အဲဒီ ေကာင္းကင္ ရဲ႕ လြတ္လပ္ မူကို..အမိအရ ဆုပ္ကိုင္ျပီး.. ရဲရဲ ရင့္ တဲ့..ျပာျပာလြင္ တဲ့..စိန္ပန္း ေတြက.. စိတ္ထင္တိုင္း.. အပြင့္ ရိုင္း ေတြ.. က်ဲခ် ေန ေတာ့ တာ ။
အဲဒီ ေကာင္းကင္..အမိုး ရဲ႕ ေအာက္မွာပဲ..ကံ့ေကာ္ေတြ ကေတာ့.. ျမရြက္ခၽြန္ ေတြကို အကာအကြယ္ယူ လို႕.. ဟိုး..အပင္ျမင့္ မွာ... ပြင့္ သာ ပြင့္ ေစ .. ေမႊးသာ ေမႊးေန.. မျမင္ သာ..မခူးလြယ္ .. အေၾကြ ခက္ .. အေနတတ္ေလ သလား.. ။
-
နာ၀ါ ေလွကေလး ေတြရယ္..
ေဆြးသူ ကို ေဖးကူပါလွဲ႕..
လမ္းၾကံဳရင္..
ေခၚေစခ်င္ငဲ့…
ျပာရီလဲ့..ဆည္းဆာ ညခ်မ္း၀ယ္..
ေနညိဳညိဳ ေမာင့္ကို
လြမ္းမိတယ္..
ခ်က္ခ်င္းပင္..အင္းလ်ားေစာင္း ပတ္လည္မွ စိန္ပန္း
ရြက္မ်ား လွဳပ္ရွား လာသည္။ ေလမွာ ေပ်ာင္းႏြဲ႕ ၾကသည္။ နီရဲ ေသာ အ၀ါေပ်ာက္ သည့္
ပြင့္ဖတ္မ်ား ေၾကြေလ်ာ ၾကသည္။ “ လြမ္းစရာပင္ သည္မွာ ရွိ၏.. ညိွ ႏွင့္ လွည့္သို႕..”
ဆိုတာ..ဒါပဲ။ ေက့ ကို အေဖာ္စပ္စရာ မလိုပါ။ သို႕လွ်င္.. သစ္ရြက္ လွဳပ္သည္ ကို
ပင္..ရယ္တတ္ ငိုတတ္ေသာ..အရြယ္မွာ..ေက သည္ ေကာလိပ္ ေရာက္လာသည္။ ေကာလိပ္မွာ..သူ႕ၾကမၼာ သူဖန္တီး ဖို႕ တစခန္း စျပီ ဆိုတာေတာ့..မရိပ္ မိေသး..။
ေဟာ.. တိုက္ဆိုင္ လွခ်ည့္..။
-
ဖက္လက္စ.. “ ေကဖြဲ႕ဆိုသီ..” စာအုပ္ ေလးကို.. အသာပိတ္ျပီး.. ရင္ဘတ္ေပၚကပ္ရင္း.. အံ့ၾသ မွင္ သက္ ေနမိတယ္။
ၾကည္ေအး ရဲ႕.. လွပ ေခတ္မီွ ေပမဲ့.... သဘာ၀ က် ေန တဲ့.. စကား ေျပ အဖြဲ႕အႏြဲ႕..ေလးေတြ ကို..ျပန္လြမ္းရင္း.. ဒုတိယ အၾကိမ္ ထုတ္..ဒီ စာအုပ္ ကေလး ကို.. ဒုတိယ အၾကိမ္ ၀ယ္ျပီး.. ဒုတိယ အၾကိမ္ ျပန္ဖတ္ ေန မိတာ ။ အင္း.. ဒုတိယ အၾကိမ္ ဖတ္ တာ..ေသခ်ာ ရဲ႕လား..။ လြန္ခဲ့ တဲ့.. ၁၅ ႏွစ္ေလာက္က.. အင္းလ်ားေဆာင္က.. အခန္းေလး တခု ထဲမွာ.. အတန္း ေကာင္း ေကာင္း မတက္..စာ မွန္မွန္ မက်က္ပဲ.. ၀တၱဳထဲက..ေက့ ကို အားက် ျပီး.. အျပင္က..ေက တေယာက္.. ဒီ ၀တၱဳေလး ကို ဘယ္ႏွယ္ ၾကိမ္ ေလာက္ ဖတ္ခဲ့ မိမွန္း.. မ မွတ္မိ နိုင္ေတာ့သလို.. အထဲက.. ဇတ္ အဆင္ ..အေရးအဖြဲ႕ေတြ က လည္း..သိပ္ မေရရာ လွ ေတာ့ဘူးေလ ..။
-
ျပန္ဖတ္ တိုင္း လည္း.. ေဟာင္း မသြားပဲ.. အျမဲ သစ္လြင္ အံ၀င္ခြင္က် ေန ျမဲ ျဖစ္ တဲ့.. ၾကည္ေအး ရဲ႕.. ဇတ္ေကာင္ ေတြ ကို လည္း .. ကိုေစာညိန္း က ..ဖမ္းစားထား ခဲ့ ဖူး တာကိုး။ ျပီးခဲ့တဲ့.. သံုး-ေလး ရက္ကပဲ.. ကိုေစာညိန္း အေၾကာင္းေလး ေတြ ဖတ္.. စာေလး တခု..ေရးျခစ္ရင္း..ဂီတနက္သန္ သီခ်င္းေလး ေတြ..ရွာေဖြ..ညည္းဆို ေန ခဲ့တာ..။ သိန္းေဇာ္ အသံ နဲ႕ ဆို ထားတဲ့ “ ဆည္းဆာ” ကို.. ထပ္ျပန္ တလဲလဲ နားေထာင္ရင္း..ေမာင္ေမာင္ညြန္႕ ထက္ ေတာင္ ပိုၾကိဳက္ေနမိတာ ေလ.. ။ ခု..ၾကည့္ စမ္း..။ ၾကည္ေအး ရဲ႕..“ ေက” ကလည္း.. ဆည္းဆာ ကို..ၾကိဳက္သတဲ့ ။
-
ဆည္းဆာ ကို လြမ္းေမာ ခံစားတတ္တဲ့ အရြယ္မွာ.. ေက.. ေကာလိပ္ကို ေရာက္ခဲ့ တာေပါ့.. ။
+++++++
ခ်က္ခ်င္း ျပန္ဖြင့္ လိုက္ .. ရုတ္တရက္ ျပန္ပိတ္ သြားလိုက္ ျဖစ္ေနတဲ့.. ေလးလ - ေျခာက္လ စာသင္ ႏွစ္ ေတြရဲ႕.. ေဆာင္းေႏွာင္း တရက္မွာ.. ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေမာ္ကြန္းထိန္း ရံုးခန္းထဲကို.. ညီအမ ႏွစ္ေယာက္သား..အေဆာင္ စာရင္း လာၾကည့္ ၾက သည္။
-
“ ေအာင္မယ္ေလး.. ညည္းက်မွ..အဆန္း..။ လူတကာ..အင္းလ်ားေဆာင္ ေနခ်င္ၾကတာ.. ဘယ့္ႏွယ့္ အင္ၾကင္းေဆာင္ ေနခ်င္ရသတုန္း..”
-
သစ္သား ေကာင္တာေလး ရဲ႕ တဖက္..မ်က္မွန္ ထူထူၾကီး ေပၚကေန.. မ်က္လံုးလွန္ၾကည့္ ျပီး..စိတ္မရွည္ လက္မရွည္ နားမလည္ နိုင္ ျဖစ္ေနတဲ့..စာေရးမၾကီး ရဲ႕ အသံမာမာ ေၾကာင့္ ..စူပုပ္ပုပ္ ျဖစ္ခ်င္ ေနတဲ့.. သူ႕ကို..မယု က.. အသာ ေခ်ာ့ျပီး.. အျပင္ ေခၚထုပ္လာတယ္။
မယု ပဲ လုပ္တာေလ..။ သူ ပထမႏွစ္ တုန္းက..ေက်ာင္းပိတ္လို႕ ျပန္လာတိုင္း.. အင္ၾကင္းေဆာင္ မွာ..ဘယ္လို ေပ်ာ္ဖို႕ေကာင္းတာ..လြတ္လပ္တာ…သမိုင္း၀န္း ထဲမွာ..ဘယ္လို ေသာင္းက်န္း ၾကတာ..။ အဲဒါ ေတြ ..တေမ့ တေမာ နားေထာင္ျပီး.. သူလည္း..သူ႕ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသူ ဘ၀ ကို..အင္ၾကင္းေဆာင္..ဒါမွ မဟုတ္..သမိုင္း၀န္းထဲက..အေဆာင္တခုခု မွာ.. ေနခ်င္ ခဲ့တာေပါ့..။ အခုၾကေတာ့..အင္းလ်ားမွာ ေနရမွာတဲ့..။ နီနီ ရဲရဲ..မွိဳင္းမွိဳင္း စိုစို ၾကီး နဲ႕.. အခါတိုင္း ဆို..အတန္း ၾကီး သမားေတြ မွ..ေပးတတ္တာကို..။ အလိုလို မွ.. ေက်ာင္းတက္ ရတာ..မေပ်ာ္ပါဘူး ဆိုမွပဲ။
-
“ ေကာင္းတယ္ ဟဲ့.. မိေကရဲ႕.. အေဆာင္ၾကီး ေတြမွာ..လူတိုင္း ေတာင္ ရတာ မဟုတ္ဘူး..မယု က..ရတနာ ဆိုေတာ့.. နီးနီး နားနား..နင့္ဆီ အျမဲ လာ ၾကည့္ လို႕ရတယ္..အိမ္က သိရင္..၀မ္းသာမွာ.. ျပီးေတာ့.. ဆိုက္ကို က ..မနိုင္ေလ.. ၈ လမ္းထဲက..သူက..အင္းလ်ားမွာ.. ေဟာက်ဴတာ.. ငါ..လိုက္အပ္ေပးမယ္..”
-
မတတ္နိုင္ဘူးေလ..ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေနရမွာပဲ။ သူ႕မွာ..ပထမ ႏွစ္ က ငါးလ လံုးလံုး..အျပင္ေဆာင္ ေနလိုက္..အေဒၚအိမ္ ေနလိုက္နဲ႕..ၾကားထဲမွာ..ေက်ာင္း က..ခဏ ပိတ္သြားေသးတယ္ ။ အဲဒီ တုန္းက.. ေဒၚေအာင္ဆန္း စုၾကည္ နိုဘယ္ ဆု ရတဲ့ လွဳပ္ရွားမူေတြ ျဖစ္ေသးတာကိုး။ စာေမးပြဲ ေျဖကာနီး မွ..ပုဂံ ေဆာင္ေလး..ခဏ ရတာ။ အခု.. အင္းလ်ား ဆိုလည္း..အင္းလ်ားေပါ့။
++++++
ေကသည္ ေက်ာင္းသူ ရွစ္ဦး စုေနရမည့္ အခန္း ၏ အလင္းဆံုး ေထာင့္မွာ..ေနရာရသည္..။
ရွစ္ေယာက္ခန္း..??? ။ ဘယ္အနား က ပါလိမ့္။ ေၾသာ္.. ေထာင့္ ခန္းၾကီး ေတြ ျဖစ္မည္။ ေနာက္က် ၀င္တဲ့ လူေတြ ထားေလ့ ရွိတဲ့.. ဗီရို မပါ..ဇတ္ သမေတြ လို.. ေသတၱာေတြ နဲ႕ေနရတဲ့ ..အ၀တ္ၾကိဳးတန္းေတြ မွာ..အ၀တ္ေတြ တို႕လို႕ တြဲေလာင္း နဲ႕ ရွဳပ္ပြ ေနတဲ့.. ေထာင့္ခန္းၾကီး ေတြ။ ေနအံုး.. ဒီမွာ ပါတယ္။
“ ကၽြန္မ နာမယ္က..ျမေကခိုင္ပါ.. ေက..တလံုးတည္း ေခၚရင္ေတာ့..တိုတာေပါ့..
ကၽြန္မ..၁၀၃-၁၀၄ အခန္းက်ယ္ မွာ ေနပါတယ္…”
ေသခ်ာတာေပါ့..။ အိသြယ္ တို႕ မေခ်ာစု တို႕.. ေနခဲ့တဲ့ အခန္းၾကီး..။ အင္းလ်ား မွာက.. အသစ္ ေတြ.. နဲ႕..အတန္းငယ္ သမားေတြကို..ႏွစ္ေယာက္ခန္း ေတြ ခ်က္ခ်င္း ေပးေလ့ မရွိ ဘူးေလ..။ အဲဒီ တုန္းက.. သူ တို႕.. ဒုတိယႏွစ္..ဘူမိ ၄ ေယာက္ ကေတာ့.. ေလးေယာက္ခန္း.. ၀မ္း-၀မ္း-ဆဲဗင္းန္ (117) မွာ..ကြက္တိ ခြင္တိ။ မကြက္ တိ ခ်င္တာက.. အခန္း ရဲ႕ တဖက္မွာ.. လမ္းကေလး သာ ျခားတဲ့ .. အိမ္သာ ခန္း တြဲၾကီး။ ျပီးေတာ့.. အခန္း နဲ႕ တဲ့တဲ့..က.. မယ္ဇလီ ပင္ ၾကီးက.. သရဲ ေျခာက္တယ္ ဆိုတာ ။
-
++++++
“ …နင့္ေဘာ္ဒါေတြလည္း .ဘယ္သူ မွ မ၀င္ေသးပါလား..ေကာင္းတာေပါ့..လာ..လာ.. ဒီ ေထာင့္ ေလး မွာ..ေန လိုက္..”
-
ေျပာေျပာ ဆိုဆို..မယုကပဲ.. ကုတင္ေပၚ..ဖ်ာကို စခင္းေလျပီ။ အခန္း ရဲ႕ ၀င္ေပါက္ ၂ဖက္ စလံုးက..စၾကၤန္ လမ္းေတြ ျဖစ္ေပမဲ့.. သူ ယူလိုက္တဲ့.. ဖက္ျခမ္းက.. အေဆာင္ၾကီး ရဲ႕ အျပင္ဖက္ ျခမ္း မို႕.. ေရခ်ိဳးခန္း သြားမဲ့ လူ တခ်ိဳ႕ကလြဲလို႕.. လူသြားလူ လာ နည္း လွတဲ့..စၾကၤန္ ကို ေက်ာ္ ၾကည့္လိုက္ရင္.. ပိႏၵဲ ပင္ေတြ..ကံ့ေကာ္ပင္ ေတြ..ရိပ္ျပီး သိပ္ေနတဲ့.. အေဆာင္ ၀န္းျခံ ၾကီး နဲ႕.. ၀န္ထမ္း အိမ္ ေလး တခ်ိဳ႕ပဲ ျမင္ ရသည္။ ေကာင္းေလစြ ။
စာၾကည့္ စားပြဲ ေပၚကို.. ပလက္စတစ္ အခင္းေလး ခင္းျပီး..စာအုပ္ ေတြ..စီ တင္ရင္း.. ထူထဲလွတဲ့..နံရံ ၾကီးေၾကာင့္.. ျပတင္းေပါက္ ေဘာင္ ၾကီးက..က်ယ္ျပီး.. စားပြဲေလးလို ျဖစ္ေနတာကို..သေဘာ က်ေန မိသည္။
-
“အဲဒီ အေပၚမွာ…ေက်ာက္ပ်ဥ္တို႕.. မွန္တို႕ တင္ လို႕ရတယ္..”
အိုး.. သူ ကလဲ..အဲ လိုပဲ ေတြးေနမိတာပါ။ သူက ေတြး ယံု ရွိေသး..မယုက ျပတင္း သံဇကာ မွာ..ၾကည့္မွန္ ကို ခ်ိတ္ေပး ျပီးသြား ျပီ။ အဲ.. မီးေခ်ာင္း လဲ ဆင္ျပီးသြား ျပီပဲ။ စိတ္ျမန္ လက္ျမန္..လူသြက္..ေျခသြက္ ကိုယ့္ အမ အေၾကာင္း သိျပီးသားမို႕.. သြားျဖဲ ေလး နဲ႕ပဲ..ကုတင္ ေျခရင္းက.. အ၀တ္ ဗီရုိ ထဲကို.. ေသတၱာထဲက.. အ၀တ္ ေတြ.. ထုတ္ျပီး..စီထည့္ ရ ေတာ့သည္။
-
“ ေဟာဒီ.. ဗီရို အဆင့္ေပၚမွာ.. ဟင္းပုလင္း ေတြ..တင္..။ ဒီ တပတ္ေတာ့..ငါလဲ..ငါ့အေဆာင္ ၀င္ဖို႕ ရွိလို႕.. ဘာမွ သိပ္ခ်က္ မေပးနိုင္ဘူး.. ေနာက္ တေခါက္မွ.. ၀က္သား ေၾကာ္ေပး မယ္.. ေနာ္.. ကဲ.. ဟိုးဖက္ ကုတင္ ေတြ..မ၀င္ေသး ရင္..ဒီည ေတာ့..နင္တေယာက္ ထဲ အိပ္ရမယ္.. မေၾကာက္ပါနဲ႕.. ေနာက္ဆို..ဒီလိုပဲ.. ေနရမွာပဲ..ကဲ.. မယု ျပန္မယ္ ေနာ္.. .”
-
သူ႕ထက္ ၃ ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ပဲ ၾကီးေပမဲ့.. အစစ အရာရာ လိုက္လုပ္ ေပး တတ္တဲ့..IR..ေနာက္ဆံုးႏွစ္ ေက်ာင္းသူ.. အမ ရဲ႕ ထြက္သြား တဲ့ ေၾကာ ျပင္ကို ၾကည့္ ရင္း.. အင္းလ်ား ရဲ႕ ကန္ရိပ္ ေတာရိပ္ က.. ရင္ထဲ ထိ စိမ့္ တက္လာသည္။ အေဆာင္ အတြင္း ဖက္ ..လွမ္း ၾကည့္ေတာ့..ေက်ာင္းဖြင့္စ မို႕.. လူေတြ သိပ္မ၀င္ေသးတဲ့.. အင္းလ်ား ေဆာင္ အလယ္ မ်က္ခင္း မင္းလမ္းမ ၾကီး ေပၚမွာ..အေဆာင္၀န္ ထမ္း တခ်ိဳ႕ နဲ႕.. အခန္း ေျခရင္း..မယ္ဇလီ ပင္ၾကီး ဆီ..ပ်ံလာေနတဲ့..အိပ္တန္းျပန္ က်ီး တအုပ္ ကိုသာ ျမင္ရသည္။မယ္ဇလီ ပင္ၾကီး ဆီ ျပန္လာ ေန ၾက သည္။ ေယာင္ခ်ာခ်ာ နဲ႕ အျပင္ စၾကၤန္ ကို ထြက္ရင္း..သံတိုင္ ေတြၾကားက လွမ္းၾကည့္ေတာ့ လည္း.. သစ္ပင္ၾကီး ေတြ သိုသိပ္ ေနတဲ့.. ညေနေစာင္း ရဲ႕ ညိဳတိုတို အရိပ္ေတြ သာ.. ။ ညေန ဆည္းဆာ ေတြကို..သူ ဘာလို႕ မႏွစ္သက္ နိုင္ ရ တာ လဲ.. ။
-
+++++++
ပ်င္းတြဲေသာ..အုန္းသီး မုန္႕ကို စားရင္း.. လူ႕ဘ၀ၾကီးမွာ..ေနရတာ.. ပ်င္းလာေလ၏။
စာသင္ခ်င္ စိတ္လည္း မရွိ။ ေကရဲ႕ အလို အတိုင္းသာ ျဖစ္ရမယ္ ဆိုလွ်င္.. ဆင္းရဲမွာလည္း
မေၾကာက္။ သီခ်င္းဆို ေပ်ာ္ရႊင္လို႕သာ ေနနိုင္ပါသည္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ မက္ထရစ္ ႏွစ္ခါ
ေျဖမွ ေအာင္ခဲ့သည္။ ခုလည္း ဘီေအ ေအာင္-ေအာင္ သင္ရ ဦးမည္။ ဘာျဖစ္လို႕မ်ား ေမေမ ေဖေဖ က ေကာလိပ္ ပို႕ခ်င္ပါလိမ့္။ ဘီေအ ေအာင္ေတာ့ ရံုးမွာ အလုပ္လုပ္ဖို႕လား။ ဘီေအ
ေအာင္သူမို႕ ေယာက်္ား ေကာင္းေကာင္း ရဖို႕လမ္း ပိုမ်ားလို႕လား…
၀တၱဳထဲက ဇတ္ေကာင္ ေက က.. ဘ၀ ရည္မွန္းခ်က္ မမ်ားလွ..ေပါ့ပါး လွသည္။ တခါတေလ ကေလးဆန္ေပမဲ့.. ခ်စ္စရာ ေကာင္းစြာ လည္း နူးညံ႕ သိမ္ေမြ႕သည္။ တကယ္ ဆို..ေလာက ၾကီးမွာ..ေပါ့ပါးခ်င္ တိုင္း ေပါ့ပါးလို႕ မရသလို..အျမဲ နူးညံ့ သိမ္ေမြ႕ ေနလို႕ မတတ္ နိုင္တာေတြ လဲ.. ရွိေပဦးမည္။ သူကေတာ့.. အရာရာကို အေလးၾကီး သယ္ကာ.. အနက္ၾကီး ေတြး၍.. ရည္မွန္းခ်က္ ေတြ နဲ႕..ခက္ထန္ ခဲ့ဖူးသည္။
+++++++
“ သမီး ရယ္.. ဘူမိေဗဒ က..ေကာင္းပါတယ္.. ေဖ ေဖ ေတာင္.. အိုင္ေအ မွာ ယူခဲ့ ေသးတယ္။ ေနာက္ပိုင္း.. စာေတြ တကယ္ ခက္လာလို႕..ေက်ာင္းသား သမဂၢ ကိစၥ ေတြ နဲ႕ မနိုင္ လို႕သာ.. ဆက္မ တက္ျဖစ္တာ.. ေမဂ်ာ ဆိုေပမဲ့.. သူလည္း ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ ဘာသာရပ္ပါပဲကြဲ႕.. သမီး ၾကိဳးစား ခဲ့တာေတြ.. အလကား ျဖစ္သြားတာ မဟုတ္ ပါဘူး…”
-
ေဖေဖ ဘာပဲ ေျပာေန ေျပာေန.. သူ႕ ေဆာက္ထားတဲ့.. အိမ္ကေလး တလံုး.. မြမြေၾက သြား သလို.. တကၠသိုလ္ ၀င္ခြင့္ ကဒ္ျပားေလးကို .. ဦးတည္ခ်က္ မဲ့.. စိုက္ၾကည့္ ေန မိတယ္။ ခုန ကမွ.. စာပို႕သမား ပို႕လာတဲ့..ေပ်ာ့ ဖတ္ဖတ္ ရွည္ေမ်ာေမ်ာ.. ကဒ္ထူ စာရြက္ေလး ေပၚက.. ခရမ္းျပာေရာင္..မွင္ နဲ႕ တံဆိပ္ ႏွိပ္ ထားတဲ့.. ဘူ မိေဗဒ.. ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္.. ခံုအမွတ္ ၁၁ ဆိုတာေလး က.. မ်က္စိ ထဲမွာ..၀ါး -- ၀ါး လာတယ္.။ ဒီ တဘာသာ ေလး..အမွတ္ နဲ သြားတာနဲ႕.. သူ႕အနာဂါတ္ တခု လံုး.. အဲလို မွဳန္၀ါး သြား ေတာ့မွာလား။ ဒါေတာင္..သူ႕ေရွ႕မွာ..သူ႕လိုလူ ၁၀ ေယာက္ ေလာက္ ရွိေနေသးတယ္ေပါ့။ ေခတ္ၾကီး ကိုက.. ေရြးခ်ယ္ပိုင္ ခြင့္..ပါးရွား တဲ့ ေခတ္.. ေ၀စု စနစ္ က်င့္သံုးတဲ့..ေခတ္..။ ျပီးေတာ့..ၾကည့္ေလ.. က်ား-မ ခြဲျခားကန္႕သတ္ တဲ့ အျဖစ္။ သူတို႕ အတြက္ေတာ့..မိန္းမ မို႕..ေယာက်္ားထက္ ပို ၾကိဳးစားဖို႕ လိုသတဲ့လား..။
-
“ ဒီမွာ.. မီး..လံုး၀ စိတ္ဓါတ္ မက်နဲ႕.. ဘူမိ မွာ..ဆရာမ ေဒါက္တာ ရင္ရင္ ႏြယ္ ဆိုတာ..နံမယ္ၾကီး..။ အသက္ ၂၅ ႏွစ္ နဲ႕.. ေဒါက္တာဘြဲ႕ ရတာ။ စာသိပ္ေတာ္ တာ..။ သူတို႕ေခတ္ မွာ..တမင္ေတာင္..ဘူမိ ေဗဒ ကို ေရြးတက္ခဲ့ တာတဲ့.. ”
-
အန္တီ ရယ္.. မီး သိပါတယ္.. အဲဒီ ဆရာမ ကို..။ သူတို႕က.. နံမယ္ၾကီး.. လူခ်မ္းသာ..ေၾကးေရတက္ ေတြ ေလ.. လို႕.. အေတြးထဲမွာ..တေယာက္တည္း စိတ္ အခ်ဥ္က..ေပါက္ မိ ေတာ့တယ္ ။
-
“ ဟဲ့.. နင္က.. ဘာလုပ္ဖို႕..ဘူမိ ယူတာလဲ ဟဲ့.. မိန္းကေလး က ..ဘာလုပ္မလဲ..ဖီးလ္ ဆင္းရင္.. စခန္းမွာ.. ထမင္းခ်က္ ..ဒါပဲ..ငါတို႕ တုန္းကလဲ.. ေကာင္မေလး ေတြ..ဒီလိုပဲ..ေျမပံုေလး..ဟိုျခစ္..ဒီျခစ္..ဘရန္တန္ ေတာင္..ေျဖာင့္ေျဖာင့္ တိုင္းတတ္ တာ မဟုတ္ဘူး..ေကာင္ေလး ေတြပဲ.. လုပ္ၾကရတာ..”
-
အိမ္ကို လာလည္တဲ့.. ေလးေလး သူငယ္ခ်င္း.. အဲဒီ လူၾကီး မ်က္ႏွာကို..ေျပးကုပ္ဆြဲ ခ်င္ လိုက္တာ..။ ဘာလုပ္ လို႕ ဘာကိုင္ရမွန္း မသိေနတဲ့.. ကေလး တေယာက္ကို..အဲလို အားေပး တတ္ေအာင္.. ေဒးလ္ ကာနယ္ဂ်ီ ရဲ႕ စာအုပ္ေတြ မ်ား..က်မ္းေက် ေနေရာ့သလား..။ အိမ္အျပင္ ကို ေျပးထြက္ ရင္း..မိုးေရ ေတြ ထဲမွာ.. ငို ေန မိတယ္။ ဒါ ဆို.. ငါ.. ဘာ လုပ္ရ မွာလဲ.. ။
++++++
အေထြး က ေဒါသ ထြက္၏။ “ ဘာျဖစ္လို႕ မဆိုရမွာလဲ..ေကရဲ႕၊ မမိုက္ခ်င္စမ္းပါ နဲ႕၊ဘီေအ ေအာင္-ေအာင္ သင္တယ္ ဆိုတာက..လူတိုင္း လုပ္လို႕ရတဲ့ အတတ္ပါ --------ေကသည္ ေတြေ၀၍ ေနသည္။ ေကာလိပ္ သြားခ်င္ရင္ သီခ်င္း မဆိုရဘူး။တီး၀ိုင္း ေတြနဲ႕ အဆက္ျဖတ္ရမယ္ ဟု ေမေမ ေျပာခဲ့သည္ ကို
သတိရ၏။ ----------
၀တၱဳစာအုပ္ ေလး ကို ေဘးခ် လိုက္ ..ကြန္ျပဴတာ မ်က္ႏွာျပင္ ကို ေငးၾကည့္ လိုက္ .. ကီးဘုတ္ေပၚ..လက္တင္ ခ်င္ သလို ျဖစ္လိုက္ နဲ႕.. ေတြေ၀ ေန မိသည္။
ဒါေပမဲ့..သူ အဲဒီေလာက္ အခ်ိန္ေပးနိုင္ပါ့မလား..။ စိတ္ကူးယဥ္ ကမၻာငယ္ ေလး ထဲမွာ.. အတိတ္ေတြ ျပန္ျပန္ ထုတ္ၾကည့္ ရင္း..အခိ်န္ေတြကို အလဟသာ ျဖဳန္းတီး သလို မ်ား ျဖစ္ေနမလား...။ ဘာပဲ ေျပာေျပာ..ဘ၀ ရဲ႕အခ်ိဳးအေကြ႕ တခု ျဖစ္တဲ့..မွတ္မွတ္ ထင္ထင္ အရွိခဲ့ဆံုး..အလြတ္လပ္ အေပ်ာ္ရႊင္ဆံုး..တကၠသိုလ္ ေန႕ရက္ေတြ.. အဲဒီ ထဲကမွ.. အင္းလ်ားရဲ႕ ေန႕ေတြကို.. စိန္ပန္းတထပ္ ..ကံ့ေကာ္ တထပ္ .. ျပန္ျပီး..စီရီ ၾကည့္ ပါ ရေစ..။
-
စည္လြင္ေသာ သူ႕အသံသည္ အင္းလ်ားေစာင္း ၌ ပ်ံ႕လြင့္ဆဲ။
ျငဴစူတတ္ေသာ၊ မနာလို တတ္ေသာ၊ စိတ္မ်ားပင္ ခဏ ျဖစ္ေစ ထြက္ေျပး ေပ်ာက္ပ်က္
ကုန္သည္။ ထိုခဏ ၌ ျခံတြင္းရွိ ခ်ဥ္ေပါင္ ပန္းပြင့္ ညိဳမ်ား၊ လိပ္ျပာ
၀ါဖန္႕မ်ား၊ ခရမ္းေရာင္ ထိကရံုး ဆူးပန္းလံုးမ်ားပင္ ေလာ ကမွာ ဘာေၾကာင့္ ဂီတ ဆိုတာ
ရွိရသည္ ဆိုတာကို နားလည္ လိမ့္မည္ ထင္သည္။
ေလာကမွာ ဘာေၾကာင့္ ရသ ခံစား တတ္ဖို႕ လိုတယ္ ဆိုတာကို လည္း .. သူ- နားလည္ ၾကည့္ခ်င္ လွေပျပီ။
27 Comments:
မေကေရ ..
၁။ မေက ဘေလာ့ဂ္ကို ေကဖြဲ႔ဆိုသီ နာမည္ေပးပါလားလို႔ေတာင္ တေန႔က စိတ္ကူးမိေသးတယ္။
၂။ ေရႊဟၤသာေမာင္ႏွံရယ္ ေတာင္ပံယွက္ၿပီ လည္ခ်င္းမွီလို႔ .. ဆိုတဲ့ ဆည္းဆာက အခုတေလာ နားအေထာင္ျဖစ္ဆံုးထဲမွာ ပါတယ္။
၃။ အဲဒီ စာအုပ္ျပန္ဖတ္ခ်င္စိတ္ေပါက္သြားၿပီ။ ငယ္ငယ္က ဖတ္တုန္းကေတာ့ ႀကိဳက္ေပမယ့္ အႀကိဳက္ဆံုးထဲမွာ မပါဘူး။ ခုေတာ့ ျပန္ဖတ္ခ်င္သြားၿပီ။
ဖတ္ဖူးတဲ့ စာအုပ္ေတြကလည္း ႏွစ္ေတြ ၾကာလာေတာ့ ဘာအေၾကာင္းေတြ မွန္းေတာင္ မမွတ္မိေတာ့ဘူး...
တခါတခါေတာ့လည္း ျပန္ဖတ္ခ်င္တယ္...
တခါတခါေတာ့လည္း ဖတ္ခ်င္တာထက္ ေရးခ်င္တာက ပိုမ်ားေနမိတယ္...
အတိတ္ေတြကို သိမ္းထားတဲ့ အိတ္တခုထဲက ျပန္ျပန္ ထုတ္ၾကည့္ေနမိသလိုမ်ိဳးေလ...
(ဆက္ရန္)
ကြန္မန္႕ကို ေနာက္ တပို႕စ္က်မွ ဆက္ေရးပါမည္... း)
မေကေရ ...
က်မက အင္းလ်ားေဆာင္မွာ မေနဖူးေပမဲ့ အင္းလ်ားေဆာင္သူ သူငယ္ခ်င္းေတြရွိလို႔ ခဏခဏ ေရာက္ျဖစ္တယ္။ အေဆာင္သူေတြရဲ႕ ခ်စ္စဖြယ္ အေလ့အထေလးေတြ မွတ္မိေနတုန္းပဲ။ အင္းလ်ားေဆာင္ ညစာစားပြဲလည္း သြားခဲ့ဖူးေသးတယ္။ အဲဒီတုန္းက အေဆာင္သူေတြရဲ႕ အၿငိမ့္ သိပ္ၾကည့္ေကာင္းတာပဲ။ အေဆာင္သူေတြပဲ လူရႊင္ေတာ္၊ အေဆာင္သူေတြပဲ မင္းသမီး။ သူတို႔ အၿငိမ့္တိုက္ကတည္းက သြားသြားၾကည့္ခဲ့တာ။ မင္းသမီးေလးကလည္း လွမွလွ။ နာမည္ေတာ့ ေမ့သြားၿပီ။ လူရႊင္ေတာ္လုပ္တဲ့ထဲမွာ မိုးဇလက ခပ္၀၀ ေက်ာင္းသူတေယာက္က အရယ္ရဆံုးပဲ။ အေဆာင္ညစာစားပြဲမွာ အင္းလ်ားေဆာင္မွာ ေနခဲ့တဲ့ အသက္အႀကီးဆံုး ဖြားဖြားႀကီး တေယာက္လည္း လာတာေတြ႔တယ္။ အင္းလ်ားေဆာင္ကို ရတနာတို႔ မာလာတို႔ထက္ ပိုခ်စ္တယ္။ အင္းလ်ားေဆာင္နဲ႔ ပတ္သက္ရင္ အမွတ္ရစရာေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။
လြမ္းမိတယ္ ... မေက။
ေက ဖြဲ႔ထားတဲ့ ေကဖြဲ႔ဆိုသီေၾကာင့္
ေကဖြဲ႔ဆိုသီကို ၿပန္ဖတ္ခ်င္စိတ္ေပါက္သြားၿပီ
တင္မင္းထက္ေၿပာသလိုပဲ ငယ္ငယ္ကေတာ့
အဲလိုမၾကိဳက္ခဲ့ဖူးဘူး အင္းေလ နာမည္ကမွ
ေက မပါတာ ေနာ့ း))
အမေရ လွတယ္ဗ် .. ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ ဘြဲ႔ရေတာ့မွ ၀တ္စံုေလး၀တ္ၿပီး တကၠသိုလ္၀င္းထဲေရာက္ဖူးတာ ... အရင္ဆရာေတြေရးတာဖတ္ၿပီး မွန္းဆရံုေပါ့ဗ်ာ ..
မေက "ေကဖြဲ႕ဆိုသီ" မွာ အဆက္ရွိေသးတယ္ .... "ဖူးငံုပြင့္သစ္" တဲ့ .. ဖတ္ဖူးတယ္မဟုတ္လား
ဆက္ရန္ေမွ်ာ္ေနပါတယ္ ေက
ဒီပို႕စ္ေလး ကေတာ့ ၾကည္ေအး ရဲ႕အႏုအရြ ေတြနဲ႕ အျပိဳင္ လွပေနလိုက္တာ
အမလည္း ေကဖြဲ႔ဆိုသီကို မၾကိဳက္ခဲ့ဘူးဗ်..အေဆာင္ေနေက်ာင္းသူ မဟုတ္လို႔ထင္တယ္ေနာ္...
ေမာင္ ကိုကိုနဲ႔ ျမနႏၵာရယ္.. တမ္းတတတ္သည္ရယ္ကိုသာ အေသစြဲလမ္းခဲ့တာ..။
ခုက်ေတာ့ တကယ္ ျပန္ဖတ္ခ်င္သြားျပီ။
အစ္မေရ..အင္းယားေဆာင္သူဘ၀ေလး ေရးျဖစ္ျပီေပါ့။
မၾကံဳဖူး၊မေရာက္ဖူး၊မခံစားဖူးတဲ့ ေတာသူမဆုိ
ေတာ့ကာ သမ်ားေရးတာေလးေတြပဲ လုိက္ခံစား
ရေတာ့တာ။
ဆက္ပါ၊ဆက္ပါ။(ျမန္ျမန္)
အေၿပာေကာငး္လုိက္တာ ေကရယ္။
ေကာင္းပါ႕ဗ်ာ..
အင္းယားေဆာင္ကို အတြင္းအၿပင္ရင္းႏွီးဖူးခဲ႕တဲ႕
ေမာင္ႏွမအဆာင္..ဒဂုံေဆာင္သားတစ္ေယာက္
အေနနဲ႕..ဆက္ဖတ္ခ်င္ပါေသးတယ္..
NL
ကိုယ္လဲ ေကဖြဲ႕ဆိုသီကို မႀကိဳက္ခဲ့ဘူး။
အေဆာင္သူ ဘ၀ကို အားမက်ဘူး။
ေနခ်င္ဘူး မိန္းမေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ တ႐ုန္း႐ုန္း။
(ဒါေပမဲ့ ဂ်ီေဟာသူေတြလို ဘ႐ုတ္ေတာ့ က်ခ်င္ခဲ့သား)
စြဲခဲ့တာက မီ၊ ၿပီေးတာ့ ေမာင္ ကိုကိုနဲ႔ ျမနႏၵာ။
ဒါေပမဲ့ အစ္မေရးတာကို ဖတ္ရေတာ့ စိတ္ထဲတမ်ိဳးပဲ။
ေျပျပစ္သိမ္ေမြ႕တယ္။
ဟုတ္..ကိုတင္မင္းထက္..က်မလည္း..ခုမွ ဆည္းဆာ ကို အရမ္းနားေထာင္လို႕ အရသာရွိေနတယ္။
ကိုေအာင္သာငယ္- ေနာက္တပို႕စ္ နဲ႕ ရပ္လို႕ ရေလာက္ေသးဘူး။ း)
မေမ- အဲဒီ ပြဲက...က်မတို႕ ေနာက္ဆံုးႏွစ္က ပြဲေပါ့..အဲဒီ မိုးဇလက..၀၀ေလး တို႕ အုပ္စု နဲ႕ခင္တယ္..ခုေတာ့..နာမည္ေတြ..ျပန္ သတိမရေတာ့ဘူး။ မေမ..က်မကို မေတြ႕ဖူးလား.. အျပာေရာင္ေလး နဲ႕ေလ။ း))
မေနာ္..မေမျငိမ္း..ရီတာ.. ေကဖြဲ႕ဆိုသီ မၾကိဳက္ၾကပံုျခင္း တူလွခ်ည္လား။ း) က်မ ကေတာ့.. ရူးတာေလ.. း) ရီတာေရ.. ရီတာေရးေရးေနတဲ့..ေမာင္..ကိုကို..မရီတာ..ဇတ္လမ္းတြဲေတြ လည္း..တို႕ ဖတ္ျဖစ္တယ္။ ႏွဳတ္ဆက္စ မရွိတာနဲ႕.. စကားမခ်န္ခဲ့တာပါ။ အေရးအသားေကာင္းျပီး..ဟိုမွာ ဒီမွာ ခဏခဏ ေတြ႕ေနရကထဲကေတာ့..ခင္ခ်င္..သိခ်င္..စိတ္၀င္စားေနခဲ့တာ။ ၀မ္းသာပါတယ္ေနာ္။ း)
ေအာင္ျဖိဳးေရ.. မင္းေျမွာက္ေပးလို႕..စလိုက္ပီ။ ဖူငံုပြင့္သစ္ လည္း ေမ့ျပီေပါ့။
မေၾကးမံု နဲ႕ ေခ်ာင္းကေလး- မင္းတို႕ေလးေတြ ကို..ခံစားသိေစခ်င္တာ.. ဒါေတာင္..အဲဒီလို ေျပာရင္.. ၆၂ မတိုင္ခင္က.. ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားေဟာင္းေတြ..ရီခ်င္ေနလိမ့္မယ္..တကယ္..။
မမသိီရိ..မခင္ဦးေမ- ေက်းစ္ း)
ကိုေနလင္း ေရ.. ကိုေနလင္း ကိုေတာ့..တခန္း ထဲ့ကို ထဲ့ရမွာ..အင္းလ်ား ရဲ႕ အတြငး္ေရာ အျပင္ေရာ.. ေနာက္ေပါက္ေကာ..ေရွ႕ေပါက္ေကာ.. ေန႕ေရာ..ညေရာ.. အမူေတာ္ထမ္းခဲ့တာေတြ.. ( ရွဴးးးးးးး) း)
မာလာေဆာင္ ၊ အင္းလ်ားေဆာင္ ၊ အင္ၾကင္းေဆာင္..အင္း..သိပ္မေဝးေသးတဲ့အခ်ိန္က အျဖစ္အပ်က္ေတြေပမယ့္ ကိုယ့္တို႕အတြက္ကေတာ့ ဟိုးေရွးေရွးတုန္းက ပံုျပင္ေတြေပါ့ ။ အဲဒီအေၾကာင္းေတြ ၾကားရ ဖတ္ရတိုင္း ပါးစပ္အေဟာင္းသားေလးနဲ႕ ..ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေတာ့ တကယ္သနားမိတယ္ ။ :((((((
လာဖတ္သြားတယ္ေက
အေဆာင္ေနဖူးခ်င္ခဲ့တာ.. ဆရာဇဝနရဲ႕ “ေကာလိပ္ေက်ာင္းသား” ေနာက္ၿပီး ဆရာမ မစႏၵာရဲ႔ “ဂ်ီေဟာသူ”တို႔ ဘာတို႔..
သို႔ေသာ္လည္း ..
အခြင့္ကမသာခဲ့.. ၿပီးေတာ့ အနည္းငယ္ႀကီးက်ယ္တတ္တဲ့ ဥာဥ္စုတ္ကေလးက လူမ်ားမ်ားနဲ႔လည္း လက္ပြန္းတတီး ေဒြးေရာယွက္တင္ မေနတတ္ေတာ့ကာ...
အစ္မေရးတာေတြပဲ ဖတ္ၿပီး ေပ်ာ္ပါေတာ့မယ္ေလ..
အမ ဖတ္လို႕ေကာင္းလိုက္တာ။ ေကဖြဲ႕ဆိုသီ ကိုဖတ္ခ်င္လိုက္တာ။ မဖတ္ဘူးဘူး။ ၾကည္ေအးစာအုပ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဖတ္ဖူးေပမယ့္ ဒီစာအုပ္မဖတ္ဘူးဘူး။ ၾကည္ေအးအဖြဲ႕ေတြကိုသိပ္ႀကိဳက္တာပဲ။
အင္းလ်ားသူေလးေကေရ… အျပင္က ေက အစစ္က ဖြဲ ့ဆိုသီက်ဴးထားတဲ ့ ေကဖဲြ ့ဆုိသီက ရင္ကို ပိုလွ ုပ္ခတ္ေစတယ္… စိန္ပန္းတထပ္၊ ကံေကာ္တထပ္ ရင္ထဲမွာ စီစီညီညီနဲ ့ သိပ္လွတဲ့ ဒီပို ့စ္ေလးအတြက္ ေက့ကို ေက်းဇူး… စကားမစပ္ RITက မယုဆိုတာ မယု၀တီလားဟင္…
တန္ခူးေရ အိုင္အာပါဟ အာအုိင္တီမဟုတ္ဘူး ဟိဟိ ..
သီရိေဆာင္လဲ က်န္ေသးတယ္.. ခ်စ္စရာေကာင္းတာပဲေလ.. အမတို႕ မဟာတက္ေတာ့ အေဆာင္မရဘူး.. အျပင္ေဆာင္မွာ ေနရင္း အတြင္းေဆာင္ကို သိပ္ေနခ်င္ခဲ့တာပဲ။ ေကရဲ႕ အခန္းဆက္ကို ေစာင့္ေနတယ္။
မေကေရ...
လာၾကည့္လိုက္ စာရွည္ေတာ့ျပန္ေျပးသြားလိုက္ရျဖစ္ေနရတာ..
ဒီေန႔ေတာ့ရံုးမွာ ဆာဗာေဒါင္းသြားျပီး
ဆင္းရတဲ့စေနေန႔တစ္၀က္ကိုပါပိတ္ေပးလို႔..
မေကဆီအရင္ဆံုးလာဖတ္ရေတာ့တာ..
ေရးထားတာေလးေတြက ႏူးညံ့သပ္ရပ္လိုက္တာမေကေရ..
သိပ္ႀကိဳက္တဲ့ ဆရာမၾကည္ေအးရဲ႕စာပိုဒ္ေလးေတြအတြက္လည္း
ေက်းဇူးအထူးတင္ပါရဲ႕...
ေလာကမွာဘာေၾကာင့္ရသခံစားတတ္သင့္သလဲဆိုတာ..ကို မေကေတြးသလိုေတြးၾကည့္ေနမိတယ္..။
ေဗဒင္မွန္သလိုလိုနဲ႔မွားသြားတယ္..
ဟုတ္ေတ့ာဟုတ္တယ္..
ဒါေပမယ့္ TTMY ဆိုပိုမွန္တယ္...။ း((
ခ်စ္ခင္ေလးစားစြာ
စမယ္မၾကံေသးဘူး ျဖတ္ခ်ပီ အဲ႔လို ၾကီးေကက...
နစ္ေမ်ာသြားၿပီ ေက..
အေဆာင္ေနေက်ာင္းသူဘ၀ကို မၾကံဳဖူးလိုက္ေပမဲ႔ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းတယ္လို႔ အျမဲ ခံစားမိေနတယ္။ ေစာင္႔ဖတ္မယ္ ေက။
တို႔လဲ အဲဒီတုန္းက (ဆယ္တန္း အမွတ္ေတြ ခြဲေတာ႔) ေက႔လိုပဲ ခံစားခဲ႔ဖူးတာ ေျပာခ်င္လို႔ ထပ္လာေျပာတာ။
ေယာက်ာၤးေလးေတြက ၀င္ခြင္႔အမွတ္ကို မိန္းကေလးထက္ နည္းၿပီး လက္ခံတာမို႔ ငါသာ ေယာက်ာၤးေလးျဖစ္ရင္ အခုအခ်ိန္မွာ တက္ခ်င္တဲ႔ RIT တက္ရၿပီဆိုၿပီး ပထမဆုံး ေယာက်ာၤးေလး ျဖစ္ခ်င္ခဲ႔ဖူးတယ္။ ေနာက္ေတာ႔လဲ ဘူမိ မွ ဘူမိ ျဖစ္သြားတာပါပဲ။
ခ်စ္တဲ့ေက
နင့္ရဲ့ ေကဖြဲ႕ဆိုသီကိုဖတ္ရေတာ့အနာေဟာင္းကိုအပ္နဲ့ဆြတဲ့အၿဖစ္ထက္ဆိုးတဲ့ ဓါးထက္ထက္နဲ့ လွီးခံရသလို ခံစား၇တယ္။
တို႕ ငယ္ငယ္ ေဖေဖတို႕ေခတ္က ေက်ာင္းသားဘ၀က ိုအိပ္ရာ၀င္ ပံုၿပင္လို ရင္းနီးခဲ့ေတာ့ တိုေတြ RASUေရာက္ေတာ့ မိဘအိမ္ ၿပန္ေရာက္သလို ေႏြးေထြးစြာ ေပ်ာ္ခဲ့ရတယ္ ဒါေပမဲ့ တိုရဲ့ ညီငယ္ ညီမငယ္ေတြ အတြက္ေတာ့ ပံုၿပင္ေတြပဲ ၿဖစ္ခဲ့ရၿပီ။ ၿမက္ေတာၾကီးအလယ္က သမိုင္း၀င္းနဲ့ အင္ၾကင္းရယ္ တိတ္ဆိတ္ ေၿခာက္ကပ္ေနတဲ့ RASU န ဲ့RIT ၀င္းၾကီးကို ၿမင္၇တိုင္း ရင္ထဲမွာ ေဒါသေတြ
ေသာကေတ ြနာၾကင္မွုေတြ။ ဟိုအရင္တုန္းကေတာ့ ဒီဇင္ဘာလ ေရာက္တာနဲ့ ဒီနယ္ေၿမေပၚမွာ ပ်ိဳၿမစ္ႏုနယ္တဲ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္တို့ရဲ႕ လွဳပ္ရွားဟန္ေတြကို RASUက နာၾကင္စြာနဲ့ လြီမ္းေနမလား ဒီဇင္ဘာ နံနက္ခင္း မင္းလြမ္းတတ္ရင္ ဆိုတဲ့ ဗစ္တာခင္ညို သီခ်င္းကိုပဲ ဆိုေနမလား။(ေအာ္စကားမစပ္ RC2မွာ သူငယ္တန္း တက္ေနရတဲ့ သားငယ္ရဲ့ စကားေလး တခြန္း အလြမ္းေၿပ လက္ေဆာင္ ပါးလိုက္တယ္။(ဘဘတို့ ေခတ္က တကသိုလ္ၾကီးက ေတာၾကီးဆို အထဲမွာ က်ားေတြ ရွိတယ္ဆို
သားတို.ေခတ္မွာလဲ ေမၾကီးတို ့တကသိုလ္ႀကီးက ေတာပါပဲ ေမ်ာက္ေတြ ေၿမြေတြ ပါေသး တယ္တဲ့)
ဖတ္လို႕ေကာင္းတယ္ မေကရ...
မ်က္စိထဲမွာ စိန္ပန္းေတြ ဝဲေနတယ္...
အခုလို အဓမၼ အပိတ္ခံလိုက္ရတဲ့ တံခါးေပါက္ကုိ ျပန္ဖြင့္ျပေပးေတာ့ ဝင္ၾကည့္ျဖစ္ေအာင္ ၾကည့္ရမွာေပါ့...
းဝ)
အဲဒီ ၈ေယာက္ခန္းဆိုတာ DWA လို႔ ေခၚၾကတဲ႔ အခန္းလား
Mr Pu ေမးတာ ကို ေျဖဖို႕ ေမ့ေနခဲ့တယ္...ေဆာရီးပါ..အဲဒီကိုလည္း လာၾကည့္ေသးတယ္..ပူးေလးေတြ႕တယ္။
DWA ဟုတ္တယ္ ထင္ပါတယ္။ က်မတို႕ေခတ္ေတာ့..အဲလို မေခၚေတာ့ဘူး။ စာလာဖတ္တာ ေက်းဇူးပါ။
Post a Comment