ကိုေယာဟန္ေအာင္၏ ဖခင္တေယာက္ ဒုကၡ ႏွင့္ ကိုေအာင္သာငယ္၏ ဖခင္တိုင္းရဲ႕ဒုကၡ စာ မ်ား ကို ဖတ္ျပီး သကာလ ..ျပီးခဲ့ေသာ၂ႏွစ္ခန္႕က သံလြင္ အိမ္မက္ မွာ ေရးခဲ့ေသာ စာစီစာကံုး ေလး တခု အား ျပန္လည္ ေ၀မွ် ပါသည္။
ဗမာစာ သည္ ဒို႕စာ
တနဂၤေႏြ ေန႕ကေလး တေန႕သည္ ေတာက္ပတဲ့ ေနေရာင္ ျခည္ေတြ တေပြ႕တပိုက္နွင့္ သြက္သြက္ လက္လက္ ရွိေနသည္။ တိုက္တိုက္ ဆိုင္ဆိုင္ သီတင္းကၽႊတ္ လျပည့္ေန႕ကလည္း ျဖစ္လို႕ေနျပန္။
ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာ လူမ်ဴိး တို႕ရဲ့ ထံုးစံအတိုင္း ေန႕ၾကီး ရက္ၾကီးမွာ ဘုန္းၾကီး ေက်ာင္း၀င္းထဲ.. ဥပုပ္ သီတင္း ေဆာက္တဲ့ သူေတြ ဆြမ္းပန္း ေရခ်မ္း ကပ္ၾက သူေတြႏွင့္ အေတာ္ေလး စည္ကား ေနသည္မွာ ပံုမွန္ အားျဖင့္ေတာ့ ဘာမွ မထူးျခားပါ။
သို႕ေသာ္ အမိ ျမန္မာျပည္နွင့္ အေတာ္ေလး ေ၀းကြာ လွေသာ ေလယဥ္ ႏွစ္ဆင္ ့စီး၍ ပင္ လာရေသာ ၀င္ေရာက္ ခြင့္ရရန္ လည္း သိပ္ မလြယ္ကူ လွေသာ ၾသစေၾတလ် နိုင္ငံ၏ ျမိဳ႕ေတာ္ ဆစ္ဒနီ ျဖစ္ေန ျခင္းသည္ စဥ္းစားစရာ ေတြနွင့္ ျပည့္ႏွက္ ေနေစ ေတာ့သည္။
--------------------------------
ေဟာဟို ျခံေထာင့္က သစ္ပင္ ေအာက္မွာ ကေလး တအုပ္ ရယ္ေမာ ေဆာ့ေလွာင္ ေနလိုက္ ၾကတာ....
ေၾသာ္... ျမန္မာ လူမ်ဴိး ေတြလဲေနာ္ တျပည္ တရြာ ေရႊ႕ေျပာင္း လာလိုက္ ၾကတာ မ်ဴိးဆက္သစ္ အျမစ္ အေညာင့္ ေလးေတြ နွင့္ ေတာ္ေတာ္ပင္ အေျခက် အျမစ္တြယ္ လာပါ ပေကာလား....
ခံစားခ်က္ တခုက ရွည္လက္စ အေတြးနဲ႕ ေရာေထြး သြားကာ ကေလးေတြ နားကို ကပ္ သြားမိသည္။ ဘယ္လို နူတ္ဆက္ရင္ ေကာင္းမလဲ ... ဗမာလို ေျပာရင္ သူတို႕ နားလည္ ပါ့မလား...
ဟယ္လို...လို႕ပဲ သိမ္းက်ဴံး ေရာေႏွာ လိုက္ရင္း ျပံဳးျပံဳးေလး ျကည့္ေနတဲ့ ႏွစ္လိုဘြယ္ရာ ေလး ငါး ေျခာက္ ႏွစ္ခန္႕အရြယ္ ကေလးမေလး တေယာက္ကုိ လက္ကမ္းလိုက္သည္။
“မဂၤလာပါ ရွင့္”
အလဲ့...ပီပီ သသ ထြက္လာေသာ ဗမာ သံေလးက မ်က္ခံုး အစံုကို ျမင့္တက္ သြားေစသည္။
“သမီး နံမယ္ဘယ္လိုေခၚလဲဲ...”
“မပန္းစုေအာင္”
ေျပာေနရင္း ဆိုေနရင္း ကေလးမေလး ရဲ့ အၾကည့္ေတြ တေနရာဆီ ေရာက္ သြားကာ ေဖေဖ လို႕ ေအာ္ေခၚ လိုက္ေတာ့...
“ဟယ္ ကိုစိုးေအာင္ ၾကည့္စမ္း ဒါ သမီးေလး လား စကားတတ္ လိုက္တာဟယ္ ...ကိုစိုးေအာင္တို႔ ဒီ ေရာက္ေနတယ္ ဆိုတာေတာ့ ၾကားတယ္... ေအးေလဟယ္ ဘာမွ သိပ္ မေျပာင္းလဲဘူးေနာ္”
“ေအးေလ နင္လဲ ရုပ္ သိပ္မေျပာင္းသြားပါဘူး ...ဒါေလးက ငါ့ရဲ့ ရွားရွားပါးပါး တေယာက္ထဲ သမီးေလး.... ဒီမွာပဲ ေမြးတာ... ေဟာဒါ ငါ့အမ်ဴိးသမီး”
သူ႕အမ်ိဴးသမီးက ေနာက္နား မလွမ္းမကမ္းမွာ ျပံဳးရင္း ႏွုတ္ဆက္သည္။
“ငါတို႕မေတြ႕တာ.. ၁၀ႏွစ္ ေလာက္ ေတာင္ရွိပီပဲ ... နင္ ထြက္လာတာလဲ ငါၾကားတယ္ .. ေအးေလ ...စကား ေအးေအး ေဆးေဆး ေျပာခ်င္ တယ္ဟာ.. ခု သြားစရာ ရိွေနလို႕....ဒီလိုလုပ္ မနက္ျဖန္ ငါ အလုပ္နားတယ္ ငါတို႕အိမ္လုိက္လည္.. ငါ လာေခၚမယ္”
----------------------
ကိုစိုးေအာင္တို႕ အိမ္ေရွ့ ခန္းမွာ မုန္႕ဟင္းခါးနံ႔ သင္းပ်ံ႕ေနသည္။ တျခား ျမန္မာမိသားစု တစု လည္းပါသည္။
ဓါတ္တူ နံတူေတြ ဆံုတဲ့ ၀ိုင္းမို႕ ထံုးစံ အတိုင္း .. မရိုးနိုင္တဲ့ ေခါင္းစဥ္ ေအာက္မွာ။ ေရာက္တတ္ရာရာ ဗမာသီတင္း အတိုအထြာ ေတြအျပည့္ႏွင့္ ...။ ေကာလဟာရ ေလးေတြ ကလည္း မပါလို႕ မျဖစ္ေပ။
ခပ္တိုးတုိး ဖြင့္ထားတဲ့ သီခ်င္းသံက စကားသံေတြ ၾကားထဲမွာ... ၾကားတခ်က္ မၾကားတခ်က္..။ ခိုင္ထူး သီခ်င္းေတြ မီမီ၀င္းေဖ ျပန္ဆို ထားတာ ထင္သည္။
“ ဒီ ျပန္ဆို ေတးမ်ဴိး က်ေတာ့လဲ ေကာင္းသားပဲ...ေယာက္က်ားစတိုင္ တမ်ဴိး မိန္းမ စတိုင္ တမ်ဴိး...ဒါေပမဲ့ေတာ့ေလ တခ်ဴိ႕ ခုေခာတ္သီခ်င္း ေတြက ေတာ့လဲ ဘယ္လိုမွ အားနာပါးနာ ခ်ီးက်ဴးလို႕ကို မရတာ--´´
ကိုစိုးေအာင္ကျပံဳးလိုက္ရင္း---
“ ေအး... အဲတာ ေခတ္ရဲ့ ကြာဟခ်က္ေပါ့ ဟာ... ငါတုိ႕ေခတ္ရဲ့ ရင္ခုန္သံနဲ႕.. သူတို႕ေခတ္ ရင္ခုန္သံ ဘယ္တူေတာ့မလဲ ”
“ မဟုတ္ဘူးေနာ္.. တခ်ဴိ႕သီခ်င္းေတြက တကယ္ကို ေျခေျခ ျမစ္ျမစ္ မရိွတာ သူငယ္ခ်င္း အခ်င္းခ်င္း နံမယ္ေတြကို သီခ်င္း လုပ္ဆို သူတို႕ တေန႕ေန႕ ဘာလုပ္တယ ္ဆိုတာမ်ဴိး သီခ်င္းထဲမွာဆို... တခ်ဳိ႕ဟာေလး ေတြေတာ့ ေကာင္းပါတယ္.. ေခတ္ရဲ့ ေပါက္ကြဲစရာ ခံစားခ်က္ ကေလးေတြ...ဟို ..အခု အင္တာနက္မွာ နံမယ္ၾကီး ေနတဲ့ MFG အဖြဲ႕လို ေခတ္ရဲ့ လိုအပ္ ခ်က္ကို ထင္ဟပ္တဲ့ ဟာမ်ဴိးေလး ေတြဆို တကယ္ခ်ဴီးက်ဴးပါတယ္...။ ခုေတာ့ ABCD ကိုသီခ်င္းလုပ္ဆိုတဲ့သူနဲ႕.... ကၾကီး ခေခြး ဂငယ္ ဂၾကီး င ...ဆိုပီး သီခ်င္းစပ္တဲ့သူနဲ႕ ဟုတ္ေနတာပဲ ”
“ ဆင္ဆာ ဥပေဒ ကလဲ ဆိုးလြန္းေတာ့ အနုပညာ အႏွစ္သာရ ကင္းမဲ့မူေတြ ေဖာင္းပြ ေနတာ ေပါ့ဟာ..အမယ္... နင္ ကၾကီး ခေခြး သီခ်င္းကို အျပစ္မတင္နဲ႕ေနာ္... ဒီ သီခ်င္းမ်ိဴး ကမွ တကယ့္ ေခာတ္ရဲ့ လိုအပ္ခ်က္ --ေတးေရးဆရာက ရည္ရြယ္ ခ်က္ရိွရိွ နဲ႕ ေရးထား တာေနမွာ... ခု ေနာက္ပုိင္း ရန္ကုန္က အထက္တန္းလႊာ လို႕ေခၚေနတဲ့ ပိုက္ဆံရိွ လူတန္း စားေတြ က သားသမီး ေတြကို ငယ္ငယ္ေလးထဲက International School တို႕ Diplomatic Schoool တို႕ YIEC တို႔လို သူေဌး ေက်ာင္းေတြမွာပို႕ျပီး အဂၤလိပ္စကား ကို နိုင္ငံျခားသားနဲ႕အျပိဳင္ ေျပာနိုင္ေအာင္ ဘိုဆန္ဆန္ ေလးေတြ မျဖစ္ျဖစ္ ေအာင္ ၾကိဳးစားေနတဲ့ ေခတ္ၾကီးမွာ ဗမာျပည္ ေပၚ တဲ့တဲ့မွာ ထုိင္ပီး ဗမာစာ မတတ္တဲ့ ကၾကီး ခေခြး မေရးနိုင္တဲ့ လူတန္းစား အသစ္တမ်ဴိး ရိွလာေနပီေနာ္...”
စကား၀ိုင္းသည္ နိုင္ငံေရး-- အဲဒီကေန ဂီတအနုပညာ-- ေဟာ ျမန္မာစာအေၾကာင္း ေရာက္လာျပန္သည္။
“ ေဟာဒီမွာ... ငါ့သမီးေလးကိုၾကည့္-- သမီး ဆိုျပလိုက္စမ္း ကၾကီးခေခြး-- အဲဒီ အန္တီ ေတြေတာင္ မရေတာ့ဘူး”
သူ႕အေဖရဲ့ ဗိုက္ေပၚမွာ အက်သား ခြထုိင္ေနတဲ့ သမီးေလး ပန္းစုေအာင္ တေယာက္ ရွက္ကိုး ရွက္ကန္းေလး နွင့္ သူ႕အေဖရဲ့ ရင္ဘတ္ေပၚ လက္ေခ်ာင္း ကေလး ေထာက္ရင္း--
“ ကၾကီး --- ခေခြး ---”
ေအာ္ေဟာ-- သူ႕အေဖ ၀တ္ထားတဲ့ တီရွပ္မွာက.. ကၾကီးခေခြး သင္ပုန္းၾကီးကြက္ ဒီဇိုင္းနဲ႕ကိုး...။
ရင္ဘတ္ကို ေက်ာက္သင္ပုန္း လုပ္ စာသင္ေနတဲ့ ကိုစိုးေအာင္ရဲ့့ ျမန္မာစာ သင္တန္း ကို အားလံုး သေဘာက် ကာျပဳံးမိ ၾကသည္။
“ငါတို႕လို အျပင္ ေရာက္ေန ၾကတဲ့ ဗမာေတြ အေနနဲ့ ကိုယ့္ ကေလးကို ဗမာစာ တတ္ေအာင္သင္ဖို႕ဆိုတာ လြယ္ေတာ့ မလြယ္ဘူးဟ-- ဒါေပမဲ့လဲ ကို႕စာ ကို႕စကားေလး ေတြကို မ်ဴိးဆက္ ပ်က္မသြားေအာင္ တတ္နိုင္ သေလာက္ေတာ့ လက္ဆင့္ ကမ္းတာပဲဟာ--ေတာင္ျပိုတာ ကို လက္နဲ႕ကာတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး ...ဒါေပမဲ့... ငါ့ကေလးက ဗမာစကား မတတ္ဘူး ဆိုရင္ေတာ့ ငါ၀မ္းနည္းမိမွာ.. ဒါအရိုးအရွင္းဆံုးငါ့ဆႏၵ--”
ကိုစိုးေအာင္ အမ်ိဴးသမီး ကေတာ့ ...ေထာက္ခံတာလား မေက်နပ္ တာလား မသိ--
“ ကေလး နံမယ္ မွည့္တံုး ကလဲ သူပဲေလ... ငါ့ကေလး ကို ဗမာ နံမည္ စစ္စစ္ပဲ မွည့္မယ္တဲ့.. တေန႕.. ငါ့သမီးေလး ထူးထူး ခၽြန္ခၽြန္ ျဖစ ္လာခဲ့ရင္ ဗမာနံမယ္နဲ႕ဗမာမေလး ျဖစ္ရမယ္ တဲ့ေလ.. အေဖ ကေတာ့ ခပ္ ကဲကဲပဲ”
“ဟုတ္တယ္ ေလကြာ-- နိုင္ငံျခား သား ေခၚရတာ ခက္မွာစိုးလို႕ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း ျပခ်က္ ေလာက္နဲ႕ေတာ့ လံုေလာက္ မလား-- သူတို႕ဘိုနံမယ္ ေတြလဲ ငါတို႕ပီေအာင္ ေခၚတာပဲ ငါတို႕နံမယ္လဲ ပီသေလာက္ ေခၚၾက ေပါ့ကြာ.. အခု..ေဒၚစုကို ေခၚ တယ္ ေအာင္ဆန္စူးခ်ီ တဲ့ ဘာျဖစ္လဲ ရတာပဲ ”
သူ႕ရဲ့ အယူအဆ ေတြကို ရဲရဲတင္းတင္း ေျပာေနတဲ့ ကုိစိုးေအာင္ကို ၾကည့္ရင္း-- ျပည္ပေရာက္ ျမန္မာ လူမ်ဴိး တေယာက္ ျဖစ္ေနတဲ့ က်ြန္မ ကိုယ္တိုင္ရဲ့ ေခါင္းထဲကို ေတြးစရာေတြ ထပ္ကာ ထပ္ကာ သာ ၀င္လာခဲ့တာ စကား၀ိုင္းပီး လို႕ တည္းခို အိမ္ကို ျပန္ရာ လမ္းတေလ်ွက္ လံုးထိ။
အင္း... အခုအထိပါပဲ။
--------------------------
ဆစ္ဒနီ က ထြက္လာတံုး ကေတာ့ မနက္လင္းအားၾကီးမို႕ အိပ္မွုံ စံုမႊား။ ေလဆိပ္ ေရာက္ေအာင္ လိုက္ပို႕ေသာ သူငယ္ခ်င္း ကိုပင္ အားနာ ေနမိသည္။
ခုေတာ့ ေလယဥ္ ေပၚမွာ တေရး ရပီးပီမို႕ၾကည္ၾကည ္လင္လင္ နွင့္ပင္ ေတာက္ပ ေနေသာ မနက္ခင္း ရင့္ရင့္ တခုကို ေလယဥ္ ျပတင္းမွ တဆင့္ ခံစား ေနမိသည္။ ပါ့သ္ကို ေရာက္ကာ နီးပီပဲ-- ေျမျပင္ကို ျမင္ ေနရပီ။
အေပၚစီးမွ ျမင္ေန ရေသာ ၾသစေၾတလ် တိုက္ အေနာက္ ျခမ္းသည္ နီေရာင္သန္းကာ ညိုတကြက္ ၀ါတကြက္ နွင့္မို႕ အပူေရာင္ ဆန္သလိုလို--ရန္ကုန္ ေလဆိပ္ ဆင္းကာ နီးတိုင္း တေမွ်ာ္ တေခၚ ျမင္ရေလ ့ရိွတဲ့ မိုးေရ ျဗုတ္စပ္နဲ႕ လယ္ ကြင္း စိ္မ္းစိမ္း ေတြကို လြမ္းမိ လိုက္သည္။
ဘယ္အရာ ကိုမဆို ျမန္မာျပည္ နဲ႕ယွဥ္ ျပီး ျမင္တတ္ ၾကည့္တတ္ တာ တကယ္ပင္ အက်င့္တခု ျဖစ္လို႕ေနသည္။ ယုတ္စြ အဆံုး သူမ်ား နိုင္ငံ သူမ်ား လူမ်ဴိးေတြ လူ႕အခြင့္အေရး ေတြကို ျပည့္ျပည္ ့၀၀ ခံစားရင္း လူခ်င္း တူတူ သူခ်င္းမွ်မွ် ေနထိုင္ သြားလာ လွဳပ္ရွား ေနၾကတာကို ျမင္ေန ၾကားေန ခံစား ေနရင္းကကို မုဒိတာ တရား မပြါးမ်ား နိုင္ေအာင္ ျဖစ္ရတာက “ေအာ္ ငါတို႕တိုင္းျပည္ ငါတို႕လူမ်ဴိးမေတာ့--” ဆိုတဲ့ စိတ္ဆႏၵ တနင့္ တပိုး ၾကီး ပါပဲ...။
ဘယ္ အခ်ိန္ ဘယ္ေနရာ ပဲ ေရာက္ေရာက္.... လြမ္း လိုက္ရတဲ့ ကိုယ့္ နိုင္ငံ---
နီယြန္ မီးေရာင္ ျမဴးျမဴး သြက္သြက္နဲ႕ နိုင္ငံစံုစံု ည အလွ စံုစံုတို ့ဘယ္ေလာက္ပင္ ယဥ္ပါးလွပီ ျဖစ္ေပမင့္ ငယ္စဥ္ ဘ၀ ေတြက တခမ္း တနား ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ သီတင္းကြ်တ္ ဖေယာင္းတိုင္ မီးထြန္းပြဲ ကေလးမ်ား ကိုသာ ျမင္ေယာင္ မိသည္။
တႏွစ္တခါ ဧျပီလ ေရာက္တုိင္း သၾကၤန္ သီခ်င္းေလး ေတြကို ကြန္ျပဴတာ အင္တာနက္ က မရအရ ရွာေဖြ နားဆင္ ရတဲ့ႏွစ္ ေတြ.... ၾကံဳ ၾကိဳက္လို႕မ်ား ျမန္မာ လူမ်ဴိး ေတြ စုျပီး က်င္းပတဲ့ သၾကၤန္ရိုးရာ ပြဲေလး ေတြမ်ား ေရာက္ရင္ တူးပို႕တူးပို႕ဆိုတဲ့ သၾကၤန္ ဒိုးသံ ေလးဟာ ခႏၶာကိုယ္ထဲ က အေၾကာမွ်င္ ေလး တခုစီ တိုင္းထိ တိုး၀င္ျမဴးၾကြ လာ လိုက္တာ—-ျပီးေတာ့လဲ... ဘာကို လြမ္းရမွန္း မသိ ရင္ထဲမွာ ဟာတာတာ....။
ေအးေလ... တကယ္ေတာ့ ကြ်န္မတို႕လို ကိုစုိးေအာင္တို႕လို တျခား တျခား ေသာ ေျမာက္မ်ား လွစြာေသာ ျမန္မာ လူမ်ဴိး မ်ားလို ကိုယ့္ တိုင္းျပည္ ကိုယ့္ ဘာသာ စကားနဲ႕ ကိုယ့္လူမ်ဴိး သားခ်င္း ေတြကို မေမ့နိုင္ မဖ်က္နုိင္ ျဖစ္ေန ၾကရတာ ကလည္း-- ဒီမိုး ဒီေရ ဒီလူ ေတြကို ခ်စ္လ်က္နဲ႕ ခြဲခြာခဲ့ဲ ၾကတဲ့ သူေတြ .. ဒါမွမဟုတ္ ကြဲကြာ ေနၾကတဲ့ သူေတြ မို႕ပဲေပါ့..။
ဘာေၾကာင္ ့ခြဲခြာ ခဲ့တယ္ ... ဘယ္လို ကြဲကြာ ခဲ့တယ္ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း ျပခ်က္ အမ်ဴိးမ်ဴးိ ကို အသာ ထားလို႕... ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကြ်န္မတို႕ အားလံုး ၂၁ ရာစုရဲ့ နယ္ျခားမဲ့ကမာၻ ၾကီး ေပၚမွာ... ကမၻာ လံုး ဆိုင္ရာ ဘာသာ စကား ကိုအသံုးျပဳျပီး..ကမၻာလံုး ဆိုင္ရာ သေဘာ တရား ေတြကို ေလ့လာ ေဆြးေႏြး အေျဖရွာ ေနနိုင္ၾကပီ ဆိုရင္ေတာ့ မဆိုးလွပါ။
တကယ့္ တကယ္မွာ ၾကေတာ့လည္း Globalization ၾကီးက ဘယ္ေလာက္ပဲ ကမၻာႀကီး ကို ရြာေလး တခုလို ေပါင္းစည္း ျပစ္လိုက္ နိုင္ပါေစ-- လူ႕အခြင့္ေရး.. သာတူညီမွ် ေနနိုင္ေရး.. အသား အေရာင္ မခြဲျခားေရး ... ဘာသာ ကိုးကြယ္ ယံုၾကည္မူျခင္း အျပန္ အလွန္ ေလးစားေရး-- ဟိုအေရး ဒီအေရး ..မ်ားျပား လွတဲ့ အေရး ေတြထဲ မွာပဲ...
သဘာ၀ နိယာမ အတိုင္း ပင္လယ္သမုဒၵရာ ၾကီးထဲက ငါးေလး ေတြ အုပ္စု ဖြဲ႕ ေနၾကသလို မ်ိဳး က်ြန္မတို႕ လူသား ေတြလဲ ကိုယ့္အစု အဖြဲ႕ ကိုယ့္ လူမ်ဴိး နဲ႕ကို ၀ိုင္းၾက ၀န္းၾက ရိုင္းၾက ပင္းၾက ရိွေန ေသးတာပင္ ၀မ္းသာစရာ။
ျဖစ္နိုင္မယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ္ေမြးဖြား ၾကီးျပင္းရာ ေနရာ ေဒသမွာ ကိုယ့္ လူမ်ဴိး ကိုယ့္ ေဆြမ်ိဴး သားခ်င္း ေတြၾကားထဲမွာ ကိုယ့္ဘာသာ စကားကို အားရ ပါးရ ေျပာပီး လူလူ သူသူ ပိုင္ပိုင္ နိုင္နိုင္ ေနနိုင္ၾကမည္ ဆိုရင္ျဖင့္ အဘယ္သူမၾကိဳက္ ရိွပါ မလဲေလ...။
ကြ်န္မတို႕ ကသာ ေျခတဖက္ က ျမန္မာျပည္ ေပၚမွာ က်န္ေန ရစ္ေပမဲ့ ကြ်န္မတို႕က ေမြးဖြား ဆင္းသက္ လာမဲ့ ဒုတိယ မ်ဴိးဆက္ မိတ္အင္ နိုင္ငံျခား ေလး ေတြ ကေကာ---
သူတို႕ေလး ေတြ အတြက္ေတာ့ ... ဗမာျပည္ ဗမာစကားနဲ႕ ဗမာ့ ယဥ္ေက်းမူ ဆိုတာေတြကို ဓါတ္ပံု ေတြထဲမွာပဲ သိမ္းထား နိုင္ေတာ့ မယ္ထင္ပါရဲ့..။
ကိုစိုးေအာင္ တေယာက္ ေကာ.... သမီးေလးကို ဗမာဆန္ဆန္ ဗမာမေလး ျဖစ္ေအာင္ ဘယ္အခ်ိန္ထိ ျပဳစု သြန္သင္ နိုင္မလဲ... အခ်ိန္တန္ အရြယ္ ေရာက္လာ ရင္ေကာ က်ယ္ေျပာ လွတဲ့ လူမူ အေဆာက္အအံု ၾကီးထဲမွာ ဗမာ့ေသြးကို ဆက္လက္ ထိန္းသိမ္း နိုင္ပါ့ မလား-- က်ြန္မ ကိုယ္တိုင္ေရာ--က်ြန္မရဲ့ ဒုတိယ မ်ဴိးဆက္ ရွိလာခဲ့ရင္ ကိုစိုးေအာင္ ေလာက္မွ... ဗမာစာ ဗမာ စကားေတြ သင္ေပး နိုင္ပါ့မလား... ဗမာ့ ယဥ္ေက်းမူ ေတြအေၾကာင္း သြန္သင္ နုုိင္ပါ့မလား....
ကၽြန္မ အေသအခ်ာ မေျဖနိုင္ပါ..။
ကေလးတို႕ေရ .... ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ .. ဗမာျပည္ဟာ တို႕ျပည္ပါ...။ ဗမာစာဟာ တို႕စာပါ ။ ဗမာစကားက တို႕စကားပါ။
အဲဒါေၾကာင့္.....
တို႕ျပည္ကို ခ်စ္ပါ ....တို႕စာကို ခ်ီးျမွင့္ပါ ...တို႕စကား ကိုလည္း ေလးစား ၾကပါလို႕.....။
(ဆန္ဒနီျမိဳ႕၌ ေတြ႕ဆံု သိကၽြမ္းခဲ့ သည့္ ကိုစိုးလြင္ ႏွင့္ သမီးေလး အယ္မြီး အား ရည္ရြယ္လ်က္..ျပည္ပေရာက္ ဗမာ ဖခင္ မ်ားသို႕...)
11 Comments:
အင္း ဟုတ္တယ္.. ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲ့ဒါကုိပဲ စိုးရိမ္ေနတာ.. အဟဲ
ဗမာစာကေတာ့ သင္ကို သင္ေပးရမယ္။ ငယ္ငယ္ ကတည္းက အခ်ိန္ယူ သင္ရင္ ရမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ရတာပဲ။ ေနာက္တစ္ခါ ဆစ္ဒနီ ေရာက္ရင္ သံေခ်ာင္းေခါက္လိုက္ေလ... ထမင္း ဖိတ္ေကၽြးရေအာင္။
ပီတိေရ..မစိုးရိမ္ပါနဲ႕..
ကိုအန္ဒီ..ေက်းဇူးပဲ..ေရာက္ရင္ေတာ့..ေသခ်ာေပါက္..ထမင္းလာစားမယ္။။ ဘေလာ့မွာတင္..ဟင္းေတြေကာင္းမွန္းသိေနပီ။ နိုးနိုး ေလးေရာ..နိုးနိုးေမာင္ေလး ပါ လာၾကည့္မယ္။
ဟုတ္တယ္..က်မအထင္ေတာ့.. bilingual ျဖစ္တာေကာင္းမယ္..ဒါေပမဲ့..မိဘက..အခ်ိန္မေပးနိုင္တာ..ျပသာနာေနာ္။
I always like my Burmese name. When I was a student in the US, they called me "Lwin." I feel unique. I am glad that my parents didn't give me Christian names. Most of my American friends still remember my name even though they couldn't pronounce it at first. Anyways, I feel unique among many standard Western names.
မိဘေပၚပဲ မူတည္တာပါ။ အခ်ိန္ဆိုတာ ေပးရင္ရပါတယ္။
ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဒီစာစုက္ု ႏိုင္ငံျခားေရာက္ ျမန္မာတိုင္း ဖတ္ရွဴသင့္ပါတယ္။
မေကေရ .. ဒီကိစၥကေတာ့ ေတြးစရာပဲ ။ တခါတေလက်ေတာ့ ျမန္မာျပည္နဲ့ လံုး၀မထိေတြ ့ဖူးတဲ့ ကေလးေတြအတြက္ ၊ ျမန္မာစကား ျမန္မာဓေလ့ ျမန္မာဘာသာကို တြယ္ျငိဖို့ဆိုတာ ခဲယဥ္းသား ။
အသက္ ၈နွစ္ေလာက္မွာ ျမန္မာျပည္ကထြက္ခဲ့တဲ့ ဂ်စ္ေမာင္ေလးဆို အိမ္က ဘယ္ေလာက္ၾကိဳးစားသင္ေပးေပမယ့္ ျမန္မာစာကို တလံုးစ နွစ္လံုးစပဲ ဖတ္တတ္ေတာ့တယ္ ။ ဂ်စ္ကေတာ့ အရင္တည္းက စာေပကို ၀ါသနာပါတဲ့အတြက္ ၊ အိမ္က တိုက္တြန္းတာမဟုတ္ဘဲေတာင္ ကိုယ့္ဘာသာ ေလ့လာခဲ့တယ္ ။ ေနာက္ျပီး ဂ်စ္က ျမန္မာျပည္မွာ အသက္ ၁၂ နွစ္ေလာက္ထိ ေနခဲ့ေသးတာကိုး ။ ေမာင္ေလးထက္ ျမန္မာျပည္နဲ့ ေလးနွစ္ေလာက္ ပိုအကြ်မ္း၀င္ခဲ့တယ္ေလ ။ ဒါေတာင္ ဂ်စ္ ၾကီးျပင္းခဲ့ရတဲ့အခ်ိန္တခ်ိဳ ့မွာ ျမန္မာစကား ျမန္မာဘာသာ ျမန္မာဓေလ့ေတြနဲ့ ေ၀းကြာခဲ့တဲ့အခ်ိန္ေတြရွိခဲ့ဖူးတယ္ ။
ဒီလိုျဖစ္ပ်က္ေနတာ ျမန္မာလူမိ်ဳးေတြမွ မဟုတ္ပါဘူး ။ အေနာက္နိုင္ငံကိုေျပာင္းေနထိုင္တဲ့ တျခားအာရွနိင္ငံသားေတြလည္း အဲလိုျဖစ္ေနၾကတာ ဒုနဲ့ေဒးေပါ့ ။
ဒီလိုအျဖစ္အပ်က္ေတြမွာ ဘယ္ဟာက မွားတယ္ မွန္တယ္လို့ ခြဲျခားဖို့ အေတာ္ေလးခက္တယ္ ။
ျမန္မာစာကိုၾကိဳက္သူတေယာက္အေနနဲ့ ျမန္မာဓေလ့ ဘာသာစကား စရိုက္ေတြကို ထိန္းသိမ္းေနေသးတဲ့ ကေလးေတြကိုျမင္ရရင္ ၊ ပီတိျဖစ္မိေပမယ့္ ၊ အဲလိုမျဖစ္တဲ့ကေလးေတြကုိျမင္ရရင္လည္း သူတုိ့မိဘေတြ မွားတယ္လို့ မဆိုလိုနိုင္ေသးဘူး (တခုေတာ့ ရွိတာေပါ့ .. အဲဒီမိဘေတြက သူတို့သားသမီး ျမန္မာစကားမတတ္တာကိုပဲ ဂုဏ္ယူ၀င့္ၾကြားစြာ ေျပာမေနရင္ ျပီးတာပါပဲ) ။
တျခားနိုင္ငံတခုမွာ ျမန္မာမိဘေတြကေမြးဖြားခဲ့တဲ့ ကေလးတဦးဟာ ၊ ေနာင္တခ်ိန္ မင္းက ဘာလူမိ်ဳးလဲလို့ ေမးခံရတဲ့အခါ ၊ သူ ေမြးဖြားခဲ့တဲ့နိုင္ငံရဲ့ လူမိ်ဳးအေနနဲ့ပဲ ေျပာမယ္ဆိုရင္လည္း မွားတဲ့အခ်က္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး ။ လူဆိုတာ ကိုယ္ျဖစ္တည္လာတဲ့ က်င္လည္ရတဲ့ ေနရာေဒသ ေတြကိုသာ ၊ စိတ္ထဲမွာ သံေယာဇဥ္ရွိ တြယ္တာတတ္တာ လူ ့ဓမၼတာေပပဲကိုး ။
မေကရဲ့ သူငယ္ခ်င္း ကိုစိုးလြင္ရဲ့ သမီးေလးလိုေတြပိုမ်ားခဲ့ရင္ ၊ ျမန္မာေတြအတြက္ ပိုပီတိျဖစ္စရာျဖစ္ေပမယ့္ ၊ အဲလိုမျဖစ္ခဲ့ရင္လည္း အျပစ္တင္စရာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးလို့ပဲ ဂ်စ္ အျမင္ကို ေျပာလိုက္ပါတယ္ ။ ကြန္မန့္ရွည္သြားတာ ေဆာရီးပါ း)
မေကသြယ္ခင္ဗ်ား
ဒီလိုမိသားစုကေလးက ၾကည္ႏူးစရာပါ။ သို႔ေပမယ့္လည္း က်ေနာ္ ကလည္း မိသားစုနဲ႔ အခ်ိန္ေပးႏိုင္တာ နည္းလွတယ္။ ခရီးထြက္ ေနရတာ မ်ားတယ္။ ခက္သားလား။
ဒီပုိ႕စ္ေလး ေရးေပးတာ ေက်းဇူးပါ အစ္မေရ။ အစ္မေရးတဲ့ထဲက ကုိစုိးေအာင္လုိ မိဘေတြရွိတာ ၀မ္းသာစရာပါ။ ျမန္မာျပည္နဲ႕ ေ၀းရာမွာ ေမြးလာရ ၾကီးျပင္းရ လုိ႕ ျမန္မာစာ ျမန္မာစကား မတတ္တာတဲ့ ျမန္မာျပည္မွာ ေမြး ျမန္မာျပည္မွာၾကီးျပီး ျမန္မာစာကုိ စာလုံးေပါင္း ဖတ္ေနရတဲ့ ကေလးေတြရွိလာတာ ေတြ႕ရေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတာ အမွန္ပါ။ ဒီအေၾကာင္းကုိ ေရႊဂ်မ္းလည္း ပုိ႕စ္ေရးဖူးတာ အစ္မသိမွာပါ။ ကေလးေတြ အျပစ္မဟုတ္ေတာ့ ပုံသြင္းေပးေနတဲ့ မိဘေတြကုိယ္တုိင္ ကုိစုိးေအာင္လုိ အသိစိတ္ ရွိၾကဖုိ႕လုိတယ္ ထင္တာပဲ။
When language gone, culture will follow and faded away, next to go is the national pride based on culture, history and language. If there is no nationalistic pride then no patriotism anymore and it will be a loss for the children and parents.
အခုမွ ကြန္မန္႕ျပန္ေပးရတာ။ မတူတဲ့အေျခအေနေတြကို နားလည္ေပးပါလား။ အရာအားလံုးကို အမိေျမကို ခ်စ္ျခင္းမ်ားနဲ႕ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ပါတယ္။
မေက က်ေနာ္ေန႔လည္က ဖတ္ျပီး စာေရးခ်င္လို႕ေရးထားတယ္ဗ်ာ ေခါင္းစဥ္ေလးပါ ေကာ္ပီကူးထားလို႕ဗ်ာ။ ခြင့္မေတာင္းမိလို႕ပါ ေရးခ်င္စိတ္မ်ားေနလို႕။ အစ္မ အဆင္ေျပရင္လာဖတ္ေပးပါဗ်ာ...
Post a Comment