲ့ ေနေရာင္ စူးစူး နဲ႕ မသက္ဆိုုင္လွ စြာပဲ ၾကည္စင္ေန သည္။ ဂ်ာနယ္ေတြထဲက စိတ္၀င္စားစရာ သတင္း အထိုုအထြာေတြကိုု ရႊင္ရႊင္ျမဴးျမဴး ေအာ္ဟစ္ ေနေသး ။ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း ဟာ ၊ ရာသီဥတုု နဲ႕ မဆိုုင္ ဘူးလား ။ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းဟာ အလုုပ္ လား ။ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းဟာ ေငြလား ။ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းဟာ ဆင္းရဲ ခ်မ္းသာ ပံုုစံ ကြာျခားသလား ။ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း ဆိုုတာ အရြယ္ အပိုုင္းအျခား ေပၚမွာ မူတည္တာလား ။ 

ဘ၀ ရပ္တည္မူ ခက္ခဲ ပင္ပန္း ေပမဲ့ ၊ စိတ္ညစ္ေနဟန္ မတူ တဲ့ ၊ လက္ေပြ႕ သမားေလး ရဲ႕ ပကတိ မ်က္နွာေလး ကိုု ၊ ျပဒါးတိုုင္ေလး တခုုလိုု ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း နဲ႕ မေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း ေတြ ၾကားထဲ တလွည့္စီ နွစ္ၾကည့္ မိတယ္။ မိတ္ေဆြ အမ်ိဳးသမီး တေယာက္ကေတာ့ ၊ စိတ္ညစ္ လာရင္ ၊ ေစ်းပတ္ သည္ တဲ့ ။ ရီေတးလ္ သရပီ လိုု႕ ေတာင္ ရွိတယ္ မဟုုတ္လား။ တခ်ိဳ႕ ကေတာ့ အရက္ေသာက္ ခ်င္ ေသာက္မည္ ေပါ့ ။ ဂီတာတီး ခ်င္ တီးမည္ေပါ့ ။ သီခ်င္းေအာ္ဆိုုခ်င္ ဆိုုမည္ေပါ့ ။ ဒီလိုုဆိုု ကာရာအိုုေက ခဏခဏ သြားတတ္တ့ဲ ၊ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ ဟာ ၊ မေပ်ာ္ရႊင္မူေတြကိုု ေပ်ာ္ရႊင္စြာ မသိက်ိဳးကၽြံ ျပဳ နိုုင္တဲ့ သူပဲ ျဖစ္ရမယ္ ။ ဘူတန္ နိုုင္ငံ ဟာ ၊ ေပ်ာ္ရႊင္မူ ကိုု ကိန္းဂဏန္း ေတြ နဲ႕ တိုုင္းဖိုု႕ ၾကိဳးစားတယ္။ တကယ္ဆိုု သူ႕ နဲ႕ ဆန္႕က်င္ဖက္ မေပ်ာ္ရႊင္မူ ရဲ႕ ကိန္းဂဏန္း ေတြက ရွိျပီးသားပဲ ။ စိတ္က်ခုုခံေဆး ထုုပ္လုုပ္မူ တန္ဖိုုး ေတြဟာ ကမၻာလံုုးဆိုုင္ရာ မေပ်ာ္ရႊင္မူ တန္ဖိုုး ေတြပဲ မဟုုတ္လား ။

သူ႕ အတြက္ေတာ့ မေပ်ာ္အတၱေတြ ျပိဳဆင္းလာတိုုင္း ၊ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ စာအုုပ္ၾကီးေတြ ေလ ွ်ာက္လွန္ျပီး ဖတ္ျပစ္လိုုက္တာပဲ ။ တီဗြီေရွ႕ သြားထိုုင္ျပီး ၊ ကမၻာ့သတင္းေတြ ဘာေတြ ထိုုင္ၾကည့္ ျပစ္လိုုက္တာပဲ ။ “ကိုုယ္” ဆိုုတဲ့ အတၱၾကီး ၊ ခဏေလာက္ ျဖစ္ျဖစ္ ေသးေကြး အားနည္း သြားတဲ့ အထိ ၊ ကိုုယ့္ ထက္ ၾကီးက်ယ္တဲ့ အရာေတြ ကိုု ပခံုုးေပၚက ေက်ာ္ ၾကည့္ ျပစ္ လိုုက္သည္။ အင္တာနက္ နဲ႕ လူမူကြန္ယက္ ေတြ ေပၚလာတာ လည္း ၊ တခါတေလ ေတာ့ ၊ ထြက္ေပါက္ ျဖစ္သားပင္ ။ အဲ - ကံဆိုုးလိုု႕ ၊ ကမၻာ့ အေပ်ာ္ရႊင္ဆံုုး သူငယ္ခ်င္းေတြ ရဲ႕ ဓါတ္ပံုု ေတြ ၾကားထဲ မွာ ၊ ထြက္ေပါက္ပိတ္မိ သြားရင္ေတာ့ ၊ ေတြ႕ တဲ့ ေနရာက သာ ၊ ခုုန္ ခ် လိုုက္ေပေတာ့ ။

ကားျပတင္းေဘာင္ကေန ေက်ာ္ျပီး ျမင္ေနရတဲ့ ဂ်ာနယ္ တေစာင္ရဲ႕ မ်က္နွာဖံုုးမွာ ပန္းေတြ ေ၀ေ၀ဆာဆာ နဲ႕ ၊ ၾကည္လင္ ၀င္းပ စြာ ျပံဳးေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီးၾကီး ။ ေရွ႕တခံုုေက်ာ္က လူၾကီးတေယာက္က ၊ အမ်ိဳးသမီးၾကီး ပံုုနဲ႕ ဂ်ာနယ္ကိုု လွမ္း၀ယ္ျပီး အက်အန ဖတ္ေနေလသည္။ ပိတ္ၾကပ္ မြန္းအိုုက္ေနတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ၾကီးကိုု ခဏေမ့ ျပီး ၊ သာယာ၀ေျပာတဲ့ လူ႕ေဘာင္ၾကီးဆီ ေရာက္ေနေလာက္ျပီေပါ့ ။ ဘာပဲေျပာေျပာ ဒီအမ်ိဳးသမီးၾကီး ဟာ စိတ္ခြန္အားကိုု အထူးအျခား ေပးစြမ္းနိုုင္တုုန္းပဲ ။ စိတ္ခြန္အား ေပးနိုုင္တဲ့သူ ေတြကိုု အင္မတန္ နွစ္လိုု အားက်လွေပမဲ့ ၊ ကိုုယ္တိုုင္ကေတာ့ အျပံဳးတစံုုေလာက္ကိုုပင္ ၊ ဘုုရားသခင္ ဆီမွာ ခဲခဲယဥ္ယဥ္း ဆုုေတာင္းေနရသည္။ ေနပါအံုုး ။ အျပံဳး နဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းက ၊ တိုုက္ရိုုက္ အခ်ိဳးက် တယ္လိုု႕ ဆိုု နိုုင္ပါ့မလား ။ ဒီအမ်ိဳးသမီးၾကီး ကေရာ ၊ သူမ ျပံဳးျပ ေနသေလာက္ ၊ တကယ္ ေပ်ာ္ရႊင္ ေန မွာတဲ့ လား ။ သူမ ရဲ႕ အနာဂါတ္ၾကီး တခုုလံုုး ျမဴေတြ အုုံ႕ ဆိုုင္း ေနခဲ့ တုုန္း ကေတာ့ ၊ အတိတ္က ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္နူး စရာ ေတြ နဲ႕ ေျဖေဖ်ာက္ေနထိုုင္ ခဲ့ တယ္လိုု႕ ေျပာတာ ကိုု ဖတ္ဖူးသည္။ 

လူ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာေတာ့ တယုုတယ သိမ္းဆည္းထားတဲ့ ေပ်ာ္စရာ ေန႕ရက္ေတြ ရွိခဲ့ ၾကမွာပါ ။ သူ႕မွာလည္း ရွိခဲ့ တာပဲ မဟုုတ္လား. . . ။ အဲဒီ အမ်ိဳးသမီးၾကီး ေလာက္ ၊ ဘ၀ အေမွာင္ေတြကိုု ထိုုးခြင္း နိုုင္ဖိုု႕ ၊ အတိတ္ အလင္းေရာင္ ေတြ လံုုလံုုေလာက္ေလာက္ မရွိ ခဲ့ ရင္ေတာင္မွ ၊ အနည္းဆံုုးေတာ့ အခုုန လက္ေပြ႕ ေကာင္ေလးလိုု ၊ အရာရာကိုု ေမ့ထား နိုုင္ ခဲ့ ဖူးသည္ေလ။

ေနာက္မွာ က်န္ခဲ့တဲ့ ၊ ျမိဳ႕ေလး တျမိဳ႕ ကိုု ၊ သတိမရမိ ။ ေရွ႕ ဆက္ရမဲ့ ၊ ကမၻာေလာက ၾကီး အေၾကာင္း ၾကိဳမေတြးမိ ။ ေရာက္ေနတဲ့ ရန္ကုုန္ျမိဳ႕ ၾကီး အေၾကာင္းလဲ မသိ တသိ ။ လက္ဖက္ရည္ဆိုုင္ ေန႕တိုုင္း မထိုုင္နိုုင္ လည္း ၊ ေပ်ာ္စရာေတြ ေသာက္သံုုး ဖိုု႕ ၊ လံုုေလာက္ ၾက သည္ ။ သီခ်င္း တစ္ေခြ ကိုုယ္ပိုုင္ မ၀ယ္နိုုင္လည္း ၊ ၾကည္နူးစရာ သီခ်င္းသံ ေတြက ၊ ညတိုုင္း ေလထဲမွာ ပ်ံ႕လြင့္ ေနခဲ့သည္။ အပူ အပင္ ကင္းတဲ့ ကေလးဘ၀ မဟုုတ္ေတာ့ ေပမဲ့ လိုု႕ ၊ အေပ်ာ္ အျပံဳး နဲ႕ ရယ္ေမာသံ ေတြ ဖံုုးလႊမ္းေနခဲ့တဲ့ တကၠသိုုလ္ ေက်ာင္းသူ ဘ၀ ဟာ ၊ ေပ်ာ္ရႊင္မူ ျပဒါးတိုုင္ ရဲ႕ ၊ အျမင့္ဆံုုး အမွတ္ ေရာက္ခဲ့ တဲ့ အခ်ိန္ေတြ ပဲ ေပါ့ ။ အဲဒီတုုန္းက ဆိုု ၊ အခုုလိုု ဘစ္ကား ၾကီး တစီးေပၚ က ေန ျမင္ေနရ တဲ့ ၊ ရန္ကုုန္ျမိဳ႕ ၾကီး ဟာ ၊ ေမ ွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေတြ နဲ႕ အေရာင္အေသြးေတြ ရႊန္းစိုု ေန ခဲ့တာ ကိုု အေသအခ်ာ မွတ္မိ ေနသည္။ လွည္းတန္း နဲ႕ ေက်ာင္း၀င္း ၾကီး ဟာ လည္း ၊ ျမင္ဖူးသမ ွ် ေနရာ ေတြ ထဲမွာ ေပ်ာ္စရာ အေကာင္းဆံုုး နဲ႕ ေနခ်င္စရာ အေကာင္းဆံုုး ေနရာ ေတြ လိုု႕ သာ ထင္ခဲ့သည္။

သူ႕ နားထဲ ကိုု ရယ္သံ ေလး တခုု ၀င္လာသည္ ။ အတိတ္က ရယ္သံ မဟုုတ္ ။ ေလာေလာလတ္လတ္ ပစၥဳပၺန္ ရဲ႕ အသံ ။သူ႕ေဘး မွာ ကပ္ထိုုင္ေနတဲ့ ကေလးမ ေလး ဟာ ၊ လက္၀ါး ေပၚမွာ တင္ထားတဲ့ ဖုုန္းကေလးကိုု လက္မေလး နဲ႕ အထက္ေအာက္ ပြတ္ရင္း ၊ ဆံပင္ရွည္ေလးေတြ ဆင္းအုုပ္က်လာတဲ့ အထိ ၊ တခိခိ ရယ္ ေနတုုန္း ။ သူတိုု႕ ေခတ္ရဲ႕ လူငယ္ဘာ၀ ရယ္ေမာ ေပ်ာ္ရႊင္ စရာ ေတြက ၊ ေခါင္းငံုု႕ ျပီး ရွာ ၾက ရတယ္လား ။ သူတိုု႕ေတြ တုုန္းကေတာ့ ေခါင္းေတြ ေမာ့ ျပီး ေကာင္းကင္ၾကီးကိုု ၾကည့္ ေပ်ာ္ခဲ့ ၾကတာ ေလ ။ လွည္းတန္း သမား ေတြ ဆင္းခ်င္ရင္ ဆင္းလိုု႕ ရ ျပီ ဆိုုတဲ့ ၊ ကားစပယ္ယာ ရဲ႕ အသံ ေၾကာင့္ ၊ ေကာင္မေလး က ၊ ေပါင္ေပၚ တင္ထားတဲ့ ေက်ာပိုုးအိတ္ကေလး ထဲ ၊ သူ႕ ဖံုုး ေလး ထိုုးထဲ့ ျပီး ၊ ထ ဖိုု႕ ျပင္သည္ ။ ပိန္ပိန္ ပါးပါး ကေလးမေလး ရဲ႕ ၀တ္စားဆင္ယင္ပံုု ေလးဟာ လွည္းတန္းမွာ ဆင္းမယ့္ တကၠသိုုလ္ေက်ာင္းသူေလး လား ၊ အျပင္ေဆာင္ေန တဲ့ ၊ နယ္က ေကာင္မေလးလား ။ အျမန္ေလး ဆင္းထားမယ္ တဲ့ ။ စပယ္ယာ အသံ ၾကားေတာ့ ၊ ေကာင္မေလး ရဲ႕ ေျခေထာက္ ေနာက္မွာ ၊ သူ႕ ေျခေထာက္ေတြ လည္း ၊ ပလက္ေဖာင္း ေပၚ ေရာက္ျပီး ေနျပီ ။ သူ လွည္းတန္း မွာ ဆင္း မိ လိုုက္ျပီ ။

အခုုတိုုင္းပဲ ၊ မီးပြိဳင့္ က နီလား . . . စိမ္းလား မသိ ၊ ကားမွတ္တိုုင္ ဘယ္နားမွန္း မသိ ေပမဲ့ ၊ ေရွ႕ က ကားတန္းရွည္ ၾကီးက မေရြ႕ ေတာ့ ဘူး ဆိုု ၊ အဆင္ေျပတဲ့ ေနရာ ဆင္းလိုုက္ ၾက သည္ပဲ ။ လြန္ခဲ့တဲ့ အနွစ္ အစိတ္ေလာက္က မီးပြိဳင့္ ပိတ္ေနတဲ့ ကားတန္းရွည္ၾကီး ဟာ၊ အခုုထိ ကိုု ၊ မထြက္နိုုင္ေသး ဘူးတဲ့လား ။ လမ္းေပၚမွာ သြား ေနတဲ့ လွည္းတန္း က လည္း ၊ အရင္အတိုုင္း ၊ သက္ေတာင့္ သက္သာ ေျခလွမ္း ေတြ နဲ႕ … ေအးေအး လူလူ အျပံဳးေတြ နဲ႕ ။ လွည္းတန္း ဟာ ၊ အခုုန ေကာင္မေလး လိုုပဲ ၊ ေခတ္ေပၚ အသံုုးအေဆာင္ ေတြ နဲ႕ ၊ ၀တ္စား ဆင္ျပင္ ထား ေပမဲ့လိုု႕ ၊ အရိုုးခံ မ်က္နွာေပၚ မွာ ၊ သနပ္ခါး ပါးပါးေလး ရွိေနတုုန္း။ လွည္းတန္း ဟာ ၊ တကယ္ေတာ့ ကမာရြတ္ ရြာေလး ကေန ၊ အသြင္ေျပာင္း လာတဲ့ ၊ ခပ္ရိုုးရိုုး ေကာင္မေလး တေယာက္ ပဲေလ ။ အရိုုးခံ ပလက္ေဖာင္းေတြ ေပၚ က ၊ ထူးျခားတဲ့ ေန႕စဥ္ ဘ၀ ေတြ ကိုုက၊ လွည္းတန္း ရဲ႕ သီးသန္႕ အလွ ။

သူလည္းပဲ ဒီ ပလက္ေဖာင္း ေတြေပၚ မွာ ၊ ငွက္ကေလးေတြ အပ်ံသင္သလိုု ၊ ေလာက ေကာင္းကင္ၾကီးထဲ တေယာက္တည္း စ လွမ္းရသည္ ။ အေဆာင္ကိုု လိုုက္ပိုု႕ တဲ့ ေဖေဖ က ၊ ရွမ္းေတာင္တန္း မွာ ေခါက္ဆြဲ တပြဲ ၀ယ္ေကၽြး ျပီး ၊ သူ႕ကိုု ဒီ ပလက္ေဖာင္းေပၚ ေတြ ကေန ၊ ဘက္စ္ကား စီးနည္း သင္ေပးခဲ့သည္ ။ ဒီ ပလက္ေဖာင္းေတြ ေပၚ မွာပဲ ၊ လမ္းေဘးမွာ ခ်ေရာင္းေနတဲ့ စာအုုပ္ အေဟာင္းေလး တအုုပ္ကိုု ၀ယ္ဖိုု႕ ခ်ိတံုု ခ် တုုံ ျဖစ္ေနတဲ့ အလား ၊ ေက်နပ္ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေတြ ကိုု ၊ မေသ မခ်ာ စ ရွာေတြ႕ ခဲ့ သည္။ ျပီးေတာ့လည္း ဒီ ပလက္ေဖာင္း ေပၚ မွာပဲ ၊ ဆုုရ ထားတဲ့ ပက္ကား ေဖာင္တိန္ေလး ျပဳတ္က် က်န္ခဲ့ သလိုု မ်ိဳး ၊ ဘ၀ ရဲ႕ အျမတ္နိုုး ဆံုုး ေပ်ာ္ရႊင္မူ ေတြ ကိုု ၊ ထားရစ္ ခဲ့ ရေလသည္။ 

တကယ္ေတာ့ ဒီပလက္ေဖာင္း ေတြ ေပၚမွာ ၊ အဲ့ဒီလိုု အျမိဳ႕ ျမိဳ႕ အနယ္နယ္က ေရာက္လာတဲ့ အပ်ံသင္ ငွက္ကေလးေတြ ခိုုနားလိုုက္ ၊ ပ်ံသြားလိုုက္ နဲ႕ ရွိေနခဲ့တာ ၊ ေဟာဟိုု တဖက္ကမ္းက ၊ ရန္ကုုန္တကၠသိုုလ္ ေက်ာင္းေတာ္ ၾကီး ရဲ႕ သက္တမ္း နဲ႕ အမ ွ် လိုု႕ ပဲ ေျပာရ မည္ေပါ့ ။ ေက်ာင္း၀င္းၾကီး ထဲက ကံ့ေကာ္ပင္တန္းေတြ ရဲ႕ ေနာက္မွာ အိပ္တန္းတက္ၾက တဲ့ ငွက္ကေလးေတြဟာ ၊ မိုုးလင္းျပီ ဆိုုတာနဲ႕ ၊ အဲဒီ ပလက္ေဖာင္းေတြ ေပၚ ကိုု ေရာက္လာ တတ္ၾက ျပီ ။ ေက်ာင္း၀င္း ၾကီး နဲ႕ ပလက္ေဖာင္း ေတြ ၾကား ၊ လူးလာ ေခါက္တုုန္႕ ရင္း ၊အခ်ိန္တန္ ေက်ာင္းေတြ ျပီး ၊ ပညာေတြ စံုု ေတာ့ ၊ အေ၀းၾကီးကိုု ပ်ံ ရ ျပန္ေပါ့ ။ တခ်ိဳ႕ မပ်ံ ခ်င္ေသး တဲ့ ငွက္ကေလး ေတြ က လည္း ၊ ဒီ နား မွာပဲ တ၀ဲလည္ လည္ နဲ႕ ၊ ခတၱခဏ ခိုုနားဖိုု႕ အသိုုက္ေတြ ရွာ ၾက ။

သူ႕ ရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္ လြတ္လပ္တဲ့ ေက်ာင္းသူ ဘ၀ က ၊ လ်င္ လ်င္ ျမန္ျမန္ ကုုန္ဆံုုး ခဲ့သည္ ။ အိပ္ယာလိပ္ နဲ႕ ေသတၱာကိုု ဆြဲ ျပီး ၊ ေက်ာင္း၀င္းၾကီးထဲကေန ဒရြတ္တိုုက္ျပီး ထြက္လာ ၾကတဲ့ ၊ သူတိုု႕ ေတြကိုု ၊ ခက္ခဲ က်ဥ္းေျမာင္းတဲ့ ရန္ကုုန္ျမိဳ႕ ၾကီးက ၊ အဲဒီ ပလက္ေဖာင္းေတြ ေပၚကေန အသင့္ ေစာင့္ၾကိဳ ေနခဲ့သည္။ တကယ့္ တကယ္ က် ေတာ့လည္း ၊ ရင္းနွီး ခင္မင္ ခဲ့တဲ့ ၊ ဒီ ပလက္ေဖာင္းေတြ ဟာ ၊ ထင္ထားသေလာက္ေတာ့၊ အဆင္ေျပ မညက္ေညာ ခဲ့ပါ ေခ် ။ ရန္ကုုန္ျမိဳ႕ ၾကီးကလည္း ၊ ေမ ွ်ာ္လင့္ ထား သေလာက္ ၊ လြယ္ကူ မရက္ေရာ ခဲ့ပါေပ ။ သူ႕ အ တြက္ေတာ့ ၊ ရန္ကုုန္တကၠသိုုလ္ အင္းလ်ားေဆာင္ၾကီးေပၚက သာေတာင့္ သာယာ နွစ္ေယာက္ခန္း ကေလး ကေနျပီး ၊ မီးပိတ္ လိုုက္ရင္ ၊ ၾကြက္ကေလးေတြက ထုုပ္တန္းေပၚကေန တန္းစီျပီး ငံုု႕ၾကည့္ေနတတ္တဲ့ ၊ တံခါးတခ်ပ္စာ အခန္းေလး ရ ဖိုု႕ ၊ လွည္းတန္း တ၀ိုုက္ ၊ ေျခတိုုေအာင္ ရွာခဲ့ ရ သည္။

အဲဒီ တုုန္းက ၊ ထြန္းလင္း ရိပ္သာ လမ္း ဆိုုတာ ၊ ေအးေအး ခ်မ္းခ်မ္း အိမ္ကေလး ေတြ နဲ႕ ၊ လွည္းတန္းေစ်းကိုု ေပါက္တဲ့ ျဖတ္လမ္းကေလး တခုု သာ ။ အခုုေတာ့ လမ္းမၾကီး နွစ္ခုု ေပၚက ၊ တင္းက်ပ္ ေမာက္လ ွ်ံ လာ တဲ့ ေနလိုုအား ေတြကိုု ေဖာက္ခ် လိုုက္သလိုု မ်ိဳး ၊ လမ္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ ဘ၀ ေတြ ဒလေဟာ စီး၀င္ ေနေတာ့သည္။ 

ပလက္ေဖာင္း မရွိတဲ့ လမ္းကေလး ထဲမွာ ၊ တေယာက္ နဲ႕ တေယာက္ နင္းမိ မတတ္ ၊ ခိုုက္မိ မတတ္ ၊ ေရွာင္ရွား သြားလာေနၾက တဲ့ ၊ အဲဒီ လူငယ္ လူရြယ္ေတြ ကိုုေရာ ၊ ရန္ကုုန္ျမိဳ႕ ၾကီးက ဘယ္ေလာက္ထိ ရက္ေရာ ထားေလသလဲ ။ 

လမ္းေထာင့္က ဆိုုင္မွာ ဖုုန္းကဒ္ ၀ယ္ေနတဲ့ ေကာင္ကေလးဟာ၊ ဒီေန႕ လည္စာကိုု စားျဖစ္ခ်င္မွ စားျဖစ္လိမ့္ မည္ ။ ေဂ်ာ္ဒါးနိုုး ဆိုုင္ေရွ႕ မွာ ရပ္ေနတဲ့ ေကာင္မေလး ရဲ႕ ေရႊေရာင္ ဆံပင္ အလိပ္အလိပ္ေလးေတြ ဟာလည္း ၊ အဲဒီ ဆိုုင္ထဲက အေရာင္းစာေရးမေလး တေယာက္ရဲ႕ တလစာ လုုပ္ခေငြ ထက္ေတာ့ နည္းလိမ့္မည္ မထင္။ ေစ်းဖက္က ေလ ွ်ာက္လာတဲ့ ၊ ကုုမၼဏီ ယူနီေဖာင္း နဲ႕ မိန္းကေလး တေယာက္ ရဲ႕ ၊ လက္ထဲမွာ ၾကြပ္ၾကြပ္ အိတ္ နဲ႕ အျပည့္ ဟင္းခ်က္စရာေတြ ၀ယ္လာတာ ျမင္ေတာ့ ၊ အျပင္ေဆာင္ တုုန္းက သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ကိုု သတိရ သည္။ မုုန္လာဥနီ ေတြ ၀ယ္ျပီး ျပန္လာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကိုု ၊ အိမ္ပိုုင္ရွင္ အန္တီၾကီးက ၊ ဟင္းခိုုးခ်က္မယ္ ထင္ျပီး အလစ္ဖမ္း ဖိုု႕ ဆင္းလာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ၊ ေတာင္ၾကီးသူ သူငယ္ခ်င္းက ၊ အနီေရာင္ မုုန္လာဥ ေတြကိုု အစိမ္းလိုုက္ တဂၽြတ္ ဂၽြတ္ နဲ႕ အားရပါးရ ကိုက္စား ေန ခဲ့ တာ ေလ။ မိုုးေပၚ ေမာ့ ျပီး ၊ တခ်က္ ျပံဳး မိသည္။

တိုုက္နံရံေတြ ဆီက ပဲ့တင္ျပန္လာေနတဲ့ ေျခသံ စကားသံ ရယ္ေမာသံ ေတြ ၾကားထဲမွာ ၊ ဘယ္သူ က မွ လည္း ေပ်ာက္ေနတဲ့ ေကာင္းကင္ၾကီးကိုု ၊ တခုုတ္တရ ေမာ့ မရွာ ၾက ေတာ့ ေပ ။ ေကာင္းကင္ၾကီးကလည္း ၊ ေျမၾကီးေပၚက လူေတြဆီက ထြက္လာတဲ့ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ အခိုုးအေငြ႕ ေတြ နဲ႕ ေ၀းရာမွာသာ ေနခ်င္ ေပ လိမ့္ မည္။ ေျမၾကီး မွာသာ ၊ ေရြးခ်ယ္စရာ မရွိ ။ လူေတြ ဆီက စြန္႕ပစ္ တဲ့ အညစ္အေၾကး မွန္သမ ွ် ကိုု ၾကံၾကံ ခံ ရင္း ၊ ေက်ာခ်င္း ေပး ထား ရ ရွာ သည္။ ေကာင္းကင္ နဲ႕ ေျမၾကီးကိုု မထီမဲ့ ျမင္ ျပဳေနၾက တဲ့ လူ ေတြ က ေတာ့ ၊ ေဟာဟိုုမွာ ၊ လမ္းေတြကိုုေတာင္ မိုုးေပၚ ေထာင္ျပီး ၊ အက်ိဳးစီးပြား ေတြကိုု ၊ အတင္းထိုုးသိပ္ ေမာင္းနွင္ ေနၾကေတာ့ တာ။ 

လွည္းတန္း ခံုုးေက်ာ္ၾကီး ကိုု ၾကည့္ရင္း ၊ သူ႕ရင္ထဲက မေပ်ာ္ရႊင္မူေတြ ခံုုးခံုုး ထ လာ ျပန္ သည္။ ေဒါသ ေတြ အျဖစ္ အေငြ႕ ပ်ံ သြား နိုုင္ဖိုု႕ ၊ ပါးစပ္ကေန တခုုခုုကိုု ၊ ရြတ္ဆိုု က်ိန္ဆဲ ျပစ္လိုုက္သည္။ ၾကည့္ဦးေလ ။ အရင္တုုန္းက သိမ္သိမ္ေမြ႕ ေမြ႕ စီးဆင္း ေနခဲ့ တဲ့ ၊ လမ္းငါးဆံုု ဟာ ၊ ခုုေတာ့ တြန္႕လိမ္ ေကာက္ေကြး လိုု႕ ။ ဘာမွ ပိုုျပီး ထူးျခားသြား သည္ လည္း မဟုုတ္ ။ လမ္းေလ ွ်ာက္ ဖိုု႕ ၊ ပိုုျပီး ခက္ခဲ လာတဲ့ ၊ ပလက္ေဖာင္း ေတြေပၚကေန ၊ လမ္းျဖတ္ ဖိုု႕ ၊ ပိုုျပီး အႏၱရယ္ မ်ား လာတဲ့ ၊ လမ္းမၾကီးေတြ ဆီ ၊ လူေတြ အလုုအယက္ ကူးျဖတ္ ေနၾကရသည္။ ကားေတြက ၊ တကၽြီကၽြီ တပြမ္ပြမ္ ။ တက္စီ သမားေတြက ၊ လမ္းမေပၚမွာ ခပ္တင္းတင္းရပ္ျပီး ၊ မ်က္စ ျပစ္ သည္။

သူ႕ မွတ္ညဏ္ ေတြကိုု ျပန္စီ ၾကည့္ သည္။ ေဟာဟိုု ေနရာ ေတြ မွာ ၊ ဂိုုးရွိဳး ။ ၀င္းဆံသ ။ ႏြားျဖဴဖိနပ္ဆိုုင္ ။ ရွမ္းေတာင္တန္း ။ ေရႊ၀ါဖူး ဓါတ္ပံုုတိုုက္ ။ ရတနာထြန္း စာေပ ။ ပလက္ေဖာင္းေတြ ေပၚ လမ္းေလ ွ်ာက္ရင္း ၊ ဟိုုေငး ဒီေငး ။ လက္နွိပ္စက္ စာေရး အိုုအိုုၾကီးေတြ က ၊ လမ္းေဘးမွာ ခံုုေလးေတြ ခ်ျပီး တေဂ်ာက္ေဂ်ာက္ နဲ႕ စာေတြ ရိုုက္ လိုု႕ ။ လမ္းတဖက္ ကိုု ကူးလိုုက္ရင္ ၊ သူတိုု႕ ေက်ာင္းသူ ေတြ အတြက္ ၊ လိုုအပ္တာေတြ အကုုန္ ရ နိုုင္တဲ့ ၊ လွည္းတန္းေစ်းၾကီး ရွိသည္။ အခုုေတာ့ တ၀န္း တေကြ႕ လံုုး ၊ ထူျပစ္ျပစ္ အစိမ္းေရာင္ မွန္ ၾကီးေတြ က ၊ အျပည့္ ေနရာယူ ထား ျပီ ။ ဘာမွ ၊ ဟုုတ္တိ ပတ္တိ မရွိခဲ့တဲ့ လွည္းတန္း ထိပ္က ၊ စန္တာ အ၀ိုုင္း ၾကီးရဲ႕ ထိပ္မွာေတာ့ Chevrolet ဆိုုတဲ့ စာလံုုးၾကီး ကိုု လွမ္းျမင္ရသည္။ ဟုုတ္ပါတယ္ေလ ။ ဒီေနရာ ဟာ ၊ ကားအေရာင္းျပခန္း တခုု လုုပ္ဖိုု႕သာ အသင့္ဆံုုး ပဲ မဟုုတ္လား ။ ဒီ ပလက္ေဖာင္း ေတြဟာ၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေျခလ်င္ ဖိနပ္ေတြ နဲ႕ ၊ ထိုုးသိပ္ ၾကပ္ညပ္ ေနပါေစ . . . ကိုုယ္ပိုုင္ကား ေတြ ၊ ေရာင္းလိုု႕ ခ် လိုု႕ ထြက္လိုု႕ ျပဳလိုု႕ အဆင္ေျပ ဖိုု႕ သာ ၊ အေရးၾကီး ဆံုုး ပဲ မဟုုတ္လား ။

သူ မထြက္လာခင္တုုန္းက အ၀ိုုင္းၾကီးရဲ႕ ေလွကားရင္းမွာ ၊ စာအုုပ္ဆိုုင္ ခပ္ေသးေသးေလး တခုု ရွိေသး သည္ ။ အခုုဆိုု ဘယ္ရွိေလာက္ ေတာ့ မလဲ ။ ျမိဳ႕ထဲက စာအုုပ္ဆိုုင္ၾကီးေတြ ေတာင္ ၊ ပိတ္ကုုန္ျပီ ဆိုုေတာ့ ၊ လမ္းဆံုု လမ္းခြ က စာအုုပ္ဆိုုင္ပိစိေလး ေတြ အတြက္ ေနရာမရွိ နိုုင္ေတာ့။ သင္တန္း ဆိုုင္းဘုုဒ္ ေတြ ျပည့္နွက္ ေနတဲ့ ၊ တိုုက္တန္းလ်ားၾကီး ရဲ႕ ေအာက္မွာေတာ့ ၊ စာအုုပ္ဆိုုင္ လိုုလိုုတခုု ။ မ်က္နွာစာမွာ ေက်ာင္းသံုုး စာအုုပ္လိုုမ်ိဳးေတြ ၊ စံဇာဏီဘိုု ေဟာစာတမ္း ေတြ ခင္းက်င္း ထားတဲ့ ဆိုုင္ခန္းက်ဥ္းေလး ထဲ မွာ ၊ ေတာက္ေတာက္ေျပာင္ေျပာင္ မဂၢဇင္းတခ်ိဳ႕ နွင့္ စာအုုပ္နည္းနည္းပါးပါး ေတာ့ ရွိသည္။ သူ႕ ရဲ႕ ပထမ ဆံုုး ဒိုုင္ယာရီ စာအုုပ္ကေလး ၀ယ္ ခဲ့ တဲ့ ၊ D-Mate ဆိုုင္ေလး လည္း ၊ နဂိုု အတိုုင္း ရွိေနေသးသည္ ။ ေခတ္အလိုုက္ ေရာင္းတဲ့ ပစၥည္းေတြပဲ ေျပာင္း ေနျပီလား ။ မ်ားျပားလွတဲ့ လက္ကုုိင္ဖုုန္း ဆိုုင္အသစ္ ေတြ ရဲ႕ ၾကားထဲမွာ ၊ ဒီ စာေရးကိရိယာ ဆိုုင္ေလး ဘယ္လိုု ရပ္တည္ေနသည္လဲ ။ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ အိတ္ထဲက ၊ အိုုင္ဖုုန္း ကိုု အလိုုလိုု စမ္းမိ သြားသည္။ စိတ္ကူးယဥ္ ေတြကိုု ၊ ဒိုုင္ယာရီ ထဲ ခ် ေရး တတ္ ခဲ့ တဲ့ ၊ ပါတိတ္၀မ္းဆက္ နဲ႕ မိန္းကေလး တေယာက္ သည္ပင္ ၊ ပိုုျပီး သက္ေသာင့္ သက္သာ ရွိ တဲ့ ၊ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ တထည္ နဲ႕ ၊ သိခ်င္သမ ွ် လိုုအပ္သမ ွ် ကိုု ၊ အိုုင္ဖုုန္း ထဲမွာပဲ ရွာေဖြ သိမ္းဆည္း ေနတတ္ ျပီ ဆိုုေတာ့လည္း ၊ အင္းေလ . . . လွည္းတန္း ဟာ အနည္းဆံုုးေတာ့ အတြင္းစိတ္ မွာ ၊ ေျပာင္းလဲခဲ့ ျပီေပါ့ ။ ဒါဆိုုရင္ ဟိုုး တဖက္ကမ္းမွာ ရွိတဲ့ ဒိုုင္ယာရီ စာအုုပ္ထဲက ကံေကာ္ရြာေလး ကေရာ ။ 

အခုုေတာ့ ကံ့ေကာ္ရြာေလး နဲ႕ ကမာရြတ္ ရြာေလး ၾကားထဲမွာ ၊ တဖက္ကမ္း နဲ႕ တဖက္ကမ္း လွမ္းေမ ွ်ာ္ၾကည့္လိုု႕ မ ရေတာ့ ေအာင္ ၊ ျမင္ကြင္းေတြ က်ဥ္းေျမာင္း သြားခဲ့ ျပီ ။ ဒီရြာေလး နွစ္ရြာ ကိုု ဆက္သြယ္ ထားခဲ့တဲ့ လမ္းမၾကီး နွစ္ခုု ကလည္း ၊ အေျချခင္း ျခား သထက္ ျခားေလျပီ ။

အလယ္ ၾကက္ လ ွ်ာစြန္းေလး ေပၚက ျဖတ္ေလ ွ်ာက္ ရင္း ၊ ျပည္လမ္းမ ၾကီး ဟာ၊ ပိုုျပီး ကုုေျႏၵ ၾကီးလာတာ လား . . . ပိုုျပီး မ်ား ဥပကၡာ ျပဳသြားသည္ လား ။ ဒီဖက္မွာ က်န္ခဲ့ တဲ့ အင္းစိန္လမ္းမ ၾကီး ကေတာ့ ၊ ရုုန္းကန္ ေမာပမ္း လ်က္သာ။ ပိုုျပီး စည္စည္ကားကား ျဖစ္ေနတဲ့ လမ္းနွစ္ခြ ဆံုု ပလက္ေဖာင္း ေလး ေပၚက ၊ လမ္းေဘး အထမ္းေစ်းသည္ ေတြ ကိုု ၊ လွည္းတန္း ရဲ႕ အေရးပါ တဲ့ လူတန္းစား တခုု ဆိုုတာ ၊ သူ ေမ့ ေန လိုုက္တာ ။ သူ႕ ေျခေထာက္ေတြ ဟာ ၊ ခံုုးတံတား ၾကီး ေအာက္က ၊ တိတ္တိတ္ ဆိတ္ဆိတ္ ျပည္လမ္းမ ၾကီးကိုု ျဖတ္ ရင္း ၊ ေက်ာင္းေပါက္ ဆီ တန္းတန္း မတ္မတ္ ။

( ဆက္ဖတ္လိုုပါက စာအုုပ္ ထဲမွာ ဖတ္ပါရန္) း)

◦

လမ္းဆံုုမွာ ဆင္းမိတဲ့ မေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း