အဆံုး အျဖတ္

ပထမဆံုး မ်ားက..စလိုက္တဲ့..အေဟာင္းမ်ား ကို ..ဆက္လက္ တူးေဖာ္ပါရေစ။ ပထမ ဆံုး ေရးဖူး တဲ့ ၀တၱဳေလး ပါ။ ၉၀ နဲ႕ ၉၁ ၾကား ေရးျဖစ္ခဲ့တယ္ ထင္တာပဲ။ က်စ္လစ္မူ မရွိေသးပဲ..စာစီစာကံုး အရွည္ၾကီးတပုဒ္နဲ႕တူတယ္လို႕..ျပန္ျမင္ ရတယ္။ (တခ်ိဳ႕ေနရာေလးေတြ ေတာ့..နဲနဲ ျဖဳတ္ပစ္လိုက္ တယ္) ဘာပဲေျပာေျပာ.. ဘေလာ့ေလး ေပၚမွာ..သိမ္းထားပါရေစ။

+++++++++++++

အခန္းက က်ဥ္းျပီး ေမွာင္ေနသည္။ အခန္း ရဲ႕ ေထာင့္မွာက ကုတင္တလံုး..။ ဖံု ေစာ္ မွိဳေစာ္ ေတြ ကလည္း..မႊန္လိုက္တာ တအား ပါပဲလား..။

ထူးျခားတာက.. အဲဒီ အေမွာင္ ထဲ မွာပဲ..အားလံုးကို ကၽြန္မ သဲသဲ ကြဲကြဲ ျမင္ေနရသည္။ အေသခ်ာဆံုး..အထင္ရွားဆံုး..ကေတာ့..ကုတင္ေပၚမွာ လဲေလ်ာင္း ေနေသာ သဏၭန္ တခု..။
အသက္ ရွဳသံ ကို ၾကားေနရ သည္။ အသက္ရွဳ ေနတာ ကိုလည္း..ျမင္ေနရသည္။

လူမမာ မိန္းမၾကီး တေယာက္ပါလား..။
အိုး.. သူ - ကၽြန္မ ကို လွမ္းၾကည့္ ေနတယ္။ အေရာင္ အဆင္း ကင္းမဲ့ ေနတဲ့..မ်က္လံုး ေတြကို.. နီးနီးကပ္ကပ္ ျမင္ေတြ႕ လိုက္ရ ခ်ိန္ မွာ..
ဟင္- ပါးေပၚမွာ မွဲ႕ၾကီး..။ ျမင္ဘူးလိုက္တာ..။ ဒါ---ဒါ-- ေမေမ့ မွဲ႕ၾကီး...ဟုတ္တယ္... ေမေမ့ မွဲ႕ၾကီး..

သူမရဲ႕ ျဖဴစြတ္ေန တဲ့ ႏွုတ္ခမ္း ေတြ လွဳပ္ရွား လိုက္ တယ္...။
` သမီး...´ တဲ့
ဘာလည္း... ကၽြန္မက..သူ႕သမီးလား...
ဒါဆို..သူက ကၽြန္မ ေမေမေပါ့....
ဟင့္အင္း-- မျဖစ္နိုင္ ပါဘူး...ေမေမ့ မွာ ဒီလို မွဲ႕ၾကီး ရွိေပမဲ့..ေမေမ က..အရမ္းလွတာ.. ခုလို ပိန္ခြက္ ေနတဲ့ မ်က္ႏွာ ၾကီး နဲ႕ မဟုတ္ဘူး...

ေဟာ- ဒီတခါ..သူ႕လက္ေတြပါ..လွဳပ္ရွားလာ ျပန္တယ္။
` သမီးရယ္.. ရက္စက္ လိုက္တာ..ေမေမ့ ကိုေတာင္..မမွတ္မိေတာ့ဘူးလား.. ေမေမ - ေနမေကာင္း တာ သိရက္နဲ႕.. ခုမွ ေရာက္လာတယ္ေနာ္..´

ေမာဟိုက္ ရွည္လ်ားစြား ေျပာလိုက္တဲ့.. စကားသံ အဆံုးမွာ ေတာ့..ကၽြန္မ သိလိုက္ ျပီ။
ေမေမ--- အဲဒါ---ေမေမ့ အသံပဲ.. ျပီး...ကၽြန္မ ကိုယ္တိုင္ လည္း..ေမေမ့ဆီကို လာခဲ့တာပဲ..။
ေမေမ့ကို ေထြးေပြ႕ လိုက္ရင္း.. ထပ္ကာတလဲလဲ ေတာင္းပန္ ေနမိတယ္။

` သမီး ရက္စက္ တာ မဟုတ္ပါဘူး ေမေမ..သမီး လာခဲ့တာပဲ.. ေမေမ့ ဆီ ထြက္လာခဲ့တာ..ၾကာျပီ ေမေမရဲ႕.. သမီးကို ခြင့္ လႊတ္ေနာ္.. ေနာ္.. ေမေမ.. အိုး- တကိုယ္လံုး ေအးစက္ ေနလိုက္တာ.. ေမေမ --- ေမေမ--- ဟင္-- ေမေမ ေသေနျပီ.. ဟုတ္လို႕လား.. မေသရဘူး..ေမေမ မေသရဘူး..ေမေမ..ေမေမ................

++++++++

၀ူး...အူး..၀ူး.....
ဒံုး....ဒံုး....ဒံုး.....

`သမီး..ဘာေတြျဖစ္ေန တာလည္း.. တံခါးဖြင့္စမ္း..´

ဟင္--- အိမ္မက္ --- အမေလး... ေတာ္ေသးတယ္..ဘုရား ..ဘုရား...။

` ဒံုး---ဒံုး--- သမီး...သမီး..´

`သမီး နိုးျပီ ေဖေဖ..ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး..ဟို- ဘီလူး စီးလို႕...´

` ေအး..ေအး..ျပီးေရာ.. ေရ ေသာက္လိုက္ အံုး.. ပက္လက္ ၾကီး လည္း အိပ္ မေနနဲ႕..မုိးေတာင္ လင္းကာနီးျပီ...´

အို.. ကို႕ဖာသာ ကို..ေရေသာက္ခ်င္ မွ ေသာက္မယ္..အိပ္ခ်င္သလို အိပ္ေတာ့ ေကာ..ေဖေဖ ဘာသိ မွာလည္း.. အားလံုးကို ဆန္႕က်င္ ျပီး.. ကိုယ္လုပ္ ခ်င္တာ လုပ္ေတာ့..ဘာတတ္နိုင္ ၾက မွာ တုံး..

နာက်ည္းမူ ေၾကာင့္..ညစ္က်ယ္က်ယ္ အေတြးရိုင္း တခု ျဖတ္သန္း သြား သည္။ တကယ္ေတာ့..ဒါဟာ..ဖခင္ တေယာက္ရဲ႕..စိုးရိမ္မူ ေစတနာ စကားေတြ ဆိုတာ..သမီး သိတာေပါ့..ေဖေဖ။ ဒါေပမဲ့..သမီး..စိတ္နာတယ္...။ အား---- ခုန အိမ္မက္ ဆိုးၾကီး ထဲ ကလိုသာ..ဖြ-- မေျပာေကာင္း ေျပာေကာင္း..ေမေမ တခုခု ျဖစ္သြား ခဲ့ရင္..သမီး ဘယ္လို ေျဖသိမ့္ ရမွာလည္း...ဟားးး ရင္ေတြ တုန္လိုက္ တာ..

စားပြဲေပၚက ေရဖန္ခ်ိဳင့္ ထဲက..ေရကို ေမာ့ေသာက္ရင္း..နာရီ ၾကည့္လိုက္ေတာ့..၄ နာရီ သာ ရွိေသးသည္။ ညက ေမာေမာ နဲ႕ ဘယ္အခ်ိန္ က..အိပ္ေပ်ာ္ခဲ့သည္ မသိ...။ ၾကည့္ပါဦး.. ညထဲက ရြာေနတဲ့ မိုး ကလည္း..ခုထက္ထိ ကို ..မတိတ္ နိုင္ ေသးဘူး..။

ပိုဆိုးတာက.. ရင္ထဲက ေ၀ဒနာ...ညက ေဖေဖ နဲ႕ ျဖစ္ခဲ့ ရတဲ့ ျပသာနာ..။
ငါ- အရွံဳးေပးလိုက္ ရျပီလား...။ ရင္ထဲမွာ တင္းက်ပ္ လာသည္။ နာက်ည္းမူ..ၾကိတ္မနိုင္ခဲမရ ျဖစ္မူ ေတြကို ျဖစ္နိုင္ ရင္.. ေပါက္ကြဲျပစ္ လိုက္ခ်င္သည္။ ဒါေပမဲ့.. မျဖစ္နိုင္ခဲ့..။ ဘယ္ေတာ့မဆို.. ကၽြန္မကသာ..မ်က္ရည္ေတြ နဲဲ႕ အရွံဳးေပး ခဲ့ရသည္သာ။

ေၾကာင္ေနတဲ့..မ်က္လံုးေတြက..စားပြဲ ေပၚက စာကေလးကို..ဘယ္ႏွယ္ၾကိမ္ ေျမာက္ မွန္းမသိ.. ဖတ္မိျပန္သည္။

++++++++++++++ ဒီမွာ မိုးေတြ အျမဲလို ရြာေနတာပဲ။ သမီး မိုးမိမခံနဲ႕ေနာ္။ ေမေမ ေတာ့ ဖ်ားေနတာ တပတ္ေလာက္ရွိျပီ။ တိုက္ဖိြဳက္ ဆန္ဆန္ ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါေပမဲ့..မစိုးရိမ္ ရပါဘူး။ ေက်ာင္းက ဆရာမေတြက ေကာ..အိမ္နီးနားခ်င္း ေတြ ကပါ ေစာင့္ေရွာက္ ၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သမီးရယ္ တနယ္တေက်းမွာ တေယာက္တည္း ဖ်ားနာ ေနတဲ့အခါ အနားမွာ၊ သမီးေလး ေတာ့ ရွိေစခ်င္တာေပါ့။ ေဖေဖ့ကို ေျပာၾကည့္ပါလား ။ မရရင္လည္း ေနပါေစ။ ေမေမ ေနလို႕ ျဖစ္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ သမီးတို႕ ++++++++++

ေ၀၀ါးသြားတဲ့ စာလံုးေတြရဲ႕ အေပၚ ကို မ်က္ရည္ေတြက တေပါက္ေပါက္ နဲ႕ က်လာျပန္တယ္။
သြားစမ္းပါ မ်က္ရည္ေတြရယ္... ငါ-- မငို ပါရေစနဲ႕ေတာ့..။
ဟုတ္တယ္ေနာ္... ခုခ်ိန္ဆို..ေမေမ တေယာက္တည္း အားငယ္ေနမွာ..ျပီး..ရိုးရိုးဖ်ားတာလည္း မဟုတ္.. စာလာေပးတဲ့ လူၾကံဳ ဆရာမ ကေတာင္ ေျပာသြားေသးတယ္။ `သမီးရယ္..ေမေမ့ဆီ သြားလိုက္ပါဦး..တေယာက္ တည္း သနားစရာ..´ တဲ့။ သြားမွာပါ..အန္တီရယ္..။ သြားခ်င္ တာမွ ေလ.. အရမ္း..အရမ္း .. အဲဒါေၾကာင့္ ..ညက ေဖေဖ့ ကို ခြင့္ေတာင္းရင္း..ျပသာနာေတြ ျဖစ္ရတာေပါ့..။

+++++++++

ေဖေဖ့ရဲ႕ တင္းမာ ခက္ထန္ တဲ့ မ်က္ႏွာက ေပၚထြက္ လာတဲ့..စကားသံေတြက..နားထဲမွာ.ပဲ့တင္ထပ္သလို..ျမည္ဟီးေနသည္။

`သမီးရဲ႕...ေဖေဖ က..ညီးကို တမင္ ညစ္ျပီး..မသြားေစခ်င္ လို႕ ေျပာေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ခုခ်ိန္က.. အိမ္မွာ လည္း..အေျခအေန ၾကည့္အံုးမွေပါ့.. ျပီးေတာ့..ညီး အေမက စာေရး ျပီး ေခၚရေအာင္..ဒီက အေျခအေန ကို မသိဘူးလား..အျမဲတမ္း..ကိုယ့္အတြက္ပဲ ၾကည့္တယ္..ဟာကြာ..ေျပာရင္ မေကာင္းဘူး..´

`ဟင့္အင္း..ေမေမက အတင္းေခၚတာ မဟုတ္ဘူး..သူ ေနမေကာင္း ဘူးလို႕ တင္ ေရးတာ..သမီးဖာသာ သမီး..သြားသင့္တယ္ ထင္လို႕.. ျပီးေတာ့...´

` သမီး..ညီး- ငါ့ကို ဘာမွ ရန္ေတြ႕ ေနစရာ မလို ဘူး..ညီး-ဘာမွ မသိဘူး..ဟာကြာ- ငါေျပာရရင္..အားလံုး ရွဳပ္ကုန္ လိမ့္မယ္.. ေတာ္ကြာ.. ငိုမေနနဲ႕..ေဖေဖ စဥ္းစား အံုးမယ္..´

ဒီလိုနဲ႕ပဲ ျပသာနာ ကို အဆံုးသတ္ခဲ့ ရသည္။

စဥ္းစားပါ ေဖေဖ .. အရမ္း စဥ္းစားစရာ ေကာင္းတဲ့ ကိစၥၾကီးမို႕..ၾကိဳက္သေလာက္ အခ်ိန္ယူျပီး..စဥ္းစားပါ..။ ေဖေဖဟာေလ.. အျမဲတမ္း ေမေမ့ကို တဖက္သတ္ စြပ္စြဲခ်က္ ေတြနဲ႕..နာက်ည္း မုန္းတီး ေနတာပဲ..ဘာမွ ေခ်ပ နိုင္စြမ္း မရွိတဲ့ လူတေယာက္ အေပၚကို..ဒီေလာက္ ေတာ့..မေျပာသင့္ပါဘူး..ေဖေဖရယ္..

ေမေမနဲ႕ပတ္သတ္လာတိုင္း..ေဖေဖ နဲ႕သမီးရဲ႕ စစ္ေအးတိုက္ပြဲ ေတြဟာ..ဒီလိုပဲ..အဆံုးသတ္ရ စျမဲပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ.. ျပသာနာ တခုမွာ..အသြားရွိမွ အျပန္ရွိသလို.. ႏွစ္ဦး ႏွစ္ဖက္လံုးမွာ တာ၀န္ေတြ ရွိၾကတာပဲ.. နဲ တာနဲ႕ မ်ားတာပဲ ကြာခ်င္ ကြာမယ္..။ ျပီး..ဒီ ျပသာနာေတြကို အစ-အဆံုး မဟုတ္ရင္ေတာင္မွ.. သမီးရဲ႕ ကံတရားဟာ ဘယ္လို စီရင္ခံ ခဲ့ ရသလည္း ဆိုတာ..သမီး သိသင့္သေလာက္ သိခဲ့တာပဲ ။

ေဖေဖကေတာ့ ေျပာမယ္ေလ..။ ကံတရားကို အျပစ္ပံုတဲ့ လူေတြဟာ လူေပ်ာ့ လူညံ႔ေတြ လို႕ေလ.. ျပီးေတာ့.. ဘယ္သူမျပဳ မိမိမူ လို႕ေလ..။ ဒီလိုဆို..သမီးဟာ လူေပ်ာ့ လူညံ႕ တေယာက္ေပါ့..။ ေဖေဖနဲ႕ ေမေမ ရဲ႕ မတူညီတဲ့ အယူအဆ ေတြ..အေရွ႕ နဲ႕ အေနာက္ လို ဆန္႕က်င္ေနတဲ့ ခံယူခ်က္ ေတြကို အခ်စ္တခု တည္း နဲ႕ ဆူဖာ ျပီး..တည္ေဆာက္ ခဲ့တဲ့ အိမ္ေထာင္ဟာ.. ဘယ္နည္း နဲ႕မွ မခိုင္ျမဲ နိုင္တာ ဟာ.. မဆန္းေပမဲ့..ဆန္းေနတာက..သမီးပဲေလ..။ သမီး ဘာမွ မသိတတ္ေသးတဲ့ အရြယ္မွာ.. မိခင္ရဲ႕ အရိပ္အာ၀ါသ ေပ်ာက္ကြယ္ ျပီး..မိတကြဲ ဖတကြဲ ဆိုတဲ့ ဘ၀ ကို ေရာက္ခဲ့ရတာေလ..။ အဲဒီမွာ.. သမီး ဘာမ်ား မွားယြင္း ခဲ့ လို႕လည္း..။ သမီးရဲ႕ ကံတရား ကသာ.. မွားမွားယြင္းယြင္း နဲ႕ သမီး ကို လူျဖစ္ေစ ခဲ့တာ မဟုတ္ဘူးလား..

အဲဒီ စကားေတြကို ေဖေဖေရွ႕မွာေတာ့.. ဘာလို႕ မေျပာခဲ့ မိတာလည္း...
ဟင့္အင္း..မေျပာခ်င္ဘူး..ဒါေတြကို ေဖေဖ လည္း သိေနတာပဲ.. ေဖေဖ ၀မ္းနည္း သြားမွာေပါ့..။ သမီးေလ ေဖေဖ့ကိုလည္း ၀မ္းမနဲ ေစခ်င္ပါဘူး.. ။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း..သမီးရဲ႕ ရင္ထဲက စကားေတြဟာ..အျမဲတမ္း မ်က္ရည္ ေတြ ျဖစ္ျဖစ္သြားရတာေပါ့..။
သမီးဟာ ဆံုးျဖတ္ပိုင္ခြင့္ ရွိတဲ့ အရြယ္ပါ ေဖေဖ..။ စဥ္းစဥ္းစားစား လည္း ဆံုးျဖတ္ တတ္တဲ့ လူ တေယာက္ပါ။ တကယ္ေတာ့ေလ.. သမီး တေယာက္ရဲ႕ အုပ္ထိန္းခြင့္ ကို ယူထားတဲ့ ဖခင္ တေယာက္ ဟာ ဘယ္ေလာက္ တာ၀န္ၾကီး တယ္ ဆိုတာ သမီး သိပါတယ္။ နိစၥတဓူ၀ ရံုးကိစၥ စီးပါြးေရး ကိစၥ ေတြ နဲ႕ ရွဳပ္ေထြး ေနတဲ့ ေဖေဖဟာ ..စိတ္ရွဳပ္ စိတ္တို ေနတဲ့ အခါ ေတြ လည္း ရွိမွာပါ..။ ဒါေပမဲ့..သမီးအတြက္ ဆို..ဘယ္တုန္းက မွ.. မလစ္ဟင္းေစခဲ့ ဘူးေနာ္..။

ငယ္ငယ္တုန္း ကေတာ့..အေမ ဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာရ လိုအပ္ လာတဲ့ အခါ မ်ိဳးမွာ..၀မ္းနည္းပန္းနည္း တမ္းတခဲ့ ရေပမဲ့..တခါတေလ ေတာ့လည္း..ေမ့ေမ့ေပ်က္ ေပ်က္ နဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္ ကာ တလွည့္ ေပါ့..။ ဒီလုိနဲ႕ပဲ..ေဖေဖ့ ရဲ႕ အဆံုးအမ ေတြ ေအာက္မွာ..ၾကီးျပင္း ခဲ့ရတဲ့ ကၽြန္မဟာ ေဖေဖ ဖတ္တဲ့စာ ေတြ ဖတ္တယ္.. ေဖေဖ့ လိုပဲ..ေခါင္းမာတယ္ေလ..။

ခုေတာ့..ေဖေဖ နဲ႕ တထပ္တည္း တူတဲ့ ကၽြန္မ..ေလာကၾကီး ကို ၾကည့္တတ္ ျမင္တတ္ျပီ။ နားလည္ခဲ့ျပီ။ ျပီးေတာ့လည္း..စက္ဆုပ္ ရြံမုန္း ေလျပီ...။

ေမေမနဲ႕ ျပန္လည္ ေတြ႕ဆံုခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြက စျပီး..ကၽြန္မ ပိုျပီး ရင့္က်က္ လာခဲ့သည္ ဟု ထင္သည္။ စိတ္ပ်က္ စရာ ေကာင္းသလို..စိတ္၀င္စား စရာလည္း ေကာင္းတဲ့ ဘ၀ဒသာန ေတြ ကို ႏွိုက္ႏွိဳက္ခၽြတ္ ခၽြတ္ စဥ္းစား တတ္ခဲ့ တာေလ..။ တခါတေလ ဆိုရင္.. ကၽြန္မ ကိုယ္တိုင္က..ဘာမွ မပတ္သတ္တဲ့ လူတေယာက္လို..ေဖေဖ နဲ႕ ေမေမ့ကို သံုးသပ္ ေ၀ဖန္ၾကည့္ ေနမိတယ္ ။

ေဖေဖက အေရွ႕ဖက္ ကို ေလွ်ာက္ေတာ့မယ္ ဆိုရင္..အေနာက္ဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာရ ကို ေတာင္ ေမ့ထားတတ္တဲ့ လူမ်ိဴး ။ အဲဒီ ခိုင္မာမူ ေတြကပဲ..တခါတေလ က်ေတာ့..တဖက္စြန္း ကို ေရာက္သြားေစတတ္ တာေပါ့။ တကယ္ေတာ့..ေဖေဖက ျပတ္သား သည္။ ခိုင္မာသည္။ အရမ္းေတြးလြန္း သည္။ ထားပါေတာ့ေလ.. တယူသန္ တယ္လို႕..။ ေမေမ က်ျပန္ေတာ့.. ရုိးသားလြန္းသည္။ ဘယ္သူ႕ကို မဆို..သနားျပစ္ဖို႕..ယံုျပစ္ဖို႕ ၀န္မေလး။ ေဖေဖ့ အေျပာအရ ဆိုရင္ေတာ့..အသံုးမက် ဘူးေပါ့ေလ..။

တကယ္ေတာ့..သူတို႕ ႏွစ္ေယာက္ ရဲ႕ လက္ထပ္ ထိမ္းျမားျခင္း ဟာ..ေလာကၾကီး ရဲ႕ ကေမာက္ကမ ျဖစ္မူေတြထဲမွာ..ကံအေၾကာင္းမလွစြာ..တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ေရာပါ သြားတာပါပဲေလ...။

+++++++++

အိမ္ေရွ႕ခန္း မွ..သံစံု နာရီ ၏ ငါးနာရီ ထိုးသံ ေၾကာင့္..က်ဲျပန္႕လြင့္စင္ ေနတဲ့ အေတြး တို႕..ရပ္တန္႕ စုစည္းသြားသည္။

ဖန္စပ္ျပီး က်ိန္းေနတဲ့..မ်က္လံုးေတြကို လက္နဲ႕ ပြတ္ပစ္လိုက္ ျပီး.. စိတ္မပါ့တပါ နဲ႕..အခန္းထဲက ထြက္ခဲ့သည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္..လုပ္ေနက် မနက္ခင္း အလုပ္ေတြ ကိုေတာ့..လုပ္ရ အံုးမည္ပဲ ။

ေရေႏြးအိုး ကို..လွ်ပ္စစ္ မီးဖိုေပၚ တင္လိုက္ရင္..မနက္စာ အတြက္..စတင္ ျပင္ဆင္ ရသည္။ အားလံုး ျပင္ဆင္ ျပီး.. လက္ဖက္ရည္ ၀ိုင္းကို ေဖေဖ အဆင္သင့္ ၀င္လာခ်ိန္ မွာ-

` သမီးေရာ..လာေလ..´

`ဟင့္အင္း..သမီး မဆာေသးဘူး..´

ဒါ- ကၽြန္မ ရဲ႕ ဆႏၵျပမူ တခုေလ..။ အိမ္ေရွ႕ခန္း ကို လွည့္ထြက္ ခဲ့ျပီး ..ေရဒီယိုဖြင့္ရင္း..တံျမက္စည္း ကို အခ်ိန္ဆြဲ သိမ္းေနလိုက္သည္။ တအိမ္လံုးမွာ လည္း..ေရဒီယိုသံ မွ အပ..တိတ္တိတ္ ဆိတ္ဆိတ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း..ျငိီးေငြ႕စရာ..ဒီ အသိုက္အျမံဳ မွာ..ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ေတြမွာသာ..ကၽြန္မ ရွိျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းေတြ ဖြင့္ျပီ ဆိုတာနဲက..ေလွာင္အိမ္ထဲက လြတ္တဲ့ ငွက္ကေလး တေကာင္လို.လြတ္ထြက္သြားတဲ့ ကၽြန္မဟာ.. အိမ္ကို ဘယ္ေတာ့မွ.. ခဏတျဖဳတ္ ေတာင္ မျပန္ခဲ့ဘူး။ တဒဂၤ ရတဲ့..ေပ်ာ္ရႊင္မူ ေတြကို ျမတ္ျမတ္နိုးနိုး နဲ႕ အဓိပၸါယ္ ရွိေစခဲ့ တယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္မ်ိဳး မွာေလ..အတၱ ဆိုတာကို..တမင္ကို ေမြးျမဴ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အေၾကာင္းမသိတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ေတြကေတာ့..
`နင့္မွာ ဘယ္ေတာ့မွ အပူအပင္ မရွိဘူးေနာ္..´ တဲ့။ ရင္ထဲမွာေတာ့..ဟားတိုက္ျပီး ရယ္ပစ္လိုက္ မိတယ္။ နာလည္း နာက်င္ မိတယ္။

ေဖေဖ ရံုးသြားဖို႕ ျပင္ဆင္ ေနသံ ကို ၾကားေနရသည္။ မသိခ်င္ ေယာင္ ေဆာင္ ကာ..ဧည့္ခန္း ဘီရိုးထဲက စာအုပ္ေတြကိုသာ ဖြလိုက္ စီလိုက္ လုပ္ေနမိသည္။ ႏွဳတ္ မဆက္ပဲ ေဖေဖ ထြက္သြားတာကို လည္း..ေက်ာခိုင္းထားျပီး..မသိေယာင္သာ ေဆာင္ ေနလိုက္သည္။

ျပီးေတာ့မွ.. အိမ္ေရွ႕ကို လွမ္းၾကည့္ရင္း..မိုးရြာ ထဲမွာ..တလွမ္းခ်င္း လွမ္းသြားတဲ့ ေဖေဖ့ရဲ႕ ေၾကာျပင္ကိုသာ ..တိတ္ဆိတ္စြာ ႏွဳတ္ဆက္ လိုက္မိသည္။

ေဖေဖ့ ဆံပင္ ေတြသည္ ..အသက္ ၅၀ မတိုင္ခင္ကပင္..တေခါင္းလံုး ျဖဴေဖြးေနသည္။ ေဖေဖ လည္း စိတ္ထိ ခိုက္ ေနမွာပဲေနာ္..။ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ နဲ႕ အိမ္ေထာင္ ပ်က္ခဲ့ရတဲ့..ေဖေဖ့ ဘ၀ ဟာလည္း ဘယ္မွာ စိုေျပ နိုင္မွာလည္း ေလ..။
သမီးေလ..မုန္းလို႕ မဟုတ္ပါဘူး ေဖေဖ ရယ္..နာက်ည္းလို႕ပါ။ ဟင့္အင္း..နာက်ည္းတာလည္း မဟုတ္ပါဘူး..။ သမီး မသိဘူး.. မေျပာတတ္ဘူး..။ ခုေတာ့..တလိမ့္လိမ့္ က်လာတဲ့ မ်က္ရည္ ေတြ က ပဲ..အေျဖတခုပါ။

+++++++++++

ေဖေဖ နဲ႕ ေမေမ ရဲ႕ လြန္ဆြဲပြဲ မွာ..ကၽြန္မ ဟာ လြန္ၾကိဳးတေခ်ာင္း ျဖစ္ေနခဲ့ တာ။
ေဖေဖကပဲ..အနစ္နာခံမူ ေတြ နဲ႕ သနားစရာ ေကာင္းေနတာလား..။ ေမေမ ကေရာ.. သူလည္း အထီးက်န္ ေနတဲ့ ..သနားစရာ မိန္းမ တေယာက္ပဲ...။

ကၽြန္မေလ..ေဖေဖ့ ရဲ႕ နာက်ည္းမူ ေတြ ကိုလည္း ကၽြန္မဆီမွာပဲ သိမ္းထားတယ္။ ေမေမ့ ရဲ႕ ေၾကကြဲ မူ ေတြကိုလည္း..ထိန္းသိမ္း ေဖးမ ေနခဲ့တာပဲ။ လြန္ဆြဲပြဲ ရဲ႕ အဆံုးအျဖတ္ ကို..ကၽြန္မ က အေျဖေပး ရမွာလား။ ဒီ လြန္ဆြဲပြဲက..အရွံဳး အနိုင္ မရွိတဲ့ ပြဲသပ္သပ္လား။ တကယ္ေတာ့ ေမေမဟာ ဆံုးရွံဳးမူ ေတြ ..ျပစ္ပယ္မူ ေတြကို..အထီးက်န္စြားနဲ႕ ခါးဆီး ခံခဲ့ ရတာပဲ..။ ေဖေဖ့ ဖက္က..နာက်ည္း မူေတြ..ဘယ္လိုပဲ ရွိေပမဲ့..ေမေမ့ ႏွလံုးသား ေတြက..အျမဲပဲ နူးညံ႕ ေနခဲ့တယ္။ တခါ တေလ ဆံုေတြ႕ရခ်ိန္ ေတြမွာ ဆိုရင္.. ေမေမ့ရဲ႕ အလွ မကုန္ေသးတဲ့ မ်က္ႏွာေလး နဲ႕..ဟိုတစ ဒီတစ ျဖဴစ ျပဳ ေနတဲ့..ဆံပင္ ေတြကို ေငးၾကည့္ရင္း..ေမေမ့ရဲ႕ အထီးက်န္မူ ကာလရွည္ ေတြကို တြက္စစ္ၾကည့္ မိတယ္။ ေမေမ႔ ရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေတြ နဲ႕ ပြင့္အာ ေနတဲ့ ႏွဳတ္ခမ္းေတြက.. ` ေမေမ တို႕ေတြ..တေန႕ေတာ့..အတူ တူ ေနရ ဦးမွာ ေပါ့..´ လို႕ ေျပာလိုက္တဲ့ အခါတိုင္း..ကၽြန္မ မ်က္ႏွာကို ဟန္ေဆာင္ ျပံဳး ေတြနဲ႕ ဖံုးကြယ္ရင္း..ရင္ထဲမွာ ငိုခဲ့ ရတယ္။ ေမေမ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေတြကို ဘယ္လို တားဆီး ရက္မွာ လည္း ။ ခုေတာ့လည္း ဆံပင္ ေတြ ပိုျဖဴလာတဲ့ ေမေမ့ မ်က္ႏွာ မွာ..အျပံဳးေတြ နဲပါး လာခဲ့သလို...ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေတြ လည္း ေလ်ာ့ပါး လာ ျပီလား..။ ေမေမရယ္..သမီး ဘယ္လို ဆက္ျပီး ဟန္ေဆာင္ ရအံုးမွာ လည္း.. အားေပး ေျဖသိမ့္ရ အံုးမွာ လည္း..။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ.. ခုခ်ိန္ မွာေတာ့..အထီးက်န္ ေနတဲ့ ေမေမ့ တေယာက္..ဒီျမိဳ႕ေလးမွာ ေက်ာင္းဆရာမ ဘ၀ နဲ႕ ေနသားတက် ရွိေနဖို႕ကိုပဲ..ကၽြန္မ ဆုေတာင္းေနရ မွာပါ။ ေမေမ့ရဲ႕ တတိယ အရြယ္ ကူးေျပာင္းဆဲကာလ ေတြ မွာ..ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေတြ ဆိတ္သုဥ္းျပီး စိတ္ဓါတ္အင္အားေတြ ခ်ိနဲ႕ေနမဲ့ အျဖစ္မ်ိဳး ေတာ့..မျဖစ္ေစခ်င္တာ အမွန္ပဲ။ အဲဒီ ေတာ့..ငါ- ေမေမ့ ဆီကို သြား ကို သြား ရမယ္။

ဆံုးျဖတ္ခ်က္ တခုကို ပိုင္ပိုင္ နိုင္နိုင္ ခ် ျပီးတဲ့ ေနာက္ေတာ့..လုပ္ပိုင္ခြင့္ ေတြကို လက္ေတြ႕ အသံုးခ် ရေတာ့မွာပဲ။

++++++++++

ကားေပၚက ဆင္းဆင္းခ်င္း ေတြ႕ထိလိုက္ရတဲ့ ျမိဳ႕ကေလးရဲ႕ အေငြ႕အသက္က ကၽြန္မ အတြက္ေတာ့..သိပ္ျပီး မစိမ္းလွ။ ေမေမ ငွါး ေနတဲ့ အိမ္ကေလး ကလည္း..အရင္ တေခါက္ ေရာက္ဖူးစဥ္ ကလုိပဲ..မေျပာင္းလဲလွစြာ။

ပက္လက္ ကုလားထိုင္ေပၚ မွာ ပုတီးကိုင္ ျပီး တိတ္ဆိတ္ ေငးငိုင္ေနတဲ့ ေမေမ့ကို ျမင္လိုက္ ရခ်ိန္ မွာ..ခ်ဳပ္တီး ျမိဳသိပ္ထား တဲ့ တင္းက်ပ္ မူ ေတြက.. မ်က္ရည္ေတြ အျဖစ္ ေျပာင္းလဲ ခဲ့ျပီ။
အေတာ္ ပိန္သြားတဲ့ ေမေမ့ ရုပ္သြင္ကုိ ေငးေမာေနရင္းက.. ဟိုေန႕က..မက္ခဲ့ရတဲ့ အိမ္မက္ ဆိုး ၾကီးကို သတိရမိသည္။

ဘာပဲေျပာေျပာ.. ၀မ္းသာ ေပ်ာ္ရႊင္ေန တဲ့ ေမေမ့ ကို ျမင္ရေတာ့ ကိုယ့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ကို ေက်နပ္မိသည္။ ေဖေဖ့ အတြက္ ေတာ့..။ အို- ကိုယ့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ နဲ႕ ကိုယ္ ထြက္လာ ျပီးမွေတာ့..ဘာမွ ေနာက္ဆံငင္မေန နဲ႕ေတာ့..။ ဒါေပမဲ့.. ေဖေဖ က မလြယ္.. ပါးစပ္က ထုတ္ မေျပာ ေပမဲ့ ဒီလို လုပ္တာမ်ိဳး ကိုေတာ့..ခြင့္လႊတ္မည္ မထင္။ ခုေလာက္ဆို ေဒါသေတြ အ၇မ္းထြက္ေနျပီလား.. ဒါမွမဟုတ္..တိတ္တိတ္ ဆိတ္ ဆိတ္ ေၾကကြဲ ေနမည္လား..။ သူ႕ရဲ႕ အေဖာ္ ပုလင္းေတြ နဲ႕ေလ။

ေမေမ သိသည္က..ေဖေဖ သြားခြင့္ျပဳလို႕ ကၽြန္မ လာခဲတယ္ေပါ့..။

` ေတာ္ေသးတာေပါ့..သမီးရယ္..ေဖေဖက ခြင့္ျပဳတာ..မလာခိုင္းေလာက္ဖူး ထင္ေနတာ..ေနေရာ ေကာင္းရဲ႕လား..´ တဲ့ေလ။
စိတ္ ေအးခ်မ္းသာစြာ ေျပာေနတဲ့ ေမေမ့ မ်က္ႏွာကို ျမင္ရျပန္ေတာ့..နာက်င္ရ ျပန္သည္။ ဟိုဖက္ဖံုး..ဒီဖက္ဖိ နဲ႕ လုပ္ဇတ္ေတြ ထိုးတဲ့အခါ ထိုးလိုက္.. အားလံုး အဆင္ေျပ ေအာင္..ကၽြန္မ တတ္နိုင္သေလာက္ ေတာ့ လုပ္ေနတာပဲေလ..။ ဒါေပမဲ့..ကၽြန္မရင္ထဲက ေ၀ဒနာ ေတြကိုေတာ့..အတတ္နိုင္ဆံုး သိမ္းဆည္းထားပါတယ္။ ဘယ္သူမွ မသိေစရပါဘူး...။

+++++++

ခုဆိုရင္.. ႏွစ္ပတ္ ေက်ာ္လို႕ သံုးပတ္ ထဲ ေတာင္ ၀င္လာျပီ..။ ေမေမ ေနေကာင္းေနျပီ ျဖစ္ေပမဲ့..ကၽြန္မ အိမ္မျပန္ ျဖစ္ေသး။

ကၽြန္မရဲ႕ အခ်ိန္ေတြကို အားလံုးကို ေမေမ့ အတြက္ပဲ ျဖစ္ေစခဲ့ သည္။ ဟိုအရင္.. ေမေမ့ ရဲ႕ မ်က္ႏွာေပၚ မွာ တိတ္တဆိတ္ ခို၀င္ေနတဲ့ အိုမင္း ရင့္ေရာ္မူ ေတြ..စိတ္ညစ္ညဴး ႏြမ္းနယ္မူ ေတြ ဟာ..သူ႕အလိုလိုပဲ ကြယ္ေပ်ာက္ေန ျပန္တယ္။

ေမေမ ေက်ာင္းသြားတဲ့ အခ်ိန္ဆို..ကၽြန္မက..ထမင္းဟင္းခ်က္..အခန္းရွင္း..။ အိပ္ခန္းသာသာပဲ ရွိတဲ့ အခန္းေလး မို႕.. ရွင္းရ လင္းရတာ..မပင္ပန္းလွ ေပမဲ့.. စိတ္ေတြကေတာ့..ျငီးေငြ႕မူ ေတြနဲ႕ ပင္ပန္းလွ ျပီ။

တကယ္ေတာ့လည္း.. ကၽြန္မ အေနနဲ႕..ေပ်ာ္ရႊင္ ေက်နပ္ဖြယ္ အေျခအေန တခုကို ဘယ္ေတာ့မွ ရမလာနိုင္တာ..ေသခ်ာျပီးသားပဲေလ..။ ဒီေတာ့..စာဖတ္သည္။ တခါတေလ စာေရးမည္။ ကဗ်ာ ေတြ စပ္မည္။ ပ်င္းလာရင္ တေယာက္တည္း ထိုင္ျပီး စဥ္းစားခ်င္တာေတြ စဥ္းစားမည္။ ရူးေၾကာင္ေၾကာင္ ဒသာန ေတြေလ..။ ျပီး - ေတြးရင္း ေတြးရင္း..ေလာကၾကီးကို စိတ္နာလာ..ျပီးရင္..ဘာလို႕ အရွံဳးေပး ရမွာ လည္း လို႕ တေယာက္ထဲ တိုးတိုးေလး ရြတ္မည္.. ။ ကၽြန္မေလ..တခါတခါက်.. အခန္းကို အလံုပိတ္ျပီး တေယာက္တည္းပဲ ေနခ်င္တယ္။ အဲဒီ အခါ ဆို..ေဖေဖ နဲ႕လည္း မေနခ်င္ဘူး..ေမေမနဲ႕လည္း မေနခ်င္ဘူး..။ သူတို႕ ႏွစ္ေယာက္လံုး.. အိမ္ေထာင္ေတြ အသီးသီး ထပ္ျပဳျပီး..ကၽြန္မ တေယာက္တည္း သူတို႕ကို စိတ္နာေန တဲ့ အျဖစ္ကမွ..ခုထက္ ပိုေကာင္းမည္ ထင္သည္။ မဟုတ္ေသးပါဘူးေလ..ေလာကၾကီးကို ဘာလို႕ အရွံဳးေပးရမွာလည္း.. မေပးပါဘူး..ေပးကို မေပးဘူး။

+++++++

ေမေမ့ ဆီမွာ ေရာက္ေနခဲ့တဲ့ ရက္ေတြ ၾကာလာတာနဲ႕ အမွ်..ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြ လည္း..ကုန္ဖို႕ နီးလာေနျပီ။

ေႏွာင္ၾကိဳးေတြ အထပ္ထပ္ ရစ္ပတ္ခံထား ရတဲ့ ကၽြန္မ အတြက္ေတာ့..လြတ္ေျမာက္ ရ ဦးမယ္ေလ..။ ခတၱခဏ ေတာ့..လြတ္လပ္ ေပ်ာ္ရႊင္ရ အံုးမယ္။ အရာရာကို ခဏတျဖဳတ္ ေမ့ထားနိုင္ ရင္ေပါ့...။

ခုတေလာ..ကၽြန္မရဲ႕ စိတ္ေတြ ထိုင္းမွိဳင္းေလးလံ ေနသလို..ႏွဳတ္ခမ္းေတြ ကေတာင္..လွဳပ္ရွားမူ ကင္းမဲ့လြန္း ေနသည္လား မသိ..။ သိသာစြာ ႏွဳတ္ဆိတ္ လာေသာ..ကၽြန္မကို ေမေမ တေယာက္..အကင္းပါးစြာ ရိပ္မိေလျပီ။

` သမီး ျပန္ခ်င္ေနျပီလား..ေအးေလ..သမီးေဖေဖ လည္း ေမွ်ာ္ေရာေပါ့..´ တဲ့။
ဒီလို ဆိုေတာ့လည္း..ေမေမ့ရဲ႕ တိုးတိမ္ေနတဲ့ အသံက..ကၽြန္မ ရင္ကို ေၾကကြဲ ေစျပန္သည္။ ဒါဆို..ဘာလုပ္ ရမွာလည္း..ေမေမ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္..ဟန္ေဆာင္ျပီး ေပ်ာ္ျပရမွလား..။ ဟင့္အင္း.. ကၽြန္မ မေပ်ာ္တာက..မေပ်ာ္တာပဲ..။ ေမေမ့ကို ခ်စ္ေပမဲ့..သနားေပမဲ့..ဒီ အေျခအေနၾကီးက..ကၽြန္မနဲ႕ အံမ၀င္ ခြင္မက် ျဖစ္ေနတာက..ျဖစ္ေနတာပဲ..ဘာတတ္နိုင္မွာလည္း.. ။ ေမေမ တို႕ ေဖေဖ တို႕ စိတ္ညစ္သလို..သမီးလည္း စိတ္ညစ္တာပဲ..။ ၂ ေယာက္လံုး အတြက္..စိတ္ညစ္ရတာမို႕..သမီးကေတာင္..ပိုပါေသးတယ္။

နာက်ည္း စိတ္ပ်က္မူ ေတြက.. အရာအားလံုးကို..အရြဲ႕တိုက္ ျပစ္လိုက္ ခ်င္ျပီ။ ဒါေပမဲ့..အစိုင္အခဲ ေတြ အျဖစ္နဲ႕သာ..ရင္ထဲမွာ..တထပ္ျပီး တထပ္ အံုဖြဲ႕လို႕လာခဲ့သည္။

+++++++

အျပန္ခရီးဟာလည္း..အသြားခရီး လိုပါပဲလား..။ အလာတုန္းက ေဖေဖ့ကို ထားခဲ့ ရျပီး.. အျပန္က် ေတာ့..ေမေမ့ကို ထားခဲ့ ရျပန္ျပီ။

ကားဂိတ္ ေရာက္ေတာ့..မိုးေတြ ေမွာင္ေနတဲ့ မနက္ခင္း အတြက္..ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ..။ ကၽြန္မ မ်က္ႏွာကို ေမေမ မျမင္ေစခ်င္ဘူး။ ေမေမ့ ကိုလည္း မၾကည့္၀ံ့ဘူး။ ကၽြန္မ ငိုမိလိမ့္မယ္။

` သမီး ..သစၥာဆိုေနာ္.. ေမေမ ထီေပါက္ရင္ေလ.. သမီးေလးကို ေခၚျပီး ေက်ာင္းထားမယ္..ငါ့သမီးေလးကို ေမေမ ကိုယ္တိုင္...´

ေတာ္ပါေတာ့..ေမေမရယ္..။ ကားစက္ ႏွိုးသံ နဲ႕အတူ..မိုးေပါက္ ေတြ က်စ ျပဳလာျပီ.. ေမေမ့ ရဲ႕စကားသံေတြ လည္း ေ၀ါ၀ါးက်န္ခဲ့ျပီ။

အမ်ိဳးအမည္ မခြဲျခား တတ္ တဲ့ ခံစားခ်က္ၾကီး ကသာ..လမ္းတေလွ်ာက္လံုး..ဆိုးရြားစြာ ထိုးႏွက္ေန ေတာ့သည္။
ေဖေဖ ေရာ ေနမွ ေကာင္းရဲ႕လား မသိ..။ ျပန္ေရာက္ရင္.. ေဖေဖက..ပါးစပ္ကေတာ့..ဘာမွ ေျပာမွာ မဟုတ္.. ။ အဲဒီိလို ဘာမွ မေျပာတဲ့ ေဖေဖ့ မ်က္ႏွာ ညိွဳး ညိွဳး ၾကီး ကိုလည္း..ကၽြန္မ ရင္မဆိုင္ခ်င္ဘူး။ အိမ္ကိုလည္း မျပန္ခ်င္ျပီ။ ေ၀ဒနာ ေတြ နဲ႕ ရစ္ဖြဲ႕ထားတဲ့ သံေယာဇဥ္ ၾကိဳးေတြ က..ကၽြန္မ ႏွလံုးသားကို ျဖစ္ညွစ္ ေခ်မြ ေနေလသည္။

ေဖေဖ့ကို သနားရမွာလား..ေမေမ့ကို သနားရမွာလား..။ အိုး- တကယ္က..ဘယ္သူမွ သနားစရာ မေကာင္းဘူး..။ သနားစရာ အေကာင္းဆံုးက..ငါပဲ- ဟုတ္တယ္..ငါကိုယ္တိုင္ပဲ။

+++++++

ကားေပၚက ဆင္းသည္ ႏွင့္..အိမ္ျပန္ခရီး၏ ေျခလွမ္းအစ ေတြက..ေႏွးေကြး ေလးလံ ေနသည္။ ခုခ်ိန္မွာ..ေဘးမွာ ေမေမ ပါလာမယ္..ျပီးရင္..ကၽြန္မတို႕ မိသားစု အတူတူေန..
ေၾသာ္..ရူးလိုက္တဲ့ အေတြးေနာ္...
အိုး..ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္.. ကၽြန္မေရွ႕မွာ..ေဖေဖ နဲ႕ေမေမ အတူ ရွိ ေနတာကိုေတာ့..ျမင္ခ်င္တာ အမွန္ပဲ..။ အဲဒီလို ျမင္ေယာင္ၾကည့္ ရတာကိုက.. အခိုက္ အတန္႕ေတာ့..ၾကည္နူးစရာ..။ မသိလိုက္ ဖာသာ ခိုတြယ္ လာတဲ့ အျပဳံး နဲ႕..လမ္း ကို ျဖတ္ ကူး လိုက္ ...

အား---- ကား ----

+++++++

အဲဒီေန႕က..မိုးေတြ ေစြေနေလရဲ႕။
အုတ္ဂူ အသစ္စက္စက္ ကေလး ရဲ႕ ..မေျခာက္တတ္ေသး တဲ့..အဂၤေတ ေတြေပၚကို...မိုးေရ ေတြ က.. ထပ္မံ စိုစြတ္ ေစလို႕..။
အမ်ိဳးသမီးၾကီး ရဲ႕ ငိုရွိဳက္သံက..သူမေဘးက.. အမ်ိဳးသားၾကီး ထံမွာ.. ပဲ့တင္ျပန္လို႕။
ခဏ အၾကာ မွာေတာ့.. သူတို႕ ၂ေယာက္ အုတ္ဂူ ေလး ကို ေက်ာခိုင္း လိုက္ သည္။
ျပီးေတာ့..
တေယာက္က..အေရွ႕ဖက္ ကို..
တေယာက္က..အေနာက္ဖက္ကို.

တေရြ႕ေရြ႕ျခင္း...။

◦

အဆံုး အျဖတ္