We are proud of you.. Ma Ma Ni

ဂုဏ္ယူပါတယ္ မမနီ...

ေအာက္တိုဘာ ၁၆ ရက္ေန႕ မနက္ ၅ နာရီ.....

ေ၀ လီေ၀လင္း အလင္းေရာင္မသီခင္ အခ်ိန္ မွာ အလင္းကို တဲ႕တဲ႕လင္းလင္း ရင္မဆိုင္ ၀ံ႕သူ တခ်ိဳ႕ လမ္း မေပၚ မွာ ယံု ၾကည္ခ်က္ မဲ႔စြာ ေအာ္ဟစ္ေနၾကသည္။

`အမ်ိဳးသားညီလာခံကို ေထာက္ခံၾက´
`တို႕အေရး..တို႕အေရး´
`ျပည္တြင္း ျပည္ပ အဖ်က္သမား ရန္...အလိုမရိွ´

အသံ ေတြ က ..ကစဥ္႕ကလ်ား။ လူေတြက မွဳန္တိ မွဳန္၀ါး။ အသိညဏ္ ေတြက ေထြျပား။ ေၾကာက္ရြံ႕ တြန္းလွန္မူကင္းမဲ႕ျခင္း ေတြကသာ အနွ႔ံ အျပား။

ဘယ္လို လူစားေတြ.. ဘယ္ရံုး ဘယ္ကနား ဘယ္ အဖြဲ႕အစည္း ကလူ ေတြ ဆိုတာ မေတြးတတ္ ေပမဲ႔ ေသခ်ာ တာကေတာ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ား စြာ အတြင္း အသိ တရား ျခြတ္ျခံဳ က်ကာ သူခိုး လား ဘုရားလား မခြဲျခား တတ္ေတာ့ေလာက္ ေအာင္ ေတြေ၀ ထံုထိုင္း ေနၾကတဲ႕ လူ တစု ဆိုတာပါပဲ။

သူတို႕ကို ဦးေဆာင္လာတာက ျမိဳ႕နယ္ ၾကံ႕ဖြံ႕ ေခါင္း ေဆာင္ ကား၀ပ္ေရွာ႕ ေထာင္တဲ႕ ဟိုတေယာက္။ သူ႕အေဖ မေသ ခင္ကေတာင္ တေန႕ က် ဒီျမိဳ႕မွာ သူ႕သား အာဏာ ရမွာလို႕ ေတြးရင္း ေလာကထဲက စိတ္ခ် လက္ခ် ထြက္သြားခဲ့သည္။ ေနာက္ဖက္ နား က နံမယ္ ၾကီး သတင္းေပး တေယာက္ကို လည္း သူေကာင္းေကာင္းသိ သည္။ ငယ္တံုး က တလမ္းထဲ ေနခဲ႕ၾကသည္။ သူ႕အေမ ကို ေကာ္ေကာ္ဆဲရင္း ၈ တန္းမွာ က် က်န္ခဲ႕တဲ႕ တေယာက္။

ရင္ထဲမွာ လံုးလံုး စိတ္မေကာင္း။ ဒီလို ဒီေလာက္ လူ ေတြက..ေဟာဒီ ျမိဳ႕ ရဲ႕ အေရွ႕ အေနာက္ေတာင္ေျမာက္ကို ေ၀ါကီေတာ္ကီ တလံုး စီနဲ႕ လွည္႕လည္ရင္း အမ်ဳိးေကာင္းသားေတြကို ျခိမ္းေျခာက္ ပါ၀ါျပေနတာ ဘယ္လို ဆိုး၀ါးလြန္းတဲ႕ အျဖစ္ၾကီးလဲဟင္။

`ရဟန္းရွင္လူ ျပည္သူအမ်ားအား ညွင္းပန္း သတ္ျဖတ္ေသာ သူမ်ား အား ရွဳတ္ခ် က်။´

ခပ္ေသာ့ေသာ့ စာ လံုးေတြ ကို ၀ိွဳက္ဘုတ္ေပၚ မွာ ခပ္ၾကမ္း ၾကမ္း ေရး ျခစ္ လိုက္တဲ႕ ခင္ပြန္း ျဖစ္သူကို လွမ္း ၾကည့္လိုက္တယ္။ သူတို႕ ၂ေယာက္စလံုး အလို အေလ်ာက္ နား လည္ လိုက္ၾကတယ္။

အိမ္ေရွ႕ တံခါး မွာ ခ်ိတ္လုိက္တဲ႕ ၀ိွဳက္ဘုတ္ ကို ၾကည့္ကာ ေအာ္ဟစ္သူ တခ်ိဳ႕ ရပ္တန္႕ေနၾကသည္။ ေခါင္း ေဆာင္လုပ္ တဲ႕ ဟို တေယာက္က.. အသံျမွင့္ေအာ္ ၾကဖို႕ ေျပာ ေနသည္။ ဘာသံေတြလဲ။ နားထဲမွာ ေရာ ရင္ ထဲမွာ ေရာ ဆူေ၀ ေနသည္။ ဘယ္လို အသိညဏ္ ေတြနဲ႕ ဘယ္လိုလူ ေတြ ဘာေတြကို ေအာ္ဟစ္ေနၾကသလဲ။ သူတို႕ တကယ္ပဲ ေက်နပ္ အားရ ေနၾကသလား။ သူတို႕ တကယ္ပဲ ညီလာခံ ဆိုတာၾကီးကို သိသလား။ သူတို႕ တကယ္ပဲ ဘုန္းၾကီး ေတြဆူဆူပူပူလုပ္ တယ္လို႕ ထင္သလား။

အိမ္ေရွ႕ တံခါးေပါက္နား ေရာက္သြားခ်ိန္မွာ သူ႕တကိုယ္လံုး ေပါ့ပါး ေနသည္။ ဆိုင္းဘုတ္ ကိုၾကည့္ လိုက္..မလို႕လဲ လို႕လဲ ေအာ္ လိုက္.. လုပ္ေနေသာ လူ တခ်ိဳ႕ က သူ႕ကိုျမင္သြားၾက သည္။

` ဒီမွာ ရွင္..ေက်းဇူးျပဳ၍.. အခု ရန္ကုန္မွာ ဗုဒၶဘာသာ ရဟန္း သံဃာ ေတြ မတရား တဖက္သက္ ညွင္းပန္း သတ္ျဖတ္ ခံလိုက္ ရတာ တကယ္ပဲ ေက် နပ္ ေထာက္ခံ ၾကသလား ဟင္..´

သူ႕ အသံသည္ မယံု နိုင္ေလာက္ေအာင္ ေအး ေဆး တည္ျငိမ္ေနသည္။ လူတခ်ိဳ႕ တို႕ ေၾကာင္အမ္း သြားၾကသည္။ လက္ထဲမွာ ကိုင္ထားတဲ႕ ၾကံ႕ဖြ႕ံ အလိုက် ဆိုင္းဘုတ္ ေတြကို တခ်ဳိ႕လဲ ပစ္ခ် .. တခ်ိဳ႕ ေျမၾကီးေပၚ ကို ႏွိမ္႕ခ် .. ဖရုိဖရဲ ရွဲခြါသြား ၾကသည္။

သူတို႕ ေမာင္ႏွံ လက္ေမာင္းခ်င္း တင္းတင္းဆုပ္ပီး အိမ္ ထဲ ကို ၀င္ခဲ႕သည္။ သားငယ္ေလး ကေတာ့ အိပ္လို႕ ေကာင္းေနတံုး။ ေဖေဖ ကေတာ့ အိပ္ယာ က အျမန္ ထလာ ရင္း သူတို႕ ၂ေယာက္ကို အံ႕အားတၾကီး ၾကည့္ေနသည္။

ေအာက္တိုဘာ ၁၆ ရက္ ည ၁၀ နာရီ

ျမိဳ႕နယ္ ရဲမွဴး ႏွင့္ ရဲတခ်ိဳ႕ အိမ္ေရွ႕ ကုိ ေရာက္လာ ၾကသည္။
တည္ ျငိမ္စြာ ေစာင့္ ဆိုင္း ေနေသာ သူတို႕ ၂ေယာက္ မွာ ဘာ မွ ထိန္၀ွက္စရာ မရိွသလို။ ေတာင္းပန္စရာ လည္း မလိုခဲ႕။ ၁၀ ႏွစ္ အရြယ္ သားငယ္ ကေတာ့ သူ တေန႕ခင္းလံုး ရွင္းျပ ထားလို႕ သူတို႕ ၂ေယာက္ ထြက္သြား တာကို မမွိတ္မသံု စိုက္ၾကည့္ ေနယံု ကလြဲလို႕ ဘာမွ မေျပာခဲ႕။ ေဖေဖ ႕ ကိုေတာ့ က်န္းမာေရး ဂရုစိုက္ဖို႕ စိတ္မပူ ဖို႕ တည္ျငိမ္စြာ ေျပာ နိုင္ခဲ႕သည္။

အာရံုထဲမွာ ရဲရင့္သူ မ်ား ရဲ႕ ပံုရိပ္ေတြ ရိွသည္။ ရင္ထဲ မွာ အမွန္တရား အတြက္ ျမဲျမံမူ ေတြ ရိွသည္။ ေရွ႕ မွာ ကေဒါင္းအလံေတြ လႊင့္ ေနသည္။ ခ်ိဳးငွက္တို႕ အေတာင္ခတ္ေလပီ။ စည္ေျဗာ သံ ေ၀ ကို ၾကားေန ရပီ။ ေရာက္ေတာ့မည္။

◦

We are proud of you.. Ma Ma Ni